Εἶναι, πράγματι, τόσο σοβαρό τό θέμα τῆς «ἀναδιάταξης τῆς Κεντροαριστερᾶς» στήν Ἑλλάδα;
Εἶναι, πράγματι, πολιτικό καί κοινωνικό τό πρόβλημα πού ἀπασχολεῖ τόν (ὄχι καί τόσο) συγκεκριμένο πολιτικό χῶρο στήν πατρίδα μας;
Ἐνδιαφέρει, πράγματι, τό πολιτικό μας προσωπικό ὁ ἐπαναπροσδιορισμός τῆς Ἀριστερᾶς καί τῆς Κεντροαριστερᾶς, καί εἶναι ἀληθινή ἡ ἀγωνία, ἡ ὁποία, κάθε τόσο ἐκφράζεται πότε μέ ἀνταρσίες καί πότε μέ Ἰνστιτοῦτα τά ὁποῖα δημιουργοῦνται μέ –δῆθεν– πολιτικό προσανατολισμό καί ἀποστολή;
Μήπως, ὅμως, ὅλα αὐτά δέν εἶναι παρά ἕνα ἀγωνιῶδες κυνήγι τῆς ἐξουσίας, μέ μοναδικό στόχο τήν κουτάλα καί τήν κατοχή τοῦ μεγάλου κορβανᾶ; Μήπως δέν πρόκειται γιά πολιτικές δυνάμεις, μέ στόχο τήν βελτίωση τῆς ζωῆς τῶν πολιτῶν ἀλλά γιά μία μεγάλη ὁμάδα κυνηγῶν τῆς καρέκλας καί τοῦ βολέματος, καθώς τό ἐπάγγελμα τοῦ πολιτικοῦ στήν Ἑλλάδα ἔχει μετεξελιχθεῖ σέ μία λίαν προσοδοφόρο καί χωρίς ἔλεγχο ἀπασχόληση;
Καί γιά νά λέμε τήν ἀλήθεια, πόσοι ἀπό τούς πολιτικούς τῆς πρώτης γραμμῆς πού δροῦν σήμερα στό ἑλληνικό πολιτικό σκηνικό ἔχουν πείσει διά τό ἀγαθόν τῶν προθέσεών τους;
Ποιός, ἀλήθεια, ἀπό ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι μᾶς κυβερνοῦν ἀπό τό 2010 καί ἐντεῦθεν, μπορεῖ νά ψελλίσει τά λόγια τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ καί νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι στέγνωσε τήν ζωή του γιά τήν πολιτική;
Πόσοι ἀπό τούς τρέχοντες ἡγέτες ἔχουν ἐμπνεύσει τόν λαό, ποιός ἔχει συναρπάσει μέ τήν παρουσία καί τόν λόγο του; Ποιός μπορεῖ νά ἰσχυρισθεῖ, ὅπως λ.χ. ὁ Εὐάγγελος Ἀβέρωφ, ὅτι ἔφυγε ἀπό τήν πολιτική πτωχότερος ἀπό ὅ,τι ἦταν κατά τήν εἴσοδό του στόν χῶρο;
Καί μήν μᾶς πεῖ κάποιος ὅτι εἴμεθα ὑπερβολικοί, διότι ἀρκεῖ καί μόνον νά ρίξει κανείς μιά ματιά στά «Ἔσχες» (διά τό «πόθεν» δέν γίνεται πλέον κουβέντα) τῶν πολιτικῶν μας (τῶν περισσοτέρων δηλαδή) γιά νά ἀντιληφθεῖ «τί τρέχει»…
Τά σκεπτόμεθα ὅλα αὐτά, βλέποντας τήν φιέστα μέ τό Ἵδρυμα τοῦ πρώην πρωθυπουργοῦ (τῆς συγκυβερνήσεως ἀριστερᾶς-δεξιᾶς), ὅπου ὡς κύριο ἐπίτευγμα προβάλλεται ἡ συμφωνία ἐκείνη ἡ ὁποία ἔχει δημιουργήσει ἕνα ἀνοιχτό καί κακοφορμισμένο τραῦμα στά βόρεια σύνορά μας. Καί μάλιστα, εἴχαμε καί βράβευση τοῦ ἀρχιτέκτονος αὐτῆς τῆς συμφωνίας, γηραιοῦ στελέχους τοῦ παταγωδῶς ἀποτυχημένου ΟΗΕ, ἔτσι, γιά νά θυμόμαστε καλύτερα ἐκείνη τήν τραγική γιά τήν ἐξωτερική μας πολιτική περίοδο.
Κανείς, χωρίς ἀμφιβολία, δέν ἔχει πεισθεῖ γιά τήν (πολιτική) ἀξία αὐτῶν τῶν Ἰνστιτούτων, τά ὁποῖα ἔχουν καημό δῆθεν γιά τήν βελτίωση τῆς πολιτικῆς στήν χώρα μας ἤ –ἀκόμη πιό πολύ– γιά τήν πορεία τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης, ἡ ὁποία βρίσκεται σέ κατάσταση ἡμιπαραλυσίας.
Φυσικά, δέν περιμένει κανείς σπουδαῖα πράγματα ἀπό ἕνα ἀκόμη Ἰνστιτοῦτο. Ὁ λαός ἔχει πλέον ἀντιληφθεῖ ὅτι ἡ σοβαρότερη πολιτική πρόταση πού μπορεῖ σήμερα νά ἀκουσθεῖ ἀπό τούς ἀγωνιῶντες γιά τήν τύχη τῆς Κεντροαριστερᾶς (ὄχι, ὅτι ἡ Κεντροδεξιά πάει καλύτερα, δηλαδή) εἶναι τό δημῶδες «γιούργια, στόν ταβλᾶ μέ τά κουλούρια.»
Καί οἱ πολῖτες, ὅπως κατέδειξαν οἱ πρόσφατες εὐρωπαϊκές ἐκλογές, τό ἔχουν ἀντιληφθεῖ καί ἄρχισαν νά μοιράζουν πρός πολλούς ἠχηρές ἀπαντήσεις…
