Τί εἶπε ὁ Εὐάγγελος Μεϊμαράκης γιά τήν παράταξη καί προεκάλεσε αἴσθηση – Διεργασίες γιά νέο ἰσχυρό πόλο Μελόνι-Λέ Πέν, ἀντίβαρο στό Εὐρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ εἶναι ξεκάθαρα. Ἡ Εὐρώπη κινεῖται ὅλο καί περισσότερο πρός τά δεξιά. Ἡ μία μετά τήν ἄλλη οἱ Κυβερνήσεις τῶν χωρῶν μελῶν τῆς ΕΕ περνοῦν στόν ἔλεγχο δεξιῶν κομμάτων, ἤ τά δεξιά κόμματα μπαίνουν σέ κυβερνητικούς συνασπισμούς μέ αὐξανόμενα συνεχῶς ποσοστά καί μέ αὐξανομένη ἐπιρροή. Μόνον στήν Ἑλλάδα δέν τό ἔχουμε ἀντιληφθεῖ αὐτό. Ἀκούσαμε λοιπόν τόν κ. Εὐάγγελο Μεϊμαράκη νά δηλώνει χθές ὅτι οἱ ἔννοιες «δεξιά», «κέντρο» καί «ἀριστερά» εἶναι ξεπερασμένες. Εἶπε συγκεριμένα ἀπαντῶντας σέ ἐρώτηση: «Δέν ὑπάρχει κέντρο, δεξιά καί ἀριστερά, εἶναι ξεπερασμένες αὐτές οἱ ἔννοιες. Ἐάν θέλεις, ὑπάρχουν σέ πολύ στενά πλαίσια. Τό ζητούμενο εἶναι ἐάν οἱ πολιτικές σου ἔχουν συνέπεια, λογική καί εὐθύνη. Ἐάν τίς ἔχεις προγραμματίσει καί τίς ἔχεις πεῖ. Ἐάν βοηθοῦν τούς ἀδύναμους».
Ὁ κ. Μεϊμαράκης εἶναι γιά δεύτερη φορά ὑποψήφιος γιά τήν Εὐρωβουλή. Θά ἔπρεπε λοιπόν ἀπό τήν πρώτη του θητεία νά εἶχε ἀντιληφθεῖ τήν τροπή πού παίρνουν τά πράγματα. Ἄλλως τε καί πολιτικά ἔμπειρος εἶναι καί μέχρι σήμερα δέν εἶχε δείξει νά περιορίζεται ἀπό παρωπίδες, σάν αὐτές πού δέν ἐπιτρέπουν σέ κάποιους νεοπαγεῖς πολιτευομένους τῆς ΝΔ νά δοῦν τήν πραγματικότητα. Καί ἡ πραγματικότητα, ἡ εὐρωπαϊκή πραγματικότητα, εἶναι ὅτι στήν γηραιά ἤπειρο ἀνατέλλει τό ἄστρο τῆς Δεξιᾶς. Μέ τήν Ἰταλίδα Πρωθυπουργό Τζώρτζια Μελόνι νά εἶναι ὁ ρυθμιστής τοῦ αὔριο, καθώς πρός αὐτήν προστρέχουν καί ἡ Οὔρσουλα φόν ντέρ Λάυεν καί ἡ Μαρίν Λέ Πέν. Ἡ μέν Πρόεδρος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς προσπαθεῖ νά διασώσει τό Εὐρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, τό ὁποῖο κλυδωνίζεται. Ἡ Μαρίν Λέ Πέν ὅμως προτείνει τήν δημιουργία ἑνός νέου ἰσχυροῦ δεξιοῦ πόλου στήν Εὐρώπη. Στό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατ’ ἀρχήν. Ἡ Τζώρτζια Μελόνι εἶπε προχθές ὅτι ἔχει ὡς ὅραμα μία ἰσχυρή Εὐρώπη, ἀλλά δέν πρόκειται νά συνεργασθεῖ μέ τήν ἀριστερά οὔτε νά προβεῖ σέ συμβιβασμούς μέ ἀντίπαλες πολιτικές δυνάμεις.
