Του Παντελή Σαββίδη
Ενώ το Ισραήλ ισοπεδώνει τη Γάζα, η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί αδιάφορη ένα έγκλημα το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε έναν εκτεταμένο πόλεμο με ανεξέλεγκτες συνέπειες.
Το Ισραήλ , λόγω του παρελθόντος του, αντιμετωπίζεται από τη διεθνή κοινότητα ως το χαϊδεμένο της παιδί, γεγονός που εκμεταλλεύεται απροκάλυπτα και καταχρηστικά. Ακόμη, όμως, και ισραηλίτες (ο ισραηλίτης είναι ο όπου γης εβραίος που δεν είναι πολίτης του Ισραήλ) βλέπουν με επιφύλαξη την πολιτική του που οδηγεί σε αδιέξοδο και αναπαράγει έναν φαύλο κύκλο ατελείωτης βίας.
Στην έναρξη της τελευταίας κρίσης είχε δίκαιο το Ισραήλ παρά το γεγονός ότι ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ δήλωσε πως η ενέργεια της Χαμάς δεν έγινε εν καινώ.
Όποιες δικαιολογίες και να υπήρχαν η δολοφονία αθώων ανθρώπων από τη Χαμάς και η κράτηση ομήρων είναι μια απεχθής, βάρβαρη πράξη που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Από εκεί και πέρα, όμως, το Ισραήλ αντί να αντιδράσει αναλογικά και με μια λογική που θα έκανε τη διεθνή κοινή γνώμη να σταθεί δίπλα του, αντέδρασε ανακλαστικά με την αλαζονεία που το χαρακτηρίζει. Έχει σκοτώσει χιλιάδες παλαιστίνιους, έχει ισοπεδώσει τη Γάζα και απειλεί να συνεχίσει μέχρι την τελική λύση. Η τελική λύση θα είναι, κατά το Ισραήλ, η εξαφάνιση της Χαμάς κάτι αδύνατον να επιτευχθεί και στρατιωτικά και πολιτικά. Στρατιωτικά, διότι η Χαμάς αυτήν τη στιγμή είναι η μόνη οργάνωση που εκφράζει τους παλαιστίνιους και ακόμη και αν εκλείψει η σημερινή ηγεσία της θα αναπληρωθεί από άλλην, πολιτικά δε, διότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο, πλην της διεφθαρμένης Παλαιστινιακής Αρχής, να την αντικαταστήσει.
Το Ισραήλ επιδιώκει να διώξει τους Παλαιστίνιους από τη Γάζα διότι δεν πιστεύει στη δημιουργία δύο κρατών, όπως διατυμπανίζουν οι υποστηρικτές του. Θέλει να ελέγξει το σύνολο της επικράτειας που κατέχει (μαζί με την Δυτική Όχθη και τη Γάζα) υποτάσσοντας, όσους παλαιστινίους μείνουν, σε ένα ενιαίο κράτος. Όσοι επιχειρήσουν να φύγουν επιδιώκει να τους εγκαταστήσει στο Σινά, (σχετικές δηλώσεις έχουν γίνει) ή να τους εξαναγκάσει να μεταναστεύσουν σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπως αποδέχθηκε με αφέλεια ο Έλληνας πρωθυπουργός.
Αυτή είναι η πολιτική του Ισραήλ διότι αν ήταν διαφορετική θα ακολουθούσε μια πιο ήπια τακτική για να μην αναπαράγει τον κύκλο της βίας. Σε μια τέτοια υπέρβαση προβαίνει, πάντα, ο ισχυρός, όχι ο αδύναμος.
Μια εμβληματική μορφή της αμερικανικής δημοσιογραφίας, ο αμερικανοεβραίος Τόμας Φρίντμαν, έγραψε στους New York Times το τι θα μπορούσε να κάνει το Ισραήλ και να απέβαινε προς όφελός του.
Επικαλέστηκε τον Ινδό πρωθυπουργό Manmohan Singh, ο οποίος, όταν η χώρα του δέχθηκε τρομοκρατική επίθεση από την τζιχαντιστική οργάνωση Lashkar-e-Taiba του Πακιστάν, δεν αντεκδικήθηκε. Εκμεταλλεύτηκε το γεγονός για να συσπειρώσει τη διεθνή κοινότητα υπέρ της χώρας του, άφησε εκτεθειμένο τον Πακιστανικό στρατό οι μυστικές υπηρεσίες του οποίου υποστήριζαν την οργάνωση και στήριξε την πακιστανική κυβέρνηση (απέναντι στον πακιστανικό στρατό) η οποία ήθελε να βελτιώσει τις σχέσεις της με την Ινδία.
