ΑΠΟΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ: οι απειλές

του Emmanuel Todd

Ο Εμανουέλ Τοντ είναι Γάλλος ιστορικός, ανθρωπολόγος, δημογράφος, κοινωνιολόγος και πολιτικός επιστήμονας στο Εθνικό Ινστιτούτο Δημογραφικών Σπουδών στο Παρίσι.

Μόλις έγραψα, κατόπιν αιτήματος του Σλοβένου εκδότη μου, έναν νέο πρόλογο στο βιβλίο «Η Ήττα της Δύσης» , τον οποίο θεωρώ απαραίτητο να δημοσιεύσω αμέσως στο Substack. Η απειλή επιδείνωσης όλων των συγκρούσεων γίνεται όλο και πιο σαφής. Αυτό το κείμενο παρέχει μια σχηματική και προσωρινή, αλλά ενημερωμένη, ερμηνεία της εξέλιξης της κρίσης που βιώνουμε.

Λιγότερο από δύο χρόνια μετά τη γαλλική έκδοση του βιβλίου «Η Ήττα της Δύσης» , τον Ιανουάριο του 2024, οι κύριες προβλέψεις του βιβλίου επιβεβαιώθηκαν. Η Ρωσία έχει αντέξει στρατιωτικά και οικονομικά. Η αμερικανική στρατιωτική βιομηχανία έχει εξαντληθεί. Οι ευρωπαϊκές οικονομίες και κοινωνίες βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Ακόμη και πριν από την κατάρρευση του ουκρανικού στρατού, έχει επιτευχθεί το επόμενο στάδιο της αποδιάρθρωσης της Δύσης.

Πάντα ήμουν εχθρικός προς τις ρωσοφοβικές πολιτικές των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης, αλλά ως Δυτικός προσκολλημένος στη φιλελεύθερη δημοκρατία, Γάλλος εκπαιδευμένος στην έρευνα στην Αγγλία, παιδί μιας μητέρας που κατέφυγε στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, είμαι τρομοκρατημένος από τις συνέπειες για εμάς τους Δυτικούς του πολέμου που διεξήχθη χωρίς πληροφορίες εναντίον της Ρωσίας.

Οι Ρώσοι τόλμησαν και νίκησαν…

Βρισκόμαστε μόνο στην αρχή της καταστροφής. Πλησιάζει ένα σημείο καμπής, πέρα ​​από το οποίο θα ξεδιπλωθούν οι τελικές συνέπειες της ήττας.

Ο «Υπόλοιπος Κόσμος» (ή Παγκόσμιος Νότος ή Παγκόσμια Πλειοψηφία), που είχε αρκεστεί στο να υποστηρίξει τη Ρωσία αρνούμενος να μποϊκοτάρει την οικονομία της, τώρα εκδηλώνει ανοιχτά την υποστήριξή του στον Βλαντιμίρ Πούτιν. Οι χώρες BRICS επεκτείνονται δεχόμενες νέα μέλη, αυξάνοντας τη συνοχή τους. Αναγκασμένη από τις Ηνωμένες Πολιτείες να επιλέξει πλευρά, η Ινδία επέλεξε την ανεξαρτησία: οι φωτογραφίες του Πούτιν, του Σι και του Μόντι που συγκεντρώθηκαν στη συνάντηση του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης τον Αύγουστο του 2025 θα παραμείνουν το σύμβολο αυτής της κρίσιμης στιγμής. Ωστόσο, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης συνεχίζουν να απεικονίζουν τον Πούτιν ως τέρας και τους Ρώσους ως δουλοπάροικους. Αυτά τα μέσα ενημέρωσης δεν ήταν ήδη σε θέση να φανταστούν ότι ο Υπόλοιπος Κόσμος τους βλέπει ως ηγέτη και απλούς ανθρώπους, φορείς μιας συγκεκριμένης ρωσικής κουλτούρας και μιας επιθυμίας για κυριαρχία. Φοβάμαι τώρα ότι τα μέσα ενημέρωσης μας επιδεινώνουν την τύφλωση μας, αδυνατώντας να φανταστούν το ανανεωμένο κύρος της Ρωσίας στον Υπόλοιπο Κόσμο, που εκμεταλλεύεται οικονομικά και αντιμετωπίζεται με αλαζονεία από τη Δύση για αιώνες. Οι Ρώσοι τόλμησαν. Αμφισβήτησαν την Αυτοκρατορία και νίκησαν.

Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι οι Ρώσοι, ένας λευκός, ευρωπαϊκός, σλαβόφωνος λαός, έγιναν η στρατιωτική ασπίδα του υπόλοιπου κόσμου επειδή η Δύση αρνήθηκε να τους ενσωματώσει μετά την πτώση του κομμουνισμού. Φαντάζομαι ότι οι Σλοβένοι βρίσκονται σε ιδιαίτερα καλή πολιτισμική θέση για να εκτιμήσουν αυτή την ειρωνεία, παρόλο που γνωρίζω καλά, ως ανθρωπολόγος οικογένειας και θρησκείας, ότι, παρά τη σλαβική της γλώσσα, η Σλοβενία ​​είναι πολύ πιο κοντά κοινωνικά και ιδεολογικά στην Ελβετία παρά στη Ρωσία.

Η πρώτη στρατηγική ήττα των ΗΠΑ

Μπορώ να σκιαγραφήσω εδώ ένα μοντέλο της αποδιάρθρωσης της Δύσης, παρά τις ασυνέπειες στην πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ, του Αμερικανού προέδρου της ήττας. Αυτές οι ασυνέπειες δεν προκύπτουν, νομίζω, από μια ασταθή και αναμφίβολα διεστραμμένη προσωπικότητα, αλλά από ένα άλυτο δίλημμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τη μία πλευρά, οι ηγέτες τους, στο Πεντάγωνο καθώς και στον Λευκό Οίκο, γνωρίζουν ότι ο πόλεμος έχει χαθεί και ότι η Ουκρανία θα πρέπει να εγκαταλειφθεί. Η κοινή λογική, επομένως, τους οδηγεί στο να θέλουν να βγουν από τον πόλεμο. Αλλά από την άλλη πλευρά, η ίδια κοινή λογική τους κάνει να νιώθουν ότι η αποχώρηση από την Ουκρανία θα έχει δραματικές συνέπειες για την Αυτοκρατορία που δεν είχαν στο Βιετνάμ, το Ιράκ ή το Αφγανιστάν.

Αυτή είναι πράγματι η πρώτη αμερικανική στρατηγική ήττα σε παγκόσμια κλίμακα, σε ένα πλαίσιο μαζικής αποβιομηχάνισης των Ηνωμένων Πολιτειών και δύσκολης επαναβιομηχάνισης. Η Κίνα έχει γίνει το εργαστήριο του κόσμου. Το πολύ χαμηλό ποσοστό γονιμότητάς της σίγουρα θα την εμποδίσει να αντικαταστήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά είναι ήδη πολύ αργά για να τις ανταγωνιστεί βιομηχανικά.

