Ο Σιωνισμός ελέγχει τα φάρμακα στο μη εβραϊκό πληθυσμό, η χημειοθεραπεία ελέγχετε από την μεγάλη επιχείρηση της ιατρικής, από την επιστήμη, από τα Πανεπιστήμια γιατρούς για να σας στείλουν νωρίτερα
Όχι, δεν είναι ένα ειδικό γονίδιο ούτε ο εμβολιασμός τους, είναι μια συνωμοσία του «εκλεκτού λαού» (εθνικά-σιωνιστικά ψευδείς τους) έναντι του υπόλοιπου κόσμου. σε όλους τους τομείς όπως η οικονομία, εκπαίδευσης, των μέσων ενημέρωσης, κλπ κλπ κλπ
Τον Δεκέμβριο του 2008, έλαβε χώρα στη Νορβηγία, μια εκδήλωση που θα μείνει στην ιστορία. Ο Αρχιραββίνος Δρ Esra Iwan Götz, υπέγραψε ένα έγγραφο αναγνωρίζοντας δημοσίως ότι οι Εβραίοι έχουν γνώση και δύο τύπους θεραπειών.
Εβραίοι αντιμετωπίζονται σύμφωνα με τη Νέα Ιατρική (Βιολογική Ερμηνεία της νόσου) και οι μη-Εβραίοι έχουν την επίσημη θεραπεία με χημειοθεραπεία βασανιστήρια και μορφίνη:
Ο διευθυντής του εθνικού μητρώου καρκίνου στο Ισραήλ, ο Δρ Μίχα Barchana, ανέφερε πρόσφατα ότι ήδη έχουν χαμηλό ποσοστό των περιπτώσεων καρκίνου στη χώρα συνεχίζει να συρρικνώνεται σε ένα ενθαρρυντικό τρόπο. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε περιπτώσεις καρκίνου του παχέος εντέρου, του μαστού και του πνεύμονα.
Ήδη το 2004, μόνο 152 άνθρωποι πέθαναν από καρκίνο των 7,4 εκατ. κατοίκων του Ισραήλ. Αυτό έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα στον αριθμό των θανάτων από καρκίνο 0,4 ανά ημέρα. Σύγκριση: κατά το ίδιο έτος, μόνο στη Γερμανία, 220.000 άνθρωποι πέθαναν από καρκίνο, συνεπώς, 601 άτομα ανά ημέρα. Στην Αυστρία ήταν συνολικά 55 πέθαναν από καρκίνο στην Ελβετία καθημερινά και «μόνο» 40.
Στο Ισραήλ, ωστόσο, αυτή η τιμή βρίσκεται σε ένα ακόμη χαμηλότερο ρυθμό! στο Ισραήλ στατιστικές δείχνουν ότι τα περισσότερα θύματα του καρκίνου έχουν την προέλευσή τους στο μη εβραϊκό πληθυσμό. Έτσι, το ποσοστό θνησιμότητας εξακολουθεί να είναι χαμηλότερο. Και αυτό γιατί;οι Ισραηλινοί Ζουν πιο υγιεινά; Όχι πραγματικά. Το κλειδί για την θεραπεία του καρκίνου: στο Ισραήλ προτεραιότητα δίνεται στην αποτοξίνωση του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος που συνοδεύεται από μια υγιεινή διατροφή.
Σε μια πολύ προφανή φυσική θεραπευτική προσέγγιση που λειτουργεί πολύ θετικά. η παραδοσιακή ιατρική στον κόσμο συνεχίζει να λειτουργεί σαν δολοφόνος των επιχειρήσεων χημειοθεραπεία, ακτινοθεραπεία . Αυτό δεν βοηθά. Σε παγκόσμιο επίπεδο συνεχίζουν να αυξάνουν τους ασθενείς με καρκίνο.
Το 2006 έχασαν τη ζωή τους μόνο στην Ευρώπη, συνολικά 1,7 εκατομμύρια άτομα. Οι ειδικοί στην εκτίμηση λένε ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλά περισσότερα επειδή πολλοί ασθενείς με καρκίνο πεθαίνουν από άλλες αιτίες, ως αποτέλεσμα των επιπτώσεων της συνήθους θεραπείας, και ως εκ τούτου εμφανίζεται στις στατιστικές των άλλων ασθενειών όπως θανάτων που οφείλονται σε καρδιά κτλ .
ο ετήσιος ρυθμός των θανάτων από καρκίνο σε μια χώρα που έχει σχέση με το αντίστοιχο μέγεθος του πληθυσμού της κάθε χώρας υπολογίζεται ανά εκατομμύριο πληθυσμού και η τιμή που προκύπτει από τις διάφορες χώρες : υπολογίζονται 1 εκατομμύριο Γερμανοί 2683 θύματα ετησίως. Στις ΗΠΑ (που αποτελείται από 25 κράτη μέλη) βρίσκεται η ίδια συγκριτική εικόνα στο 2522 στο Ισραήλ ανέρχεται σε 21. Ως αποτέλεσμα, ο κίνδυνος θανάτου από καρκίνο στην Ευρώπη είναι 120 φορές υψηλότερος από ότι στο Ισραήλ.
https://europost.gr/giati-oi-evraioi-den-arrostainoyn-apo-karkino-idoy-i-apantisi-2/
Ξύνεσαι στη γκλίτσα του τσοπάνη Σαββίδη..
Ε, μα…..
Γειά σου Άφαντε !
Έπαψα να …ερωτώ αν οι σοβαρές ειδήσεις του αύριο είναι οι θεωρίες συνωμοσίας του χθές.
Ο εννοών νοείτω….
Γεια σου φίλε Νώντα.
Εμένα μου κάνει εντύπωση ότι τα άρθρα που αναρτώνται δεν χρειάζεται πλέον να έχουν σύνταξη. Μετάφραση από google απευθείας, πάρε να ‘χεις.
Σοβαρές ειδήσεις αύριο, θεωρίες συνωμοσίας χθες, εγώ ξέρω δεν.
Χα , χα καλό…. ” εγώ ξέρω δεν.”
Ε, ναι κι αυτο με τη μετάφραση google πια, τελείως εκνευριστικό κι ακαταλαβίστικο. Αμ το ότι δεν υπάρχει καν πηγή, που το βάζεις ;
Απορώ ο κ. Σαββίδης τι κάνει. Παλιά του έφταιγε το δικό μας ”χαμηλό επίπεδο.”
Εδώ και πολύ καιρό που εμείς απουσιάζουμε ποια δικαιολογία έχει ;
Αλλά για να λέμε Άφαντε και του στραβού το δίκιο, κοίτα ένα απ τα πολλά αξιόλογα άρθρα. Τούτο δε, το θεώρησα ”εύρημα” πολύτιμο.
https://www.anixneuseis.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B7%CE%B4%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-19%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B2%CE%BB%CE%B5%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CF%84/
”Το οξύ της λογικής, με το να διαλύει κάθε πίστη που είχαμε ποτέ, τελικά διαλύει τον εαυτό του. Φαίνεται να μας εγκαταλείπει σε ένα κοσμικό αδιέξοδο, αφήνοντάς μας με ένα θλιβερό βραβείο παρηγοριάς -την παράδοξη επιβεβαίωση ότι «απλά δεν υπάρχει κανένας πραγματικός κόσμος». Αυτό που ετούτο προσφέρει σε κάποιον που πεθαίνει για νόημα, φυσικά, είναι εκείνο που προσφέρει ένα άδειο ποτήρι σε κάποιον που πεθαίνει από δίψα.”
και
”Ακόμα κι έτσι, ο μηδενιστής δεν πρέπει να συγχέεται με τον ναρκισσιστή ή τον μυθογράφο, το «μισθωμένο όπλο» ή τον συκοφάντη. Αντίθετα, ένας μηδενιστής προσφέρει ένα είδος σταθερότητας και ελπίδας. «Ο μηδενιστής είναι ένας άνθρωπος που κρίνει ότι ο κόσμος είναι όπως δεν θα έπρεπε να είναι», δήλωσε ο Nietzsche, «και [κρίνει] τον κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι αλλά που δεν υπάρχει». Αν και αυτή η παρατήρηση έρχεται σε αντίθεση με το ερμηνευτικό ανάγλυφο των περισσότερων Νιτσεϊστών, υποδηλώνει ότι ένας μηδενιστής –ο Νίτσε περιγράφει τον εαυτό του, τελικά, ως τον «πρώτο τέλειο Ευρωπαίο μηδενιστή»- αντιλαμβάνεται τις πλήρεις διαστάσεις της κατάστασης, σταθμίζει την σημασία της, και αναζητά μια απάντηση.”
Bέβαια όταν αυτά τα λένε οι σταρς της διανόησης , οι intelligenstars, είναι θαυμαστά. Όταν τα λέμε εμείς οι πλέμπα, είναι απλά γραφικότητες…
Oι πλήρεις διαστάσεις της κατάστασης είναι ότι όλα τα έμβια συναισθανόμενα όντα αντιμετωπίζονται απ τη φύση ως ανακυκλώσιμες συσκευασίες τροφίμων και άλλων αγαθών” Η Γη είναι ένας τεράστιος κάδος ανακύκλωσης εμβίων όντων. Φαντάσου το σε ζωγραφικό πίνακα….μια κι έχεις καλλιτεχνικές ανησυχίες.
Η απάντηση όμως, δεν μπορεί να είναι κατώτερη των περιστάσεων.
Ά ρε Νώντα, κολλημένος με την ανακύκλωση, εκεί, τρεις μήνες τώρα.
Τι να σου κάνω ρε αγόρι μου, δεν την έφτιαξα εγώ τη φύση, στ’ ορκίζομαι.
Μακάρι να μην υπήρχε πόνος στο σύμπαν, αλλά υπάρχει.
Αυτό που σου ‘πα και την προηγούμενη φορά, αποδέξου το δεδομένο και δες τι μπορείς να κάνεις μ’ αυτό.
Το αδιέξοδο των συζητήσεων είναι ότι είναι υπερβολικά αφηρημένες, αποτελούν μία προβολή συναισθηματικών καταστάσεων σε θεωρητικές έννοιες, μοιάζουν με θέατρο σκιών. Σαν σώματα που με τις στάσεις τους δημιουργούν προβολές σ’ έναν τοίχο σπηλαίου κι οι άνθρωποι προσπαθούν να επικοινωνήσουν μ’ αυτές τις αναπαραστάσεις. Τι να καταλάβεις με μία τέτοια γλώσσα όμως;
Ε ,όχι ”Νώντα” βρε Άφαντε. ”Εννοών” – καθότι εννόησα αυτό που λες , έλα όμως που τ’ αγόρια στο άρθρο στο οποίο παρέπεμψα ψάχνουν για ένα ποτήρι νόημα να σβησουν τη δίψα τους κι εμείς τους το προσφέρουμε άδειο ;
Το πρώτο βήμα προς μια πιθανή λύση είναι η πλήρης κατανόηση του προβλήματος έστω κι αν μοιαζει ”θεωρητικη”. Ο επόμενος που θα μου αντιδιαστείλλει τη θεωρία προς τη πράξη θα φάει…. φάπα. Για να καταλαβει ότι η θεωρία είναι πράξη και οι πράξεις θεωρία.
Καλά άσε με τώρα στη μιζέρια μου με την ανακύκλωση. Εγώ θα μηρυκάζω την ανακύκλωση των όντων ενώ άλλοι την ανακύκλωση ιδεών με αναφορές ξανά μανά στον Πλατωνισμό.
C’est l’enfer!
Παρεμπιπτόντως την ταινία ”Man on Fire” με τον Denzel Washington την έχεις δει ;
Ε, αυτό.
Εδώ είσαι ρε Εννοώντα και νόμισα ότι σ΄έχασα.
Το Man on Fire το δείχνει πέντε φορές το χρόνο το σταρ, πως να μην το έχω δει;
Τι, ε αυτό; Είσαι Man on Fire;
Όμως πάλι βρήκες την εύκολη λύση της παρερμηνείας των λεγομένων μου. Το αφηρημένο δεν είναι συνώνυμο της θεωρίας για να το αντιπαραβάλεις προς πράξη. Το αντίθετο του αφηρημένου είναι το συγκεκριμένο.
Να σου δώσω ένα παράδειγμα. Μιλάς για κανίβαλιστικό μοντέλο και ανακύκλωση σε πλανητική κλίμακα. Ένα συγκεκριμένο πρόβλημα που σχετίζεται μ’ αυτό είναι η κρεατοφαγία. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δηλώνουν απρόθυμοι να καταναλώσουν κρέας. Κάνουν μία ηθική επιλογή απέναντι στο πρόβλημα του κανιβαλισμού όπως το λες. Ολόκληροι πολιτισμοί στο παρελθόν έχουν αντιμετωπίσει το ίδιο δίλημμα. Δεν λέω αν είναι λάθος ή σωστό, λέω ότι παίρνουν μία απόφαση, περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά. Είμαι σίγουρος ότι είσαι έτοιμος να πεις πως και το αγγούρι και η ντομάτα έμβια όντα είναι ή ότι ο κανιβαλισμός στη φύση είναι τόσο εκτεταμένος και δομικός που μία τέτοια απόφαση είναι ασήμαντη ή ακόμα και υπεκφυγή κτλ. Το θέμα όμως είναι ότι τα προβλήματα όσο διευρυμένα κι αν είναι, είναι άλλο τόσο συγκεκριμένα. Ανεξαρτήτως αν μπορούμε ή δε μπορούμε να συλλάβουμε το όλον, σε καθημερινή βάση καλούμαστε να πάρουμε θέση σε ηθικά ζητήματα. Ναι, η φύση είναι κανιβαλιστική και μπορεί να υπάρχουν μαύρες τρύπες που καταβροχθίζουν ολόκληρους γαλαξίες ή το σύμπαν να είναι ένα στομάχι που χωνεύει τον εαυτό του, αυτή αυτό το μοσχάρι όμως είναι απολύτως συγκεκριμένο, πονάει και ματώνει όταν τα σφάζεις όπως εσύ, το τρως ή δε το τρως; Κι αν το τρως γιατί το τρως;
Μπορείς να χρησιμοποιήσεις τη θεωρία της ολικής κατανόησης ως μέσω διαφυγής από τα ηθικά διλήμματα της ζωής αλλά κι αυτό ακόμα είναι από μόνο του μία ηθική επιλογή.
Mα φυσικά καλούμαστε σε καθημερινή βάση να παίρνουμε θέση απέναντι σε ηθικά διλήμματα είτε έχουμε συνολική εικόνα είτε όχι. Ακριβώς επειδή ασχολήθηκα εντατικά με το σπορ αυτό και λάμβανα υπόψιν κιόλας την ατελείωτη πάλη και των άλλων με τα ατέρμονα ηθικά διλήμματα, έφτασα κάποια στιγμή ν’ ασχοληθώ με τη πηγή του προβλήματος. Ναι η επιλογή της αποχής απ
τη κρεοφαγία είναι μια ηθική επιλογή και πράγματι θα έλεγα ”ότι ο κανιβαλισμός στη φύση είναι τόσο εκτεταμένος και δομικός που μία τέτοια απόφαση είναι ασήμαντη ή ακόμα και υπεκφυγή κτλ.” (πώς το κατάλαβες ;;…). Όμως παρ’ όλο που έχω κι εγώ κάνει την επιλογή της αποχής από τη κρεοφαγία για ηθικούς λόγους (εννοώ όχι ιατρικούς λόγους), σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι αυτό είναι ένα βήμα προς τη λύση του προβλήματος γι αυτό δεν το προπαγανδίζω.προτείνω στους γύρω μου. Είναι ήδη φανερό ότι το κίνημα αυτό εγκυμονεί νέα προβλήματα, για την ακρίβεια ανακύκλωσή τους. Μπορεί να έχει κάποια οφέλη η αποχή απ το κρέας αλλ επειδή ακριβώς ο ”κανιβαλισμός” μεταξύ εμβίων όντων είναι δομικό στοιχείο της φύσης , νομίζω μπορείς να φανταστείς διάφορα σενάρια σχετικά με το που θα καταλήξει κι αυτό το κίνημα όπως τόσα άλλα.
Αυτό που λέω λοιπόν είναι, ότι μαζί με τις συγκεκριμένες επιλογές που έτσι κι αλλιώς υποχρεωνόμαστε να κάνουμε καθημερινά, να κάνουμε λίγα βήματα πίσω και να δουμε τη συνολική εικόνα του προβλήματος, τη πηγή του, και ν’ αρχίσουμε να παίρνουμε θέση μήπως προκύψει καμιά νέα ιδέα.
Παρ’ όλο που η συνείδηση είναι προίόν των κανιβαλιστικών νόμων της φύσης, εντούτοις αντιστέκεται η συνείδηση στη ”λογική” της φύσης εξ’ ου και διαρκώς πρέπει να επιλύει ”ηθικά διλήμματα”. Η ίδια η φύση δεν ταλανίζεται από ηθικά διλήμματα – δεν πρόκειται ν’ αναρωτηθεί αν είναι καλό να ξεχυθεί η λάβα στο χωριό που βρίσκεται στους πρόποδες του ηφαιστείου – αλλά το προίόν της, η συνείδηση, διαρκώς πρέπει να αποφασίζει για το κάθετί χωρίς όμως πραγματική πιθανότητα επίλυσης γιατί διαρκώς αναβλύζουν νέα προβλήματα απ την αρχική πηγή.
Κάποιο π.χ στερούνται το κρέας για να σώσουν τάχα τον πλανήτη την ίδια στιγμή που άλλοι ετοιμάζονται για πόλεμο με αφορμή τα πετρέλαια με πιθανότητα δεκάδων εκατομμυρίων θανάτων ανθρώπων. Δηλαδή όσο κωμικοί και να σου φαντάζουν οι δικοί μου προβληματισμοί, σκέψου πόσο κωμικοτραγική θα μοιάζει εξ’ αποστάσεως η παραπάνω εικονα. Το κοινό σημείο μεταξύ των ομάδων είναι η αναζήτηση ενεργειακών πηγών. Κι αν γίνει κάνα ”μπαμ” θα βγαίνουν ξανά μανά οι ιστορικοί και φιλόσοφοι του μέλλοντος να συζητούν για τα αιτια, για την ανάγκη αλλαγής παραδείγματος ή αφηγήματος, για τη παιδεία για την ιστορική μνήμη, για τον εγωισμό,για την πνευματικότητα μπλα μπλα μπλα.
Το ίδιο σεναριο για εκατομμυριοστή φορά και μετά μου λες σαν από πλήξη ότι το Μan on Fire το παίζουν 5 φορές το χρόνο. Που να το ξέρω αφού δεν βλέπω τηλεόραση παρά σπανίως ; Όχι δεν είμαι Man on Fire, αλλά το ανέφερα ως παράδειγμα επίγειας κόλασης χωρίς ελπίδα ουσιαστικής αλλαγής.
Αλλά την οθόνη της τηλεόρασης μπορεί κανείς να τη σβήσει στην 10η επανάληψη της ίδιας ταινίας. Τη μεγάλη οθόνη με το σήριαλ της φύσης που επαναλαμβάνεται διαρκώς δεν μπορούμε να τη σβήσουμε. Ή μήπως μπορούμε ; Η μήπως δεν θέλουμε γιατί είμαστε εθισμενοι στην εικόνα αυτή όπως με την εικόνα της τηλεόρασης και του instagram ;
υ.γ.1. Εντάξει, δεκτή η κίτρινη κάρτα για το θέμα αφηρημενου/ συγκεκριμένου , θεωρίας και πράξης.
υ.γ.2 Χα, χα ! ”Εδώ είσαι ρε Εννοώντα και νόμισα ότι σ΄έχασα”
Μετάφραση :”Εδώ είσαι ακόμα ρε εννοώντα κι ήλπιζα ότι σ’ έχασα”
Mια και το νήμα στο οποίο γράφουμε αναφέρεται στους εβραίους να βάλω και κάτι που συνδέει τους εβραίους μ’ αυτά που λέμε να μη θεωρηθούν εντελώς άσχετα :
https://www.anixneuseis.gr/%CE%B7-%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BF/#comments
”Ο Σάμυ Μοντιάνο επέλεξε να «σπάσει» τη σιωπή του για όσα βίωσε, το 2005, καθώς συνειδητοποίησε εν τέλει, όπως λέει, ότι ο Θεός διάλεξε κάποιους να επιζήσουν για να πουν στους νέους πως δεν πρέπει να γίνουν «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ» αυτά που έχουν δει τα δικά του μάτια.”
Αμ, δε……. Δεν είναι θέμα πολιτισμού, αλλά φυσικής εν τέλει.
Kαι δεν το λέω με διάθεση κυνισμού, συμβιβασμού ή παραίτησης τύπου ”έτσι είναι ας το φάμε στη μάπα”. Λέω ότι παρά την αδιανόητη δυσκολία του προβλήματος πρέπει να βρεθεί λύση για να μη γίνουν τέτοια ”ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ” όπως λέει ο συμπαθής ηλικιωμενος. Να μην είναι η κραυγή του μια απλή ευσεβής ελπίδα.
Δεκτά όλα αυτά που λες όμως ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεις το πρόβλημα είναι αδιέξοδος γιατί όπως έλεγε και ο Φασμπίντερ σε μία άλλη ταινία (όχι ο Γερμανός σκηνοθέτης, ο ηθοποιός) “όλα τα μεγάλα πράγματα έχουν μία μικρή αρχή”. Όλοι αυτοί οι οποίοι προσπάθησαν να λύσουν το πρόβλημα με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία πιάστηκαν από κάτι, πχ η ψυχαναλυτική απόπειρα ξεκίνησε ως μία υποτυπώδης πρακτική. Τα κοινωνικά κινήματα από μικρής κλίμακας διεκδικήσεις. Η σύγχρονη κοσμολογία συγκροτείται από επιμέρους παρατηρήσεις, οι θρησκείες, η φιλοσοφική παράδοση και πάει λέγοντας. Το να κάθεται κανείς και να λέει πρέπει να κατανοηθεί το όλον, είναι σαν να λέει “πέσε πίτα να σε φάω”.
Εγώ για παράδειγμα αυτό το οποίο διαπραγματεύομαι αυτόν τον καιρό -με πολλά μπρος πίσω- είναι να δω τον εαυτό μου ως τμήμα μίας συνέχειας. Δηλαδή να νιώσω ότι αυτό που είμαι έχει ένα τέλος, ότι μετά από μένα ακολουθούν άλλοι, ότι με κάποιον τρόπο κι αυτοί οι άλλοι εγώ είμαι κι ότι πρέπει να προετοιμάσω το έδαφος γι’ αυτούς όπως θα το έκανα για μένα. Δεν ξέρω αν αυτή η κατανόηση είναι χρήσιμη για όλους ή αν θα έλυνε το πρόβλημα του κόσμου ούτε καν αν είναι εφικτή, με κάποιο τρόπο όμως είναι σημαντική για μένα.
Mα βρε Άφαντε, αυτό για την συνολική εικόνα το λέω μετά από πολλά χρόνια πορείας με σημείο εκκίνησης ακριβώς τα επιμέρους. Επιπλέον , δεν λέω ότι μπορούμε να έχουμε συνολική εικόνα για το όλον του σύμπαντος και των διαδικασιών του, αλλά για το ”όλον” του προβλήματος. Ε, νισάφι πια το πρόβλημα το κουβαλάμε μαζί μας από τότε που υπήρξε η πρώτη συνείδηση, δεν είναι κάτι το οποίο πιάνω απ’ το ρετιρέ, αλλά ανεβαινοντας σκαλοπάτι -σκαλοπάτι τους αναβαθμούς του προβληματισμού. Σαφώς δεν σταματάει ο προβληματισμός και η ενασχόληση με τα επιμέρους (κι αυτό εξ’ ανάγκης) αλλά μπαίνουν πλέον σε άλλο πλαίσιο και προοπτική. Αντιλαμβάνεσαι ταυτόχρονα με τα επιμέρους τη σχετική τους θέση μέσα στο όλον του προβλήματος.
”ότι μετά από μένα ακολουθούν άλλοι, ότι με κάποιον τρόπο κι αυτοί οι άλλοι εγώ είμαι κι ότι πρέπει να προετοιμάσω το έδαφος γι’ αυτούς όπως θα το έκανα για μένα.”
Ε, μα τι λέμε, δεν καταλαβαίνω τον δισταγμό σου στο να το πεις, μοιάζει αυτονοητο σε μένα τουλάχιστον. Μόνο που ”οι άλλοι που είσαι εσύ” δεν είναι μόνο εκείνοι που έρχονται μετά από σένα αλλά κι εκείνοι που ζουν παράλληλα με σένα αλλά κι εκείνοι που προηγήθηκαν -οι οποίοι ενδεχομένως έθεσαν ερωτήματα που περίμεναν να τ’ απαντήσεις εσύ.
