Η κουλτούρα του ισραηλινού στρατού διαμορφώθηκε τον Οκτώβριο του 1973, όταν η Αίγυπτος και η Συρία επιτέθηκαν χωρίς προειδοποίηση. Είναι σημαντικό ότι η επίθεση αντιπροσώπευε μια άμεση απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα. Η Αίγυπτος και η Συρία ήταν και οι δύο οπλισμένες από τη Σοβιετική Ένωση, επομένως μια ήττα του Ισραήλ μπορεί να είχε δώσει στη Μόσχα τον έλεγχο της Διώρυγας του Σουέζ και, μέσω της συριακής κατοχής, πρόσβαση στο πετρέλαιο της Σαουδικής Αραβίας. Η κατάσταση εκδηλώθηκε γρήγορα με το αραβικό εμπάργκο πετρελαίου, προκαλώντας οικονομική κρίση στις ΗΠΑ και στην υπόλοιπη Δύση. Έτσι, η Ουάσιγκτον έσπευσε σε υλική υποστήριξη του Ισραήλ και ξεκίνησε μια διπλωματική διαδικασία που ωφέλησε την ίδια και τον σύμμαχό της στη Μέση Ανατολή, ενώ μπλόκαρε τους Σοβιετικούς.
Είναι εύκολο να κάνουμε παραλληλισμούς, ακόμη και ασυνείδητους, από στιγμές που οι Ηνωμένες Πολιτείες βλέπουν τον εαυτό τους σε βαθύ κίνδυνο. Βλέποντας τώρα τη θέση του Ισραήλ, νομίζω ότι αυτό έκανε, έστω και κατά λάθος.
Βαθιά στην ισραηλινή ψυχή είναι η αντίληψη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα εγκαταλείψουν το Ισραήλ ακραία.
Αλλά υπάρχει ένα ρητό ότι τα έθνη δεν έχουν μόνιμους φίλους ή εχθρούς, παρά μόνο μόνιμα συμφέροντα. Το 1973, το συμφέρον του Ισραήλ ήταν να προστατεύσει ολόκληρο το Ισραήλ – και αυτό ήταν απόλυτο. Οι ΗΠΑ είχαν αυτό που θα μπορούσατε να ονομάσετε συναισθηματικό ενδιαφέρον για το Ισραήλ, αλλά η οικοδόμηση στρατηγικής με βάση το συναίσθημα είναι επικίνδυνη.
Αυτό που πραγματικά είχε σημασία για την Ουάσιγκτον ήταν η Σοβιετική Ένωση.
Το Ισραήλ βρίσκεται πλέον σε έναν πόλεμο με κάποιες ομοιότητες. Υπάρχει η ανικανότητα των ισραηλινών υπηρεσιών πληροφοριών και η πεποίθηση ότι μόνο μια αποφασιστική ήττα του εχθρού θα διασφαλίσει την εθνική ασφάλεια.
Η στρατηγική του, για να μην αναφέρουμε την πολιτική του ρητορική, προϋποθέτει ξεκάθαρα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες συμμερίζονται το συμφέρον του Ισραήλ να διεξάγουν μια πολιτική και οικονομικά δαπανηρή επιχείρηση κατά της Χαμάς.
Ο πόλεμος του 1973 κράτησε λίγες εβδομάδες, όχι λίγους μήνες. Αυτή η επιχείρηση θα έχει κόστος χωρίς τα προφανή οφέλη του 1973.
Η θεωρία είναι ότι ένα τεράστιο πλήγμα θα εξαλείψει τη Χαμάς και θα εξαλείψει την απειλή του ριζοσπαστικού ισλαμισμού. Είναι μια τραβηγμένη ιδέα.
Αν δεν αντιμετωπιστεί πολιτικά, αυτή η απειλή θα είναι μια μόνιμη πραγματικότητα. Το 1973, τεράστια χτυπήματα άλλαξαν την αιγυπτιακή πολιτική. Αλλά σήμερα δεν είναι το 1973, και οι αντιλήψεις της Αιγύπτου για την πραγματικότητα και της Χαμάς δεν είναι οι ίδιες. Ούτε του Ιράν. Το Ισραήλ ονειρεύεται μια άλλη Μάχη της Κινεζικής Φάρμας, όπου οι Ισραηλινοί διέσχισαν τη Διώρυγα του Σουέζ και επαναπροσδιόρισαν τον πόλεμο υπέρ του.
Ο φετινός πόλεμος είναι διαφορετικός και μια αποφασιστική μάχη είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς.
Το πιο σημαντικό είναι ότι σε αυτόν τον πόλεμο οι ΗΠΑ δεν διακυβεύουν συντριπτικά συμφέροντα και το συναίσθημα που υπάρχει χαρακτηρίζεται από πικρό διχασμό. Αυτό που έχουν κοινό οι δύο πόλεμοι είναι η τεράστια αποτυχία πληροφοριών. Ακόμη και μια ήττα της Χαμάς θέτει μόνο τις προϋποθέσεις για τον επόμενο πόλεμο και το Ισραήλ πρέπει να αντιμετωπίσει την πιθανότητα της επόμενης αποτυχίας των μυστικών υπηρεσιών.
Ο πόλεμος δεν είναι μια αρένα του σωστού και του λάθους. Είναι η σφαίρα της νοημοσύνης και των όπλων.
Οι Ισραηλινοί πολεμούν σε εξαιρετικά περιορισμένες συνθήκες με μια στρατηγική στην οποία συνεχίζουν να εμπλέκουν σειριακά τις συγκεντρώσεις της Χαμάς. Αυτό είναι ένα πολύ μακρύ μονοπάτι και επικίνδυνο. Δεν είναι 1973.
