Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος
Φωτογραφία: Το 1954, έπειτα από σχετικό διάβημα του Τούρκου πρεσβευτή, δόθηκε διαταγή από τον τότε πρωθυπουργό Αλέξανδρο Παπάγο να γίνεται στο εξής, σε κάθε περίπτωση, επίσημη χρήση των όρων «Τούρκος» και «Τουρκικός» αντί των όρων «Μουσουλμάνος» και «Μουσουλμανικός». Ακολούθησε η υποχρεωτική μετονομασία κάθε «Μουσουλμανικού» σχολείου και οργανισμού της ελληνικής Θράκης σε «Τουρκικό», με άμεση αντικατάσταση ή διόρθωση όλων των επιγραφών και πινακίδων. Επιλογή φωτογραφίας Ανιχνεύσεις
Δεν υπάρχουν Τούρκοι στην Ελλάδα. Αυτό επαναλαμβάνεται μονότονα τα τελευταία χρόνια, σαν τελετουργικός εξορκισμός του προβλήματος της τουρκικής μειονότητας. Η ίδια η μειονότητα συχνά μνημονεύεται χωρίς κανέναν επιθετικό προσδιορισμό. Σκέτα «η μειονότητα».
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι υπάρχουν Τούρκοι. Και υπάρχουν επειδή εξαιρέθηκαν από την ελληνοτουρκική υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών το 1923. Υπάρχουν επίσης ελάχιστοι στα Δωδεκάνησα, που ενσωματώθηκαν αργότερα στο ελληνικό κράτος. Ακόμη και το 1978 στο Μοντραί, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συνομιλούσε με τον τότε Τούρκο πρωθυπουργό Μπουλέντ Ετσεβίτ για «τουρκική μειονότητα» στην Ελλάδα. Έπαψε άραγε να υπάρχει ή μήπως έπαψε να είναι τουρκική;
Εμφανίστηκε πολύ όψιμα το επιχείρημα ότι δεν πρόκειται τάχα για εθνική μειονότητα, αλλά μόνο για θρησκευτική. Ότι πρόκειται δηλαδή μόνο για «Έλληνες μουσουλμάνους» και όχι για Τούρκους. Πράγματι, μόνο ως θρησκευτική μειονότητα ήταν και είναι υποχρεωμένο από τη Συνθήκη της Λωζάνης το ελληνικό κράτος να αναγνωρίζει τους Τούρκους μαζί με τους άλλους μουσουλμάνους της ελληνικής Θράκης. Αυτή είναι και σήμερα η καθαρά νομική όψη του ζητήματος, στο μέτρο που αφορά τη Συνθήκη της Λωζάνης.
Ωστόσο, το θρήσκευμα χρησίμεψε το 1923 αποκλειστικά και μόνο ως αντικειμενικό και μάλιστα αμάχητο τεκμήριο εθνικής ταυτότητας, για να είναι στην πράξη υποχρεωτική η ανταλλαγή πληθυσμών. Η ανταλλαγή όμως έγινε μεταξύ «ελληνικών και τουρκικών πληθυσμών» (populations grecques et turques), όπως διαλαλεί η σχετική ελληνοτουρκική σύμβαση στον ίδιο της τον τίτλο.
Τα ίδια ακριβώς ισχύουν, φυσικά, και για τις εξαιρέσεις. Υπήρχε εξαρχής όχι μόνο ποσοτική αλλά και εννοιολογική συμμετρία μεταξύ τους. Δεν μπορούμε να την παραβιάζουμε αμέριμνα και ασυλλόγιστα κάνοντας κατά σύστημα λόγο μόνο για Έλληνες της Πόλης και μόνο για μουσουλμάνους της ελληνικής Θράκης, αποκλείοντας με αγανάκτηση κάθε αναφορά σε Τούρκους. Ή έχουμε Έλληνες και Τούρκους (με λίγους άλλους μουσουλμάνους) ή έχουμε μόνο Ορθοδόξους και Μουσουλμάνους.
Εξάλλου, ήδη από το 1928-30, στον βωμό της ελληνοτουρκικής συμφιλίωσης που επιχείρησε υπεραισιόδοξα ο Βενιζέλος, δημιουργήθηκαν ορισμένα τετελεσμένα. Αναβαθμίστηκε το μέχρι τότε προξενικό γραφείο της Κομοτηνής σε κανονικό τουρκικό προξενείο. Εκ μέρους της Ελλάδας, δεν μπορούσε να υπάρξει επισημότερη παραδοχή ότι η Τουρκία δικαιούται να ενδιαφέρεται για ομοεθνείς της – και όχι βέβαια για «ομόθρησκους».