Η αποδολαριοποίηση άρχισε

Η αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας έχει ξεκινήσει. Ο Τραμπ και οι σύμβουλοί του δεν μπορούν να την αποδεχτούν επειδή θα σήμαινε το τέλος της Αυτοκρατορίας. Μια μετα-αυτοκρατορική εποχή, ωστόσο, θα πρέπει να είναι ο στόχος του σχεδίου MAGA (Make America Great Again), το οποίο επιδιώκει την επιστροφή του αμερικανικού έθνους-κράτους. Αλλά για μια Αμερική της οποίας η παραγωγική ικανότητα για πραγματικά αγαθά είναι επί του παρόντος πολύ χαμηλή (βλ. Κεφάλαιο 9 για την πραγματική φύση της αμερικανικής οικονομίας), είναι αδύνατο να εγκαταλείψει κανείς τη ζωή με πίστωση όπως συμβαίνει με την παραγωγή δολαρίων. Μια τέτοια αυτοκρατορική-νομισματική απόσυρση θα συνεπαγόταν μια απότομη πτώση του βιοτικού της επιπέδου, συμπεριλαμβανομένων των ψηφοφόρων της εργατικής τάξης του Τραμπ. Ο πρώτος προϋπολογισμός της δεύτερης προεδρίας Τραμπ, ο «Νόμος για το Ένα Μεγάλο Όμορφο Νομοσχέδιο», παραμένει επομένως αυτοκρατορικός παρά τις δασμολογικές προστασίες που ενσαρκώνουν το προστατευτικό σχέδιο ή όνειρο. Το OBBBA ενισχύει τις στρατιωτικές δαπάνες και το έλλειμμα. Ένα έλλειμμα προϋπολογισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες αναπόφευκτα σημαίνει παραγωγή δολαρίου και εμπορικό έλλειμμα. Η αυτοκρατορική δυναμική, ή μάλλον η αυτοκρατορική αδράνεια, συνεχίζει να υπονομεύει το όνειρο της επιστροφής στο παραγωγικό έθνος-κράτος.

Ευρώπη: αυτοκτονική τρέλα

Στην Ευρώπη, η στρατιωτική ήττα παραμένει ελάχιστα κατανοητή από τους ηγέτες. Δεν διηύθυναν οι ίδιοι τις επιχειρήσεις. Ήταν το Πεντάγωνο που κατάρτισε τα σχέδια για την ουκρανική αντεπίθεση το καλοκαίρι του 2023 (κατά τη διάρκεια της οποίας έγραψα  το “Η Ήττα της Δύσης “). Ο αμερικανικός στρατός, παρόλο που είχε τον Ουκρανό πληρεξούσιό του να ηγείται του πολέμου, γνωρίζει ότι είχε διαλυθεί από τη ρωσική άμυνα – επειδή δεν μπορούσε να παράγει αρκετά όπλα και επειδή ο ρωσικός στρατός ήταν πιο έξυπνος από ό,τι ήταν. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες προμήθευσαν μόνο οπλικά συστήματα, και όχι τα πιο σημαντικά. Αγνοώντας την κλίμακα της στρατιωτικής ήττας, γνωρίζουν, ωστόσο, ότι οι δικές τους οικονομίες έχουν παραλύσει από την πολιτική κυρώσεων, ιδίως από τη διακοπή του εφοδιασμού τους με φθηνή ρωσική ενέργεια. Το να κόψουν την ευρωπαϊκή ήπειρο στα δύο οικονομικά ήταν μια πράξη αυτοκτονικής τρέλας. Η γερμανική οικονομία βρίσκεται σε στάσιμη κατάσταση. Σε όλη τη Δύση, η φτώχεια και η ανισότητα αυξάνονται. Το Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκεται στο χείλος της κατάρρευσης. Η Γαλλία είναι από κοντά. Οι κοινωνίες και τα πολιτικά συστήματα βρίσκονται σε στασιμότητα.

Εμανουέλ Τοντ: Η εποχή που όλοι προσκυνήσαν και συναλλάσσονταν σε δολάριο πέρας. Η αποδολαριοποίηση άρχισε…

Οι αρνητικές οικονομικές και κοινωνικές δυναμικές προϋπήρχαν του πολέμου και ήδη ασκούσαν πιέσεις στη Δύση. Ήταν ορατές, σε διαφορετικό βαθμό, σε όλη τη Δυτική Ευρώπη. Το ελεύθερο εμπόριο υπονόμευε τη βιομηχανική βάση εκεί. Η μετανάστευση ανέπτυσσε ένα σύνδρομο ταυτότητας, ιδιαίτερα μεταξύ των εργατικών τάξεων που στερούνταν ασφαλείς, καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας.

Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, η αρνητική δυναμική του κατακερματισμού είναι πολιτισμική: η μαζική τριτοβάθμια εκπαίδευση δημιουργεί στρωματοποιημένες κοινωνίες στις οποίες οι άκρως μορφωμένοι – 20%, 30%, 40% του πληθυσμού – αρχίζουν να ζουν μεταξύ τους, να θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους, να περιφρονούν τις εργατικές τάξεις, να απορρίπτουν τη χειρωνακτική εργασία και τη βιομηχανία. Η πρωτοβάθμια εκπαίδευση για όλους (καθολικός αλφαβητισμός) είχε καλλιεργήσει τη δημοκρατία, δημιουργώντας μια ομοιογενή κοινωνία της οποίας το υποσυνείδητο ήταν ισότιμο. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει δημιουργήσει ολιγαρχίες, και μερικές φορές πλουτοκρατία, στρωματοποιημένες κοινωνίες που έχουν εισβληθεί από ένα άνισο υποσυνείδητο. Το απόλυτο παράδοξο: η ανάπτυξη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχει καταλήξει να προκαλέσει μείωση του πνευματικού επιπέδου σε αυτές τις ολιγαρχίες ή πλουτοκρατία! Περιέγραψα αυτή την ακολουθία πριν από περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα στο  βιβλίο μου “Η Οικονομική Ψευδαίσθηση” , που εκδόθηκε το 1997. Η δυτική βιομηχανία έχει πάει στον υπόλοιπο κόσμο και επίσης, φυσικά, στις πρώην λαϊκές δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες, απελευθερωμένες από την υποδούλωση τους στη Σοβιετική Ρωσία, έχουν πλέον ανακτήσει το αιώνιο καθεστώς τους ως περιφέρεια που κυριαρχείται από τη Δυτική Ευρώπη. Στο Κεφάλαιο 3 συζητώ λεπτομερώς αυτό το είδος εσωτερικής Κίνας όπου οι βιομηχανικοί εργάτες παραμένουν πολυάριθμοι. Παντού στην Ευρώπη, ωστόσο, ο ελιτισμός των άκρως μορφωμένων έχει δημιουργήσει «λαϊκισμό».

Φτωχαίνει η Ευρώπη

Ο πόλεμος έχει κλιμακώσει τις ευρωπαϊκές εντάσεις. Φτωχαίνει την ήπειρο. Αλλά πάνω απ ‘όλα, ως μια σημαντική στρατηγική αποτυχία, απονομιμοποιεί ηγέτες που είναι ανίκανοι να οδηγήσουν τις χώρες τους στη νίκη. Η ανάπτυξη συντηρητικών λαϊκών κινημάτων (που συνήθως αναφέρονται από τις δημοσιογραφικές ελίτ με όρους όπως «λαϊκιστικά», «ακροδεξιά» ή «εθνικιστικά») επιταχύνεται. Μεταρρύθμιση του Ηνωμένου Βασιλείου στο Ηνωμένο Βασίλειο. AfD στη Γερμανία, Εθνικός Συναγερμός στη Γαλλία… Και πάλι ειρωνεία: οι οικονομικές κυρώσεις που το ΝΑΤΟ ανέμενε να επιφέρουν «αλλαγή καθεστώτος» στη Ρωσία πρόκειται να φέρουν μια σειρά από «αλλαγές καθεστώτος» στη Δυτική Ευρώπη. Οι δυτικές άρχουσες τάξεις απονομιμοποιούνται από την ήττα ακριβώς τη στιγμή που η ρωσική αυταρχική δημοκρατία επανανομιμοποιείται από τη νίκη, ή μάλλον, υπερνομιμοποιείται, αφού η επιστροφή της Ρωσίας στη σταθερότητα υπό τον Πούτιν αρχικά της διασφάλισε αδιαμφισβήτητη νομιμότητα.