Ωραία, συμμερίζομαι απόλυτα αυτό που νιώθεις ότι πρέπει να προετοιμάσεις το έδαφος γι’ αυτούς όπως θα το έκανες για σένα, αλλά πάνω σ’ αυτό μιλάω κι εγώ. Το έδαφος για ποιό πράγμα ακριβώς αν δεν έχουμε δει το μέγεθος του προβλήματος ; Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεσαι το εφιαλτικό μέλλον που περιμένει τους επόμενους καθώς η συνείδηση-αντίληψη διευρύνεται εκ των πραγμάτων χωρίς να ανευρίσκονται όμως απαντήσεις και λύσεις. Είναι σαν η συνείδηση να μαζεύει δυναμική ενέργεια σαν μπαλόνι ,και είναι θέμα χρόνου να σκάσει υπό την επίδραση των άλυτων θεμάτων που το πιέζουν σαν βελόνες. Δηλαδή το ασύμβατο κι επικίνδυνο κοκτειλ νόμων της φύσης και συνείδησης επιβάλλει είτε ότι πρέπει κάτι να τροποποιηθεί στον τρόπο που λειτουργεί το σύμπαν ή να μειωθεί η συνείδηση -πράγμα που επιχειρείται με διάφορους τρόπους όπως πολύ καλά γνωρίζεις.
Ρίξε μια ματιά μόνο στον μετα-ανθρωπισμό που είναι η αναπόφευκτη συνέπεια της ύπαρξης συνείδησης μέσα σ’ ένα ασυνείδητο σύμπαν. Αυτό έχεις ονειρευτεί για τους ”μετά από σένα ” ;
Και μη σου φαίνεται σοκαριστικό που λέω ότι κάτι πρέπει να τροποποιηθεί στους μηχανισμούς του σύμπαντος , γιατί δεν γνωρίζουμε σε τι βαθμό μπορέι το σύμπαν να αλληλεπιδρά με την συνείδηση που δεν είναι ανθρώπινο προνόμιο αλλά τηρουμένων των αναλογιών και διαβαθμίσεων,προνόμιο της έμβιας φύσης όλης. Εγώ απλά εκφράζω το πρόβλημα ωμά όπως είναι. Η θα πρέπει να γίνει το αδιανόητο να τροποποιηθούν οι μηχανισμοί του σύμπαντος υπό την επίδραση της συνείδησης ή θα περιοριστεί η συνείδηση δια των μηχανισμών του σύμπαντος/φύσης τουτέστιν θα καταλήξει αργά ή γρήγορα στη καταστροφή της. Αλλιώς θα συνεχιστεί ατερμονα το αδιέξοδο με όλα τα συνοδά προβλήματα, καθώς κάθε φορά θα λέμε νέα παραμύθια στον εαυτό μας και στους άλλους ευαγγελιζόμενοι ότι θα οδηγήσουν σε έστω μερική λύση των προβλημάτων ή γνωρίζοντας πως αυτό δεν πρόκειται να γίνει αλλά ότι πάντως στο μεταξύ θα είναι κερδοφόρα παραμύθια ικανά να μας παράσχουν την επιβίωση.
Τροφική αλυσίδα και συνείδηση δεν πάνε μαζί. Κι επειδή η συμπαντική συγκυρία τα έφερε να συνυπάρχουν, θα υπάρχουν ατελείωτες περιπλοκές. Καταπίεση, εκμετάλλευση, ψυχολογικές καταρρεύσεις, πόνος, σφαγή, τραγωδία, ενοχές, τρέλα, έγκλημα, αντιδραστική ασυνειδησία/ρηχότητα και πάει λέγοντας. Α, δεν λέω, πολύ καλό και πλουσιότατο υλικό για το χτίσιμο καριέρας και μπίζνας. Αν εννοείς να προετοιμάσουμε το έδαφος για μια καλή καριέρα και μπίζνα γι’ αυτούς που έρχονται μετά από μας, αυτό το έχουμε ήδη πετύχει μετ’επαίνων και δαφνών.
Δεν ξέρω μόνο αν θα έχουμε προσφέρει έστω ένα ποτήρι νερό σε διψασμένα για νόημα όντα.
2,500 χιλιάδες χρόνια μετά, τα ίδια προβλήματα
https://www.anixneuseis.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%AF%CF%81%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CE%B5/
https://thefederalist.com/2019/09/05/court-hearing-planned-parenthood-employee-admits-trafficking-baby-body-parts/
Ούτε αυτά δεν έχουμε λύσει παρά τα απίθανα επιτεύγματα του πολιτισμού, της διανόησης κλπ. Tώρα μάλιστα λένε ότι πωλούνται τα εμβρυικά μέλη κατόπιν εκτρώσεων για ιατρικά πειράματα ή ως ενισχυτικά γεύσης ή για βιομηχανίες καλλυντικών. Οκ, είναι μια πρόοδος. Θα πεις όλα αυτά είναι δημοσιογραφικές ανοησίες. Ναι αλλά τότε στον κόσμο του ανταγωνισμού πως θα ζήσουν οι δημοσιογράφοι κλπ ; Ένας φαύλος κύκλος.
Σαν να έχουν δίκιο οι φυσικοί που λένε ότι δεν υπάρχει παρελθόν, παρόν και μέλλον και όλα είναι ένα αδιαίρετο άχρονο συνεχές. Πράγματι σαν να μη πέρασε ούτε μια μέρα από την αρχαία εποχή των Ελλήνων ,ενώ και στο μέλλον τα ίδια θα γίνονται , όπως και τώρα – ωστόσο έχουμε τη ψευδαίσθηση της προόδου. Ανακύκλωση των πάγιων προβλημάτων.
Πουλιά στόν αέρα, πιάνεις
Βλαξ,
διαπιστώνοντας τήν ξεπεσούρα τού κόσμου,
αυτή τήν Πτώση από τό αρχαίο κάλλος
α-σχέτου χρήσης τής Ελευθερίας* ένεκα
καί πού σού έχει εξηγηθεί εδώ καί κάτι χιλιάδες χρόνια
καί σάν καλός εβραίος σταυρωτής, αρνείσαι
τήν έξοδο απ’ αυτά τά σκατά,
έξοδο πού προσφέρει η Οδός, τή Αλήθεια καί η Ζωή,
τό Θεανδρικό Πρόσωπο τού Πατρός ημών, Αδελφού καί Σωτήρος,
τού Ιησού Χριστού,
έξ υιοθετημένης ανηθικότητος,
Βλαξ,
κακής συνήθειας πού αποβλακώνει τόν άνθρωπο,
τύφλα νά ‘χει η ασχετοσύνη Κάϊν[1] καί Ιούδα
κι ακόμη
Άννα, Καϊάφα καί τού μπαίγνιου αυτών, τής Πιλατο**-υπερδύναμης…
[1]
Όταν ο Θεός, ελκύοντάς τον σε μετάνοια, τον ερώτησε,
«που είναι ο Άβελ ο αδελφός σου;»,
αυτός με αυθάδεια απάντησε:
«Δεν ξέρω· μήπως εγώ είμαι φύλακας του αδελφού μου;».
*
Θεϊκός(Τριαδικός τής Σχέσης, έ;!) τρόπος υπάρξεως, η ουδέποτε εκπίπτουσα αγάπη πού,
σύν τοις άλλοις,
μόνη αυτή, Φίλη ούσα, χαρίζει(έτσι βεβαιεί ότι όντως τήν κατέχει, έ;!) Ελευθερία, καθώς
ό Δούλος έχει φόβο νά ξορκίσει καί ό Μισθωτός αντιμισθία νά λάβει,
σέ δουλειά νά βρίσκονται…
**
καταπτοημένος από τήν απειλή τών ρουφιανοεκπροσώπων τής αρχαίας μήτρας τού ναζισμού israel über alles ότι «θά τά πούν όλα στόν προϊστάνενό του»,
ό φανταχτερός καί άνανδρος ρωμαίος τοποτηρητής, ένας κλιντονομπάμιας, πές
φοβήθηκε μή «φαγωθεί»,
όπως π.χ. κατά Χριστόν ό Άγιος Ιορδάνης ό καζαντζής, Νεομάρτυρας από τήν Τραπεζούντα
(μέ τό Συναξάρι του κλείνει τό έργο του Άθλια, Άθλα, Θέμεθλα ό Κώστας Ζουράρις),
βλέπε ακόμη:
https://www.politeianet.gr/books/9789605272104-zouraris-g-kostas-armos-eisagogi-stin-apogeiosi-tis-politikis-202827
https://www.youtube.com/watch?v=QCI6Mz9W1Ms – Θεόδωρος Ζιάκας[2] τού 1994, έ;!
[2]
https://cognoscoteam.gr/θεόδωρος-ζιάκας-ο-δούλος-ο-μισθωτός-κα/
είς παρηγορίαν:
https://el.wikipedia.org/wiki/Ήταν_ένα_μικρό_καράβι,
άς πέσει:
Eξαιρετικά ενδιαφέρουσα Εξ η παρέμβασή σου, αν εξαιρέσουμε την αφελή εξήγηση που έχεις δώσει στον αυτό σου σχετικά με την αιτία της κατάστασης που βρίσκονται τα όντα, βλέπε Πτώση. Αυτή θα ήταν επαρκής εξήγηση αν όντως έφταιγε ο άνθρωπος για τη τροφική αλυσίδα κι επομένως μπορούσε να διορθωθεί το πρόβλημα. Εφ’ όσον είναι εγγενές δομικό στοιχείο της φύσης απορρίπτονται οι ενοχοποιητικές αφέλειες.
Δεν ήξερα για τη Μέδουσα, συνταρακτικά ενδιαφέρουσα η πηροφορία.
Επίσης εξαιρετικά ενδαφέρον το βίντεο με Ζιάκα-Ζουράρη -όσο πρόλαβα να δω- αλλά όχι για τους λόγους που νομίζεις.
Θα επανέλθω μόλις μπορέσω να το δω όλο
Συγνώμη ρε ‘συ Νοώντα για τα κενά αλλά μου είναι δύσκολο ν’ απαντάω άμεσα, όχι τόσο γιατί δεν έχω χρόνο να γράψω όσο γιατί χρειάζομαι χρόνο για να οργανώσω τη σκέψη μου πριν το κάνω και λόγω κούρασης αυτό είναι δύσκολο.
Παρά την κούραση πάντως μου είναι προφανές ότι δεν εννοούμε το ίδιο πράγμα όταν λέμε ότι είναι αυτονόητο το “οι άλλοι είσαι εσύ¨ γιατί αυτό για το οποίο μιλάω δεν σχετίζεται τόσο με τη διανοητική κατανόηση όσο με το βίωμα. Το ν’ αποδεχθείς βιωματικά κάτι τέτοιο επί της ουσίας σημαίνει να θέσεις τον εαυτό σου αν όχι εκτός των βιολογικών μηχανισμών, στ’ όριο τους. Γιατί το μηχανιστικό κομμάτι του ανθρώπου δεν είναι φτιαγμένο ούτε για να βλέπει τον εαυτό του απλώς σαν έναν κρίκο μιας αλυσίδας, είτε αυτή απλώνεται στο χώρο είτε στο χρόνο, ούτε να ζει διατηρώντας την επίγνωση της θνητότητας του, ούτε να μπορεί ταυτοχρόνως να δεχτεί αυτήν την θνητότητα και να μεριμνά για τη ζωή, να χαρίζει ζωή κτλ. Η εμπειρία δείχνει ότι ο άνθρωπος λειτουργεί καλύτερα μακρυά από επιγνώσεις, αλλά ακόμα κι αν κάποιες απ’ αυτές τον επισκέπτονται αραιά και που, το κάνουν αυτό εκτοπίζοντας η μία την άλλη, κάτι σαν καλειδοσκοπική όραση στην οποία κάθε στιγμή μπορείς να δεις το μέρος αλλά ποτέ δε μπορείς να δεις το όλο. Κι αν κάποιος με ειλικρίνεια παρατηρεί αυτά τα φαινόμενα θα δει εύκολα πόσο σπασμένος είναι ανάμεσα σε λόγια και πράξεις, υψηλόφρονες ενοράσεις και χαμερπή κίνητρα, περίεργες συνήθειες και σωματικές ανάγκες κι ότι τελικά ίσως το ζητούμενο να μην είναι η “υπέρβαση των συμπαντικών νόμων”, αλλά η αναζήτηση ισορροπίας με τους συνειδησιακούς. Η ισορροπία δηλαδή του ζώου και του ανθρώπου μέσα στον άνθρωπο γιατί όπως λέει κι ένα οικονομικό ρητό “εκεί που δεν υπάρχει ελεύθερη αγορά, υπάρχει μαύρη αγορά”. Κι όσο περισσότερο οι συνειδησιακοί νόμοι επιβάλλονται στους βιολογικούς τόσο περισσότερο οργιάζουν οι δεύτεροι στα υπόγεια. Ο κόσμος μας είναι αποτέλεσμα αυτής της επιβολής και της ανισορροπίας.
Α, έχω την αίσθηση ότι μιλάς για το ”φιλοσοφικο αναλογο” του θεωρήματος του Godel κατά το οποίο μέσες άκρες όπως το χω καταλάβει αποδεικνύει ότι δεν μπορούν να συνυπάρχουν συνέπεια και πληρότητα ταυτόχρονα. Αυτό το σκεπτόμουν το τελευταίο διάστημα αρκετά έντονα, αλλά αυτό για μένα απλά ενισχύει μέσα μου την εντύπωση ότι το σύμπαν είναι μια οριακή οντότητα όπως λέμε οριακή προσωπικότητα -χωρίς να είναι πρόσωπο – γι’ αυτό δεν βγάινει άκρη , με αποτέλεσμα η μόνη σταθερή αξία να είναι ο απέραντος πόνος.
Δεν κατάλαβα και πάλι που διαφέρουμε ως προς τη κατανόηση του ”ο άλλος είσαι εσύ” Σαφώς δεν το εννοώ σαν μια διανοητική κατανόηση αλλά ως βιωματική και σαφώς αυτό απαιτεί το να ζεις στα όρια των βιολογικών μηχανισμών τουλάχιστο για ένα ικανό διάστημα. Συμφωνώ ότι άμα επιβάλλονται οι συνειδησιακοί νόμοι στους βιολογικούς , οι δεύτεροι οργιαζουν στα υπόγεια, αλλά δεν μιλούσα για κάποια ψυχαναγκαστική επιβολή των συνειδησιακών νόμων στη βιολογία στο πλαίσιο ενός ατομικού ή συλλογικού ψυχαναγκασμού -δοξα τω θεω η ανθρωπότητα έχει ζήσει τέτοια ”μεγαλεία”. Εννοώ ότι επιτέλους το Σύμπαν με τη μεσολάβηση των συναισθανόμενων όντων πρέπει να λύσει τα θεματάκια του . Δεν γίνεται να εμφανίζει τέτοιες κραυγαλέες αντιφάσεις/αντινομίες που διατυπώνονται ακόμα και μαθηματικά με απίθανες συνέπειες για τα έμβια όντα κι εμείς απλά να το τρώμε ξερό και να προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στα άθλια αυτά δεδομένα.
Εννοώ ότι χρειάζεται η ίδια η βιολογία να τροποποιηθεί ή συμπληρωθει ώστε να μην έρχεται σε σύγκρουση με την συνείδηση που αναδύεται μεσα στο σύμπαν. Αλλά αυτό σε συμπαντικό επίπεδο, εμείς μόνο καταλύτες θα μπορούσαμε να είμαστε, μόνο σπίθες ικανές πιθανώς να προκαλέσουν ανάφλεξη των υπαρχόντων ”υλικών’. Είναι αδύνατον να βρούμε ισορροπίες ανάμεσα στο ζωώδες και το ανθρωπινο ή το βιολογικα μηχανιστικό και το συνειδησιακό όσο το σύμπαν παράγει …αλλοπροσαλλοσύνη. Κι αν τις βρούμε τέτοιες ισορροπίες θα έχουν καθαρά διαγνωστική (του σύμπαντος προβλήματος) αξία. Η λύση πρέπει να προέλθει μέσα απ το ίδιο το σύμπαν . Δεν μπορεί να παράγει συνείδηση μεσα από βαρβαρους μηχανισμούς και μετά να την περιορίζει ή σκοτώνει ή ακυρώνει με τους ίδιους αυτούς βάρβαρους μηχανισμούς. Aυτό είναι κάτι νοσηρό. Τώρα θα πει κάποιος ‘ μα τι είναι αυτά , το σύμπαν δεν μπορεί ν’ αλλάξει !’ Α, ώστε δεν ισχύει το ”τα πάντα ρει” τελικά ; Υπάρχουν καταστάσeις και δη νοσηρές που υποχρeωτικά παραμένουν αναλλοίωτες και στάσιμες ;
Says who ?
Tέλος πάντων Άφαντε, καταλαβαίνω τη κούρασή σου, νομίζω όλοι έχουμε κουραστεί απ τα ατελέιωτα συνειδησιακά και βιολογικά αδιέξοδα , οπότε μην αισθάνεσαι υποχρεωμένος ν’ ανταπαντήσεις ή να στύψεις το μυαλό σου. Απλώς, περισσότερο δίκην ελεύθερων συνειρμών παρά σαν συζήτηση, ανταλλάξαμε κάποιες σκέψεις οι οποίες όμως δείχνουν να περιχαρακώνουν το πρόβλημα κι αυτό για μένα είναι ήδη ένα μεγάλο κέρδος.
Δεν εχω πια την απορία γιατί οι ανθρωποι δεν ασχολούνται με τα θέματα αυτά , αφού δείχνουν άλυτα. Έλα όμως που το βρίσκω εξαιρετικά υποτιμητικό για την έννοια της νοημοσύνης ότι ένα σύμπαν με τόσες απίθανες δυνατότητες λειτουργεί σαν αποκεφαλισμένη κότα ή αποκεφαλισμένος κόκκορας . Ποιός έκοψε τη σύνδεση της συμπαντικής συνείδησης και του συμπαντικού σώματος που είναι ο ορατός κόσμος μαζί με τη βιολογία ; Μοιάζει με μετατραυματικό σύνδρομο αυτό που έχει πάθει το σύμπαν. Δεν εξηγείται αλλιώς….
Δεν περιμένω καποιος να συμμεριστεί τις εκτιμήσεις μου οπότε μη ζορίζεσαι. Άλλωστε μου φαίνεται και οι γνωστικοί με τους οποίους δεν είχα καμιά σχέση είχαν μια παρόμοια θέση ότι πρόκειται περί ενός ”τρελού θεού”.
Ναι, αλλά όλοι διαφέρουμε ως προς τη προτεινόμενη ”θεραπεία”. Οπότε οι συζητήσεις γίνονται κάτι σαν ”ιατρικό συμβούλιο”.
Τώρα θα πει κάποιος, ”και ποιος λέει ότι έχουμε εμείς την επαρκεια να ‘θεραπεύσουμε’ το πρόβλημα του σύμπαντος (για να σωθούμε εμείς φυσικά ως έμβια φύση) ?”
Ε και ποιός λέει ότι είχε το σύμπαν την επάρκεια να δημιουργήσει συνείδηση ?
Αυτό που βγαίνει πάντως είναι η σταδιακή τοποθέτηση των πραγμάτων σε μια σωστή προοπτική, ωστε να βλέπουμε τα πράγματα στις σωστές του διαστάσεις. Η ανθρωπότητα καλείται ούτε λίγο ούτε πολύ να τετραγωνίσει τον κύκλο . Υπ’ αυτή την έννοια προκύπτει ότι είναι ”Αθωος ο Άνθρωπος” , χωρίς να σημαινει ότι ο καθένας δεν πρέπει να κάνει τις προσπάθειές του, αλλά γενικά δεν φταίει η ανθρωπότητα για τα ατελείωτα αδιέξοδα. Είναι δομικό το πρόβλημα.
Να, με αφορμή και την παρέμβαση του Εξ , βρήκα αυτό
”Στην επεξηγηματική επιγραφή του έργου αναγράφεται: “Ο μοναδικός ήρωας σε αυτή την οδυνηρή ιστορία είναι η ανθρωπότητα”.[1]
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%A3%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%AD%CE%B4%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%CF%82
(Τέλος κειμένου)
@ 13.1.1
Ανόητε,
έξ υιοθετημένης ανηθικότητος,
Βλαξ,
από τόν ωραίον Απρίλη τού 2009 εδώ μέσα
εφαρμόζεις είς βάρος μας τή μισόθεη/μισάνθρωπη/μισελληνική τεχνική
τής αρχαίας μήτρας τού ναζισμού israel über alles:
«Ελληνικό νά μήν είναι καί νά μήν είναι Ορθόδοξο, όλα τά άλλα γιά μάς δουλεύουν»
καί γι’ αυτό είχες λυσάξει νά μάς ταΐζεις,
όντας μάλιστα Μάγειρος τής Μαούνας μας,
μέ τίς ταινίες zeitgeist,
σάν κουλτουριασμένος φραγκοεστέτ πού ξεπλένει τά μυαλά τών ανθρώπων π.χ. μέ
«Πανοπτικόν»,
γιά νά μήν προσέξουν ότι κι αυτός συντρίβει ανθρώπους
-τό δεύτερο μισό τού 20ού αιώνα ακόμη, έ;!-
από τό Βιετνάμ ώς τήν Αλγερία,
γιά νά μήν τού λείψει τό φουά γκρά…
σέ ξεσκέπαζαν όμως διαρκώς καί συνεχίζουν βέβαια, όσα δέν θέλεις νά ξέρεις,
από τά περί τής Πτώσεως τού ανθρωπίνου γένους τού Ησιόδου*, μέχρι
τό νέφος τών Αγίων καί τών παλαιών καί νέων Μαρτύρων, πού μαρτυρά
γιά τήν Οδό, τήν Αλήθεια καί τή Ζωή επί δύο χιλιάδες χρόνια τώρα…
*
«Σύμφωνα με τον Ησίοδο, οι πρώτοι άνθρωποι που δημιουργήθηκαν ήταν εκείνοι του “χρυσού γένους” ή η “χρυσή γενιά” των ανθρώπων. Ακολουθούν στη συνέχεια, μετά από κάποια χρονικά διαστήματα, τα υπόλοιπα γένη, αργυρό, χάλκινο, ηρωικό, σιδερένιο. »
καί γιά τό παρόν σιδερένιο γένος:
«Ζεὺς δ᾽ ὀλέσει καὶ τοῦτο γένος μερόπων ἀνθρώπων», «Έργα καί Ημέραι», στίχος 180
βλέπε https://el.wikisource.org/wiki/Έργα_και_ημέραι
ΥΓ
«Με τον Αυγουστίνο ωστόσο αρχίζει μια σειρά μεγάλων προβλημάτων περί το κακό, τα οποία ταλανίζουν Δύση και Ανατολή μέχρι σήμερα. …ο Αυγουστίνος είναι αφενός εκείνος ο οποίος συνέδεσε το κακό με το περίφημο, όπως ονομάσθηκε από τον ίδιο κατά το έτος 396,
«Προπατορικό Αμάρτημα», το οποίο γι’ αυτόν είναι ένα ιστορικό γεγονός, όπως η άλωση της Τροίας ή oι Περσικοί πόλεμοι – πράγμα διόλου αυτονόητο για την ελληνική πατερική παράδοση ωστόσο.», βλέπε:
https://antifono.gr/το-πρόβλημα-του-κακού-από-τον-αυγουστί/
λυσσάξει, λυσσάρη αρνητή τήςΖωής
Άσε μας βρε Εξ με το zeitgeist και λοιπές ασχετοσύνες. Το όλο πρόβλημα συνοψίζεται ακριβώς στο άρθρο του π. Νικολάου στο οποίο παραπέμπει ο σύνδεσμος που παρέθεσες στο κάτω μέρος. Το τραγικό είναι ότι ο συγγραφέας νομίζει πως μ’ αυτά ”έλυσε” η έστω βελτίωσε το πρόβλημα ενώ δεν βλέπει ούτε ο ίδιος ούτε κι εσύ βέβαια ότι διαγράφονται κύκλοι μέσα σ’ έναν κυκλικό λαβύρινθο…..
Βαριέμαι και να σου τα εξηγώ τόσο βιδωμένος που είσαι,στη προσπάθειά σου ν’ αποτινάξεις από πάνω σου το πρόβλημα και να στρουθοκαμηλίσεις.
Εντάξει, αν αυτό σε αναπάυει πολύ καλά κάνεις αλλά μη φέρεσαι σαν να υπάρχει η λύση κι απλά κάποιοι βλάκες δεν τη βλέπουν…
”Τι Γιάννης, τι Γιαννάκης” είναι το απόσταγμα του κειμένου αλλά μου φαίνεται άλλοι ειχαν το όνομα (Βλαξ) κι άλλοι τη Χάρη….
