του Γιώργου Τσουκαλά*
Το γνωστό δίλημμα. Βέβαια, μην έχετε καμία αμφιβολία ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ούτε κανόνια ούτε βούτυρο …
ΤΑ “ΚΑΝΟΝΙΑ”. «Πρὶν ἀλέκτορα φωνῆσαι τρὶς ἀπαρνήσῃ με» (Ματθαίος, 26:75).
Τα Rafale (όπως προηγουμένως τα Mirage, τα F16 Viper, οι πύραυλοι TOR M1, τα συστήματα Patriot και οι συστοιχίες S300 και «ων ουκ έστιν αριθμός») δεν πρόκειται να αλλάξουν την κατάσταση στο Ανατολικό Αιγαίο ούτε φυσικά να ωφελήσουν μια πολιτική «αποτροπής» για την οποία τόσο πολύ και επί δεκαετίες κοπτόμαστε στην χώρα μας.
Οι Τούρκοι είναι θαρραλέοι και δεν φοβούνται τα οπλικά συστήματα που αγοράζει η Ελλάδα. Και αφού δεν φοβούνται, δεν «αποτρέπονται». Για άλλη μια φορά σήμερα, στα ελληνικά Μ.Μ.Ε. οι γνωστές ειδήσεις με την ίδια επωδό ότι τα τουρκικά αεροσκάφη «αναγνωρίστηκαν και αναχαιτίστηκαν σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες, κατά πάγια πρακτική».
Η ρητορική ερώτηση είναι προς τι όλα αυτά τα δισεκατομμύρια όλων αυτών των δεκαετιών; Αν είναι «κατά πάγια πρακτική» οι Τούρκοι να αλωνίζουν στους αιθέρες της Ελλάδας, γιατί δεν κρατήσαμε και εμείς απλώς τα F16, που και οι Τούρκοι έχουν; Ας διετίθεντο τα χρήματα αυτά για άλλους σκοπούς, για τους απλούς πολίτες, αφού τα οπλικά συστήματα που αγοράζονται σε τίποτα δεν εξυπηρετούν πρακτικά, συν τω χρόνω μάλιστα παλαιώνονται και ξεπερνιούνται από τις τεχνολογικές εξελίξεις;
Φυσικά οι ειδήσεις για την αποτυχία της «αποτροπής» στο Ανατολικό Αιγαίο, παρά και τα Rafale, είναι συνηθισμένες στα ώτα των Ελλήνων, οπότε «τα αυτιά κανενός δεν ιδρώνουν», καθώς η ελληνική κοινή γνώμη έχει εθιστεί με αυτό το δηλητήριο σαν άλλος Μιθριδάτης.
ΤΟ “ΒΟΥΤΥΡΟ”. Όμως, προφανώς η ελληνική κοινή γνώμη εγείρεται όταν αντικρύζει την έλλειψη οργάνωσης να κρούει ανοικταίς θύραις στην Αττική Οδό. Το πρόβλημα άλλωστε στην χώρα μας είναι ότι παραδοσιακά δεν υπάρχει καλή οργάνωση στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Δεν είναι δηλαδή κατ’ εξοχήν προσωπικό πρόβλημα των εκάστοτε ηγετών – οπότε αλλάζοντας ηγέτη, θα εξέλιπε το πρόβλημα, αν και σίγουρα για να οργανωθεί η χώρα χρειάζεται επιτέλους κάποιος ηγέτης να την μεταρρυθμίσει. Αλλά το πρόβλημα είναι μάλλον γενικό και διάχυτο σε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και στο Κράτος που έχει δημιουργήσει.
Μικρό παράδειγμα ο αποκλεισμός στην Αττική Οδό, καθώς δεν υπήρχε πρόβλεψη ότι α) όταν η ΕΜΥ έχει συγκεκριμένο δελτίο που προβλέπει μια … “Ελπίδα”, β) στην Αττική Οδό θα απαγορεύεται η είσοδος φορτηγών, γ) θα αναλαμβάνουν καθήκοντα κάποιοι για να προλάβουν να βοηθήσουν τους οδηγούς με τον άλφα ή βήτα τρόπο, δ) θα υπήρχαν εκχιονιστικά μηχανήματα ικανά να αντιμετωπίσουν τέτοιου τύπου καιρικά φαινόμενα που χτυπούν την Αττική μια φορά στα δέκα χρόνια – αλλά πάντως συμβαίνουν, και ε) την απόφαση θα την λαμβάνει ένα στέλεχος της Αττικής Οδού και όχι να παραπέμπονται όλα στον αρμόδιο Υπουργό. Σε μια πιο οργανωμένη χώρα, έτσι θα γίνονταν.
*Ο Γιώργος Τσουκαλάς είναι Δικηγόρος
“Οι Τούρκοι είναι θαρραλέοι και δεν φοβούνται τα οπλικά συστήματα που αγοράζει η Ελλάδα. Και αφού δεν φοβούνται, δεν «αποτρέπονται»”
Δεν είναι τα οπλικά συστήματα που δεν φοβούνται οι Τούρκοι, αλλά τους Έλληνες, που δεν τολμούν να τα χρησιμοποιήσουν. Σε άλλων τα χέρια, τα οπλικά συστήματα αυτά και λιγότερα ακόμη, θα φόβιζαν τους Τούρκους.
Aν ρωτήσουν ποτέ τους Έλληνες “θέλετε βούτυρο ή κανόνια”, καλύτερα να πουν βούτυρο, διότι, έτσι που πάνε, αργά ή γρήγορα θα το χρειαστούν (βλέπε και “Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι” τού Μπερτολούτσι).