Του Παντελή Σαββίδη
Οι κλασικοί βιολόγοι αντιδρούν όταν οι αναλυτές αναφέρονται στον κοινωνικό ή πολιτικό δαρβινισμό, αλλά η γενική αντίληψη της εξέλιξης των ειδών και της επικράτησης των πλέον ευπροσάρμοστων, όχι, κατ ανάγκην των πιο ισχυρών, είναι μια αρχή που μπορεί να μεταφερθεί και στην κοινωνία και στην πολιτική.
Ο κόσμος αλλάζει και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Συνιστώσες δυνάμεις του προσπαθούν να επηρεάσουν τις αλλαγές αλλά μερικές ακολουθούν τον ρουν την ιστορίας με τη λογική του «όπου πάει ο άνεμος».
Η Αθήνα ακολουθεί μια τέτοια πολιτική με την διαφορά πως προσδιόρισε την κατεύθυνση του ανέμου. Όπου φυσάει ο δυτικός άνεμος.
Ο πρωθυπουργός της χώρας το διατύπωσε με δύο λέξεις: είμαστε δεδομένοι. Και κανείς δεν αντέδρασε. Κατά πάσα πιθανότητα η κοινωνία το αποδέχεται.
Αν εξαιρέσουμε την περίοδο που ο Βενιζέλος με τις όποιες αστικές δυνάμεις της εποχής του και τη βοήθεια του στρατού προσπάθησε να διευρύνει τα όρια του ελληνικού κράτους και να του δώσει μια αυτοδύναμη πολιτική-στο πλαίσιο του δυτικού συστήματος αλλά με βαθμούς αυτονομίας- δεν υπάρχει άλλη διακριτή περίοδος της ελληνικής ιστορίας που η χώρα να ήθελε να διαμορφώσει δική της πολιτική και να είχε τη δυνατότητα να το καταφέρει.
Αποκορύφωμα αυτής της εξάρτησης είναι οι μέρες μας με τον εύστοχο προσδιορισμό του status της χώρας από τον κ. Μητσοτάκη με τη δήλωση περί δεδομένων.
Παλαιοί και έμπειροι διπλωμάτες μου έλεγαν, στην αγωνιώδη προσπάθειά μου να αντιληφθώ αν υπάρχει κάποιο κέντρο που διαμορφώνει και προτείνει πολιτική, να μην χάνω χρόνο διότι τα πάντα εξαρτώνται από τα «ραβασάκια της πρεσβείας».
Η ελληνική εξωτερική-και αμυντική-πολιτική υπαγορεύεται από τις ΗΠΑ και σε έναν βαθμό από την Ε.Ε. Ακόμη και σε ζητήματα στενού ελληνικού ενδιαφέροντος η Αθήνα δεν μπορεί να αναλάβει πρωτοβουλίες αν δεν εγκριθούν από την «πρεσβεία».
Το γεγονός ότι ο εκάστοτε υπουργός εξωτερικών συγκεντρώνει στο γραφείο του το σύνολο των αρμοδιοτήτων, το ότι η αρμόδια διεύθυνση του ΥΠΕΞ (για τη διαμόρφωση πολιτικής) συγκροτείται από ένα, ουσιαστικά, άτομο, το οποίο οι ίδιοι οι συνάδελφοί του υπονομεύουν, και το ότι διακόπηκε η χρηματοδότηση ακόμη και ελάχιστων δεξαμενών σκέψης από το ΥΠΕΞ, επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό αυτό.
Συνεπώς δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία να αναζητήσουμε την ελληνική εξωτερική πολιτική το 2024 όταν αυτή επηρεάζεται καθοριστικά από άλλες δυνάμεις. Θα πρέπει να δούμε την πολιτική των δυνάμεων αυτών για να εκτιμήσουμε πως θα εξελιχθούν τα γεγονότα το 2024.
Ωστόσο, με την παράμετρο της εξάρτησης από τις δυνάμεις, θα πρέπει να εστιάσουμε σε μερικά ζητήματα.
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζονται, πλέον, από την Διακήρυξη Φιλίας που υπεγράφη κατά την τελευταία επίσκεψη του Ερντογάν η οποία, διακήρυξη, θα δοκιμασθεί κατά το 2024.
