Απογοήτευση στη Γαλλία

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -
Της Άννας Κωνσταντινίδου*
Οι περιφερειακές εκλογές που διενεργήθηκαν χθες στη Γαλλία απογοήτευσαν τα δύο πιο δημοφιλή “στρατόπεδα”, του Γάλλου Προέδρου, Εμμανουέλ Μακρόν και της Μαρί Λεπέν. Η αποχή άγγιξε το 66,5%, αποδίδοντας οι Γάλλοι δημοσιογράφοι και αναλυτές το αποτέλεσμα στον καλό καιρό, καθώς οι πολίτες προτίμησαν τη βόλτα στην εξοχή από τη συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία.
Όμως, σίγουρα η αποχή θα είχε και άλλο σημειολογικό αντίκτυπο, αν οι εκλογές διενεργούνταν σε κάποιο άλλο χρόνο κι όχι ένα χρόνο πριν την προεδρική αναμέτρηση ανάμεσα σε Μακρόν και Λεπέν. Τη δεδομένη στιγμή, είναι σίγουρο ότι προβληματίζει τους δύο υποψηφίους, όπου διαφαίνονται τρία τινά : α. η απογοήτευση των Γάλλων πολιτών που μεταβλήθηκε σε αδιαφορία, β. οι Γάλλοι το μόνο που επιθυμούν είναι η προστασία της Πατρίδας από “εξωγενείς παράγοντες”, γ. ο αμφίσημος ρόλος των αριστερών κομμάτων στο εσωτερικό κατεστημένο.
Η Γαλλία είναι μία από τις ευρωπαϊκές χώρες που έχει πληγεί – ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο – από τη ριζοσπαστικοποίηση του Ισλαμ, έτσι όπως η ιδεολογία αυτή διαμορφώνεται στο εσωτερικό περιβάλλον της. Μουσουλμάνοι στο γαλλικό κράτος, όπως είναι γνωστό, υφίστανται ήδη από τη δεκαετία του 1960, όταν δέχτηκε μεγάλο όγκο από τα πρώην προτεκτοράτα της, κυρίως τα μεσογειακά, την Τυνησία, την Αλγερία και το Μαρόκο. Φυσικά, μετά το 2001 και κυρίως μετά το 2010 (με την υποβοήθηση της Τουρκίας) το ζήτημα του ακραίου ισλαμισμού έχει πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις, καθώς οι Γάλλοι δεν μπόρεσαν να κοινωνικοποιήσουν το μουσουλμανικό αυτό πληθυσμό (είναι γνωστές εξάλλου οι διοικητικές υποδιαιρέσεις σε “διαμερίσματα” στην πρωτεύουσα του κράτους που εκτός των άλλων δείχνει και ταξική διαίρεση, ακόμα και για τους Γάλλους στην καταγωγή, πόσω δε μάλλον για τους πληθυσμούς που εντάχθηκαν μετά την αποαποικιοποίηση στο γαλλικό κατεστημένο).
Πρέπει να κάνουμε μία παρένθεση εδώ και να πούμε κάποια ειδικότερα πράγματα, συγκρίνοντας το πλαίσιο κάτω από το οποίο μία επίσης εξίσου πρώην αποικιοκρατική δύναμη, η Μεγάλη Βρετανία μπόρεσε να εγκλιματίσει σε μεγαλύτερο ποσοστό τους πληθυσμούς από τις πρώην αποικίες της, σε σχέση με τη Γαλλία.
Η Γαλλία ήταν και συνεχίζει να αποτελεί ένα “συμπαγές” εθνικό κράτος. Άλλωστε, ήταν αυτή που έβαλε τις βάσεις για τη “διαστρωμάτωση” των λαών με βάση τα εθνοτικά χαρακτηριστικά τους. Η ίδια, σεβόμενη την πολιτισμική ιδιαιτερότητα των υπό διοίκησή της ξένων μορφωμάτων, “χρησιμοποίησε” το θεσμό τού προτεκτοράτου κι όχι της αποικίας σε αυτά. Όταν οι μουσουλμανικές ομάδες εγκαταστάθηκαν στο εσωτερικό του γαλλικού κράτους, ήταν φυσικό αυτό να αντιδράσει σε οτιδήποτε θεωρούσε ότι θα αλλοίωνε ή θα αντέβαινε στο πολιτισμικό υπόβαθρο του εθνικού ιδιομορφισμού του, αφού παρατηρούσε ότι οι πληθυσμοί αυτοί με τις πράξεις τους αποσκοπούσαν στη δημιουργία μίας νέας εθνικής ταυτότητας. Κι αυτό γιατί, οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι που εγκαταστάθηκαν στη Γαλλία προσδιόριζαν την καταγωγή τους στη βάση του θρησκεύματος κι όχι του εθνισμού τους με συνέπεια να δημιουργήσουν μία νέα ταυτότητα που ταύτιζε την καταγωγή με τη θρησκεία, αποσκοπώντας με τον τρόπο αυτό να διαχωριστούν από τις υπόλοιπες ομάδες μεταναστών (κυρίως τις δεκαετίες του 1960 και 1970, όπου το μεταναστευτικό ρεύμα προς το γαλλικό κράτος ήταν μεγάλο και από τις “ασθενείς”, ευρωπαϊκές χώρες).
