Πάντα θα υπάρχει αυτός ο οπορτουνισμός της σκληρής Δεξιάς όταν πρόκειται για θέματα εθνικής κυριαρχίας. Και πάντα η ίδια τακτική: όποιο σχέδιο κι αν ανακοινώνεται, να ζητούνται πιο δρακόντεια μέτρα. Ετσι, η Μαρίν Λεπέν και ο βουλευτής Ερίκ Σιοτί, γνωστοί ειδικοί γύρω από τις πανδημίες, απαιτούν αυστηρούς ελέγχους στα σύνορα για να σταματήσουν την είσοδο των φορέων του ιού στη Γαλλία. Η κυβέρνηση όμως, που δεν έχει κρύψει τίποτα για τους κινδύνους από τον ιό, λαμβάνει τις αποφάσεις της ύστερα από διαβουλεύσεις με την επιστημονική κοινότητα. Η τελευταία αντιμετωπίζει με μεγάλη σοβαρότητα το πρόβλημα, θεωρώντας ότι τα μέτρα που λαμβάνονται ανταποκρίνονται προς το παρόν στους κινδύνους που διατρέχει η Γαλλία. Προς το παρόν… Τίποτα δεν λέει ότι αν η κατάσταση επιδεινωθεί δεν θα τεθούν σε ισχύ τις επόμενες ημέρες πιο περιοριστικά μέτρα.

Εχει κανείς μερικές φορές την εντύπωση ότι αυτές οι κραυγές των λαϊκιστών στηρίζονται στην ιδέα πως το γαλλικό κράτος είναι από τη φύση του ανίκανο, πως οι επιστήμονες είναι άσχετοι, πως οι υπουργοί και οι ανώτατοι αξιωματούχοι είναι φαρσέρ που δεν δίνουν δεκάρα για την αποστολή τους. Υγειονομικός λαϊκισμός… Πρόκειται για τη στρατηγική της καχυποψίας: οι «πάνω» συγκροτούν μια ανεύθυνη ελίτ που πρέπει να την καταγγείλουμε με κάθε ευκαιρία. Και φυσικά να την καταγγείλουμε για έλλειψη ψυχραιμίας αν η επιδημία αποδειχθεί τελικά λιγότερο σοβαρή, όπως έγινε με την υπουργό Ροζλίν Μπασελό την εποχή της επιδημίας του SARS.

Την ίδια στιγμή, τα βάζουμε και με τον συνήθη ύποπτο, την παγκοσμιοποίηση. Για να εμποδίσουμε λοιπόν την εξάπλωση της ασθένειας πρέπει να σταματήσουμε τον τουρισμό, τα επιχειρηματικά ταξίδια, τις μετακινήσεις ή τις διασυνοριακές οικογενειακές σχέσεις, που υπάρχουν βέβαια ανεξάρτητα από την ένταση της παγκοσμιοποίησης.

Ας θυμίσουμε επίσης ότι η ισπανική γρίπη σκότωσε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε μια εποχή που η παγκοσμιοποίηση ήταν πολύ μικρότερη.

Ο πανικός που μπορεί να προκαλέσουν κραυγές αυτού του είδους θα περιπλέξει ασφαλώς ακόμη περισσότερο το έργο των αρχών. Ανευθυνότητα… Όλα αυτά βέβαια δεν αίρουν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Χρειάζεται επαγρύπνηση, αποδοχή των μέτρων ανίχνευσης του ιού και υπακοή στους κανόνες (να δηλώσουμε, για παράδειγμα, τα όποια συμπτώματά μας). Κι ίσως για μια φορά να δείξουμε ένα ελάχιστο εμπιστοσύνης στους γιατρούς, στους ερευνητές και στους αξιωματούχους, αλλά και να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, χωρίς την οποία κάθε μάχη είναι εκ των προτέρων χαμένη.

(*) Ο Λοράν Ζοφρέν είναι διευθυντής της Libération

(Πηγή: Libération)/  ΑΠΕ-ΜΠΕ