Του George Friedman -7 Φεβρουαρίου 2024
Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έπρεπε εμπλακούν στον πόλεμο της Ουκρανίας. Για κάποιους, είναι θέμα εθνικού συμφέροντος, για άλλους, είναι απλά πολύ ακριβό. Υπάρχουν εκείνοι που φοβούνται ότι η εμπλοκή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή θα παγιδεύσει ξανά την Ουάσιγκτον σε μια επικίνδυνη κατάσταση που δεν είναι δική της υπόθεση και θα είναι δαπανηρή τόσο σε ζωές όσο και σε χρήματα.
Αυτά δεν είναι επιπόλαια επιχειρήματα, αλλά τους λείπουν άλλες διαστάσεις του πολέμου. Η πρώτη είναι ότι ο πόλεμος δεν είναι πάντα επιλογή. Η δεύτερη είναι ότι η αποφυγή του πολέμου είναι μερικές φορές ακόμη πιο δαπανηρή από την είσοδο σε μια σύγκρουση.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγκάστηκαν να εξετάσουν και τις δύο διαστάσεις σε διάφορες συγκρούσεις από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, με ορισμένους να ισχυρίζονται ότι δεν διακυβεύεται κανένα συμφέρον, ότι ο οικονομικός και ανθρώπινος φόρος θα ξεπεράσει τη σημασία του πολέμου ή ότι ο πόλεμος δεν θα ήταν νικητής . Ο λόγος που αυτή η επιλογή ήταν τόσο σημαντική είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η κυρίαρχη δύναμη στον κόσμο. Οικονομικά και στρατιωτικά, είναι παντού, και όλα τα άλλα έθνη γνωρίζουν ότι το να σύρουν τις Ηνωμένες Πολιτείες σε έναν πόλεμο στο πλευρό τους θα αύξανε δραματικά τις πιθανότητες επιτυχίας τους. Όπως και άλλες αυτοκρατορίες πριν από αυτήν, οι ΗΠΑ είναι μια κυρίαρχη παρουσία στον κόσμο και ως εκ τούτου βρίσκονται συνεχώς αντιμέτωπες με στρατιωτικές απειλές και στρατιωτικές ευκαιρίες.
Το ερώτημα δεν είναι αν ο κόσμος φαίνεται επικίνδυνος για τις ΗΠΑ, αλλά μάλλον τι πρέπει να γίνει για την κατάσταση. Υπάρχουν πάντα επιλογές. Άλλες σώζουν μια χώρα, άλλες παγιδεύουν μια χώρα, άλλες προτρέπουν να είμαστε προσεκτικοί και άλλες απαιτούν δράση. Οι ΗΠΑ βρίσκονται πάντα στο κατώφλι της λήψης μιας άλλης απόφασης, με μεγάλη συζήτηση για το τι θα έπρεπε να κάνουν.
Αξίζει εδώ να σκεφτούμε τις επιλογές τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπήρξε μια συζήτηση για το αν έπρεπε να μπει κανείς ή όχι στη σύγκρουση. Η Επιτροπή Πρώτα η Αμερική υποστήριξε ότι δεν ήταν ο πόλεμος των Ηνωμένων Πολιτειών και ότι οι ΗΠΑ, που βρίσκονται ακόμη στη Μεγάλη Ύφεση, θα έπρεπε να ξοδέψουν το θησαυροφυλάκιό τους στο εσωτερικό τους. Αν και πολλοί διαφώνησαν, η επιλογή έγινε για τις ΗΠΑ όταν η Ιαπωνία, μια χώρα με την οποία υπήρχαν τριβές αλλά της οποίας η στρατιωτική απειλή απορρίφθηκε από τους περισσότερους, χτύπησε το Περλ Χάρμπορ. Λίγο αργότερα, η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ουάσιγκτον ενεπλάκη σε έναν πόλεμο που περικύκλωσε τον κόσμο. Η επιλογή να μείνει πίσω αποδείχθηκε λάθος.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους ήταν λάθος απόφαση, αλλά ο κυριότερος από αυτούς ήταν η σχετιζόμενη αποτυχία επένδυσης σε έναν στρατό ικανό να πολεμήσει σε έναν τέτοιο πόλεμο. Μπερδέψαμε την επιθυμία μας να μείνουμε εκτός πολέμου με την περιορισμένη ανάγκη να οπλιστούμε.
