του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η πυρηνική απειλή είναι μια υπαρκτή απειλή, όχι μονάχα επειδή είναι υπαρκτό ένα εξαιρετικά σημαντικό οπλοστάσιο που την καθιστά εκ των πραγμάτων ενεργή και ιδιαίτερα ανησυχητική ως προς το πραγματικό εύρος των συνεπειών της… Αλλά πρωτίστως διότι η παράνοια, ως ανθρώπινη «αρετή», παραμένει παρούσα και καθορίζει σε σημαντικό βαθμό τις εξελίξεις αλλά και τις ασταθείς ισορροπίες στο διεθνές σύστημα…
Οι λοιπές προσεγγίσεις, οι οποίες επιχειρούν να σκιαγραφήσουν για λογαριασμό των υπηρεσιών και των πολιτικοστρατιωτικών επιτελείων την πιθανολογούμενη μεταπυρηνική πραγματικότητα, είναι μονάχα θεωρίες, οι οποίες συνυπολογίζουν κατά την διατύπωσή τους, συγκεκριμένες σταθερές «εργαστηρίου» και κυρίως συγκεκριμένες μεταβλητές από μια λίστα αυθαίρετων παραμέτρων που αφορούν στην πιθανή ανθρώπινη διαχείριση. Δεν παύουν όμως να είναι προσαρμοσμένες απόλυτα στην οπτική του εκάστοτε δρώντα, γεγονός που τις καθιστά εκ των πραγμάτων αυθαίρετες αλλά και εξαιρετικά επισφαλείς.
Είναι φανερό ότι διαφορετικά είναι τα δεδομένα που σταθμίζονται όταν ένας πυρηνικός δρων επεξεργάζεται πυρηνική στρατηγική από την σκοπιά του δυνητικά επιτιθέμενου… Διαφορετικά εάν η φαντασία του «διαχειριστή» κατακλύζεται από νοσηρά σενάρια στα οποία πιθανολογείται ότι οι πάντες εποφθαλμιούν και επιβουλεύονται την υπόστασή του, οπότε συμπεριφέρεται ως επιθετικά αμυνόμενος προκειμένου να εξυπηρετηθούν σκοπιμότητες και σχεδιασμοί που ανατροφοδοτούνται από την νοσηρότητα της σκέψης των επιτελών του… Και εντελώς διαφορετικά, εάν οι απαντήσεις που καλείται να δώσει, εντάσσονται σε μια πραγματικά απαντητική – αμυντική πυρηνική στρατηγική.
Επίσης, διαφορετικό είναι και το πιθανολογούμενο αποτέλεσμα, εάν υποτεθεί ότι οι ανάγκες μιας περιφερειακής σύγκρουσης, αποδεσμεύσουν κανόνες περιορισμένης και ελεγχόμενης χρήσης μέρους του τακτικού πυρηνικού οπλοστασίου που έχει στην διάθεσή του ένας γεωπολιτικός δρων και παντελώς απρόβλεπτο το εύρος των πραγματικών συνεπειών που θα μπορούσαν να προκύψουν, εάν η παράνοια διαβεί τον Ρουβικώνα και υπάρξει επιτελείο που θα επενδύσει τις αυταπάτες του στην χρήση του στρατηγικού πυρηνικού του οπλοστασίου.
Η καταγεγραμμένη ιστορική εμπειρία, ευτυχώς για την εποχή μας αλλά δυστυχώς για την προβλεπτική μας δυνατότητα, είναι ελάχιστη. Το εύρος των συμπερασμάτων τα οποία μπορεί να τροφοδοτήσει, είναι αντιστρόφως ανάλογο του εύρους των επιτευγμάτων τα οποία έχουν συντελεστεί στα σχετιζόμενα με τους πυρηνική τεχνογνωσία. Είναι λοιπόν φανερό ότι τα «εργαλεία» που έχουν στην διάθεσή τους οι αναλυτές, δεν προσφέρονται για ασφαλείς εκτιμήσεις και δυνητικά στοχευμένες προβλέψεις.