Από τη στιγμή εκείνη είχε πλέον δρομολογηθεί ανεπιστρεπτί η σταδιακή μετατροπή του μουσουλμανικού πληθυσμού σε κανονική εθνική μειονότητα, με την προσχώρηση όχι μόνο Τούρκων αλλά, στη συνέχεια, και βουλγαρόφωνων Πομάκων στον τουρκικό εθνικισμό.
Μετά τον πόλεμο, η ανανέωση της ελληνοτουρκικής συμμαχίας, πρώτα με την κοινή υπαγωγή Ελλάδας και Τουρκίας στο Δόγμα Τρούμαν το 1947 και τελικά με την κοινή είσοδό τους στο ΝΑΤΟ το 1952, δημιούργησε συνθήκες για μονομερείς ελληνικές παραχωρήσεις, με ανεπανόρθωτες και μη αναστρέψιμες συνέπειες.
Το 1954, έπειτα από σχετικό διάβημα του Τούρκου πρεσβευτή, δόθηκε διαταγή από τον τότε πρωθυπουργό Αλέξανδρο Παπάγο να γίνεται στο εξής, σε κάθε περίπτωση, επίσημη χρήση των όρων «Τούρκος» και «Τουρκικός» αντί των όρων «Μουσουλμάνος» και «Μουσουλμανικός». Ακολούθησε η υποχρεωτική μετονομασία κάθε «Μουσουλμανικού» σχολείου και οργανισμού της ελληνικής Θράκης σε «Τουρκικό», με άμεση αντικατάσταση ή διόρθωση όλων των επιγραφών και πινακίδων. Υπάρχουν και σχετικές φωτογραφίες… Σε τέτοια ζητήματα, είναι φανερό ότι δεν υπάρχει επιστροφή στο παρελθόν ούτε διαγραφή του. Δεν μπορεί δηλαδή μετά να αρνείται το ελληνικό κράτος ότι είναι Τούρκοι αυτοί που το ίδιο ονόμασε επίσημα και υποχρεωτικά Τούρκους νωρίτερα.
Εφευρέθηκε πρόσφατα ο ευφημισμός «τουρκογενείς». Πρόκειται λοιπόν για «τουρκογενείς Έλληνες»; Αλλά τότε τι είναι οι Έλληνες της Πόλης, οι κληρικοί του Πατριαρχείου και ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης, που έχουν υποχρεωτικά τουρκική υπηκοότητα; Αν παίρναμε ως μοναδικό κριτήριο την υπηκοότητα, όπως ακριβώς κάνουμε για τους Τούρκους που έχουν ελληνική υπηκοότητα, θα καταλήγαμε στο τραγελαφικό συμπέρασμα ότι όλοι αυτοί και ο ίδιος ο εκάστοτε Οικουμενικός Πατριάρχης είναι απλώς «Τούρκοι Ορθόδοξοι». Ίσως, γιατί όχι, και «ελληνογενείς Τούρκοι»…
Αυτές είναι τελικά μοιραίες λογικές αντιφάσεις στις οποίες παραδέρνει η εθνική μας στρουθοκάμηλος όσο κρατάει το κεφαλάκι της χωμένο στην άμμο για να μη βλέπει ένα υπαρκτό πρόβλημα, που είναι εξαιρετικά δύσκολο αλλά και επικίνδυνο. Αληθινή ωρολογιακή βόμβα, κληρονομιά του 1922-23 και της επιλογής που έγινε τότε να υπάρξουν εξαιρέσεις από την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών.
Ο Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος είναι τ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Γρήγορα να καλέσει το Ελληνικό ΥΠΕΞ τον ομότιμο καθηγητή Πανεπιστημίου κ. Μαυρογορδάτο και να του εξηγήσουν οι αρμόδιοι σε ανώτατο βαθμό γιατί επιμένει η ΕΛΛΑΣ διαχρονικά στην Μεταπολίτευση να δέχεται μουσουλμανική και όχι τουρκική μειονότητα στην Θράκη, αφού και ως μουσουλμανική κατεγράφη στην Συνθήκη της Λωζάνης .
Δεν μπορεί να δημοσιογραφεί ως θεωρητικός του Τουρκικού Προξενείου , που ”τουρκοποίησε” όλους τους μουσουλμάνους για να καταγγέλλει την Ελλάδα ότι ”αδικεί” την μειονότητα των 120.000 της Θράκης-από τους οποίους οι περισσότεροι δεν αισθάνονται ούτε θέλουν να λέγονται Τούρκοι- και να απειλεί ότι θα παρέμβη για την προστασία της , επικαλούμενοι τον Βενιζέλο για την παρέμβασή του στην Ιωνία το 1919.
Και μη ξεχνάμε πως η παρέμβαση της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974 έγινε για την προστασία των Τουρκοκυπρίων.
”Καθηγηταί τρεις εχάθη η Πατρίς”. Μπίσμαρκ ,καγκελάριος της Γερμανίας.
