του Παναγιώτη Μπαλακτάρη*.
Για όσους μεγαλώσαμε σε γειτονιές της Δυτικής Αττικής, οι περιοχές μας είναι τα δικά μας άβατα. Είναι εκεί όπου πήγαμε σχολείο. Εκεί όπου παίζαμε ποδόσφαιρο μέχρι εξαντλήσεως, συνήθως με πατημένα κουτάκια αναψυκτικών. Εκεί όπου ονειρευόμασταν το μέλλον μας και σχεδιάζαμε την πορεία της ζωής μας. Εκεί όπου προσπαθούσαμε να προσεγγίσουμε τις συμμαθήτριες που μας άρεσαν, είτε ήταν στο δικό μας, είτε σε άλλο σχολικό συγκρότημα. Εκεί όπου συγκρουόμασταν με άλλες παρέες (πολλάκις, δυστυχώς, κυριολεκτικά), επειδή η Δυτική Αττική είχε την ταμπέλα της τραχιάς περιοχής, την οποία αισθανόμασταν πως πρέπει να διατηρούμε. Η συντριπτική πλειονότητα υπερηφανευόταν πως δεν είναι παιδιά πλουσίων. Συγχρόνως, ήταν πεποίθησή μας πως πρέπει να αγωνιστούμε σκληρά, διότι αν δεν βασιστούμε στα δικά μας πόδια, ουδείς θα μας βοηθούσε, πλην των οικογενειών μας.
Το συναισθηματικό μας άβατο το περιόριζε η πλήρης απουσία ενδιαφέροντος του κράτους για τις περιοχές μας. Άγιοι Ανάργυροι, Νέα Λιόσια, Πετρούπολη, Μενίδι, Καματερό, Ζεφύρι και λοιποί δήμοι στέναζαν εξαιτίας της κρατικής αδιαφορίας. Τα έργα ανάπλασης στις περιοχές αυτές ελάχιστα, οι επισκέψεις πολιτικών δυο-τρεις ημέρες πριν τις εκλογές και η ζωή των κατοίκων συνεχιζόταν με δυσκολίες. Με τις βροχές οι γειτονιές πλημμύριζαν, με τις ζέστες έπρεπε να υφιστάμεθα τις διακοπές ρεύματος λόγω υπερφόρτωσης και με τα κρύα το ίδιο. Οι δε γραμμές του ΟΣΕ που έκοβαν στα τρία το κέντρο και την αγορά των Αγίων Αναργύρων, Μενιδίου κ.λπ. ήταν αιτία περαιτέρω υποβάθμισης της περιοχής και επικινδυνότητας για τους κατοίκους. Όλες αυτές οι περιοχές ήταν και είναι εν πολλοίς φτωχές. Η εγκληματικότητα διαρκώς αυξανόμενη και τα ναρκωτικά σε αφθονία.
Η Δυτική Αττική αποτέλεσε πεδίον δόξης λαμπρόν της αριστεράς. Με πολλούς εργαζόμενους και εργάτες υπό δύσκολες συνθήκες άδραξε την ευκαιρία να εξαπλωθεί ψηφοθηρικά. Ουδέν άλλαξε όμως. Από την άλλη μεριά, το επίσημο κράτος που εκπροσωπείτο παλιά από τον δικομματισμό (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και τώρα από την Πρώτη Φορά Αριστερά ήταν και είναι ομοίως απόν και αδρανές. Ουδέν έχει αλλάξει κι αυτό.
Επίσημη γραμμή του κράτους ήταν και είναι: «άσε τη Δυτική Αττική στα προβλήματά της», διότι οι άνθρωποι εκεί είναι ξεχασμένοι. Άσ’ τους στην κακοδαιμονία τους. Άλλωστε, για όλα σ’ αυτήν τη χώρα ευθύνεται το κακό ριζικό μας. Και ουδείς αντιλήφθηκε τόσα χρόνια, πως θα μπορούσε να αναστραφεί η καθοδική πορεία της περιοχής. Αν έδειχνε η κεντρική κυβέρνηση ενδιαφέρον για μια πραγματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που θα άλλαζε τον πυρήνα του σχολείου. Αν επάνδρωνε τα αστυνομικά τμήματα της περιοχής με προσωπικό, αντί να τα κλείνει τη νύχτα. Αν εγκαθιστούσε δημόσιες υπηρεσίες ή υπουργείο σε ευαίσθητες περιοχές, προκειμένου να συντρίψει τα γκέτο, των οποίων η δημιουργία και συντήρηση οφείλονται στην αβελτηρία της. Αν δεν εκμεταλλευόταν την αμάθεια για να προωθεί στρεβλές πολιτικές, αλλά χορηγούσε ευκαιρίες για εκπαιδευτικές διακρίσεις. Αν, αν, αν… Άπειρα αν, με προτάσεις για ανάταξη των περιοχών.