Αλλά να σ’τα κανω λιανά καπετάνιε :
Με το να λέμε ότι η αιτία του κακού είναι το προκτισιακό μηδέν και όχι το προπατορικό αμάρτημα, είναι μεν ενα σημαντικό απενοχοποιητικό βήμα συγκριτικά προς τις Αυγουστίνιες θέσεις, ωστόσο είναι ένας ευφυής τρόπος να καμουφλαριστεί το πρόβλημα. Κι αυτό διότι προ της Κτίσης η Ορθόδοξη παράδοση δέχεται ότι δεν υπήρχε το Μηδέν αλλά το Έν , ο ΩΝ. Το μηδέν έχει νόημα μόνο εν σχέσει προς την υλική ύπαρξη η οποία στην αρχή δεν υπήρχε και μετά…υπήρχε. ΑΛΛΑ την ίδια στιγμή υπήρχε ο ΩΝ. δηλαδή ο πάνσοφος, πανάγαθος, παντοδύναμος θείος, ολοκληρωμένος δηλαδή Νους (κατά την παράδοση πάντα). Εφ’ όσον λοιπόν το Μηδέν δεν υφίστατο πραγματικά προ κτίσης, τότε την ευθύνη για το πως και με ποιούς όρους δημιουργήθηκε η κτίση, βαραίνει τον Κτίσαντα .Δηλαδή η επινόηση της τροφικής αλυσίδας όπου το ένα ον επιβιώνει απ τον θάνατο του άλλου, με τις απίστευτες συνέπειες που τούτο επιφέρει ,βαραίνει τον Θείκό Νου. Σε αυτή τη περίπτωση δεν μπορεί ο θείος Νους να είναι τόσο αγαθός όσο περιγράφεται αλλά είναι δημιουργός των συνθηκών που υποθάλπουν το κακό. Αλλά μας απαγορεύεται να σκεφθούμε κάτι τέτοιο γιατί λεει αυτό συνιστά ”θεοδικία”. Ε, και ; Ποιός είπε ότι πρέπει δογματικά να θεωρείται ο θεικός Νους τόσο τέλειος παρά τα εμφανή δεδομένα, προκειμένου να έχουν οι θεολόγοι και τη πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο ;
Η ροπή του ανθρώπου προς το προκτισιακό μηδέν απ’ όπου προήλθε, είναι μια πολύ καλή εξήγηση για την προέλευση του κακού. Πότε όμως ; Όταν παραδεχθούμε ότι ο κόσμος εξελίχθηκε όχι από ένα τέλειο θείο σχέδιο αλλά από μια θαυμαστή μεν τραγική δε ανεξιχνίαστη διαδικασία. Άλλο το ένα , άλλο το άλλο. Την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο ΔΕΝ μπορούμε να την έχουμε. Εκτός αν βρεθεί άλλος τρόπος να τρεφονται τα είδη πέραν της τροφικής αλυσιδας. Σου φαίνεται αδύνατον κάτι τέτοιο ; Πάσχεις από ”πτώση της προαίρεσης”. Εαν είναι αδύνατον, τότε παραμένει η θεοδικία.
Λέει ο π. Νικόλαος ”Για κάθε αγαθή βούληση του θεού, λοιπόν, χρειάζεται μια εξίσου «αγαθή» απάντηση του ανθρώπου. Αν η τελευταία λείπει, η πρώτη ακυρώνεται. Ο Θεός αδυνατεί να κάνει άμεσα το καλό αν ο άνθρωπος το αρνείται.” Πολύ σωστά, αλλά και ”Για κάθε αγαθή βούληση του ανθρώπου, λοιπόν, χρειάζεται μια εξίσου ‘αγαθή’ απάντηση του Θεού. Αν η τελευταία λείπει, η πρώτη ακυρώνεται. Ο άνθρωπος αδυνατεί να κάνει άμεσα το καλό αν ο Θεός το αρνείται”.
Πολύ σωστα λέει στο τέλος ο π. Νικόλαος ότι ” Έχουμε ακόμη πάρα πολλά πράγματι να μάθουμε ακόμη για τον άνθρωπο, ακριβώς διότι κατά την πατερική θεολογία ο άνθρωπος δεν είναι ένα δεδομένο ον αλλά ένα ον εν τω γίγνεσθαι, που δημιουργείται συνέχεια, και μόνον στα έσχατα θα μάθουμε τι τέλος πάντων είναι. Η μεγάλη συμβολή της Ορθόδοξης θεολογίας στην ανθρωπολογική αυτή απορία είναι ωστόσο πως μας έμαθε πως είναι αδύνατο να χωρίσουμε το περί ανθρώπου ερώτημα απ’ το ερώτημα περί Θεού και πως μόνον η απάντηση σ’ αυτό το τελευταίο προοιωνίζεται και την απάντηση στο πρώτο.”
H απάντηση όμως στο περί θεού ερώτημα δεν μπορέι να δοθεί μέσω αυθαίρετων αξιωμάτων που δεν λαμβάνουν υπόψη τα δεδομένα . Έτσι χτίζω κι εγώ κάστρα στην άμμο. Άλλο τι ”θε έπρεπε” να είναι ο θεός, κι άλλο τι παρατηρούμε μέσα απ τα έργα του. Το ζήτημα δεν είναι αν υπάρχει η δεν υπαρχει αλλά αν είναι κι ο ”θεός” εν τω γίγνεσθαι ακριβώς όπως ο άνθρωπος – μόνο που έχει απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες από μας πράγμα που τον κάνει να φαντάζει ”τέλειος” ενώ είναι ασυγκρότητος ακόμα. Κάτι που είναι εν τω γίγνεσθαι όχι με την έννοια της δημιουργίας, αλλά της αυτοσυγκρότησης από αυθύπαρκτα στοιχεία, ούτε ”υπάρχει” ούτε ”δεν υπαρχει” . Το θέμα είναι , μέσα από τον διάλογο ”θεού” κι ”ανθρώπου” τι είδους Θεός θέλουμε να υπάρχει ;
Κι αν εμείς το θέλουμε , ”εκείνος” μπορεί ν’ ανταποκριθεί στις προσδοκίες ;
Λέει ”«Έρχομαι εν ειρήνη», την χαιρετά τραυλίζοντας. «Και τι θα ‘πει ειρήνη;», του απαντά εκείνη. Μη έχοντας ποτέ γνωρίσει το κακό, δεν φοβάται κανέναν και τίποτα. Όπως τα πολύ μικρά παιδιά, όλη η ζωή της είναι αυτή η «ειρήνη» – τίποτε άλλο δεν γνωρίζει…”
Ε, και τι μ’ αυτό, που δεν γνωρίζει τίποτ’ άλλο ; Ποιός δεν καταλαβαίνει ότι η επίκληση της δήθεν αναγκαιότητας της γνώσης του κακού προκειμένου να διαφυλαχθεί τάχα το Αγαθό, δεν είναι παρά μια εκλογίκευση προκειμένου να ”εξηγηθεί” η δήθεν αναγκαιότητα της τραγωδίας που παρατηρούμε και να γινει αποδεκτή ; Όπως η κυρά Μαριώ η αλεπού που της κόψανε την ουρά και για να το ”διασκεδάσει” το πρόβλημα έλεγε στις υπόλοιπες αλεπούδες ούτε λίγο ούτε πολύ να κάνουν κι’ αυτές το ίδιο γιατί είναι ”καλύτερα έτσι”.
Λέει ”Η έκφραση αυτή σημαίνει οπωσδήποτε και την τελική υπέρβαση του θανάτου, ο οποίος σαφώς φυσικά προϋπήρχε της δημιουργίας του ανθρώπου – διαφορετικά ο κόσμος και ο άνθρωπος θα ήταν, κατά φύση και αναγκαστικά, απ’ την αρχή τους θεοί.”
Πρώτον δεν σημαίνει πως αν ο άνθρωπος είχε δημιουργηθεί αθάνατος κατά φύση και αναγκαστικά ότι θα ήταν θεός, θα ήταν και πάλι δημιούργημα. Αλλά κι αν ήταν απ’ την αρχή τους δημιουργημένοι ‘θεοί’ τι μ’ αυτό ; Τι κολλήματα στη σκέψη είναι τούτα που σκοπό έχουν αποκλειστικά την εκλογίκευση μιας πέρα για πέρα τραγικής κατάστασης ;
Ο μόνος λόγος λοιπόν, που ”έπρεπε” να περάσουμε απ’ αυτή τη κατάσταση , όχι την υλική αλλά την πέρα για πέρα παράλογη, είναι γιατί ο ”θεος” ακόμα ψάχνεται , επειδή δεν μπορεί να το πράξει παρά μόνο μέσα απ τα όντα. Έχει άπειρες δυνατότητες αλλά ατελέστατα έως πενιχρά ακόμα αποτελέσματα.
Ζήτημα αυτογνωσίας /αυτοσυγκρότησης δυνάμεων και δυνατοτήτων.
Ας σταματήσουμε να παρουσιάζουμε τη συμπαντική παραφροσύνη/αφροσύνη (βλέπε τροφική αλυσίδα με συμμετοχή συνειδητών υπάρξεων) ως άπειρη σοφία.
Εντάξει, η τρέλα πουλάει αλλά δεν θα πάρουμε άλλη.
Εννόησες τώρα τρελοκαπετάνιε ;
πώς μπορείς νά μιλάς γιά «τροφική αλυσίδα» χωρίς αναφορά στό
«ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ.»;
κάνοντας πώς δέν άκουσες τό
Λάβετε φάγετε, τοῦτό ἐστιν τὸ σῶμά μου…
Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες, τοῦτο γάρ ἐστιν τὸ αἷμά μου…;
σατανοθανασίτικος,
ό εβραίϊκος ναρκισσισμός τής αρχαίας μήτρας τού ναζισμού israel über alles·
χτυπά ταβάνι καί τό διαπερνά, καταβασανίζοντας τήν ανθρωπότητα κι όλο τόν πλανήτη
μέ κάθε τρόπο,
στήν προσπαθειά του νά βγάλει τό μάτι τού Χορηγού τής αναπνοής μας…
Tι δεν καταλαβαίνεις Εξ ; Ο ”τρώγων μου τη σάρκα κλπ” , εκτός του ότι ήξερα πως θα το επικαλεστείς, (τόσο προβλέψιμο είναι το παραμυθακι) δεν αλλάζει τη πραγματικότητα ότι ολόκληρη η φύση λειτουργεί βάσει της πραγματικής αλυσιδας από καταβολής κόσμου.Ποιός λοιπόν θα αναλάβει την ευθύνη για την υποχρεωτική της ύπαρξη ; Ο Άνθρωπος ; Όχι βέβαια, το λέει κι ο π. Νικόλαος -η θνητότητα, άρα και η τροφική αλυσίδα προυπήρχε του ανθρώπου. Ο ”θεός” λοιπόν ευθύνεται για κάτι τόσο βάρβαρο. Αλλά ξέχασα , θέλεις και τη πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Η βαρβαρότητα αυτή όμως με ΟΛΑ της τα παρελκόμενα δεν επανορθώνεται με το βρώση και τη πόση σώματος κι αίματος Χριστού , αφού συνεχίζει το ”business as usual’ ολόκληρη η φύση. Eκτός αν με διαβεβαιώσεις ότι ειδικά εσύ απογαλακτίστηκες από την τροφική αλυσίδα…. Ο φερετζές λοιπόν αυτός χρειάστηκε για να συγκαλύψει την χαίνουσα τρύπα στη θεολογία.
Τι δεν καταλαβαίνεις τάχα ;
Αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος βλέπει τη τρύπα, δεν πιστεύει στην Αγάπη, αλλά και η εθελούσια τύφλωση σε ό, τι αφορά τη τρύπα, δεν εγγυάται την Αγάπη. Είναι ένα ψυχολογικό τερτίπι για να μπορέι να κρατά κανείς ολόκληρη τη πίτα και να έχει το σκύλο όχι μόνο χορτάτο αλλά να του γλειφει και τα πόδια από ευγνωμοσύνη.
Κανείς δεν προσπαθεί να βγάλει το μάτι του Χορηγού αλλά αυτό που καταβασανίζει την ανθρωπότητα και τον πλανήτη ολόκληρο είναι η φύσική τάξη πραγμάτων που δημιούργησε ο Χορηγός. Κάποιοι πονηροί σαν αυτούς που λες εκμεταλλεύονται αυτή τη πραγματικότητα που δημιούργησε ο χορηγός μέχρις εσχάτων, κάποιοι άλλοι αντιστεκόμενοι γραφικοί λένε ευθαρσώς στον Χορηγό ”Επ τι έκανες εδώ ;” – υπερασπιζόμενοι την ανθρωπότητα και τον πλανήτη ολόκληρο.
Πάντα βέβαια υπήρχαν και οι γλείφτες……
Έλα Εξ, τα ‘χει κάνει νιανιά ο π. Νικόλαος ώστε να μπορείς να τα καταλάβεις ακόμα κι εσύ.
https://antifono.gr/%CE%B7-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82/
”Εάν το σώμα δεν μπορεί να συνδιαιωνίζει με την ψυχή, λέει ο Αθηναγόρας, αυτό σημαίνει δύο πράγματα ή ότι δεν το έπλασε ο Θεός ή ότι δεν είναι αρκετά Θεός ούτως ώστε να το σώσει. Άρα μιλώντας για σωτηρία του ανθρώπου, δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο για σωτηρία της ψυχής του, μπορούμε να μιλάμε μόνον για μια ψυχοσωματική του πιθανή αιωνιοποίηση, αφθαρτοποίηση. Η προοπτική αυτή είναι σας είπα συγκλονιστικά καινούργια.”
H προοπτική αυτή είναι όντως κάτι συγκλονιστικά καινούργιο. Άλλο όμως η προοπτική άλλο η πραγματοποίησή της. Βήματα προ αυτή τη κατεύθυνση δεν έχουν φανεί.Αν βεβαια κάποιος δεν εθελοτυφλεί. Ωστόσο κοίτα την επιχειρηματολογία του Χριστιανού Αθηναγόρα .Αν το σώμα λέει δεν μπορεί να συνδιαιωνίζει μαζί με τη ψυχή ή δεν το έφτιαξε ο θεός, ή δεν είναι αρκετά θεός ώστε να το σώσει. Πολύ σωστά. Αλλά δεν έχει μόνο ο Αθηναγόρας νου για να σκέπτεται. Ένας θεός λοιπόν που δεν μπορεί να φτιάξει έναν κόσμο υλικό και άφθαρτο απ την αρχή δεν είναι αρκετά θεός για να το πράξει. Η ένας θεός που χρησιμοποιεί την τροφική αλυσίδα ως αναγκαίο μέσο συντήρησης των ειδών (ώστε να πρέπει υποχρεωτικά το ένα να τρώει το άλλο), δεν είναι αρκετά θεός. Εξ’ άλλου η λογική του ”φτιάχνω κάτι θνητό με προοπτική την αφθαρτοποίησή του μετά από απίστευτα μεγάλα βάσανα” είναι η λογική του εμπρηστή πυροσβέστη. Ή η λογική του φωταδιασμένου μάρκετινγκ ”δημιουργώ ένα πρόβλημα και μετά πουλάω με μονοπώλιο τη λύση” Δεν είναι αρκετά ”θεϊκά”αυτά για τα δικά μου γούστα. Ο ”Θεός” αποδεικνύεται πολύ λίγος μπροστά στο δράμα. Λίγος φιλοσοφικά, αγαπητικά και πρακτικά. Βέβαια η απενοχοποίηση του σώματος απ τον χριστιανισμό ήταν ένα τεράστιο βήμα, αλλά 2019 χρόνια μετά, δεν αρκεί. Ο κόσμος είναι στα ίδια χάλια. Τίποτα επί ουσίας δεν άλλαξε. Πριν αρχίσεις τα τρελά σου, λάβε υπόψιν και τα εξής του π. Λουδοβίκου
”Γενικά μην σας τρομάζει κανείς που λέει ότι είναι άθεος, συνήθως απορρίπτει μια εικόνα του Θεού,” και
”Γι’ αυτό η αθε?α είναι πολύ χρήσιμη εμπειρία, μας βοηθάει στην αποειδωλοποίηση, και αν δεν κάνουμε αποειδωλοποίηση, Θεό δεν βλέπουμε”
Λοιπόν αυτό που απορρίπτω είναι η εικόνα περί θεού που μου παρουσιάζεται ένα είδωλο. Βέβαια δεν έχει δίκιο ο π. Νικόλαος που λέει πως δεν έχει συναντήσει άθεο που ν’ απορρίπτει την εικόνα που έχει ο ίδιος και οι Πατέρες στο νου τους, γιατί ναι μεν η εικόνα που έχουν είναι ασύγκριτα καλύτερη από άλλες εικόνες, αλλά στο τέλος αποδεικνύεται κι αυτή πολύ λίγη και του το λέει μάλιστα κάποιος από κάτω στα σχόλια , στο πρώτο σχόλιο :
”“…Και σκοπός δεν είναι η συγνώμη, σκοπός είναι η αφθαρσία όλων αυτών, σκοπός είναι η θέωση όλων αυτών. Έ, αυτή [b]η θέωση, αυτή η αφθαρσία δεν μπορεί να γίνει χωρίς οντολογική ένωση κτιστού και ακτίστου, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.”[/b]
Γιατί “δεν μπορεί να γίνει αλλιώς”;;;
δε μπορούσε ο θεός να πλάσει ως παντοδύναμος όντα αθάνατα ΄και ελεύθερα εξ αρχής;;;; είναι δεσμευμένος από κάτι;;;;
To λέει ο σχολιαστής δηλαδή με αγανάκτηση και είναι φυσικά και δική μου στάση.
Αυτές είναι οι εκλογικεύσεις που λέγαμε. Ενώ ο θεός αποδείχθηκε πολύ λίγος προκειμένου να φτιάξει εξ’ αρχής έναν κόσμο χωρίς φυσική φρίκη, ο χριστιανισμός μετά τις αρχικές επιτυχίες αναβάθμισης του σώματος και της υλικότητας της ύπαρξής μας, έφτασε σε αδιέξοδο. Γιατί αν ο σκοπός είναι η αφθαρτοποίηση της κτίσης όλης, τι εμπόδιζε να γίνει τούτο απ’ την αρχή και να μη μπλέκουμε σε ανιαρές συζητήσεις ; Όλες οι προσπάθειες χριστιανικής απάντησης αποδεικνύονται τραγικά κωμικές και κατώτερες των περιστάσεων. Το βίωμα δε το πνευματικό όσο εξαίσιο και να είναι, από τη στιγμή που δεν αναιρεί τη πλανητική, εγγενή (όχι μόνο τη τεχνητή) ταλαιπωρία των όντων προέρχετααι το πολύ -πολύ από έναν θεό που και πάλι ”δεν είναι αρκετά θεός” (θυμίσου τον Αθηναγόρα του 2ουμ.χ αιώνα) για να σταματήσει ή να βελτιώσει δραστικά το δράμα. Εντάξει, ωραία τα βιώματα αλλά δεν είναι αρκετά καθολικά ώστε να μετέχει αυτών σύμπασα η κτίση. Είναι τοπικά, περιορισμένης έκτασης, ατομικά ή σε μικρές ομάδες παροδικά φαινόμενα.
Το είδωλο λοιπόν του θεού που είναι τόσο ”μεγάλος” ώστε να δημιουργεί τάχα από αγάπη ένα αχανές σύμπαν, αλλά ταυτόχρονα τόσο μικρός ώστε να μη μπορεί να σώσει απ τη φρίκη κάτι ταλαίπωρα όντα σ’ έναν απειροελάχιστο πλανητάκο – καταρρίπτεται.Καταρρίπτεται ως προϋπάρχον τέλειο Πρόσωπο που να ξέρει τι του γίνεται. Δυνατότητες άπειρες μπορέι να υπάρχουν με κατά τα φαινόμενα ”θεϊκές ιδιότητες”αλλά προς ώρας παραμένουν θλιβερά αδρανείς κι ανεκμετάλλευτες. Άλλο όμως η θεϊκών διαστάσεων δυνατότητα, άλλο ”θεός συγκροτημένος και σοβαρός”.
Η τροφική αλυσίδα και η βιαιότατη αναγκαστική θνητότητα συνειδητών υπάρξεων είναι πέρα για πέρα ηθικά ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ φαινόμενα όταν μιλάμε περί ”Θεού”. Ούτε καλικάτζαροι δεν θα έφτιαχναν τέτοια ατέλεια….
Το είδωλο λοιπόν του θεού του υπερτέλειου που δεν μπορούσε (ένεκα…Αγάπης και σεβασμού προς την ”ελευθερία” τάχα), να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο καταρρίπτεται παταγωδώς.
Και κοίτα ο επόμενος θεός που θα δημιουργήσεις με το μυαλό σου να είναι τόσο αποτελεσματικός ως προς την αγάπη ώστε να τον καταλαβαίνει ακόμα και η σαύρα που σαλεύει αγωνιωδώς καθώς είναι πιασμένη στα σαγόνια της γάτας.
Να είναι δηλαδή πιο ”Large” ο θεός αυτός μπας και τον δει/νιωσει όλη η πλάση. Ακόμα και οι κατσαρίδες. Εκτός αν ο θεος δεν τις έφτιαξε αυτές -βλέπε πάλι Αθηναγόρα.
Φτάνει πια με το προσωπικό βίωμα -η καθολικότητα είναι το ζητούμενο. Καθολικό βίωμα. Μπορεί ή δεν μπορεί ο ”θεός”; Ή δεν είναι αρκετά θεός ώστε να θεραπεύσει το ατελείωτο δράμα που δημιούργησε ;
ΈΛεος πια !
Έίναι η τυχερή σου μέρα Εξ, βρήκα κι αυτό από τον Γιανναρά.
https://athens.indymedia.org/post/309883/
”Σήμερα οι άνθρωποι ξέρουν εμπεριστατωμένα ότι η φύση δεν άλλαξε με παρέμβαση της ελευθερίας του ανθρώπου, ίδια ήταν και προτού εμφανιστεί ο άνθρωπος: O θάνατος ανήκε πάντοτε στον «βιόκυκλο» της οργανικής ύλης, ήταν πάντοτε αναγκαία συνθήκη για να λειτουργήσει η «τροφική αλυσίδα», επομένως και το συνολικό οικοσύστημα. Φωτισμό «νοήματος» της ύπαρξης ζητάμε απεγνωσμένα οι άνθρωποι. Πώς είναι δυνατόν να μιλάμε για «σοφή» δημιουργία και «πρόνοια» θείας αγάπης, όταν η τυφλή βία του φυσικού φαινομένου αφανίζει σε δευτερόλεπτα την προσωπική μοναδικότητα δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων; Γιατί η απρόσωπη φύση να έχει προτεραιότητα σε σχέση με τη λογική αυτοσυνείδητη ετερότητα του ανθρώπου – να συντρίβει το κύμα το ανεπανάληπτο μέσα στο σύμπαν θαύμα της ενεργητικά ανόμοιας σκέψης, κρίσης, δημιουργικής φαντασίας; ”
”Aλλά και αυτές ακόμα οι θαυμαστές διαπιστώσεις δεν λύνουν το αίνιγμα – το γίγνεσθαι της φύσης απαξιώνει και ευτελίζει την ανθρώπινη ύπαρξη, την ακυρώνει με φρικώδη συχνά τρόπο, έστω κι αν οι συμπαντικοί νόμοι σε αυτήν αποβλέπουν”
”Ψευτοπαρηγόριες; Iσως, αρκεί να το πιστοποιήσουμε εμπειρικά, να ελέγξουμε τις γνωστικές δυνατότητες της ερωτικής σχέσης. Πάντως αυτό που και με μόνη την κριτική μας σκέψη μπορούμε να βεβαιώσουμε συγκεφαλαιώνεται στο δίλημμα: Ή «και αι τρίχες της κεφαλής ημών εισίν αριθμημέναι» ή η ύπαρξή μας και ο κόσμος είναι σκέτος παραλογισμός, τα «τσουνάμι» συνέπεια «λογική» της φρικώδους αλογίας”
Tι άλλο θέλεις τρελοκαπετάνιε ; Προφανώς και οι τρίχες της κεφαλής μας είναι αριθμημένες, όχι όμως και προστατευμένες. Η ύπαρξή μας κι ο κόσμος είναι σκέτος παραλογισμός επειδή επιπλέον πράγματι φαίνεται πως το σύμπαν τείνει προς τις συνθήκες εκείνες που παράγουν ζωή και συνείδηση κι όχι μόνο την ανθρώπινη, μόνο και μόνο για να τις βασανίζει με την βιαότητα και τον παραλογισμό του. Το πρόβλημα είναι μέσα στο ίδιο το σύμπαν . Δεν ταα έχει βρει με τον εαυτό του. Υπάρχει ο παραλογισμός, υπάρχει και η αχνά διαφαινόμενη τάση προς δημιουργία συνείδησης.
Δεν μπορούμε παρά να υποθέσουμε ότι εναπόκειται σε μας αφού ”πιστοποιήσουμε εμπειρικά κι ελέγξουμε τις γνωστικές δυνατότητες της ερωτικής σχέσης”να πούμε με τον τρόπο μας στο σύμπαν ότι δεν πάει καλά, ότι πάσχει από ψυχοσωματική ασθένεια συνθλίβοντας κάθε έμβιο ον που φέρει μέσα του. Αν έχει τη δυνατότητα να καταλάβει, θα καταλάβει.
