Ρέα Βιτάλη 3 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024, 19:47
protagon.gr
Αμέτοχος. Δίπλα φόνος. «Δεν είχα οπτική επαφή». Και η Αστυνομία, μια δημόσια υπηρεσία για να συνταξιοδοτηθείς «κάποτε»… Μια σταθερή μισθολογική βάση ώστε να συμπληρώσεις το εισόδημά σου με άλλες υπηρεσίες εκτός υπηρεσίας – φύλαξη προσώπων, σεκιουριτάδες κ.λπ.
Πώς να γυρίσει το ποτάμι πίσω; Τα γνωστά. Μια σειρά εγκληματικά ανευθυνο-υπεύθυνων. Από το τέλος προς την αρχή. Φρουρός με παρελθόν σε παράνομες πράξεις… Αμετάκλητα καταδικασμένος… Πώς να ξεμυτίσει από το φυλάκιο; «Ασ’ τα, μην μπλέξεις. Εχεις μπροστά σου δικαστήρια…». Και όντως. Αμέτοχος. Δίπλα φόνος. «Δεν είχα οπτική επαφή».
Από το φραπόγαλο στο εσπρεσάκι, ένα τσιγάρο δρόμος. «Ελέγχεται» δηλώνει η εκπρόσωπος της Ελληνικής Αστυνομίας η οποία βγαίνει στα κανάλια. «Δεν είναι όλα τα περιστατικά ίδια. Χιλιάδες γυναίκες σώζει…».
Γενικούρες της δεκάρας. Και μόνο ο θυμός που έχει η φωνή της, όχι για το ίδιο το συμβάν, αλλά μην και «γενικεύσουμε», σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι πόσο δεν αντιλαμβάνονται ούτε καν αυτό να χειριστούν.
«Κάντε μήνυση». Οι δύο γυναίκες αστυνομικοί υπηρεσίας ήταν στο τμήμα για να λένε «Κάντε μήνυση». Γιατί δεν βάζουν αυτόματο μηχάνημα και σε αυτό; Το περιπολικό, stand by. Για να μεταφέρει τι; Κάτι «επόμενο». Γενικώς και αορίστως. Επί το ειδικότερο, «πού να μπλέκεις τώρα;». Και ήταν γυναίκες, γαμώτο μου! Και συγγνώμη από τους άνδρες. Και ο αρχηγός της Αστυνομίας; Ελέγχει τον έλεγχο. Και ο υπουργός; Ο κάθε υπουργός;
Προσωρινός σε κοινότητες μονιμάδων. Γιατί δεν λέμε αλήθειες; Γνωρίζετε, για παράδειγμα, ότι υπάρχει νόμος που σου εξασφαλίζει το αμετάθετο μόλις πατήσεις στα χώματα της όποιας πόλης «σου»; Παρέα με την κατοχύρωση της ΜΗ απόλυσης, ό,τι και να κάνεις. Γατάκια, ιδιώτες. Πώς να λυθεί το δράμα αν φοβόμαστε την αλήθεια; Και η Αστυνομία, μια δημόσια υπηρεσία. Μια καλή βάση για να συνταξιοδοτηθείς «κάποτε»… Μια σταθερή μισθολογική βάση ώστε να αναζητήσεις να συμπληρώσεις το εισόδημά σου με άλλες υπηρεσίες εκτός υπηρεσίας. Οπως φύλαξη προσώπων, εταιρείες σεκιουριτάδων κ.λπ. Πώς να γυρίσει το ποτάμι πίσω;
Χρόνο με τον χρόνο μετατράπηκε το Σώμα σε μαζορέτες. Αφού ο αστυνομικός που είχε συνείδηση και ορμούσε στην ανομία, στην επόμενη σκηνή του έργου έβλεπε τον εγκληματία (για τον οποίο είχε παίξει τη ζωή του κορόνα γράμματα) να ελευθερώνεται από τη Δικαιοσύνη. «Αφού δεν είχαμε χώρο στις φυλακές»… Αυτό ήταν το επιχείρημα. Αφού τα δικαιώματα των δραστών τα χαϊδολογήσαμε περισσότερο από των θυμάτων. Και για τους αθώους που τους φερθήκαμε σαν ενόχους, υπόθεση Δημήτρη Ινδαρέ, δεν καταδέχτηκε καμία Αρχή έντιμη αυτοκριτική.
Και ο Τύπος; Τα Μέσα; Χαρτζιλίκια, χοντρά χαρτζιλίκια για την είδηση. Και η «Παιδεία»; «Μπάτσοι ξεφτίλα». Ενα κουβάρι όλο αυτό. Πώς το ξετυλίγεις; «Δεν υπάρχει προσωπικό», η βολική καραμέλα. Για όλα! Θέσεις λουφαδόρικες για να βολεύονται σε κάθε αλλαγή «δικά μας παιδιά». Υπηρεσίες προστασίας υψηλών προσώπων… Πόσοι, ποιοι; Επτασφράγιστα μυστικά. Η σήψη είναι βαθιά και πολύχρονη. Εγινε πια κατεστημένο. Εγινε κανονικότητα.
Και όποια κυβέρνηση βγάζει την ουρά της απέξω, δεν πείθει αλλά ετούτη ψηφίστηκε γιατί συνεννοηθήκαμε τα αυτονόητα ως αυτονόητα. Πού το χάσαμε; Οσα panic button και να διαλαλήσουμε, όσες υπηρεσίες προστασίας και να εγκαινιάσουμε (έχω κάνει και επεισόδιο στην «Κεραία» σχετικό), ό,τι, μα ό,τι… Πώς να προχωρήσει αυτός ο τόπος αν δεν επέμβουμε στην εμπεδωμένη «κατάκτηση» ότι για καμία πράξη ασυνειδησίας δεν υπάρχουν επιπτώσεις;
Ατιμωρησία. Οχι στην αξιολόγηση. Μονιμότητα. Πώς να διοικηθεί έτσι οποιαδήποτε υπηρεσία; Πώς να γίνει κράτος το κράτος αν δεν ενωθούν όλα τα κόμματα στο «Τέλος έργου»; Ομαδούλες-ύαινες, ο καθένας για τα δικαιώματα του δικού του κλάδου. Και η κάθε αντιπολίτευση στο πλευρό της κάθε ομαδούλας μέχρι να γίνει κυβέρνηση και να έρθει αντιμέτωπη με το δράμα της ομαδούλας.
Ημουν νια και γέρασα. «Η στιγμή που η κοινωνία ήρθε σε επαφή με τον χειρότερο εαυτό της». Ναι! Ναι. Και λοιπόν; Και μετά; «Το κράτος ήρθε σε επαφή με τις χειρότερες παθογένειές του». Ναι! Ναι. Και λοιπόν; Και μετά; Αραγε, αν όποιος «μόνος» προσπαθήσει να τα σπάσει όλα αυτά, τι τύχη, λέτε, να έχει; Αδιέξοδο. Μπουνιά στο στομάχι και θυμός, θυμός, θυμός. Πού θα μας βγάλει; Εκεί που μας είχε βγάλει. Και μετά; Ομηροι. Αενάως.
Πηγή: Protagon.gr
Υπέροχο και άριστο στην περιγραφή της καταστάσεως άρθρο της μοναδικής σε ευθυκρισία αρθρογράφου κυρίας Βιτάλη , με ενσωματωμένες και τις απαντήσεις στα προβλήματα που θίγει στην προτελευταία παράγραφο μόλις έξη σειρών με αρχή ” Ατιμωρησία .Όχι στην αξιολόγηση .Μονιμότητα ….και κάθε αντιπολίτευση στο πλευρό της κάθε ομαδούλας μέχρι να γίνει κυβέρνηση και να έρθει αντιμέτωπη με το δράμα της ομαδούλας ”.
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ .
Ερώτημα .
