του Παντελή Σαββίδη
Σε άρθρο του, σήμερα, στην Καθημερινή, ο διευθυντής της μας λέει λίγο πολύ πως ενώ η κυβέρνηση πάει μπροστά με μεγάλη ταχύτητα (όπως στα Τέμπη, στο κράτος δικαίου, στον εξευτελισμό του θεσμού της ΠτΔ, κλπ) σημαντικό μέρος της κοινωνίας δεν μπορεί να την παρακολουθήσει γι αυτό πρέπει να υπάρξει μια, κάπως, ισχυρή αντιπολίτευση, όχι για να κυβερνήσει (αυτό θα ήταν ανοσιούργημα για την σκέψη της Καθημερινής) αλλά για να εισπράττει και να εκτονώνει τους κραδασμούς. Χωρίς, φυσικά, να αμφισβητηθεί η εξουσία της ΝΔ και του Μητσοτάκη. Δηλαδή, μια αντιπολίτευση, μηχανισμός της μητσοτακικής κυβερνητικής εξουσίας που θα διαιωνίσει την πολιτική παρουσία του.
Σχολιάζει, επίσης, με αρνητική μάλλον διάθεση, το ότι η κοινωνία μπορεί να εκφραστεί από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (και δεν περιμένει, προφανώς, ικέτης έξω από το γραφείο του να περάσει κάποια ανακοίνωση)
Τώρα, σε ποιους τα λέει είναι άλλη υπόθεση. Είναι εμφανής η αγωνία για τις ευρωεκλογές. Εάν η κυβέρνηση πέσει από το 40% στο 20% είναι προφανές ότι θα χάσει την πολιτική νομιμοποίηση να κυβερνά. Και θα πρέπει να προσφύγει στις κάλπες.
Κατά καιρούς αναρωτιέμαι ποια είναι η διαφορά μεταξύ του Ριζοσπάστη, ως οργάνου του ΚΚΕ και ΜΜΕ όπως η Καθημερινή, ο Σκάι και άλλων, ως οργάνων της Νέας Δημοκρατίας.
Λένε, πως οι κάτοχοι των ΜΜΕ διαμορφώνουν τις εξελίξεις αλλά προς το παρόν στριμώχνονται στο Μαξίμου με προτεταμένη την χείρα ενώ έχουν πάρει, ήδη, τόσα. Τα Μέσα Ενημέρωσης στην Ελλάδα είναι κρατικά με ιδιωτική ιδιοκτησία. Να μια καινοτομία!
Στο ότι δεν υπάρχει αντιπολίτευση και η Ελλάδα έχει εξελιχθεί σε μονοκομματικό κράτος έχουν τεράστια ευθύνη μέσα όπως η Καθημερινή.
Υποτίθεται ότι εξέφρασαν την αστική τάξη της χώρας αλλά τέτοια τάξη και δεν υπήρξε και όταν προσπάθησε να δημιουργηθεί η Καθημερινή όχι, μόνο, δεν την εξέφρασε αλλά την πολέμησε με φανατισμό, τόσο την ίδια όσο και τον πολιτικό εκφραστή της, τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Αναφέρομαι στο 22, την συμπαράταξη της Καθημερινής με τις πιο οπισθοδρομικές δυνάμεις, στο «Οίκαδε» και στην σωστή, προφανώς, πλευρά της ιστορίας με τον Βασιλιά από τότε.
Η δημιουργία ισχυρής αστικής τάξης ήταν η μόνη ελπίδα της χώρας για να σωθεί από τον μικροελλαδισμό, τον κοτζαμπασισμό, και την νοοτροπία του γκιαούρη αλλά την πολέμησαν τα αθηναϊκά ΜΜΕ. Διότι η κυρίαρχη ιδεολογία του νεοελληαδικού μορφώματος ήταν ο κοτζαμπασισμός.