Ήδη, η Ελλάδα παραπέμπεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τον μη καθορισμό θαλάσσιου χωροταξικού σχεδιασμού και αυτό η Αθήνα θα το απέφυγε, γνωρίζοντας ότι παραβαίνει κοινοτική οδηγία, για να μην δυσαρεστήσει την Τουρκία. Τα πράγματα, όμως, έχουν φθάσει σε κρίσιμο σημείο και στην Αθήνα πρέπει να αποφασίσουν. Η Τουρκία είναι αδύνατον να μην αντιδράσει (αντέδρασε και σε ανάλογη περίπτωση της Κύπρου) και η Αθήνα δεν μπορεί να μην υλοποιήσει κοινοτική οδηγία. Αυτό, βεβαίως, είναι μια κραυγαλέα περίπτωση αρνητικών δεσμεύσεων της Διακήρυξης Φιλίας αλλά όπως υποστηρίζουν έγκυροι καθηγητές Διεθνούς Δικαίου οι διατυπώσεις της Διακήρυξης δεν δεσμεύουν την Ελλάδα να μην ικανοποιήσει διεθνείς της υποχρεώσεις. Ωστόσο, σε πολιτική επίπεδο η δυσαρέσκεια της Άγκυρας και, ενδεχομένως, η άρνηση αναγνώρισης των ελληνικών οριοθετήσεων, θα είναι προφανείς.
Το 2024, λοιπόν, θα δοκιμασθεί η Ελληνοτουρκική προσέγγιση. Θα αναδυθεί, επίσης, και μια κρυμμένη μεταβλητή στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Το κυπριακό. Η προσέγγιση Αθήνας-Άγκυρας κατέστη δυνατή αφού το κυπριακό εξαιρέθηκε από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Και η ελληνική κυβέρνηση υπογράφει Διακήρυξη Φιλίας με μια χώρα που έχει καταλάβει το 1/3 του νησιού από το 1974 εξ υπαιτιότητος της Αθήνας.
Δεν είναι, επίσης, σαφές που αποβλέπει ο πρόεδρος της Κύπρου με την επιμονή του για επανέναρξη των συνομιλιών για το κυπριακό από εκεί που σταμάτησαν στο Γκράν Μοντανά, όταν είναι γνωστό πως η αιτία της διακοπής τους ήταν η επιμονή της Τουρκίας να διατηρήσει το καθεστώς της εγγυήτριας δύναμης στο νησί, μαζί με την Ελλάδα και τη Βρετανία, κάτι αδιανόητο για χώρες στον 21ο αιώνα.
Η φύση του τουρκικού κράτους είναι επιθετική και στην επιθετικότητα απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο θα επανέλθει αργά ή γρήγορα, μόλις ικανοποιήσει τις σκοπιμότητες που του υπαγόρευσαν την στιγμιαία ανάπαυλα της επιθετικότητάς του.
Η προμήθεια των F-16 από τις ΗΠΑ είναι μια τέτοια σκοπιμότητα αλλά όχι η μόνη. Η Τουρκία θέλει να εστιάσει στο κύριο μέτωπο αστάθειας στην ευρύτερη περιοχή που είναι το μεσανατολικό και φρόντισε να καλύψει τα νώτα της με την Ελλάδα. Και η Ελλάδα της προμήθευσε την διαβεβαίωση, που ο Ερντογάν κραδαίνει προς τις ΗΠΑ, πως οι σχέσεις του με την Αθήνα δεν είναι, απλώς, χωρίς προκλήσεις αλλά και φιλικές.
Προς τι αυτή η αφελής αθηναϊκή πολιτική; Πέραν την προσωρινής ησυχίας του αθηναϊκού συστήματος δεν διακρίνεται τίποτε άλλο. Στο βάθος υπάρχουν σκελετοί αλλά ακόμη δεν εμφανίσθηκαν.
Στο μέτωπο, τώρα, των σχέσεων Αθήνας- Λευκωσίας θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη σημασία στην επισήμανση μιας ομάδας πρώην στρατιωτικών οι οποίοι ανησυχούν για το κυπριακό τονίζοντας την αναγκαιότητα εξοπλισμού της νήσου και ενεργοποίησης του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου. Μάλιστα, στην ανακοίνωσή τους που είδε το φως της δημοσιότητας στον κυπριακό τύπο και καθόλου στον ελλαδικό, τονίζουν πως αν η Αθήνα δεν θελήσει να συμμετάσχει στο Δόγμα αυτό η Κύπρος θα πρέπει να αναζητήσει συνεργασία με άλλες δυνάμεις, όπως για παράδειγμα τη Γαλλία.
