22Μαρτίου 2024
Photo by Maria Oswalt
Μπορούμε να αφυπνιστούμε αρκετά για να αποφύγουμε την εξαφάνιση;
Πρόσφατα, η Σουηδία, που διακρινόταν για τη δέσμευσή της στην «ουδετερότητα», εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ ως το 32ο μέλος του και συμμετείχε αμέσως σε ασκήσεις «άμυνας» με όλους τους Σκανδιναβούς γείτονές της καθώς και με τους πεζοναύτες των ΗΠΑ.
Ένας πεζοναύτης φέρεται να είπε ότι «είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε όταν έρθουν». Πρόσφατα ο γερουσιαστής John Thune, (σ.σ. Νότια Ντακότα και διαφημιζόμενος ως πιθανός αντικαταστάτης του Mitch McConnell)) είπε ότι το ΝΑΤΟ έπρεπε να ενισχυθεί με νέα όπλα κατά μήκος των συνόρων της Ουκρανίας με τη Ρωσία «ή αλλιώς μπορεί να χρειαστεί να στείλουμε τα δικά μας αγόρια, δεν αρέσει αυτό.” Στους περασμένους αιώνες η Σουηδία ήταν μια πολεμική και αυτοκρατορική δύναμη, είχε εισβάλει επιθετικά στη Ρωσία και είχε εμποδίσει την πρόσβασή της στη Βαλτική Θάλασσα.
Μέσα σε όλη τη διαφημιστική εκστρατεία για την παρανομία της επαναπροσάρτησης της Κριμαίας από τη Ρωσία και τον παράνομο πόλεμο της, τίποτα δεν λέγεται για το ιστορικό γεγονός ότι για αιώνες τα ευρωπαϊκά έθνη πολεμούν και καταλαμβάνουν το ένα τα εδάφη του άλλου. Σε αντίθεση με τα Ηνωμένα Έθνη, οι ΗΠΑ άρχισαν να ενεργούν όταν υποστήριξαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και αργότερα την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου που ήταν μέρος της Σερβίας για 700 χρόνια. Πολύ πριν από το πραξικόπημα που ανέτρεψε την εκλεγμένη φιλορωσική κυβέρνηση το 2014 η Ουάσιγκτον εξόπλιζε και εκπαίδευε τον ουκρανικό στρατό με «στόχο να δημιουργήσει στρατιωτική διαλειτουργικότητα σε επίπεδο ΝΑΤΟ» (Benjamin Abelow, How the West Bought War To Ukraine).
Σε όλη την υστερική προσομοίωση σχετικά με τη μοχθηρία του Darth Putin’s και τη φοβερή απειλή για τον δυτικό πολιτισμό, ένα κεντρικό ιστορικό γεγονός έχει εξαφανιστεί: η τελευταία φορά που οι ρωσικές δυνάμεις βρίσκονταν στη δυτική Ευρώπη, με εξαίρεση την Ανατολική Γερμανία το 1945 για προφανείς λόγους, ήταν το 1814 μετά τον Ναπολέοντα. Ισοδύναμη παράνομη εισβολή όταν οδήγησαν τον Γάλλο δικτάτορα στην ήττα και μπήκαν για λίγο στο Παρίσι και μετά για να επιστρέψουν στη Μητέρα Ρωσία. Από τότε η Ρωσία έχει εισβάλει δύο φορές από τα δυτικά με εκατομμύρια θύματα και συνέπειες. Αν οι Αμερικανοί μπορούσαν να φανταστούν ένα τέτοιο λουτρό αίματος στο αμερικανικό έδαφος, θα μπορούσαμε να δούμε γιατί η Ρωσία έχει θέσει την «κόκκινη γραμμή» της στο ΝΑΤΟ και την Ουκρανία. Σε καμία περίπτωση οι ΗΠΑ δεν θα επέτρεπαν ξένες δυνάμεις στο δυτικό ημισφαίριο. Τα γεγονότα που οδήγησαν σε σημείο σχεδόν εξαφάνισης το 1962 το αποδεικνύουν.
Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επίθεση του Πούτιν στην Ουκρανία είναι παράνομη, αλλά η υποκρισία που πηγάζει από την Ουάσιγκτον είναι τρομακτική.
Ωστόσο, αγνοούμε με κίνδυνο τους φρικιαστικούς παράνομους πολέμους που έγιναν στην Κορέα, το Βιετνάμ, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, όπου οι ΗΠΑ προκάλεσαν το θάνατο πάνω από δέκα εκατομμύρια ανθρώπινων όντων, όλα τα απλά πιόνια στο παιχνίδι της πλανητικής γεωπολιτικής εξουσίας. Το θανατηφόρο παιχνίδι συνεχίζεται: περισσότερα θύματα δεν έρχονται ακόμα;
Παρά την ιογενή ιδεολογική μετάδοση που μολύνει τώρα τη «Δύση» σχετικά με τον κίνδυνο που εγκυμονεί ο δαιμόνιος Πούτιν, η Ρωσία δεν πρόκειται να εισβάλει στη Σκανδιναβία ή στην Ουκρανία ή σε οποιαδήποτε χώρα του ΝΑΤΟ: Ούτε το αντίστροφο αν δεν χάσουμε συλλογικά τη λογική μας. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά ο πιο σημαντικός είναι ότι αν το κάνουν, αυτοί ή εμείς, θα εξαφανιστούμε σύντομα μετά. Εάν υπάρχει μια κακοπροαίρετη πολεμική σκιά που διαφαίνεται πάνω από την Ευρώπη (και τον κόσμο), προέρχεται από μια ατζέντα που βρισκόταν εδώ και καιρό στην Ουάσιγκτον από τότε που οι ΗΠΑ έγιναν διεθνής και οικονομική δύναμη κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ειδικά αφότου εμφανίστηκαν υπερβολικά μετά τον δεύτερο γύρο το 1945. Στον πυρήνα του άμεσου υπαρξιακού κινδύνου για το είδος μας βρίσκεται η ΒΟΜΒΑ.
Κανένας από τους δύο παγκόσμιους πολέμους δεν έχει διδάξει τα απαραίτητα μαθήματα για να μας σώσει από τον τρίτο.
Πολλοί από τους βασικούς επιστημονικούς δημιουργούς της Βόμβας συνειδητοποίησαν την τρέλα τους και προειδοποίησαν το είδος μας ότι ήταν η πρωταρχική απειλή για τη μελλοντική μας ύπαρξη και ότι έπρεπε να ληφθούν όλα τα μέτρα για να διασφαλιστεί ότι δεν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ ξανά. Κανένα από τα έθνη που είναι οπλισμένα με χιλιάδες πυρηνικά σήμερα δεν έμαθε το μάθημα. Παρά τις ελπίδες για ομαλές σχέσεις μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991, οι ΗΠΑ έχουν καταργήσει τις περισσότερες από τις συνθήκες που είχαν σχεδιαστεί για να περιορίσουν τους κινδύνους των πυρηνικών όπλων, αυξάνοντας έτσι τις δυνατότητες πυρηνικού πολέμου.
Επιμένω ότι όσο υπάρχουν πυρηνικά όπλα αργά ή γρήγορα θα χρησιμοποιηθούν.
Επιλέξτε: αργή εξαφάνιση μέσω κλιματικής καταστροφής, η μόνη λύση για την οποία είναι ειλικρινής και έντονη η διεθνής συνεργασία ή η άμεση πυρηνική εξόντωση.
Οι ΗΠΑ και η Ρωσία ήταν κατά κάποιο τρόπο σύμμαχοι κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά είχαν εντελώς αντίθετα οράματα για τα επακόλουθά του.
Για τη Ρωσία, οι εγγυήσεις εθνικής ασφάλειας κατέστησαν υψίστης σημασίας για να διασφαλιστεί ότι οτιδήποτε μοιάζει με τη γερμανική εισβολή δεν θα μπορούσε ποτέ ξανά να συμβεί. Για την Ουάσιγκτον ο στόχος ήταν η κυριαρχία μιας νέας παγκόσμιας γεωπολιτικής και οικονομικής τάξης.
