της ΑΡΙΑΔΝΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ
Ο πιο μαχητικός εκπρόσωπός μας, έγινε γνωστό σε στενό οικογενειακό κύκλο, ότι υπέβαλλε παραίτηση. Καλό και τούτο! Μέχρι κι αυτός θα απηύδησε κι αποφάσισε να κάνει κάτι καλύτερο με τη ζωή του. Η συνέχεια όμως της ιστορίας ήταν διαφορετική. Η γυναίκα του παραμένει στο λογιστήριο –κανείς δεν ήξερε ότι η γυναίκα του δούλευε μαζί του- και αποφάσισαν από κοινού ότι συνέφερε καλύτερα να παραιτηθεί εκείνος για να αφοσιωθεί στις δραστηριότητες που είχαν από καιρό ξεκινήσει, γνωρίζοντας πώς γίνονται τα πράγματα από μέσα, αυτή τη φορά διευθύνοντας νόμιμη επιχείρηση. Επειδή δεν διακρίθηκε ποτέ σε τίποτα, εκτός από το να γελοιοποιεί όποιον είχε διαφορετική γνώμη στις συνελεύσεις, ούτε ιδιαίτερη μόρφωση απέκτησε –ένα απλό πτυχίο χωρίς την απαιτούμενη ειδίκευση- ήρθαν πολλές σκέψεις για το περιεχόμενο της επιχείρησής του. Αντί να απαυδήσει και να τα βροντήξει, έγινε μέρος της αιτίας.
Κατέβηκε στην Αθήνα πολύ γρήγορα και χώθηκε σε όλα τα συμβούλια που μπορούσε να χωθεί. Έκανε συχνά δηλώσεις στις φιλικά προσκείμενες τηλεοράσεις και σιγά σιγά τον έμαθαν και οι άλλες, γιατί σήκωνε τα τηλέφωνα και έδινε πρόθυμα πληροφορίες, αληθινές ή κατευθυνόμενες δεν έχει σημασία. Το πρόσωπο αυτό είναι το κοντινότερο που γνωρίζω στο χαρακτήρα του παλιού, αυταρχικού κομματάρχη, αν και ο ίδιος πιστεύει τον εαυτό του στην πρωτοπορία των κοινωνικών αγώνων. Έχει δικό του στρατό, που βρίζουν κάθε διαφορετική άποψη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ευθύνονται για τη μεγαλύτερη σε έκταση ανακάλυψη φασιστών εκεί που δεν υπάρχουν. Κανένα σκάνδαλο δεν τους ενοχλεί, αρκεί να μη θίγονται τα προσωπικά τους κέρδη. Έχουν προνομιακή σχέση με την ισότητα και τα δικαιώματα λες και τα αρμέγουν από όλους τους υπόλοιπους και τα συλλέγουν σ’ έναν κουβά δικό τους.
Η παρέα αυτή, αν και έχει όλη την υποστήριξη του κράτους στα κρυφά, και ειδικότερα μιας όψης του κράτους, του παράλογου και άδικου κράτους που καλό θα ήταν να μας αφήσει, στα φανερά το μάχονται και το προπηλακίζουν. Οι παλιοί, αποτρόπαιοι πολιτευτές ήταν και φαίνονταν ό,τι ήταν. Οι συνεχιστές του πνεύματός τους είναι ευέλικτοι σαν μπαλαρίνες, υποκριτές σαν το φονιά που κλαίει στην κηδεία του θύματος και άδειοι σαν την τσέπη στο τέλος του μήνα.
Χωρίς δυσκολία λοιπόν, κι αναλογιζόμενη τα πεδία στα οποία έχει διαπρέψει, τη μεγάλη του καρδιά απέναντι στα δίκαια ξένων χωρών και ξένων υπηκόων, τη στοργή του προς όλους όσους θά’θελαν να είναι κάτι άλλο και μισούν αυτούς που τους αρέσει ό,τι είναι, τη θερμή του υποστήριξη στο δικαίωμα για σουβλάκια τη Μεγάλη Παρασκευή και τη γιορτή των Χριστουγέννων σαν ένα πανανθρώπινο πάρτυ και, τέλος, τη δικαιοσύνη του απέναντι στους ατάλαντους και αντιγραφείς, που πρέπει επιτέλους να πάψουν να τους υποσκελίζουν οι ταλαντούχοι και σοβαροί, πιστεύω ότι δεν μπορώ παρά να προτείνω τον ευαίσθητο και πρωτοπόρο αυτό άνθρωπο για τον τίτλο “αγόρι της χρονιάς”. Κανένας άλλος τη χρονιά που πέρασε δεν με συγκίνησε τόσο με την πορεία του και κανείς άλλος δεν μου έφερε στο νου τα περασμένα σαν τα μελλούμενα.
Χρόνια Πολλά!
Καταπληκτικό! Συγχαρητήρια! Ανατομία του πολιτικού συστήματος με λογοτεχνική πένα…
Χρόνια πολλά και καλή χρονιά!
Ποιο είναι αυτό το τρελό αγόρι;