του Παντελή Σαββίδη
Καθώς η δημοκρατία έχει φυλακισθεί απο ένα σύνολο ολιγαρχών των ΜΜΕ και υπόδουλων σε ισχυρές εσωτερικές και εξωτερικές δυνάμεις πολιτικών και κομμάτων και η αγανάκτηση της κοινής γνώμης διοχετεύεται προς ακροδεξιούς σχηματισμούς, ενόψει των ευρωεκλογών, στη Γερμανία αναζητούν οδούς διαφυγής.
Μια από αυτές είναι μια έκθεση, στη Βόννη, με θέμα: “Ανακαλύπτοντας και πάλι τη δημοκρατία”, με αφορμή τα 75 χρόνια του Γερμανικού Συντάγματος. Στην ουσία, στην έκθεση διερευνάται η σημασία της κλήρωσης αντί για την ψήφο στη δημοκρατία.
Η ψήφος, σήμερα, επηρεάζεται- και επηρεάζεται καθοριστικά- απο τα ΜΜΕ που εγκατέλειψαν τον ρόλο τους ως αντιβάρων της εξουσίας. Έχουν μετατραπεί σε μηχανισμούς χειραγώγησης της κοινής γνώμης προς όφελος των πολιτικών σκποπιμοτήτων των ιδιοκτητών τους.
Σε δημοσίευμα της Deutsche Welle γίνεται αναφορά στον Αριστοτέλη:
«Η ουσία της Δημοκρατίας είναι η κλήρωση, όχι η ψήφος», πίστευε ο Αριστοτέλης. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν πως οι εκλογές ήταν μάλλον αριστοκρατικές, γιατί μόνο οι πιο δημοφιλείς είχαν την ευκαιρία να αναδειχθούν, ενώ οι πιο εσωστρεφείς, οι πιο ντροπαλοί, είχαν λιγότερες πιθανότητες. Και επειδή η κάθε θητεία διαρκούσε μόνο έναν χρόνο, οι πολίτες είχαν με αυτό τον τρόπο μια πιθανότητα να πάρουν και αυτοί, έστω και μια φορά στη ζωή τους, μέρος στη διοίκηση. Τότε βέβαια οι γυναίκες, οι δούλοι και οι ξένοι αποκλείονταν από τις λαϊκές συνελεύσεις και όλα τα πολιτικά αξιώματα. Στις θορυβώδεις δημόσιες συνελεύσεις συμμετείχαν κατά μέσο όρο 6.000 πολίτες, τουλάχιστον 40 φορές τον χρόνο”.
Βέβαια, το ερώτημα στην περίπτωση αυτή είναι ποιός θα κάνει την εξειδικευμένη δουλειά αλλά απάντηση υπάρχει: οι ειδικοί που θα προσληφθούν. Η Δημοκρατία λειτουργεί με όλους τους πολίτες.
Ετσι, ο ρόλος των ολιγαρχών της ενημέρωσης θα περιορισθεί.
Τρόπος να επαναλειτουργήσει η δημοκρατία υπάχουν. Το ερώτημα είναι αν τον θέλουν όσοι, ακόμη, ελέγχουν τις διαδικασίες της.
“Η ιδέα της οργάνωσης του δημοκρατικού πολιτεύματος μέσω κλήρωσης κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος στην πολιτική επιστήμη τα τελευταία χρόνια, γράφει η Dewtsche Welle. Ωστόσο, οι περισσότεροι είναι της άποψης ότι η ψηφοφορία ως κεντρικός μηχανισμός πολιτικού συντονισμού δεν πρέπει να υπονομεύεται, αλλά και το Σύνταγμα δεν θα επέτρεπε την εκπροσώπηση μέσω κλήρωσης. Από την άλλη πλευρά σε τοπικό επίπεδο, όταν τίθενται συγκεκριμένα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν, η κλήρωση θα μπορούσε να είναι μία επιλογή. Η δημοκρατική συμμετοχή θα μπορούσε επίσης να γίνει με τη μορφή δημοψηφισμάτων όπως συμβαίνει τακτικά στην Ελβετία. Αλλά έγινε και για μεγαλύτερα θέματα, όπως για παράδειγμα στη Μ.Βρετανία για το Brexit. Κεντρικής σημασίας για την έκφραση της πολιτικής βούλησης είναι επίσης οι συναθροίσεις”.
Επιτέλους υπάρχει ελπίδα, αλλά και μια τεράστια απόδειξη για το ορθό της πεποίθησης του Νίτσε ότι ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός δεν αποτελεί την αφετηρία του ευρωπαϊκού αλλά το βασικό οδόστρωμα της πορείας του.
Ίσως και στην χώρα μας να επικρατήσει κάποτε η πεποίθηση ότι είναι εντελώς γελοίο να αναζητούμε πρόοδο και ανάπτυξη απομακρωνόμενοι από την Ελληνικότητα.
