ΤΟ “ΠΑΙΧΝΙΔΙ” ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ.- ΠΩΣ, ΚΑΙ ΠΟΤΕ, ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

Ο πόλεμος στην Ουκρανία φαίνεται να προσλαμβάνει μόνιμα χαρακτηριστικά. Καμία πλευρά δεν φαίνεται ικανή να καταστρέψει την αντίπαλη δύναμη ή να διατυπώσει τι θα χρειαζόταν για να επιτευχθεί μια ειρηνευτική συμφωνία. Οι Ρώσοι μιλούν με τη Λευκορωσία, την Ινδία και οποιονδήποτε άλλον μπορεί να βρουν, αλλά κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει αρκετά στο πεδίο της μάχης ή στην παραγωγή πυρομαχικών για να ανατρέψει το ρεύμα. Οι Ουκρανοί μιλούν με τις Ηνωμένες Πολιτείες, το ΝΑΤΟ και οποιονδήποτε άλλον που θα ακούσει, ώστε να συνεχίσουν να λαμβάνουν όπλα – ίσως ακόμη και κάποια νέα. Αλλά η Ουκρανία δεν έχει πετύχει να “χτυπήσει” τη Ρωσία, ακόμη, καθώς ανησυχεί και προσπαθεί να αποτρέψει την κατάρρευση της χώρας, και κάτι τέτοιο μπορεί να αποδειχθεί δύσκολο. Στο πεδίο της μάχης, υπάρχει κινητικότητα και από τις δύο πλευρές, αλλά η κινητικότητα αυτή δεν φέρει τη γεύση της νίκης. Πότε, λοιπόν, τελειώνουν οι πόλεμοι αν η ηγεσία δεν αποδεχθεί παραχωρήσεις;

Η ιστορία δείχνει ότι υπάρχουν πολλές απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα.

1. Ένας πόλεμος τελειώνει όταν μια πλευρά δεν έχει το υλικό για να συνεχίσει. Η εκστρατεία της Γερμανίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τελείωσε όταν δεν μπόρεσε να παράγει και να τοποθετήσει τα όπλα που απαιτούνταν για να αποκρούσει τις Συμμαχικές δυνάμεις.

2. Ένας πόλεμος τελειώνει όταν το ηθικό της μιας πλευράς έχει εξαντληθεί – όταν οι στρατιώτες και οι πολίτες είναι, απλά, απρόθυμοι να σηκώσουν το βάρος του πολέμου, ακόμα κι αν είναι δυνατή η νίκη. Αυτό συνέβη με τις Ηνωμένες Πολιτείες στον πόλεμο του Βιετνάμ.

3. Ένας πόλεμος τελειώνει όταν δεν υπάρχει ελπίδα για ριζική αύξηση της στρατιωτικής ισχύος, και όταν η ξένη επέμβαση [υπέρ ενός των εμπολέμων] είναι αδύνατη. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Βρετανία επέμενε γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσε να νικήσει τη Γερμανία, αλλά εύλογα περίμενε μια αμερικανική επέμβαση.

4. Ένας πόλεμος τελειώνει όταν οι συνέπειες της ήττας φαίνονται ανεκτές στους αμάχους. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το ιταλικό κοινό είδε τη συμμαχική κατοχή ως προτιμότερη εναλλακτική λύση. (Αντίθετα, τα έθνη θα συνεχίσουν να πολεμούν όταν το κόστος της ήττας είναι καταστροφικό.)

Υπάρχουν σίγουρα άλλες συνθήκες στις οποίες ένα έθνος θα αντιστεκόταν πέρα από κάθε ελπίδα, και άλλες υπό τις οποίες το έθνος θα συνθηκολογούσε εύκολα αντί να αντέξει τον πόλεμο.

Αλλά στην κρίση του πολέμου, το κλειδί είναι λιγότερο η διάθεση του στρατού για αντίσταση, καθώς αυτό που κάνουν οι στρατιώτες είναι οι μάχες, και περισσότερο η διάθεση των αμάχων, που παράγουν πολεμικό υλικό και φέρουν ένα βάρος απώλειας και πόνου που μπορεί να κάνει τον πόλεμο χωρίς νικητή.

