05/01/2024
ΜΑΡΔΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Η μετάθεση αυτή λειτουργεί υπέρ της ιδίας. Το δόγμα της “Γαλάζιας Πατρίδας” αντικατοπτρίζεται στην επιστολή που κατέθεσε ο Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Τουρκίας Φεριντούν Σινιρλιόγλου στον ΟΗΕ, τον Νοέμβριο του 2019, σύμφωνα με την οποία, η χώρα του αμφισβητεί την ΑΟΖ της Ελλάδας και της Κύπρου.
Οι τουρκικές διεκδικήσεις αποκτούν σάρκα και οστά μετά την εισβολή στην Κύπρο (1974) και καταγράφουν τρεις “κορυφές”, έκτοτε. Η πρώτη με την έξοδο του ωκεανογραφικού πλοίου Χόρα στο Αιγαίο στις 6 Αυγούστου του 1976 (και το περιβόητο «βυθίσατε το Χόρα» του Ανδρέα Παπανδρέου). Η δεύτερη το 1987 με την έξοδο του Σισμίκ και η τρίτη με την κρίση στα Ίμια το 1996. Επιστέγασμα όλων είναι οι φραστικές προκλήσεις και απειλές εκ μέρους του προέδρου της Τουρκίας, πολιτικών και στρατιωτικών της, που βιώσαμε πριν τον τελευταίο σεισμό εκεί.
Με αφορμή την κρίση στα Ίμια το 1996, υπογράφηκε από τους Σημίτη και Ντεμιρέλ η “Συμφωνία της Μαδρίτης” (την 8η Ιουλίου 1997), τους όρους της οποίας η Τουρκία παραβίαζε συστηματικά ως πρόσφατα, με την πρακτική που υιοθέτησε μετά την υπογραφή της. Σκοπός της συμφωνίας αυτής ήταν μεταξύ άλλων: «…η μείωση της έντασης στο Αιγαίο, και η απομάκρυνση του κινδύνου σύρραξης… ο σεβασμός της κυριαρχίας της κάθε χώρας.. ο σεβασμός των Αρχών του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών… η Δέσμευση διευθέτησης των διαφορών τους με ειρηνικά μέσα… και χωρίς τη χρήση βίας ή την απειλή βίας».
Όμοιες εκφράσεις, με λιγότερο όμως αυστηρές δεσμεύσεις, που εισάγουν το ενδεχόμενο μη συμφωνίας, ιδίως στο σκέλος της οποιασδήποτε διαφοράς, χρησιμοποιούνται και στη “Διακήρυξη των Αθηνών” του 2023, έχοντας δυο στόχους: Την ενίσχυση της θετικής ατζέντας στις σχέσεις των δύο χωρών και την προσπάθεια επίλυσης, μέσω διαβουλεύσεων, οποιαδήποτε διαφοράς προκύψει μεταξύ τους.
Η ενταξιακή ευκαιρία
Τί εφαρμόστηκε από τα προαναφερθέντα μετά το 1997; Σχεδόν τίποτα. Το casus belli της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης ισχύει, ενώ οι αρχές του Διεθνούς Δικαίου αντικαταστάθηκαν από απειλές χρήσης βίας και από την αύξηση της έντασης στο Αιγαίο εκ μέρους της Τουρκίας. Σημειώνεται τέλος ότι, στο πλαίσιο της επίλυσης της κρίσης των Ιμίων, αποφασίσθηκε τότε η επιστροφή στο status quo ante bellum (καθεστώς προ του πολέμου). Αυτό όμως θα μπορούσε να σημαίνει ότι, ο βοσκός που είχε τις κατσίκες του στη βραχονησίδα θα συνέχιζε ανεμπόδιστα να φροντίζει τα ζώα του, κάτι που δεν έγινε, ούτε το διαπραγματευθήκαμε! Και είχε σημασία αυτή η λεπτομέρεια, όσο ασήμαντη και αν ηχεί.