Υ.Γ Δεν είναι το μοναδικό λάθος της εξωτερικής μας πολιτικής και επί Βενιζέλου το 1930 και στην 5ετία 1950-55 (επί Σιδηρού Παραπετάσματος και της ιδρύσεως του ΝΑΤΟ), με τις ανταλλαγές επισκέψεων των Ανωτάτων Αρχόντων μας , αλλά -αν ζούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου- για όλα αυτά θα έλεγε ένα mea culpa και όλοι μας και κ. Μαυρογορδάτος θα το δεχόμαστε.
ΤΩΡΑ ΤΙ ΤΟΝ ΕΠΙΑΣΕ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΟΥΝ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ , ΠΟΥ ΕΚΤΟΤΕ ΔΙΟΡΘΩΘΗΚΑΝ ;;;.
τον τσιμπησε μυγα tutk-turk
Να μη μας τρομάζει η ιδιότητα και οι γνώσεις του κ. αρθρογράφου και ποιες μύγες τσιμπούν άλλους από τα Ίμια και μετά;;;.
“να καταγγέλλει την Ελλάδα ότι ”αδικεί” την μειονότητα των 120.000 της Θράκης-από τους οποίους οι περισσότεροι δεν αισθάνονται ούτε θέλουν να λέγονται Τούρκοι..”
Και όμως, είτε σ’ αρέσει είτε όχι, οι περισσότεροι αισθάνονται και θέλουν να λένε ότι είναι Τούρκοι.
Στη Συνθήκη της Λωζάννης δεν αναφέρεται τουρκική μειονότητα. Όμως δεν αναφέρονται ούτε Πομάκοι ούτε Τσιγγάνοι/Ρομά. Υπάρχει αναφορά περί Πομάκων στη Συνθήκη της Λωζάννης; Να σημειωθεί ότι η συνθήκη αυτή υπογράφηκε πριν 93 χρόνια, χωρίς φυσικά να ερωτηθούν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι (οι απλοί πολίτες). Οι μειονότητες σε μια χώρα δεν υπάρχουν επειδή το προβλέπει ή το επιτρέπει κάποιος νόμος. Οι μειονότητες υπάρχουν, γιατί απλούστατα υπάρχουν. Οι νόμοι υπάρχουν για να προστατεύουν τις μειονότητες και όχι το αντίθετο. Το Ελληνικό Σύνταγμα και οι συμβάσεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχει υπογράψει η Ελλάδα πολύ αργότερα από την Συνθήκη της Λωζάνης (άρα και υπερισχύουν αυτής) καθορίζουν με ακρίβεια ατομικές και συλλογικές ελευθερίες, και δεν κάνουν κανέναν διαχωρισμό σε εθνοτικές, γλωσσικές ή θρησκευτικές ομάδες. Όταν πχ στην Θράκη έχεις μια μερίδα του πληθυσμού που μιλάει την Τουρκική γλώσσα, πιστεύει στο Ισλάμ, έχει τουρκική συνείδηση και αυτοπροσδιορίζεται ως Τουρκική μειονότητα, είναι εντελώς άτοπο να επικαλείσαι συνθήκες του περασμένου αιώνα προκειμένου να αλλάξεις την συνείδηση αυτών των ανθρώπων.
Οι λεγόμενοι Πομάκοι στην πλειοψηφία τους έχουν ενταχθεί στην τουρκική κουλτούρα/ταυτότητα, έχουν τουρκική εθνική συνείδηση και εσείς δεν μπορείτε να το αρνηθείτε. Είναι φιλήσυχοι άνθρωποι και συνήθως δεν προκαλούν προβλήματα, ούτε έχουν πρόθεση να δημιουργήσουν τριβές με τους χριστιανούς συμπολίτες τους. Όμως, θα πρέπει να ξέρετε ότι άλλο είναι το “Έλληνας” και άλλο το “Έλληνας πολίτης” (ή Έλληνας υπήκοος). Έλληνας πολίτης θα μπορούσε να είναι κάποιος οποιασδήποτε καταγωγής. Εγώ π.χ. θα μπορούσα να πάρω την κινεζική υπηκοότητα αλλά αυτό δεν θα με μετέτρεπε αυτόματα σε σχιστομάτη. Αν έπαιρνα την υπηκοότητα του Κονγκό, αυτό αυτομάτως δεν θα με μετέτρεπε σε Ζουλού, αν έπαιρνα την Κενυάτική υπηκοότητα, δεν θα μετατρεπόμουν αυτομάτως σε Μασάι (μία φυλή νέγρων). Οι άνθρωποι αυτοί είναι Έλληνες πολίτες, αλλά όχι Έλληνες.