Αυτός είναι ο κόσμος μας καθώς πλησιάζουμε στο 2026.

Η αποδιάρθρωση της Δύσης παίρνει τη μορφή ενός «ιεραρχικού ρήγματος».

Οι Ηνωμένες Πολιτείες παραδίδουν τον έλεγχο της Ρωσίας, και πιστεύω ολοένα και περισσότερο, της Κίνας. Υπό τον κινεζικό αποκλεισμό για τις εισαγωγές σαμαρίου, αυτής της σπάνιας γης απαραίτητης για τη στρατιωτική αεροναυπηγική, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν πλέον να ονειρεύονται να αντιμετωπίσουν την Κίνα στρατιωτικά. Ο υπόλοιπος κόσμος – η Ινδία, η Βραζιλία, ο αραβικός κόσμος, η Αφρική – επωφελούνται και τους διαφεύγουν. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες στρέφονται δυναμικά εναντίον των Ευρωπαίων και Ανατολικοασιατικών «συμμάχων» τους, σε μια ύστατη προσπάθεια υπερεκμετάλλευσης, και επίσης, πρέπει να παραδεχτούμε, από καθαρή και απλή κακία. Για να ξεφύγουν από την ταπείνωση, να κρύψουν την αδυναμία τους από τον κόσμο και από τον εαυτό τους, τιμωρούν την Ευρώπη. Η Αυτοκρατορία καταβροχθίζει τον εαυτό της. Αυτό είναι το νόημα των δασμών  και των  αναγκαστικών επενδύσεων που επιβάλλει ο Τραμπ στους Ευρωπαίους, οι οποίοι έχουν γίνει αποικιακοί υπήκοοι σε μια συρρικνωμένη αυτοκρατορία και όχι εταίροι. Ο καιρός για υποστηρικτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες έχει τελειώσει.

Τραμπισμός: Λευκός λαϊκός συντηρητισμός

Ο Τραμπισμός είναι ένας «λευκός λαϊκός συντηρητισμός». Αυτό που αναδύεται στη Δύση δεν είναι μια αλληλεγγύη λαϊκών συντηρητισμών, αλλά μια κατάρρευση της εσωτερικής αλληλεγγύης. Η οργή που προκύπτει από την ήττα οδηγεί κάθε χώρα, να απορροφήσει τη δυσαρέσκειά της, να στραφεί εναντίον εκείνων που είναι πιο αδύναμοι από αυτήν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες στρέφονται εναντίον της Ευρώπης ή της Ιαπωνίας. Η Γαλλία αναζωπυρώνει τη σύγκρουσή της με την Αλγερία, μια πρώην αποικία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Γερμανία, η οποία, από τον Σολτς μέχρι τον Μερτς, έχει συμφωνήσει να υπακούσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα στρέψει την ταπείνωσή της εναντίον των πιο αδύναμων Ευρωπαίων εταίρων της. Η δική μου χώρα, η Γαλλία, μου φαίνεται να απειλείται περισσότερο.

Μία από τις θεμελιώδεις έννοιες της ήττας της Δύσης είναι ο μηδενισμός. Εξηγώ πώς η «μηδενική κατάσταση» της προτεσταντικής θρησκείας – η εκκοσμίκευση έχει φτάσει στο τέλος της – δεν εξηγεί μόνο την αμερικανική εκπαιδευτική και βιομηχανική κατάρρευση. Η μηδενική κατάσταση ανοίγει επίσης ένα μεταφυσικό κενό. Δεν είμαι προσωπικά πιστός και δεν υποστηρίζω καμία επιστροφή της θρησκείας (δεν πιστεύω ότι είναι δυνατή), αλλά πρέπει, ως ιστορικός, να σημειώσω ότι η εξαφάνιση κοινωνικών αξιών θρησκευτικής προέλευσης οδηγεί σε ηθική κρίση, σε μια παρόρμηση καταστροφής πραγμάτων και ανθρώπων (πόλεμος) και τελικά σε μια προσπάθεια κατάργησης της πραγματικότητας (το φαινόμενο των τρανς για τους Αμερικανούς Δημοκρατικούς και η άρνηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη για τους Ρεπουμπλικάνους, για παράδειγμα). Η κρίση υπάρχει για όλες τις πλήρως εκκοσμικευμένες χώρες, αλλά είναι χειρότερη σε εκείνες των οποίων η θρησκεία ήταν ο Προτεσταντισμός ή ο Ιουδαϊσμός, θρησκείες απολυταρχικές στην αναζήτησή τους για το υπερβατικό, παρά στον Καθολικισμό, ο οποίος είναι πιο ανοιχτός στην ομορφιά του κόσμου και της γήινης ζωής. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ βλέπουμε την ανάπτυξη παρωδικών μορφών παραδοσιακών θρησκειών, παρωδίες μιας μηδενιστικής ουσίας, κατά τη γνώμη μου.