Η αμφισβήτηση του ρόλου της Αθήνας στις εθνικές υποθέσεις παίρνει ευρύτερες διαστάσεις. Και το 2024 θα φανεί πιο αδρά.
Σε ευρωπαϊκό θεσμικό επίπεδο η έμφαση που θα δοθεί το επόμενο διάστημα θα είναι η έναρξη των διαδικασιών αναθεώρησης του veto, δυνατότητα που έχουν μικρές-και μεσαίες- χώρες της Ένωσης να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους σε μια Ευρώπη που οι ισχυρότερες δυνάμεις της καθορίζουν την πορεία της.
Η αναθεώρηση του veto σε μια Ευρώπη με ομοσπονδιακά χαρακτηριστικά θα ήταν μια επιβεβλημένη ενέργεια αλλά η κατάργησή του στην σημερινή μορφή της καθιστά ουραγούς τις μικρές χώρες χωρίς καμιά δυνατότητα υπεράσπισης των συμφερόντων τους.
Με βάση το συμφέρον τους δεν λειτουργούν, μόνο, οι μικρές και μεσαίες χώρες αλλά και οι ισχυρές δυνάμεις στην Ευρώπη. Η Γερμανία καθορίζει την θεσμική εξέλιξη της Ένωσης με βάση τα δικά της συμφέροντα (οικονομικά και εθνικά) τα οποία κλονίσθηκαν με τον ουκρανικό πόλεμο.
Η Γερμανία βάσισε το «οικονομικό θαύμα» της στην φθηνή ενέργεια που έπαιρνε από την Ρωσία, παρέχοντας τεχνολογία, αλλά η σχέση αυτή ανατράπηκε με τον ουκρανικό πόλεμο. Τις σημαντικότερες επιπτώσεις από τον πόλεμο αυτό τις υφίσταται, ήδη, η Γερμανία της οποίας ο βιομηχανικός τομέας, που βασιζόταν στην φθηνή ενέργεια, υπέστη καθίζηση από τις επιπτώσεις του πολέμου. Η γερμανική κυβέρνηση προσπάθησε να στηρίξει την βιομηχανία της χώρας με κρατικές ενισχύσεις κάτι, όμως, που έρχεται σε αντίθεση με το φιλελεύθερο οικονομικό δόγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Την όλη υπόθεση της οικονομικής κρίσης επέτεινε ο αμερικανικός νόμος για τη μείωση του πληθωρισμού (IRA), ο οποίος αποβλέπει στην προσέλκυση ξένων εταιρειών και επενδύσεων στις ΗΠΑ. Απέναντι στο νόμο αυτό αντέδρασε το Παρίσι με κρατικές ενισχύσεις των εταιρειών που εδρεύουν στη Γαλλία και, τώρα, την ίδια πολιτική θέλει να ακολουθήσει και το Βερολίνο. Υπάρχει, όμως αντίδραση σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Πάντως, φαίνεται πως οι ευρωπαϊκοί θεσμοί προσαρμόζονται αναλόγως των συμφερόντων τριών ή τεσσάρων ισχυρών κρατών της Ένωσης ενώ η θρυλούμενη εμμονή στην τήρησή τους, όπως στην ελληνική περίπτωση, φαίνεται πως ισχύει για τις πλέον αδύναμες χώρες. Ο εκλιπών την Τρίτη πρώην υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Βόλφανγκ Σόϊμπλε υπήρξε, ως προτεστάντης, διαπρύσιος κήρυκας αυτής της εμμονής. Θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε πως θα αντιδρούσε, τώρα, που η χώρα του περνά ανάλογες δυσκολίες.
Σε ευρύτερο πλαίσιο η Ευρώπη δεν διαθέτει γεωπολιτικό εκτόπισμα και αυτό είναι εμφανές κάθε φορά που εμφανίζεται μια γεωπολιτική αναταραχή. Προσπαθεί, χωρίς να το καταφέρνει ενιαία, να διαμορφώσει πολιτική σε σχέση με τις άλλες ηπείρους.
Η Ασία θα κυριαρχήσει ως η ήπειρος με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο προσεχές μέλλον με την Κίνα, κυρίως, να καθορίζει την δυναμική της. Αναδεικνύονται, όμως, και άλλες δυνάμεις (Ιαπωνία, Ινδία, αλλά και μικρότερες σε γεωπολιτικό εκτόπισμα αλλά ισχυρές σε οικονομικό, όπως η Νότια Κορέα, ακόμη και η Ταϊβάν η οποία διαθέτει την μεγαλύτερη παραγωγή σε ημιαγωγούς παγκοσμίους).
Η επιστροφή στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ βιομηχανιών που εγκαταστάθηκαν στην Κίνα και άλλες ασιατικές χώρες θα είναι μια πολιτική της δύσης που θα δούμε να εξελίσσεται το 2024. Ένταση που θα φθάσει στα όρια στρατιωτικής αναμέτρησης δεν θα πρέπει να αναμένουμε στο θέμα της Ταϊβάν διότι δεν συμφέρει κανέναν, αν και οι ελεγχόμενες εντάσεις θα παραμείνουν. Αρκετά θα εξαρτηθούν από τις εκλογές στην Ταϊβάν, το επόμενο διάστημα, όπως και από τις αμερικανικές εκλογές τον Νοέμβριο. Η Αμερική θα δοκιμασθεί με τις εκλογές αυτές σε ακραίο σημείο. Θα δούμε αν και πως θα ανταποκριθεί.
Τέλος, ενδιαφέρον για την Ευρώπη παρουσιάζει και η Αφρική αν και η γηραιά ήπειρος έχει χάσει τον αγώνα δρόμου, ίσως και λόγω του αποικιακού παρελθόντος της.
Η Αφρική είναι μια ήπειρος όπου «παίζεται» το νέο «Μεγάλο Παιχνίδι» από πολλές δυνάμεις οι οποίες εμφανίζονται ως εραστές.
Από τις αρχές του 21ου αιώνα, η Αφρική έχει εμπλακεί σε μια διαδικασία οικονομικής ανάπτυξης, σίγουρα διαφοροποιημένης, ανάλογα, με την περιοχή αλλά πολλά υποσχόμενης.
Η Αφρική αντιπροσωπεύει το 23% της επιφάνειας του πλανήτη, με τεράστιους πόρους στο υπέδαφός της που από καιρό έχουν δημιουργήσει πολλές αρπακτικές ορέξεις.
Έχει, σήμερα, 1,17 δισεκατομμύρια κατοίκους, το 16% του παγκόσμιου πληθυσμού. Αυτή η ήπειρος έχει τον υψηλότερο δείκτη γονιμότητας στον κόσμο: 4,7 παιδιά ανά γυναίκα, με έντονες ανισότητες ανάλογα με τη χώρα. Ως αποτέλεσμα, μέχρι το 2050, ο πληθυσμός της Αφρικής θα μπορούσε να ξεπεράσει τα 2 δισεκατομμύρια κατοίκους. Σε διαφορετικές κλίμακες, τοπική, εθνική, περιφερειακή, ηπειρωτική και παγκόσμια, αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει πολλαπλά αποτελέσματα.
πηγή: Μακεδονία
Εξαιρετική ανάλυση ,έστω και πεσιμιστική, μόνο που όπως και στην Ουκρανία και στην Γάζα βγήκε από την γη ο τυφλοπόντικας , που δεν είχε προβλεφθεί -γιατί αν είχε προβλεφθεί από λίγους αυτοί μάλλον τον έβγαλαν από τα υποχθόνια-για να αλλάξουν τον κόσμο, ΚΟΣΜΟ όμως που αριθμεί κοντά 200 έθνη-κράτη με εθνικές κυβερνήσεις , -που αλλάζουν σχεδόν ανά 4ετία- και όπως φαίνεται και στον ΟΗΕ ομιλούν γλώσσες της ΒΑΒΕΛ ,γιαυτό και δεν θα υπάρξει παντοκρατορία ουδενός.
