του Παντελή Κουλούκη, *Master of Arts in Governance, Development and Sec
Θεσμική ασυνέχεια
Από το 1974 και την αποκατάσταση της δημοκρατίας, η Ελληνική Εξωτερική Πολιτική πορεύεται ουσιαστικά χωρίς πυξίδα. Η χώρα δεν διαθέτει μια θεσμοθετημένη στρατηγική που να δεσμεύει τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια προσωπική διπλωματία με χαρακτηριστικά που παραπέμπουν σε προσωποκεντρική διαχείριση.
Κάθε αλλαγή ηγεσίας, ακόμα και μέσα στην ίδια την κυβέρνηση, μπορεί κάλλιστα να μεταφράζεται σε διαφοροποίηση θέσεων, ύφους και προτεραιοτήτων.
Για παράδειγμα στα ελληνοτουρκικά υπήρχε η σκληρή γραμμή του Ανδρέα Παπανδρέου και η μετέπειτα ήπια προσέγγιση του Κώστα Σημίτη. Ο τελευταίος, ως πρωθυπουργός, αν και ανήκε στον ίδιο πολιτικό σχηματισμό, διαμόρφωσε μια τροποποιημένη προσέγγιση με μάλλον φτωχά αποτελέσματα. Ακολούθησε η κυβέρνηση Καραμανλή που με την σειρά της διαφοροποιήθηκε από τους προηγούμενους. Ανάλογα κινήθηκαν και οι Γ. Παπανδρέου, Σαμαράς, Τσίπρας και Κυριάκος Μητσοτάκης. Λειτούργησαν κυρίως αντανακλαστικά και όχι προληπτικά χωρίς κουλτούρα ενιαίας εθνικής γραμμής.
Όλες οι παραπάνω μεταβαλλόμενες πολιτικές (με ελάχιστες εξαιρέσεις) καλλιέργησαν μια ασυνέχεια και μια ανεπάρκεια στην λήψη κρίσιμων αποφάσεων στα εθνικά μας θέματα.
Απέναντι δε στην μακροπρόθεσμη και συστηματική Τουρκική απειλή, έτσι όπως εκφράζεται μέσω του τουρκικού αναθεωρητισμού, τα δικά μας πεπραγμένα έμοιαζαν ανέμπνευστα, κατακερματισμένα και σαφώς κατώτερα των περιστάσεων.
Από τον Δένδια στον Γεραπετρίτη
Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να επιλέξει στο Υπουργείο Εξωτερικών ως διάδοχο του Νίκου Δένδια τον Γιώργο Γεραπετρίτη, ανέδειξε με σαφήνεια την προαναφερθείσα θεσμική ασυνέχεια.
Ο τέως υπουργός Εξωτερικών, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης, υιοθέτησε μια συγκροτημένη, δυναμική και εξωστρεφή ατζέντα. Έδωσε το παρών σε όλα τα διεθνή μέτωπα (Λιβύη, Μέση Ανατολή, Βαλκάνια, Αφρική) με πάμπολλα ταξίδια στα οποία προέβαλε αποφασιστικότητα και ξεκάθαρη πρόθεση αποτροπής. Επί των ημερών του η Ελλάδα προχώρησε σε οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) τόσο με Ιταλία όσο και με Αίγυπτο (μερική οριοθέτηση) αντίστοιχα. Αν και οι δύο αυτές συμφωνίες περιείχαν συμβιβασμούς ήταν απαραίτητες κινήσεις ώστε να ξεκολλήσουμε επιτέλους από τις μακροχρόνιες αγκυλώσεις μας και να εμφανιστούμε στο πεδίο της ενεργητικής διπλωματίας.
Ως έμπειρος πολιτικός ο ΔΕΝΔΙΑΣ δεν δίστασε να αναλάβει πρωτοβουλίες που, παρότι δεν ταυτίζονταν απόλυτα με το Μαξίμου, είχε το σθένος και την προσωπικότητα να τις στηρίξει και να τις υπερασπιστεί δημόσια.
Στον αντίποδα, ο κύριος Γεραπετρίτης που τον διαδέχθηκε δείχνει να κινείται σε μία πιο σιωπηλή διπλωματία, με περιορισμένες δημόσιες εμφανίσεις, με ήπιες διατυπώσεις και σε ένα πλαίσιο που μοιάζει περισσότερο διαχειριστικό και λιγότερο αποτρεπτικό ή εθνικά διεκδικητικό. Το κρίσιμο ζητούμενο που προκύπτει είναι αν μπορεί μια τέτοια στρατηγική να είναι αποτελεσματική.
Δυστυχώς, επί του πεδίου, τα πεπραγμένα Γεραπετρίτη ήταν μάλλον απογοητευτικά σε μία σειρά από σύνθετα εθνικά θέματα.
- Η υπόθεση της Κάσου και η πολιτική πόντισης καλωδίου σε περιοχή ελληνικού ενδιαφέροντος κατέδειξε για μία ακόμα φορά την αδυναμία αντίδρασης στην παράνομη Τουρκική προσπάθεια για διακοπή ή καθυστέρηση: ούτε πρόληψη, ούτε σήμα αποτροπής, ούτε επικοινωνία, ούτε ένδειξη σταθερότητας.
- Ακατανόητα χαμηλό προφίλ για το υπουργείο εξωτερικών συγκριτικά με την θέληση και την ταχύτητα του υπουργείου ενέργειας να προωθήσει την σεισμικές έρευνες στην περιοχή νοτιοδυτικά της Κρήτης (Exxon Mobil)
- Στην γεωπολιτική διάσταση των θαλάσσιων αιολικών πάρκων και στην ανάγκη να χωροθετηθούν ακριβώς οι περιοχές, το υπουργείο εξωτερικών (Κοινή Υπουργική Απόφαση) δίστασε για μια ακόμη φορά με αποτέλεσμα το έργο να είναι στον αέρα.
- Η καθυστερημένη(!!!) κατάθεση του θαλάσσιου χωροταξικού σχεδιασμού μέχρι τα έξι ναυτικά μίλια(;;;) που για πρώτη φορά αποτυπώνει τα δυνητικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, θα μπορούσε θεωρητικά να ισχυροποιήσει νομικά και τις προοπτικές ανάπτυξης των θαλάσσιων αιολικών πάρκων. Το Υπουργείο Εξωτερικών και σε αυτή την περίπτωση δεν έδειξε ιδιαίτερη …ζέση να τρέξει για ταχεία ανάπτυξη του συγκεκριμένου τομέα σε αντίθεση με την Τουρκία που ανταπάντησε με ανάρτηση χάρτη ο οποίος κάλυπτε το μισό Αιγαίο.
- Η ελληνική απόκριση από τον καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργό για το σύνθετο θέμα της Μονής του Σινά ήταν τουλάχιστον άνευρη και χωρίς διπλωματικό στίγμα. Ενώ προϋπήρχαν παλαιότερες δεσμεύσεις η αιγυπτιακή πλευρά μέσω δικαστικής απόφασης ενέπλεξε το ιδιοκτησιακό καθεστώς γύρω από την Μονή. Εμείς για μία ακόμη φορά πιαστήκαμε στον ύπνο, εντελώς απροετοίμαστοι και με αμήχανες δηλώσεις περί απαραβίαστου του θρησκευτικού χαρακτήρα της Μονής!