Όμως, η ανικανότητα και η βλακεία της Πολιτείας σ’ αυτόν τον τομέα είναι ανίκητες. Απούσης της σχετικής και αναγκαίας μέριμνας, η Πολιτεία πάντοτε κυνηγούσε την ουρά της. Άφησε να μεγαλώσει το απόστημα και μετά σήκωσε τα χέρια ψηλά, διότι έβλεπε το πρόβλημα βουνό. Όλοι θυμούνται τη Δυτική Αττική μόνον στις πλημμύρες ή σε τραγωδίες όπως η πρόσφατη με την ανθρωποκτονία του ενδεκάχρονου Μάριου. Τότε, σπεύδουν να εκφράσουν την οδύνη τους, η οποία είναι ψεύτικη. Ξοδεύουν μερικές κούφιες και ανέξοδες λέξεις, νομίζοντας πως απευθύνονται σε ανόητους. Δεν αντιλαμβάνονται πως έτσι μετατρέπονται αυτοί σε ανόητοι. Διότι ανόητος είναι όποιος, ενώ είναι κεντρική επιλογή της κυβέρνησης η αδιαφορία για τη Δυτική Αττική, χαρακτηρίζει την τραγωδία «μια στραβή». Στο πλαίσιο της αδιαφορίας είναι θέμα χρόνου να γίνει το κακό κι έτσι η τραγωδία είναι το πιθανότερο ενδεχόμενο και όχι κάτι αιφνιδιαστικό.
Όλα τα ανωτέρω είναι πιθανόν να μη βρουν ευήκοα ώτα. Αν αποδειχθεί αυτό πραγματικότητα, οι κάτοικοι των πολύπαθων αυτών περιοχών να σημειώνουν τα ονοματεπώνυμα των βουλευτών που τούς κοροϊδεύουν και να τους στέλνουν σπίτι τους. Με πρώτον τον Γιάννη Μπαλάφα. Ας τους δείξουν επιτέλους τα άβατα, πως για τους Μπαλάφες είναι άβατο η πολιτική.
Παναγιώτης Μπαλακτάρης
Δικηγόρος Αθηνών
Στα οντως απειρα ΑΝ του κ. Μπαλακταρη, εκπροσωπου τυπου του Πολιτικου Ομιλου ΔΕΛΤΑ ,της οικογενειας Καλεντεριδη , μπορει να προστεθει και ενα μεγαλο ΑΝ , που αφορα στην εγκατασταση στην Δυτικη Αττικη την 40ετια 1960–2000 ανω των 2000.000 επαρχιωτων και εκατονταδων χιλιαδων Ρομα και οι οποιοι υφιστανται και θα υφιστανται δυστυχως τις κρατικες και αυτοδιοικητικες ελλειψεις , οπως ολες οι παρυφες των μεγαλουπολεων του κοσμου. Για δυο πραγματα ομως δεν πρεπει να εχουν παραπονα οι κατοικοι της Δυτικης Αττικης . ΕΝΑ τους επετρεψε το κρατος,με εξαγορα των ψηφων τους- ιδιως την 10ετια του 1980- να κτισουν παρανομα τα κατσαβραχα, τα δασακια και τους χειμαρους και στην 10ετια του 2000 να αποκτησουν ΜΕΤΡΟ , που συνεχως επεκτεινεται ταχυτατα , κατι που στερουνται για τρεις δεκαετιες οι σιωπηλοι Θεσσαλονικεις. Γραψαμε και αλλοτε, πως η Αθηνα -Αττικη ειναι το επικινδυνο χταποδι ,που πνιγει και θα καταπνιξει στο τελος ολη την Ελλαδα. Στους συνελληνες κατοικους τους συνιστουμε-ιδιαιτερα της Δυτικης Αττικης- προσωπικη και συλλογικη αυτοπροστασια ,βασει ομως των χριστιανικων και παλαιοκοινοτικων αρχων αλληλεγγυης και μακρυα απο ΜΗΚΥΟ και ”προστασιες” πολιτικων κομματων, παλαιων και νεων, γιατι ολοι αυτοι αρκουνται στο εμποριο ελπιδας , φυσικα με το αζημιωτο. Δεν αρκεσθηκαμε σε διαπιστωσεις , οπως ο κειμενογραφος , αλλα παραθεσαμε και προτασεις. ΧΑΙΡΕΤΕ.