Η εξαιρετικά προβληματική στάση της Ρωσίας…
Η διαρκής επίκληση της πυρηνικής απειλής, στην οποία καταφεύγει συστηματικά η Ρωσική πολιτική ηγεσία, είναι μια εξαιρετικά ανησυχητική εξέλιξη, πρωτίστως γιατί παραπέμπει σε ένα επιτελείο το οποίο βρίσκεται σε πανικό. Κάθε σοβαρός γεωπολιτικός δρων, πολύ δε περισσότερο όταν διεκδικεί μια μόνιμη θέση στο «Πάνθεον των Υπερδυνάμεων», οφείλει να γνωρίζει ότι η πυρηνική ρητορική, ΔΕΝ είναι μια καραμέλα που προσφέρεται για καθημερινή χρήση.
Οι δίαυλοι τους οποίους έχει στην διάθεσή της μια Υπερδύναμη για να γνωστοποιήσει το επικαιροποιημένο της πυρηνικό δόγμα στα επιτελεία των αντιπάλων και των ανταγωνιστών, προκειμένου να προλάβει εξελίξεις και να ανατρέψει επιχειρησιακούς σχεδιασμούς που διαισθάνεται ότι την απειλούν, είναι συγκεκριμένοι και σίγουρα μεταξύ αυτών ΔΕΝ συγκαταλέγεται το καθημερινό δελτίο ανοησιών του Μεντβέντεφ, ούτε οι δραματικοί μονόλογοι του Πούτιν στα «δελτία των 8».
Όταν μια «Υπερδύναμη» καταφεύγει σε φτηνές μεθόδους για να επικοινωνήσει το πυρηνικό της δόγμα μέχρι την κυρά Κατίνα της διπλανής πόρτας, ενώ ο πραγματικός αποδέκτης θα πρέπει να είναι τα επιτελεία των αντιπάλων της, τότε το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα είναι ότι…
Το επιτελείο που εκπροσωπεί την συγκεκριμένη «Υπερδύναμη», ΔΕΝ συνιστά μια σοβαρή ηγετική και επιτελική ομάδα, αλλά μια σέχτα ανασφαλών σφετεριστών που φοβούνται και τον ίσκιο τους υπό το βάρος των εξελίξεων, τόσο στην περιφερειακή σκηνή όσο και στο εσωτερικό της ίδιας τους της χώρας…
Το πραγματικό πρόβλημα λοιπόν, ΔΕΝ είναι το εάν η Ρωσία διαθέτει υψηλή στρατηγική στην οποία ενσωματώνεται και η πιθανότητα καταφυγής στην χρήση πυρηνικών έναντι των αντιπάλων της. Είναι αυτονόητο ότι διαθέτει μια κάποια στρατηγική από την στιγμή που έχει στην κατοχή της ένα σημαντικό πυρηνικό οπλοστάσιο. Το πραγματικό πρόβλημα σχετίζεται με τον τρόπο που επιλέγει να διαχειριστεί επικοινωνιακά αυτήν την παράμετρο.
Και δυστυχώς… Η σημερινή Ρωσία των Πούτιν – Μεντβέντεφ κλπ, μετά από τα αλλεπάλληλα στραπάτσα τα οποία υπέστη στους λασπότοπους της Ουκρανίας με τα οποία αποδομήθηκε πλήρως ο μύθος του πανίσχυρου και πανέτοιμου συμβατικού της οπλοστασίου, αποδεικνύει ότι δεν διστάζει να καταφύγει σε μεθόδους Β. Κορέας για να προβάλει πυρηνική ισχύ, χωρίς όμως την απαιτούμενη προβολή του μέτρου και της σύνεσης που απαιτείται για την υπεύθυνη διαχείριση αυτής της ισχύος.