Λιβύη: το απόλυτο ΑΝΤΙΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ εξωτερικής πολιτικής
Το ανυπόστατο (και όχι παράνομο) Τούρκο-λιβυκό μνημόνιο επανήλθε στο προσκήνιο με εμπλοκή του πολέμαρχου Χάφταρ υπέρ των τουρκικών θέσεων, ξαφνιάζοντας δυσάρεστα την ελληνική διπλωματία που είχε στηρίξει ανοιχτά το Λύβιο στρατάρχη. Ωστόσο η αρνητική αυτή εξέλιξη δεν ήταν αναίτια. Για κάποιο μυστήριο λόγο η Αθήνα τα τελευταία δύο χρόνια ήταν παντελώς απούσα από το μέτωπο της Λιβύης, ανατρέποντας η ίδια την προγενέστερη πολιτική Δένδια για προσέγγιση και στήριξη του Χάφταρ!!! Όπως ήταν φυσικό το γεωπολιτικό αυτό κενό έσπευσε να καλύψει η Τουρκία!
Παράλληλα, οι αυξημένες μεταναστευτικές ροές προς την Κρήτη από την συγκεκριμένη περιοχή, πιθανώς με τουρκικό δάκτυλο ως μοχλό πίεσης, ανέδειξαν την διπλωματική μας ανεπάρκεια στην πρόληψη και διαχείριση κρίσεων.
Ένα στοιχείο που αποτυπώνει την αδυναμία άσκησης οποιασδήποτε προληπτικής πολιτικής και την ακατανόητη έλλειψη συνοχής στο υπουργείο εξωτερικών.
Όλα τα παραπάνω μάλλον διέλαθαν της προσοχής του κυρίου Γεραπετρίτη και τον περιόρισαν σε διαχειριστικές προσωπικές παρεμβάσεις.
Επικοινωνιακό “βατερλώ”
Δυστυχώς η επικοινωνιακή διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής είναι επίσης απούσα.
Ακόμα και αν ο κύριος Γεραπετρίτης στο παρασκήνιο επιτελεί θετικό έργο (έστω και διαχειριστικά), δυσκολεύεται να μεταδώσει ξεκάθαρα το μήνυμα στην κοινή γνώμη, να το εξηγήσει με τρόπο κατανοητό και να το μετατρέψει σε εθνική υπεραξία.
Υπήρχε άραγε μεγαλύτερη επικοινωνιακή αστοχία από την υπόκλιση του στον κύριο Ερντογάν;
Την συγκεκριμένη εικόνα μπορεί κάλλιστα κάποιος να την αντιπαραβάλει με την δημόσια αντιπαράθεση του κύριου Δένδια με τον Τσαβούσογλου στην Άγκυρα και να αντιληφθεί την εξόφθαλμη διαφορά στη στάση σώματος, στην νοοτροπία και στο ύφος παρουσίας των δύο υπουργών.
Είναι οξύμωρο το γεγονός ότι, ενώ υπεύθυνος για την εξωτερική πολιτική είναι ο κ. Γεραπετρίτης, τον ρόλο της δημόσιας εξήγησης των διεθνών εξελίξεων φαίνεται να έχει αναλάβει άτυπα ο Άγγελος Συρίγος.
Ο τελευταίος με σύντομα βίντεο που αναρτά συχνά πυκνά στα social media προσπαθεί να εξηγήσει σύνθετα γεωπολιτικά ζητήματα (Σινά, Λιβύη κλπ) «αναλαμβάνοντας» να καλύψει το επικοινωνιακό κενό του υπουργείου εξωτερικών, εκεί όπου ο μέσος πολίτης θεωρεί τον υπουργό σχεδόν αόρατο.
Είναι προφανές ότι ο κύριος Γεραπετρίτης, ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, τεχνοκράτης, πανεπιστημιακός με νομική παιδεία, παρά την σοβαρότητα και την θεσμική του συνέπεια, δεν διαθέτει εκείνα τα χαρακτηριστικά που απαιτεί ο ρόλος του υπουργού εξωτερικών – ιδιαίτερα σε μία περίοδο σύνθετων των γεωπολιτικών προκλήσεων.
Υπάρχει λύση;
Όχι, μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν.
Υπάρχουν όμως εναλλακτικές ρεαλιστικές προτάσεις που μπορούν να σταθούν ως υπόδειγμα μίας διαφορετικής στρατηγικής σε περίπλοκα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Προτάσεις που τις έχουμε εξαγγείλει στο παρελθόν αλλά διστάζουμε να τις εφαρμόσουμε. Προτάσεις που θα μπορούσαν να αποτελέσουν χρήσιμα εργαλεία όχι μόνο για τον κύριο Γεραπετρίτη αλλά και για τον εκάστοτε Έλληνα υπουργό Εξωτερικών. Θα πρέπει όμως να σταματήσουμε να έχουμε δυσανεξία στην διαφορετική αντίληψη και να πάψουμε να είμαστε διαρκώς άτολμοι και προβλέψιμοι.
Μία τέτοια ενδιαφέρουσα πρόταση κατέθεσε πρόσφατα ο διδάκτωρ διεθνούς δικαίου στο Πάντειο πανεπιστήμιο Λυκούργος Λιακάκος, στην εξαιρετική ραδιοφωνική εκπομπή του δημοσιογράφου Λάμπρου Καλλαρύτη.
Ο εν λόγω πανεπιστημιακός προέτρεψε την ελληνική κυβέρνηση να αυξήσει νότια της Κρήτης τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια με ταυτόχρονη ανακήρυξη συνορεύουσας ζώνης 24 ναυτικών μιλίων (12 συν 12 ν.μ.) η οποία προβλέπεται από την Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (άρθρο 33) και αποτελεί Ευρωπαϊκό κεκτημένο. Στη συγκεκριμένη ζώνη θα έχει την νομική αρμοδιότητα το ελληνικό λιμενικό (εν είδει αστυνόμευσης) να διεξάγει νηοψίες αντιμετωπίζοντας προληπτικά τους απανταχού διακινητές λαθρομεταναστών και ανακόπτοντας δυναμικά τις αυξημένες Λιβυκές ροές.
Ρεαλιστικές εναλλακτικές έχουν κατατεθεί επανειλημμένα.
Το ερώτημα είναι αν η ελληνική Πολιτεία έχει τη βούληση να τις εξετάσει σοβαρά.
Η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να αυτοπεριορίζεται στο προβλέψιμο και στο απολύτως διαχειρίσιμο.
Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, Άμυνας και Ασφάλειας
Ως πρόταση έχει διατυπωθεί ξανά και ξανά τα τελευταία είκοσι χρόνια. Παραμένει όμως, μέχρι σήμερα, μια διαχρονικά επίκαιρη και αναγκαία λύση. Το παράδοξο είναι ότι, ειδικά στη σημερινή κρίσιμη γεωπολιτική συγκυρία, η ελληνική Πολιτεία εξακολουθεί να μην τολμά να προχωρήσει σε ένα τέτοιο θεσμικό βήμα.
Ένα σταθερό, υπερκομματικό όργανο, στελεχωμένο από πρόσωπα κοινής αποδοχής με εμπειρία, κύρος και γνώση των διεθνών θεμάτων, θα μπορούσε να παρέχει στις κατά καιρούς κυβερνήσεις ρεαλιστικές εναλλακτικές, σχέδια προληπτικής δράσης και συνεκτικές στρατηγικές. Όχι ως παρακολούθημα της εκάστοτε συγκυρίας, αλλά ως θεμέλιο μιας μακροπρόθεσμης εθνικής στρατηγικής.