Σε κάθε περίπτωση ο κόσμος είναι ζωντανός -και ο ζωντανός κόσμος κάνει και εγκλήματα σε όλες τις δράσεις του-δεν μας αφήνει να πλήττουμε και ούτε πρόκειται να καταστραφεί -και ας είναι δίσεκτο το 2024- η δε Ελλάδα μας εάν δεν έχει πολιτική αστάθεια μετά τις ευρωεκλογές -από ότι φαίνεται πολλοί την θέλουν για την φουκαριάρα την εξουσία-θα έχει οικονομική ανάπτυξη και θα δρομολογήσει λύσεις και στο Κυπριακό -στο οποίο έχει και ηθική ευθύνη από το 1974 -και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις , που δεν γίνεται να είναι 60 χρόνια (από το 1964) με εναλλαγή εχθρικών ρητορικών και πολεμικών κρίσεων .
Οι βαθιά σκεπτόμενοι και διορατικοί Έλληνες και Ξένοι έχουν καταλάβει πια ότι η Τουρκία του ”δικτάτορα” κ. Ερντογάν μετά τον ΡωσοΟυκρανικό πόλεμο και τον πόλεμο στην Γάζα έχασε το γεωπολιτικό παιχνίδι και στα Στενά και στην Ανατολική Μεσόγειο ,αλλά παραμένει το προκεχωρημένο Φυλάκιο της Δύσης για τους εξ Ανατολών εχθρούς της.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΒΟΛΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΚΑΙ ΕΤΑΙΡΩΝ ΤΗΣ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ .
ΕΡΩΤΗΜΑ . ΠΟΤΕ ΕΔΡΑΣΕ Η ΕΛΛΑΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ 1832;;;.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΒΡΙΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΞΑΙΡΕΙΤΑΙ Η ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ -ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΧΑΣΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΟΡΦΩΘΗΚΕ ΠΛΗΡΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΜΑΧΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ,ΙΔΙΩΣ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ;;;.
ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΣΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΙΠΟΛΑΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΑ ΑΛΛΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ,ΠΛΗΝ ΤΟΥ ΚΚΕ.
ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ ΑΦΟΥ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ”ΤΑΧ’ΑΥΡΙΟΝ ΕΣΕΤΑΙ ΑΜΕΙΝΟΝ ”;;;.
ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ -ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ .
Σταύρος Αθαν.Ναλμπαντης
Το τέλος της Ευρώπης με συνταγή Καλέργη
Βάζω αυτό το άρθρο τής Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, επειδή “τα όσα ακολουθούν έχουν άμεση σχέση με την απόφαση της χώρας μας να νομιμοποιήσει 300.000 μετανάστες και ουδόλως αποτελούν προϊόν επιστημονικής φαντασίας”
Μια που αναφέρθηκε η Ν. Κορέα, ως χώρα με επιρροή στην Ασία (παρά τον συγκριτικώς μικρό πληθυσμό της) υπέκυψα στον πειρασμό να θέσω μια πρωτοχρονιάτικη σπαζοκεφαλιά στους αναγνώστες του άρθρου.
Στο ακόλουθο διάγραμμα παρατίθεται η εξέλιξη των ΑΕΠ Ελλάδος και Ν. Κορέας, για την πεντηκονταετία 1972-2022.
https://data.oecd.org/chart/7iSI
Κάθε ερμηνεία για την απόκλιση που παρατηρείται από το 1981 κι έπειτα (ενώ το 1980 το ΑΕΠ των 2 χωρών ήταν σχεδόν ίσο, το 2022, της Κορέας κατέληξε υπερπενταπλάσιο!) δεκτή…
Και το πιο βασανιστικό ερώτημα είναι αν έχουμε αντιληφθεί τι συνέβη, ή εξακολουθούμε να θεωρούμε ότι “στραβός είναι ο γιαλός”!
Καλή χρονιά, με υγεία και ευθυκρισία!
Καλή ευχή η ευθυκρισία ,αλλά ποια ευθυκρισία η ”προοδευτική” που μας ”κατσικώθηκε” από το 1981 ή η συντηρητική που την ονομάζουν και με άλλα ”κοσμητικά” επίθετα;;;.
