του Στράτου Σιμιτζή*
Αυτό το κλασσικό ερώτημα του Άμλετ Σαίξπηρ. Φαίνεται πως διακατέχει ζωηρά τον Βλαντιμίρ Πούτυν.
“Να, εισβάλω ή να μην εισβάλω” ιδού η απορία και συγχρόνως δίλημμα. Κι αν αποφασίσω να εισβάλω στην Ουκρανία, προφανώς χωρίς υπαρκτό λόγο αλλά μόνο με προβοκάτσια, θα αντέξω τα οικονομικά αντίποινα που θα μου επιβάλει η Δύση. Κι αν μου κηρύξουν γενικό οικονομικό πόλεμο, που θα πουλήσω το αέριο και το πετρέλαιο που καλύπτουν το 30% των εσόδων της Ρωσίας; Άραγε είναι η Ρωσία σε θέση να αντέξει μια γενική οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, ακόμη και αθλητική απομόνωση; Ένας εναντίων όλων. Κι αν συμμαχήσω με την Κούβα και την Βενεζουέλα πόσο θα ωφεληθώ, όταν όλοι αυτοί είναι ξοφλημένοι;
Εδώ η Κούβα δεν τολμά να εκδιώξει την αμερικανική βάση του Γκουαντάναμο που είναι στο έδαφός της, με ποιο τρόπο θα βοηθήσει τον Πούτιν; Αυτός είναι ίσως ο μοναδικός ισχυρός λόγος, που ο Πούτυν δεν αποφάσισε ακόμη να εισβάλει στην Ουκρανία και συνεχώς προετοιμάζεται.
Πολύ πιθανόν σε μια στιγμή παροξυσμού και ψυχολογικής θολούρας να κάνει το επικίνδυνο αυτό βήμα και να επιτεθεί άνευ λόγου και αιτίας γιατί μια ενέργεια προβοκατορικη βγάζει μάτι και ουδείς θα τον πιστέψει.
Μην μου πείτε όμως πως ο Ρώσος Πρόεδρος δεν ταλαιπωρείται από τέτοια διλήμματα και μαύρες σκέψεις;
To be or not to be, λοιπόν και ούτε ψύλλος στον κόρφο του.
*Συγγραφέας, Δημοσιογράφος
Τον τελευταίο καιρό, όλοι ξέρουν τον Πούτιν, τον Μπάιντεν, τον Λαβρώφ κλπ., καλύτερα απ’ ό,τι οι ίδιοι τον εαυτόν των. Είναι μέσα στην σκέψη των, βλέπουν το “πίσω μέρος” τού μυαλού των και συνεχίζουν να γράφουν στα χνάρια τού ελληνικότατου “δεξιότερα Κουροπάτκιν”. Είμαστε απίστευτοι, εμείς οι Έλληνες!