Απο τα βασικά πλεονεκτήματα της Θεσσαλονίκης, ως πόλης, είναι το θαλάσσιο μέτωπό της.
Πάση θυσία πρέπει να προσεχθεί. Η παραλία ικανοποίησε δημότες και επισκέπτες αλλά θέλει φροντίδα.
Παραθέτω δύο φωτογραφίες.
Στην πρώτη, η ξύλινη κατάληξη της παραλίας προς τη θάλασσα.
Είδα με τα μάτια μου ένα απο τα καραβάκια που παίρνουν κόσμο απο την παραλία μπροστά στο Λευκό Πύργο για βόλτα στη θάλασσα να ανοίγει την πίσω πόρτα του και να την καταστρέφει.
Όχι, μόνο, κανένας πολίτης δεν μίλησε για την καταστροφή που παρατηρούσε αλλά και οι ίδιοι που ζούν απο τη χρήση του πλοιαρίου (που σημαίνει ότι πρέπει να φροντίζουν το χώρο που τους προσφέρει ψωμί), αδιαφορούσαν συνειδητά.
Το διαρκές ερώτημα: γιατί; Γιατί είμαστε έτσι; Γιατί καταστρέφουμε κάτι που μας ανήκει, το χαιρόμαστε και το πληρώσαμε ως φορολογούμενοι.
Η δεύτερη φωτογραφία έχει να κάνει πάλι με την παραλία.
Δείχνει ότι τα μπόγκς που τη συγκροτούν έχουν αλλάξει επίπεδα απο την καθίζηση και παρουσιάζουν προβλήματα.
Προχειροδουλειά; Φυσική φθορά; Δεν ξέρω. Ας μιλήσουν οι ειδικοί.
Πάντως, πληροφορώ κάθε αρμόδιο πως πολλοί που γνωρίζω έχουν πέσει, σκοντάφτοντας στις εξοχές. Και έχουν σπάσει χέρια οι γηραιότεροι.
Κάποιοι απο αυτούς είναι πρώην -και νυν- δικαστικοί. Κάποιοι άλλοι έχουν καταθέσει μηνύσεις.