Αυτή η παράλογη διάσταση βρίσκεται στην καρδιά της ήττας. Δεν είναι επομένως μόνο μια «τεχνική» απώλεια ισχύος αλλά και μια ηθική εξάντληση, μια απουσία ενός θετικού υπαρξιακού στόχου που οδηγεί στον μηδενισμό.

Αυτός ο μηδενισμός βρίσκεται πίσω από την επιθυμία των Ευρωπαίων ηγετών, ιδίως στις προτεσταντικές ακτές της Βαλτικής, να επεκτείνουν τον πόλεμο κατά της Ρωσίας μέσω αδιάκοπων προκλήσεων. Αυτός ο μηδενισμός βρίσκεται επίσης πίσω από την αμερικανική αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής, τον κατεξοχήν τόπο έκφρασης της οργής που προκύπτει από την αμερικανική ήττα κατά της Ρωσίας. Πάνω απ’ όλα, ας μην ενδώσουμε στην πολύ εύκολη υπόθεση της πολεμοχαρούς αυτονομίας του καθεστώτος Νετανιάχου στο Ισραήλ στη γενοκτονία της Γάζας ή στην επίθεση κατά του Ιράν. Ο μηδενικός Προτεσταντισμός και ο μηδενικός Ιουδαϊσμός σίγουρα συνδυάζουν τραγικά τις μηδενιστικές τους επιπτώσεις σε αυτά τα ξεσπάσματα βίας. Αλλά παντού στη Μέση Ανατολή, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι αυτές που, παρέχοντας τα όπλα και μερικές φορές επιτιθέμενες στον εαυτό τους, είναι τελικά αυτές που λαμβάνουν τις αποφάσεις για το χάος. Σπρώχνουν το Ισραήλ σε δράση όπως ακριβώς ώθησαν τους Ουκρανούς. Η πρώτη προεδρία Τραμπ εγκαθίδρυσε την Πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ιερουσαλήμ και ήταν ο Τραμπ που οραματίστηκε για πρώτη φορά τη Γάζα να μετατρέπεται σε παραθαλάσσιο θέρετρο. Αντιλαμβάνομαι ότι θα χρειαζόταν ένα βιβλίο για να καταδείξει αυτή τη θέση, ένα βιβλίο που θα αποσυναρμολογούσε τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των δρώντων μία προς μία. Αλλά, ως ιστορικός στο επάγγελμα, και έχοντας ασχοληθεί με τη γεωπολιτική εδώ και μισό αιώνα, πιστεύω ότι, όπως και η Ευρώπη που υποστηρίζεται από το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ έχει πάψει να είναι ανεξάρτητο κράτος. Το πρόβλημα της Δύσης είναι πράγματι ο προγραμματισμένος θάνατος του έθνους-κράτους.