Ωστόσο, στην Ελλάδα της πολιτικής τοξικότητας, της αντιπολιτευτικής αφασίας στα εθνικά ζητήματα και του διαχρονικού εσωτερικού διχασμού, ένα τέτοιο εγχείρημα φαντάζει σχεδόν απίθανο.
Μισός αιώνας Εθνικής αυτοπαγίδευσης
Η σύγκριση με την Τουρκία δεν εξαντλείται στη στρατιωτική ισχύ ή την επιθετική ρητορική. Εστιάζει κυρίως στη διαφορά στρατηγικής κουλτούρας. Η Άγκυρα κινείται βάσει μακρόπνοου σχεδιασμού. Αντίθετα, στην Ελλάδα επιμένουμε σε μία αυτοϋπονομευτική παράδοση χωρίς θεσμική μνήμη, χωρίς συνέχεια, χωρίς πυξίδα.
Μοιραία η εξωτερική πολιτική παραμένει εγκλωβισμένη σε πρόχειρους, διαχειριστικούς και προσωποπαγείς χειρισμούς. Άγεται και φέρετε από τις περιστάσεις, λαμβάνοντας υπόψιν μόνο την εκάστοτε επικαιρότητα και συγκυρία. Απουσιάζει ένα συνεκτικό αφήγημα ισχύος που θα επιτρέψει την προληπτική στρατηγική και την εθνική συνέχεια.
Η αέναη επίκληση στο Διεθνές Δίκαιο, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στις διεθνείς Συμμαχίες, στα «ήρεμα νερά», στην ήπια ισχύ και στον διάλογο έχει μετατραπεί σε άλλοθι αδράνειας.
Κυρίως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μια επιθετική, αναθεωρητική στρατηγική από όπου και αν προέρχεται.
Το απρόβλεπτο παραμένει για εμάς κάτι μεταξύ τύχης και μοίρας, ποτέ αντικείμενο σχεδιασμού.
Η αδυναμία μας αυτή έχει φτάσει πια στο απροχώρητο και εγκυμονεί κινδύνους.
Στο εσωτερικό μέτωπο αυτή η αδράνεια δημιουργεί ακραίες τάσεις αποτελούμενες από ακροδεξιούς υπερπατριώτες, αριστερόστροφους εθνομηδενιστές, λαϊκιστές με τοξικό λόγο και απλούς πολίτες που στο τέλος της ημέρας απλά απέχουν συνειδητά .
Ταυτόχρονα παρατηρούνται φαινόμενα θεσμικής και ηθικής διάβρωσης. Έλληνες ακαδημαϊκοί και διπλωμάτες, μέλη του ελληνοτουρκικού Φόρουμ (!), συναντιούνται, συνομιλούν (ως προς τί άραγε;) και φωτογραφίζονται στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο με τον κατοχικό ηγέτη Τατάρ. Μια ακατανόητη και εθνικά επιζήμια στάση που ενέχει τον κίνδυνο έμμεσης αναγνώρισης του ψευδοκράτους.
Το ίδιο απογοητευτική ήταν και η στάση Ελληνοκύπριου Ευρωβουλευτή που έσπευσε και αυτός να επισκεφτεί τον κατοχικό ηγέτη θεωρώντας μάλιστα θεσμική υποχρέωση του!
Συμπερασματικά, αν κάτι πρέπει να μας φοβίζει περισσότερο από την όποια εξωτερική απειλή είναι δυστυχώς, η δική μας παραίτηση.
ΚΟΥΛΟΥΚΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ *Master of Arts in Governance, Development and Security
Εξαιρετική ανάλυση από τον κύριο Κουλούκη!!!Έχω μείνει άναυδος…Με κάλυψε πλήρως!!!
Και μένα με κάλυψε όταν είδα ότι χρησιμοποίησε τη λέξη “αφηγημα”
Ένα εξαιρετικά εύστοχο και τεκμηριωμένο άρθρο που αναδεικνύει με σαφήνεια το πρόβλημα της απουσίας θεσμικής συνέχειας στην εξωτερική πολιτική. Η ανάλυση γύρω από την προσωποπαγή διπλωματία είναι καίρια και απολύτως επίκαιρη. Καλύφθηκα πλήρως – το κείμενο συνδυάζει πολιτική οξυδέρκεια, βαθιά κατανόηση των θεσμών και υπεύθυνη αρθρογραφία. Θερμά συγχαρητήρια στον/στην συντάκτη/συντάκτρια!
Θυμηστε μας κ Κουλουκη ποιος ήταν υπουργός άμυνας όταν σκοτώθηκαν οι στρατιωτικοί μας και όχι μόνο στην Λιβυη? Επειδή θα έχετε ξεχάσει ήταν ο κΔενδιας….αυτον τον άνθρωπο τον θεωρείτε ενεργή διπλωματία???? Δυστυχώς τα αποτελέσματα σας διαψεύδουν….
Πάμε παρακάτω….
Μού κάνει εντύπωση για τον Δένδια, ότι το άρθρο τον επαινεί για τις οριοθετήσεις ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο (η δεύτερη πολύ χειρότερη από την πρώτη), στις οποίες προέβη εν τάχει και μετά το “τουρκολιβυκό μνημόνιο”, το οποίο δεν έπραξε τα δέοντα για να το αντικρούσει στον ΟΗΕ. Παρά το ότι ερωτήθηκε στην Βουλή γιατί μαζί με την διαμαρτυρία (claim) δεν απέστειλε τις προβλεπόμενες συντεταγμένες, ώστε να ληφθεί η διαμαρτυρία (claim) υπ’ όψιν, δεν απάντησε. Προφανώς, ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ ΚΑΙ ΗΘΕΛΗΜΕΝΑ άφησε να αναρτηθεί στον πίνακα τού ΟΗΕ το περί ού ο λόγος μνημόνιο. Η “οριοθέτηση” (ο Θεός να την κάμει) με την Αίγυπτο, ήταν κατ’ ουσία μία τσόντα μέχρι την Ρόδο (28ος παράλληλος, αν δεν απατώμαι), που αφήνει ανοικτό τον διάδρομο για οριοθέτηση μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου, αποκόπτοντάς μας από την Κύπρο. Τα ξέρει αυτά ο αρθρογράφος και αν όχι, κακώς, διότι έχουν γραφτεί πολλές αναλύσεις για το σοβαρότατο αυτό θέμα κι έχουν γίνει και συζητήσεις εδώ μέσα. Ο Δένδιας ήταν εντελώς ανίκανος ήταν και άσχετος με την εξωτερική πολιτική (πού να την μάθει, αφού ουδέποτε είχε ασχοληθεί με το αντικείμενο), για να μην πω και τίποτε βαρύτερο, αν κρίνω την στάση του με το “τουρκολιβυκό μνημόνιο”.
Εν συνεχεία παραπάνω σχολίου μου, για την “παράληψη” τού Δένδια να στείλει συντεταγμένες και ν’ αφήσει να αναρτηθεί το “τουρκολιβυκό μνημόνιο”, απορώ τι θα κάμει τώρα η κυβέρνηση δια τού ΥπΕξ, για να αντικρούσει την νέα λιβυκή πρόκληση.