Η ταινία του Χόλιγουντ «Oppenheimer» αγνοεί (μεταξύ πολλών ζωτικής σημασίας ζητήματα, ιδίως την ερήμωση που προκαλούν οι βόμβες Α), την παραίτηση του Joseph Rotblat, ενός εξέχοντος επιστήμονα που συμμετείχε στο Manhattan Project. Μόλις συνειδητοποίησε ότι η Γερμανία δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει τη δική της βόμβα, θεώρησε το όπλο ως ανήθικο. Όπως υποστήριξε σε άρθρο που δημοσιεύτηκε από το Bulletin of the Atomic Scientists (Αύγουστος 1985), πήρε την απόφασή του όταν άκουσε τον στρατηγό Leslie Groves, τον στρατιωτικό διοικητή του σχεδίου βόμβας, να δηλώνει κατηγορηματικά
«ότι το νέο σκεπτικό για τις Η.Π.Α., το πυρηνικό έργο ήταν να υποτάξει τη Σοβιετική Ένωση»
Ο Groves υποστήριξε το ίδιο σε διάφορες περιπτώσεις. Φυσικά, οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες αντιλήφθηκαν τέτοιες δηλώσεις. Αργότερα, καθώς πολλοί επιστήμονες και άλλοι εξέφρασαν σοβαρές αντιρρήσεις για τις μελλοντικές εξελίξεις της Βόμβας, αγνοήθηκαν. Η Ρωσία εν τω μεταξύ γνώριζε για το σχέδιο βομβών των ΗΠΑ και κατάλαβε ότι εάν η βόμβα ήταν επιτυχής θα χρησιμοποιούνταν ως το πρωταρχικό μέτρο της αμερικανικής μεταπολεμικής ισχύος στο προσχέδιό της για να αναδιαμορφώσει τη γεωπολιτική του πλανήτη.
Σχεδόν την ημέρα που η Ιαπωνία παραδόθηκε ο Στάλιν επιτάχυνε το έργο της Σοβιετικής Βόμβας
Στους περισσότερους πολίτες έχει επίσης εμφυτευθεί από την παιδική ηλικία η ψευδής πεποίθηση ότι οι ατομικές ερημώσεις της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι ήταν απολύτως απαραίτητες για τον τερματισμό του πολέμου. Στην πραγματικότητα, η Ουάσιγκτον είχε παραβιάσει τους κώδικες επικοινωνίας της Ιαπωνίας και γνώριζε ότι το Τόκιο επιδίωκε τον τερματισμό του πολέμου του μέσω μυστικών επικοινωνιών με τη Μόσχα. Σε εκείνο το σημείο η Ρωσία δεν συμμετείχε στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας. Αλλά ο Στάλιν επιθυμούσε εκδίκηση για την ήττα της Ρωσίας στον Ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο του 1905 και συμφώνησε με τις ΗΠΑ να εισέλθουν στον Ασιατικό πόλεμο μετά την παράδοση της Γερμανίας.
Τώρα η Ουάσιγκτον είχε πρόβλημα. Πριν από τη βόμβα, η διοίκηση Τρούμαν απαιτούσε τη ρωσική συμμετοχή στην εισβολή στην Ιαπωνία. Όπως είχε αρχικά συλληφθεί, μια τέτοια εισβολή αναμενόταν να είναι εξαιρετικά δαπανηρή σε ζωές. Ακόμα κι έτσι μια επιχείρηση πλήρους κλίμακας μάλλον δεν ήταν δυνατή μέχρι τις αρχές του 1946. Μέχρι τον Αύγουστο του 1945 οι Σοβιετικοί κινητοποιήθηκαν και κατέλαβαν γρήγορα τη βόρεια Κίνα και την Κορέα, σηματοδοτώντας περαιτέρω πρόθεση καταλαμβάνοντας μερικά απομεμακρυσμένα ιαπωνικά νησιά.
