Η επείγουσα προτεραιότητα της οικονομικής πολιτικής της Γαλλίας δεν είναι η καταπολέμηση της ανεργίας, ούτε η προώθηση της ανάπτυξης, ούτε η ανησυχία για το τεράστιο χρέος, ούτε τα κενά στην κοινωνική ασφάλιση, ούτε η μείωση του ελλείμματος στο εμπορικό ισοζύγιο, ούτε οι κρίσεις στη στέγαση ή γεωργία, ή εκπαίδευση, είναι «οικολογικός σχεδιασμός», που ορίζεται ως η μείωση των εκπομπών CO2 – κατά 40% έως το 2030 και κατά 100% έως το 2050.
Δεν πρέπει να πιστεύουμε ότι η πράσινη τρέλα είναι γαλλική εξαίρεση. Επηρεάζει ανεπτυγμένες χώρες αλλά όχι άλλες . Εξ ου και το ενδιαφέρον βιβλίο του Rémy Prud’homme*, Οικολογική μετάβαση: το κόστος των ονείρων μπορεί να αφορά στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης** , τις ΗΠΑ, την Αυστραλία, τον Καναδά, τη Νέα Ζηλανδία, την Ιαπωνία…
Η έκφραση πράσινη τρέλα δεν είναι υπερβολή. Διότι πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους:
- Η υπερθέρμανση του πλανήτη σε 150 χρόνια είναι της τάξης του 1°C.
- Η περιεκτικότητα σε CO2στην ατμόσφαιρα έχει αυξηθεί ταυτόχρονα: υπάρχει συσχέτιση.
- Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε αν είναι το CO2που προκαλεί την θέρμανση ή αν συμβαίνει το αντίστροφο.
- Μπορεί κάλλιστα να υπάρχει άλλη αιτία θέρμανσης από το CO2: κατά τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον Πρώιμο Μεσαίωνα η υδρόγειος παρουσίασε συγκρίσιμες θερμοκρασίες χωρίς να υπάρχουν τέτοιες εκλύσεις CO2 .
Το να πούμε ότι οι εκπομπές CO2 ευθύνονται για την υπερθέρμανση του πλανήτη είναι επομένως πεποίθηση, δεν είναι βεβαιότητα.
Είναι επιβλαβές το CO2 ; Σε κάθε περίπτωση, το CO2 είναι η τροφή των φυτών και, όταν αυξάνεται η περιεκτικότητά του στον αέρα, αυξάνεται και η ανάπτυξη των φυτών.
Γιατί να μιλήσουμε για πράσινη τρέλα ; Επειδή το CO2 , παρά όλα όσα μόλις ειπώθηκαν, θεωρείται κακό:
Το CO2 προκαλεί υπερθέρμανση του πλανήτη . Αυτή η θέρμανση οδηγεί στις χειρότερες καταστροφές και στην εξαφάνιση της ζωής στη γη. Για να σώσει τον πλανήτη, ο άνθρωπος πρέπει να νικήσει την ενοχή του και να σταματήσει να εκπέμπει CO2 , ακόμα κι αν -και ίσως πάνω απ’ όλα- τον πληγώνει πολύ.
Εν ολίγοις, είναι μια ιδεολογία***, μίμηση θρησκείας, με τα όνειρά της , τα ιερά της βιβλία , τους ποντίφικες της , τους «αγίους» της , τα συμβούλια της , τις κατηχήσεις της, τους λογοκριτές της , τα μέσα ενημέρωσης της , τους προπαγανδιστές της , τα πολιτικά της κόμματα , τους τραπεζίτες της, τους χρήσιμους ηλίθιούς της , τα εισοδήματά της .
Ποιος εκπέμπει CO2 ; Στη Γαλλία, οι κύριες αιτίες του CO2 είναι:
- Μεταφορές: 32%.
- Γεωργία: 19%.
- Στέγαση: 17%.
- Βιομηχανία: 18%.
- Ενέργεια: 10%.
- Απόβλητα: 3%.
Σε αυτές τις υπαίτιες δραστηριότητες, πρέπει να προσθέσουμε τις τράπεζες επειδή είναι συνένοχοι με τους τομείς εκπομπών .
Πώς μπορούμε να μειώσουμε τις εκπομπές CO2 από αυτές τις αμαρτωλές δραστηριότητες;
- Στις μεταφορές, με τη μείωση του μεριδίου των αυτοκινήτων και φορτηγών και την αντικατάσταση των θερμικών αυτοκινήτων με ηλεκτρικά αυτοκίνητα.
- Στη γεωργία, πολλαπλασιάζοντας κανονισμούς, περιορισμούς, απαγορεύσεις, απαιτήσεις, άδειες, φόρους, επιδοτήσεις κ.λπ.