Επιτέλους διαβάσαμε ένα άρθρο σωστά δομημένο,με επιχειρήματα να αναδεικνύει την μεγάλη αστοχία του πρωθυπουργού με την τοποθέτηση του κου Γεραπετρίτη σε τόσο καίριο Υπουργείο για την χώρα μας.
Υπονοείται κάτι κακό στην εξωτερική μας πολιτική ;
Προφανώς και υπερβάλετε.
Υπάρχουν αξιόλογοι πολίτες που δεν έχουν σχέση με την πολιτική και θα μπορούσαν να προσφέρουν περισσότερα.
Πολύ εμπεριστατωμένο το άρθρο που αποκαλύπτει τις διαχρονικές αδυναμίες της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής ιδιαίτερα σε θέματα συνεπειας σταθερότητας αλλά και ικανότητας αντιμετώπισης κρίσεων.Μου αρέσει και η μνημόνευση των πρόσφατων περιπτώσεων διπλωματικής δυστοκίας για τους έχοντες κοντή μνήμη.Εξαιρετικη η πρόταση του καθηγητή Λιακάκου που παραθέτει ο κ Κουλουκης
Άρθρα και απόψεις όλοι γράφουμε αλλά , -επειδή δεν έχουμε την θεσμική ευθύνη για αντιμετώπιση και επίλυση θεμάτων με γνώση και αναφορά στην μακραίωνη ιστορία του Ελληνισμού ό,που γης και κυρίως στα εδάφη της Τουρκίας ,η οποία από το 1955 ορέγεται την Κύπρο και από το 1995 και το Αιγαίο με απειλή και casus belli -επιβάλλεται να έχουμε λιγότερη ”καταλαλιά” σε όσους (πρωθυπουργό και υπουργούς Εξωτερικών και Εθνικής Αμύνης) με εκλογή του λαού χειρίζονται εθνικά θέματα ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΙΔΙΩΣ -ΟΠΩΣ ΤΩΡΑ- μετά την Συμφωνία των Πρεσπών ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ ΠΙΣΩ πουθενά ,ούτε στον Έβρο ,ούτε στο Αιγαίο και στην Κύπρο προετοιμαζόμαστε για καλύτερη εξέλιξη από αυτήν που επιβλήθηκε το 1983 επί της ΣΚΛΗΡΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ(όπως σημειώνει ο κ. αρθρογράφος) του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου (του οποίου μάλλον κρυφός μαθητής του ήταν) .
Ασφαλιστικά μέτρα -τέτοια είναι η Γαλάζια Πατρίδα της Τουρκίας και το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο και οι πρόσφατοι χάρτες της ελεγχόμενης από τρεις γεωπολιτικούς παίκτες Λιβύης- δεχόμαστε, αλλά Διμερείς Συμφωνίες δεν υπογράψαμε με Τουρκία και Λιβύη ,με πόλεμο δεν χάσαμε κυριαρχία και έχουμε υπομονή να περιμένουμε το αρμόδιο για τα επίδικα θέματα Διεθνές Δικαστήριο , προετοιμαζόμενοι με Μπελαρά και άλλα πολλά όπλα ,αλλά και συνάπτοντες σπουδαίες Συμμαχίες με Ισραήλ ,Αίγυπτο , Γαλλία και ΗΠΑ και φυσικά έχοντας ισόβιους φίλους όλα τα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Πασρ’όλα αυτά-όπως αποδεικνύεται και από αυτό το σπουδαίο άρθρο- θέλουμε τους αρμόδιους να κάνουν την εξ ενδελεχείας κρυφή εξωτερική πολιτική με επικοινωνιακές δηλώσεις , ου θα είναι διαφορετικές κάθε φορά λόγω εναλλαγής των εθνικών μας συμφερόντων και των εθνικών συμφερόντων των αντιδίκων μας χωρών.
ΠΟΙΟΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΤΑΙ ΓΙΑ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΥΠΟΘΕΣΗ- ΚΑΙ ΙΙΩΤΗΣ ΑΚΟΜΗ- ”ΜΕ ΑΝΟΙΧΑΤΑ ΧΑΡΤΙΑ”;;;. Που ζούμε ”παιδιά”.
Υ.Γ Δεν θέλω να πιστεύω ,αλλά και δεν αποκλείω να είναι ιδιοτελές το ενδιαφέρον των ειδικών (με πολλές ειδικεύσεις) για τη δημιουργία του Πολυμελούς και κομματικού-στην Ελλάδα ζούμε-Συμβουλίου Εξωτερικών κλπ” .
Δεν θα είχαν μέλη σαυτό το Συμβούλιο τα κόμματα της κ. Κωνσταντοπούλου , του κ. Βελόπουλου , του διαλυμένου Σύριζα και του ΚΚΕ;;;.
ΜΕ ΤΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΝΑΤΟΪΚΟΥΣ, ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΕΣ ,ΡΩΣΟΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ , ΤΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΘΑ ΕΠΑΙΡΝΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΎΛΙΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΘΑ ΑΠΑΙΤΟΥΣΕ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ ΠΡΟΣ ΑΥΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΕΚΛΕΓΜΕΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ;;;.
Τέτοια Συμβούλια έχουν μόνο οι μονοκομματικές Αυτοκρατορίες, ή όσες χώρες έχουν το ψώνιο της Αυτοκρατορίας.
Λυπούμαι που δεν μπορώ να υποστηρίξω τα καλά του μαστεροκατόχου κυρίου αρθρογράφου.
Σταύρος Αθαν.Ναλμπάντης
“Τέτοια Συμβούλια έχουν μόνο οι μονοκομματικές Αυτοκρατορίες, ή όσες χώρες έχουν το ψώνιο της Αυτοκρατορίας.”
Αν δεν πεις την ανοησία σου θα σκάσεις.
Η Κύπρος, η οποία έχει εθνικό συμβούλιο, αυτοκρατορία είναι, ή μονοκομματική;
Στην κεμαλική Τουρκία (αμφιβάλλω αν και σήμερα) υπήρχε το πανίσχυρο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, εντελώς ΕΞΩΚΟΜΜΑΤΙΚΟ, το οποίο σχεδίαζε (και) την εξωτερική πολιτική σε βάθος χρόνου και όχι όπως στην Ελλάδα στο γόνατο και με βάση το πιραντέλλειο “απόψε αυτοσχεδιάζομε”.
Στις ΗΠΑ υπάρχει επίσης παρόμοιο συμβούλιο, όπως και σε πολλά άλλα κράτη (σε όλα τα προηγμένα και λειτουργούντα σωστά).
Εσύ τα βλέπεις όλα κομματικά, διότι έτσι έμαθες να “σκέπτεσαι” (ζητώ συγγνώμη από την σκέψη και τούς όντως σκεπτομένους), με τις κομματικές παρωπίδες που φοράς.