Στην πραγματικότητα, η επίθεση στο Περλ Χάρμπορ δεν ήταν πραγματικά έκπληξη. Οι ΗΠΑ είχαν τοποθετήσει ραντάρ εκεί και το ραντάρ συνέλαβε ένα σμήνος αεροσκαφών που κατευθυνόταν προς τη Χαβάη. Έμεινε εκτός του συστήματος ραντάρ ένας μηχανισμός επικοινωνίας με μαχητικά που έχουν βάση σε σημαντικό αριθμό στη Χαβάη. Εδώ, η απόφαση να μείνουμε έξω από τον πόλεμο οδήγησε σε περιορισμούς στις δαπάνες, σήμανε στον στρατό ότι δεν έπρεπε να δει τον πόλεμο ως επικείμενο και δημιούργησε μια αίσθηση ειρήνης.
Αν οι ΗΠΑ είχαν μπει στον πόλεμο το 1940, θα μπορούσαν να είχαν σπεύσει στρατεύματα στη Γαλλία. Οι βρετανικές ενισχύσεις δεν ήταν αρκετές, αλλά οι ΗΠΑ είχαν περισσότερους πόρους. Αν οι Γερμανοί αποτύγχαναν να καταλάβουν τη Γαλλία, ο πόλεμος θα ήταν πολύ διαφορετικός. Τουλάχιστον, οι απώλειες στη Νορμανδία στη Μάχη του Bulge δεν θα είχαν συμβεί.
Τώρα σκεφτείτε το Βιετνάμ. Η απόφαση να μπούμε στον πόλεμο ήταν σχεδόν περιστασιακή. Η υπόθεση ήταν ότι η παρουσία των στρατευμάτων των ΗΠΑ θα ήταν τόσο εκφοβιστική για το Βόρειο Βιετνάμ που θα εγκατέλειπε το όνειρό του για ενοποίηση. Υπήρχε μια αλαζονεία, παρά μια άρνηση να δει την απειλή, που οδήγησε σε τεράστια ήττα των Ηνωμένων Πολιτειών και τεράστιες απώλειες.
Η απλοϊκή αυτοπεποίθηση δεν λειτουργεί, φυσικά, και η αποτυχία αναγνώρισης των κινδύνων δεν περιορίζει τα θύματα, ή τουλάχιστον όχι σε εύλογο χρονικό διάστημα. Μετά το Βιετνάμ, οι ΗΠΑ υιοθέτησαν μια στάση ειρήνης σε συνδυασμό με την ετοιμότητα να πολεμήσουν, συμπεριλαμβανομένης της διεξαγωγής πιθανού πυρηνικού πολέμου. Ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν μια εποχή ακραίων εντάσεων, αλλά αυτή η ένταση ήταν ο κύριος λόγος που δεν έγινε πόλεμος.
Αντιμετωπίζουμε τη σύγκρουση στην Ουκρανία στην ίδια βάση. Είμαστε διχασμένοι. Κάποιοι αισθάνονται ότι δεν υπάρχει κίνδυνος, άλλοι ότι είναι μια υπαρξιακή απειλή. Αλλά οι ΗΠΑ υιοθέτησαν τη στρατηγική του να εξοπλίσουν μια εγχώρια δύναμη και όχι να αναπτύξουν τις δυνάμεις τους. Προήλθε από την κατανόηση του τι συνέβη στο Βιετνάμ και επίσης από τους φόβους που προκάλεσε ο Ψυχρός Πόλεμος. Ομοίως, στη Μέση Ανατολή, προσπαθούμε να προσδιορίσουμε τι συμφέρον έχουμε που δικαιολογεί τον πόλεμο.
Τίποτα από αυτά δεν αποτελεί πρόταση για το πώς πρέπει να προσεγγίσουμε τον πόλεμο, αλλά προορίζεται να εξετάσει τις πιθανές συνέπειες κακών αποφάσεων. Το να ετοιμάζεσαι για πόλεμο ή να υποχωρεί η ιδέα του πολέμου μπορεί και τα δύο να καταλήξουν σε αποτυχία, εκτός από το ότι το να είσαι όσο το δυνατόν πιο προετοιμασμένος για πόλεμο παρέχει επιλογές χωρίς δεσμεύσεις.
Αλλά είναι οι λεπτομέρειες που περιέχουν την αλήθεια που υπάρχει και μια ξεκάθαρη κατανόηση των λόγων για να πάει ή να μην πάει κανείς στον πόλεμο. Αυτά πρέπει να αντιμετωπίζονται ανά πάσα στιγμή γιατί μπορεί να έρθει ένας εχθρός, και το να μην πάρεις μια απόφαση πάει πάρα πολύ.
Ο George Friedman είναι ένας διεθνώς αναγνωρισμένος γεωπολιτικός αναλλυτής και στρατηγιστής διεθνών υποθέσεων και ο ιδρυτής και πρόεδρος της Geopolitical Futures.
