Διάχυτη είναι η εντύπωση που καλλιεργείται συστηματικά στην Τουρκία το τελευταίο διάστημα ότι ο Ερντογάν, με κυβέρνηση Μητσοτάκη, μπορούν «να τα βρουν». Μάλιστα, ο Ελληνας πρωθυπουργός και ο Τούρκος πρόεδρος παρομοιάζονται με «περιστερές» της ειρήνης που θέλουν να λύσουν τα ελληνο-τουρκικά, σε πείσμα (!) των «γερακιών» που υπάρχουν στην Τουρκία και στην Ελλάδα.
Αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής της διαδεδομένης άποψης ότι «είναι καλύτερα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη», αποτελεί το άρθρο του Μουράτ Γιετκίν (Murat Yetkin) με τίτλο «Ερντογάν -Μητσοτάκης: Αρκεί να μην υπάρξουν δυσάρεστα…» Αρκεί, δηλαδή, να μην γίνει … η στραβή κατά τη συνάντησή τους.
«Περιστερές» και «γεράκια»
«Το σημαντικότερο -γράφει- είναι να μην υπάρξουν δυσάρεστες καταστάσεις. Εξάλλου, ούτε ο Ερντογάν, ούτε ο Μητσοτάκης θέλουν να εκτραπούν από τη «θετική ατζέντα» που συμφώνησαν στην Αθήνα, αλλά ούτε είναι σε θέση να αγνοήσουν τα υφιστάμενα προβλήματα και να αποφύγουν να τα αναδείξουν.
«Ως εκ τούτου, το πιο σημαντικό είναι να αποφευχθεί οποιαδήποτε δυσάρεστη κατάσταση. Κι’ αυτό, γιατί υπάρχουν γεράκια και στις δύο πρωτεύουσες που περιμένουν τα δυσάρεστα.
«Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, εκείνοι που μετατρέπουν το θέμα της εξομάλυνσης με την Τουρκία σε υπαρξιακό πρόβλημα για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους. Αλλά και στην Τουρκία που βλέπουν την εξομάλυνση στην εξωτερική πολιτική ως μια υποχώρηση στα εθνικά συμφέροντα. Βέβαια, η Νο1 ανησυχία της Ελλάδας είναι η Τουρκία. Αντίθετα, η Ελλάδα βρίσκεται αρκετά χαμηλά στη λίστα των ανησυχιών της Τουρκίας» (!).
«Κολοκοτρωναίοι» και «Νενέκοι»
Ο αρθρογράφος εμφανώς εκφράζει τη σημερινή πολιτική «επίθεσης φιλίας» της Αγκυρας προς την Αθήνα. Μένει να φανεί εάν όλα αυτά προοιωνίζουν «καζάν – καζάν» μαγειρέματα στα στα σοβαρά θέματα της ελληνο-τουρκικής ατζέντας όπως πολλοί φοβούνται, στο αμέσως επόμενο διάστημα.
Βέβαια, τα προηγούμενα χρόνια τα τουρκικά ΜΜΕ, ελεγχόμενα στην απόλυτη πλειοψηφία τους, ήταν λάβρα κατά της Ελλάδας. Συνηθισμένες οι οβιδιακές μεταμορφώσεις των τουρκικών media! Σήμερα προέχουν οι καλές σχέσεις με την Αθήνα, ως βασικός «άσσος» της Αγκυρας στη διαπραγμάτευσή της με την ΕΕ και τις ΗΠΑ.
Αυτό, πάντως, που βλέπει ο Τούρκος αρθρογράφος ως «περιστερές της ειρήνης» και «γεράκια του πολέμου», ειδικότερα στη Νέα Δημοκρατία έχουν μοιραστεί σε «Κολοκοτρωναίους» και «Νενέκους». Οι μεν που έχουν σηκώσει το λάβαρο για την πολιτική Μητσοτάκη στα ελληνο-τουρκικά και οι δε που τάσσονται υπέρ του. Βέβαια, οι πρώτοι μάλλον με … «όρνιθες» μοιάζουν παρά με «γεράκια». Κι’ αυτό διότι ουδείς τολμά να επικρίνει δημόσια την πολιτική Μητσοτάκη.
Τα εσωτερικά της ΝΔ, όμως, και το μοίρασμά της σε «στρατόπεδα» είναι δευτερεύουσας σημασίας. Το σημαντικότερο είναι η ανησυχία ότι, πίσω από τις πλάτες του ελληνικού λαού, γίνονται διεργασίες μυστικής διπλωματίας με ιστορικής σημασίας διακυβεύματα.
