Του Γιώργου Ν. Πινακίδη, Υποψήφιου Βουλευτή Α΄ Θεσσαλονίκης ΠΑ.ΣΟ.Κ.-Κινήματος Αλλαγής, Δικηγόρου, Δρ. Νομικής
Μετά το δυστύχημα των Τεμπών, η κυβερνητική πλειοψηφία έχει χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Η προοπτική της αυτοδυναμίας, πάνω στην οποία οικοδόμησε όλη της την προεκλογική στρατηγική, απομακρύνεται.
Το κυβερνών κόμμα αντιλαμβάνεται τον ρυθμιστικό ρόλο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.-Κινήματος Αλλαγής στο μετεκλογικό πολιτικό σκηνικό. Συνειδητοποιεί ότι δεν είμαστε ο βολικός κυβερνητικός εταίρος που ίσως φανταζόταν, πρόθυμος να συμπράξει στην ευόδωση των σχεδιασμών του.
Η Νέα Δημοκρατία ενοχλείται από την καθαρή θέση που διατυπώσαμε για τις μετεκλογικές εξελίξεις, γιατί αποκαλύπτει τους δικούς της πολιτικούς και εκλογικούς τακτικισμούς. Τι λέει η δική μας θέση; Ότι εφόσον έχουμε ένα ισχυρό διψήφιο ποσοστό, τέτοιο που συνεπάγεται ευθύνη για τη διακυβέρνηση, θα αναζητήσουμε πεδίο συγκλίσεων. Με άξονα όμως τις προγραμματικές μας θέσεις, μόνο σε αυτή τη βάση μπορεί να συζητηθεί η συμμετοχή μας σε ένα κυβερνητικό σχήμα.
Αλλά η δυνατότητα αυτή θα αναζητηθεί ήδη από την κάλπη της απλής αναλογικής. Όποιος την απορρίψει τότε, αλλά την επαναφέρει καιροσκοπικά μετά τις δεύτερες εκλογές που πιθανώς θα ακολουθήσουν, όταν το σενάριο της αυτοδυναμίας θα έχει ναυαγήσει, φέρει το βάρος της ανακολουθίας του και είναι έκθετος ενώπιον του εκλογικού σώματος. Οφείλει τότε να δικαιολογήσει την αλλαγή στάσης του. Και αναλαμβάνει αυτός το κόστος της τυχόν τρίτης προσφυγής στις κάλπες και της ακυβερνησίας που προκαλεί με την αντιφατική συμπεριφορά του.
Ο κ. Μητσοτάκης και ο κ. Τσίπρας δοκιμάστηκαν και απέτυχαν κατά την κυβερνητική τους θητεία. Θα αποδοκιμαστούν και πάλι από τον λαό στις προσεχείς εκλογές. Δεν θα είμαστε εμείς που θα τους επαναφέρουμε στον πρωθυπουργικό θώκο.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σχολίασε ότι η θέση μας για το πρόσωπο του Πρωθυπουργού συνιστά θεσμική ασέβεια και πρόκληση στη δημοκρατική τάξη.
Στην πραγματικότητα όμως θεσμική ασέβεια αποτελεί η συνολική κυβερνητική στάση απέναντι στις μετεκλογικές εξελίξεις.
Ο Πρωθυπουργός, σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη, επανέλαβε την προσήλωσή του στον στόχο της αυτοδυναμίας, την οποία θα επιδιώξει στη δεύτερη κάλπη, αυτή που μπορεί να δώσει αυτοδυναμία, όπως εκτίμησε. Πρόσθεσε δε ότι η πρώτη κάλπη πρέπει να μας πει «ποιος» θα κυβερνήσει τη χώρα, ενώ η δεύτερη, που θεωρεί πολύ πιθανό να χρειαστεί, θα μας υποδείξει «πώς» θα κυβερνηθεί η χώρα.
