του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Σε αυτό το κρεσέντο θανάτου, στους ρυθμούς του οποίου έχει παγιδευτεί η πατρίδα μας, υπάρχουν δυο κρίσιμα ζητήματα τα οποία σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να υποτιμηθούν…
Το ένα σχετίζεται με το μέγεθος των κυβερνητικών ευθυνών οι οποίες είναι τεράστιες και απαράγραπτες. Η ενσυνείδητη προσπάθεια του πρωθυπουργού να τις συγκαλύψει καταφεύγοντας σε ψευδείς ισχυρισμούς, δεν μακροημέρευσε. Η έρευνα των Τσιόδρα – Λύτρα υπήρξε καταλυτική.
Η πανδημία θερίζει και οι άνθρωποι που είναι αναγκασμένοι να νοσηλεύονται εκτός εντατικής ενώ χρήζουν ουσιαστικής εντατικής θεραπευτικής υποστήριξης, καταγράφουν κατά 87% αυξημένη θνητότητα σε σχέση με εκείνην που θα κατέγραφαν εάν μπορούσαν να έχουν την ενδεδειγμένη νοσηλευτική υποστήριξη εντός ΜΕΘ και με εξασφαλισμένη την φροντίδα που απαιτεί η νοσηλεία σε ΜΕΘ. Η ανυπαρξία αυτής της υποδομής σε επάρκεια, οριοθετεί και το μέγεθος της πολιτικής ευθύνης η οποία σαφώς μεγεθύνεται όταν ο πρωθυπουργός καταφεύγει σε ψευδείς και ανυπόστατους ισχυρισμούς, στην προσπάθειά του να μετριάσει το μέγεθος των πολιτικών ευθυνών του ιδίου και της κυβέρνησής του για όλα όσα δεν έκανε ενώ θα έπρεπε να είχε επιληφθεί.
Το δεύτερο ζήτημα σχετίζεται με το μέγεθος του προβλήματος το οποίο εισβάλει με τρόπο εκρηκτικό στην καθημερινότητά μας και δεν αφορά μόνο στο πραγματικό εύρος της υποδομής η οποία υπολείπεται των αυξημένων αναγκών που καταγράφονται σε συνθήκες πανδημίας, αλλά επεκτείνεται και στα πεπερασμένα όρια του συστήματος, που αδυνατεί να υποστηρίξει επαρκώς ακόμη και την υπάρχουσα υποδομή με αποτέλεσμα την συνολική επιβάρυνση της πραγματικής εικόνας. Η έρευνα των Τσιόδρα – Λύτρα διαπιστώνει πως το σύστημα ουσιαστικά εξαντλεί τα όριά του, όταν οι διασωληνωμένοι ξεπεράσουν τους 400. Και δυστυχώς την τελευταία περίοδο η δραματική κατάσταση που επικρατεί στην χώρα, μεταφράζεται σε σχεδόν υπερδιπλάσιο αριθμό διασωληνωμένων καθημερινά.
Επομένως, το βασικό ζήτημα με το οποίο είμαστε αντιμέτωποι ως κοινωνία, δεν είναι μόνο το εάν θα μπορούσε -και σε ποιο βαθμό θα μπορούσε- να διευρυνθεί η υποδομή σε ΜΕΘ, αλλά η αναγκαιότητα εφαρμογής εκείνων των πολιτικών που θα μπορούσαν να ανακόψουν τους ρυθμούς εισαγωγής ασθενών με covid σε ΜΕΘ, αφού για ένα μεγάλο μέρος των διασωληνωμένων η έκβαση της νοσηλείας τους, είναι εν πολλοίς προδιαγεγραμμένη. Άρα το πρόβλημα, δεν σχετίζεται μονάχα με την διαχείριση της νοσηλείας (και δεν υποτιμούμε ούτε κατ’ ελάχιστον την σημασία της). Σχετίζεται πρωτίστως με πολιτικές που μπορούν να οδηγήσουν στον δραστικό περιορισμό των βαρέων περιστατικών που χρήζουν νοσηλείας και ιδιαίτερα εισαγωγής σε ΜΕΘ.
Με δεδομένο λοιπόν ότι η πλειοψηφία των διασωληνωμένων – και μάλιστα σε ποσοστό που ξεπερνά το 85% – είναι ανεμβολίαστοι (αν και το ποσοστό των ανεμβολίαστων μέσα στην κοινότητα δεν ξεπερνά το 30%) εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι η πραγματική πρόκληση είναι ο εμβολιασμός ΟΛΩΝ, αφού ΜΟΝΟΝ αυτός μπορεί να διασφαλίσει πως ο αριθμός των διασωληνωμένων πολιτών από covid, θα συγκρατείται κάτω από το κρίσιμο όριο των 400 και θα κυμαίνεται γύρω στους 150 με 200 στην δυσμενέστερη εκδοχή.
Οι ευθύνες της κυβέρνησης επομένως, δεν περιορίζονται μονάχα σε όλα αυτά που δεν έκανε και στους ψευδείς ισχυρισμούς στους οποίους κατέφυγε προκειμένου να παραποιήσει την πραγματική εικόνα της φρίκης και να υποβαθμίσει τις συνέπειες από την ανυπαρξία πολιτικών που θα μπορούσαν να διασφαλίσουν μια ουσιαστική, ορθολογική και ισορροπημένη στήριξη του ΕΣΥ. Οι ευθύνες αυτές διαχέονται και…
- Στην ατολμία την οποία επέδειξε αποφεύγοντας να επεκτείνει το πρόγραμμα της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμούκαι σε άλλες πληθυσμιακές και επαγγελματικές κατηγορίες…
- Στην απροθυμία της να εφαρμόσει με συνέπεια στοχευμένα περιοριστικά μέτρα καθώς και μέτρα ουσιαστικής ιχνηλάτισης της μεταδοτικότητας…
Και φυσικά στην ολιγωρία την οποία επέδειξε σε ότι αφορά στην αποφασιστική αντιμετώπιση των τσαρλατάνων που συντήρησαν με την στάση τους την κουλτούρα του καιροσκοπισμού, και της αντιεμβολιαστικής ανευθυνότητας μέσα στην κοινωνία, στέλνοντας έτσι μαζικά ανθρώπους στις εντατικές και από εκεί στον θάνατο, με αποτέλεσμα να αφανίζεται καθημερινά ένα μικρό χωριό σ αυτόν τον δύσμοιρο τόπο.
