του Γιώργου Τσουκαλά, Δικηγόρου
«Μηδενὶ συμφορὰν ὀνειδίσῃς, κοινὴ γὰρ ἡ τύχη καὶ τὸ μέλλον ἀόρατον», μην κοροϊδέψεις καμιά συμφορά, γιατί η τύχη είναι κοινή και το μέλλον άγνωστο, έλεγε ο Ισοκράτης (Πρὸς Δημόνικον, 29).
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ο μάντης Τειρεσίας ή να δει έκθαμβος σε κάποια γυάλινη σφαίρα αστρολόγου, «τι μπορεί» αλλά και «τι δεν μπορεί», να γίνει στα ελληνοτουρκικά το 2023. Άλλωστε το μέλλον είναι άγνωστο, είτε φέρνει θριάμβους είτε συμφορές…
Όμως εύλογα κάποιος φαντάζεται και υποθέτει πως στις ελληνοτουρκικές σχέσεις μπορεί να γίνει ό,τι επιθυμεί η Δύση. Ας θέσει λοιπόν κανείς στον εαυτό του την ερωτοαπόκριση:
– Τι επιθυμεί η Δύση στην Ανατολική Μεσόγειο; Αυτό «μπορεί να γίνει».
Η Δύση έχει συμφέρον να μείνει ανοιχτή η ελληνοτουρκική διένεξη, γιατί κερδίζει αμύθητο πλούτο από τις αγοραπωλησίες όπλων. «For God’s sake», ελληνιστί «προς Θεού», η Δύση δεν επιθυμεί μια θερμή ελληνοτουρκική σύρραξη – αυτή θα χαλούσε την νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και θα τέλειωνε την Αμερικανική Ειρήνη (Pax Americana) στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο ελληνοτουρκικός πόλεμος δεν συμφέρει την Δύση, και πάντοτε, όσο δύνανται, οι Η.Π.Α. και άλλες δυτικές δυνάμεις θα παρεμβαίνουν σε Ελλάδα και Τουρκία, έστω την ύστατη ώρα, προκειμένου να μην πολεμήσουν πραγματικά. Όμως, ταυτόχρονα δεν θα πιέσουν τον υπαίτιο – εν προκειμένω την Τουρκία – να σταματήσει τις παραβάσεις του…
Αμφιβάλλει κανείς πως η Δύση δεν θα μπορούσε να συνετίσει την Τουρκία, από το 1974 και επί μισόν αιώνα, εάν ήταν προς το συμφέρον της; Μυστηριωδώς το έπραξε το 2023, σταματώντας προσωρινά τις αερομαχίες στο Αιγαίο και κατεβάζοντας τα τουρκικά F-16 κάτω, προκειμένου να στρώσει το έδαφος για μια ελληνοτουρκική συμφωνία. Ποια όμως θα είναι αυτή;
«Διαίρει και βασίλευε». Όπως αναφέρθηκε, η Δύση δεν επιθυμεί την συνολική ειρήνευση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Κάτι τέτοιο δεν συμφέρει. Μια πληγή πρέπει να μείνει για πάντα ανοιχτή, ώστε να συνεχίσουν να πωλούνται στην Ελλάδα και στην Τουρκία πανάκριβα όπλα από την Lockheed Martin και άλλες εταιρείες. Άλλωστε, έτσι μόνον μπορούν να δικαιολογηθούν εκατέρωθεν από τις ηγεσίες στους λαούς, οι υπέρογκες πολεμικές δαπάνες αντί ο πακτωλός αυτός των χρημάτων να αφιερούται σε νοσοκομεία, σχολειά και άλλες υποδομές, όπως κανονικά θα έπρεπε…
«You can’t have your cake and eat it too», λέει ένα αγγλοσαξωνικό ρητό – όπερ μεθερμηνευόμενον, «δεν μπορείς να έχεις την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο»! Παρόλ’ αυτά, η Δύση γνωρίζει να τετραγωνίζει τον κύκλο. Εκτός από τα κέρδη από τα όπλα που πωλούνται, θέλει ξεκάθαρα να αντλήσει νόμιμα και ειρηνικά τους αστείρευτους φυσικούς πόρους που βρέθηκαν στην Ανατολική Μεσόγειο, καθώς και από εκεί θα κερδίσει πολλά για πολύ καιρό.