Θα έπρεπε η Ουάσιγκτον να δεχτεί την αμερικανο-σοβιετική συγκατοχή της Ιαπωνίας; Αυτό θα σήμαινε τα ίδια εναγώνια ζητήματα που προέκυψαν τότε από τη συγκατοχή Γερμανίας και Ευρώπης.
Οι ατομικοί βομβαρδισμοί δεν ήταν «απαραίτητοι» για να νικήσουν την Ιαπωνία, αλλά για να νικήσουν τη Ρωσία και να στείλουν ένα σαφές μήνυμα για την αμερικανική σκληρότητα στους γεωπολιτικούς της στόχους. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1945 μόνο οι ΗΠΑ κυβέρνησαν την Ιαπωνία.
Πόσοι Αμερικανοί γνωρίζουν ότι ο Κόκκινος Στρατός αποχώρησε πρόθυμα από την Κίνα, το Ιράν και την Αυστρία μετά τον πόλεμο; Τόσο πολύ όσο το ψέμα ότι η ΕΣΣΔ είχε σκοπό την παγκόσμια κατάκτηση. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι αμερικανικές δυνάμεις δεν κατέλαβαν τη Νότια Κορέα με τη βία. Οι Σοβιετικοί είχαν νικήσει τις ιαπωνικές δυνάμεις στην ηπειρωτική Ασία και όχι τις ΗΠΑ και στη συνέχεια επέτρεψαν στα αμερικανικά στρατεύματα να καταλάβουν τον Νότο όταν ο Στάλιν συναίνεσε στη συγκατοχή με τις ΗΠΑ σε συνδυασμό με τη συμφωνία ότι θα διεξαχθούν εκλογές και οι Κορεάτες θα αποφάσιζαν το μέλλον τους. Ωστόσο, η μόνη πραγματική αυτοφυής Κορεατική αντίσταση καθ’ όλη τη διάρκεια της ιαπωνικής κυριαρχίας προήλθε από τους Κορεάτες κομμουνιστές. Οι ΗΠΑ ήξεραν πού θα οδηγούσε αυτό, οπότε διατήρησαν τη διαίρεση της Κορέας, απέτρεψαν τις εκλογές και κυβέρνησαν τον Νότο με τους ίδιους Κορεάτες που είχαν συνεργαστεί με τους Ιάπωνες, ξεκινώντας έτσι τον πλήρους κλίμακας Κορεατικό Πόλεμο του 1950 με τέσσερα εκατομμύρια θανάτους. Επιτεύχθηκε ανακωχή το 1954, την ίδια χρονιά που αναπτύχθηκε η βόμβα υδρογόνου. Είναι τεχνικά ακόμα «ενεργή» και η απόκτηση πυρηνικών από τη Βόρεια Κορέα σήμερα εντείνει και επιταχύνει τον ήδη ακραίο κίνδυνο πυρηνικού πολέμου.
Τώρα, τι σχέση έχουν όλα αυτά με την τρέχουσα κρίση στην Ουκρανία; Πρώτον, κάποιο βασικό υπόβαθρο. Το 1918 έγινε σαφές στην Ουάσιγκτον ότι οι Μπολσεβίκοι δεν θα συνεργάζονταν με τα δυτικά σχέδια για τη μεταπολεμική περίοδο, έτσι οι αμερικανικές και οι συμμαχικές δυνάμεις απεστάλησαν αλλά δεν κατάφεραν να στραγγαλίσουν το νέο κομμουνιστικό βρέφος στην κούνια του. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ουκρανοί Ναζί που συμμάχησαν με τη Γερμανία δολοφόνησαν πολλούς Σοβιετικούς τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Ρωσία, καθώς και τουλάχιστον 100.000 Εβραίους. Καθώς οι σχέσεις μεταξύ των Σοβιετικών και των ΗΠΑ επιδεινώθηκαν κατά τη μεταπολεμική περίοδο, η νεοσύστατη Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών στρατολόγησε πολλούς τέτοιους γνήσιους Ουκρανούς φασίστες που ήταν αντίθετοι στην κομμουνιστική εξουσία και το 1948-49 εισήγαγε ένοπλους αντάρτες στην Ουκρανία σε μια παράλογη και αποτυχημένη προσπάθεια να ανατρέψει το σοβιετικό καθεστώς εκεί. Μπορούμε να στοιχηματίσουμε ότι οι Ρώσοι δεν έχουν ξεχάσει ποτέ αυτά τα επεισόδια άμεσης αμερικανικής επέμβασης και τα πολλά άλλα που συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Θα έπρεπε να είχε εκπλαγεί η Ουάσιγκτον που το 1949 ήταν επίσης η χρονιά που η ΕΣΣΔ απέκτησε τη δική της ΒΟΜΒΑ.