Αλλά η σπουδαιότερη επισήμανση του δημοσιογράφου, ο οποίος έχει ενημέρωση από το βαθύ αμερικανικό κράτος, ήταν πως ακόμη και οι ΗΠΑ έχουν φθάσει στα όριά τους με την πολιτική που εφαρμόζει το Ισραήλ.
Οι ΗΠΑ για άλλη μια φορά φαίνονται αδύναμες να ελέγξουν τις εξελίξεις και θα είναι η κύριες χαμένες από όποια εξέλιξη και αν έχει ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή.
Ακόμη και τα συντηρητικά αραβικά κράτη που είναι επιφυλακτικά απέναντι στους Παλαιστίνιους βλέπουν με πολλές επιφυλάξεις την αμερικανική πολιτική στην περιοχή, μια πολιτική που πήρε χρόνια για να οικοδομηθεί, ενώ εκτίθενται διεθνώς για την χρησιμοποίηση διαφορετικών μέτρων σε πολιτικά ζητήματα της διεθνούς κοινότητας. Όσο και αν η πολιτική ηθική είναι κάτι που προκαλεί θυμηδία στους διαχειριστές των πολιτικών υποθέσεων, η διαχείριση της διεθνούς κοινής γνώμης από την οποία εξαρτώνται και οι αποφάσεις των κυβερνήσεων απαιτεί απαντήσεις στο ερώτημα γιατί είναι καταδικαστέοι οι βομβαρδισμοί της Ουκρανίας από τη Ρωσία και όχι των Παλαιστινίων στη Γάζα από το Ισραήλ.
Οι ΗΠΑ είναι ακόμη εκτεθειμένες στους συμμάχους τους διότι άρχισε η διαδικασία συνειδητοποίησης ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει τελειώσει υπέρ της Ρωσίας με την Ουάσιγκτον να έχει ενθαρρύνει το Κίεβο να κλιμακώσει την αντιπαράθεση και, τώρα, να το εγκαταλείπει.
Η στάση τους, προκαλεί, επίσης, ερωτηματικά, στους Κούρδους συμμάχους τους στη Μέση Ανατολή οι οποίοι σήκωσαν το βάρος του πολέμου κατά του ISIS και τώρα εγκαταλείπονται στην τουρκική βουλιμία. Στο εσωτερικό τους, δε, εμφανίζουν έντονα σημάδια παρακμής που έχουν επιπτώσεις και στην εξωτερική πολιτική και παρουσία τους. Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή δεν ευνοούν τις ΗΠΑ. Θα είναι οι πρώτες χαμένες. Ακόμη, η Μέση Ανατολή αποτελεί ένα πεδίο ανταγωνισμού των ΗΠΑ με το δίπολο Ρωσίας-Κίνας. Κρίνονται πολλά.
Το Ισραήλ με την συμπεριφορά του φαίνεται να διακινδυνεύει τις συμφωνίες με τις αραβικές χώρες που επεδίωξε να συνάψει ενώ σταθεροί του σύμμαχοι αποδεικνύονται η Ελλάδα και η Κύπρος. Για την Ελλάδα αυτό περικλείει έναν κίνδυνο, αν δεν κρατηθούν οι δέουσες ισορροπίες. Θα υπονομευθεί μια σχέση του ελληνισμού με τους λαούς της περιοχής που χρονολογείται από την Μινωϊκή εποχή. Ήδη κάποια δείγματα τέτοιας αμφισβήτησης άρχισαν να εκδηλώνονται στις αραβικές χώρες, οι κοινωνίες των οποίων είναι περισσότερο ριζοσπαστικοποιημένες από τις κυβερνήσεις τους σε ό,τι αφορά το παλαιστινιακό.
Αν οι εξελίξεις με την επιμονή του Ισραήλ ξεφύγουν από το όριο ανοχής των κοινωνιών αυτών μπορεί να δούμε φαινόμενα μιας νέας Αραβικής Άνοιξης.
Η συγκέντρωση πολλών στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή με τις ΗΠΑ να έχουν στείλει και δεύτερο αεροπλανοφόρο ενώ δρουν με μονάδες τους στο ίδιο το Ισραήλ, υπογραμμίζουν αυτήν την ανησυχία.
