David Ignatius19 Απριλιου 2024 Washington Post
Ένας κανόνας για τον περιορισμό μιας κρίσης είναι να κρατάτε το στόμα σας κλειστό και οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ και το Ιράν έκαναν πολύ καλή δουλειά εκείνη την Παρασκευή μετά τα ισραηλινά χτυπήματα κοντά στην ιρανική πόλη Ισφαχάν. Ίσως η σιωπή ήταν το πραγματικό μήνυμα – μια επιθυμία από όλες τις πλευρές να αποτραπεί η κλιμάκωση με λόγια ή με πράξεις.
Την περασμένη εβδομάδα, είδαμε κάτι που μου φαίνεται σαν μια εξεταζόμενη απόφαση του Ισραήλ να αναδιαμορφώσει διακριτικά τη στρατηγική του για την αποτροπή του Ιράν και των ιρανών αντιπροσώπων της Χαμάς και της Χεζμπολάχ. Η ισραηλινή αποτροπή συνήθως αφορά τη μαζική χρήση επιθετικής στρατιωτικής δύναμης – μια γροθιά που επιδιώκει να υποχρεώσει τη συμμόρφωση μέσω εξαναγκασμού.
Αυτήν τη φορά όμως ήταν διαφορετική. Όταν το Ιράν εκτόξευσε ένα φράγμα πυραύλων και drone το περασμένο Σαββατοκύριακο ως αντίποινα για το χτύπημα του Ισραήλ την 1η Απριλίου σε Ιρανούς στρατιωτικούς ηγέτες στη Δαμασκό της Συρίας, το Ισραήλ χρησιμοποίησε το αμυντικό του σύστημα Iron Dome και τη βοήθεια των συμμάχων για να απορροφήσει το πλήγμα. Η αναφερόμενη καταστροφή του 99% των εισερχόμενων πυρομαχικών του Ιράν ήταν μια εκπληκτική επίδειξη αντιπυραυλικής άμυνας. Κάποιοι Ισραηλινοί ήθελαν να απαντήσουν αμέσως με ένα μεγάλο αντιμπαράζ. Αλλά υπό την πίεση του Προέδρου Μπάιντεν, περίμεναν.
Όταν η ισραηλινή απάντηση ήρθε νωρίς την Παρασκευή, υπήρξε σιωπή. Ιρανικές και ισραηλινές αναφορές αναφέρουν ότι η ισραηλινή αεροπορία επιτέθηκε σε τοποθεσία κοντά σε μερικές από τις μεγαλύτερες πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Αυτές οι εγκαταστάσεις δεν υπέστησαν ζημιές, σύμφωνα με τη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας. Όμως το Ισραήλ έστειλε το μήνυμα ότι μπορεί να διεισδύσει στην ιρανική αεράμυνα και να χτυπήσει στρατηγικούς στόχους όποτε θέλει.
Το Ισραήλ ήθελε τον τελευταίο λόγο σε αυτή την ανταλλαγή και φαίνεται ότι τα κατάφερε. Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε την Παρασκευή, μετά από συνομιλίες με αξιωματούχους στην Τεχεράνη, ότι «το Ιράν δεν επιθυμεί μια κλιμάκωση». Οι ιρανικές δημόσιες δηλώσεις χλεύαζαν την περιορισμένη δράση, αλλά το Ισραήλ έδειξε ότι μπορεί να χτυπήσει όποτε θέλει — σε αυτή την περίπτωση διατρύπησε το σύστημα, αλλά την επόμενη φορά, ίσως όχι. Υπό αυτή την έννοια, το Ισραήλ διατήρησε αυτό που οι στρατηγοί αποκαλούν «κυριαρχία κλιμάκωσης». Έδωσε το πρώτο χτύπημα και το τελευταίο.
Πώς να εξηγήσετε τις ενέργειες του Ισραήλ την περασμένη εβδομάδα; Τι εξηγεί την αυτοσυγκράτησή του, σε μια κατάσταση όπου τα γεράκια της ισραηλινής κυβέρνησης ούρλιαζαν για ολοκληρωτική επίθεση;
Εδώ είναι η άποψή μου: Το Ισραήλ συμπεριφέρεται σαν ηγέτης ενός περιφερειακού συνασπισμού κατά του Ιράν.
Στη μετρημένη απάντησή του, φαινόταν να ζυγίζει τα συμφέροντα των συμμάχων του σε αυτόν τον συνασπισμό – Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιορδανία – που όλοι παρείχαν αθόρυβα βοήθεια στην κατάρριψη του περασμένου Σαββατοκύριακου. Παίζει το μακρύ παιχνίδι, με άλλα λόγια.