Οι Πομάκοι που συντάσσονται με τον ελληνικό εθνικισμό είναι μία μειοψηφία. Θα έλεγα ότι δεν είναι ούτε το 10% των μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης. Επιπλέον, ας δούμε και κάτι ακόμα. Όλοι οι μειονοτικοί της Δυτικής Θράκης (σε ποσοστό 90%) στις ευρωεκλογές του 2014 ψήφισαν το κόμμα D.E.B. που εκφράζει την τουρκική ταυτότητα. Στον Δήμο Αρριανών το ΚΙΕΦ ψήφισαν 10.800 (90,14%) ενώ στον Δήμο Μύκης, (τουρκογενείς και Πομάκοι) το ΚΙΕΦ πήρε 70,37%. Στις επόμενες εθνικές εκλογές (το 2015) ο Πομάκος υποψήφιος του κόμματος ΑΝ.ΕΛ., Μεχμέτ Αλή Ιρφάν, που δηλώνει Έλληνας Πομάκος, δεν πήρε παρά μόνο λίγες εκατοντάδες ψήφους. Στις δε ευρωεκλογές του 2019 στον αμιγώς μουσουλμανικό-πομακικό Δήμο Μύκης – στα λεγόμενα ‘πομακοχώρια’ – το ΚΙΕΦ/DEB πήρε 63%, στον δε Δήμο Αρριανών πήρε 85% και στον Δήμο Ιάσμου πήρε 52,64%.
Η επιλογή για τις εξαιρέσεις στην ανταλλαγή πληθυσμών ήταν απολύτως σωστή. Οφείλουμε εδώ να τονίσουμε τους λόγους για τους οποίους η μειονότητα στην Θράκη στην συνθήκη της Λωζάνης αναφέρεται ως θρησκευτική:
1. διότι είναι θρησκευτική, όπως εξάλλου παραδέχεται και ο αρθρογράφος και πολυεθνοτική,
2. διότι η μειονότητα ζήτησε από μόνη της τότε να εξαιρεθεί από την ανταλλαγή πληθυσμών επειδή δεν συμφωνούσε με το καθεστώς της εθνικής τουρκίας και ήταν προσηλωμένη στο χαλιφάτο.
Διαφωνώ με τον αρθρογράφο στο σημείο ότι δεν υπάρχει επιστροφή στο παρελθόν. Αρκεί να διατηρήται ο πολυεθνοτικός χαρακτήρας της μειονότητας.
Οι αντίθετες απόψεις στην χειρότερη περίπτωση διασκεδάζουν, στην καλύτερη δε παιδεύουν για αυτό το θεωρώ εξαιρετικά χρήσιμο το γεγονός ότι η ιστοσελίδα ανά τακτά χρονικά διαστήματα δημοσιεύει και τέτοια άρθρα.
“1. διότι είναι θρησκευτική, όπως εξάλλου παραδέχεται και ο αρθρογράφος και πολυεθνοτική,”
Δεν είναι μόο θρησκευτική. Αυτό το λέτε εσείς. Αλήθεια, η Συνθήκη της Λωζάννης κάνει αναφορά σε Πομάκους και Αθίγγανους ή άλλες εθνότητες; Όχι βέβαια. Όμως το “Πομάκος” είναι εθνοτικός προσδιορισμός και το “Τούρκος” εθνικός προσδιορισμός. Το δε “Έλληνας πολίτης” υποδηλώνει υπηκοότητα και όχι έθνος. Κάλιστα λοιπόν μπορεί κάποιος Πομάκος να είναι εθνικά Τούρκος και πολίτης της Ελλάδας.
“2. διότι η μειονότητα ζήτησε από μόνη της τότε να εξαιρεθεί από την ανταλλαγή πληθυσμών επειδή δεν συμφωνούσε με το καθεστώς της εθνικής τουρκίας και ήταν προσηλωμένη στο χαλιφάτο.”
Χμμμ…
Οι ίδιοι οι Πομάκοι επίσης, μη επιθυμώντας να προσαρτηθούν στη Βουλγαρία, επιθυμούν να παραμείνουν στην Ελλάδα ως Έλληνες Πολίτες. Μετά τις εκλογές πού πραγματοποιήθηκαν τό 1914 στή διάρκεια τής πρώτης βουλγαρικής κατοχής της Δυτικής Θράκης, οι “Τούρκοι μουσουλμάνοι βουλευτές τής Δυτικής Θράκης στή Βουλγαρική Βουλή” (όπως προσδιορίζονται οι ίδιοι), μέ υπόμνημα πού έστειλαν άπό τή Σόφια, στις 31/12/1918, στον Γάλλο στρατηγό D’Esperey ζήτησαν τήν κατάληψη τής Δυτικής Θράκης άπό συμμαχικά στρατεύματα μέ συμμετοχή καί ελληνικών στρατευμάτων. (Κ. Γέραγας, ’Αναμνήσεις έκ Θράκης 1920-1922, ’Αθήνα, «Εστία», 1926, σσ. 53-56)
“Διαφωνώ με τον αρθρογράφο στο σημείο ότι δεν υπάρχει επιστροφή στο παρελθόν.”
