του Δημήτρη Τσαϊλά, Υοναυάρχου ε.α.
Δεν είναι καλό να προσποιούμαστε ότι η πρόκληση της Τουρκίας είναι μια καθαρά πρόκληση επιβολής του Διεθνούς Δικαίου. Πρόκειται για έναν κρατικό αμφισβητία που χρησιμοποιεί παράτυπα και τακτικά μέσα για να ανατρέψει την περιφερειακή τάξη στη θάλασσα.
Αυτοί είναι οι όροι με τους οποίους θα διεξαχθεί ο ανταγωνισμός.
Σε αυτήν την περίπτωση, χρειαζόμαστε μια πολυεπίπεδη, ελαστική αντιστρατηγική. Τα Littoral Combat Ships LCS του Ναυτικού των ΗΠΑ, τα οποία παροπλίστηκαν πρόσφατα και τα “προσφέρουν” στο Πολεμικό Ναυτικό, δεν είναι η πρώτη επιλογή για την παροχή της απαραίτητης υποστήριξης για τις προσπάθειες του Στόλου.
Πριν από έναν αιώνα και πλέον, ο Ελευθέριος Βενιζέλος που γνώριζε το ιστορικό έργο του Θουκυδίδη εξήγησε ότι κανένα ναυτικό δεν μπορεί να επιβληθεί χωρίς ισχύ.
Οι σύγχρονες Φρεγάτες είναι οι μονάδες κρούσεως μαζί με τις κανονιοφόρους τις πυραυλακάτους και τα υποβρύχια που συνθέτουν τον πολεμικό στόλο, ο οποίος μάχεται εναντίον των εχθρικών στόλων στον αγώνα για έλεγχο. Επωμίζονται το κύριο βάρος της μάχης, επομένως είναι απαραίτητα. Αλλά είναι πολύ ακριβά, εξειδικευμένα και απαιτούν πόρους για να τα αγοράσουμε.
Έτσι, ένα ναυτικό δεν πρέπει να σπαταλά πόρους όταν η διοίκηση και ο έλεγχος δεν είναι σχετικά ασφαλής για να εκτελεί το πλήθος των επιχειρήσεων που πρέπει να εκτελούν εκτός από τις δεσμεύσεις του στόλου.
Θα άξιζε να ανακαλυφθεί εκ νέου η λογική του Ναυάρχου Σ. Κονοφάου για το σχεδιασμό του στόλου ότι όλα τα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού πρέπει να είναι πλοία κατάλληλα για να ενταχθούν στη γραμμή της μάχης και όχι να επιμένουμε σε λογιστικής αντίληψης σχεδίαση του τύπου «μας χαρίζουν γάιδαρο και τον κοιτάμε στα δόντια». Ο στόλος πρέπει να κάνει επανεξισορρόπηση για να συμμορφωθεί με τις τρέχουσες επιχειρησιακές αρχές και τη ναυτική σοφία του παρελθόντος. Σε αυτήν την περίπτωση, η διάθεση των LCS θα ήταν λάθος.