Είναι λοιπόν φανερό, ότι η αγωνιώδης προσπάθεια των Πούτιν – Μεντβέντεφ να συντηρήσουν πάση θυσία στην επικαιρότητα τον πυρηνικό μπαμπούλα, δεν γίνεται επειδή θέλουν να διαμηνύσουν στην απέναντι πλευρά ότι προτάσσουν ένα συγκεκριμένο σενάριο καταστροφής το οποίο δεν θα πρέπει να αγνοηθεί από όποιον ενδιαφέρεται πραγματικά για το καλό της Ευρώπης και του πλανήτη.
Η συγκεκριμένη προσπάθεια επιστρατεύεται για να αντισταθμίσει πολιτικές και άλλες ανασφάλειες της Ρωσικής πολιτικής ηγεσίας και έχει ως αποκλειστικό αποδέκτη, όχι το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς, αλλά την ίδια την ρωσική κοινωνία.
Επίλογος…
Η διαχείριση της πυρηνικής ισχύος, αποτελούσε ανέκαθεν ένα κεφαλαιώδες ζήτημα στους κύκλους των σοβαρών στρατηγιστών, οι οποίοι διατύπωσαν διάφορες θεωρίες και σενάρια (βλ. πυρηνική στρατηγική υψηλού ρίσκου, κυριαρχία της κλιμάκωσης, σενάριο ασύμμετρης αμοιβαίας καταστροφής κλπ τα οποία παραθέτει και περιγράφει εξαιρετικά ο καθηγητής Κων. Γρίβας) πάνω στις οποίες ήρθαν να «κουμπώσουν» και κάποια αντίστοιχα «απαντητικά» πρωτόκολλα τα οποία επίσης επεξεργάζονται οι πάντες «δια παν ενδεχόμενο».
Κατά την γνώμη του γράφοντος πάντως, η μετασοβιετική – νεοψυχροπολεμική Ρωσία, από την στιγμή που αποφάσισε να δοκιμάσει στην πράξη (με την ελπίδα να το δικαιώσει) το αφήγημα της πανίσχυρης και πανέτοιμης Υπερδύναμης που έχτιζε επιμελώς κατά την διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών και αντί της δικαίωσης, το είδε να απομυθοποιείται και να αποδομείται σταθερά, τόσο στο μέτωπο των επιχειρήσεων όσο και στις περιφερειακές διεργασίες που συντελούνται ευρύτερα στον μετασοβιετικό χώρο της Κ. Ασίας, φαίνεται ότι αντιμετωπίζει σοβαρά ζητήματα και με τον συνολικό προσανατολισμό της πυρηνικής της στρατηγικής, γεγονός που αποτυπώνεται ΚΑΙ στα αντανακλαστικά της Κίνας αλλά ΚΑΙ στον τρόπο με τον οποίο σπεύδει να μετατρέψει κάθε δυνητική αφορμή, σε ευκαιρία αναπαραγωγής των γνωστών παραληρηματικών δηλώσεων Μεντβέντεφ και όχι μόνο.
Πρόκειται για μια εξέλιξη που έρχεται να επιδεινώσει δραματικά την πολυπλοκότητα, αλλά και το πλέγμα των ασαφειών όσο και του απρόβλεπτου που διέπει την αντιπαράθεση των πυρηνικών στρατηγικών που διαχέεται στον πλανήτη.
Όλα τα παραπάνω, συνιστούν μια καινούρια κατάσταση που δεν δικαιολογεί επιπόλαιους εφησυχασμούς, αφού ουδείς γνωρίζει ούτε το εάν ούτε φυσικά το πότε οι εγγενείς παραλογισμοί που αποτυπώνονται προς το παρόν σε ασκήσεις επί χάρτου, θα αναβαθμιστούν σε πειρασμούς ικανούς να ανοίξουν τις πύλες της κολάσεως για τον πλανήτη.