Αυτό θα ισοδυναμούσε με μια αλλαγή παραδείγματος για το Ισραήλ. Αντί να βλέπει τον εαυτό του ως το μαχόμενο εβραϊκό κράτος που πολεμά μόνο του για την επιβίωσή του ενάντια σε μια φάλαγγα Αράβων και Μουσουλμάνων εχθρών, το Ισραήλ γνωρίζει ότι έχει συμμάχους. Στην κορυφή της λίστας, όπως πάντα, βρίσκονται οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά στην Αμερική προστίθενται αραβικά κράτη που αντιτίθενται στο Ιράν και τους πληρεξούσιους του όσο και οι Ισραηλινοί.
Αυτό είναι το νέο σχήμα της Μέσης Ανατολής. Αλλά προς το παρόν, τουλάχιστον, αυτή η ωρίμανση φιλίας μεταξύ του Ισραήλ και των πρώην αντιπάλων του στην περιοχή πρέπει να παραμείνει ανείπωτη.
Το Ισραήλ την περασμένη εβδομάδα απέκτησε άλλο ένα πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο. Αφού απορρόφησε τόσο επιδέξια την πυραυλική επίθεση του Ιράν, θεωρείται αμέσως ως θύμα επίθεσης και ως κύριος της άμυνας υψηλής τεχνολογίας. Αυτή είναι μια ευπρόσδεκτη ανατροπή, μετά από έξι μήνες εξαντλητικής μάχης κατά της Χαμάς στη Γάζα που αμαύρωσε σοβαρά τη διεθνή φήμη του Ισραήλ. Μετά τον καταρράκτη πυραύλων του Ιράν και την περιορισμένη απάντηση από την Ιερουσαλήμ, το Ισραήλ φαίνεται τώρα να έχει υποστήριξη από την Ομάδα των Επτά προηγμένων βιομηχανικών χωρών.
Οι Ισραηλινοί σκληροπυρηνικοί θα πουν ότι μια αδύναμη κυβέρνηση Μπάιντεν πίεσε το Ισραήλ να τραβήξει τις γροθιές του. Στη βάναυση μάχη της Μέσης Ανατολής, θα σκοτωθείς ή θα σκοτώσεις, θα υποστηρίξουν αυτοί οι επικριτές. Αυτή η σκληρή ισραηλινή αντίληψη της αποτροπής μπορεί να φαίνεται επιτακτική. Αλλά παρακολουθώ την προσέγγιση του Ισραήλ για την ασφάλειά του σχεδόν 45 χρόνια και θα έλεγα ότι τα αποτελέσματά της ήταν ανάμεικτα, στην καλύτερη περίπτωση.
Κοιτάμε κάτι νέο, μετά τα «όπλα του Απριλίου». Ίσως τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη, εάν το Ιράν αποφασίσει να «βγεί κρυφά» προς την απόκτηση πυρηνικών όπλων, η Χεζμπολάχ να επιτίθεται από τον Βορρά ή το Ισραήλ επιλέξει τον καταστροφικό προληπτικό πόλεμο κατά της Χεζμπολάχ στον Λίβανο. Αλλά καλό ή κακό, αυτό είναι ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία.
Είναι απαραίτητο να τεθεί ένα γρήγορο τέλος στον πόλεμο της Γάζας. Βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής, όπου είναι προς το συντριπτικό συμφέρον του Ισραήλ, των Παλαιστινίων και ολόκληρης της Μέσης Ανατολής να ολοκληρωθεί αυτή η σύγκρουση. Όπως παρατήρησε πρόσφατα ο βετεράνος διπλωμάτης Ντένις Ρος, το Ισραήλ ολοκληρώνει την αποτελεσματική αποστρατιωτικοποίηση της Χαμάς, με 19 από τα 24 τάγματά της να έχουν εξαφανιστεί.
Η de facto στρατιωτική συμμαχία της Σαουδικής Αραβίας και άλλων αραβικών κρατών με το Ισραήλ είναι ανοιχτό μυστικό.
Η υποψηφιότητα των 80+ στις ΗΠΑ δείχνει την στρατηγική πολιτική παρακμή τους.
Δεν βγάζουν πλέον ηγέτες με ορμή, δύναμη, όραμα, αυτοπεποίθηση, φρέσκες ιδέες και σχέδιο.
Τι να τα κάνουμε τα Χάρβαρντ, ΜΙΤ, Γέιλ, κλπ όταν το πολιτικό σύστημα στις ΗΠΑ είναι αντιπαραγωγικό και αναποτελεσματικό με τους βετεράνους πολιτικούς στην πρώτη γραμμή.
Η απειθαρχία του Ισραήλ δείχνει την παρακμή των ΗΠΑ.