Γράφει ο Παναγιώτης Παύλος
Παρακολουθώ στενά, αν και από το Όσλο, τις πρώτες ημέρες της νέας Αμερικανίδος Πρέσβεως στην Αθήνα, Kimberly Guilfoyle. Είναι γεγονός ότι πολλοί ανέμεναν επί μακρόν την έλευσή της στην Ελλάδα όπου οι Έλληνες την υποδέχθηκαν με ανοιχτές αγκάλες. Και όπως φαίνεται μέχρι στιγμής η ίδια κινείται επαληθεύοντας αυτό ακριβώς που μου είχε πει γι᾽ αυτήν ο Matthew Boyle κατά τη συνάντησή μας στην Ουάσιγκτον τον περασμένο Μάιο, ότι «θα είναι μια δύναμη της φύσης όταν εμφανιστεί στην Αθήνα!»
Από την άλλη μεριά, δεν σας κρύβω ότι, παρατηρώντας τις τελευταίες δύο εβδομάδες το πώς φέρεται το ελλαδικό πολιτικό κατεστημένο και το τί σκαρφίζονται οι αχυράνθρωποί του κατά την καταιγιστική παρουσία ανθρώπων εγγύς του Προέδρου Τραμπ, όπως οι Αμερικανοί Υπουργοί Εσωτερικών και Ενέργειας, ο νούς μου πηγαίνει αμέσως στον χαρακτήρα του J. R. στο ανεπανάληπτο εκείνο ιστορικό, προφητικό σκετσάκι του Χάρυ Κλύνν, το οποίο συνιστώ σε όλους να θυμηθούν. Ας πάω, όμως, σε τρεις επισημάνσεις.
Πρώτον, για το στραβό κεφάλι ορισμένων, ή μάλλον αρκετών, δυστυχώς, Ελλήνων δεν φταίνε οι Αμερικανοί. Δεν είναι δυνατόν να φταίνε οι ξένοι ούτε για το γεγονός ότι εμείς οι Έλληνες περιφρονούμε τα καθ᾽ ημάς, ούτε για το ότι τον ελληνικό λαό κυβερνούν ασπόνδυλοι yes men που εκχωρούν με το αζημίωτο όσα δεν τους ανήκουν. Ούτε, ακόμη, για την πανευρωπαϊκή αποκλειστικότητα που κατέχει η Ελλάδα: η επίδοση διαπιστευτηρίων Αμερικανού Πρέσβεως στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας να συνοδεύεται και να ανταποδίδεται ουσιαστικά από επίδοση διαπιστευτηρίων στον Πρέσβη από πρωτοκλασάτα στελέχη της ελλαδικής πολιτικής ελίτ και διαφόρους δελφίνους της εξουσίας, ωσάν να πρόκειται για υπαλλήλους προτεκτοράτου.
Δεύτερον, όσοι από τον όχλο των πληρωμένων και απλήρωτων χειροκροτητών αυτής της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη σπάνε βάζα από τη χαρά τους και ομνύουν τη δήθεν καταπληκτική ηγεσία της χώρας, επ᾽ αφορμή του 6th P-Tec (Partnership for Transatlantic Cooperation) που έλαβε χώρα στο Ζάππειο, ας θυμηθούν ότι πρόκειται για τον ίδιο Πρωθυπουργό που στη Βουλή των Ελλήνων ξόρκιζε τον «αριστερόστροφο τραμπισμό» και ταυτόχρονα δεσμευόταν πειθήνια και υποτακτικά στην εντολή του τότε Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν να περάσει από τη Βουλή τον γάμο των ομοφυλοφίλων.
