Του Στράτου Σιμιτζή
Στον τόπο αυτό ένα είδος που μπορεί ανέτως να χαρακτηριστεί ως ‘επουσιώδες εν επαρκεία’ είναι οι επίδοξοι σωτήρες, οι οποίοι συνήθως εμφανίζονται παραμονές εκλογών, Εθνικών, ευρωεκλογών, αυτοδιοικητικών, δεν έχει σημασία. Στον αγώνα που κάνουν για να πείσουν για τις αληθείς προθέσεις δεν ορρωδούν προ ουδενός. Επιστρατεύουν την ιστορία, τη θρησκεία, τα ιερά και όσια της φυλής και ο,τι άλλο πιθανόν να συγκινήσει και να προσελκύσει ορισμένους. Ησυχία, τάξη και ασφάλεια είναι συνήθως το τρίπτυχο γύρω από το οποίο κινούνται.
Όμως, κάτι πολύ σημαντικό δεν λαμβάνουν υπόψη τους , γι αυτό και τελικώς μένουν με ‘αδεια χέρια’. Πώς ο Ελληνας , χρόνια τώρα βολεύεται με το modus Vivendi του και δεν θέλει να….σωθεί. Και η διάσωσή του δεν είναι κάτι που γίνεται με το ζόρι.
Επίδοξοι σωτήρες, όμως, δεν θα πάψουν να εμφανίζονται σ’ αυτόν τον τόπο, γιατί και αφελείς υπάρχουν και επιπόλαιοι και…φευγάτοι, που θα πειστούν από τις πρασινάδες και τα τρελλά και απραγματοποίητα σχέδια του κάθε επίδοξου σωτήρα. Το νού μας, λοιπον, γιατί αυτοί που θέλουν με το έτσι θέλω να μας σώσουν παραμονεύουν στη γωνία.
«ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΤΥΛΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ.-
Εφυγε η εμβληματική ηθοποιός»
Γράφει ο Στράτος Σιμιτζής
Εφυγε από την ζωή, σε προχωρημένη ηλικία, η εμβληματική ηθοποιός Δέσποινα Στυλιανοπούλου που μεσουράνησε στη «Χρυσή Εποχή» του Ελληνικού κινηματογράφου. Καθιερώθηκε σε ρόλους οικιακής βοηθού- υπηρέτριας, όπου διέπρεψε αναδεικνύοντας το πηγαίο χιούμορ και το απαράμιλλο ταλέντο υποκριτικής που διέθετε. Με τις «ελληνικούρες», τις μνημειώδεις ασυναρτησίες και τις γραμματικές ασυνταξίες, άφησε εποχή στον ελληνικό κινηματογραφο. Συμπρωταγωνίστησε με τον κοντό-γίγαντα του κινηματογράφου Νίκο Ρίζο δημιουργώντας ένα αμίμητο ντουέτο που εξελίσσεται σε θρύλο. Τόσο ως πρωταγωνίστρια, δευτεροπρωταγωνίστρια ή κομπάρσα, η Δέσποινα Στυλιανοπούλου έκλεβε την παράσταση χάρη στο ταλέντο, το χιούμορ και τον αυθορμητισμό της.
Μια ακόμη λαμπρή ηθοποιός της ‘Χρυσής εποχής’ του Ελληνικού κινηματογράφου έφυγε από τη ζωή. Είναι πολύ δύσκολο, όμως, να ξεχαστεί από τους σινεφίλ και ιδιαίτερα τους λάτρεις της Χρυσής Εποχής του ελληνικού κινηματογράφου.-
Ειλικρινά, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το ιστολόγιο αναρτά τα “άρθρα” αυτά, που μάλλον θυμίζουν κους-κους κυριών στον καφέ. Η τιποτολογία είναι αρθρογραφία; Έλεος!
“Ησυχία, τάξη και ασφάλεια είναι συνήθως το τρίπτυχο γύρω από το οποίο κινούνται”
Και σωστά, αφού τα έχομε χάσει στην Ελλάδα, όπου πριν κοντά 50 χρόνια κοιμόμασταν με ανοικτά πορτοπαράθυρα. Ξέραμε για “συμβόλαια” θανάτου, για απίστευτες διαρρήξεις πολλάκις μετά βασανιστηρίων των θυμάτων ή και φόνο, διακίνηση κοκαΐνης και άλλων ναρκωτικών, καθημερνούς βιασμούς και ιδίως κακοποιήσεις παιδιών και πολλά άλλα; Αναγκαζόμασταν να έχομε συστήματα συναγερμού, κάμερες ασφαλείας, ή εν ανάγκη απλώς σιδεριές στα παράθυρα, που τα κάνουν να μοιάζουν με φυλακές; Ποιο modus vivendi και ποιος δεν θα ήθελε την δίωξη και μάλιστα απηνή τού εγκλήματος, ώστε να μην ψηφίζει αυτούς που την υπόσχονται; Και με ποια “άδεια χέρια” (sic) μένουν, όταν παντού αυξάνονται τα ποσοστά αυτών που γενικώς και αβασανίστως αποκαλούν “ακροδεξιούς”;
Απορώ αν ξέρει τι γράφει ο αρθρογράφος.
Και μετά … ολίγη Στυλιανοπούλου, για να δέσει το γλυκό…
Ο αρθρογράφος ανήκει στην πριν απο εμένα γενιά δημοσιογράφων της Θεσσαλονίκης. Ασχολείτο, κυρίως, με θέματα που θίγει την αρθρογραφία του. Εγραφε, κυρίως, στον Ελληνικό Βορρά. Έχει εκδόσει και πετυχημένα βιβλία για τη κοσμική Θεσσαλονίκη της εποχής του. Θα έλεγα να μην είστε τόσο αυστηρός. Υπάρχει και αυτή η γενιά με τις δικές της προσεγγίσεις. Ο σχολιασμός του προκαλεί και κάποια νοσταλγία για μια εποχή που τελειώνει αν δεν τελείωσε.
Κύριε Σαββίδη, δέχομαι την παρατήρησή σας και ζητώ συγγνώμη αν υπήρξα αυστηρός, ειδικά με το θέμα “ησυχία, τάξη και ασφάλεια”. Βλέπετε, όμως, η καθημερινότητα, με την αυξανομένη εγκληματικότητα, δεν επιτρέπει “αστεία” με το θέμα. Η κυβέρνηση αδιαφορεί προκλητικά για την ασφάλεια των πολιτών, οι λαθρομετανάστες εισρέουν και χειροτερεύουν την κατάσταση, είναι λοιπόν φυσικό ο πεινασμένος να καταφεύγει σ’ αυτόν που τού τάζει “καρβέλια”, παρά σ’ αυτόν που προσποιείται ότι δεν βλέπει την πείνα του.
Το άλλο θέμα, εντάξει. Κι εγώ νοσταλγώ τα χρόνια που τέλειωσαν πια και ως φαίνεται, οριστικώς και αμετακλήτως.
Τουλάχιστον ο κ. Σιμιτζής και εσείς κύριε Σαββίδη γλιτώσατε το κράξιμο-βρίσιμο του κ. Επισκέπτη ,αν και ο Σιμιτζής ”έζησε” την απαξίωση του .
Μήπως να ”τα λέγατε αναμεταξύ σας” γιατί το παρατράβηξε με εμένα, που μπορεί να είμαι αιχμηρός σε άσχετους επίμονους -και άλλους- αλλά όχι υβριστής;;;.
ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΝΩ .