Καλό ταξίδι στο Θόδωρο Ιωαννίδη

Ο Θόδωρος Ιωαννίδης ο οποίος έφυγε απο τη ζωή υπήρξε στενός φίλος μου τα χρόνια της φοιτητικής μου νεότητας. Εργάσθηκε για χρόνια στην εφημερίδα “Θεσσαλονίκη” όπου και τον γνώρισα. Μετέφραζε απο τα Ιταλικά για εκείνη την εμβληματική “Τρίτη Σελίδα” της εφημερίδας, σε μια εποχή που η Ιταλία αποτελούσε διεθνές πολιτικό εργαστήρι και οι αναλύσεις των εφημερίδων της είχαν μεγάλη απήχηση παγκοσμίως.

Λάτρης της λογοτεχνίας, έγραψε και ο ίδιος ένα βιβλίο για τον Φρειδερίκο Γ! μετά το οποίο κάναμε και μια ενδιαφέρουσα εκπομπή στην ΕΡΤ3.

Στην εφημερίδα έπιασε δουλειά πριν την δικτατορία, το γραφείο του ήταν, ακριβώς, έξω απο το γραφείο του Βελλίδη, άκουγε και έβλεπε τα πάντα και μας έλεγε, συνέχεια, ιστορίες απο εμπειρίες που είχε κατά τη διάρκεια της επταετίας.

Με εκείνη την σύνθεση που καταγράφηκε στην ψυχή μας της μυρωδιάς του τυπογραφείου, του τυπωμένου χαρτιού, και γενικότερα του κλίματος της εφημερίδας σε μια εποχή που το έντυπο βρισκόταν στην αποκορύφωση της εμβέλειά του, τον ακούγαμε με προσοχή.

Τον αποκαλούσαμε Ατζιλούλφο απο τον πρωταγωνιστή του έργου του Ίταλο Καλβίνο “Ο ανύπαρκτος Ιππότης” το οποίο μετέφρασε για την εφημερίδα “Θεσσαλονίκη” σε συνέχειες κατά τη διάρκεια της δικτατορίας λόγω των αλληγορικών μηνυμάτων που περιείχε σε μια εποχή που η ελληνική κοινωνία τα είχε ανάγκη αυτά τα μηνύματα και κρατούσαν το ενδιαφέρον της.

Λάτρης της κλασικής μουσικής φρόντιζε να προμηθεύεται τα ακριβέστερα ηχητικά μηχανήματα για να απολαμβάνει την απόδοση των κλασικών έργων. Εκτιμούσε ιδιαίτερα τον Μπετόβεν, όχι, μόνο, για την μουσική του ιδιοφυία αλλά και την στάση του και τον Μότσαρτ για το εξαιρετικό μουσικό ταλέντο του. Με τον Θόδωρο άρχισα και εγώ τα πρώτα δειλά κλασικά ακούσματα.

Μεγάλο μέρος της πρώτης βιβλιοθήκης μου οφειλόταν στην ανανέωση της δικής του. Έδινε τα παλιά βιβλία που είχε για να τα αντικαταστήσει με καινούρια διότι πάντα ο χώρος όσο και αν τον διεύρυνε ήταν μικρός. Απο τους καλούς γνώστες του Ιταλικού μεσαίωνα στην χώρα μας.

Γνώριζε προσωπικά τον Ουμπέρτο Έκο με τον οποίο συνομιλούσε τακτικά. Εκείνη την εποχή ο Έκο-που ήρθε και στην Ελλάδα να τον δει- έγραφε στην προτελευταία σελίδα του περιοδικού Esspresso την οποία, πάντα, ο Θόδωρος μετέφραζε και εμείς ρουφούσαμε.

Γνώριζε καλά και τον Ρίτζο και θυμάμαι τις αναλύσεις που μου έκανε στο παλιό, μικρό αυτοκινητάκι του με το οποίο, αγκομαχώντας, πηγαίναμε σαββατοκύριακα στη Λαγόμαντρα σε μια εποχή που υπήρχαν μόνο τσακάλια και η δική μας σκηνή.

Ο κόλπος που κολυμπούσαμε τότε ήταν ο καλύτερος στη γη. Τον αποτύπωσε σε πίνακες ο στενός του φίλος ιταλός (μπολονέζος) ζωγράφος Enrico Vizani. Τον έχω. Εξαιρετικός στην ανάλυση των Λιανοτράγουδων του Ρίτζου έβρισκε “μαγκιά” στη φωνή του Νταλάρα και πνευματικότητα στη φωνή του Πανδή (τα τραγούδησαν και οι δύο).

Έβαζε τα λιανοτράγουδα στο αυτοκίνητο όταν φθάναμε στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής και βλέπαμε τις ελιές να φυτρώνουν μέσα απο τους βράχους. Λες και ο Ρίτζος ήταν δίπλα, έβλεπε αυτό το τοπίο, εμπνεόταν και έγραφε.

Γνώριζε και τον Ραπτόπουλο της Express Service όταν, ακόμη, είχε συνεργείο στην Κωνσταντινουπόλεως (κοντά στη διασταύρωση με την Μπότσαρη) πριν αρχίσει την επιτυχημένη επιχειρηματική του δραστηριότητα.

Κοντινός φίλος και των δύο ήταν και ο συγγραφέας Αντώνης Σουρούνης. Για την ιστορία, επειδή δεν τελεσφόρησε και δεν έγινε γνωστό, ο Ραπτόπουλος είχε προτείνει στον Θόδωρο να εκδόσει ένα περιοδικό υψηλής πολιτιστικής ποιότητας (να μην υπήρχε άλλο σαν και αυτό) για τους συνδρομητές της υπο εκκόλαψιν επιχείρησής του και του ζήτησε να έρθει σε επαφή με τον Ρίτζο για να δημοσιεύει ποιήματά του.

Εξαιρετική και η σύζυγός του Μαρία με την οποία διατηρούσαμε, επίσης, καλή φιλία. Εδώ και αρκετά χρόνια ο Θόδωρος αποσύρθηκε.

Ο Θόδωρος Ιωαννίδης υπήρξε απο τους πνευματικούς ανθρώπους της Θεσσαλονίκης με υψηλή ποιότητα. Απο τους ανθρώπους που λάμπρυναν κάποτε με την παρουσία τους την πόλη και η απουσία τους γίνεται αισθητή.

Καλό ταξίδι στον φίλο μου. Θα ξαναβρεθούμε.