- KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ
Δεν είναι η πρώτη φορά που τα εθνικιστικά ιδεολογήματα της Τουρκίας εντάσσονται στην ύλη των σχολικών βιβλίων. Σήμερα έχουμε τη θεωρία του Τουρκικού Αιώνα και τη Γαλάζια Πατρίδα. Για πολλές δεκαετίες, πριν από το 2012, η Τουρκική Εκπαίδευση έδινε ρόλο δασκάλου σε αξιωματικούς με στολή, οι οποίοι δίδασκαν στο Λύκειο το μάθημα της «Εθνικής Ασφάλειας». Το μάθημα καταργήθηκε από τον Ερντογάν τον Ιανουάριο 2012 κατόπιν σχετικών συστάσεων του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Οι αξιωματικοί που δίδασκαν επί δεκαετίες την Εθνική Ασφάλεια στους μαθητές και στις μαθήτριες του Λυκείου εξηγούσαν ότι τα σημερινά σύνορα της Ελλάδος είναι παράνομα και ότι η Τουρκία έχει αδικηθεί. Δίδασκαν ότι η Ελλάς θα έπρεπε να φτάνει μέχρι τον Όλυμπο, διότι το 1912-13 συνασπίσθηκαν οι Χριστιανικοί λαοί των Βαλκανίων και επιτέθηκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία είχε εσωτερικά προβλήματα. Δίδασκαν και άλλα πολλά. Άφηναν βεβαίως εκτός ύλης τη Γενοκτονία των Χριστιανικών πληθυσμών, Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων κ.ά., η οποία άρχισε το 1894 και αποκορυφώθηκε κατά την περίοδο 1913- 1923.
Η διδασκαλία των εθνικών διεκδικήσεων είναι διαχρονική και υπερκομματική γραμμή. Αν φύγει ο Ερντογάν και έλθει στην εξουσία το CHP λίγα πράγματα θα αλλάξουν. Τέτοια μαθήματα πάντα θα υπάρχουν στα σχολεία της γείτονος. Η άρνηση της Γενοκτονίας των Χριστιανών είναι η επίσημη πολιτική όλων των κυβερνήσεων, πολιτικών και στρατιωτικών, συντηρητικών και κεντροαριστερών, επί 100 χρόνια τουλάχιστον.
Ο Γάλλος συγγραφέας και διευθυντής μεγάλου εκδοτικού οίκου (και Ορθόδοξος θεολόγος) Ζαν Φρανσουά Κολοζιμό στο βιβλίο του «Το ξίφος και το σαρίκι» (στα ελληνικά από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις) επισημαίνει:
«Μέσα σε εκατό χρόνια το τουρκικό κράτος….. εξεδίωξε 2.000.000 Έλληνες, υποχρέωσε 100.000 Εβραίους να αποχωρήσουν, έδιωξε 90.000 Ασσυρίους, κυνήγησε 80.000 Γεζίντι, απέκλεισε 60.000 Ντονμέδες, απαγόρευσε τη νόμιμη ύπαρξη 15.000.000 Αλεβιτών, καθώς και 20.000.000 Κούρδων, τρομοκράτησε 3.000.000 Ζάζα και 200.000 Λαζούς. Έκλεισε στη φυλακή 300.000 έως 400.000 Τούρκους που ξεσηκώθηκαν ενάντια στη μία ή στην άλλη δικτατορία…».
Η Ελλάς είναι χώρα δημοκρατική και ευρωπαϊκή και δεν θα ακολουθήσει τα ακραία παραδείγματα φανατισμού και διαστρεβλώσεως που βλέπουμε στη γειτονική χώρα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι θα φτάσουμε στο άλλο άκρο και θα διαγράψουμε τους ήρωές μας ή ότι θα ξεχάσουμε τη Γενοκτονία των Μικρασιατών, των Ποντίων και των Ανατολικοθρακιωτών (και των άλλων χριστιανικών κοινοτήτων). Η απάντηση στον νεο-οθωμανισμό της Άγκυρας δεν είναι η αποδόμηση της Ιστορίας μας, αλλά η τεκμηριωμένη και νηφάλια καταγραφή των ιστορικών δεδομένων και η καλλιέργεια του πατριωτικού φρονήματος στους μαθητές και στις μαθήτριες.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια είχαμε στη χώρα μας ορισμένα φαινόμενα αποδόμησης, όπως το βιβλίο του «συνωστισμού», η μαρξίζουσα και διεθνιστική ύλη της Ιστορίας Δημοτικού και Γυμνασίου, την οποία προσπάθησε να επιβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ψευδολογίες εις βάρος αγωνιστών του 1821 κ.ά.
