του Παύλου Κωνσταντινίδη*
Το δράμα των δασών μας δεν είναι ότι καίγονται. Το δράμα τους ξεκινά μετά την περίοδο των πυρκαγιών. Τότε που γίνεται ο σχεδιασμός της μεταπυρικής διαχείρισης των καμένων εκτάσεων. Μια καθαρά επιστημονική διαδικασία η οποία κακοποιείται βάναυσα κάθε χρόνο, από πρωτοβουλίες άσχετων με την οικολογία των καμένων δασών επιχειρήσεων τηλεφωνίας, ενημερωτικών μέσων, ποτών, σουπερμάρκετ κ άλ. ακόμη και επώνυμων ΜΚΟ.
Ανήμπορη η Πολιτεία ανέχεται απαράδεκτες καταστάσεις παρεμβάσεων ιδιωτών σε έναν ευαίσθητο χώρο που είναι το καμένο δάσος, διότι νιώθει ενοχές από το παιδιάστικο πείσμα να συντηρεί ένα αποτυχημένο μοντέλο μηχανισμού καταστολής των πυρκαγιών και να το αλλάξει. Υπουργοί και παρατρεχάμενοι σύμβουλοι που η μοναδική τους εμπειρία από δάση είναι τα δασάκια που πήγαιναν ως μαθητές εκδρομή και αγνοούν βασικές οικολογικές αρχές και επιτρέπουν στον οποιονδήποτε επιχειρηματία να μαζεύει χρήματα, να σχεδιάζει και να εκτελεί απαράδεκτες αναδασώσεις που σε οποιαδήποτε άλλη σοβαρή χώρα είναι ευθύνη των κρατικών υπηρεσιών που τους εμπιστευθήκαμε.
Σε ένα ζοφερό περιβάλλον άγνοιας, ενοχής και αδυναμίας, εξαγγέλλονται και υλοποιούνται από ιδιωτικές επιχειρήσεις έργα βιτρίνας που το αποτέλεσμά τους φέρνει χειρότερα αποτελέσματα, από ότι η ίδια η φωτιά. Ευτυχώς όχι σε όλα τα δάση. Τα ανώνυμα, δύσβατα, μονίμως εγκαταλειμμένα δάση της επαρχίας είναι τα τυχερά, που γλυτώνουν την ιδιωτική φροντίδα, διότι εκεί δεν υπάρχει ο κρίσιμος πληθυσμός που θα έφερνε χρήμα στα ταμεία τους.
Άτυχα είναι τα επώνυμα περιαστικά δάση κυρίως της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Πάρνηθα, Πεντέλη, Υμηττός, Σέιχ-Σου. Εκεί που οι δημοσιογράφοι κάνουν τα απίθανα ρεπορτάζ, σε ένα απίστευτο κρεσέντο καταστροφολογίας. Εκεί που οι κάτοικοι βλέπουν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται και είναι συναισθηματικά πιο ευάλωτοι. Εκεί που οι υπόλοιποι βλέπουν το κοντινό τους περιβάλλον να υποβαθμίζεται οικολογικά και αισθητικά. Και μέσα σε αυτό το ιδιαίτερο περιβάλλον οι επιχειρηματίες στοχεύουν στο θυμικό μικρών και μεγάλων. Και αναδαυλίζουν την αγωνία για γρήγορη αποκατάσταση. Και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος διότι είναι κοινή πεποίθηση πια πολιτικών και πολιτών ότι όπως ξαναχτίζουμε σύντομα τη γέφυρα που την πήρε το ποτάμι, το ίδιο γρήγορα μπορούμε και να αποκαταστήσουμε το καμένο δάσος.
Το δάσος όμως δεν είναι τεχνικό έργο. Δεν είναι γκρεμισμένο από σεισμό οίκημα, που θα απομακρύνουμε τα μπάζα και θα το ξαναχτίσουμε πιο μεγάλο, πιο όμορφο και πιο σταθερό. Το δάσος ακόμη και τελείως καμένο είναι ένας ολοζώντανος οργανισμός, που έχει φροντίσει από μόνο του να διατηρήσει σε ασφάλεια από τις φλόγες τεράστια αποθέματα αναγεννητικού υλικού. Κάθε φτυάρι όμως που μπαίνει στο καμένο καταστρέφει εκατοντάδες σπόρους. Κάθε ρίπερ που οργώνει το καμένο έδαφος για να φυτευτούν δένδρα, ξεπατώνει χιλιάδες ζωντανούς θάμνους που φύλασσαν για δεκαετίες κοιμώμενους οφθαλμούς για να αναγεννηθούν από τις στάχτες τους.