Όμως το Σύνταγμα δεν προβλέπει προκριματικές και οριστικές εκλογές, δεν υπάρχουν βουλευτικές εκλογές δύο γύρων. Υπάρχει μία και μόνη εκλογική αναμέτρηση και συγκεκριμένη διαδικασία που ακολουθείται, αν δεν προκύψει αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Στην περίπτωση αυτή χορηγούνται διερευνητικές εντολές, επιδιώκεται η συγκρότηση μιας Κυβέρνησης συνεργασίας μεταξύ περισσότερων κομμάτων και η αποφυγή νέων εκλογών. Αν οι προσπάθειες δεν τελεσφορήσουν, τότε μόνο πηγαίνουμε σε δεύτερες εκλογές (άρθρο 37 του Συντάγματος).
Αλλά η χώρα δεν μπορεί να άγεται από εκλογές σε εκλογές, όσες και αν χρειαστούν, προκειμένου να εκπληρώσει τον στόχο του ο κ. Μητσοτάκης, να γίνει Πρωθυπουργός μιας Κυβέρνησης αυτοδύναμης μονοκομματικής πλειοψηφίας. Η αντίληψη αυτή αντίκειται στο πνεύμα της συνταγματικής ρύθμισης. Ακόμη χειρότερα, υποτάσσει τους θεσμούς σε κομματικές και προσωπικές επιδιώξεις.
Επιπλέον, η πρωθυπουργική θεώρηση υποτιμά ευθέως τη λαϊκή ετυμηγορία, όταν αυτή εκφράζεται μέσα από ένα σύστημα απλής αναλογικής, όπως αυτό που θα εφαρμοστεί στις προσεχείς εκλογές. Και τη διαβαθμίζει ανεπίτρεπτα, σε σχέση με την εκδήλωσή της μέσω ενός συστήματος ενισχυμένης αναλογικής.
Από την άλλη πλευρά, γιατί είναι θεσμικά ασεβής μια Κυβέρνηση συνεργασίας που έχει ως επικεφαλής της πρόσωπο διαφορετικό από τον αρχηγό του πρώτου σε δύναμη από τα συνεργαζόμενα κόμματα;
Πρόκειται για μια λύση που καλύπτεται απόλυτα από το Σύνταγμα. Είχαμε άλλωστε και στο παρελθόν ανάλογη εμπειρία: την Κυβέρνηση Τζαννή Τζαννετάκη, που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 1989, με τη σύμπραξη της Νέας Δημοκρατίας (πρώτου αλλά όχι κοινοβουλευτικά αυτοδύναμου κόμματος) και του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου της εποχής. Επικεφαλής της Κυβέρνησης εκείνης δεν ήταν ο αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος της κυβερνητικής συνεργασίας, πατέρας του σημερινού Πρωθυπουργού, αλλά τρίτο πρόσωπο. Ίσως όμως τότε το διακύβευμα ήταν μεγάλο, η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο, οπότε συγχωρούνταν εκεί η θεσμική ασέβεια…
Είναι πάντως προφανές ότι είναι διαφορετική η λογική που διέπει τον διορισμό Πρωθυπουργού μιας μονοκομματικής Κυβέρνησης και διαφορετική η λογική ανάδειξης Πρωθυπουργού μιας Κυβέρνησης συνεργασίας.
Τέλος, η θεωρία περί «αγνώστου Χ Πρωθυπουργού» που μας προσάπτει η κυβερνητική πλευρά, δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Πότε ο Πρωθυπουργός μιας μελλοντικής Κυβέρνησης συνεργασίας προαναγγέλλεται πριν από τις εκλογές, σε χρόνο δηλαδή που δεν είναι γνωστό αν θα υπάρξει καν κυβερνητική συνεργασία και από ποιες πολιτικές δυνάμεις θα απαρτίζεται; Το πρόσωπο του Πρωθυπουργού αποτελεί μέρος της συμφωνίας μεταξύ των εταίρων του κυβερνητικού συνασπισμού, αν φυσικά υπάρξουν πολιτικές προϋποθέσεις συγκρότησής του. Όλα αυτά όμως κρίνονται μετεκλογικά. Δεν υπάρχουν κρυφοί εν αναμονή Πρωθυπουργοί που προθερμαίνονται στο παρασκήνιο.
Μακριά από εμάς λοιπόν η θεσμική ασέβεια. Αλλού πρέπει αυτή να αναζητηθεί.
Εντάξει αυτό είναι το πλήρες ς αφήγημα του Ανδρουλάκειου ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ,αλλά μετά την απλή αναλογική για να αποκτήσουμε κυβερνητική σταθερότητα-που είναι το ζητούμενο για όλες τις κυβερνήσεις- και κυβέρνηση με την δεδηλωμένη της Βουλής δεν απαγορεύεται να καταφύγει ο πρώτος- στις πρώτες και δεύτερες εκλογές- και σε τρίτες εκλογές .
Έχουμε και το προηγούμενο του 1989 , που έπρεπε να φτάσει σε ποσοστό 47,5% για να πάρει 150 βουλευτές και να χρειαστεί την 151η του Κατσίκη της ΔΗΑΝΑ του ”ασώτου” του από το 1984 Στεφανόπουλου.
Αντί να κατηγορούμε τους εμπνευστές της απλής αναλογικής το 1989 και το 2016 -που ψηφίστηκε και από την Χρυσή Αυγή -οι οποίοι απέβλεπαν στην κυβερνητική πλειοψηφία της μη διασπασθείσας Δεξιάς της και την εν δυνάμει ακυβερνησία κατηγορούμε όσους επιδιώκουν την κυβερνητική σταθερότητα ιδιαίτερα στην δοκιμαζόμενη από 15ετίας Πατρίδα μας.
Θυμίζουμε την δήλωση της αείμνηστης Γεννηματά κατά την καταψήφιση της απλής αναλογικής από τους ΣυριζΑνΕλ το 2016 ”μη αναζητάτε σε εμάς συνενόχους για τα τερτίπια σας”.
Το δίλημμα της ακυβερνησίας έχει το ίδιο συλλογιστικό υπόβαθρο με το χουντικό πραξικόπημα του 1967, το οποίο είχε τα γνωστά αποτελέσματα.
Στο ίδιο μήκος κύματος θα μπορούσε παρατραβηγμένα ομολογουμένως να ισχυριστεί κανείς, ότι οι δυο εμφύλιοι κατά την διάρκεια της εθνεγερσίας θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν δεν είχε γίνει η επανάσταση.
Καθόλου παρατραβηγμένα ” οι δύο εμφύλιοι στην διάρκεια της επανάστασης του 1821 αποδεδειγμένα έγιναν για την εξουσία των πολιτικών ή των στρατιωτικών και των Μωραϊτών και των Ρουμελιωτών ,το δε3 βάθεμα του διχασμού μας από τότε που νομοθέτησε εκείνο το κρατίδιο να μη διορίζονται στο Δημόσιο οι ετερόχθονες δηλαδή οι Έλληνες που κατάγονταν από περιοχές που δεν είχαν είχαν απελευθερωθεί και αυτό εθιμικά κράτησε ως το 1955 όταν έγινε πρωθυπουργός ο Κων/νος Καραμανλής και από τότε άρχισε δειλά-δειλά να προσλαμβάνονται και οι από άλλες περιοχές
αυτό το “κρατίδιο” είναι ό,τι πιο προηγμένο και θετικό έχει καταφέρει ο Ελληνισμός σε πολιτικό επίπεδο μετά την Άλωση.
Που μπορούσε αυτό το κρατίδιο να περιλαμβάνει και μεγάλη επαρχία στην Μολδοβλαχία , που την διοικούσαν Φαναριώτες ,εάν δεν πρόδινε τον Υψηλάντη ο ”έφιάλτης” Ρουμάνος Βλαδιμηρέσκου και δεν ”βιαζόταν” ο Παπαφλέσσας στην Πελοπόννησο.
Αλλά ας το κλείσουμε αυτό .
Η ακυβερνησία, όπως η πενία ”τέχνας κατεργάζεται”, μεταξύ των οποίων και μια εκτροπή ,όπως συνέβη την 2ετία της ακυβερνησίας τα δύο χρόνια 1965/67- να μη τα ξαναζήζουμε-.