Καί ἡ Μαρίν Λέ Πεν, τήν ἴδια στιγμή, ἐδήλωνε, σέ ἰταλική μάλιστα ἐφημερίδα: «Αὐτή εἶναι ἡ στιγμή νά ἑνωθοῦμε, θά ἦταν πραγματικά χρήσιμο. Ἄν τά καταφέρουμε, θά γίνουμε ἡ δεύτερη ὁμάδα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου. Νομίζω ὅτι δέν πρέπει νά ἀφήσουμε μιά τέτοια εὐκαιρία νά μᾶς προσπεράσει». Ἡ τακτική τῆς φόν ντέρ Λάυεν, ὅπως καί οἱ δηλώσεις τοῦ κ. Μεϊμαράκη, δεικνύουν ὅτι τόσο στό ΕΛΚ ὅσο καί στήν ΝΔ διεξάγουν μάχη ὀπισθοφυλακῶν. Οἱ ἐξελίξεις ὁδηγοῦν τά κόμματα αὐτά σέ ὑποχώρηση, σέ φυγή, σέ ἀναζήτηση συμβιβασμῶν. Εἶναι σάν νά ἀναζητοῦν ὑποστυλώματα γιά ἕνα οἰκοδόμημα πού καταρρέει. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, οἱ δύο μεγάλες κυρίες τῆς εὐρωπαϊκῆς Δεξιᾶς ὁμιλοῦν γιά ἑνότητα, γιά ἀσυμβίβαστες πολιτικές, γιά τό ὅραμα μιᾶς ἰσχυρᾶς Εὐρώπης.
Καί νά ποῦμε καί δυό λόγια γιά τήν ΝΔ καί τόν πυρῆνα τῶν ψηφοφόρων της. Ἐδήλωνε ἡ κ. Ντόρα Μπακογιάννη ὅτι «ὅταν πήραμε τό 18%, τό κέντρο εἶχε φύγει.» Καί ὅμως, ἡ Δεξιά εἶχε φύγει. Εἶχε κατευθυνθεῖ πρός τό κόμμα τῶν Ἀνεξαρτήτων Ἑλλήνων καί τήν Χρυσή Αὐγή, πού κατέγραφαν τά μεγαλύτερα ποσοστά τους, ἐνῷ τά κεντρῶα κόμματα εἶχαν οὐσιαστικῶς ἐξαφανισθεῖ.
estianews.gr
Φυσικά όπως κατάντησαν οι λέξεις, δεν υπάρχει αριστερά και δεξιά στα αποκόμματα του Ελληνόφωνου κυνοβουλίου.
Ως Έλληνες όμως, έχουμε χρέος στην ύπαρξη μας, να ξεπεράσουμε τις ιδεολογίες, και να βρούμε μέσα στον ορυμαγδό των εκάστοτε διασωστών, ποιον να προκρίνουμε για την ευρωβουλή, ώστε να ακουστεί η φωνή μας.
Προσωπικά δεν πιστεύω στις εκλογές, αλλά δεν αφήνω κάποιον άλλο, να πάει να ψηφίσει για εμένα.
Το εγχείρημα της δεξιάς Ευρώπης όπως την ευαγγελίζονται τα εθνοκεντρικά κόμματα, κυρίως σε Γαλλία, Ιταλία και Γερμανία, ελέγχεται από τις απαιτήσεις της συγκυρίας και αδυνατώ να καταλάβω τον λόγο για τον οποίο οι συνιστώσες του ΕΛΚ δεν επικεντρώνουν την πολιτική των αντιπαράθεση σε αυτό.
Σε αντίθεση με την αριστερά, για την οποία η διακρατική ευρωπαϊκή συνεργασία υποδεικνύεται ως φυσική κατάληξη από τις ιδεολογικές επιταγές, τα δεξιά-εθνοκεντρικά κόμματα δεν έχουν τέτοιο υπόβαθρο. Τα στενά εθνικά συμφέροντα τοποθετούνται στην κορυφή των προτεραιοτήτων, κάτι το οποίο πολύ δύσκολα μπορεί να αποτελέσει την βάση για μια διαχρονικά κοινή ευρωπαϊκή πολιτική.
Τα συχνά αντικρουόμενα συμφέροντα των μεγάλων κρατών, κυρίως της Γερμανία και Γαλλίας, αλλά και η ποιοτική διαφορά ανάμεσα στον βορρά και στον νότο μπορούν να καλυφθούν ίσως για χρονικά περιορισμένο διάστημα εάν η ασφάλεια και ευημερία της Ευρώπης απειληθεί έξωθεν, αλλά μακροπρόθεσμα είναι πολύ πιθανό να ακυρώσουν την όποια προσπάθεια δημιουργίας κοινών θεσμών για τον συντονισμό κυρίως της οικονομικής, αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής.