Το 1922 ο Λένιν παρέδωσε στην Ουκρανία την περιοχή γνωστή ως Donbas για να διευρύνει το γεωργικό και βιομηχανικό της δυναμικό ως μέρος της νέας Σοβιετικής Ένωσης. Το 1954 ο τότε σοβιετικός ηγέτης Χρουστσόφ παρέδωσε την Κριμαία στην Ουκρανία για να ενισχύσει τους δεσμούς μεταξύ των δύο σοβιετικών δημοκρατιών. Τα γεγονότα επί τόπου είναι ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού αυτών των περιοχών είναι εθνικά Ρώσοι και θεωρούν τους εαυτούς τους ως μέρος της Μεγάλης Ρωσίας.
Η μεταφορά εδάφους στην Ουκρανία εντός της δομής του σοβιετικού συστήματος διασφάλισε τον Σοβιετικό Στόλο με έδρα την Κριμαία. Ωστόσο, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, καθώς το σοβιετικό σύστημα κατέρρευσε, η ασφάλεια και η ακεραιότητα της ναυτικής βάσης στη Σεβαστούπολη απειλήθηκε. Η Ουάσιγκτον κινήθηκε για να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα, πιέζοντας τη Μόσχα να επιτρέψει την επανένωση της Γερμανίας. Στη συνέχεια, ο σοβιετικός ηγέτης Γκορμπατσόφ επέτρεψε αυτή την επανένωση σε αυτό που διαφημιζόταν ως το τέλος του Ψυχρού Πολέμου με μια υπόσχεση από τον Υπουργό Εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ…
«…όχι μόνο για τη Σοβιετική Ένωση αλλά και για άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι σημαντικό να έχουμε εγγυήσεις ότι εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρήσουν την παρουσία τους στη Γερμανία στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, ούτε μια ίντσα της σημερινής στρατιωτικής δικαιοδοσίας του ΝΑΤΟ δεν θα εξαπλωθεί σε μια ανατολική κατεύθυνση.”
Η απόλυτη, ξεδιάντροπη και επικίνδυνη προδοσία αυτού του μηνύματος στη Ρωσία ότι το ΝΑΤΟ δεν θα διευρυνόταν είναι κεντρικό στοιχείο της κρίσης για την Ουκρανία σήμερα.
Το 1998 το ΝΑΤΟ αποτελούνταν απο 16 μέλη. Στη συνέχεια, το 1999 έγιναν δεκτές η Τσεχική Δημοκρατία, η Πολωνία και η Ουγγαρία, όλες ουσιαστικά ανατολικά της Γερμανίας. Μέχρι το 2024 ο αριθμός είχε αυξηθεί σε τριάντα δύο.
Στη ρωσική μνήμη η σύλληψη οποιασδήποτε απειλής από τη Δύση είναι γενετικά ριζωμένη στον πληθυσμό της.
Το 1991, καθώς η πολιτική τάξη διαλύθηκε, η Ουκρανία έγινε ανεξάρτητο κράτος για πρώτη φορά και διατήρησε την Κριμαία ως έδαφός της χωρίς ρωσική αντίρρηση εκείνη την εποχή. Εν τω μεταξύ, τόσο η ρωσική όσο και η ουκρανική οικονομία κατέρρευσαν. Αμερικανοί σύμβουλοι πλημμύρισαν τη Μόσχα και «οδήγησαν» το διεφθαρμένο καθεστώς Γέλτσιν σε μια σχεδόν στιγμιαία μετατροπή του σοβιετικού συστήματος σε ανεξέλεγκτο καπιταλισμό, ο οποίος στη συνέχεια πυροδότησε μια οικονομική κατάρρευση καταστρέφοντας σε μεγάλο βαθμό το βιοτικό επίπεδο των απλών Ρώσων ενώ δημιουργούσε μια νέα ολιγαρχία πλούτου και διαφθοράς. Για ένα διάστημα φαινόταν ότι η οικονομία της Ρωσίας θα αναδιπλωθεί στη «διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες» που χρηματοδοτείται από τη Wall Street, την Παγκόσμια Τράπεζα/ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Στη συνέχεια, σε αντίθεση με τον υποστηριζόμενο από τους Αμερικανούς και διεφθαρμένο Γέλτσιν, ο Πούτιν ξεκίνησε τη δική της εκδοχή του ολιγαρχικού καπιταλισμού της Ρωσίας σε αντίθεση με τα όνειρα της Wall Street.
Τα μέτρα του Πούτιν ουσιαστικά αποκάλυψαν το ξεπούλημα του Γέλτσιν και βελτίωσαν σημαντικά τις οικονομικές συνθήκες (συμβάλλοντας στην υποστήριξη της πλειοψηφίας στη Ρωσία προς τον Πούτιν μέχρι σήμερα).
Σίγουρα, η Ρωσία του Πούτιν είναι ένα δικτατορικό κράτος, αλλά η Ουάσιγκτον έχει στηρίξει πολύ πιο αιματηρά καθεστώτα πάρα πολλές φορές. Το θέμα είναι πάντα εάν οι δικτάτορες συνεργάζονται με την αμερικανική παγκόσμια ατζέντα.
Σχεδόν μόλις ανεξαρτητοποιήθηκε η Ουκρανία έπεσε σε πολιτικές εμφύλιες διαμάχες ενώ το οργανωμένο έγκλημα ήταν ανεξέλεγκτο. Η Ουκρανία κρίθηκε το «πιο διεφθαρμένο κράτος στην Ευρώπη».
Εν τω μεταξύ, οι πράκτορες της Ουάσιγκτον εργάστηκαν για να φέρουν την Ουκρανία στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) με ανοιχτές συζητήσεις για την ένταξή της επίσης στο ΝΑΤΟ.
Μεγάλο μέρος του δυτικού πληθυσμού της Ουκρανίας υποστήριξε τέτοια μέτρα, ενώ οι κυρίως Ρωσόφωνοι στην Ανατολή ήταν αντίθετοι. Σε εκείνο το σημείο, ο Πούτιν εξέδωσε την προειδοποίησή του για την «κόκκινη γραμμή» για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Ακόμη και ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Ρωσία, Γουίλιαμ Μπερνς δήλωσε ότι οι ΗΠΑ πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη την προειδοποίηση της Ρωσίας διαφορετικά θα αντιμετωπίσουν ευρύτερο πόλεμο και την απειλή της πυρηνικής κλιμάκωσης. Τώρα ο Μπερνς διευθύνει τη CIA;
Το 2010 ο φιλορώσος Βίκτορ Γιανουκόβιτς εξελέγη με μικρή διαφορά και στράφηκε ενάντια στο πρόγραμμα δανείων της Αμερικής και της ΕΕ που οι υποστηρικτές του αντιλήφθηκαν ως επιζήμιες για τα οικονομικά της Ουκρανίας και επέλεξαν καλύτερους όρους που πρόσφερε η Ρωσία. Αυτό πυροδότησε μαζικές και εξαιρετικά βίαιες διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα Κίεβο το 2014, οι οποίες υποστηρίχθηκαν ανοιχτά και έντονα και οπλίστηκαν από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ και τη CIA που οδήγησαν στη βίαιη ανατροπή του Γιανουκόβιτς. Σε εκείνο το σημείο η υφυπουργός Εξωτερικών Victoria Nuland καταγράφηκε καθώς επέλεγε ανοιχτά τον νέο μεταβατικό πρόεδρο για την Ουκρανία.