ΚΑΙ οι Έλληνες δεν είναι ίδιοι με τους ΝοτιοΚορεάτες και η Νότιος Κορέα δεν ”ευτύχησε” να έχει 22 χρόνια από τα 30 (1981-2011) τις γαλαντόμες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ , που μοίραζαν και λεφτά που δεν είχαν .
ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΔΥΣΕΥΡΕΤΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ .
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΒΑΡΕΥΘΟΥΜΕ-ΛΕΩ,ΓΡΑΦΩ ΕΓΩ-.
Όλοι όσοι προσεγγίζουν το θέμα της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας μετά τον πόλεμο έχουν μια γραμμικότητα στην ανάλυσή τους. Δεν λαμβάνουν υπόψη τις ασυνέχειες και την πολυπλοκότητα της εξέλιξης. Οι κοινωνίες δεν μπορεί να συγριθούν μεταξύ τους εργαστηριακά. Είναι ζωντανά φαινόμενα τα οποία καθορίζονται απο συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα.
Η ελληνική κοινωνία δεν βγήκε απο τον πόλεμο, απλώς, διχασμένη. Λόγω του Εμφυλίου η μια πλευρά κυριάρχησε κατά κράτος και ισοπέδωσε την άλλη.
Η μεταπολεμική Ελλάδα ήταν μια Ελλάδα όπου κυριάρχησε το πλέον ακραίο τμήμα της δεξιάς. Όχι, μόνο, οι αριστεροί αλλά ούτε καν οι κεντρώοι μπορούσαν να μπούν, οχι να διορισθούν, στις δημόσιες υπηρεσίες. Θεωρούνταν μιθάσματα. Ακόμη και ο άνθρωπος που απέτρεψε την κομμουνοστική επικράτηση στο μέτρο που του αναλογούσε, ο Γεώργιος Παπανδρέου, χαρακτηριζόταν συνοδοιπόρος. Καμιά ανοχή σε οτιδήποτε παρέκλινε απο την ακραία, αποκαλούμενη καταχρηστικώς, εθνικοφροσύνη.
Αυτό το αλλο τμήμα της κοινωνίας προσπάθούσε εναγωνίως και επιμόνως να μπει στο παιχνίδι. Αυτό εξέφρασε ο Ανδρέας Παπανδρέου και αυτό τον ανέδειξε. Το ερώτημα είναι πως θα έδινε ανάσες στα στρώματα αυτά; Οι επιλογές ήταν δύο. Ή θα έπαιρνε απο τις κυρίαρχες ομάδες κομμάτια της πίτας ή θα μεγάλωνε την πίτα με τον τρόπο που το έκανε. Με τα ευρωπαίκά προγράμματα ή δανεισμό. Η επιχείρηση είχε και τις παρενέργειές της.
Και σήμερα στην οικονομική επιστήμη υπάρχει η εκτίμηση πως αν πάμε έτσι το 2035 θα έχουμε ίδιο πρόβλημα κρίσης με αυτό που αντιμετωπίσαμε πριν μια δεκαετία. Αλλά υπάρχει η ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει μέχρι τότε. Και το 1981 υπήρχε η ελπίδα πως κάτι θα άλλαζε. Αλλά για να αλλάξει κάτι πρέπει να το θέλει και ο λαός. Και εδώ σταματώ. Καλή Χρονιά.
Καλημέρα ,χρόνια πολλά και καλή χρονιά Ανιχνεύσεις μας και αγαπητέ ”μικρέ” κύριε Παντελή Σαββίδη,
Να σας περιγράψω εγώ μια μη γραμμική περιγραφή των γεγονότων μετά τον εμφύλιο στην ακριτική Δαδιά μου , το δάσος της οποίας ήταν τόπος συγκεντρώσεως όλων των ανταρτοκομμουνιστών του Έβρου.
Κατεστραμμένο το χωριό από τα Χριστούγεννα του 1946, ανταρτόπληκτοι οι κάτοικοι στο Σουφλί μέχρι το 1950. Επιστροφή και διαμονή σε σκηνές μέχρι να ”μερεμετισθούν” τα σπίτια και να κοπούν δέντρα και χόρτα ,γεμάτα ,με χορήγηση μιας αγελάδας ανά οικογένεια -δωρεά της Τουρκίας – και όργωμα με συνέργεια δύο συγχωριανών , με κάπου σαράντα μαυροφόρες που έχασαν παιδιά στον Γράμμο και τον Έβρο και με άλλες τόσες οικογένειες κομμουνιστών που κατέφυγαν στο Παραπέτασμα -έτσι έλεγαν τότε τις χώρες του ”Παραδεισένιου” κομμουνισμού-και που πήραν κάπου δεκαπέντε μικρά παιδιά χωρίς τους γονείς ,για να τα σώσουν από το ”Παιδομάζωμα” της Βασίλισσας Φρειδερίκης.