Η κατάφορη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη γειτονική χώρα, (εξέλιξη που προσέκρουε στα πολιτικά ενταξιακά “Κριτήρια της Κοπεγχάγης” του 1993) οδήγησαν στη μη ενσωμάτωση της Τουρκίας στην ομάδα των υποψηφίων κρατών της Ανατολικής-Κεντρικής Ευρώπης-Κύπρου και Μάλτας, της διεύρυνσης της ΕΕ του 2004. Η οξύτητα των Ελληνοτουρκικών διαφορών έπαιξε και αυτή τον δικό της ρόλο στο θέμα αυτό. Έτσι, στις Συνόδους Κορυφής Λουξεμβούργου (1997) και του Ελσίνκι (1999), η Τουρκία κέρδισε απλώς τον τίτλο του επιλέξιμου (όχι υποψήφιου) κράτους προς ένταξη στην ΕΕ.
Στη Σύνοδο Κορυφής του Ελσίνκι, όμως, αποφασίσθηκε το ακόλουθο. Αν έως τα τέλη του 2004 η Τουρκία με την Ελλάδα δεν έλυναν διμερώς τα προβλήματά τους στο Αιγαίο, τότε όλο το “πακέτο” θα πήγαινε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Με δική μας ευθύνη κατά κύριο λόγο δε δόθηκε αυτή η διέξοδος. Η Τουρκία, λοιπόν, χάνει την ευκαιρία για ένταξη στην ΕΕ, ενώ εμείς μια μοναδική για την επίλυση στη Χάγη της τότε μοναδικής διαφοράς μας στο Αιγαίο. Το τρένο όμως των ευκαιριών της ένταξης στην ΕΕ για κάθε χώρα δεν περνά πολλές φορές. Ήδη η Τουρκία έχασε μια πρώτη ευκαιρία, άγνωστη, σε πολλούς, να αρχίσει ενταξιακές διαπραγματεύσεις κατά τέλη της δεκαετίας του 1970, πριν την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ.
Η όλη πρωτοβουλία ανήκε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η πρόσκληση της οποίας έπεσε στο κενό, με ευθύνη της τότε κυβέρνησης Ετσεβίτ. Η Τουρκία κέρδισε κατά πολλούς το “γκριζάρισμα” του Αιγαίου, έχασε όμως μια για πάντα την ένταξή της στην ΕΕ. Ως το δεύτερο παλαιότερο κράτος που υπέγραψε Συμφωνία Σύνδεσης με την ΕΟΚ το 1963, μετά την Ελλάδα, ταλαιπωρείται περισσότερο από μισό αιώνα με μια ανέφικτη πλέον ένταξη, έχοντας ως μόνο όφελος την κολοβή Τελωνειακή Ένωση του 1995.
Δεν βιάζεται η Τουρκία…
H καθαρή εικόνα που δίνουν οι κινήσεις της Τουρκίας και η διαρκής αθέτηση των συμφωνηθέντων, με ταυτόχρονη αύξηση των προκλήσεων, επιβεβαιώνουν το εμφανές: Όχι μόνο δεν αποκλίνει από τους στόχους της “Γαλάζιας Πατρίδας”, αλλά δείχνει ότι δεν βιάζεται, γιατί θεωρεί ότι, ο χρόνος λειτουργεί υπέρ της ιδίας. Και το τελευταίο ερμηνεύεται από τα ακόλουθα στοιχεία:
Πρώτον: Η τουρκική οικονομία έχει κερδίσει έδαφος επί Ερντογάν, από το 2002 και μετά, υπερδιπλασιάζοντας το ΑΕΠ της και προσελκύοντας ξένες επενδύσεις, οι οποίες οδήγησαν και στην ανάπτυξη της ηλεκτρομηχανικής. Αυτή είναι πηγή της βιομηχανίας των οπλικών της συστημάτων και οχημάτων. Παράλληλα, ενισχύθηκε η αεροναυπηγική και η ναυπήγηση πολεμικών πλοίων. Με την πολιτική αυτή των πολεμικών εξοπλισμών, μέσα από την οποία καλλιεργεί την δικής της έμπνευσης πολιτική του τρόμου, η Τουρκία επιδιώκει να επιβάλει τις απόψεις της στην Ελλάδα.
