του Παντελή Σαββίδη
Η “σχεδία” είναι ένα αξιοπρόσεκτο, καθόλα, περιοδικό. Και ως προς την σελιδοποίηση και ως προς τη θεματολογία του.
Δεν γνωρίζω τους συντελεστές του, βλέπω, όμως, στους δρόμους τους διανομείς του.
Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που για διάφορους λόγους έμειναν άνεργοι και βγάζουν κάτι απο την διανομή αυτού του περιοδικού.
Διακριτικοί, αξιοπρεπείς, χαμογελαστοί καθαροντυμένοι, μπορεί να σου πιάσουν και κουβέντα, χωρίς κατ ανάγκην να θέλουν να σου πουλήσουν το περιοδικό.
Το έπαιρνα αυτά χρόνια που και που καθώς κυκλοφορούσα “μέσα στη φοβερή ερημία του πλήθους”, όπως λέει και ο Αναγνωστάκης, όταν πήγαινα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Χθες το απόγευμα, βιαστικός, πήγαινα σε ένα ραντεβού, πάλι στο κέντρο και το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με το βλέμμα ενός πωλητή του περιοδικού. Χαμογελά και μου λέει; να σας πω κάτι;
Σταματώ, όχι και τόσο έκπληκτος.
Ένας ευγενέστατος κύριος κοντά στα 70 μου λέει πως παρακολουθεί την εκπομπή που κάνουμε κάθε Κυριακή πρωί διαδικτυακά, (τον Καφέ της Κυριακής, όπως την ονομάσαμε) και άρχισε να κάνει σχόλια, άλλα θετικά και άλλα αρνητικά.
Τον άκουσα με ενδιαφέρον και απόρησα. Ένας άνθρωπος σε αυτήν την ηλικία, ανοίγει κάθε Κυριακή τον υπολογιστή και παρακολουθεί μια διαδικτυακή εκπομπή, όχι εύκολη και με διάρκεια μιας ώρας και τριάντα λεπτά.
Απόρησα διότι έχω συναντήσει καθηγητές πανεπιστημίου να μην μπορούν να ανοίξουν υπολογιστή και διότι η κοινή πεποίθηση λέει πως στο διαδίκτυο ένα μικρό ποσοστό συμπολιτών μας συμμετέχει, εξειδικευμένο στην τεχνολογία.
Επιβεβαίωσα, δυστυχώς, πόσο εύκολα μπορείς να περιέλθεις απο μια θέση άνετης διαβίωσης στην αγωνία του πως θα περάσουμε αύριο.
Αγόρασα το περιοδικό που κρατούσε και τον ρώτησα: πως πάνε οι πωλήσεις: δόξω τω Θεώ, λέει, οι άνθρωποι σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς βοηθάνε.
Το ξεφύλλισα και με χαρά διαπίστωσα πως έχει αρκετές διαφημίσεις. Ευτυχώς, διότι με την κυκλοφορία δεν θα μπορούσε να συντηρήσει στοιχειωδώς τους διακινητές του.
Σε μια απο τις διαφημίσεις του διάβασα το εξής:
“Κάποιοι άνθρωποι στηρίζουν τη ζωή τους σε αυτό το περιοδικό. Και εμείς μαζί με εσάς είμαστε υπερήφανοι που που υποστηρίζουμε το έργο της Σχεδίας”.
Θα παίρνω το περιοδικό κάθε μήνα, πλέον, που εκδίδεται. Αν σας περισσεύουν 5 ευρώ, ή δεν τα έχετε τόση ανάγκη σκεφτείτε και εσείς το παραπάνω διαφημιστικό σλόγκαν.
Η ερημία μας μέσα στο πλήθος μπορεί να είναι βασανιστική. Αλλά ας ρίξουμε μια ματιά και τριγύρω μας. Μπορεί να ξαλαφρώσει.
Ωραία είναι η Σχεδία. Ωραίο περιεχόμενο έχει (πέρα από την κεντρική ιδέα υλοποίησής της δηλ).
Ουσιαστικά θα έχει πετύχει τον στόχο της όταν κλείσει. Όταν δηλ θα έχουν βρει δουλειά, όλοι οι πωλητές της.
Να βοηθάμε πάντοτε τους ανθρώπους που λένε αβίαστα -μάλιστα- ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ .όπως ο πωλητής της Σχεδίας και να οικτίρουμε όσους γκρινιάζουν και δεν είναι ευχαριστημένοι από τίποτε και από τότε που γεννήθηκαν .