Έχει το Ισραήλ το δικαίωμα με την αλαζονική του πολιτική να σύρει την ανθρωπότητα σε έναν Γ!ΠΠ;
“ο ισραηλίτης είναι ο όπου γης εβραίος που δεν είναι πολίτης του Ισραήλ”
Ο Freud ήταν Εβραίος, αλλά όχι και ισραηλίτης. Ήταν άθεος. Σάς τα είχε γράψει και πριν δυο-τρεις ημέρες.
Ισραηλίτης: Ο πιστός τής ισραηλιτικής (μωσαϊκής) θρησκείας, ασχέτως τόπου, υπηκοότητος, ή εθνικότητος.
Εβραίος: Ο ανήκων εις το εβραϊκό έθνος, ασχέτως τόπου, υπηκοότητος, ή θρησκείας.
Ισραηλινός: Ο έχων υπηκοότητα τού κράτους τού Ισραήλ, ασχέτως τόπου, εθνικότητος, ή θρησκείας.
“η Χαμάς αυτήν τη στιγμή είναι η μόνη οργάνωση που εκφράζει τους παλαιστίνιους”
Πολύ αμφιβάλλω, ως προς το σύνολο τουλάχιστον. Αν ρωτήσετε κατοίκους τής Λωρίδας (αν φυσικά τολμούσαν να μιλήσουν ελεύθερα, πράγμα που δεν μπορούν/τολμούν), θα βλέπατε πόσοι απ’ αυτούς θεωρούν ότι η τρομοκρατική οργάνωση, που τούς κάθισε στο σβέρκο, εδώ και 17 χρόνια, τούς εκφράζει. (Ο Παλαιστίνιος, Εβραίος κλπ., πάντα με κεφαλαίο, ως εκφράζων καταγωγή/εθνικότητα). Η Χαμάς θέτει ως μόνο της σκοπό την καταστροφή τού ισραηλινού κράτους, οπότε δεν αφήνει περιθώρια συνεννοήσεως. Αντιθέτως, η Παλαιστινιακή Αρχή, συζητά την παλιά λύση τού ΟΗΕ (τώρα, αφού έχασαν την ευκαιρία τού 1947), για την δημιουργία δύο κρατών, ενός αραβικού κι ενός εβραϊκού (Ισραήλ) και όχι δύο αραβικών. Με δυο λόγια, η Π.Α. συζητά, ενώ η Χαμάς όχι(*). Την επιστροφή τού Ισραήλ στα σύνορα τού 1967 καλά θα κάνουν να την ξεχάσουν. Δεν τούς κήρυξε το Ισραήλ το πόλεμο αυτόν, όπως και κανέναν άλλον. Απλώς, τον κέρδισε και μάλιστα εντός 6 ημερών και πήρε αυτά που πήρε. Ήδη έχει επιστρέψει το Σινά στην Αίγυπτο, αφού πρώτα η τελευταία υπό τον Σαντάτ, βλέποντας το αδιέξοδο των πολέμων, συνήψε ειρήνη μαζί του.
“Αυτή είναι η πολιτική του Ισραήλ διότι αν ήταν διαφορετική θα ακολουθούσε μια πιο ήπια τακτική για να μην αναπαράγει τον κύκλο της βίας”
Δηλαδή, να κάμει τι; Ν’ αφήσει άθικτη την Χαμάς να συνεχίσει τον χαβά της; Σκοπό έχει τον αφανισμό τού κράτους τού Ισραήλ και αναγκαστικά το τελευταίο τον αφανισμό τον δικό της. Τα μέσα θα τα κρίνουν και οι μεν και οι δε. Δεν είναι δική μου δουλειά. Ο κύκλος τής βίας θα αναπαραχθεί, αν το Ισραήλ δεν εξαλείψει την Χαμάς από προσώπου γης. Αυτό έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα.
(*) Το γιατί το έχω ήδη γράψει. Η Χαμάς δεν θέλει την επίλυση τού Παλαιστινιακού, διότι θα χάσει τον λόγο υπάρξεώς της, ο οποίος τής αποφέρει σημαντικότατα έσοδα από το Ιράν και το Κατάρ.
Washington Post: «Ο επικεφαλής της Χαμάς διαχειρίζεται τεράστιο διεθνές οικονομικό δίκτυο»
Συγκρίνατε με το (*).
