Φυσικά η εκτίμηση περί πολιτικής ευφυΐας είναι υποκειμενική. Άποψη μου είναι ότι ο Πλουτής Σέρβας υπήρξε ευφυής πολιτικός, συγγραφέας και διανοούμενος. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του (1907-2001) ζούσε σε ένα σπιτάκι επί της λεωφόρου Κηρυνείας στην Αγλαντζιά, τύγχανε μεγάλης αναγνώρισης και είχε πολλούς επισκέπτες. Το κλειδί ήταν πάντα στην πόρτα. Άνοιγες και τον έβρισκες στο γραφείο του με καφέ και τσιγάρο κι ένα μεγάλο φακό για το διάβασμα κι από πάνω του στις ιχνογραφίες τους καδρωμένοι ο Ιησούς Χριστός και ο Καρλ Μαρξ. Ο ένας, έλεγε, ήταν ο μεγάλος επαναστάτης της εποχής του και ο άλλος ο μεγάλος επαναστάτης της εποχής μας. Τον ένα τον σταύρωσαν οι δικοί του για τα καλά και συμφέροντα τους, παρερμηνεύοντας όσα έλεγε και τον άλλο οι σύντροφοι του παρερμηνεύοντας όσα έγραψε, επίσης για τα καλά και συμφέροντα τους.
Ήμουν συχνός επισκέπτης του αείμνηστου Σέρβα κι ένας εκ των προσκεκλημένων -που ο ίδιος επέλεξε- για τη σεμνή τελετή που έγινε σε εκείνο το σπίτι, όταν πέθανε. Τον Απρίλη του 2000, με την ευκαιρία της επετείου της ιδρυτικής συνέλευσης του ΑΚΕΛ στη Σκαρίνου (14.04.1941) του ζήτησα να μου εξηγήσει γιατί συγχωνεύτηκε το Κ.Κ. Κύπρου, Γ. Γ. του οποίου ήταν ο ίδιος με το νέο πολιτικό σχήμα του οποίου ηγέτης ήταν ο ίδιος.
Μου εξήγησε ότι το κλίμα της εποχής απαιτούσε ένα κόμμα σύγχρονο, ανοικτό, πολυσυλλεκτικό και απαλλαγμένο από το σκληρό ριζοσπαστισμό των κομμουνιστικών κομμάτων. Ένα κόμμα που να εκφράζει και τη νέα, μεσαία κατάσταση πραγμάτων της κοινωνίας και τους νέους διανοούμενους που επέστρεφαν στον τόπο από τις σπουδές τους. Για τούτο και τα μέλη της ηγεσίας του νέου κόμματος δεν ήταν κομμουνιστές.
Γι’ αυτό άμα κοιτάξει κανείς, στο καταστατικό του ΑΚΕΛ σημειώνεται ότι είχε σκοπό «την κατάκτηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και του εργαζομένου λαού των πόλεων και της υπαίθρου, για την εφαρμογή στην Κύπρο ενός απόλυτα δημοκρατικο-λαϊκού διακυβερνητικού συστήματος, που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργατών και του εργαζομένου λαού και να εξασφαλίζει την άνθιση και την ευδαιμονία στην νήσο». Προστίθεται μάλιστα ότι, «Το ΑΚΕΛ σαν κόμμα ρεαλιστικό, θα ρυθμίζει την δράση του και τις ενέργειές του πάνω στην κυπριακή πραγματικότητα και τις διαγραφόμενες προοπτικές».
Το Μάρτιο του 1943, ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Πλουτής Σέρβας εκλέγεται δήμαρχος Λεμεσού, ωστόσο το Νοέμβριο του 1944 όταν αποφασίστηκε η συγχώνευση ΑΚΕΛ-ΚΚΚ, το δεύτερο έθεσε ως όρο ότι «ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ πρέπει απαραιτήτως να κατοικεί στη Λευκωσία».
Ο Σέρβας αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για προφάσεις εν αμαρτίαις και το ΑΚΕΛ τον εξανάγκασε σε παραίτηση το 1945 για «αντικομματική δραστηριότητα και απειθαρχία στο κόμμα». Από του σημείου εκείνου το Κόμμα φοράει ξανά το λενινιστικό του ενδιαίτημα, που για μισό αιώνα γίνεται πανοπλία σοβιετικής κατασκευής, επί Εζεκία Παπαϊωάννου (1949-1988) και Δημήτρη Χριστόφια (1988-2009).