Και παλαιότερα είχα γράψει την άποψή μου για ένα ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ (ας το ονομάσουν όπως θέλουν), το οποίο θα είναι σαφώς υπερκομματικό, άλλως δεν μπορεί να λειτουργήσει, και το οποίο θα χαράσει εις βάθος χρόνου εξωτερική και αμυντική πολιτική, καθώς και πολιτκή παιδείας, διότι αυτούς τούς τρεις τομείς θεωρώ ως κύριους πυλώνες τού κράτους. Τι σχέση έχουν μ’ αυτά οι αρλούμπες που γράφεις;
“Λυπούμαι που δεν μπορώ να υποστηρίξω τα καλά του μαστεροκατόχου κυρίου αρθρογράφου”
Σού έχει γίνει συνήθεια, πρώην δάσκαλε και χωροφύλακα, να ειρωνεύεσαι τούς τίτλους των άλλων και δεν σού έφθασε που σού διέγραψαν προχθές σχόλιό σου στο άρθρο τής δρος Μαλαγαρδή, φαίνεται ότι επιδιώκεις τον αποκλεισμό σου, όπως σε προειδοποίησε ο κ. Σαββίδης. Θα ήταν κι αυτός “μία κάποια λύσις”, γιατί μάς τα έχεις πρήξει μα τα κόμματα, εδώ και κοντά δέκα χρόνια, που μπήκες εδώ μέσα.
Θα συμφωνήσω μαζί σας κύριε Κουλουκη, αναφορικά με την λεγόμενη «εθνική στρατηγική».
Ουδέποτε υπήρξε και δεν πρόκειται να υπάρξει. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, η εξωτερική πολιτική της χώρας μας διακρίνεται από μια διαφορετικότητα και ηπιότητα ακόμα και στις στιγμές που απαιτείται πιο επιθετική προσέγγιση.
Από την άλλη παρατηρούμε ότι στην Τουρκία ακόμα και το κουρδικό κόμμα να έρθει στην κυβέρνηση το casus belly θα παραμείνει.
Όσο για τον ΥΠΕΞ, συμφωνώ εν μέρει με την άποψή σας.
Ο κύριος Γεραπετρίτης, όπως σωστά αναφέρετε, είναι ένας ήπιος και υποχωρητικός διπλωμάτης, αλλά μήπως αποδίδοντάς του ευθύνες λανθασμένης προσέγγισης στα εθνικά μας θέματα, βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος;;
Άλλωστε άλλος είναι αυτός που θα πρέπει να εξηγήσει γιατί (ενέδωσε σε πιέσεις από εξωτερικούς παράγοντες ίσως;;) ενώ είδαμε μια εικόνα ενός ΥΠΕΞ ετοιμόλογου και αρκούντως επιθετικού στην ακατάσχετη τουρκική μπουρδολογία (Δένδιας), έσπευσε να τον αντικαταστήσει με τον Χατζηαβατικής υπόκλισης, κο Γεραπετρίτη.
Και αυτός που πραγματικά οφείλει εξηγήσεις γι αυτό (όπως και για πολλά άλλα) είναι ο πρωθυπουργός.
Για τους ακομμάτιστους και ”αγράμματους δικηγόρους” .
Το Εθνικό Συμβούλιο της Κύπρου έγινε το 1976 και είναι μονοθεματικό γιατί ”συσκέπτεται” υπό τον εκάστοτε Προέδρο της Δημοκρατίας, από τον οποίον ενημερώνεται για τις εξελίξεις στο μοναδικό εθνικό θέμα μετά την εισβολή της Τουρκίας , η οποία Τουρκία από το 1923 είναι δικτατορία.
Στην Ελλάδα -που ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ δεν διεκδικεί τίποτε από τους γείτονές της (να το χωνέψουμε αυτό) μετά το πατατράκ της Μικρασιατικής καταστροφής -, τι θα σχεδιάζει αυτό το πολυμελές Συμβούλιο με τις κομματικές προσωπικότητες και την ακριτομύθια τους -ίσως και την στρατολόγησή τους από υπαρκτούς ή ανύπαρκτους εχθρούς;;;.
Να υποχρεωθεί το σοβαρό κάποτε κράτος μας να παρακολουθεί και αυτών τα τηλέφωνα;;;.
Εμείς οι Δεξιοί -αφού τόσο πολύ επιμένετε μερικοί να μας απαξιώνετε- θυμόμαστε την σοφή εντολή του μοναδικού ηγέτη του 20ου αιώνος -που δεν έβλαψε την Πατρίδα και δεν δίχασε τους Έλληνες- ”
ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΩΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΝΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙΣ ΚΑΤΙ , ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ” ,που ταιριάζει με την παροιμία ”όποια νοικοκυρά δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει”, ΕΝΩ ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΣΤΕ στην επίσης σοφή διαπίστωση του ότι ” Αν ένας πρωθυπουργός περιμένει για να δράσει τις συμβουλές άλλων ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ”.
Υ.Γ Αγαπητέ κ. Επισκέπτη στον δημοκρατικό διάλογο δεν ομοφρονούμε .
Συμφωνούμε ,ή διαφωνούμε αλλά τον διάλογο τον διατηρούμε .
Εγώ χαίρομαι όταν διαβάζω τις διαφωνίες τις δικές σας και των άλλων φίλων -όταν δε με βρίζουν- ,αλλά ακόμη και την όποια βρισιά τη θεωρώ φυσιολογική αφού εκτιθέμεθα με τις διαφορετικές απόψεις μας.
ΟΛΑ ΚΑΛΑ -ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ .
Δεν θέλω να συνεχίσω, αλλά οι ανοησίες που γράφεις τής Ελένης έχουν πάλι αναφορά στο συμβούλιο που εγώ είπα, αλλά εσύ δεν κατάκαβες τι είπα και πρέπει να προσλάβεις κάποιον να σού τα εξηγεί.
“το οποίο θα είναι σαφώς υπερκομματικό, άλλως δεν μπορεί να λειτουργήσει, και το οποίο θα χαράσει εις βάθος χρόνου εξωτερική και αμυντική πολιτική, καθώς και πολιτκή παιδείας, διότι αυτούς τούς τρεις τομείς θεωρώ ως κύριους πυλώνες τού κράτους”
Τι σχέση έχει αυτό μ’ αυτά που γράφεις εσύ για συμβούλους πρωθυπουργού και πράσσειν άλογα; Τι σχέση έχει αυτό με δημοκρατίες, δικτατορίες και … ΜΟΝΟΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ (το γράφω με κεφαλαία και έντονα, για να σημειωθεί και να μπει ως νέος όρος στην πολιτειολογία).
Καταλαβαίνεις τι θα πει χάραξη πολιτικής σε ΒΑΘΟΣ ΧΡΟΝΟΥ; Και αν ναι, τι σχέση έχει αυτό με τις τυχόν διεκδικήσεις, που (κακώς) δεν έχομε; Δεν εννοώ το ΕΣΕΠ, το οποίο υπάρχει ήδη, αλλά είναι απλώς συμβουλευτικό.
“τι θα σχεδιάζει αυτό το πολυμελές Συμβούλιο με τις κομματικές προσωπικότητες”
Βάζεις λόγια στο στόμα άλλου, επειδή είτε δεν διαβάζεις σωστά, είτε (το πιθανότερο) δεν καταλαβαίνεις. Για εντελώς άλλα πράγματα γράφω, αλλά εσύ δεν χαμπαρίζεις τίποτε. Πάρε κάποιον να σού εξηγεί.-
Ειλικρινά πιστεύετε ότι υπήρξαν και υπάρχουν υπερκομματικές προσωπικότητες(από το 1922 ,φιλελεύθεροι και λαϊκοί , από το 1946 κομμουνιστές και αντικομμουνιστές και από το 1981 σοσιαλπροοδευτικοί και Νεοδημοκράτες ”σκοτώνονται” ακόμη ) και δεύτερον αν οι ανησυχούντες πατριώτες ”καίγογται” τόσο για την φουκαριάρα την Πατρίδα μας , ας στέλνουν προσωπικές ή ανοιχτές επιστολές στους πρωθυπουργούς .