Ποτέ δεν συγκροτήθηκε στην Ελλάδα σοβαρή αστική τάξη με συνείδηση εθνικής αποστολής, πλην της μικράς βενιζελικής περιόδου.
Ολιγάριθμοι τύποι που συνωστίζονται έξω από το γραφείο του εκάστοτε πρωθυπουργού και του ζητούν υποστήριξη και βοήθεια την οποία θα μοιραστούν μαζί του δεν συνιστούν αστική τάξη.
Αλλά η εποχή της αστικής τάξης ως κυρίαρχης, ηγεμονεύουσας τάξης, έχει παρέλθει. Η σημερινή ηγεμονεύουσα τάξη δεν έχει κατ αρχάς αστικά, εθνικά χαρακτηριστικά.
Τα χαρακτηριστικά της είναι διεθνή. Και η επιρροή που έχει επίσης.
Μόνο ο αθηναϊκός μικροελλαδισμός κάνει προσπάθεια να διατηρήσει με νύχια και με δόντια τα κεκτημένα, περιορίζοντας το κράτος στο λεκανοπέδιο. Και εγκλωβίζοντας σε αυτό τη δυναμική των αλλαγών. Θα τα καταφέρει;
Η σύγχρονη τεχνολογία που ενοχλεί τον αρθρογράφο της Καθημερινής διότι δίνει τη δυνατότητα έκφρασης και σε άλλους εκτός ελέγχου, μπορεί να αμφισβητήσει αυτόν τον ασφυκτικό έλεγχο που υπονομεύει και καταστρέφει την χώρα.
Αρκεί οι εκτός των τειχών να το συνειδητοποιήσουν και να θελήσουν να αλλάξουν την μοίρα τους.
Αλλά στην αθηναϊκή αποικία αυτό δεν συμβαίνει και δεν φαίνεται να μπορεί να συμβεί.
Περισσότερο επιτίθενται σε όποιον τους επισημαίνει τον ραγιαδισμό τους τον οποίο πρέπει να αποτινάξουν για να επιβιώσουν παρά στους νέο-οθωμανούς της Αθήνας.
Για να σωθεί κάποιος πρέπει να το θέλει.
Θα θέλαμε να διαβάσουμε κάποιο άρθρο ή να δούμε σε κάποια εκπομπή και τον Θόδωρο Ζιάκα. Μείζων διανοούμενος. Έχει αποσυρθεί λόγω ηλικίας μήπως;
Επειδή είναι μικρή η Ελλάδα μας δεν θα ακολουθήσω τον υπαρκτό μεν ,αλλά όχι καθηλωτικό τοπικισμό του κράτους των Αθηνών , που μαζί με όλους τους άλλους τοπικισμούς, είναι εθνικές ”αιρέσεις” και μαζί με τα πολιτικά κόμματα και τις εκατοντάδες ιδεολογικές Συλλογικότητες θρυμματίζουν τον ένα -και έπρεπε μοναδικό ελληνισμό -και ιδίως τους Ελλαδίτες ,που εδώ και σαράντα χρόνια αλλοτριώθηκαν σε τέτοιο βαθμό , που δέχθηκαν από το πουθενά σε έξι μήνες Αρχηγό του κυβερνητικού προ 5ετίας Σύριζα, έγγαμο με ομόφυλό του – και τον οποίον ”απολαμβάνουν” επί 3ήμερο στις τηλεοράσεις και το Διαδίκτυο – και όντες χριστιανοί ορθόδοξοι στο περίπου 100% -τον πρόσφατα αντιΕυαγγελικό γάμο μετά τεκνοθεσίας των ομοφύλων.
Μας βγήκε πολύ νωρίς ο τυφλοπόντικας της Ιστορίας για τέτοιες ”επαναστατικές” κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές και δεν γνωρίζουμε και που θα σταματήσουν και κυρίως εάν θα υπάρξει πατριωτική και εκκλησιαστική ”απάντηση” στην αυτοδιάλυση μας .
