Τι αξία μπορεί να έχει μία τσάντα; Μία σακούλα; Μία βαλίτσα; Τι σημασία έχει αν περιείχε τρεις χιλιάδες ή πέντε χιλιάδες ευρώ; Πού είναι το πρόβλημα αν πρόκειται για την αποζημίωση κάποιων που επλήγησαν από πυρκαγιές ή από πλημμύρες; Η αποζημίωση δεν ενοχλεί κανέναν. Η «μέθοδος της τσάντας με τα μετρητά» όμως, εφόσον αποδειχθεί ότι ακολουθήθηκε στη συγκεκριμένη περίπτωση (όπως έχει συμβεί στο παρελθόν και με άλλες υποθέσεις που αποτελούν κοινό μυστικό σε όσους κινούνται στον πυρήνα ή στην περιφέρεια πολιτικών κύκλων), δεν ενοχλεί απλώς. Εξοργίζει. Και πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα με εκείνη την «κολλώδη» πολιτική δυσωδία που απωθεί κάθε σύγχρονο πολίτη.

Ενας πρώην υφυπουργός Οικονομικών που… «ήξερε τα κόλπα» λέει ότι «μοιράζαμε λεφτά με τσάντες» και έτσι κερδίσαμε τις εκλογές. «Εποποιία» απαντά ανερυθρίαστα ο, εκ του Κολλεγίου Αθηνών ορμώμενος, υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, που έκρινε ότι έπρεπε να αποδείξει τα κομματικά του διαπιστευτήρια στη Σπάρτη, παραμερίζοντας (προσωρινά;) τον πολιτικό καθωσπρεπισμό και λησμονώντας την αριστοκρατική του εκπαίδευση. Εκδηλα αμήχανος, αλλά και κυνικός. Ποιος ξέρει, ίσως να νόμιζε ότι θα τον έσωζε από τη μεγαλοπρεπή και προσβλητική γκάφα στην οποία υπέπεσε η πρωθυπουργική φιλία.

Στοιχειώδης νοημοσύνη θα τον απέτρεπε να εκστομίσει την εν λόγω ανοησία, καθώς θα τον οδηγούσε να σκεφθεί ότι στην εξουσία δεν υπάρχουν φιλίες υπεράνω της εξουσίας. Το πρόβλημα μεγεθύνεται όταν συνειδητοποιήσει κανείς ότι ένας υπουργός δεν διαθέτει ούτε τη στοιχειώδη νοημοσύνη για να αντιληφθεί τα αυτονόητα. Εγείρονται τότε ερωτήματα για την επιλογή του για τη θέση αυτή. Και η ανησυχία διευρύνεται διότι δύσκολα μπορούμε να πειστούμε ότι δεν υπάρχουν κι άλλοι υπουργοί που περνούν κάτω από τον πήχη της στοιχειώδους νοημοσύνης ή έστω της ενσυναίσθησης. Αργότερα επιχείρησε, σε μία προσβλητική για τον κοινό νου εξήγηση, να πείσει πως ό,τι είπε το είπε για να ειρωνευτεί. Είναι ξεκάθαρο όμως ότι ειρωνεύεται όλους εμάς και πέφτει ακόμη πιο χαμηλά.

Η έλλειψη των προαναφερθέντων χαρακτηριστικών δεν είναι φυσικά μόνο φαινόμενο της ελληνικής πολιτικής σφαίρας. Αλλού υπάρχουν ακόμη και πρωθυπουργοί που έστησαν πάρτι εν μέσω πανδημίας και lockdown, υποκρινόμενοι σήμερα ότι δεν έγινε και τίποτα. Ισως όμως να είναι μονάχα ελληνικό φαινόμενο να εξακολουθούν να υπάρχουν στο ελληνικό κοινοβούλιο πρόσωπα με απευθείας γνώση των τεκταινομένων του θέρους του 2007 και να προτιμούν τη σιωπή – κάποιοι ίσως αναμένοντας και μία μελλοντική υπουργοποίηση για να επισφραγίσουν την επιστροφή τους στην «πρώτη γραμμή» της πολιτικής σκηνής.

Σε αυτή την απίστευτη αναμπουμπούλα εμφανίζονται φυσικά και οι «πρόθυμοι». Πρόκειται για όλους εκείνους που βλέπουν πίσω από κάθε γωνία μία συνωμοσία για να πληγεί ο άλλοτε λαοπρόβλητος ηγέτης, εκείνος που ως «σφίγγα» επιτρέπει τους χρησμούς περί των σκέψεών του από κάθε λογής δορυφόρους. Ας είναι. Αλλωστε, από την επόμενη… «εποποιία» μπορεί απλώς να μας χωρίζει άλλη μία καταστροφή.

«Εποποιία»