Πρέπει να πληρώνονται κιόλας ;;;.
Οι πρωθυπουργοί-όπως ο σημερινός- τα ακούνε από τους προκατόχους τους (τι δεν άκουσε ο κ. Τσίπρας να μην υπογράψει και να κυρώσει την Συμφωνία των Πρεσπών ,αλλά όλους τους ””έγραψε”) και αν αισθανθούν την ανάγκη θα καλέσουν για καφέ αυτούς τους πρωθυπουργούς .
Τι θα του πουν του πρωθυπουργού οι αυτοπροσιδιοριζόμενοι ως ειδικοί ,χωρίς πληροφορίες ,οι περισσότερες των οποίων είναι άκρως απόρρητες ;;;.
Αφήστε που αν γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι θα συνδικαλισθούν κιόλας-το χούϊ του ΠΑΣΟΚ δεν κόβεται-.
Διαβάζουμε τα βιβλία και τα άρθρα τους τους ,ακούμε τις απόψεις τους , έχουν κάποια υπόληψη ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕΡ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΟΥΝ χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση.
Χορτάσαμε τους συμβούλους του ΠΑΣΟΚ , που εγκαταστάθηκαν σε όλες τις Κρατικές Υπηρεσίες από τις 19 Οκτώβρη του 1981 και έδιωξαν την ραχοκοκαλιά της της Δημόσιας Διοίκησης, εξαφανίζοντας και την ιεραρχία .
Προφανώς δεν έχετε τέτοιες εμπειρίες του βαθέος κράτους.
Καλό Σαββατοκύριακο και πάντως η κυρία Ελένη δεν μου απάντησε.
Υ.Γ Τα έγραψα για τους άλλους-πολλούς- αναγνώστες.
Καὶ βεβαίως εἶναι ἀπαραίτητο ἕνα Ἐθνικὸ Συμβούλιο, εἰδικὰ σὲ αὐτὴ τὴ χώρα μὲ τὴν τόσο ἰδιαίτερη καὶ ἀρχαία ἱστορία.
Συμβούλιο γερόντων εἶχε ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὰ Ὁμηρικὰ γνωστὰ χρόνια γιὰ τὴν ἐποπτεία. Χαρακτηριστικὰ «ὁ σοφὸς Μέντωρ, ὅταν ἔρχεται ἡ σειρά του νὰ μιλήσει, καλεῖ τὸ λαὸ τῆς Ἰθάκης, ποὺ ἔχει συναχθεῖ στὴν ἀγορά, νὰ στραφεῖ ἐναντίον τῶν μνηστήρων: «μὲ τὸ λαὸ τὸν ἀποδέλοιπο θυμώνω, ποὺ καθόστε ἀμίλητοι ὅλοι καὶ δὲ στρώνετε στὰ λόγια αὐτοὺς τοὺς λίγους μνηστῆρες, τόσο πλῆθος πού ‘σαστε. νὰ τοὺς ἀνακρατῆστε!» (β 239-41).»
Ἡ ἀρχαία Σπάρτη εἶχε Γερουσία.
Γερουσία (Σπάρτη) – Βικιπαίδεια
Στὴν κλασσικὴ ἐποχὴ ἡ γνώση τῆς ἱστορίας ἀποκαλύπτετο στὰ ἀρχαῖα μυστήρια καὶ οἱ Ἕλληνες συμβουλεύονταν τὰ Μαντεῖα.
Ὁ Κ. Καραμανλῆς δὲν ἐννοοῦσε ὡς ἐπιτροπὴ τοὺς συμβούλους του.
Μέ μία πρόχειρη ἀναζήτηση ἡ ἐπισκόπηση AI ἀναφέρει σειρά συμβούλων του, γνωστῶν πολιτικῶν προσώπων καί «Επιπλέον, ο Καραμανλής είχε δίπλα του και ένα δίκτυο έμπιστων προσώπων από τον χώρο της τέχνης, των γραμμάτων και των επιστημών, οι οποίοι τον συμβούλευαν σε θέματα που αφορούσαν τον πολιτισμό και την κοινωνία.».
ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ οἱ Ἕλληνες διεκδικοῦμε τὴν ἐλευθερία μας.
Μετά το 1985/86 -το θυμάστε- ο μεγάλος Αρχηγός δρομολόγησε το ένα και μοναδικό εκλεγμένο από τον λαό πρωθυπουργό ΑΦΕΝΤΙΚΟ , -όταν έχει την δεδηλωμένη στην Βουλή- ,χωρίς άλλον θεσμικό αντίπαλο και εσείς αναφέρετε την Σπάρτη με το στρατοκρατικό καθεστώς ,που αποτέλεσε και αποτελεί παράδειγμα όλων των μονοκομματικών ”Δημοκρατιών”.
Όντως ο Καραμανλής είχε φίλους -από τους οποίους προφανώς και έπαιρνε ιδέες- αλλά δεν τους πληρώναμε εμείς ως συμβούλους του , όπως θα πληρώνουμε τους πολυπράγμονες και ”ξερόλες” του Εθνικού Συμβουλίου , που θα έχουν και ύφος εκατό καρδιναλίων.
Τώρα μάλιστα από το διαδίκτυο -στο οποίο γράφει ο κάθε πικραμένος (και εμείς) – τα μαθαίνει όλα όσα θέλει να μάθει κάποιος επκεφαλής κυβερνήσεως ή επιχειρήσεως.
ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΘΕΤΑ-ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΜΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΑΡΜΟΔΙΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ,ΔΙΠΛΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ,αλλά επειδή είναι ”μουλωχτοί” και δεν μιλάνε οι συμμετέχοντες σε αυτά -όπως σε όλα τα σοβαρά κράτη-”ΦΑΓΩΘΗΚΑΜΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ”ΜΠΑΣ”ΚΑΙ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ(αυτό δυστυχώς υποκρύπτεται εν τέλει).
Υ.Γ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙΣΗΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΤΑΞΕΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ 1986 ,ή -το προτιμότερο- (αλά Τούρκα) εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τον λαό.
Τὸ κράτος αὐτὸ εἶχε πάντα σύνδεση μὲ τὴν θρησκεία, ἀπὸ τὰ ἀρχαιότατα χρόνια. Ὄχι τυχαῖα.