Απορρίπτουμε τον τουρκικό εθνικισμό, απορρίπτουμε όμως και τους αποδομητές με τις ιδεοληψίες τους. Πρέπει να δώσουμε στα παιδιά μας πρότυπα από τη διαχρονική πορεία του Ελληνισμού. Η Αρχαιότητα, το Βυζάντιο, η Ελληνική Επανάσταση, τα Εθνικά μας Θέματα, μαζί με την Παγκόσμια Ιστορία, είναι απαραίτητα εφόδια για να προετοιμάσουμε πολίτες με εθνική και δημοκρατική συνείδηση.
Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 1.6.2024
Έχω ζήσει στο σχολείο την αποκαθήλωση των ηρώων του ΄21 και την εμφάνιση εικόνων με ξέκωλα σαν της Μαντόνα. Δυστυχώς δεν υπάρχει ελπίς.
“…η τεκμηριωμένη και νηφάλια καταγραφή των ιστορικών δεδομένων…”
Χμμμ…
Οι πραγματικοί αριθμοί για τον πληθυσμό των Ποντίων
(1907-1922)
Η 19η Μαΐου έχει ανακηρυχθεί από το ελληνικό κοινοβούλιο [1] ως «ημέρα μνήμης για τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού».
Τη φετινή επέτειο επιχειρώ να επαναφέρω στη συλλογή μνήμη μερικούς «άγνωστους» αριθμούς.
Το ερώτημα είναι: ποιος ο αριθμός των «ομογενών» του Πόντου και πόσοι από αυτούς σκοτώθηκαν την περίοδο 1914-1922;
Στο βιβλίο Ιστορίας της Γ’ Λυκείου, του υπουργείου «Εθνικής Παιδείας», διαβάζουμε στο σχετικό απόσπασμα της διδακτέας ύλης:
«Από τους 697.000 Πόντιους που ζούσαν το 1913 στον Πόντο, περισσότεροι από 353.000, δηλαδή ποσοστό μεγαλύτερο από το 50%, θανατώθηκαν μέχρι το 1923» [2].
Συμφωνούν ωστόσο οι αριθμοί της «εθνικής ιστορίας» με τους αριθμούς των ιστορικών πηγών;
Η οθωμανική απογραφή του 1907, εμφανίζει στα τρία βιλαέτια που περιλαμβάνουν την περιοχή του Πόντου (Sivas, Trabzon, Kastamonu), ένα πληθυσμό 305.909 Ρωμιών (Rum). Στην ίδια περιοχή κατοικούν επίσης 203.920 χριστιανοί Αρμένιοι και 3.123.913 μουσουλμάνοι [3].
Vilayet Müslüman Rum Ermeni
Sivas (Σεβάστεια) 972.788 67.374 144.056
Trabzon (Τραπεζούντα) 1.071.988 215.474 50.055
Kastamonu (Κασταμονή) 1.088.137 23.061 9.809
σύνολο 3.132.913 305.909 203.920
Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, δημοσιεύει δώδεκα χρόνια αργότερα (σε εποχή ελληνικών εδαφικών διεκδικήσεων κατά της Τουρκίας) τη δική του στατιστική. Σύμφωνα με αυτή ο αριθμός των «ομογενών» που ζουν το 1919 στις 891 κοινότητες, των έξι εκκλησιαστικών επαρχιών του Πόντου, είναι 408.796 άτομα [4]. Συγκρίνοντας τη στατιστική με την οθωμανική απογραφή του 1906 το πατριαρχικό μιλέτι (: η ορθόδοξη κοινότητα) εμφανίζεται εδώ κατά 33,6% μεγαλύτερο. Αναλυτικά τα νούμερα έχουν ως εξής:
εκκλησιαστική επαρχία κοινότητες ομογενής πληθυσμός σελ.