Δηλαδη οι μειονοτικοί πρέπει να γίνουν μπαλάκι ανάλογα με τις ορέξεις των πολιτικών;
Σύμφωνα με την Παξιμαδοπούλου, όπως αναφέρεται στο Βιβλίο “Η Δυτική Θράκη στην ΕΞΩΤΕΡΙΚΉ ΠΟΛΙΤΙΚΉ της Βουλγαρίας” στη Λωζάνη ο Ινονού πρότεινε και την ανταλλαγή των χριστιανών της Πόλης με τους μουσουλμάνους της Δ. Θράκης αλλά δεν το δεχθήκαμε λόγω Πατριαρχείου κλπ.
Η Τουρκική-Μουσουλμανική Μειονότητα της Δυτικής Θράκης
Πρώτων, οι μουσουλμάνοι της μειονότητας είναι περίπου 140-150.000. Από αυτούς οι 120.000 ζουν στη Δυτική Θράκη και οι υπόλοιποι 30.000 στη Γερμανία και στην υπόλοιπη Ελλάδα, κυρίως στην Αθήνα (π.χ. στο Γκάζι), στον θεσσαλικό κάμπο, αλλά και αλλού. Υπάρχουν επίσης 46.000 Τούρκοι από τη Δυτική Θράκη, από τους οποίους αφαιρέθηκε η ελληνική υπηκοότητα με το γνωστό άρθρο 19 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας, και ζουν στην Τουρκία, κυρίως στην Κωνσταντινούπολη (Μπουγιούκ Τσέκμετζε, Ζεϊτίν Μπουρνού κ.α.) και στην Προύσα. Πάνω από 200.000 άτομα στην Τουρκία έχουν ρίζες από τη Δυτική Θράκη (από κάποιον παππού, κάποια γιαγιά κ.τ.λ.).
Δεύτερον, το 1923 οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης ήταν περίπου 112.000, και δεν ήταν το 30% του πληθυσμού της Δυτικής Θράκης όπως είναι σήμερα, αλλά η πλειοψηφία του πληθυσμού, το 67% (περισσότερο από τα 2/3), στους οποίους ανήκε το 84% της γης. Οι Έλληνες ήταν λιγότερο από το 1/5 του πληθυσμού (18%) και οι οποίοι κατήχαν το 5% περίπου της γης. Οι υπόλοιποι κάτοικοι της Δ.Θράκης ήταν Βούλγαροι, Αρμένιοι, Εβραίοι κ.α.. Αργότερα εγκατέστησαν στην περιοχή 200.000 χιλιάδες περίπου Έλληνες πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και από την Ανατολική Θράκη, Αρμένιους, Εβραίους, Πόντιους από τον Καύκασο κ.α.
Τρίτον, λένε ότι το όνομα Πομάκος προέρχεται από την ελληνική λέξη “ιππομάχος”, πράγμα που δεν ισχύει. Γιατί δεν ισχύει; Η λέξη ‘Πομάκος’ δεν είναι αρχαία λέξη, δεν είναι αρχαίο όνομα/χαρακτηρισμός, και προέρχεται από το βουλγαρικό ρήμα “Πομάγκαμ” (βοηθάω) με την τουρκική κατάληξη ‘ακ’. Δεν γνωρίζω αν το ρήμα ‘πομάγκαμ’ της βουλγαρικής είναι δάνειο από την ελληνική γλώσσα (από τη λέξη ‘ιππομάχος’) αλλά πάντως και οι ίδιοι οι Πομάκοι της Δυτικής Θράκης, τουλάχιστον οι περισσότεροι, αποκαλούν τους εαυτούς τους: “Pomak Türkleri” (Πομακότουρκοι), δηλαδή Τούρκοι με το όνομα ‘Πομάκ’ να έχει μία προσδιοριστική/εθνοτική και όχι εθνική έννοια. Είναι δηλαδή για τους Τούρκους το “Πομάκος” μία υποταυτότητα, όπως είναι για τους Έλληνες το “Βλάχος”, το “Αρβανίτης” κ.α. Σε αυτούς που τους ενοχλεί το “Pomak Türkleri” (Πομακότουρκοι), να θυμηθούν ότι και οι Έλληνες χρησιμοποιούν αντίστοιχους χαρακτηρισμούς, όπως π.χ. “Ελληνόβλαχοι” για τους Βλάχους που έχουν υιοθετήσει την ελληνική κουλτούρα και συνείδηση, ή “Τουρκαλβανοί” όταν αναφέρονται (ή αναφέρονταν) στους Αλβανούς που είχαν ασπαστεί το Ισλάμ, κ.τ.λ.