Η χώρα μας ακολούθησε άκρως αντίθετη πορεία αποδυναμώνοντας την εγχώρια παραγωγή αμυντικού εξοπλισμού (Βλ. ΕΛΒΟ) και μη ενισχύοντας την ηλεκτρομηχανική-οχήματα. Πρόσφατα, εταιρία παραγωγής οχημάτων χρειάστηκε επτά ολόκληρα χρόνια για να πάρει την απαραίτητη “έγκριση τύπου”, μέσω της οποίας άρχισε την παραγωγή ενός οχήματος στην Ελλάδα. Η Τουρκία έχει δημιουργήσει τέσσερις ειδικούς λογαριασμούς (εκτός κρατικού προϋπολογισμού), μέσω των οποίων ενισχύει την πολεμική της μηχανή. Εμείς τους δικούς μας ειδικούς λογαριασμούς (εκτός κρατικού προϋπολογισμού), που η τρόικα τους κατάργησε, τους είχαμε για να εξυπηρετούνται διάφορα πολιτικά ρουσφέτια, ως έκφραση της κατασπατάλησης των πόρων του κράτους.
Δεύτερον: Δημογραφικά η Τουρκία παρουσιάζει μια έκρηξη –που λειτουργεί πιο θεαματικά υπέρ του Κουρδικού πληθυσμού– ενώ οι ίδιες πιέσεις στη χώρας μας κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Παράλληλα βιώνουμε ένα μεταναστευτικό-προσφυγικό χωρίς στρατηγική, το οποίο κατά πολλούς θεωρείται ατυχώς ως υποκατάστατο της υπογεννητικότητας. Το μεταναστευτικό-προσφυγικό εξελίσσεται όμως σε ένα νέφος σύγχυσης, αγνοώντας βασικές συνιστώσες που συνδέονται είτε με την έξοδο των Ελλήνων (και όχι μόνο των επιστημόνων) προς άλλες χώρες, είτε με τις επιλογές των υποστηρικτών της παγκοσμιοποίησης και τις γεωπολιτικές συνιστώσες του προβλήματος.
Τί πρέπει να κάνει η Ελλάδα
Η βήμα-βήμα προσέγγιση Ελλάδας-Τουρκίας και το ροκάνισμα του χρόνου που επιδιώκει η Τουρκία μέσω της μετάθεσης επίλυσης των διαφορών μας (της τρίτης της λοιπόν επιλογής που έχει) οδηγούν λοιπόν στην ενδυνάμωση της Τουρκίας. Η κατάσταση αυτή μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα σε μια εκ των δυο ακολούθων εξελίξεων, αν δεν αλλάξουμε πορεία πλεύσης: Είτε θα γίνουμε πιο ενδοτικοί απέναντί της, είτε να οδηγηθούμε σε πολεμική ρήξη, παίζοντας το τελευταίο χαρτί της διπλωματίας. Για το δεύτερο σενάριο ετοιμάζεται εδώ και δεκαετίες η Τουρκία.
Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηριχθεί ότι αυτό το ενδεχόμενο είναι πιο ζωντανό, αν όχι αναπόφευκτο, αν σκεφθούμε την κατάσταση των οξύτατων προκλήσεων και ψυχολογικού πολέμου (με τους πυραύλους της που θα βομβαρδίσουν την Αθήνα ή τις πολλαπλές ασκήσεις –πρόβα– αποβάσεων σε νησιά κ.λπ) που βιώσαμε πρόσφατα. Οι δυνατότητες των ΗΠΑ με σκοπό την αποφυγή θερμών επεισοδίων ή ελέγχου έκρυθμων καταστάσεων δεν είναι απεριόριστες, ούτε ήταν πάντοτε επιτυχείς.
Η προσφιλής πολιτική των μεταθέσεων των προβλημάτων της εξωτερικής μας πολιτικής, δεν οδηγεί απαραίτητα στην ωρίμανση του όποιου προβλήματος, άλλα στη σήψη με επακόλουθο ήττες. Οπότε στον στρατηγικό στόχο της Τουρκίας περί “Γαλάζιας Πατρίδας”, ο μόνος αντίποδας για να αποφευχθούν τα προαναφερθέντα δυο σενάρια, είναι αρχικά η πρόταξη μιας ανάλογης δικής μας ατζέντας επιχειρημάτων και αιτημάτων, η οποία αναπόφευκτα θα βασίζεται στο κοινοτικό (περί του εύρους των χωρικών υδάτων λόγου χάριν) και διεθνές δίκαιο. Αυτό είναι ένα πρώτο βήμα στη βραχυχρόνια περίοδο, που οδηγεί σε μια ισορροπία τις εν δυνάμει διαπραγματεύσεις.
Δεύτερο βήμα στην περίπτωση αποτυχίας και αυτών των διαπραγματεύσεων, είναι η άσκηση πιέσεων εκ μέρους της ΕΕ. Οι πιέσεις μπορεί να είναι αποτελεσματικές, αν μεθοδευθούν με τον κατάλληλο τρόπο, έχοντας υπόψη την μεγάλη εξάρτηση της τουρκικής οικονομίας από την ευρωπαϊκή αγορά.
Επόμενο βήμα, αν αδρανήσει η Ευρώπη, είναι η ανάπτυξη διμερών συμμαχιών εντός και εκτός της ΕΕ, που θα λειτουργήσουν ως πόλος πίεσης απέναντι στην Τουρκία δεδομένου ότι η πολιτική των “ίσων αποστάσεων” των ΗΠΑ δεν εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα. Οι τελευταίες οφείλουν να συνοδεύονται από την ενίσχυση της εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας. Και όλα αυτά εξελίσσονται βέβαια στο πλαίσιο ενός σημαντικού περιορισμού: Στην παράμετρο του χρόνου, η οποία δεν μας δίνει πλέον πολλά περιθώρια για μεγάλη μετάθεση επίλυσης των διμερών μας προβλημάτων με τους εξ ανατολών γείτονες.
δεν είναι τυχαίο ότι το άρθρο δεν έχει ουσιαστικά να προτείνει κάτι καινούριο.
Το διεθνές δίκαιο ως βάση διαπραγματεύσεων με την τουρκία έχει ήδη απορριφθεί από την γείτονα, η εξάρτηση της τουρκικής οικονομίας από την ΕΕ ως στοιχείο άσκησης πιέσεων προς την τουρκία δεν υπάρχει διότι αντισταθμίζεται από την εξάρτηση ευρωπαϊκών συμφερόντων από την τουρκία ενώ οι διμερείς συμμαχίες προϋποθέτουν δυο βασικά στοιχεία εκ μέρους μας για να αποδώσουν: 1. αξιοπιστία δική μας η οποία δεν υπάρχει από την στιγμή την οποία δεν έχουμε ζωτικά εθνικά συμφέροντα (λόγω έλλειψης σοβαρής μεσαίας και αστικής τάξης), 2. σχετική ανεξαρτησία η οποία επίσης δεν υπάρχει από την στιγμή την οποία είμαστε υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να ταυτιζόμαστε με τους διεθνείς χρηματοδότες μας (λόγω πάλι έλλειψης εθνικών συμφερόντων).
Για να καταλάβω την σύνδεση που κάνεις μεταξύ εθνικού συμφερόντος και μεσαίας (αστικής) τάξης, δύο εννοιών ασχέτων μεταξύ των, πρέπει να εξηγήσεις πώς ακριβώς το εννοείς αυτό. Είσαι ο μόνος που έχω ακούσει/διαβάσει να λέει κάτι τέτοιο.
H σιωπή σου δειχνει ότι μάλλον δεν μπορείς να στηρίξεις αυτά που γράφεις. Στα ελληνικά, τουλάχιστον, δεν βγάζουν νόημα.
Πως και γιατί να προσέξεις το γραπτό καθηγητού Πανεπιστημίου -εν προκειμένω του καλού στα οικονομικά καθηγητού του Αριστοτελείου κ. Μάρδα- όταν αναφερόμενος(συν τοις άλλοις) στην Συμφωνία του Ελσίνκι το 1999 μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας δεν μπορεί να ξεφύγει από την κομματική σύνδεσή του με το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ-;;;.
Γιατί να μη παρέθετε ως πανεπιστημιακός δάσκαλος ΜΑΣ και τις αντίθετες απόψεις για αυτήν την -όπως χαρακτηρίστηκε εθνοβλαβή- Συμφωνία ;;;. Τις παραθέτω παρακάτω -και για τον ίδιον και για όλους μας-.