Η ισότητα μεταξύ των πολιτών εκφράζεται μόνον με την κλήρωση. Ιδιαίτερα και αρχικά αυτό είναι εφικτό στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Υπήρξαν και άλλες απόψεις λιγότερο εξισωτικές αλλά δημοκρατικές:Ο Τόμας Τζέφερσον, ο τρίτος πρόεδρος των ΗΠΑ, ήταν αυτός που κατανόησε τη σημασία του προβλήματος. Προς το τέλος της σταδιοδρομίας του, πρότεινε να χωριστούν οι κομητείες σε συνοικίες σε «στοιχειώδεις δημοκρατίες» στις οποίες ο ίδιος ο λαός, όχι μόνον οι αντιπρόσωποί του, θα μπορούσε να εκφράσει τη δημόσια ελευθερία του. Αυτό δεν ήταν πρωτοφανής καινοτομία για την Αμερική. Οι περιγραφές του συστήματος των συνοικιών που έκανε, άρχιζαν πάντα υπενθυμίζοντας πώς το σθένος της επανάστασής στο ξεκίνημά της οφειλόταν στις «μικρές Δημοκρατίες», πώς είχαν «ωθήσει ολόκληρο το έθνος σε ενεργητική δράση» και πώς, αργότερα, είχε νιώσει «τα θεμέλια της κυβέρνησης να τρίζουν κάτω από τα πόδια του από τους δήμους της Νέας Αγγλίας». Η «δυναμική αυτής της οργάνωσης» ήταν τόσο μεγάλη, ώστε «δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος στις Πολιτείες των δήμων αυτών που το σώμα του να μην παρασύρεται σε δράση από αυτή την ορμή».
Ο Ούλριχ Μπεκ γράφει στην «Επινόηση του Πολιτικού» ότι ο Ρίχαρντ φον Βάιτσεκερ, τ. πρόεδρος της Γερμανίας, σε συνέντευξή του είχε πει: «Σ’ εμάς, ο επαγγελματίας πολιτικός δεν είναι ούτε ένας ειδικός, ούτε ένας ερασιτέχνης, αλλά ένας άνθρωπος με γενική γνώση και με ειδίκευση στο πώς αντιπαλεύει κανείς τον πολιτικό αντίπαλο». Η άποψη του Βαιτσέκερ, σύμφωνα με την εκτίμηση του Ούλριχ Μπεκ, κινείται προς αυτή την κατεύθυνση: Μεγαλύτερη συμμετοχή των ψηφοφόρων στην επιλογή των υποψηφίων. Αφού δεν απαιτείται ειδίκευση των πολιτικών, δεν απαιτείται και των εκλεκτόρων των υποψηφίων. Ο Κλάους Όφε προχωράει άλλο ένα ουσιαστικό βήμα παραπέρα και ζητά να μπαίνουν στις εκλογικές λίστες και άτομα που δεν ανήκουν στο κόμμα και μάλιστα να προωθούνται στις θέσεις εξουσίας μέσω ρυθμίσεων ποσόστωσης. Ο σκοπός της πρότασης το Όφε είναι να διασπάται η δογματική μονολιθικότητα των θέσεων ενός κόμματος και να εμπλουτίζονται με τις απόψεις όλης της κοινωνίας «Αυτά και άλλα σχέδια και στοιχεία αναδόμησης, εκτιμά ο Ούλριχ Μπεκ, θέλουν να ανοίξουν την είσοδο των καρτέλ των κομμάτων στους πολίτες και στις νέες ιδέες».
Πάνω όμως από όλα αυτά η κλήρωση είναι αυτή που υλοποιεί την ιδέα της πλήρους δημοκρατίας.
Δέν είναι μόνο η κλήρωση που υλοποιεί την ιδέα της δημοκρατίας. Είναι το το Κλεισθένειο τρίπτυχο
Ισηγορία, Ισονομία, Ισοκρατία στη διαδικασία δημιουργίας και ψήφισης νόμων από όλους
τους πολίτες.
Συγνώμη, αλλά η ελληναρία δεν ενδιαφέρεται ούτε για τον κοινόχρηστο χώρο της πολυκατοικίας όπου διαμένει και θα ενδιαφερθεί για τα κοινά και την δημιουργία και ψήφισης νόμων;
ΝΟΜΩΝ;
Σοβαρά μιλάτε;
Δύο παρατηρήσεις στο άρθρο:
1. Το «σύνταγμα της Γερμανίας» δέν είναι σύνταγμα που προήλθε από την ελεύθερη
βούληση του Γερμανικού λαού.
Σύμφωνα με τη Wikipedia:
Εγκρίθηκε στις 8 Μαΐου 1949 στη Βόννη και με την υπογραφή των Δυτικών
Συμμάχων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στις 12 Μαΐου, τέθηκε σε ισχύ στις
23 Μαΐου 1949.
Πηγή:
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
Για το λόγο αυτό το κείμενό του αποκαλείται «Θεμελιώδης Νόμος» και αναφέρει:
Αρθρ. 146. Χρονικὴ ἰσχὺς τοῦ Θεμελιώδους Νόμου.
— Ὁ παρὼν Θεμελιώδης Νόμος χάνει τὴν ἰσχύ του τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ ἀρχίσει
νὰ ἰσχύει Σύνταγμα, τὸ ὁποῖο θὰ ἔχει θεσπίσει μὲ ἐλεύθερη ἀπόφασή του ὁ
Γερμανικὸς Λαός.