Ταυτόχρονα, η Δύση δεν ενδιαφέρεται για μια ειρήνη στο Αιγαίο Πέλαγος, καθώς κάτω από τον βυθό αυτής της θάλασσας δεν έχει βρεθεί μεγάλος ορυκτός πλούτος. Τούτο είναι πασίγνωστο ήδη από την δεκαετία του 1970, και καταγράφεται στο Αρχείο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όταν ο τότε Έλληνας Πρωθυπουργός διαμαρτύρεται σε έναν Δυτικό μεγαλοσχήμονα, λέγοντάς του πως η Τουρκία είναι αδικαιολόγητη για τα αίσχη που κάνει στο Αιγαίο, καθώς δεν έχει βρεθεί κανένας αξιόλογος
θησαυρός στον βυθό του – φωνάζοντας «εἰς ὦτα μὴ ἀκουόντων» καθώς η Δύση είχε υλικό συμφέρον από την πολιτική του «τσαμπουκά» (çabuka) της Τουρκίας.
Τούτων δοθέντων, εν έτει 2023,«μπορεί να γίνει» μια μικρή, μια μερική λύση της ελληνοτουρκικής διένεξης, μόνον στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό το θέμα, ως μια πολύκροτη «Υπόθεση οριοθέτησης της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο» μπορεί να σταλεί στο Διεθνές Δικαστήριο με ένα ελληνοτουρκικό συνυποσχετικό. Είναι σφόδρα απίθανο να συμπεριληφθεί και το Αιγαίο Πέλαγος, καθώς αυτό θα σημαίνει τρία μη επιθυμητά πράγματα: α) πως η Δύση θα παύσει να πωλεί όπλα καθώς η ελληνοτουρκική διένεξη θα λήξει, β1) πως είτε η Τουρκία θα παραιτηθεί από τα δεκαοκτώ άλλοτε είκοσι πέντε άλλοτε αγνώστου αριθμού ελληνικά νησιά που διεκδικεί στο Αιγαίο Πέλαγος έχοντας πείσει εκατομμύρια απλούς Τούρκους για αυτό, β2) είτε η Ελλάδα θα παραχωρήσει κάποια νησιά στην Τουρκία, πράγμα παράνομο, ή έστω θα τα θέσει στην κρίση του Διεθνούς Δικαστηρίου, πράγμα ανέντιμο να συμβεί.
Στην μετανεωτερικότητα, μπορούν να ισχύουν δύο, ασύμβατες καταστάσεις για την νεωτερική σκέψη, ταυτόχρονα, και ειρήνη και πόλεμος, αναλόγως των συμφερόντων που ερμηνεύουν τους κανόνες δικαίου – και όχι προς χάριν των κανόνων δικαίου ως δικαίων αφ’ εαυτών. Εν προκειμένω, μπορεί να γίνεται στην Ανατολική Μεσόγειο και ειρήνη και πόλεμος, ταυτόχρονα, χωρίς αυτό να διασαλεύει ουδαμώς την μετανεωτερική τάξη, η οποία δεν έχει την αυστηρή συνεκτικότητα της νεωτερικότητας.
Μια Μετανεωτερική Ειρήνη (Pax Postmoderna). Αυτό λοιπόν «μπορεί να συμβεί» εν έτει 2023 στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, καθώς η Δύση επείγεται να αντλήσει τον πλούτο που διαπιστώθηκε επιτέλους πως υπάρχει, νοτίως της Κρήτης, Ρόδου και Κύπρου, βορείως Αιγύπτου και Λιβύης, στην θάλασσα της Ανατολικής Μεσογείου. Εξ ου και όλοι, αφού σκέφτηκαν προηγουμένως με περισυλλογή, σπεύδουν τώρα σε όσα βρήκαν συμφέροντα – «βουλεύου μὲν βραδέως, ἐπιτέλει δὲ ταχέως τὰ δόξαντα» (Ισοκράτης, Πρὸς Δημόνικον, 34).
Όλες οι αντιδράσεις:
Nikolaos Fotopoulos, Νικόλαος Παούνης και 17 ακόμη