Διαβάζω εδώ και συμφωνώ:
“Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν δήλωσε σήμερα ότι τόσο η Ουάσινγκτον όσο και τα αραβικά κράτη πιστεύουν ότι το status quo μιας ελεγχόμενης από την Χαμάς Γάζας δεν μπορεί να συνεχιστεί και ότι συζήτησε με τους ομολόγους του των αραβικών χωρών τρόπους για την χάραξη ενός καλύτερου μονοπατιού προς την λύση των δύο κρατών”
“Ο Αμερικανός ΥΠΕΞ επανέλαβε σχετικά ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν ότι μια τέτοια κατάπαυση του πυρός θα «διατηρούσε τη Χαμάς σε ισχύ» και θα της επέτρεπε να ανασυντάξει τις δυνάμεις της και να πραγματοποιήσει ανάλογες επιθέσεις με εκείνη της 7ης Οκτωβρίου.”
Αυτά, άλλωστε, έγραψα κι εγώ και νομίζω ότι είναι αυτονόητα.
“η Χαμάς αυτήν τη στιγμή είναι η μόνη οργάνωση που εκφράζει τους παλαιστίνιους”
Δεν το βλέπω.
Συγγνώμη για την τμηματική προσθήκη σχολίων, αλλά κι εγώ τμηματικά διαβάζω τις αναρτήσεις.
Δεν μπορώ να πώ, ότι μπορώ να παρακολουθήσω την λογική του άρθρου.
Αν η Χαμάς είναι η μοναδική οργάνωση η οποία εκφράζει τους Παλαιστινίους, και η ίδια αυτή οργάνωση βασίζει όλη την θεώρησή της στην εξαφάνιση του εβραϊκού κράτους και επιπλέον προβαίνει σε επιθετικές ενέργειες ευρείας έκτασης, ποιά άλλη λύση μπορεί να επιδιώξει το Ισραήλ από αυτή της κατάρρευσης της Χαμάς στην Γάζα;
Προφανώς οι Ισραηλινοί δεν είναι ανόητοι, ξέρουν ότι αυτό που κάνουν δε θα φέρει την ειρήνη στην περιοχή ούτε θα εξαλείψει τη Χαμάς. Κι αν την εξαλείψει επιχειρησιακά στο μέλλον θα προκύψει άλλη οργάνωση με αντίστοιχα αν όχι πιο ακραία χαρακτηριστικά. Στόχος πρέπει να είναι ο εκτοπισμός του πληθυσμού και η ενσωμάτωση εδαφών. Σιγά σιγά ροκανίζουν την περιοχή μέσα από αλλεπάλληλες κρίσεις. Η ιδέα ότι μετά από αυτό που συμβαίνει θα υπάρξει λύση δύο κρατών, αποκλιμάκωση και σταδιακή αποκατάσταση σχέσεων είναι απίθανο ως αστείο. Το μακελειό στη γάζα ρίχνει τα θεμέλια για την επόμενη κρίση και για μια επόμενη γενιά ”τρομοκρατίας”.
Αυτό που είναι πιο ενδιαφέρον είναι ότι οι Ισραηλινοί μέσα από τη διαχρονική πολιτική που ασκούν φαίνεται ότι έχουν κάνει την εξής παραδοχή, το πρόβλημα στην περιοχή μπορεί να λυθεί μόνο μέσα από την ισχύ και όχι με συμβιβασμούς και συνύπαρξη. Πιστεύουν δηλαδή είτε λόγω του αίματος που έχει χυθεί είτε λόγω των εγγενών χαρακτηριστικών του ανθρώπου ότι η βία και η δύναμη θα κρίνουν την αντιπαράθεση. Έχουν πάρει μία σκληρή και ρεαλιστική στάση. Το λένε άλλωστε, ότι και Παλαιστινιακό κράτος να ιδρυθεί το πρόβλημα της ”τρομοκρατίας” δεν πρόκειται να εκλείψει και μπορεί να έχουν δίκιο, έχουν συμβεί ήδη πάρα πολλά για να ξεχαστούν. Έχουν δηλαδή μπροστά τους ένα πεπρωμένο πολέμου και σύγκρουσης με τους Άραβες και γενικά τους Μουσουλμάνους στην περιοχή που έχουν κι εκείνοι το δικό τους ιστορικό μισαλλοδοξίας και συμφερόντων που θα τους φέρνει διαρκώς σε αντιπαράθεση. Επομένως έχουν αποδεχτεί ότι ή θα επιβληθούν ή θα εκδιωχθούν. Τώρα αν αυτό είναι μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία ή μια ρεαλιστική ανάλυση της πραγματικότητας έχει να κάνει με το πως αντιλαμβάνεται κανείς τον άνθρωπο, τις κοινωνίες, την ιστορία.
