Με άλλες φιλοδοξίες ξεκίνησε η Ευρώπη στις προηγούμενες εκλογές, με άλλες καταλήγει. Ήθελε να εστιάσει στην κλιματική αλλαγή και σε ένα πέρασμα σε νέες πηγές ενέργειας, κατέληξε να χρησιμοποιεί αυτήν την ανάγκη ως πρόσχημα για τη μεταφορά κρατικού πλούτου σε εταιρείες και να θεωρεί πράσινη μετάβαση το φυσικό αέριο και την πυρηνική ενέργεια.

Της δόθηκε η δυνατότητα με την πανδημία να αναμορφώσει προς όφελος των κοινωνιών τα συστήματα υγείας, αλλά και πάλι, διοχέτευσε, απλώς, χρήμα προς τις εταιρείες με τη δημόσια υγεία να πιέζεται προς αποδιοργάνωση παντού.

Αντί να ενισχύσει τη λαϊκή έκφραση και συμμετοχή σε ένα σύστημα που πάσχει και ολοένα διευρύνει το δημοκρατικό έλλειμμα, έδωσε έμφαση στις γραφειοκρατικές δομές της και τις κατέστησε απρόσβλητες από την λαϊκή.

Διαμόρφωσε δομές παραγωγικής εξειδίκευσης και εσωτερικής ιεραρχίας κρατών, στερώντας τη δυνατότητα στα κράτη-μέλη να αναζητήσουν διαφορετικές πηγές εσόδων.

Αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι μεταστοιχειώνεται ο σκοπός της.

Η Ευρώπη ξεκίνησε ως ένα πείραμα ειρηνικής συμβίωσης των ευρωπαϊκών λαών μετά τις περιπέτειες των μεγάλων πολέμων αλλά σήμερα, η ηγεσία της την προετοιμάζει για νέους πολέμους, με πρόσχημα την, καταδικαστέα από κάθε άποψη, ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Η Ευρώπη έχει τη γνώση και την τεχνολογική δυνατότητα να διαμορφώσει και στρατιωτική βιομηχανία και ικανό στρατό.

Και εάν ενοποιήσει τις υποδομές της θα το πετύχει σύντομα και αποτελεσματικά. Το διακύβευμα είναι τι θα τον κάνει τον στρατό; Θα τον χρησιμοποιήσει για την άμυνά της και για την ενίσχυση του γεωπολιτικού αποτυπώματός της ή για να μπει σε νέες πολεμικές περιπέτειες από την Ουκρανία έως τη Μέση Ανατολή.

Η σημερινή νεοφιλελεύθερη Ευρώπη δεν εγγυάται ειρηνική πορεία. Οι δηλώσεις της ηγεσίας της, που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην κρισιμότητα των στιγμών, είναι επιθετικές. Χρησιμοποιούν προσχηματικά τον Πούτιν και τον ρωσικό ιμπεριαλισμό για να συνταχθούν πίσω από την αμερικανική επιθετικότητα. Ο συνδυασμός της αμερικανικής παρακμής και της επιμονής του βαθέως αμερικανικού κράτους για επικυριαρχία χωρίς συγκάτοικο, δημιουργεί ένα επικίνδυνο μίγμα που οδηγεί σε τραγικές περιπέτειες τύπου Ουκρανίας και σε αδυναμία παρέμβασης τύπου Γάζας και Ισραήλ.

Η αμερικανική αδυναμία δεν είναι, μόνο, στρατιωτικής ισχύος ή πολιτικής αποτελεσματικότητας που θα παρείχε η ισχύς. Είναι και ιδεολογική. Η Αμερική κυριαρχούσε με την προβολή της δύναμής της αλλά η προβολή αυτή γινόταν με ιδεολογικούς όρους. Περνούσε υποσυνείδητα στην παγκόσμια κοινότητα και, μόνο, όπου δεν έπεφτε λόγος, έπεφτε ράβδος, συνήθως με πραξικοπήματα ή και επεμβάσεις. Ή με παρασκηνιακές απειλές.

Η απόφαση της αμερικανικής Βουλής να επιβάλλει κυρώσεις στους συντελεστές του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου επειδή ο εισαγγελέας ζήτησε την έκδοση εντάλματος σύλληψης κατά Ισραηλινών ηγετών ξεπερνά κάθε αίσθηση ορίου. Είναι ωμή εκδήλωση δύναμης δικτατορικού υποβάθρου. Η λογική της είναι: δεν με ενδιαφέρει το δίκαιο. Με ενδιαφέρει η επιβολή της θέλησής μου. Το ίδιο κάνουν και με το Δίκαιο της Θάλασσας. Στην περίπτωση της αντιπαράθεσης των Φιλιππίνων με την Κίνα το υποστηρίζουν διότι το παραβιάζει η Κίνα.