Πως να ”επιβάλλεις” λήθη και καταλλαγή σαυτό το χωριό και στα περισσότερα μέρη της Βορείου Ελλάδος στην 10ετία του 1950 ;;;.
Θρηνούσαν οι μάνες για τα παιδιά τους που σκοτώθηκαν με το εθνόσημο και σιγόκλαιγαν και οι άλλες που πήραν τα παιδιά τους στο ”Βουνό”, αλλά οι ψυχραιμότερες αυτοπαρηγορούνταν με την ελπίδα ότι θα επιστρέψουν ,όπως επέστρεψαν ζωντανά στην Μεταπολίτευση και μετά πρόκοψαν περισσότερο από τους θαμμένους στα σημεία των μαχών με το εθνόσημο .
Εάν η ”καταραμένη” Δεξιά άρχισε να δρα από τις κυβερνήσεις Τσαλδάρη-Σοφούλη και Πλαστήρα και Σοφοκλή Βενιζέλου , που κυβέρνησαν από το 1947 μέχρι το 1953 θα αποδίδατε την ιστορική αλήθεια.
Μετά το 1955 τα πράγματα ισορρόπησαν και έμεναν μόνο τα περίφημα κοινωνικά φρονήματα -μεσουρανούντος του Ψυχρού πολέμου – και με το ΚΚΕ εκτός νόμου -για όσους Κουκουέδες και άλλους δεν συμμετείχαν στις εκλογές του 1946 και ξεκίνησαν από το Λιτόχωρο τον τρίτο γύρο κατάληψης της εξουσίας .
Υπερβολές από ανθρώπινες αδυναμίες , μίση και εκδικητικότητα υπήρξαν ,όπως τέτοια υπήρξαν και μετά το 1981 με την κατάργηση των γιορτών μίσους-δεν μπορούσες να ανάψεις ένα κερί στον νεκρό σου για την Πατρίδα- και με αποκλεισμό από το Δημόσιο μέχρι εφαρμογής του ΑΣΕΠ όλων των ”δεξιών” .
Τα ζήσαμε ,τα ξέρουμε ας τα συγχωρήσουμε αλλά να μη τα ξεχάσουμε επειδή δεν τα ξεχνούν όσοι ”σήκωσαν χέρια και όπλα” εναντίον της Πατρίδας από ο 1944-49 ,παρ’ότι είχαν ”ξεπουληθεί” στην Γιάλτα από τον πατερούλη Στάλιν. Το αδικαιολόγητο είναι ότι δεν ζήτησαν και συγγνώμη .
ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΩ ΚΑΙ ΕΓΩ. ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ .
Να μια αρμηνεία, απο τις καλυτερες για προβλεψη σε μακροοικονομικά θεματα. Νοτιος Κορεά μεσος οριος ευφυίας 105. Ελλάδα 92.
«Ο πρωθυπουργός της χώρας το διατύπωσε με δύο λέξεις: είμαστε δεδομένοι. Και κανείς δεν αντέδρασε. Κατά πάσα πιθανότητα η κοινωνία το αποδέχεται.»
῾Ο ᾿Ελύτης μᾶς μίλησε γιά βαρβαρότητα. Καί ὁ Καστοριάδης διατύπωσε τήν ἄποψή του ὡς ἑξής: «Νομίζω ότι το δίλημμα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα ξαναγίνεται επίκαιρο – αν υποτεθεί ότι είχε ποτέ πάψει να είναι. Με τη διαφορά ότι με τον όρο βαρβαρότητα δεν πρέπει να εννοούμε ιστορικές καταστάσεις γνωστές μας από το παρελθόν, αλλά μια κοινωνία όπου η μεγίστη πλειοψηφία των ανθρώπων έχει βυθιστεί σε πλήρη απάθεια απέναντι στα κοινωνικά φαινόμενα.» ἀπό τό
Κορνήλιος Καστοριάδης: Οικολογία, ανάπτυξη και… νέα αριστερά.