Ἔχει γράψει ὁ Κώστας Παπαϊωάννου στὸ βιβλίο του Ἡ ἀποθέωση τῆς ἱστορίας, τὸ 1941, μία ἀνάλυση ποὺ σήμερα εἶναι πολὺ ἐπίκαιρη νὰ μελετηθεῖ. Συνοπτικά ἀπό τήν εἰσαγωγή τοῦ Γιώργου Καραμπελιᾶ γιά τήν σκέψη τοῦ Κ.Π. «στὴν Ἑλληνικὴ ἀντίληψη τοῦ κόσμου τὰ πάντα ἀκόμα καὶ ὁ θεὸς συμμετέχουν στὴν τάξη τοῦ κόσμου. Γιὰ τὴν ἑλληνικὴ σκέψη δὲν ὑπάρχει κανένας δυϊσμὸς ἀνάμεσα στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο. Ὁ κόσμος εἶναι ὁ αὐτὸς ἁπάντων. Ἡ μεσαιωνικὴ δυτικὴ σκέψη θὰ διαχωρίσει τὸν κοινωνικὸ ἀπὸ τὸν φυσικὸ κόσμο. Σὲ μία ἀκραία θέση τοῦ χριστιανισμοῦ τὸ πνεῦμα χωρίζεται ὁριστικὰ ἀπὸ τὸν κόσμο, ἡ βασιλεία τοῦ κόσμου γίνεται τυραννία ἀπὸ τὴν ὁποία πρέπει νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἡ ψυχή. Στὴν ἀντίληψη τῆς νεωτερικότητας ποὺ ἐπικράτησε μετὰ τὴν Ἀναγέννηση, ὁ ἄνθρωπος ὄχι μόνο διαχωρίζεται ἀπὸ τὴ φύση καὶ ὁ ἱστορικὸς χρόνος ἀντιπαρατίθεται στὸ φυσικὸ κόσμο ἀλλὰ πλέον ὑποτάσει τὴ φύση. Ὡστόσο ἀπὸ τὴν χαρὰ τῆς ζωῆς ποὺ ξαναῆρθε μὲ τὴν Ἀναγέννηση, προχώρησε σὲ μιὰ νέα ὑποταγὴ τῆς φύσης, ὄχι πλέον στὸ θεὸ ἀλλὰ στὸ δημιούργημα του τὸν ἄνθρωπο. Στὴν ἀρχαία τραγωδία ἡ ἀνθρώπινη ὕβρις συνίσταται στὴν σύγκρουση ἔστω κι ἀθέλητα μὲ τὴν τάξη τοῦ σύμπαντος τοῦ κόσμου καὶ τῶν θεῶν ποὺ ὁρίζουν αὐτὴ τὴν τάξη. Στὴν ἐποχή μας πλέον τὸ σύμπαν μοιάζει νὰ εἶναι βουβὸ καὶ κάθε ἐνδελέχεια ἔχει χαθεῖ καὶ ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει πιὰ κανένα φραγμό.».
Ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει κανένα φραγμὸ πλέον ὄχι μόνο νὰ ὑποτάξει τὴν φύση ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Ὅλα μοιάζουν ἄνευ λόγου καὶ αἰτίας. Γιατί τὰ γράφω αὐτά; Γιατί ὑπάρχουν λόγοι. Γιατί κινδυνεύει ὁ ἄνθρωπος. Νομίζει ὁ ἄνθρωπος ὅτι μπορεῖ νὰ τιθασεύσει τὴ φύση, τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, τὸ Θεό, ἐνῷ δὲν μπορεῖ νὰ τιθασεύσει τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ τὸν κάνει συνοδοιπόρο σὲ αὐτὸ ὅλο τὸ θαυμαστὸ οἰκοδόμημα πού τόν ὑπερβαίνει. Πρέπει νὰ ξαναγυρίσει ὁ ἄνθρωπος στὴν φύση, νὰ τὴν ξαναγνωρίσει, νὰ τὴν ἀφουγκραστεῖ, νὰ τὸν ἀφουγκραστεῖ κι αὐτή. Δὲν ὑπάρχει ζωὴ χωρὶς τὴν φύση. Δὲν γίνεται νὰ ἀντικαθιστοῦμε τὶς καλλιέργειες μὲ φωτοβολταϊκά. Εἶναι κι αὐτά ζητήματα ᾿Εθνικά καί περισσότερο.
Ἡ Σπάρτη δὲν ἀποτελεῖ μόνο παράδειγμα γιὰ κάποιους στρατοκράτες πού μποροῦν νά δοῦν μόνο αὐτό, χρήζει καὶ ἔχει τύχει βαθύτερης μελέτης καὶ δὲν ἦταν μονοκομματικὴ Δημοκρατία, γιατί ἡ Δημοκρατία ἀναπτύχθηκε ἀργότερα, καὶ αὐτὰ ὅλα ἔχουν κάποιο συσχετισμό. Ἡ Δημοκρατία εἶχε θεολογικὸ ὑπόβαθρο .
Ἐθνικὸ Συμβούλιο καὶ μόνο γιὰ τὴν σοβαρότητα αὐτοῦ τοῦ Κράτους, γιά τήν συνυπευθυνότητα ὅλων, γιὰ τὴν βαθειὰ γνώση τῆς ἱστορίας καὶ ὄχι μόνο ποὺ ἀπαιτεῖται. Ἡ ματιὰ τοῦ καθενὸς ἀπὸ τὴν σκοπιά του εἶναι χρήσιμη, ἀκόμα καὶ τοῦ πιὸ ταπεινοῦ ἀνθρώπου. Ὅσο γιὰ τὴν πληρωμή, πρέπει νὰ βάλουμε ἕνα στὸπ στὸ χρῆμα ποὺ κυβερνᾶ, νὰ αἰσθανθοῦμε τὴν κοινότητα, τὸ φιλότιμο, τὸ ὅτι ἔχει ἀνάγκη ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, τό ὅτι ἡ μοῖρα ὅλων εἶναι κοινή.
Να είστε καλά ,αρκετή εμβάθυνση κάνατε στο θέμα, αλλά και εσείς θα γνωρίζετε ότι κάποιο κράτος που θα μας επιβάλετο με τον κομμουνισμό -αν κέρδιζαν οι αντάρτες το 1949 – θα ήταν άθεο , όπως και ότι από το 2015-19 είχαμε άθεο πρωθυπουργό .
ΑΣ ΑΦΉΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΊΑ ΈΞΩ .
Οἱ καιροὶ ἀλλάζουν. Ὅπως φαίνεται στὴν ἀνάλυση ποὺ ἔβαλα, τόν Θεὸ ἀνὰ περιόδους τόν φαντάζονται ἀλλιῶς οἱ ἄνθρωποι. Στὴν Ρωσία σήμερα τί πιστεύουν;
Τὸ ὄνομα μου εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ στὴν Ἑλληνορθοδοξία καὶ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἔξω.
Ο κ.Κουλουκης αναδεικνύει εύστοχα τη διαχρονική θεσμική ασυνέχεια της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, όμως σιωπά γύρω από τις δομικές αιτίες της αποτυχίας, δηλαδή τον υποτελή ρόλο της Ελλάδας στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο.
Η κριτική στον Γεραπετρίτη είναι ορθή, αλλά δεν φτάνει στην ουσία: το πρόβλημα δεν είναι μόνο η “προσωπική διπλωματία”, αλλά η συναινετική ευθυγράμμιση όλων των κυβερνήσεων με μια εξωτερική πολιτική “χαμηλών τόνων”, χωρίς ανεξαρτησία και χωρίς ρήξεις.
Επιπλέον, η αναφορά στην ανάγκη ίδρυσης ενός Εθνικού Συμβουλίου Άμυνας και Εξωτερικής Πολιτικής θα μπορούσε να έχει νόημα μόνο αν συνοδευτεί με δημοκρατικό έλεγχο, διαφάνεια και συμμετοχή της κοινωνίας, κι όχι ως ένα κλειστό διπλωματικό “κλαμπ” τεχνοκρατών.
Αντί για μια διπλωματία αποτροπής και status quo, η Ελλαδα οφείλει να διεκδικεί μια εξωτερική πολιτική ειρήνης και αλληλεγγύης με τους λαούς.