Το παράδειγμα της Ινδίας με το Πακιστάν μπορεί να είναι μία ένδειξη ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να λυθούν ιστορικά προβλήματα όμως οι αναλογίες είναι πολύ διαφορετικές.
Θεωρώ το μεσανατολικό ζήτημα αρκούντως πολύπλοκο για να το αναλύσω στην βάση προβλέψεων και σεναρίων για τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα στην περιοχή.
Με απασχολεί, όμως, μια άλλη πτυχή του, η πρόσληψή του από την ελληνική κοινωνία.
Διακρίνω μια σχεδόν δογματική υποστήριξη των Αράβων της Παλαιστίνης και εκ προοιμίου καταδίκη του Ισραήλ (δεν αναφέρομαι στο παρόν άρθρο, ομιλώ γενικότερα). Παραβλέποντας κάποια ιστορικά δεδομένα όπως:
α) Την προ του 1947 μακραίωνη υπαγωγή της περιοχής σε ένα αυτοκρατορικό (πολυεθνικό) μόρφωμα. Η αντικατάστασή του από κράτη-έθνη ήταν επόμενο να προκαλέσει εθνοτικές συγκρούσεις.
β) Ότι εκείνοι που “ήρξαντο χειρών αδίκων” και απέρριψαν την αρχική λύση δύο κρατών (Α΄αραβοϊσραηλινός πόλεμος) ήταν οι Άραβες, που προσέβλεπαν στην αποκλειστική χρήση των εδαφών της Παλαιστίνης. Απλώς τα αποτελέσματα επί του πολεμικού πεδίου (όπως και των επομένων δύο πολέμων) ανέτρεψαν άρδην την κατάσταση.
γ) Ότι οι Άραβες της Παλαιστίνης έχουν πρωτίστως περιθωριοποιηθεί – συν τω χρόνω – από τα λοιπά αραβικά κράτη, που προέταξαν τα οικονομικά τους συμφέροντα και την συναλλαγή τους με την “Δύση”.
Παρά ταύτα, εμείς εξακολουθούμε να στηρίζουμε τον “δίκαιο αγώνα των Παλαιστινίων”.
Και διερωτώμαι μήπως αυτή η στάση υποκρύπτει μία ροπή μας προς την θυματοποίηση, πέρα από πιθανή αδυναμία ψύχραιμης αναγνώσεως της πραγματικότητος.
Διότι, ευρισκόμενοι κι εμείς σε παρόμοια θέση με το Ισραήλ (εννοώ σε ασταθές περιβάλλον, πολλαπλών απειλών) επιλέγουμε την επαιτεία προστασίας, τις εκκλήσεις συμπαραστάσεως και τα διαβήματα για το διεθνές δίκαιο, αντί για την επιβολή των θέσεών μας με πυγμή, ακόμη και σε περιπτώσεις υποδεεστέρων αντιπάλων (Σκόπια, Αλβανία), αρνούμενοι να επιδιώξουμε τον ρόλο του ισχυρού. Σαν να διακατεχόμαστε από ενοχικό σύνδρομο χρήσης ισχύος!
Ενώ, κατά την γνώμη μου, το Ισραήλ έχει πολλά να μας διδάξει, όπως ενδεικτικώς απαρίθμησα προσφάτως.
https://kak-ies.blogspot.com/2023/10/blog-post.html
Αλλά η ιδεοληπτική μας τύφλωση έναντί του μάς κάνει να παραβλέπουμε νοοτροπίες άξιες μιμήσεως.
ΥΓ:
Η μοναδική μου ένσταση επί του άρθρου είναι η επίκληση στην “αναλογική” χρήση βίας. Δεν κατανοώ αυτήν την αρχή, όταν πρόκειται για αγώνα επικρατήσεως ασκείται όση βία είναι απαραίτητη για την κατίσχυση επί του αντιπάλου. Και η αστυνομία, όταν πρόκειται να συλλάβει έναν κακοποιό, θα καταφύγει σε χρήση υπέρτερης βίας και περισσοτέρων μέσων από εκείνον.