Τέταρτον, οι Τσιγγάνοι αποκαλούνται στην Ελλάδα ως “Έλληνες Τσιγγάνοι”, ενώ η καταγωγή τους δεν είναι ελληνική (κατάγωνται απ’ την Ινδία). Γιατί λοιπόν οι Ρομά της Δυτικής Θράκης που είναι μουσουλμάνοι, και μάλιστα οι περισσότεροι από αυτούς Τουρκόφωνοι, να μην αποκαλούνται ως “Τούρκοι Τσιγγάνοι”; Εφόσον οι περισσότεροι έχουν υιοθετήσει την τουρκική κουλτούρα, και πολλοί από αυτούς, αν όχι όλοι, έχουν αφομοιωθεί από τους Τούρκους.
Στη Συνθήκη της Λωζάννης δεν αναφέρεται τουρκική μειονότητα. Όμως δεν αναφέρονται ούτε Πομάκοι ούτε Τσιγγάνοι/Ρομά. Υπάρχει αναφορά περί Πομάκων στη Συνθήκη της Λωζάννης; Να σημειωθεί ότι η συνθήκη αυτή υπογράφηκε πριν 93 χρόνια, χωρίς φυσικά να ερωτηθούν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι (οι απλοί πολίτες). Οι μειονότητες σε μια χώρα δεν υπάρχουν επειδή το προβλέπει ή το επιτρέπει κάποιος νόμος. Οι μειονότητες υπάρχουν, γιατί απλούστατα υπάρχουν. Οι νόμοι υπάρχουν για να προστατεύουν τις μειονότητες και όχι το αντίθετο. Το Ελληνικό Σύνταγμα και οι συμβάσεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχει υπογράψει η Ελλάδα πολύ αργότερα από την Συνθήκη της Λωζάνης (άρα και υπερισχύουν αυτής) καθορίζουν με ακρίβεια ατομικές και συλλογικές ελευθερίες, και δεν κάνουν κανέναν διαχωρισμό σε εθνοτικές, γλωσσικές ή θρησκευτικές ομάδες. Όταν πχ στην Θράκη έχεις μια μερίδα του πληθυσμού που μιλάει την Τουρκική γλώσσα, πιστεύει στο Ισλάμ, έχει τουρκική συνείδηση και αυτοπροσδιορίζεται ως Τουρκική μειονότητα, είναι εντελώς άτοπο να επικαλείσαι συνθήκες του περασμένου αιώνα προκειμένου να αλλάξεις την συνείδηση αυτών των ανθρώπων.
Οι λεγόμενοι Πομάκοι στην πλειοψηφία τους έχουν ενταχθεί στην τουρκική κουλτούρα/ταυτότητα, έχουν τουρκική εθνική συνείδηση και εσείς δεν μπορείτε να το αρνηθείτε. Είναι φιλήσυχοι άνθρωποι και συνήθως δεν προκαλούν προβλήματα, ούτε έχουν πρόθεση να δημιουργήσουν τριβές με τους χριστιανούς συμπολίτες τους. Όμως, θα πρέπει να ξέρετε ότι άλλο είναι το “Έλληνας” και άλλο το “Έλληνας πολίτης” (ή Έλληνας υπήκοος). Έλληνας πολίτης θα μπορούσε να είναι κάποιος οποιασδήποτε καταγωγής. Εγώ π.χ. θα μπορούσα να πάρω την κινεζική υπηκοότητα αλλά αυτό δεν θα με μετέτρεπε αυτόματα σε σχιστομάτη. Αν έπαιρνα την υπηκοότητα του Κονγκό, αυτό αυτομάτως δεν θα με μετέτρεπε σε Ζουλού, αν έπαιρνα την Κενυάτική υπηκοότητα, δεν θα μετατρεπόμουν αυτομάτως σε Μασάι (μία φυλή νέγρων). Οι άνθρωποι αυτοί είναι Έλληνες πολίτες, αλλά όχι Έλληνες.