Ο Χριστόφιας ήταν ο μοναδικός των πολιτικών της εποχής εκείνης που δεν επισκέφθηκε τον Σέρβα παρά τις παραινέσεις συντρόφων του όχι μόνο για επίσκεψη αλλά και αποκατάσταση, του ανθρώπου που το 1926 που ιδρύθηκε το ΚΚΚ ήταν μέλος της τριμερούς και από τότε μέχρι το 1945 επικεφαλής του Κόμματος.
Αποκατάσταση των Σέρβα, Σκελέα, Βατυλιώτη, Χριστοδουλίδη (Αλέξη), Κόκωνα, Φιφή Ιωάννου, της ιστορίας του κόμματος, δεν τόλμησε κανείς ούτε ο Άντρος Κυπριανού, στο γραφείο του οποίου κρέμεται μόνο η φωτογραφία του Εζεκία Παπαϊωάννου.
Την Πέμπτη (03.06.2021) ο Άντρος Κυπριανού δήλωσε στο ΡΙΚ ότι για το εκλογικό αποτέλεσμα της προηγούμενης Κυριακής, το Πολίτικό Γραφείο αποφάσισε ομόφωνα ότι οι ευθύνες ήταν συλλογικές!
Στις 29.05.2016, έγραφα στη στήλη μου στην «Κ» για το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της Κυριακής 22.05.2016, με τίτλο «Το μήνυμα που δεν ελήφθη», μεταξύ άλλων τα παρακάτω:
Το βράδυ της περασμένης Κυριακής, μετά τις εκκωφαντικές εκλογικές ήττες ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, είδα από τηλεοράσεως τον Άντρο Κυπριανού και μετά τον Αβέρωφ Νεοφύτου να διαβεβαιώνουν ότι πήραν το μήνυμα των ψηφοφόρων. […] Πέρσι στις 7 Μαΐου 2015, μερικές ώρες μετά από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στις βρετανικές εκλογές, παραιτήθηκαν τρεις αρχηγοί κομμάτων. Ο Ed Miliband των Εργατικών και ο Nick Clegg των Φιλελεύθερων-Δημοκρατών, γιατί τα κόμματά τους είχαν υποστεί μεγάλες ήττες και ο Nigel Farage του UKIP, διότι απέτυχε στην εκλογική του περιφέρεια. Φέτος, στις 22 Μαΐου, στην τοσοδούλα Κύπρο, το ΑΚΕΛ έχασε 42.000 ψήφους, δηλαδή το 31,7% της εκλογικής του δύναμης και ο ΔΗΣΥ 31.000, το 22,2% της δύναμής του, ωστόσο οι αρχηγοί τους όχι μόνο δεν παραιτήθηκαν, αλλά ούτε και προέβησαν ακόμα στον όποιο, έστω αρχικό απολογισμό, πλην ότι επλήγησαν από τη μεγάλη αποχή.
Ένας από τους νόμους της μαρξιστικής διαλεκτικής είναι αυτός της «άρνησης της άρνησης», η οποία έχει την αιτία της στην ενότητα και την πάλη των αντιθέτων που ενυπάρχουν στα φαινόμενα. Η άρνηση αποτελεί τη λύση της εσωτερικής αντίφασης με την επικράτηση του καινούριου (προοδευτικού) επί του παλαιού (και συντηρητικού). Τουτέστιν, το κόμμα πρέπει να αφήσει πίσω το παλαιό του και σε αποσύνθεση σαρκίο και να αναγεννηθεί, αν δεν θέλει να πεθάνει. Τότε θα βρει και την απάντηση στην ήττα», έγραφα το 2016.
Αυτό δηλαδή που έκαμε και ο Σέρβας το 1940 αφήνοντας πίσω το σαρκίο του ΚΚΚ και δημιουργώντας το ΑΚΕΛ. Τώρα το ΑΚΕΛ δεν μπορεί καν να εστιάσει στο μέλλον αν δεν πετάξει από πάνω του τη σοβιετική λεοντή ενός λενινισμού που έχει αποβιώσει προ πολλού.
Φιλελεύθερα, 6.6.2021.