Λόγου χάρη η απαγόρευση της μανδήλας στους δημόσιους χώρους αφενός ήταν μία ενέργεια, η οποία φανέρωνε την πρόθεση των γαλλικών αρχών να απαγορεύσουν τη δημιουργία νέων ταυτοτήτων στο εσωτερικό ενός εθνοτικού κράτους αφετέρου εκλήφθηκε από τις ισλαμικές ομάδες ως επιδίωξη για την θρησκευτική – πολιτισμική τους αφομοίωση. Οι μουσουλμάνοι δεν μπόρεσαν να εγκλιματιστούν στο γαλλικό περιβάλλον, γιατί θεωρούσαν ότι η Γαλλική Πολιτεία τούς καταδυναστεύει στο επίπεδο της πολιτισμικής ιδιαιτερότητάς τους (που για αυτούς ταυτιζόταν με το θρησκευτικό κομμάτι). Για το λόγο αυτό, πολλές από τις τρομοκρατικές ενέργειες που λαμβάνουν χώρα στη Γαλλία δεν έχουν σχέση με την κοινωνική πλευρά των πραγμάτων, όπως είναι λχ η ταξική περιθωριοποίηση (που στην πραγματικότητα οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι μετανάστες επέλεξαν), αλλά στην προβληματική της θρησκείας που οι ισλαμικές οργανώσεις – μάλλον εσκεμμένα (;;;) και ιδίως την τελευταία δεκαετία – ταυτίζουν με την εθνολογική καταγωγή των μελών τους.
Αντίθετα η Αγγλία, αν και ήταν μία χώρα αυστηρά εναρμονισμένη με τους όρους της αποικιοκρατίας, ωστόσο η ταύτιση της Εκκλησίας με το Κράτος στο πολιτειακό κατεστημένο της, ισοσκέλισε την “ανελαστικότητά” της ως αποικιοκρατική δύναμη στο ιστορικό παρελθόν της, καθώς, ως φάνηκε, μετά την αποαποικιοποίηση ήταν ανεκτικότερη (σε σχέση με τη Γαλλία) στο θρησκευτικά ξένο. Βαθειά θρησκευόμενη και συντηρητική κοινωνία θεώρησε, ότι επιδεικνύοντας ανοχή στον αλλόθρησκο πολίτη της, όπως επέτασσε το πολιτειακό κατεστημένο της (καθώς δεν είχε μόνο μουσουλμανικό πληθυσμό, αλλά και από την Ινδία), αυτόματα θα ελαχιστοποιούσε τις κοινωνικές αντιδράσεις των μεταναστών που διαβιούσαν στο εσωτερικό της (ιδίως μετά το 1960). Οι Άγγλοι, ως προς αυτό το γεγονός, επέδειξαν μια “κοινωνική εξυπνάδα” σε σχέση με τους Γάλλους σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης των ισλαμικών (κυρίως) κοινοτήτων. Στην Αγγλία αρκεί ο σεβασμός στην καθεστηκυΐα τάξη του Στέμματος όλων ανεξαίρετα των πολιτών, ήταν μία αρχή που βοήθησε να ενσωματωθούν ευκολότερα όλοι οι ξένοι πληθυσμοί, καθώς ας μην ξεχνάμε ότι η Μεγάλη Βρετανία στηρίχθηκε στην εθνική οργάνωσή της σε στοιχεία κοινωνικής φύσης (πχ κοινωνική διαστρωμάτωση) και πολύ δευτερευόντως σε εθνολογικής (βλ. Ιρλανδούς και Σκωτσέζους).
Έτσι λοιπόν, και στη βάση των ανωτέρω, η Γαλλία αυτήν την στιγμή έρχεται αντιμέτωπη ουσιαστικά με το ιστορικό παρελθόν της, που πρέπει να διασώσει τον πατριωτισμό της και το πολιτισμικό απόθεμά της, χωρίς να διακυβεύσει τις αρχές του ευρωπαϊσμού και παράλληλα να δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον για τους Γάλλους στην καταγωγή, αλλά και να κοινωνικοποιήσει (ο, τι δεν μπόρεσε να κάνει τόσες δεκαετίες) τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς τρίτης γενιάς, οι οποίοι στην πλειονότητά τους δεν έχουν επισκεφτεί ποτέ τη χώρα καταγωγής τους, έχουν γαλλική παιδεία, ωστόσο όμως γίνονται υποχείρια της ισλαμικής προπαγάνδας, έτσι όπως διοχετεύται από συγκεκριμένα ισλαμικά κέντρα εξουσίας.
