Δυστυχώς, δεν έχουμε καταφέρει, ακόμη, να δημιουργήσουμε σοβαρό κράτος απο το 1830 ή 1832, διαλέγεται ημερομηνία, που η Ελλάδα υποτίθεται πως απέκτησε αυτόν τον τίτλο.
Ήταν κράτος υπο προστασίαν στην αρχή αλλά και όταν ήρθη η προστασία δεν μπόρεσε να σταθεί στα πόδια της. Δεν είναι σίγουρο ότι πάντα κάποιος θέλει να την κηδεμονεύσει. Ίσως, επιζητά η ίδια την κηδεμονία. Και έτσι οι ταγοί της, δηλώνοντας υποταγή, έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Νέμονται την εξουσία χωρίς σκοτούρες. Απλώς, την κρίσιμη στιγμή πρέπει να διαχειριστούν την υποχώρησή τους στις εντολές που παίρνουν. Αλλά και αυτό δεν είναι δύσκολο καθώς όλο το Σύστημα είναι εντεταγμένο σε αυτήν την λογική.
Ακόμη, όμως, και με αυτά τα δεδομένα υπάρχουν δύο θεσμοί που θα έπρεπε να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων.
Είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις και η Δικαιοσύνη.
Δυστυχώς, παρατηρούμε μια προϊούσα ακραία κομματικοποίηση και στους δύο. Και κατά συνέπειαν έναν εκφυλισμό τους.
Στη Δικαιοσύνη το φαινόμενο είναι πασίδηλο. Δυστυχώς, ευεπίφορος σε τέτοια συμπεριφορά είναι ο επικεφαλής ενός θεσμού της δικαιοσύνης. Αλλά και οι υπόλοιποι δεν στερούν.
Η δημόσια διαφοροποίηση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, με το πρόσχημα ότι εκφράζεται επιστημονική και θεσμική άποψη είναι, απλώς, μια εκδήλωση αυτού του κομματικού φαινομένου.
Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει με λίγα. Θα επιβιώσει. Δεν μπορεί να ζήσει στερημένος απο το αίσθημα της δικαιοσύνης. Και η αίσθηση αυτή θα οδηγήσει σε ακραίες συμπεριφορές. Θα είναι δικαιολογημένες;
Πολύ άσχημο κλίμα και άσχημη τροπή πήρε και το φαινόμενο στο χώρο του στρατεύματος όπου οι εγωκεντρισμοί ανώτατων στελεχών και μια οπαδοποίησή του στην κοινωνία δημιουργούν αρνητικές καταστάσεις. Σε μια στιγμή που η ενότητά του είναι το απολύτως ζητούμενο.
Το κράτος, ανεξαρτήτως κυβερνήσεως έπρεπε να βάζει την σφραγίδα του στην εξέλιξη των στελεχών του σταρτεύματος με τα πλέον αντικειμενικά κριτήρια.
Όχι, μόνο, δεν το έκανε αλλά φέρεται με μικροπρέπεια, που αντανακλά την κυβερνητική βούληση, απέναντι σε ανθρώπους που το υπηρέτησαν με όλες τους τις δυνάμεις. Και το υπηρέτησαν αποτελεσματικά.
Θα μου πείτε εδώ αφήνει άταφους τους νεκρούς σε πόλεμο ή εγκαταλείπει στη μοίρα τους στρατιωτικά νεκροταφεία, η μη απόδοση τιμών που αξίζουν στελέχη που αφυπηρέτησαν ενοχλεί;
Ναι, αλλά αν αφήσουμε τα πράγματα στην κατρακύλα τους, το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο.
Ο κ. Μητσοτάκης στις λεπτές-ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΚΡΙΣΙΜΕΣ- λειτουργίες του κράτους είχε προβληματική πολιτική. Φαίνεται εκ του αποτελέσματος. Περιφέρεται ανά την Ελλάδα μοιράζει επιδόματα και επικαλείται τις παραγγελίες για τους εξοπλισμούς. Αλλά η σχέση εξοπλισμών και στρατεύματος είναι διαλεκτική. Οι εξοπλισμοί επηρεάζουν το στράτευμα αλλά και το στράτευμα την αποτελεσματικότητα των εξοπλισμών. Και αυτό φαίνεται στην Ουκρανία.
Και στους δύο θεσμούς η κυβέρνηση πρέπει με λεπτές κινήσεις να επιφέρει την αναγκαία ισοροπία. Να υπερβεί τις εγωκεντρικές εμμονές προσώπων που αποτελούν μέρος του προβλήματος.
Υπάρχουν πράγματα με τα οποία δεν μπορούμε να παίζουμε. Για να απολαμβάνουμε την πλάκα μας με τα άλλα.
