Του Παντελή Σαββίδη
Στην 48η Επέτειο της Εισβολής και Κατοχής της Κύπρου, το κυπριακό βρίσκεται σε αδιέξοδο.
Σε ένα χρόνο, θα διεξαχθούν προεδρικές εκλογές στο νησί και όλοι οι πιθανοί διεκδικητές της προεδρίας αποτελούν συνεχιστές της ίδιας, μέχρι σήμερα, πολιτικής. Δηλαδή, της Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Μιας πολιτικής εδραιωμένης στο Σχέδιο Ανάν, για το οποίο ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν κρύβει πως με την μια ή άλλη μορφή θα αποτελέσει την λύση που επιθυμεί ο Διεθνής Παράγων. Αν και ο φερόμενος από τις δημοσκοπήσεις ως επικρατέστερος για την Προεδρία, Νίκος Χριστοδουλίδης, υποστηρίζεται από το κόμμα του Τάσου Παπαδόπουλου που αντιτίθεται στην Διζωνική-Δικοινοτική. Οψόμεθα.
Οι κυπριακές ηγεσίες από νωρίς απέκλεισαν το ενδεχόμενο στρατιωτικής ανακατάληψης των κατεχομένων. Το αποτέλεσμα, σήμερα, είναι μια πρόταση λύσης που δεν θυμίζει σε τίποτε ενιαίο κράτος και που σκοντάφτει στην απαίτηση της Τουρκίας να συνεχίσει να αποτελεί εγγυήτρια δύναμη και να έχει στρατιωτική παρουσία στη νησί.
Ακόμη και αυτήν την τουρκική απαίτηση, υπάρχουν κυπριακές δυνάμεις που την αποδέχονται. Στη λογική, λύση νάναι και ό,τι νάναι.
Μέρες που είναι να υπενθυμίσω πως την απόλυτη ευθύνη για την εισβολή της Τουρκίας την φέρει το χουντικό καθεστώς της Αθήνας που έδωσε την αφορμή με το προδοτικό πραξικόπημα. Όλα όσα νέα στοιχεία έρχονται στο φως της δημοσιότητας επιβεβαιώνουν τον προδοτικό χαρακτήρα του πραξικοπήματος.
Η τουρκική εισβολή έγινε σε στενή συνεργασία της τότε τουρκικής κυβέρνησης με πρωθυπουργό τον Ετσεβίτ με τον Αμερικανό υπουργό εξωτερικών Χένρυ Κίσιγκερ.
Υπήρξαν Αμερικανοί υπηρεσιακοί παράγοντες που αντιτίθεντο στην εισβολή αλλά παραβλέφθηκαν είτε με ήπιο υπηρεσιακό, είτε και με πιο βίαιο τρόπο από τον Κίσιγκερ. Ο υπερεκτιμημένος Αμερικανός πολιτικός είχε αποφασίσει πως με την κατοχή μέρους του νησιού από την Τουρκία το κυπριακό θα λυνόταν. Προχώρησε, μόνος, εκμεταλλευόμενος και την αναγκαστική ενασχόληση του προέδρου του με άλλα θέματα της συγκυρίας.
Η παράταση του προβλήματος, ως σήμερα, δείχνει πόσο σαθρή ήταν η σκέψη του.
Με την αφελή συνεργασία ανθρώπων του δικτατορικού καθεστώτος, οι οποίοι το «έπαιζαν» υπερπατριώτες, το δικτατορικό καθεστώς παγιδεύτηκε δια του ίδιου του αρχηγού του. Του αφελούς δικτάτορα Δ. Ιωαννίδη.
Προέβη στην προδοτική ενέργειά του αποκαλύπτοντας πόσο γυμνός ήταν ο βασιλιάς. Όλα τα στηρίγματά του στο Γενικό Επιτελείο συντάχθηκαν με την αμερικανική υπονόμευση κάθε προσπάθειας αντίδρασης. Δόθηκε εντολή να μην χτυπηθεί η τουρκική αποβατική δύναμη, ούτε και οι πρώτες τουρκικές δυνάμεις που διαμόρφωσαν το προγεφύρωμα και μόνο όταν άρχισε η τουρκική προέλαση η χουντική ηγεσία, σε όλα τα επίπεδα, αντιλήφθηκε τι συνέβη. Ε, ακόμη και τότε, όταν φάνηκε πως η απόκρουση θα ήταν δύσκολη έστειλαν δυνάμεις σε αυτοκτονία. Με τρόπο και τακτική που αποκάλυπτε πως ούτε από την στρατιωτική τέχνη κατείχαν. Ο Γεώργιος Κατσάνης και ο Νικόλαος Κατούντας ήταν δύο από τους ηρωϊκούς αυτούς στρατιωτικούς που θυσιάστηκαν.