Αυτή λοιπόν τη μεταπυρική περίοδο δραστηριοποιούνται οι επιχειρήσεις που στοχεύουν στην αγωνία του κόσμου (την δική σου που τώρα με διαβάζεις και τη δική μου που σου γράφω) και οργανώνουν αναδασώσεις, όχι απλά αμφίβολης επιτυχίας, αλλά εξασφαλισμένης αποτυχίας. Τα πολλά τελευταία χρόνια διαφημίζουν τις οικολογικές τους προσπάθειες, την καλή τους θέληση να συμβάλλουν στην άμεση βελτίωση του φυσικού περιβάλλοντος ετατρέποντάς το σε τεχνητό), καλούν σε συμμετοχή τα παιδιά της τρυφερής ηλικίας. Και όλα αυτά παρά το ότι μέχρι σήμερα δεν έχουν να επιδείξουν ούτε μια επιτυχημένη τους παρέμβαση. ΟΥΤΕ ΜΙΑ. Και όμως με την ανοχή της Πολιτείας, με την αδυναμία των αποστεωμένων δασικών υπηρεσιών και το αδιάφορο σφύριγμα της τοπικής αυτοδιοίκησης οργανώνουν συναυλίες που αφιλοκερδώς συμμετέχουν καλόπιστα σπουδαίοι καλλιτέχνες, βάζοντας όμως εισιτήριο για να αγορασθούν λέει τα φυτά. Μα ποια φυτά και από πού; Ποιο διαλυμένο κράτος, που δεν μπορεί να βάλει στις σωστές ράγες δύο τραίνα, επιτρέπει αυτού του είδους τις πρωτοβουλίες; Ποιος Υπουργός δέχεται να του λένε οι επιχειρηματίες ότι θα συγκεντρώσουν χρήματα, για να αλλάξουνε το είδος της φυσικής βλάστησης;
Να αντικαταστήσουμε λένε ανερυθρίαστα, τα διαβολικά πεύκα και να φυτέψουμε στη θέση τους ευλογημένα πλατύφυλλα και να μην υπάρχει ένα μέλος της κυβέρνησης να τους πει ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ. Έχουμε υπηρεσίες, έχουμε επιστήμονες, έχουμε ερευνητές και καθηγητές Πανεπιστημίου που μας λένε αυτό που κάνετε είναι κακουργηματική για το Μεσογειακό δάσος πράξη. Σταματήστε αμέσως αυτές τις πρωτοβουλίες!!!
Συγγνώμη για το ύφος μου και τον σκληρό λόγο. Όμως ακούγοντας τη θαρραλέα ομιλία της συναδέλφου Δασολόγου ΚΥΡΙΑΣ Ευγενίας Λαμπέτσου στην ημερίδα για τα καμένα του Έβρου, δεν μπορώ παρά να χρησιμοποιήσω τον ίδιο δυναμικό και αυστηρό επιστημονικό και οικολογικό λόγο. Είναι καθήκον όλων όσων γνωρίζουμε την επιστημονική αλήθεια.
Ίσως μόνο έτσι σταματήσουμε τη συμμετοχή του κόσμου στις εκδηλώσεις του ΣΚΑΙ και του οποιοσδήποτε ΣΚΑΙ, που οργανώνει αυτή την περίοδο επί πληρωμή αγώνες δρόμου σε δάση, τα οποία λέει θα αναδασώσουν οι συμμετέχοντες με τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν. Σε όλους αυτούς που έχουν σκοπό να δηλώσουν συμμετοχή έχω να τους πω ότι κάθε λάκκος που θα ανοίγουνε για να βάλουν ένα ακατάλληλο φυτό, θα αποτελέσει τον τάφο των φυσικών δένδρων που προσπαθούν να αναγεννηθούν.
Στην περίπτωση δε των διπλοκαμένων υπάρχουν οι Δημόσιες Δασικές Υπηρεσίες να επιληφθούν. Εάν ο ΣΚΑΙ πονάει τον τόπο, να κάνει τις εκδηλώσεις του και να δώσει τις εισπράξεις στους εντεταλμένους από το Κράτος ειδικούς υπαλλήλους τους δασολόγους, να σχεδιάσουν και να εκτελέσουν τις αναδασώσεις. Με φυτά κατάλληλα, πιστοποιημένα και υγιή. Διότι κανείς δεν αναλογίστηκε μετά από την εξάντληση των ιδιωτικών φυτωρίων από τα αποθέματά τους, με χρήματα από τις φθινοπωρινές εκδηλώσεις που προηγήθηκαν θα βρεθούν σε λίγους μήνες καινούργια φυτά να διαθέσουν; Και δεν πιστεύω ότι είναι κάποιος τόσο αφελής που να πιστεύει ότι τα ιδιωτικά φυτώρια παράγουν δασικά δένδρα και θάμνους.
Κάνω έκκληση ως επιστήμονας που αφιέρωσα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου στα καμένα δάση της πατρίδας μας, κανείς να μην συμμετάσχει σε αυτή την παρωδία της δήθεν αποκατάστασης της ταπεινωμένης από την ανημποριά Πάρνηθας, του ταλαιπωρημένου Πεντελικού και του μικρού τους αδελφού του Υμηττού. Κάνω έκκληση και στον κάθε έναν από εσάς που πιστεύετε ότι η κατάσταση ξεπέρασε τα όρια της σοβαρότητας, κοινοποιείστε το κείμενο αυτό ή γράψτε ένα παρόμοιο δικό σας και διαδώστε σε όσους μπορείτε. ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.
*Διαχειριστής της ομάδας ΔΑΣΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ- ΔΑΣΙΚΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ
