Ο Ανδρέας Γερμανός, κύπριος φίλος απο παλιά, μου ζήτησε ένα κείμενο για το περιοδικό του σε αφιέρωμα που έκανε για τα 48 χρόνια απο την τουρκική εισβολή στο νησί.
Έγραψα και έθεσα το θέμα της προετοιμασίας στρατιωτικής ανακατάληψης των κατεχομένων.
Δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο μόνος που θέτει τέτοιο ζήτημα.
Δεν ξέρω πως το βλέπουν οι άλλοι που, επίσης, το υποστηρίζουν αλλά θα ήθελα να διευκρινίσω την δική μου οπτική.
Λύση στο κυπριακό δεν μπορεί να επιτευχθεί. Ούτε καν Διζωνικής-Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Εκτός και αν το παραδώσουν στους Τούρκους.
Η καλύτερη δυνατή κατάσταση θα ήταν η σημερινή. Αλλά και αυτή απειλείται.
Η Τουρκία, και όχι ο Ερντογάν, δεν θέλει να ενσωματώσει τα κατεχόμενα στην κυρίως χώρα. Είναι πασίδηλο ότι δεν την συμφέρει.
Επιδιώκει, όμως, να καταφέρει αναγνώριση των κατεχομένων, έστω και απο κάποιες φτωχές και περιθωριοποιημένες χώρες.
Αυτό στο παρελθόν επιδιώχθηκε αλλά δεν επιτεύχθηκε, άλλοτε με παρέμβαση του διεθνούς παράγοντα και άλλοτε με παρέμβαση της Ελλάδας.
Αλλά ως ενδεχόμενο είναι υπαρκτό.
Αυτό και ο εποικισμός της Αμμοχώστου πρέπει να αποφευχθούν. Και δεν αρκούν, μόνο,, τα διπλωματικά μέσα.
Η Ελλάδα, τώρα, θέλει δεν θέλει θα αναμιχθεί στο μεσανατολικό καμίνι και την Ανατολική Μεσόγειο. Είναι ένας γεωπολιτικός χώρος σημαντικού ενδιαφέροντος.
Αν δεν αναμιχθεί, δεν θα απωλέσει, απλώς, δικαιώματα που της ανήκουν αλλά θα διακινδυνεύσει η ασφάλειά της.
Οι εξοπλισμοί και των φρεγατών και των F-35 δεν αποβλέπουν στην υπεράσπιση του Αιγαίου. Είναι όπλα που ξεπερνούν την ακτίνα δράσης στον αιγαιακό χώρο.
Νομίζω πως τα παραπάνω έχουν γίνει αντιπληπτά απο το πολιτικό κατεστημένο και προετοιμάζεται. ίσως, με την ενθάρρυνση και των ΗΠΑ, διότι το αθηναϊκό κράτος δεν μπορεί ούτε να συλλάβει ούτε να εφαρμόσει τέτοια πολιτική.
Και επειδή πιστεύω πως η Αθήνα τίποτε δεν θα κάνει που να έχει σχέση με την Άμυνά της αν δεν ρωτήσει πρωτίστως τις ΗΠΑ και δευτερευόντως την Ε.Ε., ένα καλά επεξεργασμένο σχέδιο που θα προβλέπει ενισχυμένη ελληνική στρατιωτική παρουσία στο νησί, μηδέ αεροπορικής δύναμης εξαιρουμένης και ενοποίηση της διοίκησης θα εγκρινόταν.
Ο προσανατολισμός της Τουρκίας προς την Ευρασία δεν είναι καπρίτσιο του Ερντογάν. είναι, πλέον, επιλογή του κατεστημένου της.
Η Τουρκία βρίσκεται στο κρισιμο σημείο να ξεπεράσει την παγίδα του Θουκυδίδη. Γι αυτό, όπου πάει βρίσκει τις πόρτες κλειστές. Αν τους ξεφύγει, δεν θα μπορούν να την ελέγξουν.
Προχθές, ο στρατηγός ε.α. Λάζαρος Καμπουρίδης έγραφε στις Ανιχνεύσεις γιατί η Τουρκία δεν θα μπορέσει να πάρει ούτε το αντιαεροπορικό σύστημα SAMP-T γαλλο-ιταλικής κατασκευής. Διότι βάζει ως προϋπόθεση την παράδοση και τεχνογνωσίας. Και τεχνογνωσία δεν είναι κανείς πρόθυμος να της παράσχει.
Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει. Ελπίζω στο αθηναϊκό κράτος να τον παρακολουθούν.
Παντελής Σαββίδης
Στην Κύπρο υπάρχουν δύο λαοί, όχι ένας. Δεν υπάρχουν “Κύπριοι” με την εθνική έννοια, δεν υπάρχει “Κυπριακό” έθνος. Ο όρος “Κύπριος” είναι τοπικός/γεωγραφικός, όχι εθνικός/εθνοτικός. Στην Κύπρο υπάρχουν δύο μεγάλα έθνη, Έλληνες και Τούρκοι, και κάποιες μικρές μειονότητες. Εθνοθρησκευτικές ή εθνικές μειονότητες όπως οι Αρμένιοι και οι Μαρωνίτες, θρησκευτικές μειονότητες όπως π.χ. οι Λατίνοι κ.α. Υπάρχει επίσης και μία ιδιαίτερη εθνοπολιτισμική ομάδα, οι Ρομά (κάποιοι από αυτούς είναι μουσουλμάνοι και κάποιοι χριστιανοί, ενταγμένοι στην τουρκοκυπριακή και την ελληνοκυπριακή κοινότητα αντίστοιχα). Γιατί θα πρέπει ντε και καλά Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να ζουν μαζί;
Κύριε Αλή Γιουνάν, θέσατε το ερώτημα ”γιατί θα πρέπει ντε καλά Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να ζουν μαζί”, αλλά δεν σκεφθήκατε την απάντησή σας στο ερώτημα ” γιατί πρέπει ντε και καλά οι Τούρκοι να ζουν μαζί με τους Κούρδους;;;” .ΤΗΝ ΑΝΑΜΕΝΩ .