Αν και δεν υιοθετώ άκριτα τις επιλογές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορώ να παραβλέψω πως επί Κοτζιά υπήρξε τουλάχιστον μια προσπάθεια συγκρότησης ενεργητικής, πολιτικής, πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Η Συμφωνία των Πρεσπών, οι πρωτοβουλίες στα Βαλκάνια, η απόπειρα οικοδόμησης θεσμικής στρατηγικής (π.χ. Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής) αποτελούν παραδείγματα μιας διπλωματίας με ταυτότητα και ρήξη, όσο περιορισμένη κι αν ήταν.
Αντίθετα, η στάση του Γεραπετρίτη φέρει όλα τα χαρακτηριστικά της απολιτικής διοίκησης, της τεχνοκρατικής “ουδετερότητας”, της διπλωματικής αορατότητας. Οι εθνικές υποθέσεις μετατρέπονται σε νομικά υπομνήματα, η γεωπολιτική σε “κρίση επικοινωνίας”, και οι διπλωμάτες σε σιωπηλούς εκτελεστές εντολών.
Ο κ.Κουλουκης μένει στο επίπεδο της «απουσίας στρατηγικής», χωρίς να αναρωτηθεί:
Μήπως αυτή η απουσία είναι συνειδητή;
Μήπως η υποτέλεια δεν είναι ατύχημα, αλλά επιλογή;
Μήπως ο τεχνοκρατισμός είναι το ιδεώδες εργαλείο για να αποπολιτικοποιηθεί η εξωτερική πολιτική και να εξυπηρετείται ανεμπόδιστα το status quo;
Τελικά, αν θέλουμε πραγματική «θεσμική συνέχεια», αυτή δεν μπορεί να βασιστεί απλώς σε κρατικούς μηχανισμούς ή “σοφούς διπλωμάτες”, αλλά σε μια βαθιά αλλαγή στρατηγικού προσανατολισμού, με κοινωνική συμμετοχή, διεθνιστική προοπτική και ρήξη με την εξάρτηση.
Ακούγονται εντελώς αόριστα αυτά που λέτε…αντί για τεχνοκρατική προσέγγιση τι ακριβώς προτείνετε σε ένα απόλυτα τεχνοκρατικό αντικείμενο όπως η εξωτερική πολιτική, που ακόμη και επαγγελματίες διπλωμάτες δυσκολεύονται να κατανοήσουν τα ζητήματα σε όλες τις δαιδαλώδεις και αλληλοεξαρτώμενες πτυχές τους. Τώρα τι ρήξη έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, ας μην το σχολιάσουμε καλύτερα… Επίσης ζητάτε “κοινωνική συμμετοχή, διεθνιστική προοπτική και ρήξη με την εξάρτηση.” τι σημαίνουν όλα αυτά; Και η προοπτική να ενταχθούμε στην υπό σύσταση νεοοθωμανική αυτοκρατορία διεθνιστική είναι. Τα περί μη εξάρτησης πάλι είναι όνειρα θερινής νυκτός, μόνο οι υπερδυνάμεις είναι ανεξάρτητες, οι υπόλοιποι παίζουν τα χαρτιά τους όσο καλύτερα μπορούν στο παιχνίδι που στήνουν οι δυνατοί. Πολύ νεφελώδη και ιδεαλιστικά μας τα λέτε για τα δεδομένα της Γεωπολιτικής. Μήπως, πρέπει να βάλουμε ένα γεμάτο 45αρι στο τραπέζι με τους Τούρκους και να πείσουμε αυτούς και όλους τους ενδιαφερόμενους ότι είμαστε αρκετά τρελλοί για να το χρησιμοποιήσουμε (ακόμα και πρώτοι); Εδώ που φτάσαμε τα πράγματα δεν βλέπω άλλη στρατηγική. Ειδάλλως, αν συνεχίσουμε τον στρουθοκάμηλισμό, δύο ενδεχόμενα υπάρχουν: ή θα τους δώσουμε αυτά που θέλουν αμαχητί (οπότε κρίμα τα λεφτά για εξοπλισμούς) ή θα μας κάνουν πόλεμο οπότε τους βολεύει και πάλι θα τα πάρουν, ο μη γένοιτο ( οπότε κρίμα και τα λεφτά κρίμα και οι γιοί κι οι κόρες μας). Διαλέγουμε και παίρνουμε.
Αγαπητέ ΚΚ,
το “τεχνοκρατικό αντικείμενο” της εξωτερικής πολιτικής είναι το άλλοθι όσων θέλουν να μένουν οι κρίσιμες αποφάσεις στο σκοτάδι, μακριά από λογοδοσία. Ναι, η διπλωματία έχει τεχνική διάσταση, αλλά είναι πρώτα απ’ όλα πολιτική υπόθεση: ποιον υπηρετείς, ποια στρατόπεδα επιλέγεις, ποιες αξίες υπερασπίζεσαι.
Όσο για το 45άρι “στο τραπέζι”, τέτοια φαντασίωση ούτε αποτροπή είναι ούτε σοβαρή στρατηγική — είναι η άλλη όψη της εθνικής παραίτησης, ο στρουθοκαμηλισμός ντυμένος σερίφης.
Όσο κι αν σας ενοχλεί, επί Κοτζιά υπήρξε τουλάχιστον εξωτερική πολιτική με ταυτότητα: η Συμφωνία των Πρεσπών, οι πολυμερείς πρωτοβουλίες, η απόπειρα θεσμικής συνέχειας. Μπορεί να μην έσπασε πλήρως την εξάρτηση, αλλά δεν ήταν σιωπηλός διαχειριστής. Δεν έκρυβε τα εθνικά θέματα πίσω από “νομικά υπομνήματα”.
Αν εσείς θεωρείτε ουτοπία τη ρήξη με την εξάρτηση, κάποιοι άλλοι τη θεωρουμε προϋπόθεση επιβίωσης.
Ένα σχόλιο για την κυρία Ελένη Π.: γράφετε ωραία Ελληνικά και οι ιστορικές σας αναδρομές είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Αλλά, μιας και αναφέρεστε στην αρχαιότητα, θα ήταν χρησιμότερο ίσως να μας γράψετε πως θα διάβαζε την κατάσταση με τους Τούρκους και τι θα μας συμβούλευε ο Θουκυδίδης περί του πρακτέου (μια που μιλάμε για συμβούλους και συμβούλια), ή έστω ο Ξενοφών που ήξερε κι αυτός πέντε πράγματα για τα θέματα αυτά.
Θά συμβούλευε ὁ Θουκυδίδης περί τοῦ πρακτέου μέ τούς Τούρκους;
Πῶς τό σκεφτήκατε αὐτό;
Καλύτερα νά ζητούσατε συμβουλές ἀπό τόν Μεγαλέξανδρο.
῾Ο Σωκράτης ὅταν συνάντησε τόν Ξενοφώντα τόν ρώτησε «Πού οι άνθρωποι γίνονται καλοί και αγαθοί;». ῾Ο Ξενοφών βρέθηκε σέ ἀμηχανία καί ὁ Σωκράτης τοῦ ἀπάντησε «Έπου και μάνθανε!».
᾿Από τόν Ξενοφώντα μαθαίνουμε ὅτι ὁ Κύρος ἤθελε «τους Έλληνες συμμάχους του, όχι γιατί δεν είχε στρατό αλλά γιατί τους θεωρούσε ανώτερους από όλους τους άλλους λαούς».