Δυστοπία

Η Αυτοκρατορία είναι απέραντη και καταρρέει μέσα σε θόρυβο και οργή. Αυτή η Αυτοκρατορία είναι ήδη πολυκεντρική, διχασμένη γύρω από τους στόχους της, σχιζοφρενής. Αλλά κανένα από τα μέρη της δεν είναι καθόλου ανεξάρτητο. Ο Τραμπ είναι το τρέχον «κέντρο» της. Είναι επίσης η καλύτερη ιδεολογική-πρακτική της έκφραση, καθώς συνδυάζει μια ορθολογική επιθυμία να αποσυρθεί στην άμεση σφαίρα κυριαρχίας του (Ευρώπη και Ισραήλ) με μηδενιστικές παρορμήσεις που ευνοούν τον πόλεμο. Αυτές οι τάσεις – αποχώρηση και βία – εκφράζονται επίσης μέσα στην αμερικανική καρδιά της Αυτοκρατορίας, όπου λειτουργεί εσωτερικά η αρχή της ιεραρχικής διάσπασης. Ένας αυξανόμενος αριθμός Αγγλοαμερικανών συγγραφέων μιλά για την έλευση ενός εμφυλίου πολέμου.

Η αμερικανική πλουτοκρατία είναι πλουραλιστική. Υπάρχει αυτή των χρηματιστών, αυτή των πετρελαιοπαραγωγών, αυτή της Σίλικον Βάλεϊ. Οι Τραμπιστές πλουτοκράτες, οι Τεξανοί πετρελαιοπαραγωγοί ή οι πρόσφατοι προσήλυτοι της Σίλικον Βάλεϊ, περιφρονούν τις μορφωμένες Δημοκρατικές ελίτ της Ανατολικής Ακτής, οι οποίες οι ίδιες περιφρονούν τους Τραμπιστές μικρούς λευκούς της  ενδοχώρας , οι οποίοι οι ίδιοι περιφρονούν τους Μαύρους Δημοκρατικούς, κ.λπ.

Ένα από τα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά της Αμερικής σήμερα είναι ότι οι ηγέτες της δυσκολεύονται ολοένα και περισσότερο να διακρίνουν μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού, παρά την προσπάθεια της MAGA να εμποδίσει τη μετανάστευση από τον νότο με ένα τείχος. Ο στρατός πυροβολεί σκάφη που φεύγουν από τη Βενεζουέλα, βομβαρδίζει το Ιράν, εισέρχεται στο κέντρο δημοκρατικών πόλεων στις Ηνωμένες Πολιτείες, χρηματοδοτεί την ισραηλινή αεροπορία για μια επίθεση στο Κατάρ, όπου υπάρχει μια τεράστια αμερικανική βάση. Οποιοσδήποτε αναγνώστης επιστημονικής φαντασίας θα αναγνωρίσει σε αυτή την ανησυχητική λίστα την αρχή μιας εισόδου στη δυστοπία, δηλαδή σε έναν αρνητικό κόσμο όπου η εξουσία, ο κατακερματισμός, η ιεραρχία, η βία, η φτώχεια και η διαστροφή είναι αναμεμειγμένα.

Ας παραμείνουμε λοιπόν ο εαυτός μας, έξω από την Αμερική. Ας διατηρήσουμε την αντίληψή μας για το εσωτερικό και το εξωτερικό, την αίσθηση του μέτρου, την επαφή μας με την πραγματικότητα, την αντίληψή μας για το τι είναι δίκαιο και όμορφο. Ούτε ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας να παρασυρθεί σε μια πολεμική φυγή από τους δικούς μας Ευρωπαίους ηγέτες, αυτούς τους προνομιούχους ανθρώπους που χάθηκαν στην ιστορία, απελπισμένοι που ηττήθηκαν, τρομοκρατημένοι στην ιδέα ότι μια μέρα θα κριθούν από τον λαό τους. Και πάνω απ’ όλα, πάνω απ’ όλα, ας συνεχίσουμε να αναλογιζόμαστε το νόημα των πραγμάτων.

Παρίσι, 28 Σεπτεμβρίου 2025

emmanueltodd.substack.com