Δεν ισχύει όμως το ”Aλλά και το «νόημα» του κόσμου που θα αναιρούσε την αλογία της «τυχαιότητας», αν υπάρχει, πρέπει να βρίσκεται «έξω» από τον κόσμο.” Δεν βρίσκεται έξω απ τον κόσμο αλλά μέσα στον κόσμο όπου υπάρχουν και οι ”υποδοχείς” του νοήματος. Απλώς το νόημα πρέπει να εδράζεται σε διαφορετικής ποιότητας και δυνατοτήτων αλλά και ιδιοτήτων ενέργεια. Δύο αυθύπαρκτες πποιότητες αλληλοσυμπληρούμενες που όμως δεν έχουν επιτύχει την κατάλληλη συνεργασία. Η μεταξύ τους συνεργεία δεν έχει επιτευχθεί ακόμα καθότι βρίσκεται σε εμβρυϊκό στάδιο. Γι’ αυτό είναι λάθος να ονομάζουμε τη μία ή την άλλη ποιότητα ”θεό”. Θεός θα μπορούσε να υπάρξει μόνο όταν συνεργαστούν τέλεια οι 2 αυτές ποιότητας εξαλείφοντας την τρέχουσα τρέλα, χωρίς όμως να εξαλειφθεί η βιολογική ύπαρξη όλων των όντων. Αυτό μόνο θα ήταν άξιο να ονομαστεί ”θεός”.
Ο, τιδήποτε λιγότερο απ αυτό είναι θρησκεία και πεποιθήσεις όχι θεός.
Σε μια τέτοια περίπτωση λειτουργικής σύμπλεξης των δύο ποιοτήτων θα είχες θεραπευθεί κι εσύ απ την τρέλα σου και δεν θα υπήρχε πρόβλημα επικοινωνίας και κατανόησης του άλλου.
Ζούμε σ’ ένα πολύ άρρωστο και πάσχον δυσλειτουργικό σύμπαν και δεν υπάρχει γιατρειά παρά μόνο όταν και τα μυρμήγκια δεν θα κινδυνεύουν από κάποιο πέλμα.
Τόσο απέχουμε ακόμα απ την ύπαρξη ολοκληρωμένου ”θεού”. Εάν αυτό σου φαίνεται από απίθανο έως και αδύνατον να επιτευχθεί τότε είσαι απλά ένας άθεος σαν τους άλλους που βρίζεις. θεός που ν’ αδιαφορεί για τον απέραντο πόνο επί εκαοντάδων χιλιάδων κι εκατομμυρίων ετών από τότε που υφίσταται βιολογική ζωή , είναι άτοπο, είνααι οξύμωρο σχήμα . Δεν υφίσταται παρά μόνο ως φαντασιοπληξία. Αν τώρα αυτοσυγκροτηθούν οι επιμέρους συμπαντικές ποιότητες ώστε να αισθανθούν τη διαφορά και τα μυρμήγκια τότε μόνο θα μπορούμε να μιλάμε για θεό. Αλλά τότε δεν θα μιλάμε γι’ αυτόν. Θα είναι αυτονόητος όπως ο ήλιος.
Αν έχεις τα κότσια, πίστευε σ’ έναν τέτοιο Θεό ολοκληρωμένο που προφανώς δεν υπαρχει ακόμα. Άθεε , ε άθεε !!
ποιός σού αρνήθηκε μιά θέση στή φωτογραφία τού άρθρου,
κι έτσι πού μελετάς εντατικά Λουδοβίκο καί Γιανναρά είσαι σέ καλό δρόμο, λέω
σού μένει μόνο νά σέ φωτίσει ό Θεός πού είναι καρδιογνώστης
E, τότε αφού είναι καρδιογνώστης θα ξέρει πως έχω πέρα για πέρα αηδιάσει με τα καμώματά του.
Όταν μπορέσει να διορθώσει και να μετανοήσει για τη φρίκη της τροφικής αλυσίδας για την οποία δεν ευθύνεται καμιά συνειδητή ύπαρξη θα φωτιστώ μονομιάς , να μείνεις ήσυχος.
Γιατί αν δεν μπορεί να μετανοήσει εμπράκτως για τις δικές του ”πατάτες” , ούτε Πρότυπο είναι, ούτε Πρόσωπο.
Ξέρει εκείνος πόσο λερωμένη την έχει τη φωλιά του, γι’ αυτό κρύβεται από προσώπου γης….Του τα ‘χω σούρει και κατ’ιδίαν…!
Όταν θα αναλάβει τις ευθύνες του τις οποίες τις είχε φορτωμένες δια μυθευμάτων στις πλάτες αθώων,φουκαράδων κι ασθενών θα μπορέσει να βγεί στο φως του ηλίου. Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται.
μισοθεΐα είναι,
βρίσκεται στή ρίζα τής αρχαίας μήτρας τού ναζισμού israel über alles
καί προϋποθέτει τερατώδη ναρκισσισμό
Μισοθεϊά και τερατώδης ναρκισσισμός που ενίσταμαι στους μηχανισμούς εκείνους που επιτρέπεουν να γίνονται οι άνθρωποι και τα ζώα όχι μόνο τροφή αλλά κατ’ επέκταση και σαπούνια υπό τον ναζιστικό νόμο της φύσης…
Φιλοθεϊα και ταπεινοφροσύνη είναι να αποδέχεσαι όλα τα παραπάνω ως ηθικώς και αγαπητικώς άμεμπτα….
Δεν θα τσακωθώ μαζί σου για την περί θεού εικόνα. Πίστευε ό, τι θέλεις, μόνο μη φορτώνεις την ευθύνη για την τερατώδη βαρβαρότητα της τροφικής αλυσίδας , στον άνθρωπο γιατί αυτό συνιστά αδικία δηλαδή μισανθρωπία.
Εύχομαι κάποια μέρα σύντομα να καταλάβεις τι σου λέω και πως το λέω.
όταν επιτέθηκες απρόκλητα στόν Σάββα,
πού ώς εκείνη τή στιγμή ήταν συνομιλητής μας,
μέ ό,τι αισχρότερο έχει αναρτηθεί ποτέ εδώ μέσα,
τό έκανες σάν μοσαντένια παραδουλεύτρα πού είσαι,
όχι “γιά νά σώσεις τήν ανθρωπότητα από τόν κακό Θεό”, τρομάρα σου
Για ποιόν Σάββα μου μιλάς βρε τρελαμένε ; Σε ποιόν επιτέθηκα,πότε και μάλιστα απρόκλητα ;
Α, καλά δεν εχει νόημα να κουβεντιάζει κανεις μαζί σου – άλλ’αντ’ άλλων είσαι.
Άντε γειά .
΄Στον έρωτα και τον πόλεμο επιτρέπονται όλα! ΄ Νίτσε
Ἀπό τί ὑλικό εἴμαστε φτιαγμένοι; Εἴμαστε ὅλοι τό ἴδιο; Γυναῖκες καί ἄνδρες τό ἴδιο;
Θυμᾶμαι τό ἀγαπημένο παιδικό μας παραμύθι, κάθε βράδυ τό ἴδιο, μέ παραλλαγές. Ἡ πατρική ἀγκαλιά στοργική, ἀπό τή μία πλευρά ὁ ἀδελφός μου, ἀπό τήν ἄλλη ἐγώ. Τό παραμύθι, καθημερινό, μέ παραγγελίες, εἶχε πάντα μάχες, στρατηγικές, πολέμους στό πρῶτο μέρος καί γιά τή δική μου παραγγελία, ὁ καπετάνιος τοῦ παραμυθιοῦ ἔπρεπε νά περνάει ἀπό ἕνα νησί, ὅπου στηνόταν γάμος μέ γλέντι τρικούβερτο.
Γειά σου Ελένη Π….. ναι, όπως καταλαβαίνεις, άλλο η ‘μάχη’ στο παραμύθι κι άλλο οι αδιανόητες φρικαλεότητες του πολέμου του πραγματικού.
Όχι δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι το ίδιο αλλά αυτό δεν είναι θέμα μόνο φύλου αλλά και χαρακτήρα ή ιδεολογίας.
Άμα γίνει κανείς ζόμπι, όλα επιτρέπονται . Λέμε τώρα πως θ’ αποφύγουμε να γίνουμε ζόμπι όχι τίποτ’ άλλο, αλλά δεν δικαιώνουμε έτσι την ύπαρξη της συνείδησης που χρειάστηκε κάπου 14 δις χρόνια ν’αναδυθεί στο σύμπαν…
Φίλε Εννοών,
¨Ἡ συνείδηση, ἡ σκεπτική ἱκανότητα καί οἱ λοιπές ψυχικές λειτουργίες εἶναι ἰδιότητες τῆς ψυχῆς, τοῦ ἑνός «ἐνυποστάτου» (τμήματος ἄς ποῦμε ἁπλά τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου), πού ἐπιζεῖ τοῦ θανάτου.¨
ἀπό τό ἄρθρο πού διαβάζω
΄Ἡ σύνθεση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς φιλοσοφίας καί τῆς πατερικῆς σκέψεως στό ἔργο τοῦ π. Γ. Φλωρόφσκυ ΄ καί πού εἶναι ἀναρτημένο στήν ἱστοσελίδα αὐτή.
Προσεγγίσεις διάφορες πού ἔχεις μελετήσει ἀπ΄ ὅ,τι καταλαβαίνω. Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός ἔχει χαρτογραφήσει τήν πορεία τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν ἀγάπη, τό ἄνοιγμα πρός τόν ἄλλο, τήν ἔξοδο ἀπό τόν ναρκισσισμό. Τό Βυζάντιο ἀφιερώθηκε στήν πνευματικότητα. Τά ἔχουμε ξαναγράψει.
Συνείδηση χωρίς ἄνοιγμα πρός τόν ἄλλο γίνεται;
Ἡ κινέζικη φιλοσοφία ἔχει ἀσχοληθεῖ μέ τά στοιχεῖα τῆς φύσης, μέ τίς ἐνέργειες.
Ἐνδιαφέρον ἔχει ὅτι ὅλα ἔχουν δημιουργικό καί καταστροφικό κύκλο, δηλαδή στό σχετικά κλειστό σύστημα, καί οἱ γκουρού τους, ‘διαβάζοντας’ τήν ὕλη, καθοδηγοῦν πρός τόν κατάλληλο κύκλο, οὐσιαστικά ὅμως σέ μιά πορεία αὐτογνωσίας.
Τα 5 συμπαντικά στοιχεία και ο δημιουργικός και ο καταστροφικός τους κύκλος.
Τα 5 συμπαντικά στοιχεία και ο δημιουργικός και ο καταστροφικός τους κύκλος, ἕνα σχετικό ἄρθρο.
http://astropedia.gr/pente-stoixeia-idiotites-dimiourgikos-katastrofikos-kyklos
Ελένη, ποιός είπε ότι υπάρχει συνείδηση χωρίς άνοιγμα προς τον άλλον ; Όταν βλέπεις όμως ότι το άνοιγμα προς τον άλλον έρχεται αντιμέτωπο προς το άνοιγμα του στόματος προς βρώση του άλλου εμβίου όντος (πράγμα που έχει απώτερη συνέπεια και το υποχρεωτικό ‘αλληλοφάγωμα’ ανθρώπων ένεκα τροφικής αλυσίδας, ε τότε λες “Επ, τι γίνεται εδώ πέρα ;”
Στην ορθόδοξη πνευματικότητα η ευθύνη για την τροφική αλυσίδα έχει μεταφερθεί στον άνθρωπο τεχνηέντως, κάτι εντελώς εσφαλμένο , άδικο και απάνθρωπο. Πως λέμε ‘σκούπισα τον ελέφαντα κατω απ’ το χαλί ; ‘ Ε, κάπως έτσι… Δεν το είδες στα κείμενα Γιανναρά και Λουδοβίκου παραπάνω ; Ε, λοιπόν κατόπιν τούτου δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε όπως πριν , ότι όλα δημιουργήθηκαν από αγάπη. Δηλαδή μπορούμε, αλλά δεν θα έχουμε επαφή με την πραγματικότητα. Η Αγάπη λοιπόν απαιτεί εναλλακτική της τροφικής αλυσίδας λύση για την συντήρηση των όντων. Εάν αυτό είναι αδύνατον, τότε ο Θεός που έχουμε κατά νου είναι πάρα πολύ μικρός και αδύναμος. η καταφυγή σε εκλογικεύσεις και ψευτοπαρηγοριές τύπου η ‘ψυχή επιβιώνει του σώματος’ δεν βγάζουν πουθενά και η απώτερη κατάληξή τους είναι αυτή https://www.protothema.gr/greece/article/886360/konstadinos-daskalakis-kathe-hrono-o-egefalos-mas-tha-bainei-se-allo-kalutero-soma/ Βλέπε από κάτω το σχόλιο από “Εκπαιδευτικό της εποχής του χαλκού” . Ο άνθρωπος και τα ζώα δεν είναι συναρμολογούμενα ώστε αλλού να πηγαίνει το σώμα κι αλλού η ψυχή , αλλά είναι το ”συναμφότερον” είπαμε.
Όσον αφορά στη κινέζικη φιλοσοφία , δεν κοίταξα ακόμα το λινκ λόγω χρόνου , αλλά η κυκλικότητα είναι το ενοχλητικό. Αυτό για το οποίο μιλάω κάποιους μήνες τώρα. Την ανακύκλωση όντων. Η τροφική αλυσίδα και η ανακύκλωση όντων είναι ασύμβατα προς την έννοια της αγαπητικής συνείδησης διότι αυτές οι λειτουργίες προϋποθέτουν βασανισμό, αδικία, δυστυχία κλπ όλα εκ των οποίων απεχθάνεται η αγάπη. Έχουμε λοιπόν ένα σοβαρό πρόβλημα το οποίο δεν λύνεται με τις συνήθεις εκλογικεύσεις και ψευτοπαρηγοριές. Όποιος θέλει,ασχολείται μ’ αυτό και δεν εκλογικεύει, ούτε τα βάζει με τους άλλους σαν κάποιους εδώ μέσα σαν τον Εξ.
Έλα βρε Ελένη τώρα τι ειν΄αυτό που μου πααρέθεσες σε λινκ ; σελίδα αστρολογίας ;
Τέλος πάντων , σε όλη την διαδρομή της ανθρωπότητας οι άνθρωποι προσπαθούσαν να καταλάβουν τον κόσμο και να κάνουν τη ζωή τους πιο υποφερτή, ουδέν κακό μ΄αυτό στην εποχή του. Όταν όμως η ανθρωπότητα έχει κάνει τέτοια οδυνηρή διαδρομή,δεν μπορούμε να μην λαμβάνουμε υπ’οψιν τα συμπεράσματα και να φερόμαστε σαν να μη συνέβη τίποτα. Το δεδομένο είναι ότι η τροφική αλυσίδα βρίσκεται στη βάση της ίδιας μας της εξέλιξης , ότι ευθύνεται σε τεράστιο βαθμό για τα δεινά, ότι δεν προέκυψε από ευθύνη του ανθρώπου, ότι είναι ασύμβατη προς την έννοια της Συνείδησης, κι ότι δεν ισχύουν τα παραμύθια περί ουράνιων κόσμων . Βεβαίως ισχύουν οι διακαείς πόθοι της Συνείδησης, αλλά γι’αυτό έχουμε ένα πρόβλημα προς λύση. Δεν λέω να παραιτηθούμε αλλά να δούμε το πρόβλημα προκειμένου να το λύσουμε ει δυνατόν για να μη κάνουμε συνεχώς κύκλους γύρω απ τα ίδια και ια τα ίδια.
Ὑπάρχει μία γλώσσα πού ἀναφέρεται στήν παραγωγική διαδικασία, οἱ θεοί Δήμητρα, Διόνυσος, Ἀθηνᾶ κλπ δίδαξαν στούς ἀνθρώπους αὐτή τή γλώσσα, στήν ὁποία ὁ ἕνας δέν τρώει τόν ἂλλο, ἀλλά χρειάζεται διαδικασία πού παρεμβάλλεται, παραγωγική. Αὐτό μαθηματικά δέν εἶναι ἕνωση δύο σημείων ἀλλά χρειάζεται τρίτο σημεῖο ἀναφορᾶς, ἡ ὕλη, ἡ πράξη, ὁ κόσμος, ὁ θεός. Στή δική σου θεώρηση φαντάζομαι ὅτι τρώγοντας ἕνα φύλλο μαρουλιοῦ θά μποροῦσε νά σέ φάει ἕνα φύλλο μαρουλιοῦ γιά νά ἐπέλθει δικαίωση. Ὁ κόσμος ὅμως εἶναι φτιαγμένος γιά νά καλλιεργοῦμε μαρούλια καί νά τρεφόμαστε ἀπό αὐτά. Σέ αὐτόν τόν κόσμο προσπαθεῖς νά ἑρμηνεύσεις καί ὄχι σέ κάποιον ἄλλο φανταστικό καί μέ αὐτή τή γλώσσα. Κάποτε τό σῶμα θά γίνει τροφή γιά κάποια σκουληκάκια πού βοηθοῦν τό οἰκοσύστημα. Ἐν τῶ μεταξύ ὅμως πρέπει νά βοηθᾶς στήν παραγωγική διαδικασία γιά νά μπορεῖς νά τρῶς.
Τά ζῶα δέν ἀλληλοεξοντώνονται, ἀλλά πιθανόν συντηροῦν τόν συνολικό ἀριθμό ὤστε νά μήν ὑπερπληθαίνονται στό κλειστό σύστημα τοῦ πλανήτη. Κι αὐτά πιθανόν τό γνωρίζουν καί δέν ἁμαρτάνουν. Θυμᾶμαι κάποτε ἔκανα νηστεία τρώγοντας τά προϊόντα τῶν ζώων, αὐγά, γάλα κλπ.
Ἡ τροφική ἁλυσίδα στηρίζεται στό γιν καί γιάνγκ καί στό σύστημα τῶν γεννήσεων.
Δέν πιστεύω ὅτι αὐτό τό θαῦμα τῆς φύσης προέκυψε κατά λάθος. Κάποιοι φαντάζονται ὅτι ὁ ἄνδρας ἦταν μέσα στή γυναίκα καί ἔτσι προέκυψε ἡ γέννα; Πολύ μειωτικό τό βρίσκω γιά τόν ἄνδρα καί λάθος ἀφοῦ μᾶς δόθηκε ‘ἄρσεν καί θῆλυ’ , τί φώναζε ὁ Εξ γιά τόν ἄνδρα;
“Στην ορθόδοξη πνευματικότητα η ευθύνη για την τροφική αλυσίδα έχει μεταφερθεί στον άνθρωπο τεχνηέντως, κάτι εντελώς εσφαλμένο , άδικο και απάνθρωπο.”
Δέν πιστεύουν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι τό ἴδιο. Ἔβλεπα ἕνα ντοκυμαντέρ στήν ΕΡΤ3 γιά παραδοσιακές κατοικίες καί ἔδειχνε ἕνα Ἑλληνικό μοναστήρι, ὅπου οἱ μοναχοί ἐξήγησαν τόν ἀρχιτεκτονικό συμβολισμό σέ σχέση μέ τό θεῖο καί ἔδειξαν ὅτι ἀπαραίτητο γιά τήν πνευματικότητα ἦταν ἡ ἀσχολία τους μέ τά καθημερινά, καλλιέργεια, μαγείρεμα, συντήρηση κτιρίων κλπ.
“Ο ανθρώπινος εγκέφαλος θα καταλήγει στο Cloud και από εκεί κάθε χρόνο θα τοποθετείται σε νέο σώμα.” ἀπό τό ἄρθρο πού ἔβαλες. Δηλαδή θά μποροῦσε καί σέ ἔνα φύλλο μαρουλιοῦ νά ἐγκατασταθεῖ. Τόσα αἰσθητήρια, τόσο παρελθόν, γιά νά καταλήξουμε στόν ἐγκέφαλο. Ποιά καρδιά;
Πές μου ποῦ πουλᾶν ἐγκεφάλους δηλαδή. Εἶναι τό ἄνοιγμα πρός τόν ἄλλο θέμα ἐγκεφάλου; ποῦ ἀναπτύσσεται ἡ ἀγαπητική συνείδηση, μακριά ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀπό τή φύση; Ψάχνουν καί το dna γιά ψυχικές ἀθένειες.
“Όταν όμως η ανθρωπότητα έχει κάνει τέτοια οδυνηρή διαδρομή”, καί μπορεῖ νά ἔχει ὁ καθένας ἕνα κινητό μέ δυνατότητες νά τοῦ δίνεις δρόμο ποῦ θέλεις νά πᾶς καί ποῦ εἶσαι καί νά σοῦ τό δείχνει. Εἶναι μεγάλη διαδρομή. Καί πλέον εἶναι ὅλοι ἔξω καί κινοῦνται καί ὀνειρεύονται δικαιώματα. Ἔρχονται στόν θεωρητικά πιό πολιτισμένο κόσμο καί τούς δίνουμε ἐπιδόματα ἀντί νά τούς μαθαίνουμε πῶς νά εἶναι χρήσιμοι καί πῶς νά ζοῦν σε αὐτόν τόν δύσκολο κόσμο.
Τί λέει τό λινκ τῆς ἀστρολογίας;
“Ένα άλλο παράδειγμα για το πώς αλληλεπιδρούν τα στοιχεία μεταξύ τους είναι η κινέζικη ιατρική. Για τους Κινέζους η καρδιά αντιστοιχεί στη Φωτιά και το συκώτι στο Ξύλο. Επειδή το Ξύλο δημιουργεί Φωτιά σε περιπτώσεις που υπάρχει πρόβλημα στο συκώτι οι Κινέζοι ομοιοπαθητικοί φροντίζουν να ενισχύσουν την καρδιά! ” τί λέει δηλαδή, ὅτι κάποιος πού ἀρρωσταίνει ἀπό τό συκώτι του, οὐσιαστικά ἔχει θέμα καρδιᾶς. Ἔχω μελετήσει φενγκ σούϊ καί ἔχει ἐνδιαφέρον, ὅπως καί ἡ κινέζικη ἰατρική.
A βρε Ελένη, άλλα αντ’ άλλων μου απαντάς. Δεν δίνεις σημασία σ’ αυτά που σου λένε κι απαντάς μ’ ελεύθερους συνειρμούς…
1. Δεν είπα πουθενά ότι η δικαίωση θα επέλθει αν ας πούμε το φύλλο μαρουλιού θα φάει κι εμάς όπως εμείς αυτό. Το θέμα μου δεν είναι για τα μαρούλια αλλά τα ανώτερα είδη που είναι συναισθανόμενα όντα. Αυτή η φυσική βαρβαρότητα με όλες τις τις προεκτάσεις δεν συνάδει με καμιά έννοια συνείδησης και δη αγαπητικής.
2. Σαφως τα ζώα δεν αμαρτάνουν , είναι ο μαναδικός τρόπος μέχρι στιγμής να επιζήσουν, λέμε τώρα ότι η λογική της τροφικής αλυσίδας ναι μεν έχει ταα μηχανιστικά/χρησιμοθηρικά της οφέλη π.χ. τον περιορισμό του υπερπληθυσμού άλλων ειδών και τη λίπανση του εδάφους αλλά αυτά κατ΄ουδένα τρόπο μπορούν να θεωρηθούν ως πρακτικές απορρέουσες από μια πανάγαθη ή παντοδύναμη ή ολοκληρωμένη έστω θεότητα. Εκτός αν κατεβάασουμε τον πήχυ της συνείδησης….
3.Δεν λέω ότι η φύση προέκυψε κατά λάθος αφού τείνει προς τη δημιουργία συνείδησης , αλλά ότι είναι τρομακτικά ατελής η δομή της. Δεν συνάδει με την αγαπητική συνείδηση ενός τέλειου θεού. Η ανθρώπινη συνείδηση τείνει μεν προς την αγάπη αλλά δεν μπορεί ν΄αντιπαλέψει την βαρβαρότητα της φύσης. Είναι μια βασική αντινομία της φύσης. Που κολλάει αυτό με τον άνδρα και τι γυναίκα δεν κατάλαβα. Δεν είπα ποτέ ότι ο άνδρας προέκυψε μέσα απ τη γυναίκα.
4.Το ότι σε κάποιο μοναστήρι ασχολούνται με την καλλιέργεια δεν αλλάζει τη βάρβαρη δομή της τροφικής αλυσίδας. Και η τροφική αλυσίδα δεν προέκυψε από καμιά ανθρώπινη αμαρτία.
5.Τη λογική της μεταφόρτωσης συνείδησης στο cloud ΣΑΦΩΣ και δεν την ασπάζομαι, απλώς λέω ότι η υποτίμηση της αξίας του σώματος με τα αισθητήριά του που σωστά λες ότι είχαν τόσο παρελθόν, εδώ καταλήγει τελικά. Δεν μπορεί να υπάρξει συνείδηση χωρίς το σώμα -γι’ αυτό αποκλείεται η ψυχή να επιζεί του σώματος- και το ότι αποδεχόμαστε την παράδοση του συναμφότερου συνείδησης και σώματος ως τροφή για τα σκουλήκια και να το ονομάζουμε αυτό θεία σοφία κι αγάπη είναι απλά τρελό. ΆΛΛΟ αν δεν διαφαίνεται προς το παρόν άλλη λύση ,αλλά αυτόν τον νατουραλισμό δεν μπορούμε να τον ονομάζουμε θεία αγάπη. Γι αυτό έχει σημασία να εντρυφήσεις στους προβληματισμούς του Γιανναρά, όχι ότι δεν λέει κάτι αυτονόητο, αλλά άλλο να το λέω εγώ κι άλλο να το λέει κάποιος που στο μυαλό ενός Εξ φαντάζει πιο ‘ορθόδοξος”.
6.Το ότι ονειρεύονται κάποιοι δικαιώματα και iphone δεν αναιρεί το οδυνηρό της διαδρομής. Πάντα υπήρχαν οι ευνοημένοι αλλά η βαρβαρότητα είναι πάγιο πρόβλημα του κόσμου π.χ εκμετάλλευση κακοπληρωμένης παιδικής εργασίας για τη δημιουργία smartphones.κλπ κλπ.
7. Βρε Ελένη έλα στα συγκαλά σου τι να μας κάνει το φενγκ σούι ,η κινέζικη και δυτική ιατρική μπροστά στον ορυμαγδό του πόνου ; Ναι μεν απ το ολότελα…. αλλά εδώ εξετάζουμε το ασυμβίβαστο φυσικής βαρβαρότητας και αγαπητικής συνείδησης. Τώρα αν θες να επιμείνεις στις εκλογικεύσεις, δικαίωμά σου, αλλά το πρόβλημα δεν θα εξαφανιστεί απλά θα ανακυκλωθεί…Σε δουλειά να βρισκόμαστε που έλεγε κι ο Εξ…. θα το ξαναβρούμε μπροστά μας όταν θα φτάσουμε σε τεχνολογικές δυστοπίες μη έχοντας άλλη λύση γιατί κάποιοι δεν θέλουν να πάνε παραπέρα τον προβληματισμό που γεννά η συνείδηση .
νά μάς πείς γιά τή μάνα σου πού τήν έτρωγες επί εννιά μήνες,
χώρια μετά,
κανίβαλε…
κόκκαλο, αυτό τό
«επί εννιά μήνες»,
έ;!
«γιά εννιά μήνες», εντάξει, αλλιώς
«επί εννέα μήνες»…
είς παρηγορίαν:
Σέ μιά στίβα καλαμιές – Δημήτρης Μητροπάνος – 1976
Στίχοι, Μουσική: Τάκης Μουσαφίρης
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος
Σέ μιά στίβα καλαμιές αποκοιμήθηκα
καί έβλεπα από τήν αρχή πώς ξαναγεννήθηκα
πώς ξαναγεννήθηκα
Έβλεπα φωτιές στό δρόμο
έβλεπα παντού φωτιές
πώς καιγόνταν τά κορμιά μας
ζούσαν μόνο οί ψυχές
καί δέν είχαν ούτε πόνο
ούτε καί λαβωματιές
νά ‘μενα στόν άλλο κόσμο
νά μήν ξύπναγα ποτές
Σέ μιά στίβα καλαμιές αποκοιμήθηκα
σάν μέ ξύπνησε η βροχή άχ πόσο λυπήθηκα
άχ πόσο λυπήθηκα
Έβλεπα φωτιές στό δρόμο
έβλεπα παντού φωτιές
πώς καιγόνταν τά κορμιά μας
ζούσαν μόνο οί ψυχές
καί δέν είχαν ούτε πόνο
ούτε καί λαβωματιές
νά ‘μενα στόν άλλο κόσμο
νά μήν ξύπναγα ποτές
“πώς καιγόνταν τά κορμιά μας
ζούσαν μόνο οί ψυχές”
Ε,τότε η μάνα σου έπρεπε να είχε γεννήσει μόνο τη ψυχή σου , αφού το κορμί σου ήταν άχρηστο. Τα παράπονά σου στους αρμόδιους φορείς.
Τά γυαλιά πού ἐξαφανίζουν τήν βαρβαρότητα τῶν ἀνθρώπων καί τήν ἀποδίδουν στή βαρβαρότητα τῆς φύσης ποῦ τα πουλᾶνε; Ἡ μετάλλαξη τῶν ἀνθρώπων ἤ ἡ μετάλλαξη τῆς φύσης θά λύσει τό πρόβλημα ἤ ἡ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νά γίνει ἄνθρωπος; Κι ἐγώ πιστεύω στήν ἐνέργεια, πού ἄν δέν χαλιναγωγεῖται, μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά μήν ἐλέγχει τον ἑαυτό του καί νά εἶναι ἄδικο καί γιά τόν ἴδιο αὐτό, γι αὐτό πιστεύω στήν ἀθωότητα τοῦ ἀνθρώπου καί στήν ἐκπαίδευσή του.
1.Ὅλα συναισθάνονται καί τά μαρούλια. Ἀκόμα καί τό πῶς κόβεις ἕνα φύλλο ἀπό ἕνα δένδρο ἔχει σημασία γιά νά μήν τό πληγώσεις, γιά νά μήν πληγώσεις. Καί τό μεγάλο ψάρι τρώει τό μικρό καί ὅλα τά ψάρια ὑπάρχουν.
2. ” πρακτικές απορρέουσες από μια πανάγαθη ή παντοδύναμη ή ολοκληρωμένη έστω θεότητα” εἶμαι πολύ μικρή γιά νά ψάχνω ἤ νά κρίνω μιά τέτοια θεότητα, παραμένω ἔκθαμβη θαυμάστρια αὐτοῦ τοῦ κόσμου, στόν ὁποῖο ὑπάρχει ἡ ἀγριότητα ἀλλά ὑπάρχει καί ἡ μεγαλύτερη τρυφερότητα.
3. “Δεν λέω ότι η φύση προέκυψε κατά λάθος αφού τείνει προς τη δημιουργία συνείδησης”. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ φορέας τῆς συνείδησης, φτιαγμένος ἀπό τά ὑλικά τῆς φύσης, ἀλληλένδετος μέ αὐτήν. Μήν ἀπομονώνεις τή βαρβαρότητα τῆς φύσης, γιατί ὑπάρχει ὅλη ἡ ποικιλία, ἀπό τό ἕνα ἄκρο ὡς τό ἄλλο.
4. Στά μοναστήρια καταφεύγουν οἱ ἁμαρτωλοί;
5. Λοιπόν τά σκουληκάκια ξέρουν φαίνεται νά διαλέγουν τά κατώτερα ὑλικά καί νά ἀφήνουν τά ἀνώτερα.
6. Δέν ἀναιρεῖ καί τίς εὐθύνες τοῦ νά βλέπουμε τό δράμα αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων καί νά μήν προσπαθοῦμε νά τούς μάθουμε νά ζοῦν, ἀγωνιζόμενοι γιά τόν ἐπιούσιο. Ὁ κάθε ἄνθρωπος, κατά τή γνώμη μου, δικαιοῦται στιγμές εὐτυχίας καί ἐκεῖ βλέπω τόν πῆχυ γιά αὐτούς πού κρατᾶνε τό μέτρο.
7. “αλλά εδώ εξετάζουμε το ασυμβίβαστο φυσικής βαρβαρότητας και αγαπητικής συνείδησης”, εἶδα σέ ἕνα ντοκυμαντέρ ἕναν κυνηγό πού ἔπρεπε νά ἐξολοθρεύσει σέ μιά περιοχή ἕνα εἶδος ζώου ἐπικίνδυνου γιά τόν ἄνθρωπο, πού μόλυνε καί μετέδιδε ἀρρώστειες ἄλλων ζώων στό οἰκοσύστημα καί στόν ἄνθρωπο, αὐτός λοιπόν σκέφτηκε νά τά πιάνει καί νά τά θανατώνει ὅσο τό δυνατόν πιό ἀνώδυνα, καί βρῆκε ὅτι τό εἶδος αὐτό ἦταν καί θαυμάσια τροφή.
Ἐγώ δέν ψάχνω τόν τέλειο θεό. Ἔβλεπα στήν τηλεόραση, πῶς μαζεύουν στίς 6 τό πρωΐ σαφράν στήν ἔρημο τοῦ Μαρόκου, χρώματα καφέ τῆς ἐρήμου καί μόνο τά λουλουδάκια πού τά μάζευαν τραγουδώντας πολλές γυναίκες μαζί, πόση ὀμαδική πάλι δουλειά γιά νά διαλεχθοῦν οἱ ἴνες τοῦ σαφράν καί νά ταξιδεύσει γιά νά ἀρωματίσει τίς κουζίνες.
Πῶς οἱ ἐσωτερικές αὐλές, πάτιο, κάπου σέ ἕνα ἰσπανικό χωριό, φτιαγμένες ἀπό Ἄραβες, ἔπρεπε νά ἔχουν χρώματα, μυρωδιές, ἤχους, μέ τά λουλούδια, τό νερό τοῦ ρυθμιζόμενου συντριβανιοῦ, καί γωνιές γιά τούς ἀνθρώπους, νά γιορτάζουν, νά διαβάζουν, νά ξεκουράζονται καί βέβαια νά φροντίζουν αὐτή τήν μικρή γωνιά παραδείσου πού εἶναι γι αὐτούς τά πάτιο.
Οἱ Κινέζοι κι αὐτοί μέ τά δικά τους θαυμαστά. Στά τουλού, κάτι κυκλικά συγκροτήματα κατοικιῶν, ἕνας εἰδικός τοῦ φενγκ σούϊ ἐλέγχει ἄν ἡ φύση μπαίνει σωστά στό ἐσωτερικό.
Ἡ φύση εἶναι καί κάτι σάν ἀπορροφητήρας ἐνεργειῶν.
Δέν εἴμαστε μόνο ἐμεῖς. Κι ἄλλοι πολιτισμοί ὑπάρχουν. Παντοῦ ὁ ἄνθρωπος καί ἡ ἀνάγκη του καί ἡ ἀγάπη του νά κάνει τή γῆ καί τόν ἑαυτό του ν’ ἀνθίσουν.
Εδώ τα πουλάνε τα γυαλιά που ψάχνεις ” Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ φορέας τῆς συνείδησης, φτιαγμένος ἀπό τά ὑλικά τῆς φύσης, ἀλληλένδετος μέ αὐτήν. ”
Εάν μου πεις ότι η φύση θ’ άλλαζε τους βάρβαρβαρους μηχανσιμούς της ένεκα της ανθρώπινης συνείδησης, τότε έχεις όλο το δίκιο του κόσμου . Αλλά αν η τροφική αλυσίδα δεν μπορεί να αντικατασταθεί από άλλη ενεργειακή πηγή ώστε το μεγάλο ψάρι να μη τρώει το μικρό, τότε έχω εγώ όλο το δίκιο του κόσμου που εξαφανίζω την ανθρώπινη βαρβαρότητα. Αποφάσισε.
“Λοιπόν τά σκουληκάκια ξέρουν φαίνεται νά διαλέγουν τά κατώτερα ὑλικά καί νά ἀφήνουν τά ἀνώτερα.”
Να τος πάλι ο μανιχαϊσμός. Τα ”ανώτερα” υλικά ενεργούν μόνο δδια των ”κατώτερων”. Το “συναμφότερον” πήγε πάλι περίπατο στους όμορφους κήπους που περιγράφεις….
“Ἐγώ δέν ψάχνω τόν τέλειο θεό. ” Α, έτσι πες μας να συνεννοηθούμε, γιατί μέχρι τωρα η ορθοδοξία μιλούσε για έναν τέλειο θεό που δεν μετέχει του κακού το οποίο είναι αποκλειστική ευθύνη των κτισμάτων. Α, έτσι μάλιστα. !
Σε τι συνίσταται λοιπόν η ατέλεια του Θεού σου ; Είναι ανώριμος ακόμα ; Ανοργάνωτος ; Βρίσκεται εν τω γίγνεσθαι ; Είναι εσωτερικά κατακερματισμένος δηλαδή όχι “ενοειδής” ; Είναι τρελός ; Ακατάστατος ; Αναποφάσιστος ; Άβουλος ; Τι ;
Ωραία, συμφωνήσαμε λοιπόν ότι ο θεός , η συμπαντική συνείδηση αν θελεις είναι ατελής . Μένει να δούμε σε συνίσταται η ατέλεια, πόσο σοβαρή είναι κι αν αυτή ”θεραπεύεται”.
Γιατί όπως καταλαβαίνεις τούτο δεν είναι ανθισμένος κήπος με λουλούδια κι αρώματα.https://www.cnn.gr/news/kosmos/story/68522/eva-ena-moro-poy-tha-gennithei-gia-na-sosei-zoes Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εσύ αξίζεις να δεις την ομορφιά ενώ το παιδάκι αυτό όχι ; Ούτε συνείδηση δεν προλαβαίνει ν΄αναπτύξει. Η ατέλεια λοιπόν του θεού που πιστεύεις είναι εφάμιλλη της ανεγκεφαλίας που παρατηρούμε εδώ, ή κάτι σαν σχιζοφρένεια, ή κάποια απρόσωπη ενέργεια που αενάως ψάχνεται κι όποιον πάρει ο χάρος ;
Όσο για το 7 , μόνη σου το λες ότι πρόκειται για έναν ΑΝΘΡΩΠΟ ο οποίος ενεργεί σύμφωνα με τις συνθήκες που έχει μπροστά του και με την όποια συνείδηση διαθέτει. Δεν είναι κάποιος θεός που να έχει άλλες επιλογές. Η φυσική βαρβαρότηταα είπα είναι ασυμβίβαστη προς μια αγαπητική συνείδηση θεϊκή. Εσύ μέχρι τώρα υπερασπίζεσαι την ιδέα ότι μπορεί να είναι συμβατή η φυσική βαρβαρότητα με μια αγαπητική συνείδηση κοσμικών διαστάσεων που ονομάζουμε θΕΟ της ορθοδοξίας.Πανάγαθος,Παντοδύναμος, Παντογνώστης κλπ κλπ τον οποίον υπερασπίζεσαι.
Αν μου πεις ότι μ΄αυτά τα δεδομένα, δεν πιστεύεις σ’ έναν τέτοιο θεό αλλά σε απρόσωπες δυνάμεις των άλλων παραδόσεων, δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα γιατί θα παρουσιάζεις μια στοιχειώδη αυτοσυνέπεια – όχι γιατί εμένα προσωπικά με ικανοποιεί η ιδέα ενός ανεγκέφαλου σύμπαντος ώστε να σφυρίζω αδιάφορα, αλλά τουλάχιστο θα παρουσιάσεις για πρώτη φορά αυτοσυνέπεια. Αρκεί βέβαια αυτά να τα εξηγήσεις και στον Εξ που σ΄έχει για πιστή ορθόδοξη κι εμένα για αντίχριστο τρομάρα του…. Τόσα καταλαβαίνει μέσα απ την εμπάθειά του τόσα λέει.
Η συζήτηση αυτό το νόημα έχει, το ξεκαθάρισμα εννοιών, απόψεων, ιδεών.Κι αν αυτό επετεύχθη εδώ,έστω κατ’ ελαχιστο, τότε δεν χάνουμε το χρόνο μας ολότελα .
Φίλε Εννοών,
Μοιάζει μέ φαῦλο κύκλο, γιατί ἡ ἀνθρώπινη συνείδηση ἀναπτύσσεται σέ αὐτόν τόν κόσμο τῶν ἀντιθέτων, τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ, τοῦ γιν καί τοῦ γιάνγκ. Ἄν δέν θέλεις τό κακό, δέν ὑπάρχει καί τό καλό. Κανείς δέν θέλει τό κακό. Ἀλλά ἄν θές συνείδηση, σκέψου. Ὑπάρχει ἐπιλογή στίς πράξεις τοῦ ἀνθρώπου, ὑπάρχει; Δέν μᾶς εἶπε κάποιος νά κρίνουμε τά ζῶα, ἀλλά τήν συμπεριφορά τοῦ ἀνθρώπου, καί ὄχι νά κρίνουμε γιά νά κρίνουμε, ἀλλά γιά νά συγκρίνουμε γιά νά μαθαίνουμε. Ἤ, ὑπάρχει καί τό γνωστό τραγοῦδι ΄ζητῶ ἀκρόαση θεοῦ καί ἀλλαγή πλανήτη ΄, πράγμα εὔκολο τώρα νά τό σκεφθεῖς.
Τό συναμφότερον ἐγώ πιστεύω ὅτι ὑπάρχει, ἀφοῦ πιστεύω πώς ὅ,τι ἔχει ἀγγίξει τό σῶμα, ἐκεῖ ἔχει μνῆμες ἡ ψυχή. Καί ἡ ψυχή εἶναι λεπτότερης σύστασης.
Νά κρίνω τόν Θεό; ἔ ὄχι, γιατί προφανῶς δέν ἐπαρκῶ, δέν τά βλέπω οὔτε τά καταλαβαίνω ὅλα, ἕνα μικρό μέρος ἑνός συνόλου, δέν μπορεῖ νά ἐποπτεύσει τό σύνολο. ΄η συμπαντική συνείδηση αν θελεις είναι ατελής΄, σέ ἔνα σύμπαν σέ κίνηση, βλέπεις κάπου κάτι ἀλλά σέ αὐτό τόν κόσμο τῶν ἀντιθέτων κάπου ὑπάρχει καί τό ἀντίθετό του, τήν ἴδια στιγμή ἤ κάποια ἄλλη χρονική στιγμή. Στό γήϊνο πεδίο. Ἀλλά καί στόν κόσμο τῶν ἰδεῶν. Παράδειγμα, σέ μία περιοχή πού γνωρίζω, τό δάσος στό βουνό πίσω ἀπό τήν πεδιάδα, κάηκε 2-3 φορές καί τώρα δέν βρέχει τόσο στό βουνό ἀλλά στήν πεδιάδα, πού εἶναι δενδροφυτεμένη ἀπό τούς κατοίκους. Τό χῶμα τοῦ βουνοῦ δέν ἔχει ὄχι μόνο τά δένδρα ἀλλά ὅλο τό οἰκοσύστημα πλέον γιά νά συγκρατήσει τά νερά, πού κατρακυλᾶνε ἀποσαθρώνοντας περισσότερο τό ἔδαφος καί μαζί μέ νέου τύπου καταρρακτώδεις βροχές στήν πεδιάδα, πλημμυρίζουν τήν περιοχή. Φταίει ὁ Πανάγαθος, εἶναι ἀτελής ἡ συμπαντική συνείδηση; περιμένουμε θεία φώτιση γιά τό πῶς πρέπει νά δράσουμε;
https://www.protothema.gr/world/article/513239/moro-me-anegefalia-giortazei-ta-prota-tou-genethlia-diapseudodas-oles-tis-provlepseis/
¨Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εσύ αξίζεις να δεις την ομορφιά ενώ το παιδάκι αυτό όχι ;¨ Κανένας δέν ζεῖ ὑπέρ ἤ εἰς βάρος κάποιου ἄλλου. Μά εἶναι δυνατόν νά μήν πιστεύεις ὅτι δικαιοῦσαι νά ζεῖς ἀφοῦ σέ γέννησαν οἱ γονεῖς σου;
Τό συντακτικό τῆς γραφῆς τοῦ Θεοῦ δέν τό γνωρίζουμε, ὅσον ἀφορᾶ τήν Ὀρθοδοξία γνωρίζουμε τήν προσπάθεια ἀποκωδικοποίησης τῆς ἀνάγνωσης κι αὐτό μόνο γιά τούς Ὀρθόδοξους, ὀντολογικά. Δέν εἶναι δρόμος κριτικῆς θεοῦ ἤ θεῶν, ἀλλά κώδικας ζωῆς ἀνθρώπων ἡ Ὀρθοδοξία. “Η φυσική βαρβαρότηταα είπα είναι ασυμβίβαστη προς μια αγαπητική συνείδηση θεϊκή ” ἕνας γονιός ἤ ἕνας δάσκαλος μπορεῖ νά εἶναι αὐστηρός, ἄν ὁ σκοπός του εἶναι ἀγαπητικός πρός τόν ἄνθρωπο. Ἄν τό πιστεύεις αὐτό, σκέψου θετικά γιά τόν θεό, τόν ὅποιο θεό, ὅτι ἔχει δηλαδή τήν προδιάθεση αὐτή, καί ἴσως φωτίσει τά ἐρωτήματά σου.
Δέν εἶναι τό θέμα πάντως ὁ Θεός ἄν μπορεῖ νά γίνει καλύτερος ἀλλά ὁ ἄνθρωπος καί γιατί. Σέ μιά ἐποχή ἐπιστήμης, λογικῆς, ὑπέρ τό δέον καί μονόπλευρα, τό συναίσθημα, ὁ δρόμος τῆς καρδιᾶς φαντάζει ἀδύναμος, ἄχρηστος καί δέν τοῦ δίνουν σημασία. Εἶναι ὅμως ἔτσι; Μήπως εἶναι ἀπαραίτητα καί τά δύο;
”Μοιάζει μέ φαῦλο κύκλο, γιατί ἡ ἀνθρώπινη συνείδηση ἀναπτύσσεται σέ αὐτόν τόν κόσμο τῶν ἀντιθέτων, τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ, τοῦ γιν καί τοῦ γιάνγκ.”
Ακριβώς Ελένη, μιλάμε για φαύλο κύκλο αφού η ανθρώπινη συνείδηση όχι μόνο αναπτύσσεται στον κόσμο των αντιθέτων που σημαίνει αντιφατικότητα και τελικά αλλοπροσαλλοσύνη, αλλά και υφίσταται πολλές τραυματικές εμπειρίες που την εμποδίζουν να προσπαθήσει να βγεί απ τον φαυλο κύκλο. Από ένα σημείο και μετά δεν μπορούμε να τα φορτώνουμε στην ανθρωπότητα όσον αφορά στον ορυμαγδό των προβλημάατων που προκύπτουν απ την ίδια τη φύση των πραγμάτων. Δεν λέω ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει από μόνοι τους να προσπαθούν για το καλύτερο,αλλά όπως καταλαβαίνεις υπάρχει ένα πλαφόν που δεν επιτρέπει την περαιτέρω βελτίωση και την εξάπλωσή της όσο οι μηχανισμοί της φύσης παραμένουν ίδιοι. Θα είναι σαν τη μπάλα που αφού ανεβαίνει μετά αναγκαστικά κατεβαίνει πάλι.
” Ἄν δέν θέλεις τό κακό, δέν ὑπάρχει καί τό καλό. Κανείς δέν θέλει τό κακό.”
Να τα μας… τα βλέπεις τ’αδιέξοδα και τα παράλογα ; Το συμπέρασμα απ’ αυτό είναι ότι δεν υπάρχει το καλό αφού κανείς δεν θέλει το κακό . Αν θέλω το κακό λοιπόν θα προκύψει το καλό ; Ε και δεν μας το έλεγες νωρίτερα να θέλουμε το κακό να βρούμε την υγειά μας ; Να έχω ρίξει τα μπινελίκια μου στον Εξ μπας και στρώσει που τον πάω με το μαλακό ;
Ναι υπάρχει επιλογή στις πράξεις του ανθρώπου αλλ’ αυτές μέχρις ενός σημείου επαρκούν αφού υπάρχει το τσουνάμι του κακού που τα ισοπεδώνει όλα και ξεκινάμε πάλι απ το μηδέν. Δεν είχα προσέξει το τραγούδι αλλά είδες που το λέει κι ο Διονυσίου ; Θέλω ακρόαση Θεού κι αλλαγή πλανήτη…. Τώρα δεν ξέρω αν εννοούσε να πάει σε άλλο πλανήτη ή ν’ αλλάξει τούτος ο πλανήτης. Τι εννοούσες λέγοντας ότι είναι εύκολο τώρα να το σκεφτείς ; Λόγω της ανάπτυξης πληθυσμών και τεχνολογίας που μας δίνουν μια εικόνα του συνόλου ; Ή ότι πια μπορούμε να δούμε το απειροελάχιστο μέγεθος της γης σε σχέση με το σύμπαν και ν’ απορούμε που ο ”θεός” δεν μπορεί να το φέρει βόλτα ;
Αχχ βρε Ελένη,όλο ξεφεύγεις…σαφώς δεν χρειάζεται θεία φώτιση για το πως θα δράσουμε σχετικά με τα δέντρα και τη πεδιάδα. Αλλά δεν μιλάμε γι’ αυτό μιλάμε για τον ορυμαγδό των σοβαρότατων προβλημάτων που αγγίζουν σε όλες τις εποχές ανεξαρτήτως πολιτισμού, δισεκατομμύρια ανθρώπων και αμέτρητα ζώα που φέρουν συνείδηση απλούστερης ή πιο σύνθετης υφής. Δεν μιλάμε για τούβλα αλλά συναισθανόμενες υπάρξεις. Και ναι το παιδάκι αυτό έζησε ως το ένα έτος και μπράβο του,και μπράβο στους γονείς του αλλά εσένα σε ικανοποιεί όλη αυτή η επαναλαμβανόμενη φάση ; Δηλαδή αυτή είναι εικόνα κάποιου πανάγαθου όταν ξέρεις ότι εκατομμύρια παιδάκια έχουν πεθάνει πριν καταλάβουν την ομορφιά του κόσμου ; Αυτά δεν τα γέννησαν γονείς ; Δεν είχαν δικαίωμα να ζήσουν ; Εκλογικεύσεις μπορεί να κάνουμε άπειρες δηλαδή ν΄αποδίδουμε σοφά θεία κίνητρα σε προφανώς θλιβερά γεγονότα που προδίδουν αν μη τι άλλο άπειρη… τεμπελιά -στη καλύτερη περίπτωση . Όχι για κανέναν Θεό δεν δικαιολογείται όλη τούτη η φρίκη ένεκα …παιδαγωγικής αυστηρότητας. Αυατηρότητα είναι ας πούμε ν΄ αφήσεις ένα παιδί να γρατζουνίσει το γόνατό του όχι να το αφήσεις με μισό εγκέφαλο….Αυτό είναι διαστροφή. ΑΝ βέβαια το αποδώσουμε σε θεό-συνείδηση. Αν το αποδώσουμε σε θεό-φύση και μάλιστα ατελή ε τότε ναι είναι απλά ένα φυσικό συμβάν.