Είναι αδύνατον να πιστέψει κανείς πως η ηγεσία ενός στρατού πρόδωσε την ίδια την πατρίδα, υπακούοντας στην δύναμη από την οποία εξηρτάτο η προαγωγή της. Ή η στήριξή της. Και πιο απίστευτο είναι πόσο εγκαταλελειμμένες είχαν τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Η κυπριακή τραγωδία αποτέλεσε τομή στην εξέλιξη της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Και σε επίπεδο πολιτικής και σε επίπεδο διαμόρφωσης θεσμών και σε συνειδητοποίηση ενός υπαρκτού κινδύνου.
Μετά το 1948 και την προσάρτηση της Δωδεκανήσου, η Κύπρος ήταν το πρώτο έδαφος του ευρύτερου ελληνισμού το οποίο υφίστατο τουρκική κατοχή. Εικοσιδύο χρόνια αργότερα θα ακολουθούσαν τα Ίμια, γεγονός που απέδειξε πως η κυπριακή τραγωδία δεν νουθέτησε, όσο έπρεπε, το ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Δεν το έχει νουθετήσει ούτε και σήμερα αφού το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο αποδέχθηκε την κατάργηση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας-Κύπρου. Σήμερα δεν υφίσταται και η Κύπρος είναι εκτεθειμένη στην τουρκική βουλιμία.
Λαός και ηγεσία στην Ελλάδα έχουν υποχρέωση να διαμορφώσουν μια νέα, απελευθερωτική πολιτική για την Κύπρο. Και διότι ευθύνονται για την τραγωδία στο νησί και διότι πρόκειται για ένα τμήμα του ευρύτερου ελληνισμού το οποίο απειλείται. Η προστασία που παρέχει στους πολίτες του ή τους ομοεθνείς του ένα κράτος, είναι η ασφάλεια. Αν δεν την παρέχει δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Το ερώτημα είναι αν συντρέχουν οι προϋποθέσεις για μια άλλη πολιτική. Και η απάντηση είναι θετική. Υπάρχει και μια κόπωση και μια δυσαρέσκεια της Δύσης από την Τουρκία. Σε μια εποχή παγκόσμιων ανακατατάξεων η Τουρκία προσπαθεί να ικανοποιήσει το δικό της Δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας παίζοντας για άλλη μια φορά τον ρόλο του «Επιτήδειου» αλλά, αυτήν την φορά δεν φαίνεται να τα καταφέρνει. Η στάση της ενοχλεί. Και ενοχλεί πολύ.
Ήδη, αμερικανικά και ευρύτερα δυτικά κέντρα που, εξ ορισμού, παρείχαν υποστήριξη ή έβλεπαν θετικά την Τουρκία, αρχίζουν και αναθεωρούν κριτικά τις απόψεις τους. Ακόμη και για προσωρινή, αναγκαστική έξοδο της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ γίνεται λόγος.
Αλλά το σπουδαιότερο είναι πως σε πρακτικό γεωπολιτικό επίπεδο οι Αμερικανοί έχουν πάρει και συνεχίζουν να παίρνουν μέτρα αντικατάστασης μέρους, έστω, της Τουρκίας από την Ελλάδα. Ένα τέτοιο μέτρο που ενόχλησε πολύ την Άγκυρα είναι η βάση της Αλεξανδρούπολης για την οποία η τουρκική ηγεσία δεν παύει να δείχνει καθημερινά την ενόχλησή της. Η τουρκική υπέρπτηση πάνω από την πόλη αλλά, κυρίως, οι δηλώσεις του Ερντογάν ότι η παρουσία των Αμερικανών αποβλέπει σε επιθετική ενέργεια κατά της Τουρκίας (κάτι αδιανόητο), δείχνουν, ακριβώς, την ενόχληση του τουρκικού κράτους από την υποκατάσταση του ρόλου του από την Ελλάδα.
Η Αλεξανδρούπολη είναι μέρος ενός άξονα που ξεκινά από τις Βαλτικές χώρες και καταλήγει στο Σουέζ. Την ελληνική επιρροή στο Αιγαίο του κάθετου αυτού άξονα αμφισβητεί η Τουρκία με την αξίωση ελέγχου του χώρου ανατολικά του 25ου μεσημβρινού και της επιμονής για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Καμιά δύναμη, ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Ε.Ε. ούτε, ακόμη, και η Ρωσία επιθυμεί τον έλεγχο αυτής της διαδρομής από την Τουρκία.
Σ’ αυτόν τον γεωπολιτικό χώρο από την Βαλτική ως το Σουέζ, σημαίνοντα ρόλο διαδραματίζει και η Κύπρος. Η αναβαθμισμένη, αυτή, γεωπολιτική σημασία του νησιού, μπορεί να βοηθήσει στην αμφισβήτηση της Δικοινοτικής, Διζωνικής Ομοσπονδίας και την αντικατάστασή της από ένα πλαίσιο που θα διαμορφώνει πιο συνεκτικό πλαίσιο κράτους.