Παν. Σαβ
Δεν προκύπτει από το άρθρο εάν η δυσλειτουργεία του κράτους μας οφείλεται σε συστημικούς λόγους ή απλά σε λανθασμένες προσωπικές επιλογές και σε κακούς χαρακτήρες.
Το σχόλιο αναφέρεται στην μη λειτουργία των θεσμικώς προβλεπομένων. Αν και αυτά είναι προβληματικά, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Πάντως, ούτε αυτ τηρούνται. Και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα.
Με την φωτογραφία του άρθρου σας ,κύριε Σαββίδη, -που αναφέρεται στις Ένοπλες Δυνάμεις- δείχνετε ότι σας πείραξε και εσάς η δημόσια επίθεση του τέως Αρχηγού Γ.Ε.Ε.Θ. Α κ. Αποστολάκη -που διετέλεσε (για τις ανάγκες του ”κατευνασμού” των Ενόπλων Δυνάμεων και της κύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών) και Υπουργός Εθνικής Αμύνης ,εναντίον του σημερινού Αρχηγού Γ.Ε.ΕΘ.Α και Υπαρχηγού του τότε στο Γ.Ε.Ε.Θ.Α Στρατηγού Φλώρου και μάλιστα για ένα θέμα , που το έχει -τρεις μήνες τώρα-σημαία κομματικής ευκαιρίας ο ΤσιπροΣύριζα, γιαυτό και η έκκλησή σας για κρατική σοβαρότητα.
Αν λάθος εκτιμώ την αφορμή του άρθρου σας, αναμένω την διόρθωση της απόψεώς μου.
Θα κάνω μια αναδρομή στο κράτος ,που υπηρέτησα από το 1962 -1993.
-Προδικτατορικώς το κράτος με διαφορετικές κυβερνήσεις (ΕΡΕ, ΕΚ και Αποστατών ) είχε την επιβαλλόμενη αυθεντία του και λειτουργούσε σε Διοίκηση και Δικαιοσύνη κατά νόμους και Κανονισμούς με αυτοπεριορισμό των βουλευτών στις παρεμβάσεις τους , αλλά κυρίως με σθεναρή ”αντίσταση” των κρατικών λειτουργών και δημοσίων υπαλλήλων .
-Στις δύο Δικτατορίες (Παπαδοπούλου και Ιωαννίδη) στην καθημερινότητα δεν υπήρχαν παρεμβάσεις κρατικών οργάνων , οι Δημόσιες Υπηρεσίες εξυπηρετούσαν σχεδόν πλήρως τους πολίτες ,αλλά σπανίως αυτενεργούσαν . Αυτό το κράτος ,-που επεβλήθη σε ένα 8ωρο το 1967- ”κατελύθη στο 3ήμερο 15/17 Νοεμβρίου 1973 στο Πολυτεχνείο και έκτοτε παρά τα τανκς δυσκολότερα ΄΄διοικούσε” μέχρι της αυτοδιαλύσεώς του στις 23/24 Ιουλίου 1974.
-Στην Μεταπολίτευση (1974-1981) επεβλήθη με την πειθαρχία της πειθούς του ικανότατου τότε πρωθυπουργού Καραμανλή ,αλλά μετά το σύνθημα ότι η Χούντα δεν έπεσε το 1974 ,άρχισε η ”δημοκρατική” επίθεση εναντίον όλων των Θεσμών και του προσωπικού τους από όλους τους ”αντιστασιακούς” -που τότε πληθύνθησαν σαν την άμμο της θαλάσσης- και από το 1981 χωρίστηκε το κράτος σε κράτος της Δεξιάς -,που έπρεπε μαζί με την Δεξιά να μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας (το οποίο σημειολογικά ΄”έπεσε” με εξαπάτηση του Καραμανλή τον Μάρτιο του 1985)- και σε Κράτος της Προόδου, το οποίο έκτοτε αμφισβητεί και λοιδωρεί ” έργοις και λόγοις” το σοβαρό κράτος με τα ευρωπαϊκά κεκτημένα και τα σύγχρονα γνωρίσματά του . Η Αστυνομία γιαυτούς είναι δύναμη καταστολής και η αναγκαία κρατική αυθεντία σε όλους τους Πολιτειακούς Θεσμούς έχει καταρρακωθεί και καθυβρίζεται -πρωτοφανές για τα υπόλοιπα κράτη της Ε.Ε-.
ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ότι επιβάλλεται ”αμ ‘επος αμ ‘εργον” αυτό το κράτος να επανιδρυθεί και ότι για να συμβεί αυτό πρέπει να αναληφθεί καθημερινή προσπάθεια και πίεση από όλα τα ΜΜΕ και το Διαδίκτυο για να επισπευσθεί .
ΑΛΛΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΟΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΤΩΝ ΜΜΕ;;;.
Υ.Γ Συγχωρήστε με για την παράθεση των γνώσεων και εμπειριών μου Να είστε καλά .