Από την άποψη αυτή, τα κρίσιμα ζητήματα που σχετίζονται με την ελεγχόμενη διαχείριση του υπάρχοντος πυρηνικού οπλοστασίου, θα πρέπει να αποτελέσουν μέρος του αναγκαίου διεθνούς προβληματισμού για την δημιουργία ενός νέου πλαισίου – συστήματος διεθνούς ασφαλείας που θα υπηρετεί πραγματικά την ασφάλεια και την παγκόσμια Ειρήνη.
Σωστό κείμενο.
Τρέμει για το τομάρι του ο κοντός, γι’ αυτό και οι μαγκιές με τα πυρηνικά.
Στο πεδίο με συμβατικό στρατό, οποιαδήποτε χώρα του ΝΑΤΟ θα έκανε τους Ρώσους μπεκρήδες, ένα με το χώμα.
Εδώ αυτός ο κόπανος ο Πριγκόζιν είχε φτάσει μέσα σε μια μέρα, έξω απ’ τη Μόσχα.
Σε ποιον πλανήτη ζει ο κ. Κυριακόπουλος τα τελευταία 20 χρόνια;
Και μόνο λίγο Παντελή Σαββίδη να διάβαζε, θα αποκτούσε επαφή με την πραγματικότητα της πυρηνικής διπλωματίας.
https://www.anixneuseis.gr/%cf%84%ce%b1-%ce%b3%ce%b5%cf%81%ce%b1%ce%ba%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b5%ce%bc%ce%bf%cf%85/
Όσο για τον Banned_Member, δεν πρέπει ποτέ να γίνει banned.
Είναι χρήσιμος να μας αναδεικνύει το επίπεδο στρατηγικής σκέψης των ρωσοφάγων!
Λεπτομερή ανάλυση για το ποιοι πραγματικά τρέμουν για τα τομάρια τους μπορεί να διαβάσει κάποιος στο:
https://simplicius76.substack.com/p/sitrep-22724-desperate-globalists
Στον πλανήτη που επέλεξα να ζω εγώ αγαπητέ, έχουμε ορισμένες συνήθειες που δυστυχώς η ευτυχώς δεν τις παζαρεύουμε.
1.Μιλάμε πάντα με το όνομα μας… Αποτυπώνουμε την άποψη με την υπογραφή μας και δεν κρυβόμαστε πίσω από ψευδώνυμα, συμπεριφερόμενοι απαξιωτικά ως τρόλ, κυρίως όταν κάνουμε κριτική στις πολιτικές απόψεις άλλων.
2.Προσπαθούμε να αντιλαμβανόμαστε αυτό που διαβάζουμε, κυρίως όταν πρόκειται να ασκήσουμε κριτική, και δεν λέμε κάτι έτσι απλά για να το πούμε. Στο συγκεκριμένο άρθρο λοιπόν αυτό που αναδεικνύουμε και το οποίο φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνεστε, είναι την ανεύθυνη επικοινωνιακή διαχείριση που έχει επιλέξει η Ρωσική πολιτική ηγεσία, αναφορικά με τα ζητήματα που σχετίζονται με την πυρηνική της στρατηγική. Ο φτηνός συνειρμός που λέει ότι μιλώντας γι αυτά, βγάζουμε λάδι τους Αμερικανούς μακελάρηδες, είναι δικός σας συνειρμός και όχι δικός μου.
3.Στις τοποθετήσεις μας εκφράζουμε άποψη, την εκφράζουμε αυτοτελώς, δεν ετεροπροσδιοριζόμαστε και φυσικά δεν πλασαριζόμαστε δίπλα στον αντίπαλο αυτού του οποίου κρίνουμε πολιτικά τα λόγια και τις πράξεις, επειδή απλώς θα πρέπει από κάπου να γατζωθούμε. Αντιλαμβάνομαι ότι σας είναι δύσκολο να κατανοήσετε ότι όταν καυτηριάζουμε το δελτίο ανοησιών Μεντβέντεφ και προσπαθούμε να σταθμίσουμε πολιτικά το επί δυόμιση ώρες παραλήρημα Πούτιν ο οποίος έκρινε πως η υψηλή πυρηνική στρατηγική μιας Υπερδύναμης, στριμώχνεται σε ένα διάγγελμα προεκλογικής παροχολογίας, αυτό ΔΕΝ σημαίνει ότι αποδεχόμαστε, στηρίζουμε ή συμπαρατασσόμαστε με την κυρία Νούλαντ και τους λοιπούς μακελάρηδες των ΗΠΑ. Αν αυτό το επαναλαμβανόμενο παραλήρημα με απροσδιόριστους αποδέκτες εσείς το λέτε «πυρηνική διπλωματία», τότε νομίζω ότι είναι καλύτερα να πάτε για ψάρεμα αντί να ασχολείστε με την πολιτική.
