Η σχέση με την Τουρκία χαρακτηρίζεται ελεγχόμενης έντασης. Οι διαφορές είναι σαφείς και καταγεγραμμένες. Η Τουρκία ξέρει καλά τι επιδιώκει, άρα έχει στρατηγική. Ξέρει, επίσης, πως να το επιδιώξει, άρα έχει και τακτική.
Η Ελλάδα ούτε το ένα έχει ούτε το άλλο.
Στο πλαίσιο αυτής της ιδιόμορφης, απο το 1974, σχέσης, εδώ και καιρό διαξάγονται κάποιες συνομιλίες οι οποίες χαρακτηρίζονται διερευνητικές και ασποσκοπούν, μεταξύ άλλων, στην μείωση της έντασης. Δεν είναι κακό αυτό φθάνει να μην γίνονται υποχωρήσεις.
Στο πλαίσιο, λοιπόν, της ελεγχόμενης έντασης αναπτύσσονται και ζητήματα χαμηλής πολιτικής. Το εμπόριο, οι οικονομικές σχέσεις, ο τουρισμός και άλλα παρεμφερή, υπάγονται σε αυτές.
Για μία δεκαετία, από το 2009, το εμπορικό ισοζύγιο των δύο χωρών ήταν πλεονασματικό υπέρ της Ελλάδας. Το 2020 η αξιοσημείωτη μείωση των ελληνικών εξαγωγών πετρελαιοειδών, ανέστρεψε το εμπορικό ισοζύγιο, διαμορφώνοντας για την Ελλάδα έλλειμμα ύψους 213 εκατ. ευρώ.
Ας φροντίσουμε να αλλάξουμε τα δεδομένα.
Θα ήταν λαθος να διακοπούν ή να περιοριστούν οι σχέσεις χαμηλής πολιτικής των δύο χωρών.
Γι αυτό παρακολουθώ με έκπληξη την υστερία σχετικά με τις μάσκες τουρκικής κατασκευής που χρησιμοποιούνται στην ελληνική βουλή. Ποιό είναι το πρόβλημα όταν, πολλά άλλα αγαθά στην ελληνική καθημερινότητα προέρχονται απο την Τουρκία; Όπως και στην τουρκική καθημερινότητα απο την Ελλάδα;
Θα ήθελαν όσοι αντιδρούν, να υπήρχαν οι ίδιες αντιδράσεις στην Τουρκία για τα ελληνικά προϊόντα;
Δεν είναι, μόνο, η οικονομία αλλά και η διατήρηση διαύλων επικοινωνίας, έστω, χαμηλής πολιτικής που είναι χρήσιμοι για τις δύο χώρες.
Άλλο, όμως, τα καθημερινά αγαθά και άλλο οι στρατηγικού χαρακτήρα επιλογές.
Στη χθεσινή εκπομπή “Καφές της Κυριακής” της διαδικτυακής τηλεόρασης “Ανιχνεύσεις web tv”, ο πρέσβης ε.τ. Νίκος Κανέλλος είπε πως η διαχείριση του λιμανιού της Μυτιλήνης έχει δοθεί σε τουρκική εταιρεία. Εδώ υπάρχει πρόβλημα και, μάλιστα, σοβαρό. Η Μυτιλήνη και το λιμάνι της είναι στρατηγικές θέσεις της Ελλάδας στην κρίση με την Τουρκία και το μεταναστευτικό.
Είναι δυνατόν να γίνονται τέτοια λάθη;
Π.Σ.
Έχουμε και εμείς τους ”Μπαχτσελήδες” ,που ενώ έχουμε μετά το 1930 συμμαχία και μέχρι στιγμής καλή γειτονία με την Τουρκία- η οποία μας φέρθηκε ”άτιμα” το 1974 και δεν το ξεχνάμε- εξοργίζονται για τις μάσκες-παράγουμε και εμείς βέβαια ,αλλά στο κλεινό άστυ δεν τα πολυσκέπτονται αυτά (είχαμε και στην Θεσ/νίκη τον ”εξωστρεφή ”Δήμαρχο κ.Μπουτάρη )-ενώ καταναλώνουμε ψάρια ,τοματοχυμούς, τοματοπολτούς και όσπρια από την Τουρκία ,που ο μισός της πληθυσμός ασχολείται με την πρωτογενή παραγωγή ,ενώ εμείς έχουμε τους περισσότερους εκπαιδευομένους–αμόρφωτους, που δεν γνωρίζουν ούτε να ”φτυαρίζουν στα χιόνια” ,ούτε να βάζουν αντιολισθητικές αλυσίδες ,όπως κατέδειξε η κατάλευκη ‘ΕΛΠΙΔΑ” στην Αττική.
Και το λιμάνι της Μυτιλήνης και όποιο άλλη επένδυση ,εφόσον γίνεται διεθνής διαγωνισμός, δεν υπάρχει τρόπος να αποβληθεί οποιοσδήποτε επενδυτής,-ελευθέρας διακινήσεως κεφαλαίων ένεκεν- .
Αλήθεια οι Έλληνες επενδυτές που ήταν στον διαγωνισμό;;;.
Δεν ήμασταν τόσο Κινεζόφιλοι όταν η ΚΟΣΚΟ -μοναδική ενδιαφερόμενη- εγκαταστάθηκε στο λιμάνι του Πειραιώς ,ενώ δεν ενδιαφέρθηκαν τότε ούτε οι Αμερικανοί ,ή, άλλοι Ευρωπαίοι.
Μη ξεχνάμε ότι προ της οικονομικής κρίσεως είχαμε τον μοναδικό τραπεζικό ουρανοξύστη στην Κων/πολη.
ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ,ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΟΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΜΑΣ -ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΕ Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ -ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ (ΟΠΩΣ 400 ΧΡΟΝΙΑ) ΚΑΙ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ.
Διερωτώμαι που είναι το λάθος; ο κ. Κανέλλος το χαρακτηρίζει λάθος; Τι έπρεπε να πράξουμε σε έναν διεθνή διαγωνισμό για να αποκλείσουμε τη συμμετοχή τουρκικής εταιρείας ή να βρούμε τρόπο δικαιολογημένο να την αποκλείσουμε ή να την απορρίψουμε;