Το ανησυχητικό είναι ότι δεν υπάρχουν όχι μόνο πολιτικοί ηγέτες να ”ορμηνέψουν” τον λαό και ιδίως τους νέους (να μην αναφέρω ονόματα στις 10ετίες 1950-80 ) ,αλλά και πνευματικοί ηγέτες (ένας εναντίον του γάμου των ομοφύλων ακούστηκε ,αλλά ”ετάφη”) και κυρίως διάδοχοι του Αριστοφάνη για να διακωμωδήσουν όσα ρητά και άρρητα βλέπουν και ”οσμίζονται ” και να επηρεάσουν τους σημερινούς βουτηγμένους στον καταναλωτισμό και αδιάφορους Έλληνες .
Δεν μας λείπουν ο Χάρρυ Κλυν, ο Τζίμης Πανούσης και ο Λαζόπουλος ακόμη, που ταυτισμένος από το 2015 με τον κ. Τσίπρα και σφόδρα απαξιωτικός προς τον κ. Μητσοτάκη είναι αναποτελεσματικός, γιαυτό και δεν τον παίζουν τα κανάλια ;;; .
Ό,τι και να έγραφε η Καθημερινή -αν ξαναδιαβάσουμε τι έγραφαν από το 1974-1981 για τον Ανδρέα Παπανδρέου και το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα του πολλές εφημερίδες -και να γράφει και τώρα ο κ. Παπαχελάς και η Καθημερινή του ,αν υπήρχε σοβαρός πολιτικός σχηματισμός με επεξεργασμένα -με τα ισχύοντα παγκοσμίως- θέματα που μας απασχολούν όλοι θα τον συνέτρεχαν .
Αφού όλοι οι ιστότοποι και οι Ανιχνεύσεις μας γνωρίζουν και καθημερινώς διαπιστώνουν την ανυπαρξία και την ασχετοσύνη πολιτικών στην σημερινή Αντιπολίτευση γιατί ”το τυραννάνε” και μας τυραννούν ;;;.
”Γκαντέμης” ο Κυριάκος ,γιος του ”γκαντέμη” πατρός του Κων/νου Μητσοτάκη ,αλλά ”του βγήκε” αυτή η 10ετία και αυτό αφορά σε όλους τους Έλληνες και τους Νεοδημοκράτες ακόμη , που φυσικά δεν θα αποτρελαθούν για να ψηφίσουν για κυβέρνηση τα κόμματα της σημερινής Αντιπολιτεύσεως .
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ , φυσικά όχι για να κάνουμε πρωθυπουργό τον κ. Κασσελάκη -εδώ συμφωνούμε απαξάπαντες-.
Τίποτε δεν συμβαίνει χωρίς αιτία και οι στόχοι χωρίς αναφορά στην ταυτότητα καταλήγουν ιδεολογίες.
Φοβούμε ότι χάθηκε και η τελευταία ευκαιρία για την δημιουργία αστικής τάξης.
Από εκεί και πέρα στο μόνο το οποίο μπορούμε να ελπίζουμε είναι η εθνική μας επιβίωση μέσα από ευρύτερα σχήματα τα οποία ωστόσο και αυτά τίθενται υπό αμφισβήτηση.
Σε μια ιστορική συγκυρία στην οποία η παγκοσμιοποίηση δέχεται ευθεία αμφισβήτηση και φαίνεται ότι υποχωρεί, μαζί με την διεθνή τάξη πραγμάτων η οποία με όλες τις αδυναμίες και τα μειονεκτήματά της σε ό,τι αφορά την διατήρηση των εθνικών ταυτοτήτων, επέτρεπε έως ενός σημείου να καλύπτονται εθνικοί τυχοδιωκτισμοί, εμείς συνεχίζουμε να βαδίζουμε με την ψευδαίσθηση ότι η πολιτική μας ύπαρξη είναι μια φυσική σταθερά, το ίδιο παρωχημένη και κατοχυρωμένη, όσο και η… ταχύτητα του ήχου.