Τρίτον, η Ελλάδα δεν βρίσκεται στην άλλη όχθη του Ατλαντικού Ωκεανού, αλλά στο σταυροδρόμι τεσσάρων θαλασσών και τριών ηπείρων. Κι επομένως, αν λάβουμε face value τη δήλωση του Προέδρου των ΗΠΑ εν πτήσει προς την Ουάσιγκτον μετά τη Συμφωνία του Σαρμ ελ Σέιχ, ότι «τα πάω καλά με σκληρούς ηγέτες [τύπους], όχι με μαλθακούς», ίσως θα πρέπει να ανησυχούμε με την «ευλύγιστη δοτικότητα» της δικής μας ηγεσίας και των μασκότ της τύπου Γεραπετρίτη, οι οποίοι κόπτονται να υπηρετήσουν τους συμμάχους παρέχοντας κάθε είδους άνισες διευκολύνσεις, δίχως να διεκδικούν μέγιστο όφελος και κέρδος. Μάλλον, ορθότερα, διεκδικούν, όχι όμως για την Ελλάδα και τους Έλληνες, αλλά για τις τσέπες τους.
Η εβδομάδα που κύλησε, λοιπόν, είχε ασφαλώς ως αποκορύφωμα την επίδοση διαπιστευτηρίων της νέας Αμερικανίδος Πρέσβεως στην Ελλάδα, Κίμπερλυ Γκιλφόιλ, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τασούλα (με τα ασύλληπτα ευτράπελα που ανοήτως ξεστομίστηκαν εκεί), καθώς και την 6η Διατλαντική Συνδιάσκεψη Εταίρων για την Ενέργεια που έλαβε χώρα στην Αθήνα με την παρουσία πλέον ανώτατων Αμερικανών αξιωματούχων της κυβέρνησης Τράμπ, με χαρτοφυλάκια που αφορούν στην Ενέργεια.
Ταυτόχρονα, ο ελληνικός λαός ενημερώθηκε για τη νέα συμφωνία με την Exxon Mobil, στην περιοχή του «Οικοπέδου 2», με εκτιμώμενους πόρους που φτάνουν τα 200 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, σύμφωνα με τα έως τώρα ερευνητικά δεδομένα, η οποία αποκτά 60% της παραχώρησης ενώ η Energean διατηρεί μόλις το 30%, από 75% προηγουμένως, και η HelleniQ Energy το 10%, από 25% προηγουμένως.
Μολονότι αντιλαμβάνεται κανείς άμεσα το αποτύπωμα της πολιτικής υποτέλειας η οποία επικαθορίζει σχεδόν κάθε ελληνική κυβερνητική πρωτοβουλία διεθνώς όταν πρόκειται για συναλλαγές με τους μεγάλους παίκτες, θα πρέπει να επισημανθεί έτι πλέον ο κίνδυνος που αυτή τη στιγμή ελλοχεύει πέραν του προφανούς. Διότι, το γεγονός ότι πριν δύο χρόνια περίπου ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης υποσχόταν, στην κατοικία του στο Ακρωτήρι Χανίων, με μεγάλη ευκολία στον τότε επικεφαλής του State Department Antony Blinken ότι θα περάσει από τη Βουλή των Ελλήνων τον γάμο των ομοφυλοφίλων, δεν σημαίνει ότι αυτή η κυβέρνηση αυτής της Νέας Δημοκρατίας με τον συγκεκριμένο άνθρωπο επικεφαλής, εξακολουθεί να είναι εξίσου ασφαλής μέσα στην αλαζονεία της όπως πρόπερσι.
