Γιάννης Βαληνάκης: για μια νέα στρατηγική απέναντι στην Τουρκία

 του Παντελή Σαββίδη

 

Ο κ. Βαληνάκης ως υφυπουργός εξωτερικών ήταν αρμόδιος για πολιτικά και ευρωπαϊκά θέματα στις κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή (2004-2009).

Υπήρξε βουλευτής Επικρατείας και Δωδεκανήσου της ΝΔ, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής κα.

Ως ακαδημαϊκός εκτός από καθηγητής του ΕΚΠΑ είναι Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Αριστείας Ζάν Μονέ και εργάστηκε ως ερευνητής σε ιδρύματα στις ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία και Μεγ. Βρετανία.

Ο Γιάννης Βαληνάκης δεν είναι απλώς ένας ακαδημαϊκός των διεθνών σχέσεων.  Με την πολιτική του εμπειρία, βλέπει τις εξελίξεις  στα θέματα εξωτερικής πολιτικής της χώρας και από την σκοπιά της πράξης.

Στο βιβλίο του με τον παραπάνω τίτλο, ο συγγραφέας επιχειρεί να διατυπώσει μια συνεκτική, εφαρμόσιμη, ρεαλιστική αλλά και φιλόδοξη πρόταση νέας εθνικής στρατηγικής απέναντι σε μια Τουρκία που, όπως τονίζει, έχει πάψει πλέον να είναι απλώς «δύσκολος γείτονας» και έχει εξελιχθεί σε αναθεωρητική, επιθετική και νεοοθωμανική περιφερειακή δύναμη.

Η κεντρική θέση του Βαληνάκη είναι σαφής:

Η Ελλάδα πορεύεται με μια αμυντική, παθητική και αποσπασματική στρατηγική, σε αντίθεση με μια Τουρκία που έχει μακροπρόθεσμο σχέδιο, προελαύνει σε όλα τα μέτωπα και εκμεταλλεύεται πλήρως τα περιθώρια που της αφήνει το διεθνές σύστημα.

Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι εδώ και δεκαετίες, η ελληνική πολιτική κινείται αντιδραστικά και όχι προδραστικά.

Απουσιάζει, κατά τον ίδιο, ένας εθνικός «οδικός χάρτης», ενώ η ρητορική περί διεθνούς δικαίου και συμμάχων δεν αντισταθμίζει την απουσία ισχύος και αποτρεπτικότητας.

Ειδικά μετά το 2016, με το αποτυχημένο πραξικόπημα και τη μετατροπή της Τουρκίας σε ημι-αυταρχικό καθεστώς, το βιβλίο τονίζει ότι η Άγκυρα δεν διστάζει πλέον να παραβιάζει τη νομιμότητα μεθοδικά, και πως η Ελλάδα οφείλει να προσαρμόσει τη στρατηγική της στην πραγματικότητα και όχι σε ευσεβείς πόθους.

Το βιβλίο δεν μένει στην κριτική. Καταθέτει μια συγκροτημένη πρόταση για αναδιάταξη της ελληνικής στρατηγικής κουλτούρας σε τρεις άξονες:

α) Αναβάθμιση της αποτροπής

Ο Βαληνάκης προτείνει μια πολυεπίπεδη αποτροπή που δεν περιορίζεται μόνο στο στρατιωτικό επίπεδο, αλλά περιλαμβάνει:

Διπλωματική κινητοποίηση με αιχμή την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών με όμορα κράτη.

Νομικά, πολιτικά και επικοινωνιακά μέσα πίεσης.

Ενεργειακή διπλωματία, με την ΑΟΖ να γίνεται εργαλείο συμμαχιών.

β) Διπλωματία ενεργού παρέμβασης

Η Ελλάδα πρέπει, λέει, να πάψει να αρκείται σε ρόλο «καλού μαθητή» και να αναλάβει πρωτοβουλίες διαμόρφωσης του ευρωπαϊκού πλαισίου έναντι της Τουρκίας, ιδιαίτερα τώρα που η ΕΕ επαναξιολογεί τις σχέσεις της με τον Ερντογάν.

γ) Ενίσχυση του στρατηγικού βάθους

Προτείνει να αποκτήσει η Ελλάδα στρατηγική παρουσία σε κρίσιμα σημεία, από την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι τα Δυτικά Βαλκάνια, ώστε να μη μένει γεωπολιτικά εγκλωβισμένη στο ελληνοτουρκικό διμερές.

Το βιβλίο περιλαμβάνει αρκετές τολμηρές σκέψεις:

Την ανάγκη προληπτικής ενεργοποίησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, ακόμα και με κίνδυνο ρήξης.

Τη χρήση των ευρωπαϊκών θεσμών ως μοχλών πίεσης: να απαιτηθεί η σύνδεση της τελωνειακής ένωσης ΕΕ–Τουρκίας με υποχρεώσεις έναντι της Ελλάδας.

Την πρόταση για μια Ελληνική Στρατηγική Βίβλο, θεσμοθετημένο και διακομματικά αποδεκτό στρατηγικό πλαίσιο για την επόμενη 20ετία.

Το βιβλίο του Βαληνάκη είναι ένα κάλεσμα αφύπνισης: ούτε φοβικό ούτε εφησυχαστικό.

Μιλά τη γλώσσα της ισχύος, της αξιοπρέπειας και του ρεαλισμού. Δεν είναι ένα θεωρητικό δοκίμιο – είναι ένα σχέδιο εθνικής επιβίωσης.

Η Τουρκία δεν θα αλλάξει επειδή θα το ελπίσουμε, ούτε επειδή θα την καταγγείλουμε. Θα αλλάξει στάση μόνον αν αντιληφθεί ότι η Ελλάδα έχει στρατηγική, έχει συμμαχίες, και είναι έτοιμη να τις αξιοποιήσει μέχρι τέλους.

Αυτό ακριβώς είναι το στοίχημα του βιβλίου: να δείξει ότι η Ελλάδα μπορεί να πάψει να είναι παθητικός παρατηρητής και να γίνει διαμορφωτής των εξελίξεων.

*Το κείμενο αποτέλεσε την ομιλία του Παντελή Σαββίδη κατά την παρουσίαση του βιβλίου του κ. Γιάννη Βαληνάκη

Στην παρουσίαση του βιβλίου του Γ. Βαληνάκη για τα ελληνοτουρκικά ο Ευάγγελος Βενιζέλος

Τις δικές τους προσεγγίσεις για τη στρατηγική της Ελλάδας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την αντιμετώπιση της προκλητικότητας της Άγκυρας ανέπτυξαν ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών, Ευάγγελος Βενιζέλος, και ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών, Γιάννης Βαληνάκης, οι οποίοι μίλησαν στην εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου του κ. Βαληνάκη με τίτλο «Για μια νέα στρατηγική απέναντι στην Τουρκία. Πως θα ακυρώσουμε τη “γαλάζια πατρίδα”» (Εκδόσεις Ι. Σιδέρης), στην οποία παρέστη ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής.

Στην παρουσίαση του βιβλίου του Γ. Βαληνάκη για τα ελληνοτουρκικά ο Ευάγγελος Βενιζέλος

Στην ομιλία του ο κ. Βενιζέλος εξέφρασε τον φόβο ότι δεν είναι εύκολο να συγκροτηθεί μία ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική στη σημερινές συνθήκες και αναρωτήθηκε:

 «Μπορεί να συγκροτηθεί τώρα μία ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική στα νέα διεθνή συμφραζόμενα, με μία Ευρώπη που αναζητά το ρόλο της, μια Δύση που αναζητά τις στρατηγική της υπόσταση, με μία Αμερική η οποία εκπλήσσει τους άλλους και τον εαυτό της; Φοβούμαι ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις στο εσωτερικό πολιτικό μέτωπο. Δεν ξέρω αν είναι εύκολο υπό της παρούσες συνθήκες με την παρούσα δηλαδή κατανομή δυνάμεων, είτε πριν είτε μετά από εκλογές, δεν βλέπω να είναι εφικτή μία συναίνεση εις βάθος η οποία θα μας επέτρεπε να προφυλάξουμε την εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας και άμυνας από τη σειρήνες της δημαγωγίας, της προχειρότητας, του λαϊκισμού, της συγκυριακής προσέγγισης.

Άρα έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να δημιουργηθούν σοβαρά αντισώματα απέναντι στο λαϊκιστικό ψευτοπατριωτισμό, να επιμείνουμε στην ανάγκη ενημέρωσης της ειδικής κοινής γνώμης πρωτίστως αλλά και της γενικής κοινής γνώμης».

Χαρακτήρισε σημαντική τη συμβολή του βιβλίου του Γιάννη Βαληνάκη και σημείωσε: «Βέβαια να επιμείνουμε σε κάτι που δεν είναι καθόλου μα καθόλου αυτονόητο όπως αποδίδεται η φράση στον Διονύσιο Σολωμό, ότι “εθνικό είναι το αληθές”, άρα πρέπει να λέμε την αλήθεια. Ξέρετε να λες την αλήθεια μπορεί να βλάψει το εθνικό συμφέρον κάποια στιγμή, αλλά πρέπει να βρεις έναν τρόπο να λες την αλήθεια στον εαυτό σου. Και εν προκειμένω στον συλλογικό εθνικό εαυτό σου. Άρα χρειαζόμαστε διαδικασίες και θεσμούς και έναν πολιτικό πολιτισμό που θα μας επιτρέψει να το πετύχουμε αυτό.

Είναι δυνατό να συζητάμε για Θαλάσσια Ζώνες, εν προκειμένω για Υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και για άσκηση των συναφών κυριαρχικών δικαιωμάτων, χωρίς οριοθέτηση όπως προβλέπει η σύμβαση για το Δίκαιο της θάλασσας στα άρθρα 74 και 83 και χωρίς ανακήρυξη ΑΟΖ; Γιατί στην Υφαλοκρηπίδα, εντάξει, έχουμε κυριαρχικά δικαιώματα, στην πραγματικότητα εξ αρχής και αφ εαυτών γεννιούνται τα δικαιώματα αυτά. Και μπορούμε να πετύχουμε οριοθέτηση χωρίς να εφαρμόσουμε τη διαδικασία που προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο, δηλαδή χωρίς διαβούλευση με τις παρακείμενες και αντικείμενες χώρες, χωρίς διαπραγμάτευση, χωρίς συμφωνία, όπως πετύχαμε με την Ιταλία και την Αίγυπτο ή έστω χωρίς προσφυγή σε διεθνή δικαιοσύνη;

Ας το πούμε καθαρά: πόση σημασία έχει ο νόμος που κάναμε το 2011, εγώ ήμουν υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, ο λεγόμενος νόμος Μανιάτη, για τα απώτερα όρια της Υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, αφής κηρυχθεί, με βάση τη μέση γραμμή και την πλήρη επήρεια των νησιών. Αυτό υιοθετεί τώρα Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός, τον νόμο του 2011 συν αυτά που έχουν γίνει με την Ιταλία και την Αίγυπτο. Αυτό από μόνο του σημαίνει κάτι για τα κυριαρχικά δικαιώματα; Οχι. Δεν γεννάται κυριαρχικό δικαίωμα, μάλλον στην Υφαλοκρηπίδα υπάρχει αλλά δεν μπορεί να ασκηθεί χωρίς οριοθέτηση. Στην ΑΟΖ δεν υπάρχει καν, πρέπει να ανακηρυχθεί.

άρα μήπως πριν από την οριοθέτηση και την άσκηση των συναφών κυριαρχικών δικαιωμάτων και την αξιοποίηση των Θαλασσίων ζωνών, της Υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ πρέπει να έχουν λυθεί όλα τα ζητήματα που θέτει μονομερώς η Τουρκία ή να έχουν αρθεί οι μονομερείς ισχυρισμοί; Δηλαδή πρέπει να έχει πάψει να θέτει το ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης νησιών της σύνδεσης της με την κυριαρχία, τον γκρίζων ζωνών, της έκτασης των χωρικών υδάτων, το casus belli, ο εναέριος χώρος των 10 ναυτικών μηλίων, με χωρικά ύδατα 6 ναυτικών μιλίων, τα ζητήματα του FIR Αθηνών, τα ζητήματα έρευνας και διάσωσης, από τα οποία προέκυψε η κρίση των Ιμίων, τα ζητήματα τοποθέτησης καλωδίων από τα οποία προέκυψε η κρίση στην Κάσο πριν λιγους μήνες ή μήπως πρέπει να προταχθεί πράγματι αυτό που είναι νομικά αναγνωρισμένη διάφορα και πρέπει να πάει στη διεθνή δικαιοσύνη πού είναι η οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ και μόνον αυτή;»

Ο κ. Βενιζέλος είπε ότι “πρέπει να δώσουμε μία φορά απάντηση στο αν αναγνωρίζουμε ότι η Τουρκία έχει κάποια θέση στο Αιγαίο και κάποια θέση στη Μεσόγειο” και υπογράμμισε: «Έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να αντιληφθούμε ότι τη στρατηγική μας τη διαμορφώνουμε στην Ελλάδα, τη διαμορφώνουμε στην Αθήνα, τη διαμορφώνουμε στη Λευκωσία.

Η μεγάλη συνεισφορά του Γιάννη Βαληνάκη και του βιβλίου του είναι ότι μας βάζει να σκεφτόμαστε όλα αυτά. Προκαλεί έναν συνολικό και εις βάθος αναστοχασμό και μας καλεί να τοποθετηθούμε με ευθύτητα, ειλικρίνεια και, βεβαίως , με γνώση και εγκυρότητα γιατί η εύκολοι ερασιτεχνισμοί όπως και η εύκολες ρητορείες δεν είναι πατριωτικές, αλλά είναι υπονομευτικές της εθνικής ασφάλειας και προοπτικής».

Στην αρχή της ομιλίας του ο κ. Βενιζέλος έκανε αναφορά στον Πέτρο Μολυβιάτη και στην προσφορά του.

Γ. Βαληνάκης: «Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που πρέπει να αποτρέψουμε είναι η διεκδίκηση ελληνικού εδάφους».

«Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που πρέπει να αποτρέψουμε είναι η διεκδίκηση ελληνικού εδάφους”, επισήμανε ο συγγραφέας του βιβλίου και πρώην υφυπουργός Εξωτερικών, Γιάννης Βαληνάκης, ο οποίος ανέφερε: “Δεν γίνεται αντιληπτός ή αποσιωπάται ο συγκριτικά μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα: Δηλαδή, η διεύρυνση των τουρκικών διεκδικήσεων, πέρα από την θαλάσσια «Γαλάζια Πατρίδα», σε ελληνικό έδαφος: Η γείτων διεκδικεί ουσιαστικά όλα τα ανατολικά νησιά μας μέχρι και γύρω από την Κρήτη! Ξεκίνησε με τη διεκδίκηση των «γκρίζων ζωνών», δηλαδή 160 μικρότερων νησιών (ορισμένων κατοικημένων), και πρόσφατα την επεξέτεινε σε όλα τα ανατολικά μας νησιά —ακόμη και στα μεγάλα (Λέσβο, Χίο, Ρόδο κλπ) μέσω του εκβιαστικού διλήμματος «ή τα αποστρατιωτικοποιείτε, ή τα διεκδικώ και θάρθω μια νύχτα ξαφνικά»…

Εξάλλου έχει μεσο/μακροπρόθεσμα σχέδια για τη Θράκη, ολόκληρο το Ανατολικό Αιγαίο, για τον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου —που προχθές μάθαμε ότι θεωρεί ιδιοκτησία της — και της Ανατολικής Μεσογείου».

Ο κ. Βαληνάκης είπε ότι «πίσω από τα «ήρεμα νερά» κρύβεται η γιγάντωση της τουρκικής απειλής» και αφού παρατήρησε πως «η αποτρεπτική στρατηγική της Αθήνας δεν αποτρέπει την τουρκική προκλητικότητα και οδηγεί σε αρνητικά αποτελέσματα”, σημείωσε: «Η Τουρκία καραδοκεί για τις ευκαιρίες που θα επακολουθήσουν μετά τα «ήρεμα νερά», με τελεσίγραφα του τύπου: “Η θα μου δώσετε όσα ζητάω «με το στυλό» ή θα τα πάρω δια της βίας επί του πεδίου».

«Όλες οι άλλες διεκδικήσεις της Τουρκίας ωχριούν, ως πρόβλημα, σε σύγκριση με τη διογκούμενη απειλή κατά της εδαφικής μας ακεραιότητας και, συνεπώς, αυτήν πρέπει να ακυρώσουμε, ως πρώτη μας επιδίωξη, γιατί αποτελεί τον πυρήνα κάθε ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης”, τόνισε ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών.