Δεν έχω ερωτήματα επ’ αυτού πλέον εξου και η αλλαγή ψευδωνύμου. Λαμβάνω θέση συνειδητή απέναντι στο φαινόμενο.
“Σέ μιά ἐποχή ἐπιστήμης, λογικῆς, ὑπέρ τό δέον καί μονόπλευρα, τό συναίσθημα, ὁ δρόμος τῆς καρδιᾶς φαντάζει ἀδύναμος, ἄχρηστος καί δέν τοῦ δίνουν σημασία. Εἶναι ὅμως ἔτσι; Μήπως εἶναι ἀπαραίτητα καί τα δύο ;”
Α, εδώ μάλιστα έχεις απόλυτο δίκιο. Έτσι ακριβώς είναι , γι’ αυτό οι εκ-λογικεύσεις , το λέει και η λέξη από μόνη της, δεν είναι παρά προέκταση της αποστειρωμένης λογικής κι όχι του συναισθήματος χωρίς του οποίου την ισότιμη συμμετοχή δεν υπάρχει νοημοσύνη και συνειδηση, υγιής ισορροπημένη και ολοκληρωμένη. Το θέμα είναι λοιπόν όντως αν ο ”θεός” (ή συμπαντική σσυνείδηση) μπορεί να γίνει καλύτερος αφού παντού βλέπουμε τα λογικά επιστημονικά μαθηματικά μεγαλεία του αλλά μόνο περιπτωσιολογικά δείγματα αμιγούς καλοσύνης. Ναι πρέπει ο άνθρωπος να γίνεται καλύτερος γινόμενος συνειδησιακά… αυστηρότερος ώστε μέσα απ’ την αλληλεπίδρασή του με τον ”θεό” να του δείξει πως τούτο το πράμα δεν αρκεί. Άμα μας αρκεί και διαρκώς το εκ-λογικ-εύουμε δεν υπάρχει καμια ελπίδα βελτίωσης των συνθηκών.
Να πως το λέει κι ο Άϊνστάιν (για να μη ξεφεύγουμε απ το τόπικ ολότελα μια που μιλάει για Εβραίους) :
“Η ύλη λέει στο χώρο πως να καμπυλωθεί, και ο χώρος λέει στην ύλη πως να κινηθεί”
Αντιπαράβαλε : ”Ο Θεός λέει στον άνθρωπο πως να καμπυλωθεί (δλδ να… διπλωθεί στα δύο απ τον πόνο) κι ο άνθρωπος λέει στον θεό πως να κινηθεί (δλδ να έλθει εις Εαυτόν)”
Οπου ”θεός” βέβαια αρχόμενη ή προβληματτική συμπαντική συνείδηση.
Είμαστε εντάξει τώρα ;
Κάποτε και οι θεοί κρίνονται όταν δημιουργούν συνειδήσεις . Εάν δεν ήθελαν να κρίνονται ας έφτιαχναν κοτρώνες ή ρομποτ και να έπαιζααν μ’ αυτά. Με έλλογες συναισθανόμενες υπάρξεις δεν παίζουν σαν να πρόκειται περί βιντεογκέιμ. Εκτός βέβαια αν σκοπός τους ήταν να ”την ακούσουν”.
Την άποψή μας εννοώ…
‘Ενα ενδιαφέρον άρθρο όπου επιστήμονας μιλάει για τα κοινωνικά προβλήματα και στο κάτω μέρος για τις διαδικτυακές συζητήσεις.
https://www.kathimerini.gr/825082/article/epikairothta/episthmh/to-sympan-pantote-epifylassei-ekplh3eis
¨μιλάμε για φαύλο κύκλο αφού η ανθρώπινη συνείδηση όχι μόνο αναπτύσσεται στον κόσμο των αντιθέτων που σημαίνει αντιφατικότητα και τελικά αλλοπροσαλλοσύνη, ¨
Μά σέ αὐτόν τόν κόσμο εἶναι δυνατή καί ἀπαιτητή ἡ διάκριση καί ἡ ἐπιλογή τοῦ καλοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο, κάτι πολύ δύσκολο καί ὄχι ὁρατό πάντα. Τά διδάγματα, ἡ διδασκαλία ἦταν πάντα ἀπαραίτητα. Ὑπάρχει σπειροειδής κίνηση καί ὄχι κλειστή κυκλική, μέ τίς ἀνώτερες ἰδέες, καλύτερες πράξεις, νά δίνουν λύσεις. Τό καλό καί τό κακό εἶναι διακριτά σέ μία κλειστή ἐπίπεδη θεώρηση. Τό 1000 μ.Χ. πολλοί ἄνθρωποι πίστευαν πώς θά τέλειωνε ὁ κόσμος, καί ὅταν πέρασε αὐτό τό ὅριο, ἀναθάρρησαν. Ἐσύ μπορεῖ νά πιστεύεις ὅτι εἶναι καλύτερα σέ κάποια ἄλλη ἤ ἄλλου εἴδους ζωή, καί νά θέλεις νά ἀφήσεις ἐδῶ τίς ἀγελάδες, τούς ἐλέφαντες, τούς Κινέζους κά.
Ἐμένα μοῦ ἀρέσει μαζί μέ αὐτούς.
Ἀλλαγή πλανήτη ἐννοῶ νά προβλέψουμε ποῦ καί πῶς θά πᾶμε σέ ἄλλον πλανήτη, ὅταν γεράσει ἡ γῆ. Τώρα μέ τήν ἐπιστήμη εἶναι ἐφικτό νά κατανοήσεις τή γῆ, τούς πλανῆτες, τό σύμπαν, κάτι πού στήν ἀρχαιότητα ἦταν ἀδύνατο.
Κανονικά δέν θά ἔπρεπε νά συμβαίνουν ἀκραῖα τραγικά περιστατικά. «Ἀνώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά…. θά ἔπρεπε νά εἶναι τα τέλη του ανθρώπου. Πῶς νά γίνει αὐτό; Ἄν πιστέψουμε σέ πολλές ζωές, μποροῦν νά ἐξηγηθοῦν πολλά, γιά τίς ἀδικίες πού μπορεῖ νά βλέπουμε, ἀλλά ὑπάρχει καί τό θέμα τῆς βίας, πῶς νά μήν ἐπαναληφθεῖ. Πῶς ὁ ἄνθρωπος δηλαδή, νά μάθει νά διορθώνει τίς πράξεις του ἤ καλύτερα νά ἐλέγχει τήν συνείδησή του. Ὁ ἴδιος βέβαια, γιατί ἐνδιαφέρει τοῦ ἴδιου ἡ συνείδηση.
Κοίτα κάτι ἐνδιαφέρον
Ψευδοχάος, χάος και κόσμος
Κορνήλιου Καστοριάδη
https://youtu.be/XuZhaG9A2eE
Πῶς ὁ Χριστιανισμός ἀνακάλυψε τό συντακτικό τῆς ἀγάπης εἶναι ἀπορίας ἄξιον, ἀκόμα καί γιά ὅσους τό πιστεύουν. Μέ τή λογική βέβαια μόνο, εἶναι ἴσως ἀδύνατη ἡ προσέγγιση.
Σάν πρωτοσυστήθηκες εδώ μέσα «Βλαξ» τόν ωραίον Απρίλη τού 2009,
έγινε γρήγορα αντιληπτό ότι είχες επιλέξει σωστά τό νίκ σου,
όχι γιατί έπασχες από ανεγκεφαλία, αλλά
γιατί έπασχες από προϊούσα αποβλάκωση έξ υιοθετημένης ανηθικότητος,
πράγμα πολύ χειρότερο από τή μοίρα τών πολλών αιχμαλώτων τών παθών,
πού είμαστε οί περισσότεροι άνθρωποι, καθώς
η διαφορά ανάμεσα στόν αιχμάλωτο τών παθών καί αυτόν πού τά υιοθετεί
είναι κολοσσιαία· οντολογική μάλιστα, θά έλεγα. Διότι άν
αιχμάλωτος τών παθών = ξεπεσμένος άνθρωπος,
τού δαιμονικού χαρακτήρα τής υιοθεσίας αυτών τών παθών
ουδέν τό ανθρώπινον περισσεύει…
εδώ πιά έχουμε νά κάνουμε μέ τή συμμορία τού μισόθεου,
γι’ αυτό μισάνθρωπου,
διαβόλου,
άρχοντος τού κόσμου τούτου τής Πτώσεως
πού θανάτωσε καί τόν Ιησού Χριστό·
δέεν… τό πρόσεξες αυτό,
μισελληνική παραδουλεύτρα τού “εξαπατώντας επικρατούμε”;
Δέκα χρόνια επιτίθεσαι στήν Ορθόδοξη Πίστη τών Ελλήνων μέ διαβολές,
μήπως ευκαίρισες ποτέ νά μάς πείς δυό λόγια γιά τόν δικό σου θεό;
Όντας μέμπερ τής συμμορίας τού διαβόλου, βέβαια
δέν έχεις τό θεό σου,
μόνο αφεντικό μέ μισόθεο, μισάνθρωπο καί μισελληνικό στίγμα,
τό οποίο γίνεται αντιληπτό υπό τό φώς τού
«Ελληνικό νά μήν είναι καί νά μήν είναι Ορθόδοξο, τά άλλα όλα γιά μάς δουλεύουν»,
αυτής τής τεχνουργίας, πού
τήν εφαρμόζει παγκοσμίως κάθε στιγμή γιά νά θολώνει τά νερά τού νοήματος/νάματος
είς εξαπάτησιν παντός ανθρώπου
διά τής αρχαίας καί καλοοργανωμένης μήτρας τού ναζισμού τών σταυρωτήδων τής Ζωής
israel über alles,
σκατά στά μούτρα σου, λοιπόν
Ωραίο το βίντεο, ευχαριστούμε Εξ .
Ελένη, πραγματικά με τρελαίνεις… γίνεται και τώρα φανερό αυτό που διέκρινα ανέκαθεν στα λεγόμενά σου, ότι τα έχεις κάνει στο κεφάλι σου όλα μια ρώσικη σαλάτα. Απ ‘ τη μια μιλάς για χριστιανισμό κι απ την άλλη για μετενσάρκωση (πολλές ζωές) χωρίς να δείχνεις ν’ αντιλαμβάνεσαι το ασυμβίβαστο του πράγματος -ούτε καν να το υποψιάζεσαι. Να ένα απ’ τα κακά της πολυπολιτισμικότητας…. ένα απέραντο ιδεολογικό μπουρδούκλωμα χωρίς αρχή μέση και τελος ,ένας ιδεολογικός αχταρμάς που ο καθένας κουβαλάει στο κεφάλι του και γι’ αυτό δεν μπορούμε καν να συνεννοηθούμε οι άνθρωποι μεταξύ μας.Να ξέρουμε δηλαδή τι λέμε ο ενας στον άλλον.
Πρόσεξέ με : ΔΕΝ λέω ότι σώνει και καλά πρέπει να αποδέχεσαι τον χριστιανισμό και δη τον ορθόδοξο,απλώς επειδή πιθανώς γεννήθηκες έζησες και μεγάλωσες ως Ελληνίδα (το ‘πιθανώς’ το λέω γιατί δεν μας ενδιαφέρουν εδώ τα προσωπικά δεδομένα του καθενός, όχι ως αμφισβήτηση) . Είσαι όπως όλοι ελεύθερη να επιλέξεις όποια πίστη ή ιδεολογία θέλεις, ή και να φτιάξεις δική σου ΑΛΛΑ αυτό στο οποίο θα καταλήξεις θα πρέπει να έχει μια στοιχειώδη εσωτερική συνοχή δεν μπορεί να αποδέχεσαι ταυτόχρονα ασυμβίβαστες μεταξύ τους έννοιες και να τις υποστηρίζεις και τις δύο με την ίδια θέρμη. Θέλει πολλή δουλειά να επιλέξεις μεταξύ τούτου κι εκείνου ή να συνθέσεις κάτι νεο από επιμέρους στοιχεία άλλων παραδόσεων ή φιλοσοφιών -δεν μπορείς απλά να τα πετάς όλα μαζί σ’ ένα τσουβάλι χωρίς καμιά επεξεργασία και να λες στον άλλον “να παρτ’ τα !”. Πρέπει να μπορούμε να διακρίνουμε τη δική σου προσπάθεια σύνθεσης εννοιών έτσι που να ελαχιστοποιούνται οι εσωτερικές αντιφάσεις της θεώρησής σου – όχι να ειναι η αντιφατικότητα το κύριο στοιχείο!
Αυτό που κάνεις, είναι κολλάζ όχι προσπάθεια κατανόησης του κόσμου κι εύρεσης λύσεων και γι’ αυτό κάνουμε κύκλους.
Αυτό που είπα λοιπόν, είναι πως: όσο η ανθρώπινη συνείδηση αναπτύσσεται στο φυσικό περιβάλλον που έχει μέσα του τόσο έντονες αντιθέσεις καλού και κακού, ακόμα κι όταν ο άνθρωπος επιλέγει το καλό , έρχεται κάποια στιγμή που η φύση δεν “συμφωνεί” με το καλό που ο άνθρωπος έχει επιλέξει και τότε αρχίζει η αντίστροφη πορεία. Το κακό που προκύπτει απ τη φύση είναι συχνά τόσο έντονο που δημιουργεί τραύματα στη συνείδηση η οποία εκδηλώνεται μετά με διάφορες συνειδησιακές συμπτωματολογίες που συχνά είναι πέρα απ τον έλεγχο του ανθρώπου κι έτσι εγκαθίσταται ο φαύλος κύκλος που λέγαμε. Ούτε η φύση διατηρεί κάποια μνήμη των καλών επιλογών ώστε μακροπρόθεσμα να λειάνει το έδαφος για τις επόμενες γενιές κι έτσι συνεχίζεται η ματαιότητα του κύκλου του κακού. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ζωή δεν προχωράει…μέχρι τουλάχιστο να πέσει ο επόμενος αστεροειδής, αλλά στο μεταξύ έχουν υποφέρει απίστευτα, απίστευτοι αριθμοί εμβίων όντων που η ζωή τα προσπερνάει. Γίνεται η σωματική τους ανακύκλωση και όσον αφορά τη φύση “όλα καλά, δεν τρέχει τίποτα”. Η συνείδηση διαμαρτύρεται γι’ αυτό και ξαναρχίζει να παράγει ιδεολογίες, θρησκείες,πολιτικές, φιλοσοφίες,πρακτικές κι επιστήμες για να αναχαιτίσει κάπως το πρόβλημα αλλά όλα αποδεικνύονται ανεπαρκή.
Λες λοιπόν : ” Ἐσύ μπορεῖ νά πιστεύεις ὅτι εἶναι καλύτερα σέ κάποια ἄλλη ἤ ἄλλου εἴδους ζωή, καί νά θέλεις νά ἀφήσεις ἐδῶ τίς ἀγελάδες, τούς ἐλέφαντες, τούς Κινέζους κά.
Ἐμένα μοῦ ἀρέσει μαζί μέ αὐτούς.”
Γι΄ αυτό σου λέω Ελένη, θα με τρελάνεις αφού μαζί μιλάμε και χώρια συνεννοούμαστε ! Αντί να το λες αυτό σε κάποιον Εξ που ψάχνει όντως τη ζωή κάπου αλλού,και που με βρίζει που δεν την ψάχνω κι εγώ αλλού, το λες σε μένα που έχω φτύσει αίμα να υποστηρίζω ότι δεν υπάρχει σωτηρία άνευ των ζώων , ναι των αγελάδων , των ελεφάντων και κάθε είδους και κάθε ανθρώπου, οπωσδήποτε και του κινέζου! Δηλαδή τελικά ολόκληρη η έμβια φύση πρέπει να “σωθεί” απ τα μαρτύρια αλλά ΠΩΣ ;; Αυτό συζητάμε !!!
Αλλαγή πλανήτη θα χρειαστούμε αν συνεχίσουμε όπως πάμε. Εξάλλου πως θα μεταφέρεις τους ελέφαντες σε άλλον πλανήτη ; Όχι, όσα ωραία και να μας μαθαίνει η επιστήμη για το σύμπαν το υπαρξιακό πρόβλημα δεν μπορεί να το λύσει με τις μεθόδους της κι αν διαλύσουμε τη Γη το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να μεταφέρουμε τα ίδια ακριβώς προβλήματα κι αλλού. Στους άλλους πλανήτες ας πηγαίναμε μόνο για αναψυχή ή να τους δούμε ,όχι ως λύση για το εδώ πρόβλημα γιατί απλούστατα δεν πρόκειται να λυθεί ούτε με τη δραπέτευση στους ουρανούς ούτε με τη δραπέτευση στους άλλους πλανήτες. Είναι εγγενές το πρόβλημα.
Λες πολύ σωστά : “Κανονικά δέν θά ἔπρεπε νά συμβαίνουν ἀκραῖα τραγικά περιστατικά. «Ἀνώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά…. θά ἔπρεπε νά εἶναι τα τέλη του ανθρώπου. Πῶς νά γίνει αὐτό;”
Ακριβώς,κανονικά αφού υπάρχει συνείδηση στον άνθρωπο και σε κάποιον βαθμό και στα ζώα, κλιμακωτά, δεν έπρεπε να υπάρχουν ακραία τραγικά περιστατικά γιατί οι επιπτώσεις τους στις συνειδήσεις είναι ακραία τραγικές κι αυτές. Έλα όμως που καμιά παιδεία, καμιά φιλοσοφία , καμιά πολιτική ,κανένας Χριστιανισμός, καμιά ανατολική παράδοση (μετενσάρκωση) δεν μπορεί να προσφέρει λύση παρά μόνο ψευτοπαρηγοριές αφού απλώς το πρόβλημα συνεχίζεται ακάθεκτο αφού “δεν βγαίνει ο λογαριασμός”. Μπορεί οι τρέχοντες νόμοι της φύσης να ήταν κατάλληλοι ώστε να παραχθεί ζωή και συνείδηση αλλά δεν επαρκούν για να τη συντηρήσουν χωρίς τραγικότητα και δυστυχία παντού. Δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει να λυθεί το πρόβλημα αλλά σε πρώτη φάση απλώς το περιγράφω και το υπογραμμίζω. Όπως είμαστε τώρα, ή θα πρέπει να τροποποιηθούν οι κανόνες της φύσης για να οικονομήσουν τη συνείδηση ή θα πρέπει η συνείδηση να μειώνεται για να μην υποφέρει εσαεί. Αφού η συμπαντική συνείδηση ή ο “θεός” είναι ατελής (αλλιώς δεν θα είχαμε δράματα),αυτό σημαίνει ότι ίσως έχει περιθώρια βελτίωσης αν εμείς σταματήσουμε τις εκλογικεύσεις και τις ψευτοπαρηγοριές που δηλώνουν τον συμβιβασμό μας με το δραματικό καθεστώς. Γιατί όσο και να τελειοποιούνται μόνο οι άνθρωποι, δεν θ’ αλλάξει απολύτως τίποτα ουσιαστικά.
Η ιδέα των πολλαπλών ζωών είναι μια ιδέα που επινοήθηκε ως ψευτοπαρηγοριά . Μια τεχνητή παράταση της ύπαρξης μέσα από τις ανακυκλώσεις για να εξηγηθεί η αδικία και να μεταβιβαστεί η αιτία του κακού. Μα είπαμε είναι εγγενές το πρόβλημα. Είναι μια ιδέα που παραπέμπει τόσο στην ανακύκλωση του σώματος όσο και της ψυχής, αντιγράφοντας τη φύση που ανακυκλώνει τα σώματα ως λίπασμα. Και τι έλεγα καιρό πριν για την λογική της ανακύκλωσης συναισθανόμενων υπάρξεων ; Ότι είναι όχι μόνο απορριπτέα από τη συνείδηση αλλά αποτρόπαιη καθώς αντιβαίνει σε κάθε έννοια αγάπης. Και μετά απ’ αυτά, μου έρχεσαι ωσάν να είναι νέο εύρημα η ψυχοσωματική ανακύκλωση εν είδη πολλαπλών ζωών. Σαν να μη παρακολουθούσες τη συζήτηση…. Επιπλέον , η ανακύκλωση των πολλαπλών ζωών, δεν λύνει το πρόβλημα της τραγικότητας απλώς το εκλογικεύει , επικυρώνει τη βαρβαρότητα της φύσης. Όπως έκανε κι ο χριστιανισμός που μετά από την ιστορική έκρηξη της αγάπης , αφού βρήκε τα σκούρα μπροστά στο μέγεθος του προβλήματος, άρχισε να παραπέμει στους …ουρανούς χωρίς τίποτα ουσιαστικό να έχει αλλάξει επί Γης όπως διαπιστώνει κι ο Γιανναράς.
Τέλος πάντων, συγχωρεμένη να ‘σαι που με ”τρέλανες” , αφού το συγκεκριμένο βίντεο με τον Καστοριάδη, ήταν ικανή αποζημίωση αφού ήταν εντελώς ΕΝΤΟΣ θέματος. Είχε κάποια εξαιρετικά ενδιαφέροντα σημεία και κάποια με τα οποία δεν συμφωνώ , αλλά γενικά κάτι που βοηθαει τον προβληματισμό μας να πάει παρακάτω.
Κατ’ αρχάς ο Χριστιανισμός δεν ανακάλυψε το συντακτικό της αγάπης , αφού η αγάπη ήταν ανέκαθεν διάχυτη μέσα στη φύση όταν αυτή έφτασε να δημιουργεί συνειδήσεις. Απόδειξη η δυνατότητα εξημέρωσης των ζώων τα οποία ανταποκρίνονται σε πολύ σημαντικό βαθμό στις αγαπητικές ενέργειες των ανθρώπων αλλά και στις μεταξύ τους. Αυτό που έκανε ο χριστιανισμός ήταν να επικεντρωθεί στις δυνάμεις τις αγάπης καθώς αναζητούσε το Νόημα και να τις συστηματοποιήσει άλλοτε με επιτυχία κι άλλοτε όχι. Μετά άρχισε να σπάει τα μούτρα του πάνω στη σκληρή πραγματικότητα που αφ’ ενός μεν αγνοούσε, αφ’ ετέρου εκλογίκευε για να την φέρει στα μέτρα της ιδεολογίας ότι υπάρχει ένας τέλειος θεός και φταίνε για όλα οι άνθρωποι.
Στο κομμάτι 49-55 λεπτά περίπου στο βίντεο , θέτει ο Καστοριάδης το θέμα όπως είναι. Ενώ δημιουργούνται διαρκώς νέα πράγματα μέσα απ το χάος αυτό που δεν υπάρχει εκ προτέρων είναι το Νόημα. Τα όντα λέει τείνουν προς τη δημιουργία λειτουργικών σχέσεων με ό,τι υπάρχει γύρω τους προκειμένου να δημιουργηθεί νόημα εν είδη “σκοπού” που έχει σχέση με την επιβίωσή τους. Μέχρι εδώ καλά. Στη περίπτωση της ψυχής όμως -και δεν εννοεί τη ψυχή όπως η θρησκεία- το αίτημα για δημιουργία νοήματος δεν βρίσκει λειτουργικούς σκοπούς αλλά “ικανοποιείται” με ας πούμε υποκατάστατα. Λοιπόν , ναι μεν αυτό συμβαίνει, αλλά ποιός μας λέει ότι αυτό είναι το μονο που μπορεί να επιτευχθεί ; Δεδομένου ότι η ανθρώπινη συνείδηση έχει τη δυνατότητα να περικλείει όλη την έμβια φύση πράγμα που δεν ισχύει για το βουνό και τα ζώα, θα πρέπει το νοημα που θα δημιουργηθεί μέσα απ τους συσχετισμούς να περιλαμβάνει όλα αυτά. Αυτό θα σήμαινε πιθανώς ακόμα και αλλαγή των…. μαθηματικών (που νωρίτερα λέει είναι κι αυτά ατελή).