Στην τρέχουσα τουλάχιστο διεθνή συγκυρία ακόμη και οι μεγάλες χώρες της Ευρώπης, φαντάζουν αδύναμες εάν συγκριθούν με ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα (ίσως και Ινδία στο απώτερο μέλλον), ειδικά εάν συμπεριληφθεί στις εκτιμήσεις και η δημογραφική εξέλιξη.
Απέναντι στις επιταγές της εθνοκεντρικής δεξιάς θα έπρεπε να αντιπαρατεθεί ένα κίνημα με περισσότερο πολιτιστικοκεντρικό και λιγότερο εθνοκρατικό προσανατολισμό.
Δυστηχώς το ΕΛΚ ακολουθώντας τις αντίστοιχες επιταγές της μερκελικής περιόδου (τις οποίες πάνω κάτω ακολουθεί και η ΝΔ του Μητσοτάκη) επιλέγει την άχρωμη αοριστία τόσο σε ζητήματα εθνικών προτεραιοτήτων όσο και εθνικών ταυτοτήτων.
Yπαρχει πάντως μια σύγχυση με τους όρους δεξιά, ακροδεξιά, λαϊκισμός, φασισμός(φασιστικο έλεγαν το κόμμα της Μελονι). Καλύτερα να δούμε επί της ουσίας τι ακριβώς πρεσβεύει ο καθένας αντί να μπλέκουμε με ασαφείς πολιτικούς όρους. Ο δε μπαμπούλας της λεγόμενης ακροδεξιάς φαίνεται πως τρομάζει όλο και λιγότερο ενώ η αριστερά όπως τουλάχιστον την γνωρίζαμε έως τώρα, βαδίζει ταχέως προς την ανυποληψία σε όλη την Ευρώπη.
Η παρατήρηση είναι στον βαθμό σωστή, στον οποίο μιλάμε για ετεροπροσδιορισμούς οι οποίοι οφείλουν να προσεγγίζονται και υπό το πρίσμα των εκάστοτε σκοπιμοτήτων τους οποίους εκείνοι ενίοτε εξυπηρετούν.
Ειδικά από την πλευρά της αριστεράς επιχειρήται να καλυφθεί η μονόχνωτη αντιμετώπιση παντός μή αριστερού ως αντιπάλου έως και εχθρού, με την συνειδητή σύγχυση των όρων (είναι, πιστεύουν, ευκολότερο να διατηρείς το ηθικό σου πλεονέκτημα και να αρνείσαι οποιαδήποτε συνεργασία με κάποιον τον οποίο αποκαλείς “φασίστα” παρά δεξιό).
Ο φασισμός είναι ως ιδεολογία ασύμβατος με την δεξιά, αφού η τελευταία ως παράταξη χαρακτηρίζεται από την απόρριψη οποιασδήποτε ιδεολογίας. Ο λαϊκισμός δεν χαρακτηρίζει παράταξη αλλά επικοινωνιακή πρακτική και εμφανίζεται σε όλες τις παρατάξεις.
Δύσκολο ωστόσο παραμένει να διακριθεί ανάμεσα σε δεξιά και ακροδεξιά. Ως παράταξη η δεξιά χαρακτηρίζεται από την αποδοχή της πραγματικότητας σε αντίθεση με τις κυρίως νεοφιλελεύθερες και αριστερές ιδεολογίες οι οποίες (όπως και ο φασισμός) δεν αποδέχονται τους ανθρώπους όπως είναι αλλά θέλουν να τους αλλάξουν (ιδεολογικό πρότυπο “ανθρώπου”). Μέχρι σε αυτό το σημείο δεξιά και ακροδεξιά δεν εμφανίζουν διαφορές. Το σημείο στο οποίο διαφέρουν βρίσκεται στο γεγονός, ότι η δεξιά έχει αναγνωρίσει το γεγονός, ότι δεν είναι σε θέση να ελέγχει τις πολιτικές εξελίξεις επκαλούμενη την παράδοση διότι το φιλελεύθερο (όχι νεοφιλελεύθερο) κεντρώο και μετριοπαθές ρεύμα στην κοινωνία είναι μεγάλο. Η υπευθυνότητά της απέναντι στον λαό την πείθει να εμφανίζεται συνεργάσιμη και ανεκτική σε μια ελεγχόμενη πρόοδο. Σε αντίθεση με αυτό θα έλεγα ότι η ακροδεξιά, ορθότερα η “συνεπή” δεξιά, εκτιμά τις καταστάσεις χωρίς καμία προθημεία να υποχωρήσει σε θέματα ταυτότητας, έθνους και παράδοσης απέναντι σε υποτιθέμενες ή πραγματικές μή δεξιές πλειοψηφίες.