- Στη στέγαση, με ψήφιση νόμων, κειμένων και αποφάσεων σχετικά με τη μόνωση κτιρίων, τις μεθόδους θέρμανσης και με τη μείωση της τεχνητοποίησης των εδαφών (με την άρνηση οικοδομικών αδειών για παράδειγμα).
- Στην ενέργεια (άρα στη βιομηχανία) με τη μείωση της πυρηνικής ενέργειας (η οποία δεν εκπέμπει CO2 ) και την αντικατάστασή της με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Όσο για τις τράπεζες, που ήταν ήδη ένας τομέας με υψηλή ρύθμιση, έπρεπε να υποταχθούν στα πράσινα ομόλογα και να αρνηθούν να χρηματοδοτήσουν έργα άνθρακα, πετρελαίου και φυσικού αερίου. Και, για να εξασφαλιστεί ότι αυτές οι υποχρεώσεις θα επιβληθούν, δημιουργήθηκαν μυριάδες θεσμοί, υπογράφηκαν μια πληθώρα συμφωνιών.
Όλα αυτά έχουν ένα κόστος, το οποίο ο συγγραφέας υπολογίζει ανά τομέα. Αυτά τα κόστη, τα οποία είναι πρόσθετα κόστη, είναι κοινωνικοοικονομικά κόστη με την ευρεία έννοια, δηλαδή κόστη ευκαιρίας, απώλειες ικανοποίησης και χρησιμότητας, αυξήσεις τιμών για την ίδια υπηρεσία κ.λπ. . και όχι μόνο δαπάνες, ακόμη λιγότερο δημόσιες δαπάνες .
Τα ποσά που υπολογίζει είναι τόσο υπέρογκα που προκαλούν ζάλη. Ωστόσο, αυτές είναι εκτιμήσεις, συζητήσιμες, αλλά συνετές . Ο αναγνώστης που ενδιαφέρεται για τους υπολογισμούς που έγιναν θα ανατρέξει στο βιβλίο για τις λεπτομέρειες: συνολικά φτάνει σε κόστος 300 δισ. ευρώ το 2030 και σε κόστος 1.100 δισ. ευρώ για το 2024-2030.
Για ποια οφέλη; Σημειώνει ότι τα τελευταία εκατό χρόνια υπήρξε πράγματι υπερθέρμανση, αλλά όχι εμφανής ζημιά και ότι, από την άλλη πλευρά, η μείωση των επιπτώσεων της μείωσης των εκπομπών CO2 , εάν επιτευχθεί ο καθορισμένος στόχος, θα είναι μόνο 0,00022°C (σύμφωνα με τους υπολογισμούς του IPCC) , δηλαδή τίποτα .
Δεδομένης της οικονομικής κατάστασης της Γαλλίας, η θυσία εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ στον «Πράσινο Θεό» είναι τρέλα, και το πράσινο όνειρο, ένας τρομερός εφιάλτης .
Francis Richard
*Ο Rémy Prud’homme είναι Γάλλος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris XII. Έχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Πνομ Πενχ και του MIT. Υπήρξε επίσης σύμβουλος σε διάφορες κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς (Παγκόσμια Τράπεζα, UN-Habitat, ΟΟΣΑ και Διαμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης). Είναι συγγραφέας των βιβλίων L’idéologie du réchauffement (2015), Gouverner c’est mentir (2019) και Les vrais responsables de la crise énergétique (2022).
**Η ενεργειακή πολιτική των χωρών της ΕΕ ρυθμίζεται από τις τεχνοκρατικές «πράσινες» αντιλήψεις της Comission. Έτσι, η Γαλλία έκλεισε τους πυρηνικούς σταθμούς και η Ελλάδα τις λιγνιτικές μονάδες μέχρι τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Και επειδή υπάρχει ευρεία «πράσινη» κομματική συναίνεση- όπως στο γάμο των ομοφυλοφίλων- δεν θα μάθουμε ποτέ πόσο μας στοίχισε αυτό το μέτρο.
*** Το οικολογικό παραμύθι ξεκίνησε από Λέσχη της Ρώμης, όμιλο των ευρωπαϊκών ελίτ. Στην έκδοση Η Πρώτη Παγκόσμια Επανάσταση (1991) η Λέσχη γράφει: «Η ανάγκη για εχθρούς φαίνεται να είναι ένας κοινός ιστορικός παράγοντας…Αναζητώντας έναν κοινό εχθρό εναντίον του οποίου μπορούμε να ενωθούμε, καταλήξαμε στην ιδέα ότι η ρύπανση, η απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη…». Καθαρά δυτικόφρον σκεπτικό…
Transition écologique: le coût des rêves, de Rémy Prud’Homme