Έντονη σύγκρουση ξέσπασε στο Ντονμπάς μεταξύ πραγματικών νεοναζί, που είχαν μακροχρόνια και σοβαρή επιρροή στην Ουκρανία από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και υποστηρικτών του Γιανουκόβιτς που τελικά οδήγησε στο θάνατο 14.000. Η Γερμανία, η Γαλλία, η Ρωσία και η Ουκρανία συναντήθηκαν και επεξεργάστηκαν διαδοχικά τις Συμφωνίες του Μινσκ, φαινομενικά για να αποκρούσουν τον πόλεμο που απαιτούσε περιορισμένη αυτονομία στην περιοχή του Ντονμπάς, όπου το μεγαλύτερο μέρος του κοινού είχε ψηφίσει τον Γιανουκόβιτς. Ωστόσο, όπως αποκάλυψε η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, επρόκειτο για μέτρα που είχαν σκοπό να «αγοράσουν χρόνο» στην Ουκρανία για να δημιουργήσει στρατιωτική δύναμη.
Μετά από αυτό, η Ρωσία αποφάσισε να προσαρτήσει εκ νέου την Κριμαία, κινητοποίησε τις δυνάμεις της και ξεκίνησε την «ειδική στρατιωτική της επιχείρηση».
Το 2019, ο δημοφιλής τηλεοπτικός κωμικός, Volodymyr Zelensky, τέθηκε ως «υποψήφιος ειρήνης» για την προεδρία της Ουκρανίας, έκανε εκστρατεία για τον τερματισμό της σύγκρουσης στο Ντονμπάς και κέρδισε πάνω από το 70% των ψήφων. Αυτή ήταν μια τεράστια εντολή για να γίνει ειρήνη. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο Ζελένσκι μπλόφαρε για να κερδίσει χρόνο για τη στρατιωτική συσσώρευση της Ουκρανίας και άλλοι σημειώνουν τα λόγια του αείμνηστου σοβιετικού-αμερικανού ειδικού, καθηγητή Στίβεν Κοέν…
…υπάρχουν αντίπαλοι αυτής της (ειρήνης) στην Ουκρανία και είναι οπλισμένοι. Μερικοί λένε ότι είναι φασίστες, αλλά σίγουρα είναι υπερεθνικιστές, και είπαν ότι θα απομακρύνουν και θα σκοτώσουν τον Ζελένσκι αν συνεχίσει σε αυτή τη γραμμή των διαπραγματεύσεων με τον Πούτιν…
Ο πόλεμος συνεχίζεται με την απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων ζωών. Εκατομμύρια έχουν καταφύγει σε κοντινά έθνη μεταφέροντας τα άγχος στα όριά τους. Η ζωτική υποδομή της Ουκρανίας έχει καταστραφεί. Όλο και περισσότεροι γνώστες της Ουάσιγκτον συνειδητοποιούν ότι η Ουκρανία δεν μπορεί να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο και είναι σε καλό δρόμο να γίνει ένα «αποτυχημένο κράτος». Πολλοί, συμπεριλαμβανομένων ανώτερων στρατιωτικών σχεδιαστών, θέλουν να στρέψουν την αμερικανική προσοχή στην «απειλή» που θέτει η «αντίπαλη» Κίνα για την ανεξαρτησία της Ταϊβάν και να συνεχίσουν τις εξαιρετικά επικίνδυνες προκλήσεις στα στενά της Ταϊβάν. Εν τω μεταξύ, το ηφαίστειο της Μέσης Ανατολής πλησιάζει σε έκρηξη. Η επιτακτική διεθνής συνεργασία που απαιτείται για την αντιμετώπιση των διαφαινόμενων υπαρξιακών κρίσεων στον ορίζοντα είναι άψυχη.
*Ο Paul Atwood είναι ο συγγραφέας του War and Empire: the American Way of Life.
**Ο τίτλος είναι των Ανιχνεύσεων. Ο τίτλος του αγγλικού κειμένου είναι Can We Awaken Enough To Avoid Extinction? Μπορούμε να αφυπνιστούμε αρκετά για να αποφύγουμε την εξαφάνιση;