4.Τα διλήμματα ανάμεσα σε «Ρωσοφάγους» και «Ρωσολάτρες» δεν είναι δικά μας διλήμματα αγαπητέ. Όσοι παρακολουθούν την αρθρογραφία μας από το ξεκίνημα της περίφημης «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» μέχρι και σήμερα, θα έχουν κατανοήσει την διακριτή τοποθέτησή μας ανάμεσα στην πολιτική ασφαλείας που όφειλε να έχει η Ρωσία με πρωταρχικό επίδικο την αντιπυραυλική προστασία και στα αλλεπάλληλα φιάσκα που ακολούθησαν και τα οποία μετεξέλιξαν την «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» σε ένα ανέκδοτο χωρίς τέλος…
Να μας συμπαθάτε λοιπόν, αλλά το «αφήστε μας να νικήσουμε γιατί έχουμε πυρηνικά», όταν επαναλαμβάνεται στα κανάλια σαν ακριβοπληρωμένη διαφήμιση, από μια δύναμη που έχει καθηλωθεί δυο χρόνια στους λασπότοπους της Ουκρανίας, δεν παραπέμπει σε Υπερδύναμη με αυτοπεποίθηση. Οι Υπερδυνάμεις δεν έχουν ανάγκη να βγάζουν Δευτέρα απόγευμα και Παρασκευή μεσημέρι τον δικό τους Μεντβέντεφ να μιλά δημοσίως για τα αυτονόητα. Φροντίζουν να φτάσει το μήνυμα εκεί που πρέπει να φτάσει, και συνεχίζουν να κάνουν την δουλειά τους. Επιτρέψτε μας να έχουμε αυτήν την άποψη.
Αξιότιμε κ. Κυριακόπουλε
Ευτυχώς ο καθένας, ακόμη και ο Banned_Member, έχει δικαίωμα να γράφει ό,τι θέλει υπό την προϋπόθεση να μην απειλεί και γενικώς να μην παραβιάζει τους νόμους.
Επί της ουσίας, είναι γνωστό σε όποιον παρακολουθεί τα διεθνή ότι όχι μόνο ο «ανόητος» Μεντβέντεβ και ο «παραληρηματικός» Πούτιν, αλλά όλη η ρωσική ηγεσία, έχει πολλάκις προειδοποιήσει τα νατοϊκά επιτελεία ότι η νατο-ποίηση του τεχνητού (με σύνορα διαμορφωμένα από τους Λένιν, Στάλιν και Χρουστσώφ) μετασοβιετικού κράτους της Ουκρανίας αποτελεί θανάσιμη απειλή για την ακεραιότητα της Ρωσίας και ως τέτοια θα αντιμετωπιστεί. Η απειλή είναι γνωστή τουλάχιστον από την εποχή των πονημάτων του Μπρεζίνσκι περί Grand Chessboard και πολλών άλλων στρατηγιστών της δύσης.
Παρά τις επί εικοσαετία τουλάχιστον προειδοποιήσεις, οι δυτικοί:
– Σχεδίασαν και εξετέλεσαν, με προσωπική μέριμνα της διαβόητης Victoria – f*** the EU – Nuland, το αιματηρότατο πραξικόπημα του 2014.
– Εγκατέστησαν το αμερικανοκίνητο, διεφθαρμένο, εμφανών ναζιστικών ιστορικών καταβολών και πρακτικών καθεστώς του Μαϊντάν.
– Παραβίασαν κατάφωρα, τις συμφωνίες του Μινσκ, τις οποίες Γερμανία και Γαλλία είχαν προσυπογράψει και είχαν ως σκοπό, όπως κυνικά παραδέχτηκαν οι Μέρκελ, Μακρόν και άλλοι, να δώσουν χρόνο στο Κίεβο να εξοπλιστεί.
– Επιχείρησαν την εξαφάνιση των ρωσικής εθνικής συνείδησης κατοίκων της μετασοβιετικής Ουκρανίας, ποσοστό τουλάχιστον 30% του πληθυσμού, είτε με καθημερινό βομβαρδισμό των αμάχων του Ντονμπάς είτε με φασιστική απαγόρευση κάθε έκφρασης της ρωσικής ταυτότητας.
– Απείλησαν ευθαρσώς τόσο την εισδοχή του καθεστώτος του Κιέβου στο ΝΑΤΟ, όσο και την επαναπυρηνικοποίησή του.
Η «πολιτική ασφαλείας που όφειλε να έχει η Ρωσία με πρωταρχικό επίδικο την αντιπυραυλική προστασία», την οποία θεωρείτε (ιστορικά πλέον) ως συνετή επιλογή:
– Θα άφηνε ουσιαστικά ανυπεράσπιστους τους Ρώσους του Ντονμπάς απέναντι σε εισβολή με εθνοκάθαρση ή και γενοκτονία.
– Θα άφηνε ευάλωτη την Κριμαία, σε πρώτη φάση, και όλη τη Ρωσία, στη συνέχεια, σε πυραυλικές, συμβατικές ή πυρηνικές επιθέσεις από το στρατηγικά καίριο έδαφος της Ουκρανίας, με τελικό αποτέλεσμα τη διάλυση της Ρωσίας.
Συνεπώς η ρωσική αντίδραση ήταν επιβεβλημένη. Εκδηλώθηκε με την αναγνώριση Ντονιέτσκ & Λουγκάνσκ. Ακολούθησε την ίδια μέρα η επιβολή βαρύτατων δυτικών κυρώσεων που παραβίαζαν καταφανώς τις αρχές του διεθνούς δικαίου και αποτέλεσαν ουσιαστικά πολεμική ενέργεια με προφανή και ομολογημένο στόχο τη διάλυση της ρωσικής οικονομίας.
Παράλληλα υπήρχαν ενδείξεις επικείμενης ουκρανικής επίθεσης στο Ντονμπάς και / ή στην Κριμαία.
Συνεπώς η «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση» (ΕΣΕ) ήταν μονόδρομος.
Η ΕΣΕ πέτυχε την κατάληψη πολλών εδαφών (σε περιοχές Χερσώνας, Ζαπορίζια, Κιέβου και Χαρκόβου) και οδήγησε στις συνομιλίες Μινσκ & Κωνσταντινουπόλεως. Είναι πλέον ομολογημένο από πολλές πηγές ότι το Κίεβο σκεφτόταν σοβαρά τη συμφωνία ανακωχής. Τότε έλαβε χώρα και η αποχώρηση ρωσικών στρατευμάτων από εδάφη Κιέβου και Χαρκόβου. Μένει να διακριβωθεί ιστορικά αν η αποχώρηση έγινε για πολιτικούς λόγους (ως δείγμα καλής θέλησης για να δέσει η συμφωνία, και / ή για στρατιωτικούς.
Οι Ρώσοι ποτέ δήλωσαν, ούτε υπάρχει κάποια σοβαρή ένδειξη, ότι στόχος της ΕΣΕ ήταν η κατάληψη του Κιέβου ή γενικότερα μια γρήγορη στρατιωτική νίκη. Ενδεχομένως να υπήρχε σχέδιο πραξικοπήματος με ανατροπή του καθεστώτος του Κιέβου.
Σε κάθε περίπτωση, οι δυτικοί αποφάσισαν και επέβαλαν στο Κίεβο (με κομβική την επίσκεψη Τζόνσον) τη συνέχιση του πολέμου με τη δική τους ενεργό συμμετοχή.
Έκτοτε η Ρωσία αντελήφθη ότι ο μόνος τρόπος να απαλλαγεί από τον θανάσιμο κίνδυνο ενός ΝΑΤΟποιημένου, φασιστικού καθεστώτος στο Κίεβο είναι ο πόλεμος φθοράς μέχρι είτε την ανατροπή του, είτε την εξάντληση της δυνατότητάς του να πολεμά, έτσι ώστε να συνθηκολογήσει.
Αυτό που η δύση αντιλαμβάνεται σιγά σιγά είναι πώς οι Ρώσοι «αποστρατικοποιούν» όχι μόνο την Ουκρανία, αλλά ολόκληρο το ΝΑΤΟ. Ο πανικός των ΝΑΤΟικών για τον πόλεμο που χάνουν είναι πλέον σαφής από δημοσιεύματα του δυτικού συστημικού τύπου που αναδημοσιεύονται και αναλύονται λεπτομερώς σε ιστοσελίδες σοβαρών αναλυτών που γνωρίζουν καλά τα στρατιωτικά θέματα και αυτά των υπηρεσιών πληροφοριών:
https://simplicius76.substack.com/p/sitrep-22724-desperate-globalists
https://simplicius76.substack.com/p/bundeswehr-wiretap-bombshell-german
https://sonar21.com/are-nato-and-israel-committing-suicide/
Φαίνεται λοιπόν πως ένας εκ των πλέον ανοήτων είναι ο Σολτς, μαζί με άπασα την κυβέρνησή του, η οποία οδηγεί τη Γερμανία σε αποβιομηχάνιση και οικονομική καταστροφή, ενώ ανώτεροι αξιωματικοί της Luftwaffe ξύνονταν για το πώς θα καταστρέψουν τη γέφυρα του Κερτς.
Ευτυχώς οι λαοί της Ευρώπης (η «κυρά Κατίνα της διπλανής πόρτας») φαίνεται πως έχουν ακόμα κοινή λογική. Σιγά σιγά αντιλαμβάνονται τον οικονομικό μαρασμό στον οποίο τους οδηγούν οι διεφθαρμένες και ανίκανες ηγεσίες τους, δέσμιες των γερακιών της Ουάσιγκτον και της πολεμικής βιομηχανίας που θέλει να πλουτίζει μέχρι και το θάνατο του τελευταίου Ουκρανού.
Επίσης, οι λαοί της Ευρώπης, ακούγοντας τη ρωσική ηγεσία και κάποιους ψύχραιμους δυτικούς αναλυτές (π.χ. Τάκερ Κάρλσον), αντιλαμβάνονται σιγά σιγά ότι αν η δύση σταματήσει να απεργάζεται τη διάλυση της Ρωσίας, δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από τη Ρωσία. Άρχισαν να αντιλαμβάνονται επίσης ότι ο κίνδυνος πυρηνικού πολέμου είναι υπαρκτός, και ότι σε αυτόν μπορεί να οδηγηθούν με σχεδόν αποκλειστική ευθύνη των ηγεσιών τους.