Αγώνας για τη ζωή συνεχής ,αλλά χωρίς γκρίνια και καμιά ματιά στον ουρανό όπως η κότα όταν πίνει νερό- να σας χαρώ-.
Μα ντροπή… δεν θα έπρεπε να υπάρχει η σχέδια. Ο κόσμος, όλος ο κόσμος θα έπρεπε τον 21 ο αιώνα να ζει αξιοπρεπώς. Θα έπρεπε να έχουμε επιτύχει αυτά που σχεδιάζαμε τον 20 ο αιώνα, ειδικά μετά τους δυο εξαιρετικά θανατηφόρους πολέμους. Θα έπρεπε την εποχή της τεχνολογίας να ζούμε καλύτερα, να ζούμε με άνεση, με ασφάλεια.
Αντί αυτού ξαναγυρνάμε στον μεσαίωνα. Πόλεμοι, χωρίς αντίκρυσμα, γελοίοι και μόνο για να πουλιόνται τα όπλα και να καταστρέφουν λαούς, θρησκοληψίες και βασανιστήρια μεσαιωνικά, μουσουλμάνοι και Εβραίοι σε πλήρη σύγκρουση, χωρίς λόγο κατά την άποψη μου, αφού αν τους κάνεις ανάλυση dna αδέλφια θα βγουν, χριστιανοί χωρίς ορίζοντα πνιγμένοι στις τύψεις της αποικιοκρατίας και εξ αυτού δέχονται ο,τι παράλογο επιβάλει η μετανάστευση και η «πολιτική ορθότητα» μην τρελαθώ, παραχαράσσει την ιστορία του ανθρώπινου γενους. Και περιμένουμε σαν ζωντόβολα να μας ρίξουν πυρηνικά στο κεφάλι. Όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος.
21ος αιώνας, ο αιώνας που θα έπρεπε να είναι του πολιτισμού και της αδελφοσύνης, της ενσωμάτωσης της τεχνολογίας προς όφελος του κόσμου των 8 δις ανθρώπων. Έχουμε πάει στο φεγγάρι, κατακτήσαμε το διάστημα κοντεύουμε να γίνουμε θεοί στην ιατρική και όμως….
Παλεύουμε ακόμη σαν τα χαζά του μεσαίωνα.
Παλεύουμε…γιατί μας λείπει αυτό που έγραψε στην Β’ Επιστολή του προς στους Κορινθίους ο Απόστολος των Εθνών Παύλος ” Αγάπην δε μη έχω χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον (ειμί)”
Μήν σᾶς κάνει ἐντύπωση κ. Σαββίδη, κυκλοφοροῦν γύρω μας ἤ κυκλοφόρησαν πολλοί ἀξιόλογοι ἄνθρωποι, πού σύμφωνα μέ τό σπουδαῖο ἔργο τους θά ἔπρεπε νά διάγουν βίο ἀξιόλογο καί ἀντί γι αὐτό βρέθηκαν καταχρεωμένοι καί κατατρεγμένοι. Οἱ ἄνθρωποι μέ ἀρχές δέν περιμένουν ´χάρες ´, θέλουν βίο μέ ἀξιοπρέπεια, ἐλευθερία, προσπάθεια, δημιουργικότητα.
Σέ αὐτή τή χώρα πού δίδαξε ἀρχές καί πολιτισμό, αὐτά δέν εἶναι πλέον αὐτονόητα, ἴσως δέν ἦταν ποτέ, ἄν σκεφτοῦμε τήν ἱστορία καί τοῦ Σωκράτη.
Μόνο τού Σωκράτη; Έχεις διαβάσει το βιβλίο τού Κ. Πλεύρη “Ο Διωγμός των Αρίστων”;
Εντάξει μη καταχωρίσουμε στους άξιους ,τους άστεγους-αρκετοί των οποίων ”το τραβάει και ο οργανισμός τους” που λέμε, για να είναι άστεγοι -δύσκολα κατάφερα κάποιον να αφήσει το χόμπυ-.
Άτυχους ναι ,αλλά και ανθρώπους οι οποίοι ουδέποτε πίστεψαν στο γνωμικό του Επίχαρμου ”το προνοείν και ου το μετανοείν”,αγαπητή κυρία Ελένη Π, μια που αναφέρατε τον δάσκαλο Σωκράτη .