ΑΡΙΑΔΝΗ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ
Χαμογελούσε παντού και σε όλους, αν και μέσα της την έτρωγε το μαράζι που απέτυχε να εκλεγεί διευθύντρια. Γύριζε σε όλα τα γραφεία και τους ενημέρωνε για τις τελευταίες της κινήσεις, για τα σεμινάρια που παρακολούθησε και τα ευρωπαϊκά προγράμματα που έκανε αίτηση για να εντάξει το σχολείο. Δεν της περνούσε καν από το μυαλό ότι δεν ήταν διευθύντρια και δεν μπορούσε να υποβάλλει αίτηση.
Περνούσε να τους ενημερώσει και κάθε φορά που γύριζε από ταξίδι στο εξωτερικό. Τους έλεγε ότι την είχαν καλέσει σε κάποιο πολύ σπουδαίο συνέδριο, όπου όλοι την άκουγαν με ανοιχτό το στόμα και ήθελαν να φωτογραφηθούν στο τέλος μαζί της. Έδειχνε και φωτογραφίες αγκαλιά με κάτι τύπους που έμοιαζαν μάλλον με προσωπικό ξενοδοχείου.
Δεν την απόπαιρναν γιατί έφερνε πάντα κουτί με γλυκά από καλό ζαχαροπλαστείο και αυτός ήταν πραγματικά ο λόγος που την άφηναν να τους φιλάει και να τους αγκαλιάζει, αν και σπανίως κανείς τις ανταπέδιδε το φιλί κι αυτό στον αέρα.
Εκείνο το πρωί ήταν η τύχη της διεύθυνσης πρωτοβάθμιας. Πήγε από κει νωρίς νωρίς (άρχιζε το μάθημα στις 11.00 και είχε ώρα) για να θυμίσει και πάλι την παρουσία της (δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται, μπορεί στις επόμενες κρίσεις να τη θυμηθούν…) κι αυτή τη φορά δεν πήγε απλώς κουτί, αλλά κουτιά και μάλιστα μεγάλα σαν καπελιέρες με ιταλικά χριστουγεννιάτικα κέικ!
Τα βρήκε προσφορά στο αεροδρόμιο, ήταν μια μέρα πριν να λήξουν και τα έδιναν όσο-όσο. Φόρεσε και τη γούνα, για να τους πει πόσο κρύο έκανε στο Μιλάνο και πόσο καλό κομμωτήριο βρήκε, να δύο μέρες κι ακόμα κρατάνε! Η αλήθεια είναι ότι έβηχε και ένας δυό της είπαν «σιγά, χριστιανή μου, μη μας κολλήσεις κι όλας», αλλά το μυαλό τους πήγε σε καμιά ίωση, από αυτές που φέρνουν τα παιδιά στο σπίτι και μετά στο κέικ-καπελιέρα που τρώγεται πολύ ευχάριστα για πρωινό ολόκληρη την εβδομάδα.
Σε κάθε γραφείο είπε κι άλλη εκδοχή για το συνέδριο κι έδειξε άλλες φωτογραφίες με αγκαλιές, φρόντισε και να τους ενημερώσει πώς το πήρε ο πρώην, που χρειάστηκε να κρατήσει τα παιδιά για το Σαββατοκύριακο, η μάνα του δηλαδή, αλλά αυτό δεν το είπε, γιατί εκείνος ούτε ζωγραφιστή δεν ήθελε να τη δει, άσε που η καινούρια του σχέση ήτανε τσακάλι και της πετούσε κάτι καρφιά σε μέγεθος χειρουργικής βελόνας που την έπιαναν κατευθείαν στην καρδιά.
Ήτανε άλλωστε ο μόνος άνθρωπος που την έκανε να πρασινίζει, πράγμα δυσάρεστο, γιατί το πράσινο με τα ξανθά μαλλιά θυμίζουν παλιό εκλιπόν κόμμα, ενώ η ίδια φιλοδοξούσε να διαπρέψει στους κόλπους της καλής και αειθαλούς παράταξης. Εν ολίγοις, τους φίλησε, τους σάλιωσε, τους άφησε κι αποτύπωμα κραγιόν και τώρα τρέχουν στο ΑΧΕΠΑ και ακούνε το όνομά τους με τον κωδικό «το πέμπτο», το «έκτο κρούσμα» στη Θεσσαλονίκη και πάει λέγοντας.
Για να μην τα πολυλογώ, σκέφτονται τώρα πώς μπορεί να βρεθεί κανείς μπλεγμένος στα καλά καθούμενα από λαιμαργία. Και δεν είναι μόνο ότι έχουν να δώσουν λόγο στο έτερο ήμισυ, οι περισσότεροι έχουν να δώσουν λόγο και στο αίσθημα – που η αλήθεια είναι δέχεται πιο πολλά φιλιά από το νόμιμο αποδέκτη – και μετά μπλέκονται φλερτ απλά, φλερτ ενισχυμένα, πεθερές, γυναίκες που κρατάνε τα παιδιά, τα παιδιά – όταν τα βλέπουν – και κάτι άλλα παιδιά αδιάβαστα που κολλάνε στο δικό σου για να δούνε την κόλλα και ν’ αντιγράψουν.
Δεν ξέρω ποιός πρωτοκόλλησε ποιόν, όμως μπορώ να βεβαιώσω ότι στην αρχή ήταν ένα αφράτο κέικ σε συσκευασία καπελιέρας και μια αέρινη χαμογελαστή ύπαρξη, από αυτές που γυρνάνε στα γραφεία και κερνάνε τυροπιτάκια και μια μέρα τις βλέπεις στην Ευρωβουλή και κάτι σου θυμίζουν.
