Στην Ελλάδα ο συμβιβασμός δεν έχει πέραση. Πέραση έχουν οι ασυμβίβαστοι, οι ανυποχώρητοι, οι αδιάλλακτοι, όσοι λένε ότι προτιμούν να γίνουν όλα Κούγκι παρά να υποχωρήσουν.

Στην Ελλάδα όσοι μιλούν για συμβιβασμό θεωρούνται προδότες, οσφυοκάμπτες, προσκυνημένοι και υποταγμένοι στον εχθρό. Αποκαλούνται «όχι και τόσο Έλληνες».

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει περίπτωση αυτός που βρίσκεται απέναντί μας να έχει κάποιο δίκιο. Όπως οι οδηγοί στον δρόμο δεν αναγνωρίζουν την προτεραιότητα των πεζών στις διαβάσεις, έτσι και όποιος βρίσκεται σε κάποια διένεξη με τη χώρα μας πρέπει να δεχτεί τη δική μας θέση.

Στην Ελλάδα δεν έχουν σημασία οι συσχετισμοί και το διεθνές περιβάλλον. Σημασία έχει η ελληνική ψυχή, η οποία είναι ικανή να ανατρέψει κάθε συσχετισμό και να θριαμβεύσει. Άλλωστε η ελληνική ψυχή είναι πάντα αυτή που κάνει τους αθλητές και τις ομάδες μας να νικούν και κανείς δεν την ψάχνει μετά από τις αμέτρητες ήττες.

Στην Ελλάδα δεν πρέπει να παίρνουμε υπόψιν την καλύτερη εναλλακτική λύση που έχουμε στην περίπτωση που δεν θα δεχτούμε τον συμβιβασμό. Έχουμε μάθει να προτιμούμε την ήττα από μια λύση που δεν θα μας δικαιώνει απόλυτα. Μπορεί να έχουμε χάσει αλλά κανείς δεν θα μπορεί να μας κατηγορήσει για προδοσία.

Συμβιβασμός δεν σημαίνει υποχώρηση και αποδοχή των θέσεων της άλλης μεριάς. Σημαίνει προσεκτική ανάλυση των καταστάσεων και των συσχετισμών με σκοπό να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Στην υπόθεση της ονομασίας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας η Ελλάδα υπέστη μια μεγάλη διπλωματική ήττα για τους εξής λόγους:

1. Περισσότερες από 130 χώρες (ανάμεσά τους οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ρωσία) έχουν αναγνωρίσει το γειτονικό κράτος με τη συνταγματική του ονομασία.

2. Τα μέσα ενημέρωσης σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο χρησιμοποιούν το όνομα Μακεδονία όταν αναφέρονται στο γειτονικό κράτος.

3. Η ίδια η Ελλάδα χρησιμοποιεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 το όνομα ΠΓΔ Μακεδονίας που περιέχει τη λέξη Μακεδονία.

4. Η Ελλάδα έχει καταδικαστεί από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για παραβίαση της ενδιάμεσης συμφωνίας του 1995 ανάμεσα στην Ελλάδα και τη ΠΓΔΜ, λόγω του ελληνικού βέτο στη διάσκεψη κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι. Η χώρα μας καταδικάστηκε από ένα δικαστήριο τη δικαιοδοσία του οποίου αποδέχεται, καθώς ζητάει από την Τουρκία να προσφύγουν από κοινού σε αυτό για το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας.

Όλοι οι μακεδονομάχοι θέλουν να αγνοούν τις συνέπειες της ήττας. Δεν τους πειράζει που έχουμε ηττηθεί σε σχέση με τον στόχο να μην ονομάζεται το γειτονικό κράτος Μακεδονία. Αυτό που τους ενοχλεί είναι το ενδεχόμενο συμβιβασμού με την αποδοχή μιας σύνθετης ονομασίας.

Οι ασυμβίβαστοι δεν θέλουν να δουν την ήττα ούτε ως πραγματικότητα ούτε ως ενδεχόμενο. Προτιμούσαν να γίνει πόλεμος στο επεισόδιο των Ιμίων το 1996, χωρίς να υπολογίζουν τις απώλειες του πολέμου και τις συνέπειες της ενδεχόμενης ήττας. Για εκείνους η ελληνική ψυχή θα έβρισκε τον τρόπο να νικήσει.

Χαρακτηριστικό δείγμα Έλληνα ασυμβίβαστου είναι ο Πάνος Καμμένος. Δηλώνει ανυποχώρητος στο ζήτημα του ονόματος της ΠΓΔΜ, όπως δήλωνε ανυποχώρητος και στο μνημόνιο. Μιλούσε για Κούγκι και έλεγε «στα τέσσερα εσείς, στα τέσσερα» απευθυνόμενος στους «προσκυνημένους».

Οι εμπνευστές της σκληρής γραμμής στο ζήτημα του μνημονίου παρουσίασαν την Ελλάδα σαν τον ισχυρό στη διαπραγμάτευση και τους εαυτούς τους σαν ικανούς να φέρουν τη νίκη. Το ενδεχόμενο αποτυχίας δεν το συζητούσαν, έλεγαν «ούτε μία στο εκατομμύριο». Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Η ήττα της σκληρής γραμμής ήταν πλήρης και το κόστος τεράστιο.

Η σύγχρονη Ελλάδα, στην ιστορία της, έχει πληρώσει ακριβά την πλειοδοσία σε πατριωτισμό, αδιαλλαξία και επιθετικότητα. Αντίθετα βγήκε κερδισμένη όταν υπολόγισε σωστά τους συσχετισμούς και επένδυσε στις κατάλληλες συμμαχίες. Αλλά τι μπορεί να πει η ιστορία στους εμπόρους του πατριωτισμού.

ΑΠΟ ΤΗΝ ATHENS VOICE