Ταυτόχρονα υπογράμμισε ότι “σε αυτήν την επιδίωξη προσκρούουν:

-Τα αιολικά πάρκα που αποσύρθηκαν από την ανοιχτή θάλασσα περιοριζόμενα εντός των χωρικών υδάτων μας.

-Το θαλάσσιο πάρκο στο Ανατολικό Αιγαίο που συρρικνώνεται και αναβάλλεται συνεχώς.

-Η ηλεκτρική διασύνδεση με την Κύπρο (GSI).

-Η νέα αντιπαράθεση για τη θαλάσσια χωροταξία.

Και στις 4 περιπτώσεις δεν διδαχθήκαμε τίποτα από την έλλειψη στοιχειώδους γεωπολιτικού σχεδιασμού σε σχέση με τον αγωγό EastMed που ναυάγησε. Ο μόνος «σχεδιασμός» μας περιορίζεται σταθερά στο ότι η έρευνα είναι νόμιμη κατά το διεθνές δίκαιο. Δεν προβλέπονται, δηλαδή, οι τουρκικές αντιδράσεις, ούτε καταστρώνονται σχέδια αντιμετώπισής τους – με συνέπεια τον αιφνιδιασμό, «παζάρια» υπό πίεση, και τελικά -προσώρας τουλάχιστον- αρνητικές συνέπειες».

Η εκδήλωση ξεκίνησε με την τήρηση ενός λεπτού σιγής στη μνήμη του Πέτρου Μολυβιάτη.

Το “παρών” έδωσαν ο υφυπουργός Εσωτερικών (Μακεδονίας και Θράκης) Κώστας Γκιουλέκας, οι βουλευτές της Ν.Δ Στράτος Σιμόπουλος, Δημήτρης Κούβελας, Θεόδωρος Καράογλου, ο αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Γιουτίκας, ο δήμαρχος Στέλιος Αγγελούδης, ο πρόεδρος της ΚΕΔΕ και δήμαρχος Αμπελοκήπων- Μενεμένης Λάζαρος Κυρίζογλου, ο Συντονιστής του Γραφείου Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη Γιάννης Παπαγεωργίου κ.α.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ

spot_img

4 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Επειδή” ήμουν και εγώ εκεί ”θα μεταφέρω τι με εντυπωσίασε από τις τοποθετήσεις των ομιλητών .
    ΠΡΩΤΟΝ , η εύληπτη και περιεκτική παρουσίαση του βιβλίου από τον αντι-Νεοδημοκράτη και αντι-κυβερνητικό κ. Σαββίδη . Ο κ. Βαληνάκης ψηφίζει και υπηρέτησε την Ν.Δ
    ΔΕΥΤΕΡΟΝ , η ολοκληρωμένη άποψη- δήλωση του κ. Βενιζέλου -που καλύπτει πολλούς (και την υποστηρίζω συνεχώς) Νεοδημοκράτες ,(μη ξεχνάμε ότι συνυπήρξε με τον κ. Σαμαρά) και μάλλον αλληθωρίζει προς την Ν.Δ- την οποίαν και παραθέτω αυτούσια.
    ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΕ ο κ. Βενιζέλος,
    ”Μπορεί να συγκροτηθεί ΤΩΡΑ μια ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική (και απάντησε).
    Φοβούμαι ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις στο εσωτερικό πολιτικό μέτωπο . Δεν ξέρω αν είναι εύκολο υπό τις παρούσες συνθήκες με την παρούσα δηλαδή κατανομή δυνάμεων (στη Βουλή εννοείται) πριν (μέχρι το 2027), η ΜΕΤΑ από εκλογές ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗ ΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΕΙΣ ΒΑΘ0Σ , η οποία θα μας επέτρεπε να προφυλάξουμε την εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας και άμυνας από ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΑΓΩΓΙΑΣ ,ΤΗΣ ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ, ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΡΙΑ;ΚΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ .
    ΑΡΑ έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία ΝΑ (στο μέλλον) δημιουργηθούν σοβαρά αντισώματα απέναντι στον ΛΑΪΚΙΣΤΙΚΟ ΨΕΥΟΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ , να επιμείνουμε στην ανάγκη ενημέρωσης της ειδικής (διπλωματικής, στρατιωτικής ) κοινής γνώμης ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ , αλλά και της γενικής (νεολαίας , λαού και Κολωνακίου) κοινής γνώμης .” -τα εντός παρενθέσεων δικά μου- .
    ΤΡΙΤΟΝ .Η επιμελημένη και σαφής παρουσίαση του συγγραφέως κ. Βαληνάκη , η οποία όμως δεν έλαβε υπόψη της την επικρατούσα από το 2019 πολιτική και κομματική συγκυρία στη Βουλή και ιδίως στην κοινωνία (εδώ και δύο χρόνια -Τεμπών ένεκεν-καθυβρίζεται όλος ο κρατικός μηχανισμός από του πρωθυπουργού μέχρι και του κλητήρος των Δικαστηρίων και του αστυνομικουύ φρουρού- συγκυρία που όχι δεν μας επιτρέπει (όπως υπογραμμίζει ο κ. Βενιζέλος) αλλά ΜΑΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ να συγκροτήσουμε εθνική εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας, γιατί θα έχουμε εννέα -όσα και τα κόμματα στη Βουλή- ”πορίσματα” γιαυτά τα υπαρξιακά μας θέματα.
    Υ.Γ Να δεχόμαστε ότι καλό μας εισφέρουν έγκριτοι συγγραφείς δημοσιογράφοι και πολιτικοί -όπως ο κ. Βαληνάκης- αλλά να παύσουμε(όσοι αγαπάμε την Πατρίδα σοβαρά και φανερά και με πράξεις ) να παίρνουμε αφορμή και επιχειρήματα από τέτοιες περιπτώσεις ,ΓΙΑ να αντιπολιτευθούμε την σημερινή κυβέρνηση της πατριωτικής Ν.Δ ,που εδώ και πέντε χρόνια κινείται επί ξυρού ακμής και δεν υποχώρησε ούτε σε Ελσίνκι ούτε σε Πρέσπες- πέραν του ότι έχει να κάνει με την Λερναία Ύδρα και τον Πύργο της Βαβέλ της λεγόμενης αντιπολιτεύσεως-.
    Σταύρος Αθαν.Ναλμπάντης

  2. Δεν έχω μελετήσει το παρουσιασθέν βιβλίο, ούτε παρακολούθησα την χθεσινή εκδήλωση, έχω να καταθέσω μια απορία, ωστόσο, επί του άρθρου.

    Εξ όσων αντιλαμβάνομαι από τα παρατεθέντα, η πρόταση Βαληνάκη περιορίζεται σε διπλωματικά μέσα.

    Σε αυτό συνηγορεί και η σαφής θέση του, σε προηγούμενο βιβλίο του (“Η Ελλάς των τεσσάρων θαλασσών”, εκδόσεις Σιδέρης, 2020), όπου απορρίπτει το πρότυπο του Ισραήλ, ως ασύμβατο με την νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας και εμμένει και εκεί σε τακτικές ήπιας ισχύος.

    Το ερώτημά μου είναι αν αντιμετωπίζεται μια αναθεωρητική και διογκούμενη (σε πληθυσμιακό, οικονομικό και τεχνολογικό επίπεδα) δύναμη μόνο με ήπια μέσα, αδιαφορώντας για την σκληρή ισχύ, έστω και υπό μορφή δυνητικής απειλής.

    Για το πώς η σκληρή ισχύς είναι αλληλένδετη με την ήπια, αρκεί να παραπέμψω σε μια διαφημιστική αφίσα της εταιρείας Northrop-Grumman, για την ναυπήγηση του αεροπλανοφόρου “G. W. Bush”, με τον ευφυέστατο τίτλο “90.000 tons of diplomacy”!
    https://www.facebook.com/photo.php?fbid=841015164747232

    Το ότι η σημερινή κοινωνία, όντως δεν μπορεί – αυθωρεί – να στραφεί στο ισραηλινό υπόδειγμα, όπως ισχυρίζεται ο κ. Βαληνάκης, είναι ακριβές. Αλλά ούτε η αντίστοιχη κοινωνία του 1936 ήταν έτοιμη για πόλεμο, ο Μεταξάς, όμως, άλλαξε άρδην το σκηνικό, εντός τετραετίας!