Οι Πομάκοι που συντάσσονται με τον ελληνικό εθνικισμό είναι μία μειοψηφία. Θα έλεγα ότι δεν είναι ούτε το 10% των μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης. Επιπλέον, ας δούμε και κάτι ακόμα. Όλοι οι μειονοτικοί της Δυτικής Θράκης (σε ποσοστό 90%) στις ευρωεκλογές του 2014 ψήφισαν το κόμμα D.E.B. που εκφράζει την τουρκική ταυτότητα. Στον Δήμο Αρριανών το ΚΙΕΦ ψήφισαν 10.800 (90,14%) ενώ στον Δήμο Μύκης, (τουρκογενείς και Πομάκοι) το ΚΙΕΦ πήρε 70,37%. Στις επόμενες εθνικές εκλογές (το 2015) ο Πομάκος υποψήφιος του κόμματος ΑΝ.ΕΛ., Μεχμέτ Αλή Ιρφάν, που δηλώνει Έλληνας Πομάκος, δεν πήρε παρά μόνο λίγες εκατοντάδες ψήφους. Στις δε ευρωεκλογές του 2019 στον αμιγώς μουσουλμανικό-πομακικό Δήμο Μύκης – στα λεγόμενα ‘πομακοχώρια’ – το ΚΙΕΦ/DEB πήρε 63%, στον δε Δήμο Αρριανών πήρε 85% και στον Δήμο Ιάσμου πήρε 52,64%.
Οι Τούρκοι Δυτικής Θράκης, ζoυv στην Ελλάδα, εντός των συνόρων της Δυτικής Θράκης, και κατά την ανταλλαγή πληθυσμών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, έμειναν έξω από την υποχρεωτική μετακίνηση. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία 130.000 μουσουλμάνοι – οι περισσότεροι από αυτούς Τούρκοι – ζουν στη Θράκη. Οι ρίζες των Τούρκων της Δυτικής Θράκης είναι από την περιοχή της Ανατολίας/Μικράς Ασίας, και κυρίως από τους Ογούζους Τούρκους (Oğuz Türkleri). Η οθωμανική κατάκτηση της Θράκης άρχισε το 1352 μ.Χ., και συνεχίστηκε κατά τα έτη 1357-1359 μ.Χ. εντατικά. Στα έγγραφα που αφορούν το έτος 1360, από τους οικισμούς και τα χωριά με τουρκικές ονομασίες στην περιοχή, φαίνεται να είναι εγκατεστημένοι σε πολλά χωριά και αγροκτήματα. Να πούμε εδώ ότι είχε ήδη προηγηθεί η μετανάστευση στην περιοχή Τούρκων από τα σελτζουκικά τουρκικά εμιράτα της δυτικής Μικράς Ασίας (από τα εμιράτα του Καρεσί και του Σαρουχάν), Τσεπνίδων Τούρκων που οι περισσότεροι ήταν Μπεκτασίδες, μουσουλμάνων από το Χορασάν (περιοχή ανατολικού Ιράν και Αφγανιστάν), κ.α. Επίσης, στην Οθωμανική περίοδο μετανάστευσαν στην περιοχή – σε μικρούς όμως αριθμούς – Αλβανοί μουσουλμάνοι, Τουρκοκρητικοί, Τσερκέζοι, Κούρδοι, κ.α.
Αξίζει εδώ να αναφερθεί ότι τον χαρακτηρισμό “Τούρκοι” για τους μειονοτικούς πολίτες της Δυτικής Θράκης και την ονομασία “τουρκική” για τη μειονότητα υιοθετεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και μάλιστα κατά τις επίσημες συνομιλίες του με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Μπουλέντ Ετζεβίτ στο Μοντρέ της Ελβετίας (10-11.3.1978).
Σύμφωνα με το κείμενο που περιλαμβάνεται στο δημοσιευμένο «Αρχείο Καραμανλή» (τ. 10, σ. 134-135), ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας είχε δηλώσει τα ακόλουθα στον Τούρκο ομόλογό του:
«Σε ό,τι αφορά το πρόβλημα των μειονοτήτων, η δική μας πλευρά είναι εκείνη που θα πρέπει να εγείρει θέμα. Η εξέλιξις του προβλήματος αυτού έχει ως εξής: Οταν υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάννης, υπήρχαν 111.000 Ελληνες εις την Τουρκία και 106.000 Τούρκοι εις Ελλάδα. Σήμερα υπάρχουν 10.000 Ελληνες στην Κωνσταντινούπολη και 120.000 Τούρκοι στην Ελλάδα.
Με αποτέλεσμα η ισορροπία που προεβλέπετο στην Συνθήκη της Λωζάννης ανετράπη εναντίον μας. Το μόνο θέμα που μπορεί να εγερθεί στο σημείο αυτό είναι η επαναφορά της ισορροπίας αυτής. Δεν είχα ποτέ την πρόθεση, ως Κυβέρνησις, να ενοχλήσω την τουρκική μειονότητα.
Στην Ελλάδα υπάρχουν 300 τουρκικά δημοτικά σχολεία, 2 γυμνάσια, 280 τεμένη, 7 περιοδικά στην τουρκική και 2 βουλευτές, αμφότεροι στην αντιπολίτευση, ένας του φιλοχουντικού κόμματος και ένας του κόμματος του Κέντρου.