Καθώς ο τουρκικός αναθεωρητισμός γίνεται προσπάθεια να αντιμετωπισθεί από ένα δόγμα ισχυρής αποτροπής (από το δόγμα του κατευνασμού που ίσχυε ως σήμερα), θα πρέπει μέσα στο νέο αυτό ελληνικό δόγμα να υπεισέλθει και ο παράγων Κύπρος.
Μια ισχυρή ελληνική παρουσία στο νησί σε αντιστάθμισμα της τουρκικής παρουσίας είναι επιβεβλημένη. Και το νέο δόγμα θα πρέπει να διαμηνύει πως οποιαδήποτε τουρκική αμφισβήτηση, στο πεδίο, ελληνικού χώρου θα σημάνει και επιχείρηση ανακατάληψης των κατεχομένων. Η ανακατάληψη πρέπει να αποτελέσει και αυτόνομο σχεδιασμό στο νησί πέραν του αν θα αμφισβητηθεί ελλαδική επικράτεια.
Έγκυροι στρατιωτικοί αναλυτές θεωρούν ότι ένας τέτοιος σχεδιασμός είναι δυνατός και μπορεί να είναι αποτελεσματικός με την προμήθεια των κατάλληλων οπλικών συστημάτων και την πολιτική αποφασιστικότητα. Ένας τέτοιος σχεδιασμός που θα περιορίζει τον ρόλο της ενοχλητικής -και για την Δύση πλέον- Τουρκίας στο νησί μπορεί να γίνει αποδεκτός και από τα αμερικανικά κέντρα και να υποστηριχθεί. Πρέπει, όμως, να συλληφθεί ως ιδέα, να σχεδιαστεί και να υλοποιηθεί.
Διαφορετικά, το αδιέξοδο θα παρατείνεται και κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες θα προσθέτουμε και μια μονάδα στην Επέτειο.
Βασική προϋπόθεση η ενοποίηση των γενικών επιτελείων Ελλάδος-Κύπρου, με κοινό στρατηγείο, στην ουσία διοικητική συνένωση των δυο στρατευμάτων, κοινή στρατιωτική πληροφόρηση, κοινή στρατιωτική τακτική εικόνα. Ακολούθως τα υπόλοιπα
“Στη λογική, λύση νάναι και ό,τι νάναι”
“Ό,τι αρχίζει στραβά, τελειώνει στραβά”, λέει μία λαϊκή ρήση. Στην πιο πάνω λογική άρχισε η “επίλυση” τού Κυπριακού, το οποίο ο Καραμανλής ήθελε να ξεφορτωθεί όπως-όπως, γι αυτό δέχτηκε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τούς Τούρκους, καθ’ υπόδειξιν τών Άγγλων μέσω Μακαρίου. Ακολούθησαν οι προχειρότητες Ζυρίχης και Λονδίνου και ιδού τ’ αποτελέσματα.
Μία άλλη ρήση λέει ότι “ό,τι χάνεται με πόλεμο, κερδίζεται μόνο με πόλεμο” και αυτό φαίνεται να ισχύει. Είμαστε σε θέση να ανακαταλάβομε (απελευθερώσομε) τα Κατεχόμενα; Αυτό είναι το ερώτημα.
Όσον αφορά στην πρόταση τού Θ.Γ, δεν βλέπω πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, αφού είμαστε δύο χωριστά κράτη. Συνεργασία ασφαλώς, αλλά αυτή, όπως σωστά αναφέρατε, έχει καταργηθεί (ενιαίο αμυντικό δόγμα). Ενοποίηση των γενικών επιτελείων, όμως, είναι μάλλον αδύνατη.
“…όλοι οι πιθανοί διεκδικητές της προεδρίας αποτελούν συνεχιστές της ίδιας, μέχρι σήμερα, πολιτικής. Δηλαδή, της Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.”
Όχι όλοι. Ο Κολοκασίδης δεν συμφωνεί.
“…μια πρόταση λύσης που δεν θυμίζει σε τίποτε ενιαίο κράτος…”
Γιατί πρέπει ντε και καλά εννιαίο κράτος;
“…πρωθυπουργό τον Ετσεβίτ…”
Ετζεβίτ, όχι Ετσεβίτ.
“Ο υπερεκτιμημένος Αμερικανός πολιτικός είχε αποφασίσει πως με την κατοχή μέρους του νησιού από την Τουρκία το κυπριακό θα λυνόταν..”
Στην ουσία λύθηκε επί του εδάφους. Το μόνο που απομένει, είναι κάποιες τελικές διατυπώσεις στα χαρτιά.