    Επομένως, η σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να λειτουργεί ως άλλοθι για την απουσία μερίμνης υπέρ της σκληρής ισχύος. Αν η τελευταία κρίνεται απαραίτητη, είναι ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας να θέσει και εδώ μακροπρόθεσμη στόχευση, ώστε να αφυπνισθεί η ελληνική κοινωνία από την λήθαργο της μακαριότητός της.

    Επαναλαμβάνω λοιπόν:
    Αρκούν τα διπλωματικά μέσα για την εξάλειψη της τουρκικής απειλής ή είναι αδήριτη ανάγκη η στήριξή τους σε υπολογίσιμη σκληρή ισχύ;
    Αυτό είναι ένα θεμελιώδες ζήτημα, για το οποίο δεν ξέρω αν δόθηκε ικανοποιητική απάντηση στην χθεσινή συζήτηση…

    • Διαβάσετε-εμβαθύνετε και εσείς κύριε Καραγιαννίδη στα όσα είπε ο κ. Βενιζέλος και συγκρίνετε τα σημερινά ελληνικά πολιτικά κόμματα και κυρίως την ελληνική κοινωνία- για την νεολαία σιωπούμε-και μετά να συγκρίνουμε όλοι μαζί την σημερινή Ελλάδα μας με την Ελλάδα της 4ετίας 1936-1940 της , επί Μεταξά , που κα αυτός δεν καμωνόταν για σπουδαίος αλλά μας προετοίμαζε και για το ΟΧΙ του και για την νίκη μας .
      Δεν συγκρίνονται ανόμοια-Δικτατορία 1936-40 ,Δημοκρατία 1974-2025 -αλλά ο πόλεμος θέλει ψυχή, θάρρος προετοιμασία ,αλλά και φέρετρα.
      ”ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ” ΣΗΜΕΡΑ ΑΥΤΑ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, εκτός από ένα πρωθυπουργό που θα πει το ΟΧΙ -αν χρειαστεί-, γιατί δεν έχει άλλη επιλογή και ως πρόσωπο και ως πολιτικός της Πατριωτικής Παράταξης και σίγουρα θα ”παρασύρει” και τους Έλληνες , που έχουν ”μακραίωνη λυκοφιλία με τους γείτονές τους Τούρκους. .

    • “Αλλά ούτε η αντίστοιχη κοινωνία του 1936 ήταν έτοιμη για πόλεμο, ο Μεταξάς, όμως, άλλαξε άρδην το σκηνικό, εντός τετραετίας!”

      Αυτό είναι πολύ σημαντικό και δεν πρέπει να το ξεχνά κανείς. Δυστυχώς, στην Ελλάδα επεκράτησε κι επικρατεί η πολιτική τού ενδοτισμού, κυρίως από την εποχή των Ιμίων. Ο ενδοτισμός βαφτίστηκε “σώφρων πολιτική” (sic) και πάντα ακούμε το ερώτημα “ε, και τι θέλετε να κάνομε, πόλεμο;”. Έτσι, όμως, πορευόμενοι καταντήσαμε δορυφόρος τής Τουρκίας και δεν μπορούμε να κάνομε τίποτε, χωρίς την έγκρισή της.

      Αυτό που έγινε επί Μεταξά, είναι σχεδόν αδύνατο να επαναληφθεί, για δύο λόγους:
      α) Οι κυβερνήσεις που έχομε δεν είναι εις θέσιν να το κάνουν, ούτε καν διατεθειμένες.
      β) Μετά από 30 χρόνια πλύση τού εγκεφάλου προς την αντίθετη κατεύθυνση και την επικράτηση τού εθνομηδενισμού, δύσκολα μπορεί κανείς να αναστρέψει το επικρατούν κλίμα.

      Η προτεινομένη ηπία ισχύς, απέδειξε εδώ και 97 χρόνια ότι έχει αποβεί εις βάρος μας. Τέτοια πολιτική, την οποία εξακολουθεί με ζέση να εφαρμόσει και η παρούσα κυβέρνηση, οδηγεί την χώρα μας σε δορυφοροποίση από την Τουρκία. Η τελευταία καταλαβαίνει μόνο την ισχύ των όπλων.

Leave a Reply to Επισκέπτης Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
47,500ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής

Τελευταία Άρθρα