η δική μου εξήγηση κε. Καραγιαννίδη, για την στάση της πλειοψηφίας των Ελλήνων, είναι δυστυχώς πιο απαισιόδοξη:
ελλείψη εθνικών συμφερόντων υιοθετούμε και εδώ τις αφηρημένες έννοιες του… διεθνούς δικαίου.
Εάν είχαμε εθνικά συμφέροντα, άλλα από εκείνα τα οποία μας εξασφαλίζουν την οικονομική στήριξη ξένων προϋπολογισμών (μαζί με την ψευδαίσθηση ότι αυτοί οι προϋπολογισμοί θα μας υποστηρίξουν σε περίπτωση επίθεσης της τουρκίας, όπως σωστά επισημαίνετε), θα αντλούσαμε από αυτά μια στάση χωρίς τις περιττές αγγυλώσεις σε κάτι το οποίο αποδεδειγμένα στην διεθνή πολιτική σκηνή έχει περίπου την ίδια σημασία την οποία έχει ο πραγματικός χαρακτήρας των ηθοποιών οι οποίοι υποδείονται τους υπερήρωες στις χολιγουντιανές ταινίες: την ηθική.
@ Ο Λούμπεν
Πώς ορίζεις τα εθνικά συμφέροντα, ώστε να καταλάβω αν όντως δεν έχομε τέτοια και γιατί;
την έχουμε κάμει ήδη αυτή την συζήτηση και δεν θεωρώ ότι έχουμε να προσθέσουμε κάτι επιπλέον επ’ αυτού.
Συζήτηση, που αν θυμούμαι καλά, δεν κατέληξε πουθενά, λόγω ασάφειας εκ μέρους σου.
Το Ισραήλ λειτουργεί ως κατακτητής και οι Παλαιστίνιοι αντιστέκονται όπως οφείλουν να κάνουν. Έχουν δικαίωμα να αποκτήσουν το δικό τους κράτος. Η μόνη λύση είναι τα δύο κράτη. Μόνο η δίκαιη επίλυση θα αμβλύνει την τάση προς την τρομοκρατία και θα δώσει χώρο στην ειρηνική συνύπαρξη.
Δε συμφωνώ με το χτύπημα της Χαμάς, δε μπορώ να δεχτώ, όμως, για κανένα λόγο χτύπημα νοσοκομείου, εκκλησίας και γενικότερα χτύπημα στον άμαχο πληθυσμό στα πλαίσια της “αυτοάμυνας” όπως υποστηρίζει το Ισραήλ.
1) Πολύ φοβούμαι ότι δεν έχεις επαφή με την πραγματικότητα και γράφεις θεωρητικά. Όπως σωστά αναφέρεται παραπάνω (Κων/Νος Α. Καραγιαννίδης November 5, 2023 At 3:55 pm) κι έχω κι εγώ γράψει κατ’ επανάληψη, οι Άραβες ήταν αυτοί που απέρριψαν την λύση των δύο κρατών και όχι οι Εβραίοι (τότε δεν υπήρχε ακόμη το Ισραήλ).
2) Στη ουσία κι εξ αρχής, σκοπός των Αράβων τής Παλαιστίνης ήταν να μην ιδρυθεί εβραϊκό κράτος στην περιοχή και όταν ιδρύθηκε, έβαλαν στόχο την διάλυσή του. Για ποιους κατακτητές μιλάς και πράσσειν άλογα;
3) Η Χαμάς δεν θέλει την επίλυση τού λεγομένου “Παλαιστινιακού”, για τούς λόγους που εξήγησα παραπάνω (November 5, 2023 At 11:14 am).
Γράφεις βασιζόμενος στο συναίσθημα, αλλά τα προβλήματα αυτά δεν λύνονται με συναισθηματισμούς.
Η ΕΞΥΠΝΑΔΑ-”ΠΟΝΗΡΙΑ” ΤΗΣ ΧΑΜΑΣ -ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΗΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ 7Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2023 ,ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΑΒΕΣ .
ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΜΕΝΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ ,ΑΦΟΥ ΑΝΩ ΤΩΝ ΧΙΛΙΩΝ ΔΙΑΚΟΣΙΩΝ ΕΤΩΝ ΤΕΛΟΥΣΑΝ ΥΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΤΩΝ ΜΩΑΜΕΑΝΩΝ ΑΡΑΒΩΝ ΚΙ ΤΟΥΡΚΩΝ ;;;.