“…η Κύπρος ήταν το πρώτο έδαφος του ευρύτερου ελληνισμού…”
Υπάρχουν και Τουρκοκύπριοι στο νησί.
Υ.Γ. Στην Κύπρο υπάρχουν δύο λαοί, όχι ένας. Δεν υπάρχουν “Κύπριοι” με την εθνική έννοια, δεν υπάρχει “Κυπριακό” έθνος. Ο όρος “Κύπριος” είναι τοπικός/γεωγραφικός, όχι εθνικός/εθνοτικός. Στην Κύπρο υπάρχουν δύο μεγάλα έθνη, Έλληνες και Τούρκοι, και κάποιες μικρές μειονότητες. Εθνοθρησκευτικές ή εθνικές μειονότητες όπως οι Αρμένιοι και οι Μαρωνίτες, θρησκευτικές μειονότητες όπως π.χ. οι Λατίνοι κ.α. Υπάρχει επίσης και μία ιδιαίτερη εθνοπολιτισμική ομάδα, οι Ρομά (κάποιοι από αυτούς είναι μουσουλμάνοι και κάποιοι χριστιανοί, ενταγμένοι στην τουρκοκυπριακή και την ελληνοκυπριακή κοινότητα αντίστοιχα). Γιατί θα πρέπει ντε και καλά Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να ζουν μαζί; Οι Τουρκοκύπριοι δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν ως μειονότητα σε ένα κράτος κατά βάση Ελληνοκυπρίων.
Η Ελλάδα δεν είναι ούτε Δύση ούτε Ανατολή. Είναι γέφυρα μεταξύ Δύσης & Ανατολής καθώς υπήρχαν πυκνοί ελληνικοί πλυθησμοί και στις δύο ηπείρους. ΄Οπότε λειτουργούσαμε έτσι μεγαλουργούσαμε.
Η μεγάλη καταστροφή της χώρας μας έγινε το 1922. Μας έμεινε η Κύπρος ως το άνατολικότερρο εναπομείναν τμήμα του Ελληνισμού. Είναι τελείως λάθος η θέση των ελληνικών αλλά και των κυπριακών κομμάτων ότι η λύση θα είναι μέσω δικοινοτικής διζωνιης ομοσπονδίας που αρχικά & οι Τούρκοι είχαν αποδεχτεί στα λόγια ( σαν πρώτη βάση του προγράμματος της σταδιακής διχοτόμησης του νησιού το οποίο σήμερα έχει περάσει στο στάδιο της καθαρής διχοτόμησης, ήτοι δύο ξέχωρα κράτη ) διότι τέτοιο κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει, δείτε την περίπτωση της Βοσνιάς .
Το Κυπριακό θα λυθεί μόνο αν ξεκαθαρίσουμε στην διεθνή κοινότητα αλλά κυρίως στους εαυτούς μας ότι το Κυπριακό είναι θέμα κατοχής και η λύση θα δοθεί μέσω ενός ενιαίου Κυπριακού κράτους το οποίο για να μπορεί να λειτουργεί οι οποίες μειονότητες θα έχουν τα δικαιώματα που δικαούται η κάθε μειονότητα και μόνο.
Αν αυτό δεν γίνει αποδεκτό τότε δύο λύσεις υπάρχουν: η συνθηκολόγηση έναντι εδαφικών ανταλλαγμάτων που όμως το νότιο τμήμα θα βρίσκεται κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της Τουρκιάς κατόχου του Βορείου τμήματος ή στρατιωτικές προσπάθειες για την απελευθέρωση του Βορείου τμήματος
Το ερώτημα είναι ποιός θα κάνει όλα αυτά ;
ΥΓ Το 1915 ( είχε παραιτηθεί ο Βενιζέλος διοτι ο βασιλιάς διαφωνούσε να βγει στον πόλεμο με την πλευρά της Αντάντ και να βοηθησει την Σερβία στον πόλεμο με την Αυστρία & την Γερμανία με την οποία Σερβία είχε υπογραψει συμφωνία αμυντικής συνδρομής και δεν το τήρησε ) επί κυβερνήσεως Ζαίμη, οι Άγγλοι μας πρότειναν να μας δώσουν άμεσα την Κύπρο υπό τον όρο άμεσης εισόδου μας στον πόλεμο με το μέρος τους ( & ότι άλλο θα το διεκδικήσουμε με την λήξη του πολέμου ). Η Ελλάδα βέβαια αρνήθηκε.
Ήταν και τότε στην σωστή πλευραά της Ιστορίας, όπως και τώρα που στην Κωνσταντινούπολη υπό το βλεμμα του απομονωμένου Ερντογάν & του Γκουτέρες που θα του έχει και υποχρέωση, υπογράφηκε η συμφωνία Ρωσίας Ουκρανίας για τα σιτηρά