Τότε, ο Πρωθυπουργός ένιωθε αρκετά ισχυρός ώστε να μπορεί με άνεση να προδώσει τον ελληνικό λαό, την πίστη του και τον πολιτισμό του, στις ορέξεις γκλομπαλιστών Γιάνκηδων με αγγελιαφόρο τον Μπλίνκεν. Τώρα όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει ότι είναι κλεψυδροφόρος ικέτης στα πόδια της Αμερικανίδας καλλονής από την οποία ευελπιστεί να λάβει ανάσα ζωής για την κυβέρνησή του και τον εσμό των διεφθαρμένων στους οποίους ο ίδιος βάζει πλάτες για λόγους ακόμη ανεξήγητους στον ελληνικό λαό. Και πώς θα γινόταν αλλιώς, όταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, όντας ανίκανος να αντιληφθεί τις διαστάσεις του momentum στην αμερικανική πολιτική σκηνή, τολμούσε ως απερίσκεπτος ψευδοηγέτης να χρησιμοποιεί μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο φράσεις προσβλητικές κατά του Προέδρου Τραμπ με τις οποίες και υπέγραφε την πολιτική καταδίκη του και εξέθετε βλακωδώς τη χώρα σε κάθε νοήμονα άνθρωπο διεθνώς;
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς, γιατί η σημερινή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες στον ελληνικό λαό, με τα παραμύθια περί στρατηγικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ. Και είναι παραμύθια, καθώς η ελληνική πολιτική ηγεσία δεν εξάγει κυριαρχία με όρους παίκτη ισχύος στην περιοχή, αλλά εισάγει αναγνώριση ύπαρξης και κομπλιμέντα από τους ισχυρούς που ενδιαφέρονται για τη δική τους στρατηγική. Όποιος διαφωνεί επ᾽ αυτού, ας τολμήσει να ανατρέξει στα πραγματικά μεγέθη και τα κόστη της «συναλλακτικής εξωτερικής πολιτικής» που επιτελεί το δίδυμο Μητσοτάκης – Γεραπετρίτης, καθώς και την καταλήστευση του ελληνικού κράτους που εκτελεί στα 6,5 χρόνια διακυβέρνησης αυτή η Σημιτική «Νέα Δημοκρατία».
Αν η Αμερικανίδα Πρέσβης όντως αγαπά τον Πρόεδρο Τραμπ, θα πρέπει να αφουγκραστεί τον ίδιο τον ελληνικό λαό, και όχι τους λαοπλάνους ψευδοκυβερνήτες του. Διότι αυτοί, σε αντίθεση με τον Αμερικανό Πρόεδρο, έχουν αποδείξει ότι ούτε αγαπούν τον τόπο τους, ούτε τον λαό του, ούτε καν ενδιαφέρονται για τα επόμενα 250 χρόνια ελληνικής ιστορίας, όπως ενδιαφέρεται το επιτελείο της αμερικανικής κυβέρνησης που ετοιμάζεται για το χρυσό Ιωβηλαίο των ΗΠΑ σε λίγους μήνες.
Ποιός νὰ τὴν ἐνημερώσει σὲ ποιά χώρα ἦρθε. Μιὰ χώρα μαγική, μιὰ χώρα θεϊκή. Πόσοι τὸ συνειδητοποιοῦν πλέον γιὰ νὰ τὸ προβάλλουν. Τί ἀξία ἔχει τὸ ἀρχαῖο πνεῦμα ἀθάνατο, στὶς ἀγορὲς τῆς ἐποχῆς; Ἀγοράζεται, πουλιέται; Πνεῖ ἀκόμα ὅπου θέλει;
Ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα στὴ χώρα φαίνεται ὡς ἑξῆς: σὰν νὰ εἴμαστε κάτοικοι στὴν ἴδια πολυκατοικία ἀλλὰ οἱ μὲν βλέπουν πρὸς τὴν μία πλευρὰ μόνο καὶ οἱ ἄλλοι πρὸς τὴν ἄλλη μόνο καὶ δὲν ὑπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ τους, καὶ οἱ δύο πλευρὲς νομίζουν ὅτι κατέχουν τὴν πάσα ἀλήθεια ὁ καθένας ὅμως βλέποντας μονόπαντα καὶ μέσα ἀπὸ παραμορφωτικοὺς φακούς, κομματικούς, ἀνωριμότητας κλπ.
Πὼς νὰ τῆς ποῦμε ὅτι στὴ μικρὴ αὐτὴ χώρα γεννήθηκε ἕνας τεράστιος πολιτισμός, ποὺ οἱ παλιοὶ τὸν βίωναν, τὸν ἔφεραν μέσα τους, ὑπῆρχε σὲ κάθε ἔκφραση ὑλικὴ ἀλλὰ μὲ ὅλες τὶς πνευματικὲς ἀξίες ποὺ ὁδηγοῦσαν στὸν σκοπό, ποὺ εἶναι ὁ ἄνθρωπος.