Για να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πώς τελειώνει ο πόλεμος της Ουκρανίας, πρέπει να εξετάσουμε όλα αυτά τα θέματα, και πολλά άλλα, αλλά με ιδιαίτερη έμφαση στην προθυμία των αμάχων να συνεχίσουν να πολεμούν. Το κοινό είναι αναμφίβολα κουρασμένο και από τις δύο πλευρές, οι Ρώσοι από τις απώλειες και την επακόλουθη κλήση περισσότερων στρατευσίμων, και οι Ουκρανοί από τις συνεχείς επιθέσεις που υφίστανται κατά αμάχων και πολιτικών υποδομών. Οι Ρώσοι θα ήθελαν να τελειώσει [ο πόλεμος], αλλά όχι με το κόστος της εξέγερσης από οικογένειες των οποίων οι γιοι κλήθηκαν [να πολεμήσουν]. Οι Ουκρανοί περιορίζονται από τον φόβο τους ότι η παραχώρηση στους Ρώσους μπορεί να επιφέρει ενα βασίλειο τρόμου. Σε αυτή την περίπτωση, το έθνος που έχει κουραστεί περισσότερο από τον πόλεμο είναι επίσης πιο φοβισμένο για τις συνέπειες της ήττας.

Καμία χώρα δεν ανησυχεί για την απώλεια υλικού. Και οι δύο θα επιθυμούσαν περισσότερα, αλλά το να θέλουν περισσότερα δεν θα οδηγήσει σε συνθηκολόγηση.

Η έλλειψη υλικών θα μπορούσε να προκαλέσει τον έναν ή και τους δύο να αναζητήσουν τουλάχιστον μια λύση.

Και οι δύο πλευρές μάχονται αυτή τη στιγμή με ένα ορισμένο επίπεδο όπλων. Δεν σπάνε την αντίσταση της άλλης πλευράς και δεν έχουν κανένα λόγο να πιστεύουν ότι οι τρέχουσες προμήθειές τους θα το κάνουν. Οι Ρώσοι έχουν τη δική τους βιομηχανική υποδομή, συν εισαγόμενα όπλα από μέρη όπως το Ιράν. Η Ουκρανία έχει μια τεράστια ροή όπλων από τη Δύση, ιδιαίτερα τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό έχει δημιουργήσει έναν σταθερό αλλά ατελείωτο πόλεμο. Εάν συνεχιστεί αυτό, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα απώλειας του ηθικού των πολιτών. Ως εκ τούτου, η Μόσχα θα προσπαθήσει να διασφαλίσει ότι οι βιομηχανίες της και οι σχέσεις της θα παραμείνουν ανέπαφες, ενώ θα επιδιώξει να υπονομεύσει τις αποστολές στην Ουκρανία. Η Ουκρανία θα προσπαθήσει να διασφαλίσει ότι οι ΗΠΑ θα διατηρήσουν, τουλάχιστον, τις παραδόσεις όπλων τους προσπαθώντας να ελαχιστοποιήσουν τη ροή όπλων στη Ρωσία από το εξωτερικό.

Επειδή και οι δύο αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του ηθικού των πολιτών, και οι δύο θα προσπαθήσουν να ελαχιστοποιήσουν τον φόβο τους για ήττα. Αλλά όσο η Ουκρανία φοβάται μια ήττα από τη Ρωσία, η συνθηκολόγηση είναι πρακτικά αδύνατη. Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για τη Ρωσία.

Έτσι, το πιο πιθανό αποτέλεσμα θα είναι οι ειρηνευτικές συνομιλίες, που εξαναγκάζονται από την εσωτερική αναταραχή και στις δύο χώρες.

Υπάρχει ήδη κάποια αναταραχή στη Ρωσία, αλλά ελάχιστη στην Ουκρανία. Οι Ρώσοι δεν μπόρεσαν να προκαλέσουν αναταραχή εκεί και ως εκ τούτου θα πρέπει να εμπλακούν σε μια ακόμη πιο έντονη εκστρατεία τρόμου, αν μπορούν.

Όμως, οι ειρηνευτικές συνομιλίες δεν θα γίνουν μέχρι να υπάρξει μια αίσθηση ανισορροπίας όπως περιγράφεται και από τις δύο πλευρές. Πρέπει να υπάρχει ένα στοιχείο καταναγκασμού.

Άρα το κλειδί είναι η χειραγώγηση του ξένου άμαχου πληθυσμού, η υπεράσπιση των εγχώριων πληθυσμών και η εισαγωγή νέων και πρακτικών όπλων που θα επιβάλλουν πόνο χωρίς να πυροδοτούν ξένη επέμβαση.

Με την πάροδο του χρόνου, λοιπόν, η αίσθηση της αδυναμίας νίκης θα πυροδοτήσει ειρηνευτικές συνομιλίες, αλλά όχι μέχρι να το επιβάλει η πραγματικότητα.

geopoliticalfutures.com