”Είναι πράγματι αληθές ότι έχουμε διαφορετικές αντιλήψεις με τον κ. Σημίτη και όσους συμμερίζονται τις απόψεις του (για την Συμφωνία του Ελσίνκι).
Για εμάς τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Δεν διαπραγματευόμαστε εθνική κυριαρχία και δεν την θέτουμε στην κρίση κανενός . Πρόσθετη απόδειξη των κινδύνων που περιέκλειε το Ελσίνκι είναι ότι αυτό ενταφιάστηκε και τυπικά τον Ιανουάριο του 2015 από την κυβέρνηση Σαμαρά με δήλωση που κατέθεσε ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Ευ. Βενιζέλος στα Ηνωμένα Έθνη ότι η Χώρα μας δεν αναγνωρίζει την υποχρεωτική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Χάγης για θέματα εδαφικής μας κυριαρχίας ,συμπεριλαμβανομένων των χωρικών μας υδάτων”. Κώστας Καραμανλής ΒΗΜΑ 08.04.2021.
Υ.Γ Πάντως ο συνώνυμος κ. Λυγερός του slpress.gr γνωρίζει όλα τα παραπάνω.
Σταύρος Αθαν.Ναλμπάντης.
“Για εμάς τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Δεν διαπραγματευόμαστε εθνική κυριαρχία και δεν την θέτουμε στην κρίση κανενός.”
Όπως σωστά αναδεικνύει ο αρθρογράφος, η ξεκάθαρη στάση έχει σχετική μόνο αξία όταν με τον χρόνο η δυνατότητα του αντιπάλου να την ανατρέψει αυξάνεται.
Η δυνατότητα της Τουρκίας για ανατροπή μπορεί να γίνει ή με ελληνική ηγεσία σαν την συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου , που υπέγραψε το 2018 την Συμφωνία των Πρεσπών και θα υπογράψει και τις Πρέσπες του Αιγαίου ή με πόλεμο .
Οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και γενικότερα της Δεξιάς θα προτιμήσουν τον αμυντικό πόλεμο ,όπως το 1940 .
Ευχή να μην εκλέξουμε αριστεροπροοδευτικές κυβερνήσεις , που μερικές μας ξεσηκώνουν και μετά υποχωρούν , είτε γιατί το θέλουν ως διεθνιστικές ή επειδή δεν αντέχουν στις πιέσεις.
”Και εμένα με πιέζουν αλλά εγώ δεν πιέζομαι ” είπε ο αείμνηστος Καραμανλής και θα μπορούσε να το ισχυρισθεί και ο ανεψιός του για το Βουκουρέστι του το 2008 κάτι που δεν μπορούν να το πουν οι κ.κ. Τσίπρας, Καμμένος και Κοτζιάς ,που μας φόρτωσαν την Συμφωνία των Πρεσπών.
ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΙΑ ΡΙΖΩΜΕΝΑ ΣΤΟΥΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ 490 Π.Χ .
ΘΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ”ΥΠΕΡ ΤΗΝ ΝΙΚΗΝ Η ΔΟΞΑ” , ΠΟΥ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ 1940.
Για κάποιον λόγο τον οποίο δεν γνωρίζω, θεωρείς, ότι η προοπτική ενός αμυντικού πολέμου αποτελεί καλύτερη επιλογή από την υπαναχώρηση χωρίς πόλεμο.
Να πω-γράψω ότι δεν περίμενα την ερώτησή σας θα ήταν αλήθεια. Για τους Έλληνες , που διαβάσαμε στην Ιστορία και γνωρίσαμε δεν νοείται υποχώρηση σε οποιονδήποτε ζητήσει να καταλάβει την φλούδα γης που ζούμε εδώ και 3000 χρόνια.
Τι στο καλό να ξεχάσουμε τον Λεωνίδα και το Μολών λαβέ ,ή τον Παλαιολόγο με το δεν είναι δικαίωμα μου να σου παραδώσω την ΚωνΠόλη ή το ΟΧΙ του Μεταξά, ή γιατί όχι και ”υπέρ την νίκην η δόξα.;;;
ΤΟΣΑ ΟΠΛΑ ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ .
ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ;;;. ΜΠΟΡΕΙ ΟΧΙ ΜΕ ΝΑΙΝΑΙΚΟΥΣ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ,ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΛΕΞΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ .
Προφανώς αστειεύεσται. Αναφέρομαι σε εμάς, όχι στην ιστορία μας. Εξάλλου μαθήματα ιστορίας δυσκολεύομαι να δεχθώ από κάποιον ο οποίος, για λόγους τους οποίους έχουμε συζητήσει στο παρελθόν, φαίνεται ότι δεν προσμετρά την περίοδο της Εθνεγερσίας στις ένδοξες σελίδες της.
Ή πολύχρονη ιστορία μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας αποδεικνύει ότι έχουμε αντικρουόμενα συμφέροντα τά οποία μας αναγκάζουν να ήμαστε καί αντίπαλα έθνη….. Αυτό δεν πρόκειται νά αλλάξει με καμία συμφωνία, απλά θά ηρεμούν προσωρινά όι εντάσεις!!… Από τήν άλλη ή Τουρκία έχει δείξει διαχρονικά ότι δεν ρισκάρει κατά μέτωπον συγκρούσεις προτιμά διά τού φόβου καί τών απειλών νά κερδίζει στα χαρτιά η νά βρίσκει ανοιχτές πύλες καί υπερβολικά αδύναμους αντιπάλους… Άρα εμείς πρώτον δεν πρέπει νά φοβόμαστε, Από τό πολιτικό σύστημα έως καί τόν τελευταίο πολίτη αλλά καί από τά ΜΜΕ πού πολλές φορές μεταφέρουν τίς ειδήσεις από τήν Τουρκία κατά τέτοιο τρόπο πού δημιουργούν ηττοπάθεια στον λαό (πρέπει καί αυτά νά καταλάβουν ότι τά ελληνοτουρκικά δεν είναι ή οποία είδηση παρά κάτι πού επηρεάζει τήν ασφάλεια τού κράτους άρα και ανάλογα νά πράττουν) Όσο για τίς ανοιχτές πύλες θά πρέπει ό λαός με την ψήφο του νά επιβάλει στο πολιτικό σύστημα ότι δεν ανέχεται ή Ελλάδα νά είναι προτεκτοράτο καμίας ξένης δύναμης καί ότι μας δίνει τό διεθνες δίκαιο θά πρέπει νά διεκδικείται μέχρι κεραίας… Τώρα για τήν άμυνα κάποτε νομίζω ότι υπήρχε συντελεστής πού έλεγε τό ποσοστό σέ αεροπλάνα, καράβια, τανκς
καί λοιπές πολεμικές πλατφόρμες πού θά πρέπει νά έχουμε εν συγκρίσει με αυτά τής Τουρκίας, δεδομένου ότι υπεροπλία δεν μπορούμε νά επιτύχουμε ,αυτός ό μπουσουλας αν έχει εγκαταλειφθεί,λόγο τής κρίσης, θα πρέπει νά επανέλθει με τήν πρώτη ευκαιρία …λαμβάνοντας υπόψη βέβαια τά οικονομικά δεδομένα.. χρυσή τομή!!… Καί τό ενιαίο αμυντικό δόγμα με τήν Κύπρο νά επανέλθει… δεν καταλαβαίνω!! ή Τουρκία έχει κατοχικά στρατεύματα στην Κύπρο καί θά φωνάξει εμάς αν κάνουμε τό αυτονόητο!!!… Υπάρχουν πολλοί πού δεν πάνε τήν Τουρκία λόγο συμφερόντων καί πρώτη ή Γαλλία ποίο στενή συμμαχία λοιπόν με αυτή καί συνεργασία στην πολεμική βιομηχανία καί σιγά σιγά μεταφορά τεχνολογίας ώστε πολλά νά γίνονται καί εδώ ( πχ επιτρέπεται περιπολικά τού λιμενικού νά
μήν τά φτιάχνουμε εδώ; αλλά καί του ΠΝ) Άρα, επιμονή καί συστηματική διαχρονικά πολιτική ή Τουρκία… Από κοντά καί εμείς…. τότε κατά τήν γνώμη μου δεν πρόκειται νά κινδυνεύσουμε ποτέ….
“Όσο για τίς ανοιχτές πύλες θά πρέπει ό λαός με την ψήφο του νά επιβάλει στο πολιτικό σύστημα ότι δεν ανέχεται ή Ελλάδα νά είναι προτεκτοράτο καμίας ξένης δύναμης”
θα έφτανε για αρχή να πάψει να επιβάλλει στο πολιτικό σύστημα το ζητιάνεμα στις ξένες δυνάμεις. Δες για παράδειγμα την τουρκία. Με πληθωρισμό 80 %, καταστροφικό σεισμό και πόλεμο σε τρία τουλάχιστο μέτωπα (κουρδικό εσωτερικά, συριακό, λυβικό) και η κυβέρνηση δεν έπεσε, ούτε μαζικές ταραχές δεν έγιναν και δεν γίνονται και ο Ερντογάν όχι μόνο δεν ζητιάνεψε διεθνώς αλλά αντιθέτως δήλωνε δημόσια “μας χρωστάτε, δεν σας χρωστάμε”. Αυτά δεν γίνονται εάν έχεις τον μισό λαό να βγαίνει στον δρόμο παραλύοντας την χώρα με κινητοποιήσεις για αυξήσεις στο δημόσιο και τον άλλο μισό να δηλώνει μόνο το 5 % των εισοδημάτων του διαμαρτυρόμενος παράλληλα για το ύψος των φόρων που (δεν) πληρώνει.
Η Εθνεγερσία ,αγαπητέ κύριε Λούμπεν, δεν ήταν αμυντικός αγώνας , εκτός από το Σούλι , την πολιορκία και την έξοδο του Μεσολογγίου , τα Ψαρά την Χίο κλπ, που όλα αυτά αποτελούν για όλους μας-και πρώτα για μένα- οδοδείκτες για όλους τους Έλληνες , που δεν πρέπει να φεισθούν της ζωής τους οψέποτε απειληθεί .
Δεν ανέφερα την εθνεγερσία στα στενά πλαίσια της παρούσας συζήτησης αλλά όσον αφορά γενικότερα την ιστορία μας που για να μαθαίνουμε από αυτήν οφείλουμε να την σεβόμαστε. Δεν χρειάζεται να σου υπενθυμήσω τί έχεις υποστηρίξει στο παρελθόν για αυτήν σε ανάλογη συζήτηση.
Ένα θυμάμαι ότι υποστήριξα (διάβασα και άκουσα πολλά γιαυτό) και συνεχίζω να το υποστηρίζω .
Και ο Ρήγας Φεραίος με την Χάρτα του και η Φιλική Εταιρεία προετοίμαζαν το Έθνος και τους ραγιάδες για ανασύσταση της πολυεθνικής ”Βυζαντινής” Αυτοκρατορίας ως διαδόχου της πολυεθνικής επίσης Οθωμανικής με επικεφαλής τους πολύγλωσσους και μορφωμένους Ρωμιούς και είχαν προγραμματίσει εχθροπραξίες στην Μολδοβλαχία και όλες τις Παραδουνάβιες περιοχές και πάντως όχι μόνο στην Πελοπόννησο .
Λέγεται ότι ο Φιλικός ΦΛΟΓΕΡΟΣ Παπαφλέσσας -παράκουσε και ξεσήκωσε τον Μωριά -,αιφνιδίασε τους Φιλικούς και τον εκ Δημητσάνης ορμώμενο Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε’ , που ως Φιλικός και Εθνάρχης εγνώριζε το όραμα της ανασύστασης της Αυτοκρατορίας – και ο οποίος με διπλωματικότητα δεν ευλόγησε την επανάσταση εκεί ,αλλά οι Τούρκοι τον κρέμασαν (15) ημέρες μετά τα Καλάβρυτα (Πως μας θωρείς ακίνητος ,που τρέχει ο λογισμός σου…μη λησμονείτε το σχοινί του Πατριάρχη έγραψε ο ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης).
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΤΟΥ ΡΗΓΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΙΛΙΚΩΝ ΕΝΕΠΝΕΥΣΑΝ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ ΑΠΟ ΤΟ 1844 Η ΟΠΟΙΑ ΕΤΆΦΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ ΤΟ 1923.