Ο γαλλικός λαός είναι βαθειά δημοκρατικός και αυτό αποδείχτηκε – εν πολλοίς – από τη χθεσινή διαδικασία που η Λεπέν δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει τα ποσοστά εκλογής που στόχευε, ακόμα και σε περιοχές που το κόμμα της θεωρούνταν φαβορί. Ωστόσο, αυτό που αποδείχτηκε για μία ακόμη φορά, που ουσιαστικά καταδεικνύεται σύμμαχος της αποχής, όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά γενικά την τελευταία δεκαετία της κρίσης σε όλη την Ευρώπη, είναι ότι κόμματα που κάθε άλλο παρά εναρμονίζονται συνειδησιακά με το μεγαλύτερο ποσοστό του γηγενούς πληθυσμού διαμορφώνουν τις εσωτερικές εξελίξεις ενός Κράτους.
Και αυτό που εντέλει καταδεικνύεται αφορά την ίδια την Ένωση και το οικοδόμημά της. Ότι πλέον η Συνθήκη της Λισαβόνας πρέπει να αναπροσαρμόσει αρκετά από τα άρθρα της όσον αφορά τη μετανάστευση και εγκατάσταση στα ευρωπαϊκά κράτη, παρά το γεγονός ότι η Ένωση μετά το 2016 έχει κάνει αρκετά βήματα προς την κατεύθυνση αυτή εκδίδοντας νέα ψηφίσματα και πολιτικές (στα πλαίσια της εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας) για τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς που συρρέουν προς τις ευρωπαϊκές χώρες (από τρίτα κράτη κυρίως της Μέσης Ανατολής). Ωστόσο, όμως, καθώς ήδη υφίστανται πληθυσμοί στα ευρωπαϊκά περιβάλλοντα, εδώ και δεκαετίες, οι οποίοι κάποιοι από αυτούς απολαμβάνουν την ευρωπαϊκή ταυτότητα (μέσω της υπηκοότητας των χωρών που διαμένουν), το ζήτημα διαχείρισης ακόμα και των ομάδων αυτών, θα πρέπει να μπει στην δημόσια, ευρωπαϊκή διαβούλευση,με σεβασμό πάντοτε στους πληθυσμούς αυτούς, αλλά και στους γηγενείς πολίτες των ευρωπαϊκών κρατών.
Στα πλαίσια μίας καραμέλας περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που δυστυχώς δεν εφαρμόζονται ούτε προς τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς ούτε προς τους γηγενείς, Ευρωπαίους πολίτες, τα κράτη δυστυχώς στρουθοκαμηλίζοντας, διαιωνίζουν αναχρονιστικές πολιτικές που μόνο δυσμενή, ως φαίνεται, αποτελέσματα αποφέρουν σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Ο γηγενής πολίτης ενός κράτους για να δεχτεί τον ξένο, θα πρέπει κυρίαρχα ο ίδιος να αισθάνεται ασφαλής στη χώρα του.
*Ιστορικός- Διεθνολόγος
https://www.facebook.com/profile.php?id=100036336007675
spot_img

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Ωραία ανάλυση.

    Πράγματι η Βρετανία χειρίστηκε πιο συγκροτημένα το θέμα των μεταναστών από τις αποικίες. Όχι ότι δεν υπάρχουν κι εκεί ολόκληρες πόλεις όπου τρομάζεις να βρεις γηγενή πληθυσμό. Πακιστανικής καταγωγής ο Δήμαρχος στο Λονδίνο, όπου δημογραφικά οι Ασιάτες πρέπει να είναι γύρω στα 20%.

    • Στο Λονδίνο οι λευκοί Βρετανοί αποτελούν μειοψηφία (44.9%). Εδώ μπορείς να διαβάσεις την πληθυσμιακή σύνθεση τής πρωτεύουσας τής άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας. Σκέτο πολυπολιτισμικό τσίρκο.

      Πολύ σωστή η παρατήρηση τού άρθρου για την τελείως διαφορετική δομή τής Γαλλίας από το ΗΒ. Ουσιαστικά, δεν υπάρχει βρετανικό έθνος, γι αυτό βγάζουν τα μάτια τους μεταξύ τους. Αντιθέτως, οι Γάλλοι αποτελούν έθνος συμπαγές κι έχουν επίγνωση αυτού.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα