του Γεώργιου Μουρουζίδη.
Τις τελευταίες εβδομάδες που η πανδημία του Κορωνοϊού πλήττει την Ιταλία, θα περίμενε κάποιος να λειτουργήσει η περίφημη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Από την άρνηση της αμοιβαιοποίησης του χρέους, το προσφυγικό, μέχρι και τον σημερινό τρόπο αντιμετώπισης του Κορονοϊού, αποδεικνύεται περίτρανα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, μοιάζει με καράβι που μπορεί να ταξιδέψει μόνο σε αβαθή και απάνεμα νερά.
Ο Μηχανισμός Πολιτικής Προστασίας της Ένωσης, του οποίου ευθύνη αποτελεί η αντιμετώπιση φυσικών ή ανθρωπογενών καταστροφών, είναι ένας ακόμα δυσκίνητος οργανισμός της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας,.
Από τα τέλη του προηγούμενου μήνα, η Ιταλία ζήτησε τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την 
αντιμετώπιση της πανδημίας, που επέφερε μέχρι σήμερα 13.000 θανάτους, από τους οποίους οι πέντε χιλιάδες περίπου μόνο στην Ιταλία.
Όταν πριν δύο χρόνια καόγονταν τα δάση της Σουηδίας, πολλές ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ιταλία, είχαν συνδράμει στην κατάσβεση της φωτιάς με πυροσβεστικά μέσα και εκπαιδευμένο προσωπικό.
Στην δοκιμαζόμενη σήμερα Ιταλία, η μόνη ουσιαστική βοήθεια στάλθηκε από την Κίνα. Είναι προφανές ότι κάθε κυβέρνηση θέλει να εξασφαλίσει για τους πολίτες της,την επάρκεια των μέσων και ιατρικού προσωπικού, προκειμένου να αντιμετωπίσει με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο την σύγχρονη και εξελισσόμενη μάστιγα. Τόσο όμως η ίδια Ένωση, όσο και πολλές χώρες της Ευρώπης ενήργησαν με εγωισμό, υπερεξασφάλιση και ιδιοτέλεια και κυρίως από μόνες τους, χωρίς κανέναν συντονισμό.
Η ψυχρή αυτή αντίδραση στην ένσταση της Ιταλίας υπογραμμίζει και ένα άλλο μεγαλύτερο θέμα: Πώς θα ανταποκρίνονταν οι Ευρωπαίοι εταίροι σε περίπτωση κρίσης ακόμα πιο καταστροφικής από τον κορονοϊό – όπως για παράδειγμα μια τεράστια κυβερνοεπίθεση που μπορεί να προσβάλει κάποιες πρωτεύουσες, για παρατεταμένο χρονικό διάστημα;
Το γεγονός ότι καμία χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς στενούς συμμάχους, ήταν ένας από τους βασικούς λόγους της ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα πριν 70 χρόνια, η οποία μετεξελίχθηκε στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κατά την διάρκεια της προσφυγικής κρίσης του 2015, περίπου 1,7 εκατομμύρια άνθρωποι έφθασαν στην Ευρώπη, κυρίως στην Ιταλία και την Ελλάδα, με προορισμό τις κεντρικές και βόρειες χώρες. Στην συνέχεια, αντί να συμβάλλουν στην ασφάλεια των συνόρων εισόδου και να δεχθούν στο έδαφος τους το βάρος των προσφύγων που τους αναλογούσε, έκλεισαν τα δικά τους σύνορα.
Η κρίση του Κορωνοϊού είναι παρόμοια με το προσφυγικό πρόβλημα, καμία χώρα δεν είναι πρόθυμη να βοηθήσει σοβαρά. Η Ελλάδα βιώνει διαρκώς την έλλειψη της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, εξαιτίας της προσφυγικής πίεσης, αλλά και της τουρκικής επιθετικότητας τις οποίες υφίσταται. Την σκληρή αυτή πραγματικότητα είναι ώρα πλέον να λάβει σοβαρά υπόψη της η ελληνική κοινωνία.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχουν χώρες με μηδενικό αριθμό θυμάτων από τον Κορονοϊό, όπως π.χ η Φιλανδία, η Τσεχία, η Ρουμανία και η Εσθονία. Ακόμα μεγαλύτερες χώρες όπως η Γερμανία έχουν μικρό αριθμό απωλειών (95) συγκριτικά με τον πληθυσμό τους.
Η γειτονική, στην Ιταλία, Αυστρία, έχει ένδεκα θύματα. Καμία όμως από τις προαναφερόμενες χώρες δεν έκανε
κάτι για την Ιταλία, ουσιαστικά δεν έκανε τίποτα για να περιορίσει το πρόβλημα στο σημείο διασποράς του στην Ευρώπη. Παρά την αναστολή των κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας και την αγορά ομολόγων ύψους 750 δισεκατομμυρίων ευρώ που ανακοίνωσε η ΕΚΤ, για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης, δεν υπήρξε καμία απόφαση για οποιαδήποτε αποστολή υλικής βοήθειας στις πλέον πληττόμενες χώρες. Το ερώτημα που ανακύπτει μετά τα παραπάνω είναι, ποιο θα ήταν το κόστος αποστολής μέσων και εξειδικευμένου προσωπικού στην Ιταλία, ιδιαίτερα στην αρχή της κρίσης, για την Γερμανία, την Ε.Ε ή ακόμα τις Η.Π.Α και την Αγγλία ;