Τί εἶναι ὅμως κοινωνία; Στό ἴδιο ἄρθρο ἀναφέρεται στήν κοινωνία τῶν πολιτῶν, στήν κλασσική ἔννοια τῆς ἀρχαιοελληνικῆς δημοκρατίας πού διαφέρει ἀπό τήν ἔννοια τοῦ κράτους « Όλο το μοντέρνο ευρωπαϊκό δημοκρατικό κίνημα σημαδεύτηκε από την αδυναμία να κάνει τη διάκριση ανάμεσα σε κράτος και κοινωνία πολιτών».
῾Η δημοκρατία αὐτή πού ἔχει συνιστῶσες τήν παιδεία καί τόν πολιτισμό.
῾Ο δυτικός κόσμος πλέον ἔχει ἀπαξιώσει αὐτά τά εἰδοποιά χαρακτηριστικά καί ὅλο τόν ῾Ελληνικό πολιτισμό. ᾿Αρκεῖ ἡ τεχνολογική πρόοδος. Τό σημαῖνον ὅμως, στό ὁποῖο δέν δίνουν σημασία, παραμένει ὁ ἄνθρωπος.
Στήν ἀνατολική ᾿Ασία παρατηρεῖται ἀνάπτυξη καί στήν παιδεία καί στόν πολιτισμό ἀλλά καί στίς τεχνολογίες.
Τί λείπει ἀπό τόν κόσμο; Λείπουν ὅλα ὅσα ἡ κλασσική ῾Ελληνική παιδεία θεωροῦσε σημαντικά.
Λείπει ἡ προσπάθεια γιά δημοκρατία. ῾Η χρήση τῆς λέξης δημοκρατία δέν ἔχει νόημα ἄν δέν ἔχει σκοπό τόν ἄνθρωπο.
Λείπει ὁ σεβασμός στόν ἄνθρωπο, αὐτά πού ὅλα τά κινήματα στήν Δύση προσπάθησαν γιά νά ἐπιτευχθοῦν, μέ συγκεκριμένους ἀνθρώπους πού ἀγωνίσθηκαν καί εἶναι πρότυπα γιά τούς ὑπόλοιπους. Ἄν ἀφαιρέσουμε τά πρόσωπα ἀπό τήν ἱστορία ἤ ἄν τά ἀλλάξουμε μέ ἄλλα, δέν θά μείνει τίποτα, γιατί τά συγκεκριμένα πρόσωπα τήν συγκεκριμένη στιγμή εἶχαν λόγους, ἡ ἱστορία εἶναι βιώματα. Ἄν ἀφαιρεθοῦν προηγούμενα κεφάλαια δέν ἔχουν νόημα τά ἑπόμενα.
Λείπει ἡ αγάπη, γιατί ὑπερισχύει τό δέλεαρ τῆς ἐξουσίας. Τόση ἀνάλωση δυνάμεων γιά τήν ἐξουσία ἄν πήγαινε στήν καλυτέρευση τῆς ζωῆς, θά ἦταν πολύ καλύτερος ὁ κόσμος.
Λείπει ὁ σεβασμός στήν γυναίκα τελευταῖα. Ἄν καί ἔχουν γίνει κινήματα, ἀγῶνες γιά τήν ἰσότητα, ἔχουν κτισθεῖ πόλεις γιά γυναῖκες, ἔχει ὑμνηθεῖ ἡ γυναίκα ἀπό ποιητές, χρειάζεται ἐπικαιροποίηση ὁ σεβασμός ἀκόμα καί πρός τήν μάνα.
Ἄς προσπαθήσουμε τήν νέα χρονιά ὁ κόσμος νά ἀναζητήσει τίς ἀξίες πού εἶναι πάντα ἴδιες κι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες νά ξαναβροῦμε τό ῾Ελληνικό πνεῦμα, νά ἀντλήσουμε ἀπό τόν πολιτισμό μας, ἀπό τίς βαθύτερες ρίζες του, ὅλα αὐτά πού ἔχουμε ὡς κληρονομιά.
Καλή χρονιά.