Στὴν πρώτη ταινία τοῦ Νίκου Κούνδουρου `Μαγικὴ Πόλη ` ποὺ προβλήθηκε πρόσφατα στὴν Παλιὰ Βουλὴ σὲ μιὰ ἔκθεση γιὰ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή, φαινόταν ἡ ζωὴ στὸ Δουργούτι, στὰ τσίγκινα παραπήγματα ποὺ στέγασαν τοὺς πρόσφυγες στέγασαν καὶ τὰ ὄνειρά τους, ὄνειρα νὰ φτάσουν στὴν Μαγικὴ Πόλη, στὴν πόλη τῆς φαντασίας τους, τὸν πλοῦτο καὶ τὴν ἄνετη ζωή. Οἱ ἐπιλογὲς τοῦ ἄκοπου, γρήγορου καὶ ὄχι `καθαροῦ` κέρδους δὲν κέρδισαν τὸν ἥρωα τῆς ταινίας, στὴν ὁποία ἰδιαίτερα ἀποτυπώνεται ἡ ἀλληλεγγύη ποὺ ἀνέπτυξαν οἱ φτωχοὶ κάτοικοι στὶς κρίσιμες στιγμές. Τέτοιες στιγμὲς καὶ τέτοια ἀλληλεγγύη ἔφτιαξαν καὶ κράτησαν αὐτὸν τὸν πολιτισμό, πάντα μέσα σὲ δύσκολες συνθῆκες. Αὐτὸν τὸν πολιτισμὸ ποὺ ἦταν τὸ ἀπόσταγμα τῆς ἐμπειρίας ἀπὸ ἄλλους πολιτισμούς, ἀλλὰ ποὺ οἱ ἄλλοι δὲν εἶχαν φθάσει σὲ αὐτὸ τὸ ἀπόσταγμα, στὴν κατανόηση αὐτῆς τῆς γλώσσας. Χωρὶς αὐτὴ τὴν κατανόηση, πῶς νὰ ἐνημερώσουν;
Ὡς ἐκ τῆς θέσης του καὶ τῆς ἐμπειρίας του ὁ πολιτισμὸς αὐτὸς καὶ ἡ γλῶσσα του πρέπει νὰ βροῦν καὶ νὰ ἐκφράσουν τὸ ζητούμενο τῆς ἐποχῆς.
Κάποτε πρέπει να βρούμε
τις λέξεις που μας λείπουν,
να βρούμε κάποτε τις λέξεις
που θα μας σώσουν ,
τις λέξεις που φέρνουν τη δύναμη,
τις λέξεις που κάνουν τα όνειρα
να γίνουν πραγματικότητα,
τις λέξεις που σμίγουν τους ανθρώπους
και που οδηγούν τα χέρια να σφίξουν το ένα το άλλο.
(Γιάννης Ρίτσος | Σονάτα του Σεληνόφωτος)
Θερμά Συγχαρητήρια, Ελένη!
Γιατί κύριε Παναγιώτη Παύλο ο επίλογος του άρθρου σας είναι ”κατηγορητήριο” κατά της σημερινής ελληνικής κυβερνήσεως ,χωρίς να αναφέρετε τα γεγονότα ”που την στέλνουν στο δικαστήριο των πολιτών”;;;.
Όπως γνωρίζετε οι ι εισαγγελείς ”στέλνουν στα ποινικά δικαστήρια” αφού στα σχετικά κατηγορητήρια τους γράφουν και τους νόμους που οι παραβάτες πολίτες παρέβησαν.
Σκέτα κατηγορητήρια χωρίς τους νόμους είναι κουτσομπολιά και αυθαίρετες κατηγορίες ,οι οποίες ”στην τελική ”δεν καταδικάζουν .
Από όλους τους εκτός Ελλάδος περιμένουμε διαφορετικά αντικυβερνητικά-αντικομματικά επιχειρήματα -να είστε καλά-.
Συγχαρητήρια σὲ αὐτοὺς ποὺ ἀντιστέκονται στὴν καταχρέωση, κατασυκοφάντηση τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, στὴν ἀπαξίωση ἱερῶν καὶ ὁσίων καὶ τῆς ἱστορίας μας, εἴτε εἶναι ἀπὸ τὴν λεβεντογέννα Κρήτη εἴτε ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλη περιοχὴ τῆς πανέμορφης καὶ ἱερῆς χώρας μας εἴτε ἀπὸ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ στὸν κόσμο.