του Παντελή Σαββίδη
Στα Σκόπια το Συνταγματικό Δικαστήριο αποφάσισε πως δεν πρέπει να αναγράφεται η εθνικότητα στις ληξιαρχικές πράξεις (γέννησης, γάμου, θανάτου) διότι θεωρείται προσωπικό δεδομένο.
Η απόφαση ευνοεί την ελληνική πλευρά διότι αποφεύγεται η αναγραφή Μακεδόνων ως εθνικότητας, αλλά δημιουργεί ένα ερώτημα, διότι το συνταγματικό δικαστήριο της γειτονικής χώρας επικαλέστηκε ευρωπαϊκό κεκτημένο, δηλαδή, κάτι που ισχύει και για τις χώρες μέλη της ΕΕ: είναι η εθνικότητα προσωπικό δεδομένο;
Υποτίθεται ότι έθνος είναι μια κοινότητα ανθρώπων με κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Η συμμετοχή σε αυτήν την κοινότητα είναι προσωπικό δεδομένο το οποίο μπορεί να κρατηθεί μυστικό; Ή δημόσια δήλωση ταυτότητας;
Για κράτη που ήταν ομοσπονδίες διαφορετικών εθνοτήτων (όπως η πρώην Γιουγκοσλαβία) η εθνικότητα μπορούσε να υποχωρήσει μπροστά στην Γιουγκοσλαβική κρατική ενότητα.
Για κράτη όπως η Ελλάδα που είχε καταφέρει να έχει περίπου 94% πληθυσμιακής ομοιογένειας το φαινόμενο της συνύπαρξης διαφορετικών εθνικοτήτων ήταν παράδοξο.
Το παράδοξο, όμως, γίνεται κανονικότητα και στην Ελλάδα. Και οι κατά καιρούς κρατικές ρυθμίσεις κατατείνουν στο να συνηθίσει σιγά σιγά ο πληθυσμός σε ένα πολυεθνικό μείγμα το οποίο θα τον απαρτίζει.
Αυτό στην Αθήνα έχει, εν πολλοίς, πραγματοποιηθεί. Δεν είναι γνωστό πόσοι απο τους κατοίκους της Αθήνας είναι ελληνικής εθνικότητας και πόσοι αλλοδαποί. Στην περιφέρεια η αναλογία είναι διαφορετική. Το μείγμα είναι πλειοψηφικό υπερ των ελληνικής εθνικότητας πολιτών.
Αν δεν έχει συμβεί, ήδη, θα το δούμε στα επόμενα χρόνια ένα πολυεθνικό αθηναϊκό αμάλγαμα να εκλέγει διοικήσεις και να κυβερνά μια χώρα η περιφέρεια της οποία θα είναι στην πλειοψηφία της ελληνική. Αλλά μπορεί να μην είναι στην Αθήνα.
Η Αθήνα πέφτει στην παγίδα που έστησε. Συγκεντρώνει όχι, μόνο, των σύνολο των διοικητικών αρμοδιοτήτων στην πρωτεύουσα αλλά και το σύνολο των οικονομικών δραστηριοτήτων.
Έτσι, τα μεταναστευτικά ρεύματα που έρχονται στη χώρα για να μείνουν αναζητώντας εργασία αναγκαστικά θα συγκεντρωθούν εκεί που υπάρχει: στο λεκανοπέδιο. Μόνο αυτούς που θέλει να προωθήσει προς την Ευρώπη η Αθήνα διασπείρει σε διάφορες ακριτικές περιοχές και τους έχει “φυλακισμένους” στα campus που δημιουργεί. Δουλειά στην περιφέρεια δεν υπάρχει ούτε για τους ντόπιους ούτε για τους μετανάστες.
Αν το μεταναστευτικό πρόβλημα οξυνθεί δεν θα υπάρξει, μόνο, πληθυσμιακή αλλοίωση της Αθήνας, οπότε τίθεται το ερώτημα ποιός εκλέγει την εξουσία και ποιούς διοικεί και με ποια νομιμοποίηση αλλά θα πιεσθούν και οι ακριτικές περιοχές.
Στην Ελλάδα οι πληθυσμοί των ακριτικών περιοχών έχουν έντονη ελληνική συνείδηση και επιθυμία να την διατηρήσουν, οπότε δεν θα προκύψει θέμα όπως αυτό με το Τέξας που λόγω της άρνησης της ομοσπονδιακής αμερικανικής κυβέρνησης να αντιμετωπίσει το μεταναστευτικό έχει αποκτήσει δυναμική ένα κίνημα απόσχισης του Τέξας απο τις ΗΠΑ (κάτι αδύνατον χωρίς βία), αλλά θα υπάρξουν- αν και υπάρχουν ήδη- δύο Ελλάδες. Η Ελλάδα της περιφέρειας που θα συνεχίσει να θεωρεί την εθνικότητα βασικό στοιχείο της ύπαρξής της και όχι προσωπικό δεδομένο και η Ελλάδα της Αθήνας στην οποία λαοί διαφορετικής προέλευσης θα επηρεάζουν με την ψήφο και την παρουσία τους την διοίκηση ενός κράτους κατ όνομα ελληνικού και την σύσταση των κυβερνήσεών του. Και, προφανώς, τις αποφάσεις.
Τα παραπάνω τα επισημαίνω ως δυναμική που διαβλέπω να έρχεται και όχι απο κάποια αντιμεταναστευτική διάθεση ή διάθεση κατά των ξένων.
Το πως θα δει την παρουσία του στον κόσμο που διαμορφώνεται ο όποιος ελληνικός πληθυσμός μείνει στον αποκαλούμενο ελλαδικό χώρο ας το σκεφθεί ο ίδιος.
Δεν του δίνω αφορμή για ετεροπροσδιορισμό. Ας αυτοπροσδιορισθεί και ας αποφασίσει τι θέλει.
ΥΓ:μου κάνει τρομερή εντύπωση πόσο απαξιωτικά φέρονται οι Έλληνες απέναντι σε πολιτικές παρουσίες που βοήθησαν το κράτος τους να έχει τα σημερινά σύνορα και να σταθούν στα πόδια τους τα περιθωριοποιημένα μεταπολεμικά, κοινωνικά στρώματα.
Τόσο ο καλλιτέχνης όσο και ο γνήσιος και καθαρός πολιτικός εκείνο που επιζητά στο τέλος της παράστασης είναι ένα χειροκρότημα. Οι πλέον ευνοημένοι το αρνούνται σε αυτούς που τους ωφέλησαν.
Μια λανθασμένη αντίληψη ορισμένων είναι να θεωρούν την Ελλάδα της μιας και μοναδικής μεγαλούπολης συγκρίσιμη με τις ΗΠΑ ή έστω με άλλες υπερπολλάπλασιου μεγέθους χώρες με πολλούς μετανάστες. Ξεχνούν επίσης ότι γειτνιάζουμε με την Ασία και την Αφρική.
Άλλοι πάλι (σύγχρονοι ιστορικοί) υποστηρίζουν ανοιχτά πως αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία: άνθρωποι να υπάρχουν στον ελλαδικό χώρο κι ας είναι από όπου θέλουν, η ζωή συνεχίζεται!
Και μια επιπλέον παράμετρος: με τη σταδιακή άφιξη υποσαχάριων Αφρικανών και εφόσον αυτό συνεχιστεί απρόσκοπτα, η πατρίδα μας αναπόφευκτα θα αρχίσει να αποκτά μοιραία και ανεπίστρεπτα κρεολικά χαρακτηριστικά, κάτι πρωτόγνωρο για την πολυχιλιετή ιστορία μας. Ας μην ξεχνάμε, πέρα από τον αντιρατσισμό, πως σε πολλές “μικτές” χώρες της αμερικανικής ηπείρου ο φυλετικός προσδιορισμός είναι ταυτόχρονα και πολιτιστικός προσδιορισμός. Ίσα δικαιώματα, αρμονική συνύπαρξη(άλλοτε όχι και τόσο) αλλά πολιτιστικά διακριτοί(πχ είμαστε οι μαύροι των ΗΠΑ, οι μιγάδες της Βραζιλίας κλπ). Στις δε περιπτώσεις ομοιόμορφων μιγαδικών κρατών αυτό που παρατηρείται είναι μια εξασθένηση του ευρωπαϊκού πολιτισμικού στοιχείου.
Μπορεί το ελληνικό έθνος, στη μικρή εδαφικά νησίδα που του απέμεινε να τα αντέξει όλα αυτά ή θα χαθεί μέσα σε μια εκκολαπτόμενη Ευραφρική; Οι Έλληνες διανοούμενοι τα έχουν σκεφτεί αυτά ή έχουν βυθιστεί στις ψευδαισθήσεις του αχαλίνωτου δικαιωματισμού τους;
Δεν είναι οι διανοούμενοι εκείνοι οι οποίοι έχουν συμβιβαστεί με την παρούσα κατάσταση και την προοπτική της, αλλά η (ντεμέκ) αστική τάξη η οποία είναι άμεσα εξαρτημένη από την χρηματοδότηση των Βρυξελλών.
Ο Σαββίδης, τόσο από την παρούσα ιστοσελίδα όσο (και κυρίως) μέσα από την εκπομπή του έχει δώσει φωνή σε ικανούς Έλληνες διανοούμενους, αλλά το θέμα δεν είναι οι διανοούμενοι να έχουν φωνή αλλά και οι πολίτες να τους ακούν (περισσότερο από το ιδιωτικό των συμφέρον).
Ακόμη και οι Ρωμαίοι παλαιότερα εφάρμοζαν την ίδια τακτική για να ελέγξουν τις αποικίες των. Ανέβαζαν το βιοτικό επίπεδο της αστικής τάξης και ελέγχαν μέσω αυτής τον πληθυσμό.