(Πηγή:
Ελληνική μετάφραση από το βιβλίο των Μαυριά, Παντελή:
Συνταγματικά Κείμενα Ελληνικά και ξένα)
2. Η έννοια του δημοκρατικού πολιτεύματος εμπεριέχει το εξής βασικό
χαρακτηριστικό:
– Οι πολίτες αυτοπροσώπως ψηφίζουν τους νόμους τους στη δημιουργία
των οποίων συμμετέχουν σε συνθήκες
Ισηγορίας, Ισονομίας, Ισοκρατίας
(Κλεισθένειο Πολίτευμα).
Το χαρακτηριστικό αυτό δέν υφίσταται στο υφιστάμενο καθεστώς του
κοινβουλευτισμού που υφίσταται με διάφορες παραλλαγές στα σημερινά κράτη
του πλανήτη μας.
μια παρατήρηση εκ μέρους μου για το 1.
Εκ των παγμάτων δεν μπορούσε να εκφράσει την βούληση του γερμανικού λαού από την στιγμή την οποία η ΟΔ Γερμανίας δεν εκπροσωπούσε όλον τον γερμανικό λαό και όλα τα γερμανικά εδάφη. Δεν ήταν δηλαδή ζήτημα τόσο της ελεύθερης βούλησης αλλά νομιμοποίησης.
Ας μείνουμε σε δύο γεγονότα που δεν θα αλλάξουν για να καθιερωθεί η κλήρωση , που και αυτής στην σημερινή Ελλάδα μας -κυρίως-θα αμφισβητηθεί το κύρος της από συνεχείς ”δημοκρατικές” διαδηλώσεις φορέων και λαού , που δεν θα συμβιβαστεί γιατί έμαθε να μη συμβιβάζεται.
ΈΝΑ ότι , καμιά Δημοκρατία δεν θα ορίσει στο Σύνταγμά της την κλήρωση των αρχόντων της μετά από γενικές εκλογές , που σίγουρα θα γίνονται για να εκφράζεται-εκτονώνεται ο λαός-οπαδός.
ΔΥΟ ότι, η θητείες των αρχόντων της Αθήνας ήταν ενός έτους , χρονικό διάστημα που τώρα ο κληρωθείς άρχων, ο οποίος θα έχει να αντιμετωπίσει πολυσύνθετα και επείγοντα θέματα ούτε το γραφείο και τους υπαλλήλους του του δεν θα έχει μάθει σε ένα χρόνο.
Δεν ασπάζομαι την άποψη αλλά κάπου διάβασα ότι η Δημοκρατία είναι ένα από τα πολλά κατά συνθήκη ψεύδος και τώρα οι Γερμανοί -ταχαριστεροί κυρίως- που ”ζορίζονται” από τους λεγόμενους ακροδεξιούς -ρατσιστές και ομοφοβικούς ιδίως – συζητούν για να συζητούν όπως παλαιά στα ελληνικά αμφιθέατρα ”βρίζοντας και καπνίζοντας”. Καληνύχτα σε όλους
Κλήρωση ναι. Όχι όμως για την επιλογή αρχόντων, αλλά βουλευτών. Βέβαια για οποιαδήποτε προσπάθεια στροφής προς δημοκρατικοτερες μορφές, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αλλαγή νοοτροπίας των πολιτών από την τωρινή την ατομικιστικη, σε μια πιο κοινωνιοκεντρικη. Αν ο καθένας κοιτάζει μόνο το ατομικό του συμφέρον, δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει. Κέντρο της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας, όπως λέει ο κ. Γιανναράς ήταν ο Παρθενώνας (ένας ναός).
Και ο Μακεδόνας Αριστοτέλης έγραψε ότι η κλήρωση- όχι η ψήφος- είναι η ουσία της Δημοκρατίας, γιατί οι πολίτες είχαν με αυτό τον τρόπο την πιθανότητα να πάρουν και αυτοί, έστω μια φορά στη ζωή τους μέρος στη διοίκηση , αλλά με τόσους αποκλεισμούς (γυναίκες και ξένοι ) από τις λαϊκές συνελεύσεις και τα πολιτικά αξιώματα (αποκλεισμοί που σήμερα δεν γίνονται δεκτοί) ,ας μη ονειρευόμαστε ξύπνιοι.
Να μη θυμηθούμε και τις θορυβώδεις -Έλληνες αεί παίδες – δημόσιες συνελεύσεις στις οποίες συμμετείχαν κατά μέσο όρο 6000 πολίτες , τουλάχιστον 40 φορές τον χρόνο ;;;.
Όσο για την αλλαγή νοοτροπίας των σημερινών Ελλήνων όλων των ηλικιών ας μην – ούτε καν να το σκεφθούμε – ότι μπορεί να αλλάξει .
ΕΙΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ Ν’ΑΧΟΥΝ ΝΑ ΛΕΝΕ .
Η ΤΡΙΚΟΛΟΡ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥΣ ”ΠΑΤΩΣΕ” ΚΑΙ ”ΨΑΧΝΟΝΤΑΙ”.