«Αγκάθια»
Ενώ, λοιπόν, ο Τούρκος αρθρογράφος παρομοιάζει τους Μητσοτάκη – Ερντογάν με «περιστερές», υπογραμμίζει ότι δύο είναι τα «αγκάθια» που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε «δυσάρεστες καταστάσεις»:
1. «Η Τουρκία στις 9 Απριλίου είχε εκφράσει την ανησυχία της μέσω του υπουργείου Εξωτερικών πως το σχέδιο της Ελλάδας για τα θαλάσσια πάρκα (σ.σ. σε Ιόνιο και Αιγαίο) θέτει σε κίνδυνο τα κυριαρχικά της δικαιώματα στο Αιγαίο.
«Πάνω σε αυτό ο υπουργός Άμυνας της Ελλάδας, Νίκος Δένδιας, απάντησε λέγοντας ότι η Ελλάδα θα χρησιμοποιήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα όπως αυτή επιθυμεί». Αραγε, ο Τούρκος αρθρογράφος παρομοιάζει τον Ν. Δένδια με «γεράκι»;
Ο αρθρογράφος σημειώνει με νόημα, επίσης, ότι σε συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα, «Καθημερινή», στις 11 Μαΐου, ο Ερντογάν δήλωσε ότι «η έγερση ζητημάτων κυριαρχίας (σ.σ. ελληνικής κυριαρχίας) δεν θα βλάψει το έδαφος για διάλογο».
2. «Μια εβδομάδα πριν από την επίσκεψη Μητσοτάκη, η Τουρκία, ασκώντας τα κυριαρχικά δικαιώματά της, άνοιξε το Kariye (σ.σ. Μονή της Χώρας), το οποίο ανακαινιζόταν εδώ και τέσσερα χρόνια προκειμένου να μετατραπεί από μουσείο σε τζαμί. Κάτι που ξεσήκωσε τους αντιπάλους του Μητσοτάκη, ο οποίος είπε ότι θα θέσει το ζήτημα στον Ερντογάν».
Εν κατακλείδι, αναφέρει πως «στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα βρίσκονται μια σειρά από πρωτόκολλα και συμφωνίες για την εκπλήρωση της “Διακήρυξης των Αθηνών για τις φιλικές σχέσεις και την καλή γειτονία» που υπέγραψαν οι δύο ηγέτες στην Αθήνα στις 7 Δεκεμβρίου.
«Επίσης, θα τεθούν και διάφορα θέματα, από την αύξηση του ετήσιου εμπορίου από τα 6 δισ. δολάρια στα 10 δισ., μέχρι την καταπολέμηση της παράτυπης μετανάστευσης, από τις φυσικές καταστροφές και την υγεία μέχρι τη συνεργασία στον τουρισμό».
“ασκώντας τα κυριαρχικά δικαιώματά της, άνοιξε το Kariye (σ.σ. Μονή της Χώρας)”
εδώ είναι το επικοινωνιακό λάθος το οποίο οφείλει να ανατραπεί εκ μέρους της ελληνικής πλευράς.
Το ενδιαφέρον μας δεν βρίσκεται στο σημείο, ότι επιθυμούμαι να εμπλακούμε σε εσωτερικά ζητήματα της γειτονικής χώρας.
Το ερώτημα το οποίο τίθεται εδώ και μάλιστα δεν τίθεται σε κάποια τρίτα κέντρα αποφάσεων και διεθνείς οργανισμούς αλλά απευθείας στο τουρκικό κοινό;
Αυτό οφείλει να γίνει σαφές, ότι δεν είναι στις προθέσεις μας να θέσουμε το θέμα στην ΟΥΝΕΣΚΟ, δεν είναι νομικό το ζήτημα. Σκοπός μας είναι να διαβάσουμε τον βαθμό στον οποίο οι διαθέσεις του τουρκικού λαού για ειρήνη και φιλία είναι πραγματικές ενόσω παράλληλα μετατρέπονται χρισιτανικά μνημεία σε τζαμιά χωρίς να υπάρχει αντικειμενικά έλλειψη χώρων για να γίνουν τζαμιά.
Υπό αυτή την έννοια, η επιλογή της ελληνικής πλευράς να χαρακτηρίσει την εν λόγω μετατροπή ως “αχρείαστη” είναι απολύτως ορθή και σκόπιμη, διότι το ζήτημα είναι πολιτικό και όχι νομικό (δηλαδή διεθνώς επιδικάσιμο).
Χωρίς να γνωρίζω τον βαθμό αναλογίας των περιπτώσεων, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για παράδειγμα μια πιθανή μετατροπή της οικείας του Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη από μουσείο σε σχολείο χωρίς να υπάρχει άμεσο πρόβλημα στέγασης για σχολεία στην Ελλάδα.
Η οικία τού Κεμάλ ανήκε από το 1935 στον ίδιο τον Κεμάλ και μετά τον θάνατό του το 1938 στο τουρκικό κράτος.
Η UNESCO δεν είναι δουλειά δική μας, αλλά η ίδια αποφασίζει αν και κατά πόσο οι μετατροπές αυτές, επιτρέπουν σ’ ένα μνημείο να παραμένει εγγεγραμμένο στον κατάλογό της