Στην περίπτωση της αμφισβήτησής του από την Τουρκία στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου ποιούν την νήσσαν. Διότι ικετεύουν, την Τουρκία να παραμείνει στη Δύση.

Μόλις χθες έγινε γνωστό από επίσημες πηγές της αμερικανικής διπλωματίας η έγκριση της προμήθειας νέων (και ο εκσυγχρονισμός υπαρχόντων) F-16 σε BLOCK 70, στην Τουρκία…

Το μόνο συγκριτικό πλεονέκτημα της Ελλάδας προς την Τουρκία ήταν η αεροπορία μετά τη διάλυση της τουρκικής από τον Ερντογάν ύστερα από το πραξικόπημα του 2016. Σε λίγα χρόνια αυτό το πλεονέκτημα δεν θα υπάρχει.

Η Ελλάδα αγοράζει νέα οπλικά συστήματα χωρίς κανέναν σχεδιασμό του τι χρειάζεται, πόσα χρειάζεται και πού θα τα τοποθετήσει. Οι πολιτικοί της χρησιμοποιούν τα «ΘΑ» και τα «ΟΤΑΝ» για να καθησυχάσουν τους πολίτες για τα ελλείμματα της αμυντικής τους πολιτικής. Με την υπόδειξη ξένων δυνάμεων στρατιωτικές αποθήκες έχουν αδειάσει, δυνάμεις από νησιά έχουν αποχωρήσει, όπως αποκάλυψε η ΕΣΤΙΑ, νησιά αποδυναμώνονται από τα στοιχεία που θα τα χαρακτήριζαν κατοικήσιμα, άρα δικαιούνταν ΑΟΖ, ένας ελληνοτουρκικός έρωτας συμφέροντος –γι’ αυτό προδιαγεγραμμένου τέλους– εξελίσσεται. Μερικοί θεωρούν ότι η αγωνία της Τουρκίας ήταν η αεροπορική της αδυναμία και, τώρα, θα ακολουθήσει την τακτική να παίρνει την μερίδα του λέοντος στον έρωτα αυτό, όπως έγινε με τον ΟΑΣΕ.

Ή να ξαναταράξει τα ήρεμα νερά.

Και με όλα αυτά το υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο έχει δημιουργήσει διεύθυνση ΛΟΑΤΚΙ, εν μέσω τεραστίων ανοικτών προβλημάτων και καθιστά κεντρικό ζητούμενο τη σχετική πολιτική του, περιχαρές δηλώνει ότι η χώρα εξελέγη μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας. Ναι. Εξελέγη. Αλλά κανείς δεν επισημαίνει πως οι δυτικές χώρες εκλέγουν δύο μη μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας και οι υποψήφιες ήταν η Ελλάδα και η Δανία. Τρίτη δεν υπήρχε. Το ερώτημα είναι με ποιόν θα ασκήσει η χώρα πολιτική στο Συμβούλιο Ασφαλείας και από πού θα προέρχεται η γραμμή που θα παίρνει ο εκπρόσωπος της χώρας;

Όταν η Αθήνα, διέλυσε, ουσιαστικά, το ευρωπαϊκό τμήμα του υπουργείου εξωτερικών, ένα τμήμα απολύτως αναγκαίο, καταργώντας, ακόμη και τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών που διέθετε. Χρειάστηκε πολύς κόπος και χρήμα για να συγκροτηθεί και να λειτουργεί ικανοποιητικά αυτή η υπηρεσία, φαντάζεστε τι γίνεται με τις άλλες.

Γενικώς, υπάρχει μια εικόνα αποδόμησης στην εξωτερική πολιτική της όπως και ένα κλίμα έλλειψης προσανατολισμού στην αμυντική πολιτική, κυρίως, διότι δεν δίνεται στην στρατιωτική ηγεσία ο στόχος από τους πολιτικούς. Τι θα υποστηρίξουν οι Ένοπλες Δυνάμεις με την εξωτερική πολιτική των δεδομένων; Δεδομένοι μέχρι ποίου σημείου.

Γι’ αυτό και μια ενοποιητική διαδικασία της Ευρώπης είναι αναγκαία και πρέπει να υποστηριχθεί. Και στην οικονομία και στην εξωτερική πολιτική και στην άμυνα.

Μια διαδικασία, όμως, που δεν θα έχει σαν βάση τον αποτυχημένο νεοφιλελευθερισμό, θα υποστηρίζει στην εξωτερική πολιτική τις διαχρονικές ευρωπαϊκές αξίες και θα είναι φιλειρηνική. Όχι ουρά της παρακμάζουσας Αμερικής.

Με αυτές τις σκέψεις ψηφίζουμε.