Τα εμβληματικότερα Μέσα Ενημέρωσης στις ΗΠΑ κινούνται, πλέον, σε σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία στην γραμμή μιας συμβιβαστικής ειρήνης και όχι μιας ολοκληρωτικής νίκης της Ουκρανίας.
Αυτή ήταν η γραμμή που έδωσε ο Κίσιγκερ, αυτήν την γραμμή υποστήριξαν εδώ και καιρό οι New York Times, αυτήν την άποψη προωθεί και το The Atlantic στην ανάλυση που μπορείτε να διαβάσετε εδώ https://www.anixneuseis.gr/%ce%bf-%cf%88%cf%85%cf%87%cf…/
Στην ενδιαφέρουσα ανάλυση του The Atlantic υπογραμμίζεται η διάκριση μεταξύ του δόγματος του Κέναν για ανάσχεση της ΕΣΣΔ και της υιοθέτησής του απο τις αμερικανικές κυβερνήσεις μετά την μετατροπή του απο τον Πωλ Νίτσε που οδήγησε σε καταστροφές.
Στην ανάλυση, ο στρατός και οι στόχοι της ΕΣΣΔ δεν συγκρίνονται με την σημερινή κατάσταση του ρωσικού στρατού ο οποίος χαρακτηρίζεται πολύ υποτιμητικά.
Επισημαίνεται, δε, πως όπως και τότε έτσι και σήμερα πρέπει να γίνονται αποδεκτά τα ζωτικά συμφέροντα της Ρωσίας.
Ενδιαφέρον, επίσης, παρουσιάζει η υπογράμμιση πως μερικές φορές τα αμερικανικά και τα ρωσικά συμφέροντα μπορούν ακόμα και να συμπίπτουν.
Αναφέρονται οι περιπτώσεις της Συρίας, στο Σαχελ αλλά και γίνεται αποδεκτή η ρωσική κριτική για τις αμερικανικές επεμβάσεις στο Ιράκ και στη Λιβύη. Μάλιστα, χαρακτηρίζεται οδηγός για το τι θα ήταν προς το συμφέρον των ΗΠΑ.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι το άρθρο αναφέρεται και σε ένα κλίμα νεο-μακαρθισμού και στις ΗΠΑ.
Δηλαδή, το φαινόμενο της πόλωσης σε κοινωνικό επιπεδο δεν είναι, μόνο, ελληνικό.
Αξίζει να παρατεθεί η σχετική παράγραφος:
“Το φάντασμα του Μακαρθισμού εξακολουθεί να καταδιώκει τη γη σε ένα πνεύμα παράνοιας και μίσους που στοιχειώνει την αμερικανική πολιτική κουλτούρα. Ακριβώς όπως ο γερουσιαστής Τζόζεφ ΜακΚάρθι υπερέβαλλε γκροτέσκο μια αμελητέα κομμουνιστική απειλή εντός της Αμερικής, έτσι και οι κατηγορίες για προδοτική συμπεριφορά εναντίον των Αμερικανών που ευθυγραμμίζονται με τη στάση του Ντόναλντ Τραμπ υπέρ του Πούτιν είναι υπερβολικές. Η επίθεση σε πολιτικούς αντιπάλους ως προδότες δεν είναι μια τακτική που έχει λειτουργήσει καλά για τη δημοκρατία. Σε κάθε περίπτωση, ο δεξιός εξτρεμισμός είναι τόσο εγχώριος στην Αμερική όσο και στη Βραζιλία, την Πολωνία, την Ινδία και μάλιστα τη Ρωσία”.
Το πνεύμα των αναλύσεων των σημαντικότερων ΜΜΕ των ΗΠΑ δικαιώνουν τις θέσεις που έχουμε αναπτύξει στις σελίδες αυτές απο την αρχή του πολέμου.
Και εκθέτουν τους φανατικούς και των δύο πλευρών.
Π.Σ.
Όταν τα εμβληματικότερα ΜΜΕ των ΗΠΑ υποστήριζαν -αν είναι δυνατόν , χωρίς εμπλοκή του ΝΑΤΟ με στρατιωτικές δυνάμεις – ότι η Ουκρανία θα επιτύχει ολοκληρωτική νίκη στην σύγκρουσή της με την Ρωσία- και τώρα συνιστούν λόγω παρέμβασης του ειρηνοποιού” Κίσινγκερ (όπως και στο Κυπριακό) συμβιβαστική ειρήνη αυτά είναι η επιτομή του φανατισμού ,που δεν διαπιστώθηκαν τόσο έντονα στις ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ ,διότι ο φανατσμός προυποθέτει άγνοια με λίγη, ή ,πολλή προπαγάνδα..