Υπάρχει ελπίς όχι μόνον για κυβερνητικές αποφάσεις ,αλλά και για υλοποίησή τους από κρατικούς λειτουργούς , που διορίσθηκαν ,παρέμειναν αναξιολόγητοι , βαθιά κομματικά συνδικαλισμένοι και ”προοδευτικοί” μέχρι να συνταξιοδοτηθούν και ένα λαό που στην πλειοψηφία του ‘έχει τα μυαλά του στα κάγκελα” και τα πόδια του στους δρόμους ”ενάντια στο κράτος της Δεξιάς”, που επιδιώκει την ευταξία η οποία επικρατεί στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης μας ;;;.
ΔΕΚΤΕΣ ΟΠΟΙΕΣΔΗΠΟΤΕ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ.
Είναι γνωστό στην Ελληνική κοινωνία, και ειδικά στην επαρχία, από το τέλος της δεκαετίας του 80, “για τον μισθό τα κάνω όλα”
Τρανό παράδειγμα οι γυναίκες στην “Δικαιοσύνη”
Το τελικό χτύπημα ήρθε από την απαξίωση της χώρα την δεκαετία του 2010 επίσημα.
Ποιοι έπαιρναν τον μισθό τους όταν απολύονταν χιλιάδες εργαζόμενοι στις ιδιωτικές επιχειρήσεις;
Ποιοι αυτοκτονούσαν και έτρεχαν στις Γερμανίες και τις Αυστραλίες;
Όταν “έχεις” χτίσει μια χώρα πάνω σε δάνεια, εκποιώντας ακόμη και την γεωστρατηγική της θέση, τι περιμένεις από τους κολίγους, να ορθώσουν ανάστημα πίσω από το πληκτρολόγιο.
Φυσικά και δεν είναι όλα μαύρα, και ότι υπάρχει κόσμος που ζει στην σκλαβιά περιμένοντας το ράγισμα του πλαστού οικοδομήματος, “ανήκομε εις την δύση”, “τους πολιτικούς δεν τους βάζουμε στη φυλακή, τους στέλνουμε σπίτι τους”, και τελευταία, το αόρατο ευρώ, και την Γερμανική Ευρώπη.
Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία
«τους πολιτικούς δεν τους βάζουμε στη φυλακή, τους στέλνουμε σπίτι τους»
Ακριβώς αυτή η νοοτροπία διαμορφώθηκε μετά την δικτατορία, στην sui generis δημοκρατία που έχομε. Άλλο απλός πολίτης, που πάει για 100 ευρώ φυλακή και άλλο πολιτικός, που η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να τον αγγίξει, αν δεν το επιτρέψει το σινάφι του και που τα ανομήματά του παραγράφονται μετά από δύο βουλευτικές περιόδους.
Κατά αυτής τής ανισότητας δίδεται αυτήν την στιγμή αγώνας (Μαρία Καρυστιανού) και όσοι εξ ημών θέλομε να την εξαλείψομε, πρέπει να σταθούμε στο πλάι της, πρέπει να παλέψομε γι αυτό. Τίποτε δεν θα μάς χαρισθεί από τα πολιτικά αποβράσματα.
Συμφωνώ και επαυξάνω!
Η εξοργιστική αποκάλυψη της Μαρίας Καρυστιανού για την Σακελλαροπούλου
“Έχει λησμονήσει ότι κατοικεί στο Προεδρικό Μέγαρο και όχι στο Μαξίμου!”
H Μαρία Καρυστιανού στις “ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ” τού Γιώργου Σαχίνη:
Κανένας πολίτης-με οποιαδήποτε ιδιότητα-δεν μπορεί μόνος του -χωρίς ”να κατέβει στην πολιτική” να αλλάξει την συνταγματική τάξη και την πολιτική κατάσταση ΟΧΙ ΜΟΝΟ στην παρηκμασμένη από το 1985 Ελλάδα μας με τον εκμαυλισμένο από το 1981 λαό της ,αλλά και σε άλλο κράτος.
Παρακολούθησα ολόκληρη την συνέντευξή της κυρίας Καρυστιανού στον έξυπνο δημοσιογράφο κ. Σαχίνη που ”της έβγαλε πολλά”-και οι δυο τους να είναι καλά .