Θα πρέπει να αποφασίσετε ότι είναι απαραίτητο να κατανοείτε αυτά που γράφει το άρθρο και η απάντησή μου και κυρίως να τα κατανοείτε όπως ακριβώς γράφονται και όχι όπως θα θέλατε να γράφονται προκειμένου να δικαιολογούνται άστοχες και εκτός θέματος φλυαρίες αγαπητέ… Το συγκεκριμένο άρθρο δεν καταπιάνεται με τίποτε από αυτά που σχολιάζετε. Αυτό που κάνει είναι να αναδεικνύει μια ανεύθυνη επικοινωνιακή διαχείριση, που υποβαθμίζει την επικοινωνία του πυρηνικού δόγματος σε κατινιά. Εάν δεν καταλαβαίνετε την διαφορά ανάμεσα στο μείζον και στο εξευτελίζον, λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι… Μπορώ όμως να σας παραπέμψω σε ζητήματα που σχετίζονται με όλα όσα αναφέρετε στα σχόλια και στις παραπομπές σας. Προσέξτε τις ημερομηνίες και διαβάστε προσεκτικά. Η συμβουλή είναι φιλική. Δικαίωμά σας να την αγνοήσετε… Καληνύχτα…
https://ellinikoforoum.blogspot.com/2022/02/blog-post_22.html
https://www.anixneuseis.gr/%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%AD%CE%BE%CE%BF%CE%B4%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B4%CE%AF%CE%BD/
https://ellinikoforoum.blogspot.com/2022/02/blog-post_89.html
https://ellinikoforoum.blogspot.com/2022/02/blog-post_26.html
https://www.anixneuseis.gr/%CE%BA-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%81%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81/
Καλημέρα. Πολύ συνετά και ζυγισμένα τα άρθρα σας των αρχών του 2022, που αναφέρονται διεξοδικά στα βαθύτερα αίτια του πολέμου. Ευχαριστώ για τις παραπομπές.
Πράγματι, το παρόν σας άρθρο πραγματεύεται ένα διαφορετικό θέμα, αυτό της τρέχουσας πυρηνικής διπλωματίας. Όμως η διαφωνία μου εστιάζεται σε μια σημαντική «λεπτομέρεια» που δικαιολογεί την τρέχουσα ρωσική πυρηνική διπλωματία και την εντάσσει στο ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο. Η «λεπτομέρεια» έγκειται στο ποιοι βρίσκονται σε πανικό και ποιοι αποτελούν «σέχτα ανασφαλών σφετεριστών της εξουσίας».
Στο άρθρο σας αναφέρετε:
«Η διαρκής επίκληση της πυρηνικής απειλής, στην οποία καταφεύγει συστηματικά η Ρωσική πολιτική ηγεσία, είναι μια εξαιρετικά ανησυχητική εξέλιξη, πρωτίστως γιατί παραπέμπει σε ένα επιτελείο το οποίο βρίσκεται σε πανικό.»
Όμως, από τα γραφόμενα δυτικών αναλυτών, είτε φιλορώσων είτε φιλοΝΑΤΟικών, καταδεικνύεται ποιοι βρίσκονται σε πανικό και ποιοι αποτελούν «σέχτα ανασφαλών σφετεριστών της εξουσίας». Γι’ αυτό παρέπεμψα στους (φιλορώσους) sonar21 και simplicius76 που παραθέτουν λεπτομερέστατες αναλύσεις, συμπεριλαμβάνοντας φιλοΝΑΤΟικές πηγές που ομολογούν τον πανικό τους.
Μέσα στον πανικό τους, οι δυτικές ηγεσίες, παρά τις επί εικοσαετία ρωσικές προειδοποιήσεις και παρά τη αργή αλλά σταθερή σταδιακή κατάρρευση της πολεμικής μηχανής του Κιέβου και του παραγωγικού δυναμικού του ΝΑΤΟ που τη στηρίζει, επιμένουν στην κλιμάκωση. Και επειδή η ρωσική ηγεσία έχει επιτέλους αντιληφθεί ότι οι δυτικές ηγεσίες είναι non-agreement capable, απευθύνεται στους λαούς. Ας ελπίσουμε ότι οι λαοί της Ευρώπης θα βρουν την ωριμότητα και το κουράγιο να ψηφίσουν ηγέτες τύπου Όρμπαν. Γιατί αλλιώς το τοπίο για τη δύση θα γίνει ακόμη πιο ζοφερό από αυτό που ζούμε σήμερα.