ΚΟΛΩΝΙΑΣ 91 52.855 235
ΧΑΛΔΙΑΣ 145 77.845 241
ΡΟΔΟΠΟΛΕΩΣ 47 20.657 264
ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ 73 58.734 273
ΑΜΑΣΕΙΑΣ 340 131.181 289
ΝΕΟΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ 195 67.424 307
σύνολο 891 408.696
Ας έρθουμε τώρα στον αριθμό των ποντίων προσφύγων.
Οι χριστιανοί πρόσφυγες που ήρθαν στην Ελλάδα από τον Πόντο, τα επόμενα χρόνια, ήταν 182.169 άτομα. Από τους πρόσφυγες αυτούς 17.528 (8.979 άρρενες και 8.549 θήλεις) ήρθαν «προ της μικρασιατικής καταστροφής» και 164.641 (79.292 άρρενες και 85.349 θήλεις) «μετά την μικρασιατική καταστροφή». Πρόκειται για τα επίσημα στοιχεία της απογραφή πληθυσμού του 1928 [5].
Ας αφαιρέσουμε τώρα (στρογγυλοποιώντας) τον αριθμό των 182 χιλιάδων πόντιων προσφύγων, α) από τον αριθμό των 306 χιλιάδων κατοίκων του Πόντου της οθωμανικής απογραφής του 1906 και β) από τους 409 χιλιάδες της πατριαρχικής στατιστικής του 1919. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε ένα υπόλοιπο 124 χιλιάδες και στη δεύτερη ένα υπόλοιπο 227 χιλιάδες.
Ο Τάσος Κωστόπουλος [6] σημειώνει σωστά πως εκτός των Ποντίων που απογράφηκαν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα το 1928, πρέπει να υπολογιστούν «όσοι πέθαναν μετά την άφιξή τους στην Κωνσταντινούπολη και την Ελλάδα (που δεν ήταν λίγοι) κι όσοι έφυγαν στη Ρωσία (τουλάχιστον 85.000 το 1917-1918), συν ένας άγνωστος – αλλά όχι αμελητέος – αριθμός αργότερα ή απευθείας στην Αμερική και τη Δυτική Ευρώπη».
Αν όλοι αυτοί είναι γύρω στις 100 χιλιάδες, τότε ο αριθμός που απομένει, οι Πόντιοι δηλαδή που πέθαναν ή σκοτώθηκαν την περίοδο 1914-1922 είναι περίπου 75 χιλιάδες (συνεκτιμώντας τα στοιχεία της οθωμανικής απογραφής και της πατριαρχικής στατιστικής).
Αριθμός που σε κάθε περίπτωση είναι πολύ διαφορετικός από τον επίσημο αριθμό των 353.000.
Και ο νοών νοείτω…
[1] Στις 24 Φεβρουαρίου του 1994.
[2] Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και θρησκευμάτων – Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Θέματα νεοελληνικής Ιστορίας, Γ’ Τάξη Γενικού Λυκείου (θεωρητική κατεύθυνση), Οργανισμός Εκδόσεων Ελληνικών Βιβλίων, Αθήνα, σ. 253.
[3] Τα στοιχεία υπάρχουν στο βιβλίου του έγκυρου ιστορικού Kemal H. Karpat, Demographic and Social Characteristics 1830-1914, The University of Wisconsin Press, 1985, σελ. 168. Τον Karpat έχουν χρησιμοποιήσει οι έλληνες πανεπιστημιακοί για να δείξουν το μέγεθος των ορθόδοξων χριστιανών της Μακεδονίας, κατά την ίδια περίοδο.
[4] Οικουμενικόν Πατριαρχείον, Μαύρη Βίβλος διωγμών και μαρτυριών του εν Τουρκία Ελληνισμού (1914-1918), εν Κωνσταντινουπόλει, εκ του πατριαρχικού τυπογραφείου, 1919.
[5] Ελληνική Δημοκρατία – Υπουργείον Εθνικής Οικονομίας – Γενική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, Στατιστικά αποτελέσματα της απογραφής πληθυσμού της Ελλάδος της 15-16 Μαίου 1928, εν Αθήναις, εκ του Εθνικού Τυπογραφείου 1933, σελ. 411.
[6] Τάσος Κωστόπουλος, Πόλεμος και Εθνοκάθαρση – Η ξεχασμένη πλευρά μιας δεκαετούς εθνικής εξόρμησης (1912-1922), Βιβλιόραμα, Αθήνα 2007, σελ. 254