Απ το να θεωρουμε δλδ ότι το νόημα ήδη υπάρχει έτοιμο, ή απ το να καταφεύγουμε σε μη-λειτουργικά υποκατάστατα νοήματος , ή να παραμένουμε στο επιπεδο του ζώου που το νόημα το βρίσκει με όλα όσα χρειάζεται να κάνει ώστε να επιβιώνει το είδος του,μπορούμε να εστιάσουμε σε κείνη τη διαμόρφωση του κόσμου που θα ελαχιστοποιούσε την τραγωδία όλων των συναισθανόμενων υπάρξεων -κι ό, τι ηθελε προκύψει. Πάντως ούτε θα θεωρούμε τίποτα εκ προτέρων δεδομένο, ούτε ότι κάποτε ΘΑ γίνει από μόνο του αορίστως, ούτε κάτι που δεν θα επαληθεύεται εμπειρικά .
Μιλώ βασικά για την εξάντληση των δυνατοτήτων της συνείδησης, προκειμένου σε πρωτη φαση να μην υπάρχει έκπτωση της προαίρεσης και να μην συναινούμε στην διαχρονική τραγωδία.. Και μετά βλέπουμε τι ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ μπορεί να δημιουργηθεί.
Πάντως η ομιλία αυτή του Καστοριάδη δίνει πολλές λαβές για συζήτηση. Επίσης δεν συμφωνώ με αυτό που λέει όχι μόνο αυτός αλλά και άλλοι ότι τα ζητούμενα του ανθρώπου είναι ανθρωποκεντρικά. Όχι, είναι τηρουμένων των αναλογιών ζητούμενα ολόκληρου του φάσματος της Ζωής . Είναι δηλαδή Ζωοκεντρικά κι αυτό δεν απαγορεύεται φιλοσοφικά αφού η ζωή είναι το μόνο αληθινά καινύργιο που προέκυψε στο σύμπαν. Όλα τα είδη , όχι μόνο ο άνθρωπος έχουν ανάγκη από αγάπη για να λειτουργούν όσο γίνεται καλύτερα. Ακόμα και τα φυτά τηρουμένων πάντα των αναλογιών.
Νομίζω λοιπόν πως πέρα από θρησκευτικά πρότυπα υπάρχει έρεισμα φιλοσοφικό να δούμε τα πράγματα αλλιώς. Μπορεί ο Καστοριάδης να περιγελά την έννοια της αγάπης, και δη για όλον τον κόσμο,αλλά η υποκρισία φαίνεται στο εξής απλούστατο. Πώς γνωρίζει ότι ο “θεός” ή η φύση είναι ατελής ; Μα φυσικά γιατί βλέπει παντού πόνο,πόλεμο, θάνατο , αδικία , αναξιοκρατία, βία, αρρώστια κλπ που σημαίνει ότι έχει ένα εσωτερικό κριτήριο περί του τι θα μπορούσε να εννοηθεί ως “τέλειο”, έστω κι αν δεν το βλέπει στη φύση. Ήδη έχει ξεπεράσει το κατώφλι της απλής “φιλίας” με αναφορά στον κόσμο. Χρησιμοποιεί υποσυνείδητο όπως και κάθε άλλος ένα κριτήριο το οποίο προέρχεται απ το χώρο της αγάπης μεν αλλά που δεν το εξελίσσει δε.
Υπ’ αυτήν την έννοια πιο προβληματικό είναι να αποδέχεται κανεις όλα αυτά τα φαινόμενα ως εκδηλώσεις αγάπης ενός τέλειου θεού. Εδώ περνάμε το κατώφλι της διαστροφής μη έχοντας καν κριτήριο…
Μήν τρελαίνεσαι φίλε μου, ὑπάρχουν καί σημεῖα πού μπορεῖ νά ἀρχίσουμε νά διακρίνουμε καί νά κρίνουμε. Οἱ ἔννοιες ΄μετενσάρκωση (πολλές ζωές)΄ καί
΄ανακύκλωση συναισθανόμενων υπάρξεων΄ ἔχουν πολλές ἔννοιες κι αὐτές. Δέν ἐννοῶ μέ τίποτα ὅτι κάποια ψυχή μπορεῖ νά ζεῖ σέ διάφορα σώματα συγχρόνως ἤ νά πηγαίνει ἀπό τό ἕνα σῶμα σέ ἄλλο σῶμα τήν ἴδια χρονική περιόδο, ἀλλά πιστεύω σέ ἑνότητα πνεύματος-σώματος-ψυχῆς. Ἐπίσης τί θά πεῖ ἀνακύκλωση; πεθαίνει κάποιος καί περισσεύει μία ψυχή ἄς ποῦμε καί κάποιος ἄλλος μπορεῖ νά ΄κυκλοφορεῖ ΄ μέ αὐτήν τήν ψυχή; μέ τίποτα, ἡ κάθε σωματοψυχή εἶναι αὐτό πού εἶναι, πού ζεῖ, πού ἔχει ζήσει, οἱ ἐμπειρίες, οἱ πράξεις, τό ἀποτύπωμα στόν χωροχρόνο, πού μπορεῖ αὐτός ὁ ἄνθρωπος νά ἀναγνωρίσει σάν δικές του πράξεις καί ἐμπειρίες. Εἴτε ἐν ζωῆ εἴτε κι ὅταν πεθάνει, ἡ ψυχή ἀκουμπάει στό σῶμα μέ τό ὁποῖο ἔχει ζήσει. Αὐτό πού οἱ Ὀρθόδοξοι θεωροῦν, ἐκεῖ πού εἶναι τό σῶμα, ἐκεῖ μνημονεύουμε αὐτόν τόν ἄνθρωπο. Ἀπό τήν πορεία αὐτή, πράξεις, ἐμπειρίες κλπ προκύπτει καί ἡ συνείδηση. Ἐγώ ἄς ποῦμε ἔχω ἕνα συγκεκριμένο ὄνομα, αὐτό πού μέ ἔχουν βαπτίσει, καί ἔχει σημασία τό ὄνομα τῆς βὰπτισης, ὅπως μοῦ ἔχει πεῖ κάποιος γέροντας. Τό σῶμα τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι ὁ ναός τῆς ψυχῆς του καί γιά τίποτα δέν πρέπει νά παραβιάζεται αὐτό. Ἀπό αὐτή τήν συνύπαρξη ξεκινάει καί ἡ ἁρμονία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ δυνατότητα ὑγείας καί ἀνάπτυξης συνείδησης. Μπορεῖ νά ἔχει ἄλλη ὀντολογική δομή ἡ μία ὁμάδα ἀνθρώπων ἀπό μία ἄλλη, πού σημαίνει ἄλλη πορεία ἀνάπτυξης καί καίριες διαφορές πού δέν γεφυρώνονται μέ φαντασιώσεις. Ἤ ὅταν δέν γνωρίζουμε ὅτι ὑπάρχουν διαφορές καί φανταζόμαστε μία ἰσότητα ἤ μία ὁμοιότητα δεδομένη.Ἐκεῖ ἐντοπίζονται πολλά προβλήματα, ὅπως καί στίς διαφορετικές διαλέκτους ἀνάγνωσης. Ἡ φύση δηλαδή νομίζω ὅτι ἔχει τούς μηχανισμούς ὀρθῆς ἀνάγνωσης, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος δέν μαθαίνει αὐτήν τή γλῶσσα, ἀλλά θέλει νά ἐπιβάλλει ὁ καθένας τή δική του διάλεκτο στήν ὁμάδα τοῦ ἄλλου.
΄η αγάπη ήταν ανέκαθεν διάχυτη μέσα στη φύση όταν αυτή έφτασε να δημιουργεί συνειδήσεις.΄αναγνωρίζεις δηλαδή ὅτι ὑπάρχει ἀγάπη στήν δομή τῆς φύσης.
”
Επίσης δεν συμφωνώ με αυτό που λέει όχι μόνο αυτός αλλά και άλλοι ότι τα ζητούμενα του ανθρώπου είναι ανθρωποκεντρικά. Όχι, είναι τηρουμένων των αναλογιών ζητούμενα ολόκληρου του φάσματος της Ζωής . Είναι δηλαδή Ζωοκεντρικά Όλα τα είδη , όχι μόνο ο άνθρωπος έχουν ανάγκη από αγάπη για να λειτουργούν όσο γίνεται καλύτερα. Ακόμα και τα φυτά τηρουμένων πάντα των αναλογιών.” συμφωνῶ κι αὐτό εἶναι ἕνα σημεῖο ὀρθότητας ἀνάγνωσης. Ἄς ποῦμε ἄν σκεφτεῖς ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος θέλει ν’ ἀγαπιέται, ἔχει διαφορά μέ τό νά σκεφτεῖς ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του κυρίως ἀρνητικά. Γιατί τόν κρίνεις μέ τήν σκέψη σου, τοῦ προσάπτεις κάτι. Ἄν δώσεις ἀγάπη στόν ἄνθρωπο, συνήθως γαληνεύει. Ὁ κόσμος πάσχει ἀπό ἔλλειψη ἀγάπης, στήν πλειοψηφία καί ἐκεῖ ἐντοπίζω πολύ φαῦλο κύκλο. Τιμωροῦνται αὐτοί πού δηλώνουν τήν ἔλλειψη ἀγάπης. Ποιά ΄ εξάντληση των δυνατοτήτων της συνείδησης΄, ἡ συνείδηση ἀνεβαίνει ὅσο ἀνεβαίνει ἡ ἀγάπη καί νομίζω ὅτι ὑπάρχει μεγάλο ἔλλειμμα ἀγάπης.
Καί νά θυμηθοῦμε καί τόν ἔρωτα, τήν τεράστια ἑλκτική του δύναμη.
Συμφωνεῖτε μέ τόν Εξ σέ αυτό πού λέγεται προπτωτικός ἄνθρωπος, νομίζω. Ἄν θεωρήσουμε τή ζωή ὡς κίνηση, καί ὄχι ὠς κάτι στατικό, τέλειο, χωρίς ἐναλλαγές, ἀκόμα καί τίς ἀγελάδες καί τούς ἐλέφαντες πού εἶναι φυτοφάγα, πόνος θά ὑπάρχει, θάνατος θά ὑπάρχει. Ἡ ζωή μετρούμενη ἀπό τό 1 ἑως τό 100, ἔχει τό 100 ὠς τραγικό σημεῖο, παραδείγματος χάριν τό λέω, ἀπό τό 1 ἑως τό 100 ὅμως ἔχει καί ὅλη τήν γκάμα. Δέν μποροῦμε νά βλέπουμε δηλαδή μόνο τό ἕνα ἄκρο. Ἄς ποῦμε εὐχαριστῶ γιά ὅλη αὐτή τήν ποικιλία. Γιά νά ἀποφεύγουμε τήν τραγικότητα χρειάζεται δουλειά, σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, ἀπό τήν πλειοψηφία καί ὄχι ἀπό ἐλάχιστους. Ἄν ἀφεθοῦν ἐλεύθεροι οἱ ἄνθρωποι, μέ τά ἔνστικτα καί τά ταλέντα τους καί μέ καλά παραδείγματα γύρω τους, πιό καλή θά εἶναι ἡ ζωή τους ἀπό τήν ὁποιαδήποτε ὑπολογιστική δεινότητα. Τά ἱερά καί τά ὅσια τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἐκεῖ πού εἶναι ἡ ἀκεραιότητά του, αὐτός πού ἔχει γεννηθεῖ, ὅπως ἔχει γεννηθεῖ.
Χαίρομαι πού σοῦ ἄρεσε ἡ ὁμιλία αὐτή τοῦ Καστοριάδη, πίστευα ὅτι θά τό βρεῖς ἐνδιαφέρον. Ἀξίζει συζήτηση.
Συνεχίζεις να με τρελαίνεις Ελένη….. σαν να το κάνεις επί σκοπώ !
” Δέν ἐννοῶ μέ τίποτα ὅτι κάποια ψυχή μπορεῖ νά ζεῖ σέ διάφορα σώματα συγχρόνως ἤ νά πηγαίνει ἀπό τό ἕνα σῶμα σέ ἄλλο σῶμα τήν ἴδια χρονική περιόδο, ἀλλά πιστεύω σέ ἑνότητα πνεύματος-σώματος-ψυχῆς.”
Μα η πίστη στη μετενσάρκωση δεν προύποθέτει ότι μια ψυχή πηγαίνει σε διάφορα σώματα συγχρόνως ή την ίδια χρονική περίοδο έτσι κι΄αλλιώς .Διατείνεται πως η “ψυχή” ως ανεξάρτητη πλέον οντότητα από το σώμα πηγαινει σε άλλο σώμα ΜΕΤΑ τον θάνατο και συνεπως κατά διαδοχή απαραιτήτως και όχι συγχρόνως.Συνεπώς παραμένει η αντίφαση ότι δέχεσαι ταυτόχρονα την μετενσάρκωση (πολλές ζωές)και την “ενότητα πνεύματος -σώματος’- ψυχής”. Αυτά τα δύο λοιπόν, δεν πάνε μαζί, άρα
“Ἐπίσης τί θά πεῖ ἀνακύκλωση; πεθαίνει κάποιος καί περισσεύει μία ψυχή ἄς ποῦμε καί κάποιος ἄλλος μπορεῖ νά ΄κυκλοφορεῖ ΄ μέ αὐτήν τήν ψυχή; μέ τίποτα, ἡ κάθε σωματοψυχή εἶναι αὐτό πού εἶναι, πού ζεῖ, πού ἔχει ζήσει, οἱ ἐμπειρίες, οἱ πράξεις, τό ἀποτύπωμα στόν χωροχρόνο, πού μπορεῖ αὐτός ὁ ἄνθρωπος κλπ”
Ωραία αν “με τίποτα” δεν ισχύουν αυτά,τότε που κολλάει αυτό που είπες,να εξετάσουμε το θέμα των πολλών ζωών και οι ερωτοτοτροπίες σου με τις ανατολικές παραδόσεις ; Μόνο σαν ψευτοπαρηγοριά μπορούν να θεωρηθούν οι θεωρίες περί μετενσάρκωσης. Ναι ανακύκλωση σημαίνει αυτό που λέει η μετενσάρκωση , αλλά επίσης η ίδια η φύση ανακυκλώνει τα σώματα παίρνοντας μαζί της και τη ψυχή. Σε κάθε περίπτωση απορρίπτω εξ απόψεως ήθους κάθε έννοια ανακύκλωσης συνειδητών υπάρξεων. Στην μεν περίπτωση της μετενσάρκωσης το κάνω ευκόλως διότι είναι μια απλή επινόηση ανθρώπινη προκειμένου να ψευτοπαρηγορηθεί κανείς για το κακό στον κόσμο ,στη περίπτωση της ανακύκλωσης που κάνει η φύση, επειδή είναι πραγματικό γεγονός , δεν μπορώ να το απορρίψω ως γεγονός αλλά να διαμαρτυρηθώ συνειδησιακά και να το κρίνω έστω κι αν δεν μπορώ να το αλλάξω ωστόσο η διαμαρτυρία μου εντάσσεται στην κοσμοθεώρηση μου. Δεν μπορώ να πω ” α, καλώς γίνεται αφού έτσι επέλεξε ο θεός” . Είναι αποτρόπαιο όποιος και να το επινόησε.
Ναι , φυσικά δέχομαι οτι η αγάπη ήταν ανέκαθεν διάχυτη μέσα στη φύση, στα όντα τηρουμένων πάντων των αναλογιών, αφού εξελίσσονταν όχι μόνο για να ανταγωνίζονται αλλά και για να συνεργάζονται. Έχουν λοιπόν τους υποδοχείς να νιώσουν τη ζεστασιά και τη φροντίδα και την αγάπη. Αλλά αυτό είναι ένα επιμέρους χαρακτηριστικό της φύσης. Γενικά οι μηχανισμοί της δεν δίνουν δεκάρα για το πόσο θα υποφέρει ένα ον. Ιδίως δε στη περίπτωση του ανθρώπου που λόγω ανεπτυγμένης συνείδησης αντιλαμβάνεται πολύ περισσότερα, ο βαθμός στον οποίον μπορεί να υποφέρει είναι αδιανόητος. Εδώ λοιπόν αρχίζει το ασυμβίβαστο συνείδησης και βασικών μηχανισμών της φύσης. Ναι μεν η φύση γέννησε τη συνείδηση αλλά τώρα έρχονται σε σύγκρουση . Γιατί η συνείδηση όταν αντιλαμβανεται τι γίνεται ακόμα και στο ζωικό βασίλειο, εξεγείρεται . Έλα ομως που η φύση πέρα απ τις στοιχειώδεις αγαπητικές δομές δεν ξέρει τίποτα από αγάπη στο σύνολό της ; Δεν τη νοιάζει αν καει ζωντανο ένα ολοκληρο κοπάδι, ή αν το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, η δουλειά να γίνεται. Εδώ αρχίζει το πρόβλημα.Και βέβαια το θέμα δεν είναι απλώς η καημενούλα η σαρδέλα, αλλά αυτός ο μηχανισμός βρίσκεται αναγκαστικά στη βάση και των ανθρώπινων κοινωνιών. Δεν είναι θέμα παιδείας ή όποιου άλλου διορθωτικού παράγοντα αφού είναι νόμος της φύσης και ξεβράζουν τα αποτελέσματα παντού.
Η συνείδηση κι ο έρωτας ναι είναι ισχυρά ελκτικές δυνάμεις, αλλά όταν τα τερματίσουμε δηλαδή τα φτάσουμε στα έσχατά τους όρια (αυτό εννοώ με την εξάντληση των δυνατοτήτων της συνείδησης) όπως και την αγάπη, βλέπουμε ότι ερχόμαστε αντιμέτωποι με ολόκληρο τον μηχανισμό της φύσης η οποία δεν λειτουργεί καθόλου έτσι και συνεπώς καταστρέφει ό, τι κατορθώνει η αγαπητική συνείδηση. Εντάξει , κάποιες παρηγορητικές συνεπειες παραμένουν αλλά η βαρβαρότητα της φύσης θα επικρατήσει νομοτελειακά αργά ή γρήγορα. Μόνο στη περίπτωση που η συνείδηση κατάφερνε να αλλάξει τους βαρβαρους κανόνες της φύσης θα επιτυγχάνετο κάτι ουσιαστικό. Αλλ’ αυτό ισοδυναμεί με το ν’ αποκτήσει εχέφρονα νου το σύμπαν….
Πάλι με τρελαίνεις : “Συμφωνεῖτε μέ τόν Εξ σέ αυτό πού λέγεται προπτωτικός ἄνθρωπος, νομίζω.”
Έλα Χριστέ και Παναγιά ! Μα δεν εχεις καταλάβει Ελένη ότι βασική μου διαφωνία με τον Εξ είναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό ; Σαφώς και ΔΕΝ υπήρξε προπτωτικός άνθρωπος !!!! Αυτό λέμε… Η ιστορία περί πτώσης επινοήθηκε για να δικαιολογήσει τη βαραβαρότητα της φύσης εν όψει ενός τέλειου θεού .Ένας τέλειος θεός δεν θα έκανε μια τόσο βάρβαρη φύση εξ αρχής , άρα φταίει ο άνθρωπος. Η πραγματικότητα είναι ότι ο άνθρωπος εξελίχθηκε μέσα από απίστευτη βαρβαρότητα ευθύς εξ’αρχής , πράγμα που αποκλείει την εκδοχή ενός τέλειου θεού. Είμαστε αδιάρρηκτα συνδεδεμένοι με το ζωικό βασίλειο. Κι αυτό όχι επειδή το είπε καποιος Δαρβίνος, αλλά είναι προφανές σε όποιον δεν είναι βιδωμένος. Μπορώ να εννοήσω ως “πτώση” του ανθρώπου την ανά πάσα εποχή και στιγμή πτώση της προαίρεσης -όχι ότι αυτή συνέβη κάποτε στο παρελθόν ενώ όλα ήταν τέλεια. Αυτό ούτε γι’ αστείο.
Ναι η τραγικότητα έχει διαβαθμίσεις και πρέπει να κάνουμε ό, τι μπορούμε να την μειώνουμε αλλά κάποια στιγμή πρεπει να δούμε και τη μεγάλη εικόνα. Η τραγικότητα δεν προκύπτει απ την ανθρώπινη συμπεριφορά αλλά είναι εγγενές χαρακτηριστικό του τόσο αντιφατικού σύμπαντος. Όσο εμείς αδειάζουμε τραγικότητα απ τις κοινωνίες μας με τα κουβαδάκια, η ίδια η φύση των πραγμάτων την παράγει σε κολοσσιαίες ποσότητες που μας ξεπερνούν εντελώς.
Το να ενοχοποιούμε τον άνθρωπο διαρκώς δεν βγάζει κάπου αφού δεν εφτιαξε αυτός τη φύση και τους βαρβαρους μηχανισμούς της εκ των οποίων ο πλέον τραγικός είναι η τροφική αλυσίδα. Μπορεί το σύμπαν ν’ αλλάξει μηχανισμούς λειτουργίας τώρα που υπάρχει πλέον συνείδηση δια των εμβίων όντων ; Αλλιώς η τραγικότητα θα είναι μόνιμος σύντροφος. Κάτι χωρίς νόημα.
Και ναι υπάρχει η ομορφιά στη φύση – γι’ αυτό παλεύουμε να βρούμε μια απάντηση/λύση. Δεν μπορέι να συνθλίβονται απερίγραπτα , συναισθανόμενες υπάρξεις και να λέμε “”τι ομορφιά! “. Δηλαδή μπορούμε, αλλά αυτό απαιτεί έκπτωση της συνείδησης…
«Η ποίηση έγινε για να διορθώνει τα λάθη του Θεού
ή εάν όχι, για να δείχνει πόσο λανθασμένα συλλάβαμε εμείς τη δωρεά Του»
https://www.pemptousia.gr/video/eliti/
Δέν εἶναι δική μου προσπάθεια σύνθεσης ἐννοιῶν. Οὔτε καινούργια ἰδέα, οἱ Πυθαγόρειοι πίστευαν κάτι ἀνάλογο. Οἱ ἑρμηνεῖες τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι πολύ δύσκολες καί ἡ σκέψη μπορεῖ νά βλέπει ἀδιέξοδα. Κάτι πού δέν ἐπιτρέπεται στόν Χριστιανισμό, κάτι πού δέν εἶναι καθολικό, δέν τό χωράει καί ὁ νοῦς.
Καί ὁ Ἐλύτης προσέγγισε τόν Χριστιανισμό διαφορετικά, ἀπό τίς αἰσθήσεις
«Πρέπει να σέβεται κανείς πολύ τις αισθήσεις, να τρέμει στη συνείδηση της αγιότητάς τους, για να μπορεί να φτάνει έτσι, από τους αντίποδες, στο ίδιο χριστιανικό αποτέλεσμα»,
κάτι πού δέν εἶναι φαινομενικά συμβατό μέ τόν Χριστιανισμό, ὅμως προχωρώντας συνειδητοποίησε τήν οὐσία τοῦ Χριστιανισμοῦ καί εἰδικά τοῦ Ἑλληνορθόδοξου.
Ἡ προσέγγιση τῆς σκέψης τοῦ Ἐλύτη κάποιους μπορεῖ νά βοηθήσει.
«Ναι, θα πεθάνουμε από μιαν άποψη όλοι μας. Αλλά όμως θα εξακολουθήσουμε να ’μαστε της ίδιας μας της ύλης ο συνεχής κι ατέρμονος όρθρος». (Οδυσσέας Ελύτης, Εκ του πλησίον).
Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ1
http://www.xee.gr/anagnoseis/Ἡ%20ὀρθόδοξη%20ὑμνολογία%20στὴν%20ποίηση%20τοῦ%20Ὀδυσσέα%20Ἐλύτη.pdf
¨Ἀλλά, ὅπως παρατηρεῖ ὁ Λιγνάδης, «πέραν τοῦ συγκεκριμένου σχεδίου του, τὸ Ἄξιόν Ἐστι παρακολουθεῖ κατὰ βῆμα τὴ συμβο- λικὴ ἱεροπραξία τῆς Λειτουργίας. Δοξολογία στὴ γέννηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου, ὁ θρῆνος τῶν παθῶν τοῦ ἀμνοῦ τοῦ αἴροντος τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου, ὁ ἀναστάσιμος ὕμνος τῆς ἀθανασίας τοῦ κόσμου. ¨
¨Οὐτοπία; Μπορεῖ, γιατί ὄχι; μιὰ ἐκδοχὴ ἀνάμεσα στὶς ἄλλες εἶναι κι αὐτή, μόνο ποὺ ἔχει λιγότερες πιθανότητες. Κι ὕστερα κακολογοῦν τοὺς ποιητὲς ὅτι δὲν ἔχουν τὴ δύναμη ν᾿ ἀντιμετωπίσουν τὴν πραγματικότητα, μόνον κάθονται καὶ ῥεμβάζουν. Καλὰ κάνουν. Νὰ βάζεις μὲ τὸ νοῦ σου ἁβρὰ πράγματα, καὶ μάλιστα νὰ τὰ βλέπεις ἀπ᾿ τὴν ἀνάποδη, χρειάζεται νὰ ᾿σαι σκληρός. Ἡ μήπως ἀδιάφορη καὶ σκληρὴ δὲ δείχνει πάντα νὰ εἶναι μέσα στὶς συμφορές μας ἡ φύση; Μὰ εἶναι; Ἢ ζητάει τ᾿ ἄδυνατα; Νὰ ἐκπληρώσει τὸν προορισμό της, χωρὶς ν᾿ ἀφεθεῖ νὰ κλονιστεῖ ἀπὸ τὸ χτυποκάρδι μας; Αὐτὸ εἶναι. Τὸ ᾿νιωσα δυνατὰ στὸν πόλεμο, πάνω στὴν ὑποχώρηση τοῦ ᾿41, μέσα στὸ φούντωμα τῆς ἄνοιξης, ὅταν ἔδινα βουτιὰ στὰ ῥιζὰ τῶν ὁλάνθιστων σύδεντρων γιὰ νὰ καλυφθῶ ἀπὸ τὰ γερμανικὰ στοῦκας. Μὲ τὸ μάγουλο στὸ ὑγρὸ χῶμα ζητοῦσα βοήθεια, συμπόνια, προστασία νὰ μοῦ ψιθυρίσουν αὐτὰ τὰ μπουμπουκιασμένα κλωνιὰ ἕναν παρήγορο λόγο. Τίποτε. Τὸ μόνο ποὺ ζητοῦσαν ἦταν νὰ μοῦ ὑποβάλουν τὸ «αἰώνιο» ποὺ εἶχαν ταχθεῖ ν᾿ ἀντιπροσωπεύουν.Ἔτσι ὁ ποιητής. Σκληρός. Καὶ νὰ ζητάει τ᾿ ἀδύνατα.¨
Ὀδυσσέας Ἐλύτης – Τὰ δημόσια καὶ τὰ ἰδιωτικά
Ήθελα από καιρό να σου έχω απαντησει Ελένη Π. , εξαιρετικά ενδιαφέρον το απόσπασμα που παρέθεσες, έχω μάλιστα παραπέμψει σ’ αυτό.
Έρχεσαι στα λόγια μου λοιπόν. Πρεπει να ζητάμε το ΑΔΥΝΑΤΟΝ. Και το μόνο αληθώς αδύνατον είναι να λειτουργεί αυτη η φύση με ήθος και Συνείδηση. Όλα τ’ άλλα, συν τω χρόνω είναι έστω θεωρητικώς εφικτα.
Αλλά όταν λέει ο Ελύτης ότι πρέπει να ζητάμε το αδύνατον , σου φαίνεται εύπεπτο και γίνεσαι οπαδός. Όταν το λέω εγώ τόσο καιρό , μου δημιουργείτε δυσπεψία με τις αντιδράσεις σας.
Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά, δεν μου κάθονται καθόλου καλά στο στομάχι.
Την ίδια αίσθηση είχα όταν ο Φώτης Καγκελάρης είχε γράψει σ’ ένα κείμενο εδώ με θέμα την απελευθέρωση της επιθυμίας ότι πρέπει να επιζητούμε το “Αδιανόητο”.
Αν το “Αδιανόητο” και το “Αδύνατον” μοιάζουν εύπεπτα, απλώς ένεκα της καλλιτεχνικής/επιστημονικής επένδυσης που τυγχάνουν , τότε δεν είναι πια αυτά που φιλοδοξούσαν να είναι, αλλά μεταπίπτουν σ’ “ένα από τα ίδια” κατά το ρητό ‘Τι έχεις Γιαννη μου; – ‘Τι είχα πάντα” . Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, δηλαδή.
Τῶν Ἁγίων μαρτύρων Ἀκινδύνου , Ἀφθονίου , Πηγασίου , Ἐλπιδοφόρου καί Ἀνεμποδίστου σήμερα καί ἄς μελετήσουμε τόν Ἐλύτη, πού σάν σήμερα, γεννήθηκε.
Γιατί πίστεψε στήν ἀθωότητα τοῦ ἀνθρώπου, ὄχι στήν ἀνάγκη νά τόν ἀθωώσει, ἀλλά στήν ἀθωότητά του, καί ἔχει μεγάλη διαφορά τό ἕνα ἀπό τό ἄλλο.
«Μια μέρα που ένιωθα να μ’ έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα, κει που περπατούσα, μες στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου. Το ‘κοψα και το ‘φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος.
Το διάβασα σ’ αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου.»
Μιλάει ἡ φύση σ´ αὐτόν πού μπορεί νά τήν ἀκούσει.
Γιατί ἐμβάθυνε στήν ἑλληνικότητα « Η Ελλάδα, έχω καταλήξει από καιρό σ´ αυτό το συμπέρασμα, είναι μια συγκεκριμένη αίσθηση-θ´ άξιζε να βρεθεί γι ´ αυτήν ένα γραμμικό σύμβολο- που η ανάλυσή της, η εύρεση των αντιστοιχιών της, σ´ όλους τους τομείς, αναπαράγει αυτόματα και σε κάθε στιγμή την ιστορία της, τη φύση της, τη φυσιογνωμία της.» Μιά ἑλληνικότητα βαθειά καί ἀνοικτή στούς ἄλλους, πού προσεγγίζεται ὄχι μόνο στά ποιήματά του ἀλλά καί στά δύο βιβλία του μέ πεζά κείμενα Ἐν λευκῶ καῖ Ἀνοιχτά χαρτιά.
Γιατί πίστεψε στόν Παράδεισο καί στό δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου σέ αὐτόν.
¨Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί το χέρι ¨
Μονόγραμμα
Πώς ἀλλιώς θά μποροῦσες νά σκεφτεῖς τόν Παράδεισο παρά μόνο μέ τόν ἄνδρα καί τή γυναίκα δίπλα του;
«Μιά μέρα το παρελθόν θα μας αιφνιδιάσει με τη δύναμη της επικαιρότητάς του. Δε θα ´ χει αλλάξει εκείνο αλλά το μυαλό μας. Ένα ψήλωμα νοητό, που θα χρειαστεί να το ξανανεβούμε για να εκτιμήσουμε σωστά τις διαστάσεις των πραγμάτων γύρω μας.»
Ναι Ελένη, έχει μεγάλη διαφορά η αθωότητα από την αθώωση ,αλλά στο τέλος λέει ότι προχωρούσε με καρδιά ιεραποστόλου , πράγμα που παραπέμπει στην αθώωση , όχι στην αθωότητα. Όταν ο άνθρωπος είναι αθώος, δεν χρειάζεται ιεραποστόλους..
Γιατί όμως λέω ότι ο άνθρωπος ,η ανθρωπότητα στο σύνολο της, είναι αθώα ; Γιατί έχει ν’αντιπαλέψει με εντελώς ασύμμετρη απειλή. Ο τρόπος που λειτουργεί ο κόαμος είναι επιβεβλημένος στον άνθρωπο,δεν το επέλεξε,δεν το εγκαινίασε,δεν ευθύνεται γι’ αυτό, κι όμως καλείται ν’ αναλάβει ή και να υποστεί την ευθύνη γι’ αυτό ή και να συμπορευτεί.
Λες ότι πίστεψε στον παράδεισο και το δικαίωμα του ανθρώπου σ’ αυτόν . Και ότι δεν μπορείς να φανταστείς τον παράδεισο παρά μόνο με τον άνδρα και τη γυναικα δίπλα του. Ναι αλλά μπορείς να φανταστείς τον παράδεισο χωρίς τα γαϊδουράκια όπως υπενθυμίζει κι ο Καζαντζάκης ; Και χωρίς κάθε άλλη αισθανόμενη ύπαρξη ;
Έχουμε και λέμε λοιπόν, ότι ο μόνος τόπος που τα συμπεριλαμβάνει όλα αυτά , μαζί και τον ανδρα και τη γυναικα που παραπέμπει φυσικά και στην σεξουαλικότητα αλλά και την αναπαραγωγή , αλλά και όλα τα ζώα και τα φυτά με τα οποία μαζί μεγαλώσαμε, είναι ΕΔΩ. Στη πολύπαθη Γη μας. Με άλλα λόγια είναι σαν να ζητάς εσύ κι ο Ελύτης τούτος ο τόπος να γίνει παράδεισος. Που είναι φυσικά ο ενδόμυχος πόθος όλης της ανθρωπότητας μόνο που διαφέρει η περί παραδείσου εικόνα. Για άλλον είναι η τεχνολογική ανάπτυξη, για άλλον η δικαιοσύνη και η αγάπη και η παύση του ανεξέλεγκτου πόνου. Αυτό όμως,ένας παράδεισος Αγάπης κι αθανασίας είναι κάτι Αδύνατον με τις τρέχουσες συνθήκες αφού όλη η φύση στηρίζεται στην αρχή του θανάτου και όλες τις παρελκόμενες συμφορές , αρχής γενομενης από την τροφική αλυσίδα.
Όσο και να ψηλώσουμε το νου μας, οι μηχανισμοί της φύσης θα συνεχίζουν το τροπάρι τους με αποτέλεσμα εικόνες σαν αυτή του πολέμου. Για να εκτιμήσουμε σωστά τις διαστάσεις των πραγμάτων γύρω μας, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ολόκληρος ο μηχανισμός της φύσης με τους νόμους της έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους ευγενείς πόθους της Συνείδησης η οποία όμως γεννήθηκε μέσα από τους νόμους αυτούς. Πιο αδιέξοδη δεν θα μπορούσε να είναι μια κατάσταση, εκτός αν θεωρούμε πως αρκεί να σαρώνουμε τα Νόμπελ διαπιστώνοντας ξανά και ξανά με ποιητικό ή πεζό λόγο το μέγεθος του προβλήματος.
Η λύση φαντάζει ΑΔΥΝΑΤΗ και πρέπει να ζητάμε τ’ Αδύνατα.
Ναι. Παρακάτω ;
Υπάρχει όντως δυνατότητα ν’ αρθεί η φύση στο ύψος των περιστάσεων ; Ή απλώς κάνουμε λογοτεχνία και τέχνη γύρω απ το ίδιο θέμα εσαεί , άλλοτε για ατομική και άλλοτε για μαζική χρήση ;
Τι ακριβώς γίνεται εδώ πέρα ; Το πρόβλημα το έχουμε δει, το έχουμε διαπιστώσει, το έχουμε γεωμετρήσει, το έχουμε καταγγείλλει, το έχουμε αναμασήσει με χίλιους δυο τρόπους .
ΜΕΤΑ, ΤΙ ;
Μας ενδιαφέρει μια λύση ή απλώς μια καριέρα περιγραφοντας το πρόβλημα ;
¨Όταν ο άνθρωπος είναι αθώος, δεν χρειάζεται ιεραποστόλους..¨
https://el.wikipedia.org/wiki/Ιεραποστολή
Τί εἶναι οἱ ἱεραπόστολοι; ὑπερασπιστές ἐνόχων; Ἤ εἶναι ὁ Χριστιανισμός κάλυψη ἐνοχής; Μία γλώσσα εἶναι ὁ Χριστιανισμός, μία γλώσσα ἀποκωδικοποίησης τοῦ κόσμου καί τῆς ζωής, τοῦ τρόπου ζωῆς, ὥστε οἱ ἄνθρωποι νά κατανοήσουν βαθύτερα τόν κόσμο, τόν ἑαυτό τους καί τήν πορεία τους καί νά μήν ἀφίσταται ἡ καθημερινότητα ἀπό τήν ζητούμενη πνευματικότητα. Ἡ γλώσσα αὐτή δέν εἶναι κατανοητή σέ ὅλους, ὑπάρχει ὀντολογία, δέν εἴμαστε ὅλοι ἴδιοι, ἀλλά ἀπαιτείται καί ἐμβάθυνση καί ὡριμότητα γιά νά γίνει κατανοητή. Ὁ Μέγας Αλέξανδρος θεωρεῖται πρωτεργάτης τοῦ Χριστιανισμοῦ γιατί διέδωσε αὐτή τή γλώσσα οὐσιαστικά σέ πληθυσμούς πού δέν τή μιλοῦσαν.
Τά ἑλληνικά ἦταν ἡ γλώσσα πού αὐτά τά νοήματα ἀρχικά ἦταν κατανοητά καί μπορούσαν νά διατυπωθούν. Οἱ ἱεραπόστολοι καί Ἅγιοι Κύριλλος καί Μεθόδιος ἐπινόησαν ἕνα ἀλφάβητο ὥστε νά εἶναι δυνατή ἡ μετάφραση τῶν ἱερών χριστιανικών κειμένων στή σλαβική γλώσσα. Ὁ βυζαντινός πολιτισμός ἐργάσθηκε στήν ἀνάπτυξη τῆς πνευματικότητας στούς λαούς πού ἐπιρρέαζε.
¨ Με άλλα λόγια είναι σαν να ζητάς εσύ κι ο Ελύτης τούτος ο τόπος να γίνει παράδεισος. Που είναι φυσικά ο ενδόμυχος πόθος όλης της ανθρωπότητας μόνο που διαφέρει η περί παραδείσου εικόνα. Για άλλον είναι η τεχνολογική ανάπτυξη, για άλλον η δικαιοσύνη και η αγάπη και η παύση του ανεξέλεγκτου πόνου. Αυτό όμως,ένας παράδεισος Αγάπης κι αθανασίας είναι κάτι Αδύνατον με τις τρέχουσες συνθήκες αφού όλη η φύση στηρίζεται στην αρχή του θανάτου και όλες τις παρελκόμενες συμφορές , αρχής γενομενης από την τροφική αλυσίδα.¨
Τοῦτος ὁ τόπος εἶναι ὁ Παράδεισος ὅταν τό πιστεύουμε καί τόν καλλιεργούμε.
Εἶναι λοιπόν ἐλεύθερη ἐπιλογή ὁ Παράδεισος ἤ εἶναι καί θέμα ἀντίληψης, κατανόησης δηλαδή; Καί ἡ τεχνολογική ανάπτυξη καί ἡ δικαιοσύνη καί ἡ αγάπη καί ἡ παύση τοῦ ἀνεξέλεγκτου πόνου καί πολλά ἄλλα.
https://www.alfavita.gr/kosmos/302840_i-nea-yorki-apagoreyei-foya-gkra
Ὅλη ἡ φύση στηρίζεται στήν ἀρχή τῆς ζωής, τοῦ θανάτου καί τῆς ἀναγέννησης.
Ὁλόκληρη ἡ φύση δέχεται ἐπιρροές ἀπό τόν ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά ὡριμάσει καί νά ἀναλάβει τίς εὐθύνες τοῦ ἀπέναντι στήν φύση.
¨ Ο τρόπος που λειτουργεί ο κόαμος είναι επιβεβλημένος στον άνθρωπο,δεν το επέλεξε,δεν το εγκαινίασε,δεν ευθύνεται γι’ αυτό, κι όμως καλείται ν’ αναλάβει ή και να υποστεί την ευθύνη γι’ αυτό ή και να συμπορευτεί.΄΄ Ἄν ἕνα δένδρο πεθαίνει πληγώνεται ὅλος ὁ κόσμος καί ἄν ἕνα παιδί πεθαίνει θρηνεῖ ὅλος ὁ κόσμος. Ἡ φύση δέν ὑποκαθιστᾶ τόν ἄνθρωπο ἀλλά τόν προστατεύει. Στό φένγκ σούϊ βρῆκα ὅτι ὅταν μαραίνεται ἕνα φυτό, συνηθίζουν νά τό ἀντικαθιστοῦν, ὥστε ἡ προστατευτική ἐνέργεια νᾶ μήν σταματᾶ. Κάτι ἀνάλογο μέ τήν παραγωγική γλῶσσα ὅταν ἀνεπτύχθη ἡ παραγωγή λαδιοῦ, κρασιοῦ, σιτηρῶν κλπ. Ὁ ἄνθρωπος παράγει γιά νά τραφεῖ. Θεία ἐντολή στούς Πρωτόπλαστους ἀναφέρει ὁ ἀρχαιολόγος Γιάννης Σακελλαράκης τήν ἐντολή “Ἐν τῶ ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγεῖν τόν ἄρτον σου” καί τήν συνδέει μέ τήν ἐργασία πού κακῶς συνδέθηκε μέ τή δουλεία ἀπό κάποιους, γιατί συνδέεται καλῶς μέ τήν ἐργατικότητα.
¨ και τον ανδρα και τη γυναικα που παραπέμπει φυσικά και στην σεξουαλικότητα αλλά και την αναπαραγωγή¨
Μόνο σεξουαλικότητα καί ἀναπαραγωγή δέν σημαίνει τίποτα. Ὁ ἔρωτας ἡ συνιστῶσα τῆς σεξουαλικότητας καί ἡ αγάπη ἀπόρροια καί προϋπόθεση τῆς ἀναπαραγωγής, γιά τόν ἄνθρωπο, ἐπενεργούν πάνω στήν ψυχή καί διαμορφώνουν οὐσιαστικά τόν ἄνθρωπο καί ἡ δύναμή τους, ἡ ενέργειά τους, ἐπιρρεάζει ὅλον τόν πλανήτη.
¨ Θα πενθώ πάντα -μ’ ακούς;- για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο¨
¨ μια καριέρα¨
https://atexnos.gr/odisseas-elitis-h-poreia-pros-to-metopo-to-epos-tou-1940-stin-poiisi-tou-odissea-eliti/
Ελένη Π. , δεν στάθηκες σ΄ αυτό που ήθελα να σου δείξω, αλλά την έκανες πάλι μ’ ελαφρά πηδηματάκια. Σαφώς η σχέση των φύλων δεν είναι μόνο σεξουαλικότητα και αναπαραγωγή ,αλλά όταν μιλάμε για άνδρα και γυναίκα, πρέπει στον “ερωτικό παράδεισο” να περιλαμβάνονται και αυτά δηλαδή στο “εδώ”. Που σημαίνει πως οποιαδήποτε έννοια παραδείσου θα πρεπει να περιλαμβάνει όλες τις συναισθανόμενες υπάρξεις και τις λειτουργίες τους. Δεν μπορεί να είναι ο παράδεισος μια φανταστική διαφυγή στο πουθενά ή απλώς μια προωπική εσωτερική εμπειρία και σταση ζωής. Για να επηρεάσει ο έρωτας κυριολεκτικά τον πλανήτη κι όχι κατά τόπους και παροδικά , θα πρέπει να γίνουν κοσμογονικές αλλαγές. Και φυσικά δεν μιλάμε για την απαγόρευση του φουά γκρά κλπ κλπ…..
Οι νόμοι της φύσης δεν επιτρέπουν καμιά έννοια πνευματικού/ερωτικού παραδείσου παρά μόνο στα ονειρα..ή ως ευσεβή πόθο. Αναρωτιέμαι αν αντιλαμβάνεσαι ότι οι αρχές στις οποίες στηρίζεται η φύση δλδ ζωή , θάνατος , αναγέννηση , αποκλείουν την έννοια του ερωτικού (με την ποιητική έννοια φυσικά) παραδείσου. Και γι’ αυτό δεν είναι υπεύθυνος ο άνθρωπος.
Εγώ δεν λέω ότι πρέπει ο άνθρωπος να πάψει να ονειρευεται ,και να συμβιβαστεί με τις άτεγκτες επιταγές της φύσης, αλλά προσπαθώ να καταδείξω πόσο κολοσσιαίο εγχείρημα είναι….Δεν αρκεί τους πόθους αυτούς να τους μετατρέπουμε απλώς σε καριέρες μετά τα άσχημα βιώματα.
Για να πραγματοποιηθούν αυτοί οι ευγενείς πόθοι χρειάζεται ολόκληρη η φύση να υποστεί μια βαθιά μεταβολή. Απλώς για να εχουμε το μέτρο του ζητούμένου, το αναφέρω . Το έχεις συνειδητοποιήσει αυτο ; Χρειάζεται μια εντελώς νέα Φυσική, πως να το πω ; Με τις τρέχουσες φυσικές συνθήκες, χωρίς καμιά ευθύνη του ανθρώπου το αποτέλεσμα θα είναι κόλαση με κάποιες κουκκίδες φωτεινές.
Δεν μπορω να φανταστώ πως θα γινόταν, σίγουρα όχι μέσω τεχνολογίας, αλλ’ απλώς περιγράφω το “δέον γενέσθαι”, αυτό που χρειάζεται να γίνει, αν θέλουμε η ποίηση κι ο έρωτας να σαρκωθούν κι όχι να είναι απλως λογοτεχνία.
Αναρωτιέμαι ποιοί και πόσοι και με ποιόν τρόπο αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να γυρίσει ανάποδα ο ντουνιάς για να δούμε άσπρη μέρα όλα τα έμβια όντα.
Κώδικας, σάν τόν κώδικα Ντα Βίντσι μέ τήν Μοναλίζα του, χρειάζεται γιά νά καταλάβω τί ἐννοείς φίλε Εννοών, ἀλλά φαίνεται ὅτι εἶναι δύσκολο.
Μά μέσ´ τή φύση ὑπάρχει ὁ ἔρωτας.
¨Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως.
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί,
Γυναίκα¨
Δέν νοείται ἔρωτας κάπου ἀλλού. Πρέπει νά ἔχεις γεννηθεῖ γιά νά δείς τόν ἄλλο. Οὔτε νοείται μακριά ἀπό τόν κόσμο. Ὁ ἔρωτας εἶναι οὐσιαστική ἐπικοινωνία, καί αὐτό συμβαίνει ὅταν μπορείς νά συμβιώνεις μέ τούς ἀνθρώπους. Ἄν ἀναζητάει ὁ ἕνας τόν ἄλλον, αὐτό γίνεται ἀσυνείδητα ἀλλά αὐτή εἶναι μία συνείδηση οὐσιαστική. Καί λέω ἄν, γιατί μέ τόσο μπλεγμένα ὅλα, πῶς νά ὑπάρχει ὁ ἔρωτας; Ἀκόμα κι ἄν συναντηθούν δύο ταιριαστοί ἄνθρωποι, μπορεῖ νά μήν τό καταλάβουν, τόσο δύσκολο εἶναι ὄχι λόγω φύσης, ἀλλά πολλές φορές λόγω προκαταλήψεων, συνθηκών, ἄγνοιας. Μιά φυσική χρειάζεται μόνο γι αὐτό. Ἡ Ὀδύσσεια δείχνει πῶς ἀνιχνεύει ὁ ἕνας τά ἴχνη, τίς πράξεις τοῦ ἄλλου, κάτι πού γίνεται μεταξύ τῶν δύο.
¨Ο έρωτας γεννήθηκε για δύο
Και τρίτος δε χωράει μες στους δυο ¨
Δέν νομίζω ὅτι φταίει ἡ φύση, ἀλλά ὅτι δέν μιλιέται μία κατάλληλη γλώσσα, προσπάθεια πού ἔκανε ὁ Ἐλύτης, νά μᾶς προσεγγίσει δηλαδή σέ ἕναν ἄλλο τρόπο ἀνάγνωσης, πού σημαίνει μία διαφορετική κατανόηση, πιό ὑψηλής εὐαισθησίας. Ἡ πιό ὑψηλή, ἡ πιό πάνω δηλαδή εὐαισθησία, εἶναι ἐμβάθυνση, εἶναι κατάλληλη κατάσταση τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς πού καταφέρνεται σέ μεγάλο χρονικό διάστημα, καί πού εἶναι δυνατή μέσα στή ζωή. Πολλές οἱ γλῶσσες τῶν ἀνθρώπων, ἡ κάθε μία μέ τήν ὀντολογία της. Ἡ ἐπιρροή τοῦ ἑνός πολιτισμοῦ ἀπό τόν ἄλλο, δέν πρέπει νά ἀλλοιώνει τίς ρίζες.
Καί ἀντί νά μαθαίνουμε καλύτερα τήν οὐσιαστική γλώσσα, δέν καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό εἶναι νά κρατήσουμε ζωντανή τήν γλώσσα μας, πού ἐπί τόσες χιλιετηρίδες ἔφτασε μέχρι ἐδώ τόσα ὑψηλά νοήματα. Ἀνησυχητικό θεωρώ, γιατί κυνηγιέται καί ὁ ἔρωτας, κυνηγιέται καί ἡ οὐσία τοῦ ἀνθρώπου.
https://www.protagon.gr/apopseis/stin-kideia-tis-ellinikis-glwssas-44341939042
Τό σημαντικό πού βρήκα στό ἄρθρο γιά τά δύσκολα βιώματα τοῦ Ἐλύτη, δέν εἶναι μόνο αὐτά τά βιώματα, ἀλλά ἡ ἀπόφασή του νά ζήσει, ὅταν τόν θεωροῦσαν ἑτοιμοθάνατο. Αὐτό χρειάζεται νέα φυσική γιά νά γίνει κατανοητό.