Η ευγένεια ξεχωρίζει τους ανθρώπους και τους ΣΑΝ ανθρώπους.
Εις τι συνισταται η αγενεια μου κ. Μπαλακταρη ;;;. Στις ιδιοτητες του προσωπου σας-που ειναι καταγεγραμμενες στο διαδικρυο- ,η, στις διαπιστωσεις για την περιοχη της Δυτικης Αττικης, απο την οποιαν απεχει μακραν ο Δημος Περιστεριου, ισως επειδη εχει αποδοτικωτερο Δημαρχο ,περαν της 10ετιας;;;. Καλη συνεχεια σε ο,τι κανετε. Υ.Γ Εσεις δεν θεωρειτε αιτια την αναρχη δομηση και πυκνη κατοικηση της Δυτικης Αττικης και αν μπορουσε και πως να τις σταματησει η όποια Δημοκρατικη Πολιτεια, ιδιαιτερα εκεινη ,που στηριχθηκε στην απεμποληση των εξουσιων της υπερ της ανετοιμης Τοπικης Αυτοδιοικησεως;;;. Εν τελει ό,ποιο μαζικο δεν συντριβεται , χωρις πολλαπλες συνεπειες και απωλεια της χρυσοφοραυ ψηφου, γιαυτο και οι προτασεις για αυτοργασνωση σε υγιεις και χριστιανικες βασεις, το συντομωτερο δυνατο.
Δεν είμαι εκπρόσωπος Τύπου του δέλτα, ούτε αυτό ανήκει κάπου.
Αυτά δεν υπάρχουν πουθενά, άρα λέτε ψέματα.
Θα μπορούσατε να κάνετε προτάσεις χωρίς να προσπαθείτε να μειώνετε κανέναν.
Το αντίθετο, ήτοι αυτό που κάνετε, είναι αγένεια.
Σας παρακολουθησα προσφατως στην εκπομπη ΤΟΜΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠιΚΑΙΡΟΤΗΤΑ του αγαπητου μας κ. Σαββιδη στην Δημοτικη Τηλεοραση της Θεσ/νικης, γνωριζω οτι αποφοιτησατε προπτυχιακως και μεταπτυχιακως απο την Νομικη του Δημοκριτειου της Θρακης -μου- ,μας , οπως επισης γνωριζω οτι υπευθυνος επικοινωνιας του ΔΕΛΤΑ ειναι ο κ. Σταυρος Καλεντεριδης , που δικαιουται οπως και εσεις και οσοι αλλοι βουλονται , βασει του αρχαιου δημοκρατικου αξιωματος” τις αγορευει βουλεται”, να δημοσιολογει και να προτεινει το κατα την αποψη του καλο. Σε καθε περιπτωση ζητω συγγνωμη , αν και πιστευω οτι και εσεις στην προσπαθεια σας με μειωνετε ως αγενη ,χωρις να αναφερεστε, ακροθιγως εστω , και στις διαπιστωσεις- προτασεις μου. Λογικο . ”Βραζει” το αιμα σας. Και παλι καλη συνεχεια.
Αυτός είναι και ο λόγος που πρέπει να επιχειρηματολογούμε και όχι να ανταλλάσσουμε προσβολές.
Τα επιχειρήματα πρέπει να ‘ναι το αντικείμενο διαλόγου.
Νομίζω συμφωνούμε.
Χαιρομαι, που συμφωνουμε, αλλα θα περιμενα να συμφωνουσαμε, η, να διαφωνουσαμε και στα επιχειρηματα. Αλλα, μια αλλη φορα.
Προβάλλετέ τα.
Εγω προεβαλα τα επιχειρηματα μου εξαρχης , χωρις τον αντιλογο σας και καταληξαμε να αντιδικουμε ”περι ονου σκιας” (αγενειες κλπ), που και αυτη υπαρχει, αλλα δεν ειναι ουσιαστικη. Παντως προσπαθω να μη ”πιανομαι” απο τις λεξεις των πολιτικων μονο, οι οποιες παρ’οτι ενοχλουν γινονταν αποδεκτες απο την πλειοψηφια των πολιτων ,εδω και σαραντα χρονια. Καλο Σαββατοκυριακο.