Επαναλαμβάνω ότι, αν σημειώθηκαν οποιεσδήποτε υπερβολές απ’ τις τοπικές αρχές, είμαι πρόθυμος να τις συζητήσω. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Κυβέρνησις έχει πολιτική διωγμού. Σας διαβεβαιώ ότι θα κάνω το καλύτερο δυνατό για να προλάβω τέτοιες υπερβολές.».
Ο δε Υπουργός Εξωτερικών το 1989 Αντώνης Σαμαράς είχε πει: «Πρέπει να καταλάβουμε ότι εγώ ο ίδιος, εάν ζω στα 55 ή 60 χρόνια μου και έχω κυβερνητικές ευθύνες, δεν πρόκειται να αντιμετωπίζω το πρόβλημα της τουρκικής μειονότητας στη Θράκη π.χ., γιατί οι Τούρκοι θα ’χουν φύγει από κει, θα ’χουν εγκατασταθεί στη Φρανκφούρτη ή τη Μασσαλία..» (Εποπτεία, τχ. 141, Ιανουάριος 1989)
Αξίζει εδώ να πούμε ότι το 1936 δημιουργήθηκαν οι Eπιτηρούμενες Zώνες, από την ορεινή Θράκη μέχρι την Ήπειρο. Οι περιοχές κατοικίας των Πομάκων έγιναν απαγορευμένες και ελεγχόμενες με μπάρες. Για την είσοδο στις περιοχές αυτές χρειαζόταν ειδική άδεια από την αστυνομία. Οι Επιτηρούμενες Ζώνες καταργήθηκαν στις 17/11/1995 από τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης Γεράσιμο Αρσένη. Οι Πομάκοι απομονώθηκαν από το ελληνικό κράτος. Για χρόνια ένας μουσουλμάνος της Δυτικής Θράκης – και ιδιαίτερα αυτών από τα ορεινά χωριά – δεν μπορούσαν να βγάλουν άδεια οδήγησης, άδεια άσκησης επαγγέλματος, άδεια επισκευής σπιτιών, κ.α. Αξίζει επίσης εδώ να αναφέρουμε το ξύλο που έτρωγε από τους Έλληνες χωροφύλακες όποιος Πομάκος δεν δήλωνε Τούρκος μέχρι τη δεκαετία του ’70.
Να πούμε επίσης ότι οι Πομάκοι που ζουν στην Ελλάδα, παρά τη σλαβογενή γλώσσα τους, δεν ήταν επιθυμητοι από τις βουλγαρικές αρχές λόγω των επιθέσεων που διαπράχθηκαν από αυτούς στον βουλγαρικό πληθυσμό κατά τη διάρκεια του 1913. Οι ίδιοι οι Πομάκοι επίσης, μη επιθυμώντας να προσαρτηθούν στη Βουλγαρία, επιθυμούν να παραμείνουν στην Ελλάδα ως Έλληνες Πολίτες. Μετά τις εκλογές πού πραγματοποιήθηκαν τό 1914 στή διάρκεια τής πρώτης βουλγαρικής κατοχής της Δυτικής Θράκης, οι “Τούρκοι μουσουλμάνοι βουλευτές τής Δυτικής Θράκης στή Βουλγαρική Βουλή” (όπως προσδιορίζονται οι ίδιοι), μέ υπόμνημα πού έστειλαν άπό τή Σόφια, στις 31/12/1918, στον Γάλλο στρατηγό D’Esperey ζήτησαν τήν κατάληψη τής Δυτικής Θράκης άπό συμμαχικά στρατεύματα μέ συμμετοχή καί ελληνικών στρατευμάτων. (Κ. Γέραγας, ’Αναμνήσεις έκ Θράκης 1920-1922, ’Αθήνα, «Εστία», 1926, σσ. 53-56)
Η Συνθήκη των Σεβρών (1920) – The Treaty of Sèvres (French: Traité de Sèvres), δέχθηκε το αίτημά τους και διέταξε τις ελληνικές αρχές να αφήσουν στην Ελλάδα τους Πομάκους που για δικούς τους λόγους δεν μπορούσαν και δεν ήθελαν να πάνε στη Βουλγαρία. Στη Βουλγαρία εγκαταστάθηκαν μόνο οι Πομάκοι από τα χωριά που δεν είχουν συνεργαστεί με τους Τούρκους το 1913.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Και να κάνω ένα ρητορικό ερώτημα. Πολλοί δεν το γνωρίζουν αλλά γιατί όταν κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο εισέβαλαν οι Βούλγαροι στο χωριό Δημάριο (ορεινή Ξάνθη) οι ντόπιοι Πομάκοι, που ομιλούσαν μία βουλγαρική διάλεκτο, δήλωναν στους Βούλγαρους με πείσμα ότι: “Εμείς είμαστε Τούρκοι! Εμείς δεν είμαστε Βούλγαροι!”